Νίκος Πουρναράς / Οικοδόμος
Για τα περισσότερα ΜΜΕ αντιπροσωπευτικότερη
των ΗΠΑ είδηση θεωρείται σήμερα μια κοτσάνα που ξεστόμισε ο πρόεδρος
Τραμπ ή τι φόρεσε στην τελευταία εμφάνισή της η προεδρική σύζυγος
Μελάνια. Πάντως όχι ότι ο αριθμός των αστέγων στη Νέα Υόρκη αυξήθηκε
κατά 39% μόνο μέσα σ’ ένα χρόνο. Και μιας και είδηση θεωρείται ό,τι
«γράφει» στις οθόνες, τότε τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα το Τμήμα Υπηρεσιών για Αστέγους του Δήμου Νέας Υόρκης, σε λίγα μάτια κι αυτιά θα φτάσουν.
Η Νέα Υόρκη υπήρξε «γωνιακό οικόπεδο» στην αμερικανική «γη της επαγγελίας» και πόλη σύμβολο του «αμερικανικού ονείρου». Εκατομμύρια απελπισμένοι και κυνηγημένοι από τη φτώχεια, απ’ όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, φτάνουν εδώ και δυο αιώνες στο λιμάνι της με ελπίδα και όνειρο να «πιάσουν την καλή». Μεγαλοκόρη της μητρόπολης του καπιταλισμού, που πλάνεψε στα νιάτα της με τα κάλλη της, γέρασε πια, σταφίδιασε, σαν το σύστημα που την έθρεψε και την προίκισε, και σέρνουν κι οι δυο βαρυγκωμώντας τις μισοπεθαμένες σάρκες τους.
Δίπλα στα εκθαμβωτικά φώτα και τις μουσικές του αμύθητου πλούτου και της χλιδάτης ζωής οι απόκληροι στριμώχνονται στα παγκάκια και στα φρεάτια του μετρό για να κοιμηθούν, στις ουρές των συσσιτίων για ένα πιάτο φαΐ και στις αντίστοιχες «κοινωνικές δομές αντιμετώπισης της φτώχειας» για ένα ντους και να πλύνουν που και που τα βρώμικα ρούχα τους. Χιλιάδες παιδιά γεννιούνται για να ζήσουν ―εντός προκαθορισμένων από άλλους ορίων―, μια ζωή που δεν θα μοιάσει ποτέ μ’ αυτή που ίσως κάποτε μπορέσουν να ονειρευτούν.
Νέα Υόρκη, Μόσχα, Λονδίνο, Δαμασκός, Άγκυρα, Αθήνα… ατέλειωτη η λίστα. Η φτώχια, η μισοζωή, οι πόλεμοι, ο πόνος και το φασιστικό σκοτάδι για τους λαούς «διακινούνται» πια ελεύθερα, δίπλα στα κεφάλαια των ισχυρών, δίχως να γνωρίζουν σύνορα, σε αντίθεση με τους ανθρώπους που περικυκλώνονται από όλο και πιο απροσπέλαστους φράχτες και τείχη. Η ολοκληρωτική επικράτηση του καπιταλισμού, ο θρίαμβος, όπως παρουσιάστηκε, έναντι των κατακτήσεων του σοσιαλισμού που αποτελούν για τους λαούς γλυκιά ανάμνηση και ταυτόχρονα ζωντανή ελπίδα, ήταν και το ξεγύμνωμα της έτσι κι αλλιώς προβλέψιμης τύχης του. Καθώς η ανέμη ξετυλίγεται, το παραμύθι φτάνει σιγά σιγά (για κάποιους μαρτυρικά) προς το τέλος. Το σύστημα της εκμετάλλευσης έδωσε ό,τι είχε να δώσει και στην αγωνία του να κρατηθεί στη ζωή γίνεται ολοένα και πιο επιθετικό, επικίνδυνο κι εκδικητικό, ακρωτηριάζοντας και αφαιρώντας στο διάβα του αμέτρητες ανθρώπινες ζωές.
Κι αν είναι οξύμωρο τη ζωή που κάποιοι δώρο σου πρόσφεραν να μη μπορείς όπως του είδους σου του πρέπει να τη ζήσεις, άλλο τόσο επιβλητικά αναγκαίο είναι να πρέπει να παλέψεις, να πονέσεις και να ματώσεις για να την κερδίσεις.
.katiousa.gr
Η Νέα Υόρκη υπήρξε «γωνιακό οικόπεδο» στην αμερικανική «γη της επαγγελίας» και πόλη σύμβολο του «αμερικανικού ονείρου». Εκατομμύρια απελπισμένοι και κυνηγημένοι από τη φτώχεια, απ’ όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, φτάνουν εδώ και δυο αιώνες στο λιμάνι της με ελπίδα και όνειρο να «πιάσουν την καλή». Μεγαλοκόρη της μητρόπολης του καπιταλισμού, που πλάνεψε στα νιάτα της με τα κάλλη της, γέρασε πια, σταφίδιασε, σαν το σύστημα που την έθρεψε και την προίκισε, και σέρνουν κι οι δυο βαρυγκωμώντας τις μισοπεθαμένες σάρκες τους.
Δίπλα στα εκθαμβωτικά φώτα και τις μουσικές του αμύθητου πλούτου και της χλιδάτης ζωής οι απόκληροι στριμώχνονται στα παγκάκια και στα φρεάτια του μετρό για να κοιμηθούν, στις ουρές των συσσιτίων για ένα πιάτο φαΐ και στις αντίστοιχες «κοινωνικές δομές αντιμετώπισης της φτώχειας» για ένα ντους και να πλύνουν που και που τα βρώμικα ρούχα τους. Χιλιάδες παιδιά γεννιούνται για να ζήσουν ―εντός προκαθορισμένων από άλλους ορίων―, μια ζωή που δεν θα μοιάσει ποτέ μ’ αυτή που ίσως κάποτε μπορέσουν να ονειρευτούν.
Νέα Υόρκη, Μόσχα, Λονδίνο, Δαμασκός, Άγκυρα, Αθήνα… ατέλειωτη η λίστα. Η φτώχια, η μισοζωή, οι πόλεμοι, ο πόνος και το φασιστικό σκοτάδι για τους λαούς «διακινούνται» πια ελεύθερα, δίπλα στα κεφάλαια των ισχυρών, δίχως να γνωρίζουν σύνορα, σε αντίθεση με τους ανθρώπους που περικυκλώνονται από όλο και πιο απροσπέλαστους φράχτες και τείχη. Η ολοκληρωτική επικράτηση του καπιταλισμού, ο θρίαμβος, όπως παρουσιάστηκε, έναντι των κατακτήσεων του σοσιαλισμού που αποτελούν για τους λαούς γλυκιά ανάμνηση και ταυτόχρονα ζωντανή ελπίδα, ήταν και το ξεγύμνωμα της έτσι κι αλλιώς προβλέψιμης τύχης του. Καθώς η ανέμη ξετυλίγεται, το παραμύθι φτάνει σιγά σιγά (για κάποιους μαρτυρικά) προς το τέλος. Το σύστημα της εκμετάλλευσης έδωσε ό,τι είχε να δώσει και στην αγωνία του να κρατηθεί στη ζωή γίνεται ολοένα και πιο επιθετικό, επικίνδυνο κι εκδικητικό, ακρωτηριάζοντας και αφαιρώντας στο διάβα του αμέτρητες ανθρώπινες ζωές.
Κι αν είναι οξύμωρο τη ζωή που κάποιοι δώρο σου πρόσφεραν να μη μπορείς όπως του είδους σου του πρέπει να τη ζήσεις, άλλο τόσο επιβλητικά αναγκαίο είναι να πρέπει να παλέψεις, να πονέσεις και να ματώσεις για να την κερδίσεις.
.katiousa.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου