Δεν μπορούν να «βγουν λάδι» ό,τι κι αν πουν

Η προσπάθεια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να μαζέψει τα ασυμμάζευτα σχετικά με τις καταστροφικές πλημμύρες στη Δυτική Αττική, με τους 16 νεκρούς και τις χιλιάδες οικογένειες να καταστρέφονται, ήταν εμφανής χτες. Ετσι, μετά τις αρχικές αισχρές δηλώσεις και αναφορές στις ευθύνες των ανθρώπων επειδή έχτισαν ένα αυθαίρετο πάνω στο ρέμα, χτες άλλαξαν το τροπάρι και προσπάθησαν να το «γυρίσουν» στις «διαχρονικές ευθύνες» και «αστοχίες δεκαετιών». Η κατακραυγή για τον τρόπο που προσπάθησαν προπαγανδιστικά να κουκουλώσουν τις ευθύνες τους και οι αποκαλύψεις για το μέγεθος των ευθυνών τους από τον «Ριζοσπάστη», φαίνεται πως τους ανάγκασαν να αναδιπλωθούν. Μόνο που για να «βγουν λάδι» είναι ικανοί να πουν πολλά και μεγαλύτερα ψέματα. Ετσι, το «διαχρονικές ευθύνες» το λένε βγάζοντας την ουρίτσα τους απ' έξω. Ομως, έχουν τις ίδιες ευθύνες με τις προηγούμενες κυβερνήσεις, όπως τις ίδιες ευθύνες με την προηγούμενη περιφερειακή αρχή Σγουρού έχει και η διοίκηση Δούρου. Ποιος δεν θυμάται άλλωστε τα περίφημα 400 εκατομμύρια ευρώ για αντιπλημμυρικά έργα που έλεγε ο Γ. Σγουρός, τα οποία επαναλαμβάνει η σημερινή περιφερειάρχης όταν γίνεται συζήτηση για τέτοια έργα. Κι όμως, για το 2017 το μόνο ποσό που προβλέπεται στον προϋπολογισμό της Περιφέρειας είναι μόλις 12,9 εκατ. ευρώ, από το σύνολο των 237 εκατ. ευρώ για όλα τα έργα της ίδιας περιόδου.

Για την επικινδυνότητα του πλημμυρικού προβλήματος της Αττικής, υπάρχει ταύτιση απόψεων σε όλο τον επιστημονικοτεχνικό κόσμο. Το ίδιο φυσικά και στα εργατικά - λαϊκά στρώματα, τα οποία έχουν υποστεί σοβαρές καταστροφές που συνοδεύονταν και από νεκρούς. Από το 1896, που άρχισε η συστηματική καταγραφή των πλημμυρικών φαινομένων που υπήρξαν στο Λεκανοπέδιο της Αθήνας και όχι σε όλη την Αττική, μετράμε 198 νεκρούς. Από αυτά, τα 96 υπήρξαν στο πρόσφατο διάστημα μεταξύ 1961 - 2002. Το Φλεβάρη του 2013 μια νέα γυναίκα προστέθηκε στο μακρύ κατάλογο, καθώς εγκλωβίστηκε στο αυτοκίνητό της στο Μαρούσι. Αλλες τρεις περιπτώσεις προστέθηκαν στις πλημμύρες της δυτικής Αθήνας τον Οκτώβρη του 2014 και του 2015.

Ανάλογες περιπτώσεις υπήρξαν στην περιοχή του Θριάσιου Πεδίου. Αναφέρονται π.χ. η υπερχείλιση του χειμάρρου «Σούρες», το Νοέμβρη του 1963 (πνίγηκε ένας άνθρωπος), του ρέματος Γιαννούλας (Αγίου Γεωργίου) και Μαύρης Ωρας το Νοέμβρη και το Δεκέμβρη του 1977 και η πιο έντονη πλημμύρα, το Φλεβάρη του 1978, στο ύψος της γέφυρας Κουραμάνη, κοντά στο αεροδρόμιο, με εκατοντάδες ζώα πνιγμένα. Με τη ραγδαία τσιμεντοποίηση του Θριάσιου το πρόβλημα επανήλθε εντονότερο, με πιο καταστροφική την πλημμύρα της 26/1/1996, που έπληξε την Ελευσίνα και τη Μάνδρα και πέραν των άλλων προκάλεσε το θάνατο δύο ανθρώπων. Τώρα, σε αυτόν τον κατάλογο προστέθηκαν και οι 16 νεκροί των προηγούμενων ημερών...

Για την κατάσταση αυτή, σε συνδυασμό με τις πολιτικές ευθύνες των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, τελευταία και των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, υπεισέρχεται πλήθος παραγόντων που θα μπορούσαν να είχαν έγκαιρα αντιμετωπιστεί.

-- Οι όποιες αντιπλημμυρικές παρεμβάσεις έχουν πραγματοποιηθεί, δεν έγιναν ποτέ μέχρι σήμερα στο πλαίσιο ενός συνολικού σχεδίου αντιπλημμυρικής προστασίας στο ΥΔ Αττικής. Είχαν τοπικό χαρακτήρα, μελετούνταν και υλοποιούνταν αποσπασματικά, στο πλαίσιο συγκεκριμένων οδικών έργων, με αποτέλεσμα πολλές φορές να μεταφέρεται το πρόβλημα, και μάλιστα οξύτερο, σε άλλες περιοχές. Η πρακτική αυτή σε μεγάλο βαθμό συνεχίζεται και σήμερα.
-- Ενας άλλος παράγοντας επιδείνωσης του πλημμυρικού προβλήματος της Αττικής είναι η απαξίωση ενός σημαντικού μελετητικού έργου που είχε παραχθεί, εξαιτίας του μεγάλου χρόνου που οι σχετικές μελέτες παρέμειναν ανεκτέλεστες. Σημαντικές, για παράδειγμα, μελέτες που είχαν ανατεθεί από την ΕΥΔΑΠ προς το τέλος της δεκαετίας του '90, ουδέποτε ολοκληρώθηκαν, καθώς έπεσαν θύμα της ιδιωτικοποίησής της, της μετατροπής της σε ΑΕ και της εισαγωγής της στο Χρηματιστήριο, οπότε έπρεπε να απαλλαγεί από τα βαρίδια «αντιπαραγωγικών» για τα κέρδη της παρεμβάσεων, όπως οι αντιπλημμυρικές.
-- Σημαντικό, επίσης, πρόβλημα έχει δημιουργήσει η σταδιακή, με τεράστια όμως καθυστέρηση του ενός σταδίου από το άλλο, διευθέτηση ενός ρέματος, με βάση τα αρχικά υδρολογικά στοιχεία. Ετσι, έργα διευθέτησης ρεμάτων που έγιναν ή συνεχίζονται και σήμερα τόσο στη Δυτική Αττική όσο και στο Λεκανοπέδιο της Αθήνας, στηρίζονται σε παλιές μελέτες που δεν ανταποκρίνονται στα σημερινά δεδομένα.

Κάτι ακόμα: Οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί χτες ξεσάλωσαν κυριολεκτικά με το θέμα «αυθαίρετα σπίτια» και εξακολουθούσαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να «φωτογραφίζουν» τα θύματα ως θύτες. Μάλιστα, έφτασαν σε τέτοιο σημείο αθλιότητας ώστε να ισχυριστούν - ψευδώς - (ραδιόφωνο «ΣΚΑΪ») ότι το ΚΚΕ δεν θέλει να κατεδαφίζονται τα αυθαίρετα. Ολοι αυτοί λοιπόν που έχουν βαλθεί να προβάλουν το δέντρο και όχι το δάσος, θα πρέπει να ξέρουν:

-- Η αυθαίρετη δόμηση, φαινόμενο μαζικό τις τελευταίες δεκαετίες, ήταν και εξακολουθεί να είναι επίσημη πολιτική του αστικού κράτους για μια σειρά λόγους που δεν είναι του παρόντος να αναλύσουμε. Τόσο επίσημη μάλιστα, που η νομοθεσία περί νομιμοποίησης αυθαιρέτων μπορεί να γεμίσει τόμους.

-- Οι εντάξεις στο Σχέδιο Πόλης ολόκληρων περιοχών - ακόμα και σε βουνά - που αφού κατακάηκαν από εμπρησμούς, δεν αναδασώθηκαν ποτέ, είναι πάμπολλες. Μια βόλτα στην Πεντέλη θα τους πείσει. Ρωτάμε: Οι νόμιμες βίλες στο Ντράφι, την Ανθούσα, την Αιξωνή στη Γλυφάδα ή το Πανόραμα Βούλας, είναι επιβαρυντικός παράγοντας για πλημμυρικά φαινόμενα στο Λεκανοπέδιο; Ναι ή όχι;

-- Οσοι λένε για αυθαίρετα χαμόσπιτα που προκάλεσαν τις πλημμύρες στη Μάνδρα, τη Μαγούλα και τη Νέα Πέραμο, γνωρίζουν ότι η Μάνδρα, που είναι χτισμένη όλη πάνω σε ρέματα, εντάχθηκε στο Σχέδιο Πόλης από δήμαρχο διορισμένο από τη χούντα, χωρίς βέβαια από τότε να διευθετηθεί το ζήτημα των ρεμάτων;