Τα
σενάρια για το πώς θα στηριχτεί η εγχώρια οικονομία, για να βγει στις
καπιταλιστικές «αγορές» του χρήματος μετά το τέλος του τρέχοντος
μνημονίου, απασχολούν τα αστικά επιτελεία, την ώρα που τα αντιλαϊκά
«προαπαιτούμενα» της τρίτης «αξιολόγησης» κλείνουν με ρυθμούς
«πολυβόλου» από την κυβέρνηση.
Στην πραγματικότητα, όλα τα σενάρια και οι πιθανοί συνδυασμοί που βάζουν πάνω στο τραπέζι, είναι από χέρι ενάντια στα λαϊκά συμφέροντα και ως τέτοια πρέπει να τα κρίνει και να τα απορρίψει ο λαός.
Για παράδειγμα, κυβέρνηση και «θεσμοί» ξορκίζουν στα λόγια το ενδεχόμενο να υπάρξει συμφωνία για ένα νέο μνημόνιο, στην πραγματικότητα όμως το μνημόνιο της επόμενης μέρας έχει ήδη συμφωνηθεί.
Πρόκειται για τα μέτρα που ψηφίστηκαν σε Ασφαλιστικό και Φορολογικό για το 2018 και 2019, με ανοιχτό το ενδεχόμενο να έρθουν ακόμα νωρίτερα, σε περίπτωση που δεν πιάνονται οι αντιλαϊκοί στόχοι, όπως και η συμφωνία για τα ματωμένα πλεονάσματα έως το 2060.
Ολα αυτά, πλάι στις υπόλοιπες μνημονιακές δεσμεύσεις, το πλαίσιο των αντεργατικών νόμων που διαμορφώθηκε τα τελευταία χρόνια και επεκτείνεται επί ΣΥΡΙΖΑ. Αρα, «το μνημόνιο πέθανε, ζήτω το μνημόνιο!».
Δεν πρέπει άλλωστε να ξεχνάμε τις αντιλαϊκές δεσμεύσεις που προκύπτουν από τη συμμετοχή της χώρας στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, τα «μνημόνια διαρκείας» της ΕΕ, τα «ευρωπαϊκά εξάμηνα» κ.ο.κ., που ισχύουν για όλα τα κράτη - μέλη, είτε βρίσκονται σε πρόγραμμα είτε όχι.
Το δεύτερο σενάριο που διακινείται είναι αυτό της λεγόμενης «καθαρής εξόδου», την οποία όμως θεωρούν εξίσου απίθανη τα αστικά επιτελεία, εξαιτίας της «αναιμικής» και «επίφοβης» ανάκαμψης και των λεγόμενων «δομικών αδυναμιών» της καπιταλιστικής οικονομίας. Σε κάθε περίπτωση, ούτε απ' αυτή έχει να περιμένει κάτι ο λαός.
Καθόλου τυχαία, μάλιστα, τα αστικά επιτελεία προετοιμάζουν το έδαφος για μελλοντική έξοδο στις «αγορές», λέγοντας πως αυτές «αξιολογούν αυστηρότερα απ' ό,τι οι θεσμοί», που σημαίνει θυσίες δίχως τέλος για το λαό, προκειμένου να μπορεί το κράτος να δανείζεται απρόσκοπτα για λογαριασμό του κεφαλαίου.
Το τρίτο σενάριο είναι να διαμορφωθεί μια «πιστοληπτική γραμμή», ένα απόθεμα διαθέσιμο για να στηρίξει το στόχο της «εξόδου» στις αγορές. Αυτό το έργο το έχει ξαναδεί ο λαός το 2014, με τα περιβόητα «mail Χαρδούβελη» και όλες τις υπόλοιπες δεσμεύσεις που αναλάμβανε η τότε κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Οι όποιες «διευκολύνσεις» συνοδεύουν μια τέτοια λύση για το κεφάλαιο, με τη μία ή την άλλη μορφή, στο «δελτίο παραλαβής» έχουν απαραιτήτως νέες αντιλαϊκές «ρήτρες».
Ανάλογες δεσμεύσεις συνοδεύουν και τα κάθε λογής «υβριδικά σενάρια», όπως εκείνο που ακούγεται σαν «αντίστροφο μνημόνιο» και προβλέπει την εφαρμογή αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων με «αντάλλαγμα» μέτρα για την ελάφρυνση του κρατικού χρέους. Και σ' αυτό το σενάριο περιέχονται οι ίδιοι εκβιασμοί που συνόδευαν τα εκάστοτε μνημόνια, με αλλαγμένο μόνο το «καρότο» για το λαό, που αντί για την καταβολή μιας κάποιας δόσης από τον ESM, θα υποβάλλεται σε θυσίες για τη διευθέτηση του χρέους.
Οι όποιοι ρυθμοί ανάκαμψης θεμελιώνονται πάνω στην ένταση της εκμετάλλευσης και στη διάνοιξη νέων πεδίων κερδοφορίας για το κεφάλαιο, σε ένα περιβάλλον που τα αστικά επιτελεία περιγράφουν ως «ασταθές» και «επίφοβο». Καμιά σχέση επομένως δεν έχουν αυτά τα σενάρια με τα λαϊκά συμφέροντα και τις ανάγκες. Ο δρόμος για την ικανοποίησή τους μπορεί να ανοίξει μόνο σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις του, τους στόχους του, την ίδια την εξουσία του.
Στην πραγματικότητα, όλα τα σενάρια και οι πιθανοί συνδυασμοί που βάζουν πάνω στο τραπέζι, είναι από χέρι ενάντια στα λαϊκά συμφέροντα και ως τέτοια πρέπει να τα κρίνει και να τα απορρίψει ο λαός.
Για παράδειγμα, κυβέρνηση και «θεσμοί» ξορκίζουν στα λόγια το ενδεχόμενο να υπάρξει συμφωνία για ένα νέο μνημόνιο, στην πραγματικότητα όμως το μνημόνιο της επόμενης μέρας έχει ήδη συμφωνηθεί.
Πρόκειται για τα μέτρα που ψηφίστηκαν σε Ασφαλιστικό και Φορολογικό για το 2018 και 2019, με ανοιχτό το ενδεχόμενο να έρθουν ακόμα νωρίτερα, σε περίπτωση που δεν πιάνονται οι αντιλαϊκοί στόχοι, όπως και η συμφωνία για τα ματωμένα πλεονάσματα έως το 2060.
Ολα αυτά, πλάι στις υπόλοιπες μνημονιακές δεσμεύσεις, το πλαίσιο των αντεργατικών νόμων που διαμορφώθηκε τα τελευταία χρόνια και επεκτείνεται επί ΣΥΡΙΖΑ. Αρα, «το μνημόνιο πέθανε, ζήτω το μνημόνιο!».
Δεν πρέπει άλλωστε να ξεχνάμε τις αντιλαϊκές δεσμεύσεις που προκύπτουν από τη συμμετοχή της χώρας στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, τα «μνημόνια διαρκείας» της ΕΕ, τα «ευρωπαϊκά εξάμηνα» κ.ο.κ., που ισχύουν για όλα τα κράτη - μέλη, είτε βρίσκονται σε πρόγραμμα είτε όχι.
Το δεύτερο σενάριο που διακινείται είναι αυτό της λεγόμενης «καθαρής εξόδου», την οποία όμως θεωρούν εξίσου απίθανη τα αστικά επιτελεία, εξαιτίας της «αναιμικής» και «επίφοβης» ανάκαμψης και των λεγόμενων «δομικών αδυναμιών» της καπιταλιστικής οικονομίας. Σε κάθε περίπτωση, ούτε απ' αυτή έχει να περιμένει κάτι ο λαός.
Καθόλου τυχαία, μάλιστα, τα αστικά επιτελεία προετοιμάζουν το έδαφος για μελλοντική έξοδο στις «αγορές», λέγοντας πως αυτές «αξιολογούν αυστηρότερα απ' ό,τι οι θεσμοί», που σημαίνει θυσίες δίχως τέλος για το λαό, προκειμένου να μπορεί το κράτος να δανείζεται απρόσκοπτα για λογαριασμό του κεφαλαίου.
Το τρίτο σενάριο είναι να διαμορφωθεί μια «πιστοληπτική γραμμή», ένα απόθεμα διαθέσιμο για να στηρίξει το στόχο της «εξόδου» στις αγορές. Αυτό το έργο το έχει ξαναδεί ο λαός το 2014, με τα περιβόητα «mail Χαρδούβελη» και όλες τις υπόλοιπες δεσμεύσεις που αναλάμβανε η τότε κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Οι όποιες «διευκολύνσεις» συνοδεύουν μια τέτοια λύση για το κεφάλαιο, με τη μία ή την άλλη μορφή, στο «δελτίο παραλαβής» έχουν απαραιτήτως νέες αντιλαϊκές «ρήτρες».
Ανάλογες δεσμεύσεις συνοδεύουν και τα κάθε λογής «υβριδικά σενάρια», όπως εκείνο που ακούγεται σαν «αντίστροφο μνημόνιο» και προβλέπει την εφαρμογή αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων με «αντάλλαγμα» μέτρα για την ελάφρυνση του κρατικού χρέους. Και σ' αυτό το σενάριο περιέχονται οι ίδιοι εκβιασμοί που συνόδευαν τα εκάστοτε μνημόνια, με αλλαγμένο μόνο το «καρότο» για το λαό, που αντί για την καταβολή μιας κάποιας δόσης από τον ESM, θα υποβάλλεται σε θυσίες για τη διευθέτηση του χρέους.
Οι όποιοι ρυθμοί ανάκαμψης θεμελιώνονται πάνω στην ένταση της εκμετάλλευσης και στη διάνοιξη νέων πεδίων κερδοφορίας για το κεφάλαιο, σε ένα περιβάλλον που τα αστικά επιτελεία περιγράφουν ως «ασταθές» και «επίφοβο». Καμιά σχέση επομένως δεν έχουν αυτά τα σενάρια με τα λαϊκά συμφέροντα και τις ανάγκες. Ο δρόμος για την ικανοποίησή τους μπορεί να ανοίξει μόνο σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις του, τους στόχους του, την ίδια την εξουσία του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου