Η «ανάπτυξή» τους θα έχει μόνιμα θύματα τα εργατικά - λαϊκά στρώματα

MotionTeam

Ως μέρες «γενικής επιθεώρησης» μοιάζουν οι τελευταίες για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, με αντικείμενο τα βήματα που επιτυγχάνει προς την πολυπόθητη καπιταλιστική ανάκαμψη. Η ανακοίνωση του κλεισίματος της διαδικασίας «υπερβολικού ελλείμματος» από την Κομισιόν, τα περιφερειακά συνέδρια της παραγωγικής ανασυγκρότησης που ξεκίνησαν από την Κοζάνη, η συντηρούμενη φιλολογία για επικείμενη έξοδο στις αγορές περιλαμβάνονται στο «success story» που φιλοτεχνεί για λογαριασμό του κεφαλαίου.
Στο φόντο αυτής της συζήτησης γίνονται διάφορες παρεμβάσεις από αστικά κόμματα, επιχειρηματικούς φορείς και άλλα επιτελεία, που «επιθεωρώντας» με τη σειρά τους το κυβερνητικό έργο, είτε το επιβραβεύουν, είτε εκφράζουν προβληματισμούς για τη σύνθεση του υπουργικού συμβουλίου, κάνοντας συστάσεις, ώστε να γίνει πιο αποφασιστικό στην προώθηση των μέτρων/«μεταρρυθμίσεων» που έχει ανάγκη το κεφάλαιο. Ετσι, τα βέλη της κριτικής επικεντρώνονται σε συγκεκριμένα πρόσωπα που χαρακτηρίζονται «βαρίδια», μια αντιπαράθεση που προφανώς αντανακλά και ανταγωνισμούς ανάμεσα σε επιχειρηματικούς ομίλους οι οποίοι δείχνουν τις προτιμήσεις τους.
Στη συζήτηση αυτή, για την «επόμενη μέρα» εντάσσονται και τοποθετήσεις από κυβερνητικά στελέχη, οι οποίες περιγράφουν, εκτός από το οικονομικό, και το πολιτικό πλαίσιο που αποτελεί προϋπόθεση για την καπιταλιστική ανάκαμψη.

Εδαφος για την καπιταλιστική ανάπτυξη...

Επισημαίνεται, για παράδειγμα, σε σχετική αρθρογραφία ότι ένας από τους όρους για να αξιοποιηθεί το «παράθυρο ευκαιρίας» από τη συμφωνία του Γιούρογκρουπ, είναι να αποφευχθεί η «παλινόρθωση της δεξιάς», την οποία ενδέχεται να στηρίξουν δυνάμεις «που θέλουν την ελληνική οικονομία σε καταστολή». Σημειώνεται, επίσης, με νόημα ότι η υπόθεση της ανάκαμψης «δεν αφορά μόνο την κυβέρνηση, αλλά όλες τις δυνάμεις που δεν θέλουν ως μέλλον της χώρας τη συντηρητική παλινόρθωση και την επιστροφή στο προ κρίσης καθεστώς». Απευθύνουν, δηλαδή, κάλεσμα σε δυνάμεις όπως η Δημοκρατική Συμπαράταξη για να επιλέξουν τη συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ και όχι με τη ΝΔ.
Συμπληρωματικά με τα παραπάνω, τονίζεται ότι οι μεταρρυθμίσεις πρέπει να στηρίζονται στον κοινωνικό διάλογο, με αξιοποίηση κάθε πρόσφορου μέσου, σε συνθήκες «κρίσης της συνδικαλιστικής και πολιτικής εκπροσώπησης». Εντοπίζεται, δηλαδή, η ανάγκη να εφαρμοστούν και νέες μορφές «πρόληψης» των λαϊκών αντιδράσεων που γεννάει η βάρβαρη πολιτική της κυβέρνησης και του κεφαλαίου, μέσω της αναβάπτισης του «κοινωνικού εταιρισμού» στο όνομα της διατήρησης της «συνοχής», δηλαδή της εξουδετέρωσης των αγώνων και των διεκδικήσεων. Αναζητείται, μάλιστα, ο πιο αποτελεσματικός τρόπος, με νέες μορφές και δομές... Συνδυάζοντας αυτά τα σχέδια με τις αλλαγές που θα επιχειρηθούν στον συνδικαλιστικό νόμο και τη θέσπιση εμποδίων για την κήρυξη της απεργίας, εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι φιλοδοξία της κυβέρνησης είναι να κάμψει προκαταβολικά κάθε λαϊκή αντίδραση, κάθε διεκδίκηση που αμφισβητεί τους «εθνικούς στόχους» του κεφαλαίου και της ανάπτυξής του. Πρόκειται για ρυθμίσεις και προτάσεις που ομολογούν εμμέσως ότι ο «καθαρός διάδρομος» που διαμορφώνει η κυβέρνηση θα αποτελεί μήτρα έντονης λαϊκής δυσαρέσκειας και γι' αυτό παίρνουν τα μέτρα τους.

... Καθαρό από εργατικά - λαϊκά δικαιώματα

Το γαϊτανάκι αυτό, λοιπόν, που έχει στηθεί γύρω από την «έξοδο στις αγορές» και τα πανηγύρια της κυβέρνησης για το «παράθυρο ευκαιρίας» αφορά εκείνους που ξερογλείφονται και γι' αυτό δίνουν συχαρίκια στην κυβέρνηση: Τους βιομήχανους, τους εφοπλιστές, τους τραπεζίτες, τους μεγαλεμπόρους, τα στελέχη της ΕΕ, του ΔΝΤ κ.λπ.
Τι μένει απέξω; Τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, αφού η ισοπέδωσή τους αποτελεί τον βασικό όρο, προκειμένου ο «διάδρομος» να είναι πράγματι «καθαρός», ώστε να «απογειωθεί» η καπιταλιστική οικονομία. Η πείρα των εργαζομένων είναι πολύ πλούσια και πρέπει να αξιοποιηθεί, για να απορρίψουν το παραμύθι της κυβέρνησης ότι τα τελευταία 8 χρόνια ήταν μια «περιπέτεια», στην οποία μπαίνουν τίτλοι τέλους.
Αλλωστε, είναι εδώ τα δύο μνημόνια που φόρτωσε πάνω στα δύο προηγούμενα, ώστε να έρθει σήμερα το άνοιγμα της συζήτησης για την καπιταλιστική ανάπτυξη. Είναι εδώ τα προαπαιτούμενα και οι δεσμεύσεις τους που φτάνουν μέχρι το 2060.
Η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, στο ερώτημα αν θα «βγούμε και πότε» στις αγορές, πρέπει να αντιτείνουν τα δικά τους ερωτήματα, όπως: Σε πόσα χρόνια «δίκαιης ανάπτυξης» οι μισθοί και οι συμβάσεις θα επιστρέψουν στα επίπεδα του 2009; Πότε θα επιστραφούν όσα επιδόματα και προνοιακές παροχές κόπηκαν τα τελευταία χρόνια; Πότε θα καταργηθεί ο ΕΝΦΙΑ; Θα σταματήσουν οι πλειστηριασμοί ακινήτων; Πόσα δις πρέπει να κερδίσουν οι μονοπωλιακοί όμιλοι, ώστε να καταργηθεί η μερική απασχόληση; Πότε θα καταργηθούν οι ατομικές συμβάσεις εργασίας και οι «ενώσεις προσώπων», η εκ περιτροπής εργασία; Θα καταργηθούν ποτέ οι αντιασφαλιστικοί νόμοι; Μετά από πόσα χρόνια ανάκαμψης θα μπορούν οι συνταξιούχοι να δουν ανάκτηση των απωλειών τους; Πότε θα καταργηθεί το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές;
Βεβαίως, σε αυτά τα ερωτήματα, η κυβέρνηση δίνει απαντήσεις, δεν κρύβεται. Είναι χαρακτηριστικό ότι μαζί με τα πανηγύρια της τη βδομάδα που μας πέρασε, έστειλε και την «επιστολή προθέσεων» προς το ΔΝΤ, με επιπλέον διαβεβαιώσεις για την υλοποίηση των αντιλαϊκών μέτρων. Η «επόμενη μέρα», λοιπόν, περιλαμβάνει ως απάντηση στα παραπάνω: Τον «εξορθολογισμό των περιττών κοινωνικών προγραμμάτων», δηλαδή τη νέα κατακρεούργηση προνοιακών επιδομάτων. Τη νομοθετική θέσπιση ανώτατου ορίου στις συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Την ολοκλήρωση του «επανυπολογισμού» των συντάξεων μέχρι τέλος του χρόνου, δηλαδή τη μονιμοποίηση των περικοπών. Τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς για τα «κόκκινα» δάνεια, την αξιοποίηση της εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ κ.λπ.
Από το βήμα του 1ου συνεδρίου «παραγωγικής ανασυγκρότησης» στην Κοζάνη, ο Αλ. Τσίπρας ανέφερε μεταξύ άλλων: «Χρειαζόμαστε ένα μοντέλο ανάπτυξης που θα είναι βιώσιμο, ανταγωνιστικό αλλά και κοινωνικά δίκαιο, που θα οδηγεί σε αύξηση της απασχόλησης και θα παράγει θέσεις σταθερής και αξιοπρεπούς εργασίας...». Πρόκειται για απάτη πολύ μεγαλύτερη από αυτήν που έστησε ο ΣΥΡΙΖΑ στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα πριν βγει κυβέρνηση ότι θα έσκιζε τα μνημόνια.

Οι εργαζόμενοι να παλέψουν με το δικό τους σχέδιο

Η ίδια η πραγματικότητα ακυρώνει όχι μόνο τις προσδοκίες για στοιχειώδη βελτίωση της ζωής των εργαζομένων, αλλά ακόμα και την αναμονή έστω για «πάγο» σε νέα μέτρα. Δεν είναι τυχαίο ότι πουθενά σήμερα στον κόσμο, με οποιαδήποτε κυβέρνηση, δεν εφαρμόζεται αυτό το «μοντέλο», μιας «δίκαιης ανάπτυξης» για την κοινωνική πλειοψηφία. Κι αυτό γιατί δεν είναι δυνατόν η καπιταλιστική ανάπτυξη να είναι «βιώσιμη» για την εργατική τάξη, να είναι δίκαιη για αυτούς που παράγουν τον πλούτο. Δεν νοείται ανάπτυξη στον καπιταλισμό χωρίς κλοπή του πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι από τους ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής. Δεν νοείται ανάκαμψη χωρίς ένταση της εκμετάλλευσης, χωρίς άνοιγμα νέων πεδίων δράσης για τα μονοπώλια, επομένως εκτοπισμό μικρών αυτοαπασχολούμενων και φτωχών αγροτών.
Ετσι κι αλλιώς έχει περάσει προ πολλού η εποχή που η καπιταλιστική ανάπτυξη μπορούσε να επιφέρει έστω κάποια βελτίωση σε μισθούς και δικαιώματα για τους εργαζόμενους. Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για καπιταλιστικές οικονομίες ακόμα πιο ισχυρές. Πλέον ο καπιταλισμός, σάπιος μέχρι το μεδούλι, κάθε μέρα γίνεται και πιο επιθετικός, πιο αντιδραστικός και αδίστακτος απέναντι στους λαούς όλου του κόσμου.
Στα παραμύθια, λοιπόν, περί «δίκαιης καπιταλιστικής ανάπτυξης», η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα μπορούν και πρέπει να αντιπαραβάλουν το δικό τους αυτοτελές και ρεαλιστικό σχέδιο για τη διέξοδο από τη σημερινή βαρβαρότητα. Η μη υποταγή στους «εθνικούς στόχους» για ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου είναι όρος για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος σε κατεύθυνση ρήξης και ανατροπής. Αυτόν το δρόμο φωτίζουν οι κινητοποιήσεις εργαζομένων σε κλάδους, που χαρακτηρίζονται «ατμομηχανές» της οικονομίας: Την περασμένη Πέμπτη στη Ναυπηγική Βιομηχανία, σήμερα στο Εμπόριο και την ερχόμενη Πέμπτη στον Επισιτισμό - Τουρισμό. Οι κινητοποιήσεις αυτές αποτελούν το «λίπασμα» για νέους αγώνες και σε άλλους κλάδους, για να ανέβουν η μαχητικότητα και η αυτοπεποίθηση της εργατικής τάξης, να πολλαπλασιαστούν τα τμήματά της που επιστρέφουν στην κυβέρνηση ως απαράδεκτα τα σχέδια «παραγωγικής ανασυγκρότησης» που σηματοδοτούν τον νέο γύρο έντασης της εκμετάλλευσης.
Το μεγαλύτερο εφόδιο για την αποτελεσματικότητα αυτής της πάλης είναι η κατάκτηση από όλο και περισσότερους εργαζόμενους της πεποίθησης ότι η οριστική απαλλαγή από αυτόν το ματωμένο κύκλο κρίσης - ανάπτυξης - κρίσης δεν θα είναι έργο καμιάς αστικής κυβέρνησης, αλλά της ίδιας της εργατικής τάξης. Μέσα από την οργανωμένη πάλη της, με προοπτική την κατάκτηση της δικής της εξουσίας. Οτι μόνο έτσι μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη της παραγωγής και της οικονομίας προς όφελός της, με κριτήριο την ικανοποίηση των αναγκών της και όχι την αποκόμιση κερδών για μια χούφτα καπιταλιστές.