Ο λαός με το δικό του σχέδιο στην «επόμενη μέρα» του κεφαλαίου

Την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση με ρυθμούς πολυβόλου ξεκίνησε να περνάει τα αντιλαϊκά προαπαιτούμενα για την 3η «αξιολόγηση», επιχειρεί να στρέψει τη συζήτηση στη λεγόμενη «επόμενη μέρα», που υποτίθεται ότι έρχεται μετά την ολοκλήρωση του τρέχοντος μνημονίου. Ταυτόχρονα, βάζει τα δικά της διλήμματα για να αποπροσανατολίσει και να αποσπάσει την ανοχή των εργαζομένων στο αντιλαϊκό της έργο, να εξουδετερώσει τις αντιδράσεις που προκαλεί η βάρβαρη πολιτική που εφαρμόζει.

Ομως, η «επόμενη μέρα» για την οποία η κυβέρνηση καλεί τους εργαζόμενους από τώρα να «βάλουν τα καλά τους», για να μην ασχολούνται με τα μέτρα που περνάει, είναι έτοιμη από χτες. Οι επιχειρηματικοί όμιλοι θα έχουν να απολαμβάνουν όλο το αντεργατικό οπλοστάσιο που στήθηκε για χάρη τους τα τελευταία χρόνια, πάντα στο όνομα της καπιταλιστικής ανάκαμψης.

Η «επόμενη μέρα» για το κεφάλαιο...

Αυτό το «αύριο» που περιγράφει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, για τα μονοπώλια είναι η εξασφάλιση της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας, ο πακτωλός κονδυλίων χρηματοδότησης, φοροαπαλλαγών και άλλων κινήτρων για την προσέλκυση επενδύσεων. Ομως, το «φως» της καπιταλιστικής κερδοφορίας που η κυβέρνηση βλέπει στην άκρη του τούνελ, απαιτεί «βαθύ σκοτάδι» στις εργασιακές σχέσεις, θυσίες διαρκείας από τα εργατικά - λαϊκά στρώματα, καθήλωση των μισθών, των κρατικών δαπανών για συντάξεις, επιδόματα κ.λπ. Γι' αυτό για τους εργαζόμενους, την «επόμενη μέρα» θα είναι εδώ οι εκατοντάδες ρυθμίσεις που κατοχυρώνουν την ένταση της εκμετάλλευσης, οι περικοπές στο λαϊκό εισόδημα, οι πλειστηριασμοί και οι κατασχέσεις, τα «μνημόνια διαρκείας» της ΕΕ, οι στόχοι των πρωτογενών πλεονασμάτων.
Απ' αυτήν τη σκοπιά οι εργαζόμενοι πρέπει να σχεδιάσουν τη δική τους «επόμενη μέρα». Να σφυρηλατήσουν την ενότητα και τη μαχητικότητά τους μέσα στον καθημερινό αγώνα στους τόπους δουλειάς, στη σύγκρουση με την κυβέρνηση, την εργοδοσία, την ΕΕ, τα κόμματά τους.
Η κυβέρνηση, γνωρίζοντας ότι μονιμοποιείται και εντείνεται ο εφιάλτης της εργατικής τάξης, επιχειρεί με δεξιοτεχνία να βάλει εμπόδια στην οργάνωση της πάλης της. Σε αυτήν την προσπάθεια εντάσσονται η προπαγανδιστική της εκστρατεία και τα «διλήμματα» που θέτει λασπομαχώντας με τη ΝΔ, εμφανιζόμενη ότι δήθεν υπερασπίζεται τα εργασιακά δικαιώματα, τους «κανόνες στο επιχειρείν» κ.λπ. Κλιμακώνοντας την πρόκληση, φτάνει να λέει, θυμίζοντας το χρεοκοπημένο της σύνθημα «25 ψηφίζεις - 26 φεύγουν», ότι από το 2018, που δήθεν «τελειώνει το μνημόνιο», «ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορέσει να εφαρμόσει την πολιτική του».
Κι αυτά την ίδια στιγμή που εφαρμόζει τα βάρβαρα μέτρα όλων των προηγούμενων, θεσμοθέτησε νέα, ενώ έχει βάλει και στην «άκρη» κάμποσα για να υλοποιηθούν από το 2018 με οποιαδήποτε κυβέρνηση. Εκτός από τη 2η «αξιολόγηση», που ολοκληρώθηκε με τη συμφωνία της κυβέρνησης ότι δεν θα πειράξει ούτε τρίχα από το αντεργατικό νομοθετικό πλαίσιο και ότι ο λαός θα ματώνει τουλάχιστον μέχρι το 2060 για τα πλεονάσματα, χαρακτηριστικός είναι ο νόμος που ψήφισε την περασμένη βδομάδα για τον χρόνο εργασίας στα νοσοκομεία. Νόμος που ανοίγει το δρόμο για την παραπέρα ελαστικοποίηση του ωραρίου και τη διευθέτησή του με βάση τις ανάγκες του κεφαλαίου. Την ώρα μάλιστα που οι βουλευτές της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ψήφιζαν αυτό το τερατούργημα για τις ατέλειωτες ώρες δουλειάς, ο πρωθυπουργός πρωταγωνιστούσε σε προπαγανδιστικά βίντεο, όπου εμφανιζόταν να βάζει σε «τάξη τις υπερωρίες». Η κυβέρνηση προπαγανδίζει ότι βάζει τέλος στο «καθεστώς εργασιακής αυθαιρεσίας», ενώ η πραγματικότητα είναι ότι κάνει την αυθαιρεσία νόμο του κράτους ώστε να νομιμοποιηθεί η δουλειά - λάστιχο. Από τη μία, ετοιμάζει το νέο δωράκι στους επιχειρηματίες, με τη θεσμοθέτηση νέων εμποδίων στην προκήρυξη της απεργίας και, από την άλλη, καμώνεται ότι εντείνει τους «ελέγχους» και το «κυνήγι» των «κακών» εργοδοτών.

...και οι πραγματικές προκλήσεις για το λαό

Κόντρα στα αποπροσανατολιστικά διλήμματα με τα οποία η κυβέρνηση επιχειρεί να στρατευτούν οι εργαζόμενοι, οι ίδιοι πρέπει να πάρουν θέση στις πραγματικές προκλήσεις για το παρόν και το μέλλον τους, το δικό τους και των παιδιών τους. Απέναντι στα παραμύθια περί τέλους των μνημονίων και την αδράνεια που η κυβέρνηση επιχειρεί να επιβάλει με ψέματα και αυταπάτες, το εργατικό κίνημα πρέπει να απαντήσει με ένταση της πάλης, με την είσοδο νέων δυνάμεων στον αγώνα, με γρήγορη και αποφασιστική ανασύνταξη. Τα συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ που πραγματοποιήθηκαν την περασμένη βδομάδα σε όλη την Ελλάδα πρέπει να δώσουν τη σκυτάλη στην κλιμάκωση της πάλης, στην προετοιμασία πανελλαδικής πανεργατικής απεργίας ενάντια στα νέα και τα παλιά μέτρα. Τα νέα εμπόδια που η κυβέρνηση θα επιχειρήσει να βάλει στο δικαίωμα της απεργίας, στην οργάνωση της πάλης στους τόπους δουλειάς πρέπει να βρουν χιλιάδες εργαζόμενους, από όλους τους κλάδους, συσπειρωμένους στα συνδικάτα τους, που θα παλεύουν κόντρα στους στόχους «διάσωσης» των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων. Τα σχέδια της κυβέρνησης και της εργοδοσίας για ολοκληρωτική διάλυση των εργασιακών σχέσεων και πλήρη ελαστικοποίηση της δουλειάς πρέπει να συναντήσουν σθεναρή αντίσταση, με δεκάδες σωματεία, Επιτροπές Αγώνα και χιλιάδες εργαζόμενους να διεκδικούν Συλλογικές Συμβάσεις με αυξήσεις σε μισθούς, με κατοχυρωμένα και συγκροτημένα δικαιώματα, μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους. Στην κοροϊδία της διαχείρισης της ακραίας φτώχειας με την ετήσια στρακαστρούκα του «κοινωνικού μερίσματος», που η κυβέρνηση βουτάει από το κατακρεουργημένο εισόδημα των εργαζομένων, το εργατικό κίνημα πρέπει να αντιπαραθέσει την αποφασιστική διεκδίκηση όλων των παροχών που κόπηκαν τα τελευταία χρόνια και να παλέψει ενάντια στο νέο μαχαίρι που ετοιμάζεται με τον κρατικό προϋπολογισμό.

Πάλη με προοπτική τη μοναδική ρεαλιστική διέξοδο

Απέναντι στον ψευτοκαβγά της κυβέρνησης με τη ΝΔ για το ποιος από τους δύο είναι με τη «δίκαιη» ή την «υγιή» επιχειρηματικότητα, και ποιος είναι με τους «φορολογικούς παραδείσους», ποιος με τους «ηθικούς» επιχειρηματίες και ποιος με τους «αεριτζήδες», πρέπει να δυναμώσει η σύγκρουση συνολικά με το κεφάλαιο και την εξουσία του. Να πολλαπλασιαστούν οι εργατικές - λαϊκές δυνάμεις που παλεύουν διεκδικώντας όλο τον πλούτο που παράγουν. Που δεν παζαρεύουν τον ιδρώτα τους με την αστική τάξη και βάζουν στο στόχαστρο τη «νόμιμη» κλοπή του ιδρώτα τους από τους εκμεταλλευτές.
Στο «μονόδρομο» της καπιταλιστικής ανάπτυξης, που με μια φωνή προπαγανδίζουν ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, και τον οποίο καλούν την εργατική τάξη να βαδίσει με ατέλειωτες θυσίες, η μόνη απάντηση πρέπει να είναι η συσπείρωση γύρω από την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ. Να πολλαπλασιαστούν οι εργαζόμενοι εκείνοι που παλεύουν για τη μοναδική διέξοδο από τη φτώχεια και την ανεργία, για την κατάκτηση της δικής τους εξουσίας, που θα κοινωνικοποιήσει τα μέσα παραγωγής ώστε με κεντρικό σχεδιασμό να ικανοποιηθούν οι εργατικές - λαϊκές ανάγκες. Η ισχυροποίηση του Κόμματος σε κάθε τόπο δουλειάς με νέους εργαζόμενους αποτελεί τη βασική προϋπόθεση για να γίνουν πιο επιθετικοί και διεκδικητικοί οι εργατικοί αγώνες, για να αλλάξουν οι συσχετισμοί σε βάρος των δυνάμεων της εργοδοσίας. Για να ενταθεί η διεκδίκηση κόντρα στο δηλητήριο του ΣΥΡΙΖΑ και του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού, που έχουν ρίξει στον πάτο τον πήχη των απαιτήσεων.
Η αντεργατική πολιτική για τη διαμόρφωση του «φιλικού επενδυτικού κλίματος» περιλαμβάνει και την «πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική» της κυβέρνησης, δηλαδή τη μία και εξής «διάσταση»: Τη βαθύτερη εμπλοκή στους επικίνδυνους ανταγωνισμούς, την ανάληψη αναβαθμισμένων ρόλων στους πολιτικο-στρατιωτικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ στην περιοχή. Η εμβάθυνση της εμπλοκής της χώρας στους αδυσώπητους ανταγωνισμούς με επίκεντρο τη ΝΑ Μεσόγειο και το Αιγαίο, με ευθύνη της κυβέρνησης, πρέπει να αποτελέσει «κόκκινο πανί» για το εργατικό - λαϊκό κίνημα. Κόντρα στη βραδυφλεγή βόμβα της «γεωπολιτικής αναβάθμισης» της αστικής τάξης, που φέρνει αναβάθμιση της βάσης της Σούδας, παραγγελίες για περισσότερους ΝΑΤΟικούς εξοπλισμούς, νέες στρατιωτικές βάσεις των ΗΠΑ (όπως στην Αλεξανδρούπολη), ο λαός πρέπει να διεκδικήσει την απεμπλοκή, να φύγει το ΝΑΤΟ από το Αιγαίο, να μπει τέρμα στις δαπάνες που τον ματώνουν για τους ΝΑΤΟικούς εξοπλισμούς, να επιστρέψουν οι Ελληνες φαντάροι από τις ιμπεριαλιστικές αποστολές.
Τέτοιος είναι και ο χαρακτήρας που αρμόζει στη φετινή αντιιμπεριαλιστική 44η επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Τα συνθήματα ενάντια στη συμμετοχή της Ελλάδας στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τους πολέμους πρέπει να κυριαρχήσουν στην πορεία προς την αμερικάνικη πρεσβεία. Να αποτελέσει αυτή η λαϊκή διαδήλωση βήμα καταγγελίας των βρώμικων σχεδιασμών κυβέρνησης - ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στην περιοχή, αλλά και διεκδίκησης για καμιά εμπλοκή, καμιά συμμετοχή.