Τάγματα μικροαστών 2017

Αποχαιρετάμε το 2017 με τα παρακάτω λόγια, ως οδυνηρή καταγραφή και, παρ’ όλ’ αυτά, με την πεποίθηση ότι ο κόσμος μπορεί να γίνει κόσμος.

Είναι ίσως ό,τι πιο εύστοχο και αντιπροσωπευτικό της εποχής και του τόπου που μας φιλοξενεί, που έχουμε διαβάσει εδώ και καιρό (απόσπασμα από εδώ):

«…Παρατηρούσα, μέσα στην πολυκοσμία των γιορτών, τους εκατοντάδες ανθρώπους που κυκλοφορούσαν στο δρόμο. Διαπίστωσα με θλίψη πόσο έχει αφήσει πάνω τους το ίχνος του ο κόσμος της τηλεόρασης: Στις κινήσεις, το ντύσιμο, το λόγο. Έχει παραδοθεί ο πολίτης στο θέαμα, με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα γίνει μέρος του. Πρόκειται για αυτά τα τάγματα μικροαστών οι οποίοι προσέχουν τη ζωούλα τους σαν σε αποστειρωμένη φιάλη, χωρίς να καταφέρνουν τίποτα ουσιαστικό στη μίζερη καθημερινότητά τους. Μεγαλώνοντας μέσα σε προκαταλήψεις, τρέμοντας ταυτόχρονα τον θεό και τον διάβολο, περνάνε τη ζωή τους χωρίς να γνωρίζουν έξαψη ή πάθος. Άλλοι απ' αυτούς μετακομίζουν στα πλατό της τηλεόρασης και άλλοι παραδίδονται στη φάτνη. Όσο ο κόσμος δεν είναι κόσμος, καλό και κακό θα σαπίζουν αντάμα, και αυτό είναι το σιωπηλό ανθρώπινο δράμα…»

Γ. Κακουλίδης

Φυλετικές διαφορές και ταύτιση με τους γονείς. Το έργο της A.Y.Varga

Κατιούσα

Συνεχίζουμε το αφιέρωμα στις έρευνες των σοβιετικών ψυχολόγων για τις διαφορές των δύο φύλων, το βιολογικό και το κοινωνικό τους υπόβαθρο, δημοσιεύοντας μεταφρασμένο το πέμπτο μέρος του σχετικού κεφαλαίου από το βιβλίο της Lynne Atwood, και τις αναζητήσεις της A. Y. Varga.

O Zakharov, όπως έχουμε σημειώσει, υποστηρίζει κάποιες από τις δυτικές θεωρίες για την ανάπτυξη των ψυχολογικών διαφορών μεταξύ των δύο φύλων. Το ίδιο πράττει η Α. Y. Varga. Σε ένα σύντομο άρθρο ως μεταπτυχιακή φοιτήτρια υπογραμμίζει το αντικείμενο των ψυχολογικών διαφορών των δύο φύλων ως προκαταρκτικό βήμα προς τη μελέτη (που ποτέ δεν ολοκληρώθηκε) της ταύτισης με τους γονείς ως παράγοντα διαμόρφωσης του ψυχολογικού φύλου. Η Varga υποστηρίζει ότι οι αρσενικές και θηλυκές προσωπικότητες παράγονται πολιτισμικά και διαφέρουν ανάλογα με τις διαφορετικές πολιτισμικές συνθήκες. Είναι εξοικειωμένη με τη δουλειά μιας σειράς Δυτικών θεωρητικών, παρότι αυτή είναι αρκετές φορές παλαιά. Η προσέγγιση του Φρόυντ στις φυλετικές διαφορές συζητείται μα απορρίπτεται, κυρίως λόγω της έμφασής του στο Οιδιπόδειο σύμπλεγμα κατά τη διάρκεια της ταύτισης.

Η Varga αναγνωρίζει την γνωστική-εξελικτική προσέγγιση, που βλέπει το παιδί ως ενεργό υποκείμενο της ίδιας του της κοινωνικοποίησης. Ωστόσο δεν το θεωρεί αυτό ως το βασικό παράγοντα της φυλετικά στερεότυπης συμπεριφοράς. Αντιθέτως, κλίνει προς μια θεωρία κοινωνικής μάθησης. Η ίδια βλέπει μίμηση του γονέα του ίδιου φύλου και την διαφοροποιημένη συμπεριφορά των γονέων στα αρσενικά και θηλυκά παιδιά, ως τους βασικούς παράγοντες στην ανάπτυξη της ταύτισης με τους φυλετικούς ρόλους.

Η Varga βρίσκει υποστήριξη στις απόψεις της στο έργο της ανθρωπολόγου Margaret Mead, της οποίας η μελέτη του 1935 πάνω στις παραλλαγές της αντρικής και γυναικείας συμπεριφοράς μεταξύ διαφορετικών φυλών της Νέας Γουινέας την έπεισαν ότι οι διαφορές κατά φύλο στην προσωπικότητα είναι “πολιτισμικά δημιουργήματα στη βάση των οποίων εκπαιδεύεται κάθε γενιά, ανδρών και γυναικών”. Αναφέρεται επίσης σε μελέτες που έγιναν στη Δύση με ερμαφρόδιτους, που έδειξαν ότι μια διακριτή αρσενική ή θηλυκή ταυτότητα μπορεί να αναπτυχθεί σε αντίθεση με το υπάρχον βιολογικό φύλο. Επίσης αποδέχεται τον ισχυρισμό δυτικών γιατρών που εργάζονται στον τομέα, πως το κοινωνικό φύλο σταθεροποιείται αμετάκλητα στην πρώιμη παιδική ηλικία (η ίδια θέτει το όριο των τριών ετών). Περιέργως, παρότι γνωρίζει το έργο του Α.Ι Belkin […] , δεν κάνει αναφορά στο γεγονός πως ο ίδιος ισχυρίζεται πως έκανε πετυχημένες διορθώσεις φύλου σε εφήβους και νεαρούς ενήλικες -κάτι που, κατά την οπτική της Varga, θα έπρεπε να είναι αδύνατον.

Η Varga επίσης γνωρίζει το έργο των Αμερικανών ψυχολόγων Elinor Maccoby και Carol Jacklin, στους οποίους πολλές δυτικές φεμινίστριες συγγραφείς αναγνωρίζουν μεγάλη οφειλή. Μετά τη σύγκρισι αποτελεσμάτων πάνω από 2000 ερευνών πάνω σε υποτιθέμενες φυλετικές διαφορές, συμπέραναν πως πολλές τέτοιες διαφορές είναι μύθοι που δεν έχουν καμία βάση στην πραγματικότητα της αρσενικής και θηλυκής συμπεριφοράς, κι όσες έχουν, σπάνια έχουν οποιαδήποτε βιολογική βάση.

Δεδομένων των δυτικών έργων που έχουν επηρεάσει τη Varga, τα σχόλιά της σχετικά με τη χρησιμότητα της δικής της έρευνας έχουν ξεχωριστό ενδιαφέρον. Είναι ιδιαίτερα επίκαιρη στην παρούσα φάση, ισχυρίζεται, δεδομένων των προβλημάτων σχετικά με την επιτυχημένη φυλετική ανατροφή των παιδιών και την οργάνωση ψυχολογικής συμβουλευτικής με τους γονείς. Ενώ κάποιες από τις ιδέες στις οποίες αναφέρεται έχουν προταθεί στη Δύση ως πρόκληση των υπαρχόντων φυλετικών στερεοτύπων περί ρόλων (π.χ η ψυχολογική φυλετική ουδετερότητα του νεογέννητου βρέφους, η ανάπτυξη της φυλετικής ταυτότητας μέσω μίμησης των γονέων, η διαφοροποιημένη γονεϊκή ενίσχυση της αρσενικής και θηλυκής συμπεριφοράς), η Varga μοιάζει να υπονοεί πως επίσης θα μπορούσαν να συμβάλλουν σε μια πιο επιτυχημένη καλλιέργεια αυτών των στερεοτύπων.

(Συνεχίζεται…)

Δείτε εδώ το πρώτο μέρος
Δείτε εδώ το δεύτερο μέρος
Δείτε εδώ το τρίτο μέρος
Δείτε εδώ το τέταρτο μέρος

Το Μακεδονικό ζήτημα και τα σκοπιανοφάγα συλλαλητήρια, πλην Λακεδαιμονίων….

Κατιούσα

Με το Μακεδονικό ζήτημα να επανέρχεται στην επικαιρότητα, κρίναμε σκόπιμο να αναδημοσιεύσουμε ένα παλιό κείμενο του Ριζοσπάστη, προ εικοσαετίας, που είναι πολύ κατατοπιστικό για το σοβινιστικό παροξυσμό των αρχών της δεκαετίας του 90′, ποιοι πήγαν τότε με το ρεύμα και ποιοι στάθηκαν απέναντι.

Την 5ετία 1991-1995 η Ελλάδα, των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, έζησε κάτω από το δηλητηριώδες σύννεφο του εθνικιστικού παροξυσμού, που η ολιγαρχία και οι αστικοί πολιτικοί φορείς επέβαλαν στον τόπο. Ένα “μαύρο” μέτωπο πατριδοκάπηλων υπερπατριωτών, αξιοποιώντας την πολιτική των κυβερνώντων και με “πανωφόρι” τα επίσημα κρατικά συνθήματα του τύπου “το όνομά μας είναι η ψυχή μας” και “η Μακεδονία είναι μία και ελληνική”, διέπρεψαν σε σοβινισμό, αιχμαλωτίζοντας τη χώρα στον αστερισμό της “ονοματολογίας”. Είναι η εποχή των εθνικιστικών συλλαλητηρίων, όπου κυβερνητικοί παράγοντες, κόμματα της αντιπολίτευσης, δημοτικοί άρχοντες και σεβάσμιοι δεσποτάδες “έσπερναν” το παραλήρημα της εθνικοφροσύνης.

Η Θεσσαλονίκη σε “παροξυσμό”

Η αρχή των συλλαλητηρίων έγινε το Φλεβάρη του 1992 στη Θεσσαλονίκη. Η συμπρωτεύουσα “ρυπαίνεται” από σωρό προπαγανδιστικού υλικού παρακρατικών και εθνικιστικών οργανώσεων, ενώ την ώρα της συγκέντρωσης τα μεγάφωνα δονούνται από κραυγές για τη Βόρεια Ηπειρο, την Κορυτσά, το Μοναστήριο, την Ανατολική Ρωμυλία, την Κωνσταντινούπολη και τις άλλες… “αλύτρωτες πατρίδες”. Όλα αυτά λέγονταν από ομιλητές, όπως ο Μητροπολίτης Παντελεήμων, οι οποίοι είχαν στο πλευρό τους βουλευτές όλων των κομμάτων – πλην του ΚΚΕ φυσικά – όπου, μεταξύ άλλων και ο Λ. Κύρκος του ΣΥΝ.
Το ΚΚΕ καταδικάζει με ανακοίνωσή του το όλο κλίμα, τονίζοντας ότι τέτοιες πρακτικές “καλλιεργούν την εθνικιστική ψύχωση και δεν εξυπηρετούν φυσικά τα συμφέροντα του ελληνικού λαού και της χώρας”.
To ΠΑΣΟΚ παλλόταν από “πατριωτικό” φανατισμό: “Ενας σεισμός μεγάλης ψυχικής έντασης και πολλών ρίχτερ γίνεται αυτή την ώρα στη συμπρωτεύουσα”, έλεγε στη Βουλή ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ. Η ΝΔ, με αφορμή τη θέση του ΚΚΕ, εξέδιδε την ακόλουθη ανακοίνωση: “Τα υπολείμματα του ΚΚΕ είχαν την ευκαιρία να εξιλεωθούν για ένα θλιβερό παρελθόν. Δυστυχώς, δεν το έπραξαν”…
Οσο για το πώς είδε ο αστικός Τύπος το θέμα, το παράδειγμα του “Εθνους”είναι ενδεικτικό: “Εθνική πανστρατιά”, “Απάντηση σε όσους καπηλεύονται την κληρονομιά μας”, ήταν μερικοί από τους τίτλους της εφημερίδας την επόμενη μέρα.

Η συνέχεια στην Αθήνα

Η συνέχεια δόθηκε στην Αθήνα, στις 10 Δεκέμβρη του 1992. Μία μέρα πριν η “Ελευθεροτυπία” διαφημίζει το συλλαλητήριο με τίτλο: “Βροντερό “όχι” προς κλεπταποδόχους της ιστορίας μας”… Από την κυβέρνηση της ΝΔ, που “εξαίρει” την πρωτοβουλία των διοργανωτών και “κλείνει” τα σχολεία, μέχρι και την Αρχιεπισκοπή, που εκδίδει κάλεσμα σε όλες τις ενορίες να συμμετάσχουν, η παρουσία στο συλλαλητήριο καθίσταται, ουσιαστικά, υποχρεωτική…
Το ΚΚΕ καταδικάζει την όλη επιχείρηση, τονίζοντας ότι τροφοδοτεί τους εθνικιστικούς κύκλους. Ο ΣΥΝ “διατηρεί τις αντιρρήσεις του”, αλλά συμμετέχει με αντιπροσωπεία του… Το ΠΑΣΟΚ παίρνει μέρος με σύσσωμη την κοινοβουλευτική του ομάδα.
Την επόμενη του συλλαλητηρίου, ο “Ελεύθερος Τύπος” κυκλοφορεί με τον τίτλο “Και σαν πρώτα ανδρειωμένη”…, ενώ ο γραμματέας του ΠΑΣΟΚ Α. Τσοχατζόπουλος, δηλώνει: “Ο ελληνικός λαός απορρίπτει κάθε απόπειρα ιστορικής έκπτωσης και διαπραγμάτευσης… Η κυβέρνηση δεν μπορεί πια να το αγνοεί”.

Το ένα μετά το άλλο

Το Φλεβάρη του 1994, η Θεσσαλονίκη δονείται από συνθήματα του τύπου “Στα όπλα, στα όπλα να πάρουμε τα Σκόπια”, από τις ιαχές των συμμετεχόντων στο “ιερό συλλαλητήριο” του Μητροπολίτη Παντελεήμονα.
Η κυβέρνηση διατείνεται ότι “δε συμμετέχει σε κανένα συλλαλητήριο”! Στο μεταξύ, δεκάδες είναι οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ (όπως ο σημερινός πρόεδρός της Κ. Καραμανλής) και της Πολιτικής Ανοιξης που… κοσμούν το συλλαλητήριο,την ώρα που ο Παντελεήμονας διαβάζει το ψήφισμα, όπου μεταξύ άλλων αναφέρεται: “Τι έχουν να προσφέρουν τα Σκόπια εις την Αμερικήν και εις τον υπόλοιπον πεπολιτισμένον κόσμον, ει μη μόνον εγκληματίας και πάσης φύσεως διεστραμμένους ανθρώπους;”…
Οσο για τον Α. Τσοχατζόπουλο, και αφού το ΠΑΣΟΚ έχει κερδίσει τις εκλογές του 1993, δηλώνει: “Το συλλαλητήριο δείχνει… με ευθύνη της ορθοδοξίας… ότι οι Μακεδόνες παραμένουν ανυποχώρητοι στη διεκδίκηση των εθνικών τους δικαίων…”.

“Ξανά εδώ”…

Την ίδια μέρα, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ στο Δημοτικό Συμβούλιο της Θεσσαλονίκης αποφασίζουν νέο συλλαλητήριο! Ο δημοτικός σύμβουλος του ΚΚΕ διαφωνεί ανοιχτά,υπογραμμίζοντας ότι “οι λαοί των Βαλκανίων μπορούν να συμβιώσουν, εάν φύγουν από μέσα οι ξένες δυνάμεις, οι οποίες και υποκινούν αυτήν κατάσταση”.
Τελικά, το συλλαλητήριο πραγματοποιείται στις 31 Μάρτη. Η κυβέρνηση την επομένη “είδε” ότι η σύναξη συνέβαλε στην “υπεράσπιση της ειρήνης και της σταθερότητας” στην περιοχή…. Δεν “είδε” τα συνθήματα που κυριάρχησαν όπως: “Η λύση είναι μία, σύνορα με τη Σερβία”, “Διαλύστε το εργοστάσιο ηρωίνης που ονομάζεται Σκόπια”, “Στείλτε ψυχοφάρμακα στα Σκόπια” κλπ.
Από το πλήθος των δηλώσεων ξεχωρίζει πάλι αυτή του Α. Τσοχατζόπουλου που, για τις ανάγκες του “εμπάργκο”, το οποίο έχει ήδη επιβληθεί, υποστήριξε πως “η γενική συμμετοχή επιβεβαιώνει, ύστερα από πολλά χρόνια, ότι έχουμε εθνική πολιτική”. Οσο για τα “ΝΕΑ”, κυκλοφορούν με τίτλο “Ασπίδα ο Λαός της Μακεδονίας” και ρεπορτάζ του τύπου “Θύελλα χειροκροτημάτων για την εγγονή του Μελά”…

Και ο Λογοθέτης “μακεδονομάχος”…

Ο δήμαρχος Πειραιά Στ. Λογοθέτης… στις 3 Μάρτη, υπό τας ευχάς του Μητροπολίτη Καλλίνικου, στήνει συλλαλητήριο στον Πειραιά. Την ώρα των ομιλιών ουδείς, ούτε η κυβέρνηση διά του παριστάμενου υφυπουργού Εθνικής Οικονομίας Μ. Μπεντενιώτη, ούτε κάποιος εκ των παρισταμένων βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και της ΠΟΛ. ΑΝ. θίγεται, όταν φασίστες της “Χρυσής Αυγής” φωνάζουν τα συνθήματα “Λαός – Στρατός – Εθνικισμός”, με φόντο τα πανό που γράφουν “σε μια Ελλάδα νέα στα Σκόπια η σημαία”… Το ΚΚΕ καταγγέλλει την εθνικιστική υστερία.
Ο κύκλος των μισαλλόδοξων συλλαλητηρίων κλείνει το Φλεβάρη του 1995 στη Θεσσαλονίκη.

ΑΥΤΑΡΧΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ - ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

 

Αναγκαίο για το κεφάλαιο συμπλήρωμα της αντεργατικής πολιτικής

 

 

Από καταστολή απεργιακής κινητοποίησης στο «Market In» στα Γιάννενα

Η ένταση της αντεργατικής επίθεσης, τα αντιλαϊκά μέτρα που παίρνονται για τη στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης έχουν ως αναγκαίο για το κεφάλαιο συμπλήρωμα την κλιμάκωση της εργοδοτικής τρομοκρατίας στους χώρους δουλειάς, την ένταση της κρατικής καταστολής απέναντι στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, προκειμένου αυτή η αντιλαϊκή επίθεση να προχωρά απρόσκοπτα. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται, εξάλλου, ως «αιχμή του δόρατος», και το χτύπημα στο ίδιο το απεργιακό δικαίωμα, το οποίο ετοιμάζεται να ψηφίσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ μαζί με τα άλλα κόμματα του κεφαλαίου.

 Η εργοδοτική τρομοκρατία, που εκδηλώνεται με πολλές μορφές - απολύσεις και διώξεις συνδικαλιστών, δυσμενής μεταχείριση και χειροτέρευση των όρων εργασίας σε εργαζόμενους που αγωνίζονται, τραμπούκικες επιθέσεις - στηρίζεται και συμπληρώνεται από τις παρεμβάσεις του αστικού κράτους.

Οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου διαμορφώνουν το αντεργατικό νομικό πλαίσιο για τη «νόμιμη» απογείωση της εργοδοτικής ασυδοσίας, ενώ ταυτόχρονα οι μηχανισμοί του κράτους αναλαμβάνουν δράση για την έμπρακτη επιβολή της αντεργατικής νομοθεσίας. Πάνω σε αυτήν τη βάση, με τις πλάτες της κυβέρνησης και του κράτους, η εργοδοτική τρομοκρατία ξεπερνά ακόμα και αυτήν την αντεργατική νομοθεσία, καθώς τελικά στον καπιταλισμό υπέρτατος νόμος είναι το συμφέρον των κεφαλαιοκρατών, αυτόν το νόμο υπηρετούν το αστικό κράτος και οι κυβερνήσεις, με αυτόν το νόμο βρίσκονται αντικειμενικά σε σύγκρουση τα δικαιώματα και οι ανάγκες των εργαζομένων και του λαού.


Την ίδια ώρα που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ κουνάει διάφορα «καρότα», μοιράζοντας κάλπικες προσδοκίες για τη «μεταμνημονιακή εποχή» και εφάπαξ «μερίσματα» από τα ματωμένα πλεονάσματα, χρησιμοποιεί όλο και πιο συχνά το «μαστίγιο» απέναντι στους εργατικούς - λαϊκούς αγώνες, για να διασφαλίσει τις «επενδυτικές λεωφόρους» που έχει ανάγκη το κεφάλαιο. Στέλνει δυνάμεις καταστολής για να χτυπήσουν εργάτες και να κάνουν συλλήψεις, νομοθετεί το χτύπημα του απεργιακού δικαιώματος, την ένταση της καταστολής ενάντια στις κινητοποιήσεις για την προστασία της λαϊκής κατοικίας, ενεργοποιεί άτυπους μηχανισμούς συκοφάντησης και εκφοβισμού, όπως έκανε με τους εργαζόμενους στο Δημόσιο που αντιστάθηκαν στη λεγόμενη «αξιολόγηση». Τη σκυτάλη παίρνει η αστική Δικαιοσύνη, βγάζοντας 9 στις 10 απεργίες παράνομες και καταχρηστικές, «νομιμοποιώντας» την εκφυλιστική δράση του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, επιβάλλοντας ποινές σε αγωνιστές που παλεύουν ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική.

Παρακάτω αναφέρουμε μερικά μόνο τέτοια παραδείγματα του τελευταίου διαστήματος, ενδεικτικά για την ένταση της κρατικής καταστολής και της εργοδοτικής τρομοκρατίας, αλλά και για τη δύναμη που δίνουν η οργάνωση και η αλληλεγγύη των εργαζομένων και του λαού.

Γιάννενα: Συνεχίζουν το δίκαιο αγώνα απέναντι σε μπράβους, ΜΑΤ και συλλήψεις

Οι εργαζόμενοι της πρώην «Καρυπίδης» βρίσκονται σε έναν μακρόχρονο αγώνα για την καταβολή των δεδουλευμένων τους, τη διασφάλιση των θέσεων εργασίας και των εργασιακών τους δικαιωμάτων. Απέναντί τους έχουν την εργοδοσία, παλιά και νέα, την κυβέρνηση, τους μηχανισμούς του αστικού κράτους.

Στα Γιάννενα, οι εργαζόμενοι της πρώην «Καρυπίδης» παλεύουν απαιτώντας από την εργοδοσία των «Market In», στην οποία μεταβιβάστηκε η επιχείρηση, την καταβολή δεδουλευμένων και την επιστροφή τους στη δουλειά.

Η εργοδοσία, προσπαθώντας να κάμψει τους αγώνες τους, προχώρησε σε απανωτές μηνύσεις εναντίον συνδικαλιστών και εργαζομένων, ενώ στην πανεργατική απεργία στις 14/12/2017 στρατολόγησε μπράβους προσπαθώντας να χτυπήσει την απεργιακή συγκέντρωση του Εργατικού Κέντρου και των ταξικών σωματείων έξω από το κατάστημα.

Η κυβέρνηση «ανταποκρίθηκε» άμεσα, στέλνοντας την αστυνομία και τα ΜΑΤ για να χτυπήσουν τις κινητοποιήσεις και να κάνουν συλλήψεις. Από τα τέλη Οκτώβρη έως τα τέλη Νοέμβρη είχαν γίνει 24 μηνύσεις και 17 συλλήψεις συνδικαλιστών και εργαζομένων! Σε ένα ρεσιτάλ εμπαιγμού των εργαζομένων, η κυβέρνηση μεθόδευσε στις 30/11/2017 τη ματαίωση τριμερούς συνάντησης υπουργείου Εργασίας - εργαζομένων - εργοδοσίας, ικανοποιώντας το αίτημα της τελευταίας, ενώ οι εκπρόσωποι της εργοδοσίας ανέφεραν ότι δεν νομιμοποιούν τη διαδικασία της συνάντησης...

Αντίστοιχα, η κυβέρνηση, το Μάη του 2017, έστειλε τα ΜΑΤ στο κατάστημα της «Καρυπίδης» στην Περαία Θεσσαλονίκης, για να διευκολύνουν την εργοδοσία της «Market In» να αδειάσει το κατάστημα από εξοπλισμό και εμπορεύματα και να εγκαταστήσει καινούρια, παρόλο που υπήρχε προσωρινή διαταγή δικαστηρίου που το απαγόρευε.

Παρά το όργιο κρατικής καταστολής, οι εργαζόμενοι συνεχίζουν τον δίκαιο αγώνα τους, έχοντας στο πλάι τους τα ταξικά συνδικάτα, την έμπρακτη αλληλεγγύη τους. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Εργατικού Κέντρου Ιωαννίνων και άλλων συνδικάτων της περιοχής, μέλη των διοικήσεων των οποίων αντιμετωπίζουν διώξεις για τη συμμετοχή τους στις κινητοποιήσεις.

Ενδεικτικά για την «ευελιξία» της αστικής νομιμότητας και της πλάτης που βάζει η κυβέρνηση για την εργοδοτική ασυδοσία είναι και δύο ακόμα στοιχεία: Με πρόσφατη προσωρινή διαταγή δικαστηρίου ορίζεται ότι οι εργαζόμενοι στα Γιάννενα πρέπει να επιστρέψουν στη δουλειά τους, ωστόσο η εργοδοσία που μέχρι τότε επικαλούνταν τη «νομιμότητα» αρνείται να εφαρμόσει τη δικαστική διαταγή και ζητά την ακύρωσή της... επικαλούμενη μειωμένη κερδοφορία. Η δε υπουργός Εργασίας έχει απουσιάσει μέχρι τώρα δύο φορές από την προγραμματισμένη στη Βουλή συζήτηση της Επίκαιρης Ερώτησης που έχει καταθέσει ο βουλευτής του ΚΚΕ Χρήστος Κατσώτης, επιβεβαιώνοντας την εχθρική στάση της κυβέρνησης απέναντι στους εργαζόμενους.

Αντίστοιχο παράδειγμα συνδυασμένης εργοδοτικής τρομοκρατίας και κρατικής καταστολής αποτελεί και η επίθεση στους εργαζόμενους της «Selecta Hellas» στην Καβάλα και στο νεοσύστατο επιχειρησιακό τους σωματείο. Στη μάχη των εργαζομένων για υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης, η εργοδοσία απάντησε με απομακρύνσεις εργαζομένων που κινητοποιούνταν και επιχείρηση τρομοκράτησης των συναδέλφων τους. Αντίστοιχα, στην πρόσφατη πανεργατική απεργία, η επίθεση της εργοδοσίας απέναντι στον απεργιακό κλοιό των εργαζομένων με μπράβους, εκβιασμούς και άσκηση βίας, είχε και τη συμβολή της αστυνομίας.

«Αγροτοδικεία» εν δράσει...

 

Αντίστοιχα εντείνεται η κρατική καταστολή ενάντια στους αγωνιζόμενους μικρομεσαίους αγρότες. Παρά τις υποσχέσεις της κυβέρνησης ότι τάχα θα καταργηθούν τα «αγροτοδικεία», αυτά λειτουργούν και «μοιράζουν» ποινές: Μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα η αστική Δικαιοσύνη έβγαλε δύο καταδικαστικές αποφάσεις σε βάρος αγροτών για κινητοποιήσεις που έγιναν το 2016 και το 2017.

Στα τέλη Νοέμβρη, το Μονομελές Πλημμελειοδικείο Ορεστιάδας καταδίκασε σε 4 μήνες φυλάκιση με αναστολή τον Γιάννη Μαργαριτίδη, πρόεδρο της Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Εβρου «Η Ενότητα», και τον Σκαρλάτο Παπαδόπουλο, εκπρόσωπο του μπλόκου του Θουρίου, για τη συμμετοχή τους στις αγροτικές κινητοποιήσεις το Φλεβάρη του 2017.

Λίγες μέρες μετά καταδικάστηκαν σε τέσσερις μήνες φυλάκιση με αναστολή οι Τάσος Χαλκίδης, Θοδωρής Παπακωνσταντίνου και Γιάννης Βράνας από τα Δικαστήρια της Βέροιας, επειδή πραγματοποίησαν κινητοποίηση με τρακτέρ στον κόμβο της Κουλούρας στην Εγνατία.

Παράλληλα, έχουν σταλεί 210 κλήσεις σε αγρότες του Νότιου Εβρου, στο πλαίσιο της προανάκρισης για τις κινητοποιήσεις του 2016, ενώ το επόμενο διάστημα αναμένονται κι άλλα «αγροτοδικεία», όπως αυτό στην Κομοτηνή, που θα γίνει τον Ιούνη του 2018 για τις κινητοποιήσεις του 2017.

Η Πανελλαδική Επιτροπή των Μπλόκων, αγροτικοί σύλλογοι και Ομοσπονδίες υπογραμμίζουν ότι, όπως δεν τους πτόησαν τα «πράσινα» και τα «γαλάζια» «αγροτοδικεία», έτσι δεν πρόκειται να τους γονατίσουν και τα «αγροτοδικεία» που φέρουν τη σφραγίδα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. «Δίνουμε αγώνα επιβίωσης για να μείνουμε στα χωράφια και τα χωριά μας και θα τον συνεχίσουμε με μεγαλύτερο πείσμα», σημειώνουν χαρακτηριστικά, αξιοποιώντας και την πείρα της σημαντικής εργατικής - λαϊκής αλληλεγγύης, που εκφράστηκε και στις περσινές κινητοποιήσεις τους, κόντρα στο σκηνικό «κοινωνικού αυτοματισμού» που προσπάθησαν να στήσουν η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά επιτελεία.

Καταστολή και αυτεπάγγελτες διώξεις για τις κινητοποιήσεις ενάντια στους πλειστηριασμούς

 

Η ένταση της κρατικής καταστολής απέναντι στο εργατικό - λαϊκό κίνημα αποτυπώνεται και στο χτύπημα των κινητοποιήσεων ενάντια στους πλειστηριασμούς λαϊκών κατοικιών. Υλοποιώντας την αποφασιστικότητά της να «τρέξει» τους πλειστηριασμούς προς όφελος των τραπεζιτών και των μονοπωλιακών ομίλων, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έθεσε πρώτα σε εφαρμογή «ενισχυμένα μέτρα ασφαλείας» εναντίον των κινητοποιήσεων, παρατάσσοντας τα ΜΑΤ απέναντι στα σωματεία και τους φορείς που πραγματοποιούν κινητοποιήσεις στα Ειρηνοδικεία. Στις 29/11/2017, μάλιστα, τα ΜΑΤ που στάλθηκαν από την κυβέρνηση προχώρησαν σε χτύπημα της κινητοποίησης στο Ειρηνοδικείο Αθηνών, με γκλομπς και χημικά.

Προχωρώντας ακόμα παραπέρα, λίγες μέρες μετά, στις 21/12, η κυβέρνηση - με χείρα βοηθείας τα «παρών» από ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι - ψήφισε την αντιδραστική τροπολογία που προβλέπει την ποινικοποίηση με αυτεπάγγελτες διώξεις της δράσης και των κινητοποιήσεων ενάντια στους πλειστηριασμούς λαϊκών κατοικιών. Η σαφής αναφορά στην Αιτιολογική Εκθεση της τροπολογίας, όπου αναφέρεται ότι οι ρυθμίσεις της «υπαγορεύονται από λόγους υπέρτερου δημοσιονομικού και δημοσίου συμφέροντος, που αποσκοπούν στη στήριξη και προστασία της εθνικής οικονομίας», κάνει καθαρό ότι ανοίγει δρόμους για ευρύτερη επίθεση συνολικά στις εργατικές - λαϊκές κινητοποιήσεις, στο όνομα της «στήριξης της εθνικής οικονομίας» των καπιταλιστών.

Διακομματική αντιδραστική τροπολογία για την «αξιολόγηση»

 

Στις 20/9 η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ μαζί με τη ΝΔ ψήφισαν στη Βουλή την αντιδραστική τροπολογία για την αντιμετώπιση των γενικευμένων αντιδράσεων των εργαζομένων στο Δημόσιο, που με την αποφασιστική στάση τους είχαν αχρηστέψει στην πράξη τον νόμο για την αντιλαϊκή «αξιολόγηση», η οποία σε συνδυασμό με άλλους νόμους (μισθολόγιο, υπαλληλικός κώδικας, κινητικότητα κ.ά.), διαμορφώνουν έναν ενιαίο μηχανισμό για να δυναμώσει την τάση υποταγής των δημοσίων υπαλλήλων στη γρηγορότερη και αποτελεσματικότερη εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής. Η τροπολογία δρούσε τιμωρητικά για όσους αρνούνταν να «αξιολογηθούν» στερώντας τους το δικαίωμα υποβολής αίτησης υπηρεσιακής εξέλιξης, με κίνδυνο να χάσουν το επίδομα που συνδέεται με τη θέση ευθύνης. Την τιμωρητική τροπολογία συνόδευσε ένα ρεσιτάλ εκβιασμών και συκοφάντησης όσων αγωνίζονται, μεθοδεύσεις που εκπορεύονταν από διοικήσεις δημόσιων φορέων, κυβερνητικά στελέχη, δυνάμεις του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού. Απέναντι σε αυτές τις μεθοδεύσεις, οι ταξικές δυνάμεις απάντησαν με αγωνιστικές παρεμβάσεις, καταγράφοντας μια σειρά από θετικά βήματα. Εργαζόμενοι «βγήκαν μπροστά», ενώ σωματεία που πρωτοστάτησαν στον αγώνα ενίσχυσαν το κύρος τους.

Χρήσιμα συμπεράσματα

 

Η ένταση του αυταρχισμού απέναντι στις λαϊκές κινητοποιήσεις εκφράζεται σε όλη την κλίμακα: Είναι χαρακτηριστικό ότι την ίδια μέρα (30/11/2017) που τα ΜΑΤ επιτέθηκαν στην κινητοποίηση στο Ειρηνοδικείο Αθήνας ενάντια στους πλειστηριασμούς, η αστυνομία χτύπησε και την κινητοποίηση φοιτητών και εργαζομένων στις εστίες στο υπουργείο Παιδείας. Αντίστοιχα, χαρακτηριστικές της συστράτευσης όλων των μηχανισμών του αστικού κράτους στην ένταση της καταστολής ήταν και οι απανωτές προσπάθειες τρομοκράτησης μαθητών που αποφάσιζαν κινητοποιήσεις μπροστά στην απεργία στις 14 Δεκέμβρη, οπότε μαζί με τις απεργιακές συγκεντρώσεις οργανώθηκαν σε πολλές περιοχές και μαθητικές κινητοποιήσεις.

Η κλιμάκωση της εργοδοτικής τρομοκρατίας και της κρατικής καταστολής, όμως, όχι μόνο δεν πρέπει να πτοήσει τους εργαζόμενους και το λαό, αλλά, ίσα ίσα, πρέπει να αποτελέσει πηγή συμπερασμάτων, κόντρα στις απάτες της «ταξικής ειρήνης και συνεργασίας», του «κοινωνικού διαλόγου», της «δίκαιης ανάπτυξης», του «εκσυγχρονισμού του κράτους», με τις οποίες επιχειρούν να τους αποκοιμίσουν. Απάντηση στην επίθεση του κεφαλαίου, τόσο στην αντεργατική πολιτική όσο και στην καταστολή που την συνοδεύει, μπορούν να δώσουν μόνο η άνοδος της οργάνωσης και των εργατικών - λαϊκών αγώνων, η ενίσχυση της αλληλεγγύης, το δυνάμωμα της Κοινωνικής Συμμαχίας, η πάλη με κατεύθυνση την ανατροπή της ίδιας της εξουσίας των μονοπωλίων ώστε να επιβάλουν οι εργαζόμενοι και ο λαός το νόμο των δικών τους αναγκών.

Χ. Μ.

Ριζοσπάστης

Οσο ο κόσμος δεν είναι κόσμος, καλό και κακό θα σαπίζουν αντάμα, και αυτό είναι το σιωπηλό ανθρώπινο δράμα.

 

 

Οσο ο κόσμος δεν είναι κόσμος

 

1. Κλείσαμε όπως όπως το φάκελο του 2017 και μπαίνουμε στο 2018 με την πίστη πως όλα μηδενίζονται την πρώτη του Γενάρη. Αλλά η καθημερινότητα που δεν γνωρίζει τι εστί χρόνος θα κυλήσει αμείλικτη, πείθοντας τους πολίτες για άλλη μια φορά να συνθηκολογήσουν.

 

2. Στην προσπάθειά τους να φτιάξουν ένα φάρμακο για την απελπισία, οι Νεοέλληνες έκαψαν το φαρμακείο. Η ηλιθιότητα ωστόσο δεν γνωρίζει σύνορα. Κάνει ακόμα και τον Πρόεδρο των ΗΠΑ να πιστεύει ότι μπορεί να κάνει δώρο την Ιερουσαλήμ στους Εβραίους.

 

3. Με εντυπωσιάζει η αίσθηση αθανασίας που διαπερνά τον κ. Μητσοτάκη, ο οποίος δεν γνωρίζει ότι σε κάθε πράγμα υπάρχει και ένα τέλος. Η ακλόνητη πεποίθησή του ότι θα μας κυβερνήσει τον κάνει να γυρίζει την πλάτη του στην πραγματικότητα. Βρέθηκε ο άνθρωπος που θα μας κάνει ευτυχισμένους! Χρησιμοποιεί τη συνήθεια του Ελληνα να ξεχνά και να συγχωρεί με μεγάλη ευκολία προς ίδιον όφελος, μεταφράζοντάς τη σε πίστη προς το πρόσωπό του. Ετσι απαλλάσσεται από τις γονεϊκές αμαρτίες του παρελθόντος. Γρήγορα θα ξεχαστεί και αυτός όπως τόσοι και τόσοι.

 

4. Ας μη δίνουμε περισσότερη σημασία απ' όσο πρέπει στους επαγγελματίες διανοούμενους. Παράδειγμα ο κύριος Τάδε, ο οποίος, στην προσπάθειά του να αποκτήσει πελατεία, ξεκίνησε την «καριέρα» του από τους Λαμπράκηδες, στη συνέχεια τρύπωσε στην Εκκλησία, ώσπου έφτασε να πολιτικολογεί στο πλαίσιο του πολιτικού σχήματος του Ποταμιού. Μόλις όμως το Ποτάμι στέρεψε, πήδηξε σαν το ποντίκι από το καράβι του κυρίου Σταύρου και κολυμπώντας επιδέξια έφτασε στην όχθη της Νέας Δημοκρατίας. Μια ζωή τα ίδια και τα ίδια.

 

5. Παρατηρούσα, μέσα στην πολυκοσμία των γιορτών, τους εκατοντάδες ανθρώπους που κυκλοφορούσαν στο δρόμο. Διαπίστωσα με θλίψη πόσο έχει αφήσει πάνω τους το ίχνος του ο κόσμος της τηλεόρασης: Στις κινήσεις, το ντύσιμο, το λόγο. Εχει παραδοθεί ο πολίτης στο θέαμα, με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα γίνει μέρος του. Πρόκειται για αυτά τα τάγματα μικροαστών οι οποίοι προσέχουν τη ζωούλα τους σαν σε αποστειρωμένη φιάλη, χωρίς να καταφέρνουν τίποτα ουσιαστικό στη μίζερη καθημερινότητά τους. Μεγαλώνοντας μέσα σε προκαταλήψεις, τρέμοντας ταυτόχρονα τον θεό και τον διάβολο, περνάνε τη ζωή τους χωρίς να γνωρίζουν έξαψη ή πάθος. Αλλοι απ' αυτούς μετακομίζουν στα πλατό της τηλεόρασης και άλλοι παραδίδονται στη φάτνη. Οσο ο κόσμος δεν είναι κόσμος, καλό και κακό θα σαπίζουν αντάμα, και αυτό είναι το σιωπηλό ανθρώπινο δράμα.

 

6. Ενας σεΐχης από το Σιράζ της Περσίας είχε έναν ξακουστό κήπο με τριαντάφυλλα. Ενα πρωί που έκανε τον περίπατό του ανάμεσα στα λουλούδια του, άκουσε τον κηπουρό του να φωνάζει έντρομος. «Τι συμβαίνει;» τον ρώτησε. «Εκεί που κλάδευα τις τριανταφυλλιές σου, πολυχρονεμένε μου σεΐχη, πετάχτηκε ανάμεσα στα κλαδιά ο Θάνατος και με τρόμαξε. Φαίνεται πως με ψάχνει. Σε παρακαλώ, δώσε μου γρήγορα ένα άλογο, για να πάω πίσω, στο σπίτι μου στο Ισπαχάν, να κρυφτώ». Μόλις ο κηπουρός καβάλησε το άλογο και πήρε δρόμο, ο σεΐχης έβγαλε το σπαθί του και χώθηκε στις τριανταφυλλιές για να συναντήσει τον Θάνατο. «Πώς τολμάς να μπαίνεις στον κήπο μου και να τρομάζεις τον κηπουρό μου;». «Δεν τρόμαξα εγώ τον κηπουρό σου, σεΐχη μου, απάντησε ο Θάνατος, αυτός με τρόμαξε, γιατί δεν περίμενα να τον βρω εδώ. Το ραντεβού μας είναι για αύριο στο Ισπαχάν».

Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ

Διωγμοί, αντίσταση και «διαπραγματεύσεις» με το πιστόλι στον κρόταφο

Η δίκαιη διεκδίκηση για ανεξάρτητο κράτος δυσκολεύει με τη νέα πρόκληση των ΗΠΑ, που εντάσσεται στην όξυνση του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού στην περιοχή

Επί τουλάχιστον επτά δεκαετίες, το δράμα του Παλαιστινιακού λαού συνεχίζεται και οξύνεται δίχως ορατό τέλος στον ορίζοντα καθώς διαδραματίζεται με φόντο τους σφοδρούς ανταγωνισμούς μεταξύ ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Τα ατέρμονα παζάρια που γίνονται, ιδιαίτερα τις τελευταίες δεκαετίες, με το όπλο των ιμπεριαλιστών στον κρόταφο των Παλαιστινίων και σε βάρος του λαού, δυσκολεύουν την εξεύρεση μίας λύσης που θα εξασφαλίσει ανεξάρτητη, κυρίαρχη και βιώσιμη πατρίδα. Η ιστορική εμπειρία, άλλωστε, έχει έως τώρα δείξει ότι όταν οι ιμπεριαλιστές φορούν το προσωπείο του «ειρηνοποιού» το πράττουν για να διασφαλίσουν τα συμφέροντα των μονοπωλίων τους.
Οι δεκάδες «ειρηνευτικές» και «διπλωματικές» πρωτοβουλίες των ΗΠΑ, της ΕΕ ή του λεγόμενου «Κουαρτέτου για το Παλαιστινιακό» (που απαρτίζεται από τις ΗΠΑ, τη Ρωσία, τον ΟΗΕ και την ΕΕ), που έχουν καταλήξει στα σκουπίδια, είναι η απτή απόδειξη. Τα αδιέξοδα και οι δυσκολίες φαίνεται πως εντείνονται ιδιαίτερα μετά από την επιλογή του Αμερικανού Προέδρου, Ντόναλντ Τραμπ, στις 6/12/17, να αναγνωρίσει την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ και να μεταφέρει εκεί την πρεσβεία της χώρας του. Αυτή όμως η κίνηση εντάσσεται σε έναν συνολικότερο σχεδιασμό, που θέλει να περιορίσει το ρόλο ανταγωνιστικών δυνάμεων, όπως π.χ. της Ρωσίας, που δείχνει ιδιαίτερα αναβαθμισμένη γεωπολιτικά στην ευρύτερη Μέση Ανατολή μετά τη στρατιωτική επέμβαση στη Συρία, ή της Κίνας, που προωθεί σύγχρονους «Δρόμους του Μεταξιού» σε δεκάδες χώρες της Ασίας, της Αφρικής και της Ευρώπης. Την κίνηση των ΗΠΑ ακολουθεί για την ώρα η Γουατεμάλα, ενώ και άλλες χώρες φαίνεται ότι βρίσκονται σε διαβουλεύσεις με το Ισραήλ.

Ιστορική αναδρομή για τα βάσανα των Παλαιστινίων

Μια ιστορική αναδρομή μπορεί να φωτίσει τις σημερινές εξελίξεις: Οι σημαντικές γεωπολιτικές αλλαγές που πραγματοποιούνται στο διεθνές σκηνικό μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου βρίσκουν τη Βρετανία - που ελέγχει την ιστορική Παλαιστίνη από τις αρχές του 20ού αιώνα - να ζητά τη συνδρομή του τότε νεοσύστατου Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών προκειμένου να καθοριστεί το καθεστώς της περιοχής.
Το Φλεβάρη του 1947 ζήτησε από τον ΟΗΕ τη συγκρότηση ειδικής επιτροπής, η οποία υπέβαλε, περίπου τρεις μήνες μετά, δύο βασικά σχέδια για το μέλλον της παλαιστινιακής γης: Το πρώτο, που συντάχθηκε από την πλειοψηφία των μελών της επιτροπής, πρότεινε το διαμελισμό της Παλαιστίνης ώστε να δημιουργηθούν ένα εβραϊκό και ένα αραβικό κράτος. Το δεύτερο σχέδιο, που υποστήριξε η ΕΣΣΔ, πρότεινε τη δημιουργία μίας ομοσπονδιακής ένωσης ενός εβραϊκού και ενός αραβικού κράτους υπό τον όρο άσκησης κοινής πολιτικής στους τομείς της Αμυνας και των σχέσεων με ξένες χώρες, με ταυτόχρονη αποχώρηση όλων των ξένων στρατευμάτων. Η εβραϊκή πλευρά δέχθηκε το πρώτο σχέδιο. Οι Αραβες απέρριψαν και τα δύο.
Στις 29 Νοέμβρη 1947, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών ενέκρινε με 33 ψήφους υπέρ, 13 κατά και 10 αποχές τη δημιουργία ενός αραβικού και ενός εβραϊκού κράτους, με την Ιερουσαλήμ να τελεί υπό διεθνή έλεγχο.
Στις 14 Μάη 1948 ανακοινώθηκε η ίδρυση του Ισραήλ με Πρόεδρο τον Χάιμ Βάισμαν, πρωθυπουργό τον Δαυίδ Μπεν Γκουριόν, ενώ η εβραϊκή παραστρατιωτική οργάνωση «Χάγκαναχ» (ενεργή από το 1921) αναλαμβάνει το ρόλο τακτικού στρατού με εξοπλισμό από Βρετανούς και Αμερικανούς. Μία μέρα μετά, στις 15/5/48, στρατεύματα της Αιγύπτου, της Ιορδανίας, του Λιβάνου, της Συρίας και του Ιράκ συγκρούονται με τις ισραηλινές δυνάμεις. Το Ισραήλ διώχνει διά της βίας περίπου 800.000 Παλαιστίνιους (το 67% του πληθυσμού) από τις εστίες τους στην Παλαιστίνη. Οι Παλαιστίνιοι, έκτοτε, αναφέρονται σε αυτόν τον διωγμό χαρακτηρίζοντάς τον «καταστροφή» - «Νάκμπα». Τους επόμενους μήνες, οι ισραηλινές δυνάμεις διώχνουν και άλλους 90.000 Χριστιανούς, δηλαδή τα 2/3 του παλαιστινιακού χριστιανικού πληθυσμού.
Στις 11 Δεκέμβρη 1948 η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ενέκρινε το ψήφισμα 194 (ΙΙΙ), επιβεβαιώνοντας το δικαίωμα των Παλαιστινίων να επιστρέψουν στην πατρογονική τους γη. Οι Παλαιστίνιοι δέχονται το ψήφισμα ως βάση για την εξεύρεση «δίκαιης λύσης» στο προσφυγικό. Το Ισραήλ το απορρίπτει και αρνείται να αναγνωρίσει, έως σήμερα, τα δικαιώματα των εκατοντάδων χιλιάδων Παλαιστινίων προσφύγων. Ετσι, σήμερα, υπολογίζεται ότι στους 11.000.000 Παλαιστίνιους ανά τον κόσμο, 7.000.000 είναι πρόσφυγες.
Μεταξύ 1948 και 1951 μεταναστεύουν στο Ισραήλ περίπου 700.000 Εβραίοι έποικοι.
Το Φλεβάρη του 1949 η Αίγυπτος ανακοινώνει παύση πυρός, τονίζοντας ότι αυτό δεν υπονοεί την αναγνώριση του Ισραήλ. Γεγονός είναι πάντως ότι κατά τον πρώτο αραβο-ισραηλινό πόλεμο (1948 - '49), το Ισραήλ αυξάνει το έδαφός του σε 20.700 τ.χλμ. από περίπου 15.000 τ.χλμ. που είχε ορίσει ο ΟΗΕ. Στα εδάφη που κατέλαβε το Ισραήλ και ζούσαν 800.000 Αραβες, απέμειναν περίπου 175.000, καθώς εκατοντάδες χιλιάδες αναζήτησαν καταφύγιο σε καταυλισμούς ή γειτονικές χώρες.
Το 1950, οι ΗΠΑ στηρίζουν το Ισραήλ εφαρμόζοντας πρόγραμμα οικονομικής «βοήθειας», που συνεχίζεται έως σήμερα. Εξι χρόνια μετά γίνεται ο δεύτερος αραβο-ισραηλινός πόλεμος. Το Ισραήλ εισβάλλει στην αιγυπτιακή Χερσόνησο του Σινά (εκεί δηλαδή όπου σήμερα, «συμπτωματικά», δρουν τζιχαντιστές του «Ισλαμικού Κράτους»...) σε συνεργασία με τη Βρετανία και τη Γαλλία, οι οποίες επιδιώκουν την ανατροπή του Αιγύπτιου Προέδρου Τζαμάλ Α. Νάσερ (γνωστή σύρραξη και ως «κρίση του Σουέζ»). Στο τέλος του 1956 ο ΟΗΕ (υπό τις πιέσεις και της ΕΣΣΔ) αναγκάζει τις τρεις χώρες να αποσύρουν τα στρατεύματά τους, ωστόσο το Ισραήλ διατηρεί ορισμένα εδάφη, όπως η Λωρίδα της Γάζας.
Από τις 5 έως τις 10 Ιούνη του 1967 γίνεται ο πόλεμος των «Εξι Ημερών», που είναι γνωστός και ως 3ος αραβοϊσραηλινός πόλεμος, όπου το Ισραήλ καταφέρνει να αυξήσει την κατοχή παλαιστινιακής (και όχι μόνο...) γης, στην οποία πλέον συμπεριλαμβάνονταν η Ανατολική Ιερουσαλήμ, η Λωρίδα της Γάζας, η Δυτική Οχθη, τα συριακά Υψίπεδα του Γκολάν και η αιγυπτιακή Χερσόνησος του Σινά.
Από τις 6 έως τις 26 Οκτώβρη 1973 γίνεται ο πόλεμος του Γιομ Κιπούρ (μέρα της εβραϊκής «γιορτής της Εξιλέωσης»), γνωστός και ως τέταρτος αραβοϊσραηλινός πόλεμος, με Αίγυπτο και Συρία, που τελείωσε με τη στρατιωτική νίκη του Ισραήλ και μαραθώνιες διαπραγματεύσεις στη Γενεύη. Η Συνθήκη Ειρήνης υπογράφτηκε το Μάη του 1974 με υποχωρήσεις των εμπλεκόμενων δυνάμεων.
Το Νοέμβρη του 1977 ο Αιγύπτιος Πρόεδρος, Ανουάρ Σαντάτ, επισκέπτεται την κατεχόμενη Ιερουσαλήμ και ξεκινά διαπραγματεύσεις με το Ισραήλ, που καταλήγουν στην ειρηνευτική συμφωνία Αιγύπτου - Ισραήλ στο Καμπ Ντέιβιντ στις 26 Μάρτη του 1979. Το 1980, το Ισραήλ ανακηρύσσει την «αδιαίρετη» Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσά του αγνοώντας επιδεικτικά τις αποφάσεις του ΟΗΕ. Το 1981 επιτίθεται «προληπτικά» στο Ιράκ και καταστρέφει πυρηνικό εργοστάσιο που είχαν φτιάξει γαλλικά μονοπώλια. Το 1982 τα ισραηλινά στρατεύματα εισβάλλουν στο Λίβανο για να καταστρέψουν βάσεις της «Φατάχ».
Το Δεκέμβρη του 1987 ξεκινά η πρώτη παλαιστινιακή Ιντιφάντα («Ξεσηκωμός») ενάντια στην ισραηλινή κατοχή της Δυτικής Οχθης και της Λωρίδας της Γάζας, με πάνω από 1.400 Παλαιστίνιους νεκρούς.

Οι συμφωνίες του Οσλο

Με το ξεκίνημα της δεκαετίας του 1990 και υπό έναν συνδυασμό διεθνών εξελίξεων (ανατροπή ΕΣΣΔ) και περιφερειακών γεγονότων ανοίγει ο δρόμος για μυστικές ισραηλινο-παλαιστινιακές «ειρηνευτικές» συνομιλίες στο Οσλο της Νορβηγίας.
Τον Αύγουστο του 1993, Παλαιστίνιοι και Ισραηλινοί καταλήγουν σε «ειρηνευτικό» σχέδιο, που κατακερματίζει τα παλαιστινιακά εδάφη, συνεχίζει την κατοχή, υπονομεύει τα δικαιώματα κυριαρχίας σε βασικούς τομείς οικονομίας και πολιτικής σε βάρος των συμφερόντων των προσφύγων και του Παλαιστινιακού λαού. Στις Συμφωνίες του Οσλο, το 1999 υποτίθεται πως θα ήταν η χρονιά δημιουργίας ανεξάρτητης Παλαιστίνης στα εδάφη της Δυτικής Οχθης και τη Λωρίδα της Γάζας με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ. Η Συμφωνία υπογράφεται από τον τότε Παλαιστίνιο ηγέτη, Γιασέρ Αραφάτ, και τον Ισραηλινό πρωθυπουργό, Γιτζάκ Ράμπιν, στην Ουάσιγκτον.
Τον Ιούλη του 1994, ακολουθεί η «ειρηνευτική» συμφωνία Ισραήλ - Ιορδανίας.
Τον Απρίλη του 1995, το Ισραήλ δημιουργεί νέους εβραϊκούς εποικισμούς σε παλαιστινιακή γη. Το Σεπτέμβρη του 1995, υπογράφεται και η δεύτερη Συμφωνία του Οσλο. Το Νοέμβρη του ίδιου έτους, ο Γ. Ράμπιν δολοφονείται από την εβραϊκή ακροδεξιά οργάνωση Γιγκάλ Αμίρ.
Τον Απρίλη του 1996, ισραηλινές κατοχικές δυνάμεις προχωρούν στη σφαγή πολλών εκατοντάδων Παλαιστινίων (ανάμεσά τους 100 παιδιά) στον προσφυγικό καταυλισμό της Κανά του Λιβάνου. Το Μάη του 1996, στις εκλογές βγαίνει για πρώτη φορά νικητής ο Ισραηλινός σημερινός πρωθυπουργός, Μπέντζαμιν Νετανιάχου, υποσχόμενος τη δημιουργία νέων εβραϊκών συνοικιών στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη.
Το Μάρτη του 1997, η κυβέρνηση Νετανιάχου συνεχίζει την πολιτική καθεστώτος απαρτχάιντ, προχωρώντας στην ανέγερση πολυκατοικιών «μόνο για Εβραίους» στην κατεχόμενη Ανατολική Ιερουσαλήμ. Αραβικές χώρες απαντούν με μποϊκοτάζ εναντίον του Ισραήλ, σε αντίποινα για τις παραβιάσεις της Συμφωνίας του Οσλο.
Το Μάη του 2000 το Ισραήλ επιλέγει να αποσύρει τα στρατεύματά του από το νότιο Λίβανο και τον Ιούλη καταρρέουν οι συνομιλίες ανάμεσα στον Ισραηλινό πρωθυπουργό, Εχούντ Μπάρακ, και τον Παλαιστίνιο ηγέτη, Γιάσερ Αραφάτ, πάνω στο ζήτημα αποχώρησης των κατοχικών δυνάμεων από τη Δυτική Οχθη. Ακολουθεί η δεύτερη «Ιντιφάντα», το Σεπτέμβρη του 2000 (διήρκεσε έως το 2005), ενώ την άνοιξη του 2002 το Ισραήλ εξαπολύει επίθεση στη Δυτική Οχθη με την ονομασία «Επιχείρηση Αμυντική Ασπίδα». Τον Ιούνη του 2002, το Ισραήλ ξεκινά την ανέγερση τείχους απαρτχάιντ εντός και πέριξ της Δυτικής Οχθης με πρόσχημα τις παλαιστινιακές επιθέσεις και στόχο την υφαρπαγή ακόμη περισσότερης παλαιστινιακής γης. Τον Ιούνη του 2003, το «κουαρτέτο» προωθεί νέο «οδικό χάρτη» για επίλυση της ισραηλινο-παλαιστινιακής σύρραξης προτείνοντας ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος και πάγωμα των εβραϊκών εποικισμών.
Το Σεπτέμβρη του 2005, οι ισραηλινές κατοχικές δυνάμεις προχωρούν σε στρατηγικό ελιγμό και αποσύρουν όλους τους εβραϊκούς εποίκους και τα στρατεύματα από τη Λωρίδα της Γάζας, επιλέγοντας να ρίξουν το βάρος και να αυξήσουν την αρπαγή της παλαιστινιακής γης στη Δυτική Οχθη. Ωστόσο, εξακολουθούν να ελέγχουν τον εναέριο χώρο, την ακτογραμμή, τα θαλάσσια ύδατα και τα σύνορα της Λωρίδας της Γάζας. Τον Ιούνη του 2006, μετά την αιχμαλωσία του Ισραηλινού στρατιώτη Γκιλάντ Σαλίτ από μέλη της «Χαμάς», ξεκινούν συγκρούσεις στη Λωρίδα της Γάζας και τον επόμενο Αύγουστο οι ισραηλινές δυνάμεις εισβάλλουν στο Λίβανο με αφορμή την επίθεση της «Χεζμπολάχ» και την απαγωγή δύο Ισραηλινών στρατιωτών. Η σύγκρουση σταματά με κήρυξη εκεχειρίας και τη λιβανέζικη σιιτική οργάνωση «Χεζμπολάχ» να διατηρεί σχεδόν άθικτες τις δυνάμεις της.
Το Νοέμβρη του 2007, ξεκινά η «ειρηνευτική» συνδιάσκεψη στην Αννάπολη των ΗΠΑ, με τη μεσολάβηση των ΗΠΑ και διακηρυγμένο στόχο την επίτευξη «λύσης στη βάση δύο ανεξάρτητων κρατών».
Το Δεκέμβρη του 2008, οι ισραηλινές δυνάμεις πραγματοποιούν φονική επίθεση στη Λωρίδα της Γάζας με πρόσχημα τις ρίψεις ρουκετών από τη «Χαμάς» στο Ισραήλ. Το Γενάρη του 2009, το Ισραήλ ανακοινώνει τον εντοπισμό τεράστιων υποθαλάσσιων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στην ΑΟΖ του. Ενα μήνα μετά, ο Νετανιάχου κερδίζει στις βουλευτικές εκλογές και συγκροτεί κυβέρνηση.
Το Μάη του 2010, ισραηλινές δυνάμεις επιτίθενται σε νηοπομπή της οργάνωσης «Ελευθερώστε τη Γάζα», που διαμαρτύρεται για το εμπάργκο του Ισραήλ στην περιοχή. Στο πλοίο «Μαβί Μαρμαρά» Ισραηλινοί κομάντος σκοτώνουν εννιά Τούρκους ακτιβιστές κάνοντας επέμβαση σε διεθνή χωρικά ύδατα. Το Ισραήλ απολογείται για τη δολοφονία τους τρία χρόνια αργότερα.

Οι τελευταίες διαπραγματεύσεις υπό την αιγίδα των ΗΠΑ

Τον Ιούλη του 2013, ξαναρχίζουν οι ισραηλινο-παλαιστινιακές «ειρηνευτικές» διαβουλεύσεις υπό την αιγίδα των ΗΠΑ, δίχως αποτέλεσμα. Το καλοκαίρι του 2014, το Ισραήλ εξαπολύει νέα χερσαία και αεροπορική επίθεση στη Λωρίδα της Γάζας. Οι συγκρούσεις σταματούν τον Αύγουστο με εκεχειρία, η οποία επιτυγχάνεται με μεσολάβηση της Αιγύπτου.
Το Δεκέμβρη του 2016, το Ισραήλ περιορίζει τις σχέσεις με 12 από τις χώρες του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ που ψήφισαν απόφαση η οποία καταδικάζει την ανέγερση νέων εβραϊκών εποικισμών στη Δ. Οχθη, μετά την επιλογή των ΗΠΑ να μην ασκήσουν βέτο.
Το Φλεβάρη του 2017, η ισραηλινή Βουλή εγκρίνει νόμο που νομιμοποιεί αναδρομικά δεκάδες εβραϊκούς εποικισμούς που κτίστηκαν σε ιδιόκτητη γη Παλαιστινίων στη Δ. Οχθη. Τον Ιούνη ξεκινούν οι εργασίες για νέο, μεγάλο εβραϊκό εποικισμό στη Δ. Οχθη.
Στις 6 Δεκέμβρη 2017, ο Αμερικανός Πρόεδρος, Ντ. Τραμπ, υλοποιεί την προεκλογική του απόφαση και αναγνωρίζει την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ. Η απόφασή του προκαλεί έντονες διαμαρτυρίες χιλιάδων Παλαιστινίων στην Ιερουσαλήμ και τα άλλα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη. Παράλληλα, βάζει «φωτιά» στην ευρύτερη περιοχή, ανακινεί το ενδιαφέρον και άλλων ιμπεριαλιστικών, περιφερειακών δυνάμεων για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους στην περιοχή, ενώ η Παλαιστινιακή Αρχή δηλώνει πως απορρίπτει πλέον τον μεσολαβητικό ρόλο των ΗΠΑ, αρνούμενη να συναντηθεί με τον Αμερικανό αντιπρόεδρο, Μάικ Πενς.

Οταν καταρρέουν τα ιμπεριαλιστικά προσχήματα και οι αστικές θεωρίες

Copyright 2017 The Associated

Καταστροφή, θάνατος, φτώχεια, δυστυχία και ξεριζωμός λαών είναι οι συνέπειες των «ανθρωπιστικών» ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων (φωτ. από τη Συρία)

Εφτά χρόνια συμπληρώνονται αυτόν το μήνα από το Δεκέμβρη του 2010, όταν η αυτοπυρπόληση ενός 26χρονου άνεργου πλανόδιου μικροπωλητή στην Τυνησία, του Μοχάμεντ Μπουαζίζι, και η ανατροπή, λίγες βδομάδες μετά, του τότε Προέδρου της χώρας, Μπεν Αλι, πυροδότησαν κύμα μαζικών διαμαρτυριών σε χώρες της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής, που ονομάστηκε «Αραβική Ανοιξη».
Τις λαϊκές κινητοποιήσεις, με νεκρούς και τραυματίες, που έγιναν κυρίως σε Τυνησία, Αίγυπτο, Λιβύη, Συρία, Μπαχρέιν και Υεμένη, αλλά και σποραδικές διαδηλώσεις σε Αλγερία, Ιράν, Ιράκ, Ιορδανία, Μαρόκο, Ομάν, Τζιμπουτί, Κουβέιτ, Λίβανο, Μαυριτανία, Σαουδική Αραβία, Σουδάν, αστικά και οπορτουνιστικά κόμματα, ΜΜΕ κ.λπ. έσπευσαν να τις χαρακτηρίσουν ακόμη και «επαναστάσεις», ενώ εκθείαζαν τα δήθεν πολιτικά «ακηδεμόνευτα» και «αυθόρμητα κινήματα», που «οργανώθηκαν» υποτίθεται μέσα από μέσα κοινωνικής δικτύωσης («Facebook», «Twitter», «YouTube»).
Ολες αυτές οι δυνάμεις υποστήριξαν ανοιχτά τις εξελίξεις που διαμορφώθηκαν στο έδαφος των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών (και επεμβάσεων στη συνέχεια), τις προσπάθειες των κατά τόπους αστών να εκσυγχρονίσουν το πολιτικό σύστημα, παρατείνοντας την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης από ντόπια και ξένα μονοπώλια. Στην πραγματικότητα, αυτό που ξεκίνησε, αξιοποιώντας υπαρκτά λαϊκά προβλήματα από καθεστώτα που υπήρξαν σύμμαχοι για πολλά χρόνια των ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, ήταν η παραπέρα προώθηση του σχεδίου για τη «Μεγάλη Μέση Ανατολή», το οποίο επεξεργάστηκαν αρχικά οι ΗΠΑ, προκειμένου να ελέγξουν ακόμα πιο αυστηρά την περιοχή και να κερδίσουν στην κούρσα του ανταγωνισμού με τη Ρωσία και την Κίνα.
Βέβαια, από τότε πολλά έχουν αποκαλυφθεί. Για το ρόλο αμερικανικών και άλλων μυστικών υπηρεσιών. Για την οργανωμένη παρέμβαση πολυεθνικών, όπως η «Google», π.χ. στην Τυνησία και την Αίγυπτο, όπου πρωτοστάτησε ο διευθυντής της γι' αυτήν την περιοχή. Για τα ιμπεριαλιστικά σχέδια να αλλάξει ο χάρτης σε Βόρεια Αφρική και Μέση Ανατολή. Και αποδείχτηκε ακόμη πως οι σφοδροί ανταγωνισμοί όχι μόνο δεν «προώθησαν» τα εργασιακά και ανθρώπινα δικαιώματα, όχι μόνο δεν έφεραν την «άνοιξη» στους λαούς, αλλά οι τελευταίοι νιώθουν στο πετσί τους πιο οδυνηρά την καπιταλιστική εκμετάλλευση, ζουν την εξαθλίωση, την καταπίεση, τους πολέμους, τον ξεριζωμό και την αναγκαστική προσφυγιά. Η «Αραβική Ανοιξη», δηλαδή, έγινε πραγματικός «χειμώνας» για εκατομμύρια απλών λαϊκών ανθρώπων.

Η εξουσία του κεφαλαίου δεν άλλαξε

Οι όποιες αλλαγές σε όλες ουσιαστικά τις χώρες, αφορούσαν ξεκαθάρισμα λογαριασμών ανάμεσα σε αντιμαχόμενες αστικές δυνάμεις, που στηρίζονταν σε διαφορετικές διεθνείς συμμαχίες. Οι μεγάλες μάζες εργαζομένων και ανέργων παρέμειναν εγκλωβισμένες στην καταπίεση, στη φτώχεια και την ανασφάλεια, την οποία ενισχύει και η δράση εγκληματιών ισλαμιστών μισθοφόρων, που στηρίχτηκαν ποικιλοτρόπως.
Ενδεικτικά, στην Τυνησία, την πτώση του Μπεν Αλι και φυγάδευσή του στη Σαουδική Αραβία, το Γενάρη του 2011, ακολούθησαν εκλογές και νέο Σύνταγμα. Αυτά που παραμένουν σταθερά μέχρι σήμερα είναι η ανέχεια και η δυστυχία, η ανεργία, η οποία εξακολουθεί να «θερίζει» πάνω από το 60% της νεολαίας, ιδιαίτερα στην επαρχία. Οι λαϊκές διαδηλώσεις που ξεσπούν από τότε συναντούν την καταστολή της «δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης», δείχνοντας πως για την αστική τάξη της χώρας ο εργαζόμενος λαός που διεκδικεί δικαιώματα είναι η πραγματική απειλή.
Οσο για την ιμπεριαλιστική «βοήθεια» (ΗΠΑ, ΕΕ - κυρίως η Γαλλία), κατευθύνεται στα μονοπώλια που σπεύδουν στην περιοχή για να εκμεταλλευτούν τον πλούτο και το εργατικό δυναμικό της.
Στην Αίγυπτο, μετά τη διαδοχική πτώση του Μουμπάραγκ και των «Αδελφών Μουσουλμάνων», ο «δημοκρατικά εκλεγμένος» στρατηγός Αμπντέλ Φατάχ αλ Σίσι με ...97% (2013), ανέλαβε τη διακυβέρνηση. Στη χώρα προχωράει ο «εκσυγχρονισμός», από επιχειρηματικούς ομίλους της Σαουδικής Αραβίας, της Ρωσίας, της Ευρώπης και της Κίνας, που «σφάζονται» για μερίδιο της «πίτας», ενώ «κομμάτι» διεκδικεί και το ελληνικό κεφάλαιο (βλέπε άξονα Ελλάδας - Αιγύπτου - Κύπρου). Το τεράστιο υποθαλάσσιο κοίτασμα φυσικού αερίου ΖΟΡ εποφθαλμιούν ντόπια και ξένα μονοπώλια. Οι πολύ μεγάλοι ρυθμοί καπιταλιστικής ανάπτυξης συνοδεύονται με διψήφιους αριθμούς ανεργίας, κακοπληρωμένη εργασία, βύθιση των λαϊκών μαζών στην ανέχεια και έλλειψη ακόμη και στοιχειωδών δημόσιων υπηρεσιών Υγείας, Παιδείας κ.λπ.

Στα «συντρίμμια» των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων

Στα σχεδόν 8 χρόνια πολέμου, η «Αραβική Ανοιξη» στη Συρία, που ξεκίνησε το Μάρτη του 2011 με αντικυβερνητικές διαδηλώσεις κατά του Ασαντ, αφήνει πίσω της εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, σακατεμένους και εκατομμύρια ξεριζωμένους και ξεσπιτωμένους. Σήμερα, καμία από όλες αυτές τις αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις, που απροκάλυπτα διέδιδαν εκείνα τα χρόνια τα ιμπεριαλιστικά φληναφήματα περί «αποκατάστασης της δημοκρατίας» και «αντιμετώπισης της τρομοκρατίας», ενώ χαιρέτιζαν ως «αντιπολιτευτικές δυνάμεις» τις διάφορες ομάδες, που έγιναν φυτώρια του «Ισλαμικού Κράτους» και στηρίχτηκαν άμεσα και έμμεσα από τις ΗΠΑ, τη Γαλλία και άλλα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, δεν τολμάνε να κάνουν την παραμικρή αυτοκριτική.
Και στην περίπτωση της Συρίας, καθώς το «Ισλαμικό Κράτος» είναι σε φθίνουσα πορεία, αναδεικνύεται με τον πιο τραγικό τρόπο για το λαό ο σφοδρός ανταγωνισμός ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσίας, Τουρκίας, Ισραήλ, των μοναρχιών του Κόλπου. Οι αιτίες της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη Συρία, αρχικά από τις ΗΠΑ και στη συνέχεια η εμπλοκή της Ρωσίας, όχι μόνο δεν εξαλείφθηκαν, αλλά αναμένεται να φουντώσουν. Πέρα από την «πίτα» της ανοικοδόμησης, των υποδομών που κατέστρεψαν οι βόμβες των ιμπεριαλιστών, ο ενεργειακός πλούτος της Συρίας είναι ξανά το «μήλον της Εριδος». Μάλιστα, τα κοιτάσματα φυσικού αερίου στη Συρία υπολογίζεται ότι είναι δεκαπλάσια των κοιτασμάτων του Ισραήλ και μεγαλύτερα από το μεγάλο κοίτασμα ΖΟΡ στην αιγυπτιακή ΑΟΖ. Πάω απ' όλα όμως, είναι η γεωστρατηγική της θέση.
Στη Λιβύη, η «επανάσταση της Αραβικής Ανοιξης», οι υποκινούμενες (από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους) εξεγέρσεις, με τη συμμετοχή ισλαμιστών μισθοφόρων που δημιουργήθηκαν, εκπαιδεύτηκαν, εξοπλίστηκαν και χρηματοδοτήθηκαν ως εργαλείο ανατροπής και δολοφονίας του τότε Προέδρου Μουαμάρ Καντάφι, τον Οκτώβρη του 2011, μετέτρεψαν σταδιακά τη χώρα στο σημερινό χάος των αντίπαλων ένοπλων ομάδων.
Οχι μόνο δεν έφεραν περισσότερη δημοκρατία και ελευθερία στο λαό, αλλά αυξήθηκαν οι συγκρούσεις αντίπαλων φατριών με δύο κυβερνήσεις, στο Τομπρούκ και την Τρίπολη και ανοιχτό νέο αιματοκύλισμα και πάλι με το πρόσχημα αντιμετώπισης της τρομοκρατίας. Στην πραγματικότητα, για το ξαναμοίρασμα του λιβυκού ενεργειακού πλούτου. Δηλαδή, επιστρέφουμε στην ίδια αιτία που ανατράπηκε το καθεστώς Καντάφι, όταν επιχείρησε πιο συμφέρουσες μπίζνες από αυτές που είχε για χρόνια με μονοπώλια της Δύσης, με ρωσικούς και κινεζικούς ομίλους.
Στην Υεμένη ασταμάτητες είναι οι «σφαγές» του λαού από την ιμπεριαλιστική επέμβαση της Σαουδικής Αραβίας και των συμμάχων της από το Μάρτη του 2015. Οι δήθεν ευαίσθητοι σήμερα ηγέτες της ΕΕ, που είναι συγκλονισμένοι από την ανθρωπιστική καταστροφή στη χώρα αυτή, έχουν το δικό τους μερτικό στο αιματοκύλισμα.
Οι «πληγές» του Ιράκ δεν έχουν κλείσει, ενώ η καπιταλιστική βαρβαρότητα και η ανέχεια σε Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική προκαλούν νέα καραβάνια ξεριζωμένων.

Μόνο το ΚΚΕ αποκάλυψε από την πρώτη στιγμή την αλήθεια στο λαό

Στον αντίποδα όλων των «θαυμαστών» της «Αραβικής Ανοιξης», το ΚΚΕ έγκαιρα αντιπάλεψε τα ιμπεριαλιστικά προσχήματα και τις στοχεύσεις τους, αναφέρθηκε στο ρόλο των ΗΠΑ, των ειδικών υπηρεσιών ευρωπαϊκών κρατών, της Τουρκίας, της Σαουδικής Αραβίας, του Κατάρ κ.ά., στη συγκρότηση, χρηματοδότηση, εκπαίδευση, εξοπλισμό του «Ισλαμικού Κράτους», στο ρόλο της Ρωσίας, ανέδειξε τις πραγματικές αιτίες των πολέμων. Μέσα στο εχθρικό κλίμα των αστικών και οπορτουνιστικών παρεμβάσεων που μιλούσαν για «επανάσταση», για «αναμφισβήτητη φιλολαϊκή εξέλιξη», για την «πλατεία Ταχρίρ» (της Αιγύπτου), που πρέπει να γίνει η Αθήνα, μέσα σε κλίμα ψεύτικων προσδοκιών που έσπερναν οι καπιταλιστικοί προπαγανδιστικοί μηχανισμοί, υπερασπίστηκε την αλήθεια, αποκάλυψε το ρόλο του λεγόμενου «πολιτικού Ισλάμ», στο πλαίσιο των γενικότερων ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων.
Το ΚΚΕ φώτισε τις ενδοαστικές αντιπαραθέσεις στην Τυνησία, στην Αίγυπτο, τους κινδύνους χειραγώγησης της λαϊκής πάλης. Εξήγησε τη συνέχιση μιας πολύ επικίνδυνης πορείας, που άρχισε μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές στην ΕΣΣΔ και τις άλλες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης τη δεκαετία του '90 και συνεχίστηκε με τον πόλεμο στο Αφγανιστάν (2001) και το Ιράκ (2003) και κλιμακώθηκε με νέες επεμβάσεις και πολέμους, όπως κι έγινε στη συνέχεια, στη Λιβύη, στη Συρία, στην Ουκρανία, σε χώρες της Αφρικής.
Κατήγγειλε το ρόλο των αστικών ελληνικών κυβερνήσεων που το έπαιζαν και το παίζουν «αθώες του αίματος» αλλά συμμετέχουν ενεργά στα ευρωΝΑΤΟικά σχέδια και επεμβάσεις προσδοκώντας κέρδη για λογαριασμό του ελληνικού κεφαλαίου.
Μόνο το ΚΚΕ επισήμανε τον ενδοαστικό χαρακτήρα της αντιπαράθεσης στις χώρες που έγιναν οι επεμβάσεις, τον κλιμακούμενο ανταγωνισμό των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για τον έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πηγών και οδών μεταφοράς τους, των σφαιρών επιρροής. Μόνο το ΚΚΕ αποσυνέδεσε τους πόθους των λαών της περιοχής για μια καλύτερη ζωή από τη δράση - οικονομική και στρατιωτική - των κάθε λογής μονοπωλιακών ομίλων και ανέδειξε την αναγκαιότητα της οργανωμένης σύγκρουσης με ντόπιους και ξένους εκμεταλλευτές, με την καπιταλιστική εξουσία σε κάθε χώρα.

Ε. Μ. - Δ. Κ.

MARS 2020 Αποστολή αναζήτησης άμεσων ενδείξεων ζωής στο παρελθόν του Αρη

Καλλιτεχνική απεικόνιση του ρόβερ της αποστολής «Αρης 2020», την ώρα που εξετάζει με επιστημονικά όργανα κάποιο βράχο στην επιφάνεια του κόκκινου πλανήτη

Το επόμενο βήμα της NASA στο πρόγραμμα εξερεύνησης του πλανήτη Αρη αποτελεί η ρομποτική αποστολή Mars 2020 (Αρης 2020), που πρόκειται να εκτοξευτεί το καλοκαίρι του 2020, φτάνοντας στον προορισμό της την άνοιξη του 2021. Η αποστολή θα επιδιώξει να δώσει πιο χειροπιαστή απάντηση στο ερώτημα αν εμφανίστηκε κάποτε ζωή στον Αρη. Γι' αυτό θα προχωρήσει πέρα από εκεί που έφτασαν οι προηγούμενες αυτόματες αποστολές, δηλαδή τον εντοπισμό ενδείξεων ύπαρξης στο παρελθόν ευνοϊκότερων συνθηκών για τη ζωή στον κόκκινο πλανήτη. Θα ψάξει γι' αυτά τα ίδια τα σημάδια της παρελθούσας μικροβιακής ζωής. Βέβαια, οριστική απάντηση θα υπάρξει μόνο αν βρεθούν και επιβεβαιωθούν κάποιες ενδείξεις ζωής, γιατί αν δεν βρεθεί τίποτα, αυτό μπορεί απλώς να οφείλεται στο ότι η αναζήτηση δεν έγινε στα κατάλληλα σημεία.
Για να πετύχει το σκοπό του, το ρόβερ Mars 2020 θα διαθέτει ένα τρυπάνι ικανό να πάρει δείγματα των πιο ενδιαφερόντων πετρωμάτων, αλλά και χώματος (ρεγόλιθου) και να τα συγκεντρώσει σε ένα σημείο στην επιφάνεια του Αρη. Μια μελλοντική αποστολή θα μπορούσε να επιστρέψει αυτά τα δείγματα στη Γη. Στην περίπτωση αυτή, οι επιστήμονες θα ήταν σε θέση να τα μελετήσουν σε εργαστήρια με τη βοήθεια εξειδικευμένου εξοπλισμού, μεγέθους δωματίου, που είναι πολύ μεγάλος και βαρύς για να μεταφερθεί στον Αρη, ώστε να γίνει επιτόπια ανάλυση των δειγμάτων.

Προϋποθέσεις για ...γήινους αρειανούς

Οι πανοραμικές φωτογραφίες της αρειανής επιφάνειας βοηθούν τους ερευνητές να εντοπίσουν μικρότερης κλίμακας χαρακτηριστικά ειδικού ενδιαφέροντος και οι παρατηρήσεις σε αυτά οδηγούν σε ακόμη μικρότερης κλίμακας χαρακτηριστικά. Αριστερά, όψη περιοχής μέσα στον κρατήρα Γκέιλ, όπως την έστειλε το ρόβερ «Curiosity» το 2012. Δεξιά, λεπτομέρεια διαστάσεων 30 εκατοστών στην οποία εντοπίστηκε ένα ακόμη μικρότερο ενδιαφέρον χαρακτηριστικό, που απαιτεί μεγαλύτερη ανάλυση

Ταυτόχρονα, η αποστολή θα δώσει τη δυνατότητα στην αμερικανική διαστημική υπηρεσία να συγκεντρώσει γνώση και να δοκιμάσει τεχνολογίες που σχετίζονται με μια επανδρωμένη αποστολή στον Αρη, που θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί σε κατοπινό, μη προσδιορισμένο ακόμα χρόνο. Ανάμεσα σε αυτές τις τεχνολογίες είναι εκείνη της παραγωγής οξυγόνου με ηλεκτροχημική διάσπαση σε θερμοκρασία 800 βαθμών Κελσίου του διοξειδίου του άνθρακα, που υπάρχει στην αραιή αρειανή ατμόσφαιρα (σε ποσοστό 96%). Το οξυγόνο αυτό θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και για την τροφοδοσία των διαστημικών στολών και των καταλυμάτων των αστροναυτών, αλλά και ως οξειδωτικό για τα σκάφη, ώστε να χρειάζεται να μεταφέρουν μόνο το καύσιμο για την επιστροφή.
Αλλοι στόχοι της NASA είναι ο εντοπισμός πόρων πρώτης ανάγκης, όπως νερό σε μορφή πάγου κάτω από το έδαφος, η βελτίωση των τεχνικών προσεδάφισης και η μελέτη των μετεωρολογικών συνθηκών, της σκόνης και άλλων περιβαλλοντικών παραγόντων, που θα μπορούσαν να επηρεάσουν τη δυνατότητα αστροναυτών στο μέλλον να ζήσουν και να εργαστούν για ένα διάστημα στον Αρη. Η δυνατότητα έκδοσης καθημερινού αρειανού μετεωρολογικού δελτίου θα τους είναι απαραίτητη για να μπορέσουν να αποφύγουν να εκτεθούν απρόβλεπτα σε επικίνδυνες συνθήκες. Τα στοιχεία που θα δώσει η αποστολή Mars 2020 θα συμβάλουν καθοριστικά σ' αυτό.

Εξέλιξη δοκιμασμένου μοντέλου

Το κάνιστρο στο οποίο θα συλλέγονται τα δείγματα εδάφους και πετρωμάτων, το καθένα τοποθετημένο σε ερμητικά κλειστό μεταλλικό σωλήνα

Η αποστολή Mars 2020 βασίζεται στην αρχιτεκτονική και την αποδεδειγμένης αξιοπιστίας τεχνολογία της αποστολής «Curiosity» (Περιέργεια) και του ομώνυμου ρόβερ, που «όργωσε» μια περιοχή του πλανήτη επί χρόνια ολόκληρα, στέλνοντας πολύτιμες φωτογραφίες και άλλες πληροφορίες. Θα χρησιμοποιήσει ένα κατευθυνόμενο σύστημα, εισόδου στην ατμόσφαιρα, καθόδου και προσεδάφισης, που περιλαμβάνει αλεξίπτωτο, όχημα καθόδου και τη μανούβρα γερανού για το κατέβασμα του ρόβερ στην επιφάνεια με τη βοήθεια συρματόσχοινου, κατά τα τελευταία δευτερόλεπτα της διαδικασίας. Αυτός ο τύπος συστήματος προσεδάφισης επιτρέπει το κατέβασμα ενός βαρύτερου ρόβερ με μεγαλύτερη ακρίβεια τοποθεσίας προσεδάφισης, συγκριτικά με το σύστημα του «Curiosity». Το Mars 2020 θα διαθέτει και ένα νέο σύστημα πλοήγησης, με βάση το ανάγλυφο του εδάφους, που θα του επιτρέψει να αποφύγει επικίνδυνα σημεία, που θα εντοπίσει ενώ ακόμη βρίσκεται σε κάθοδο μέσα από την ατμόσφαιρα.
Το ρόβερ Mars 2020 θα έχει αυτονομία 5-20 χιλιομέτρων. Με την έναρξη του επιστημονικού μέρους της αποστολής, θα οριστεί ένα σημείο αναφοράς όπου θα επιστρέφει μετά από κάθε λήψη δείγματος, για να το αποθηκεύει, μετά θα πηγαίνει στο επόμενο ενδιαφέρον σημείο για δειγματοληψία, θα επιστρέφει το δείγμα στο σημείο αναφοράς κ.ο.κ. Οι κυλινδρικοί πυρήνες των δειγμάτων, βάρους περίπου 15 γραμμαρίων, θα τοποθετούνται ρομποτικά μέσα σε σωλήνες οι οποίοι στη συνέχεια θα κλείνονται ερμητικά με καπάκι. Ενδεχομένως να επιλεγεί και δεύτερο ή και τρίτο σημείο αναφοράς, όπου θα τοποθετηθούν άλλες ομάδες δειγμάτων, ώστε να περιοριστούν οι πολλαπλές διαδρομές από τα ίδια σημεία και να αυξηθεί η έκταση που θα καλυφθεί κατά τη διάρκεια της αποστολής. Οι τεχνητοί δορυφόροι του Αρη, δηλαδή τα μητρικά σκάφη προηγούμενων αποστολών, μπορούν να εντοπίσουν τις θέσεις αποθήκευσης με ακρίβεια ενός μέτρου και οι κάμερες του ρόβερ αυξάνουν την ακρίβεια στο ένα εκατοστό του μέτρου, εξασφαλίζοντας τη δυνατότητα εύκολου
εντοπισμού τους, για την ανάκτηση των δειγμάτων, από μελλοντική αποστολή.

Βιοϋπογραφές

Πρώτα στη λίστα για παρατήρηση και δειγματοληψία θα είναι πετρώματα που σχηματίζονται ή μεταμορφώνονται (μεταμορφωσιγενή) κάτω από συνθήκες περιβάλλοντος που θα μπορούσαν να υποστηρίξουν την εμφάνιση μικροβιακής ζωής (όταν υπάρχει νερό σε υγρή μορφή κ.τ.λ.). Ορισμένα είδη πετρωμάτων μπορούν να διατηρήσουν χημικά ίχνη της ζωής, τις λεγόμενες βιοϋπογραφές, επί δισεκατομμύρια χρόνια. Παράλληλα το ρόβερ θα συλλέγει και ηφαιστειογενείς και άλλες πέτρες, ώστε να μπορέσουν απ' αυτές οι γεωλόγοι να συναγάγουν τις γεωλογικές και περιβαλλοντικές αλλαγές που συνέβησαν στον πλανήτη στο πέρασμα του χρόνου.
Στον εξοπλισμό του ρόβερ Mars 2020 περιλαμβάνονται πέρα από το σύστημα παραγωγής οξυγόνου και πολλά άλλα όργανα, όπως ένα εξελιγμένο σύστημα με κάμερες, ικανό για πανοραμική και στερεοσκοπική λήψη, που θα χρησιμοποιηθεί όχι μόνο σαν «μάτια» του ρόβερ, αλλά και για τις ορυκτολογικές παρατηρήσεις, ένα είδος κινητού μετεωρολογικού σταθμού, ένα φασματόμετρο φθορισμού ακτίνων-Χ για τη χημική ανάλυση των υλικών του εδάφους, ραντάρ για τη μελέτη του υπεδάφους με ανάλυση εκατοστού του μέτρου, ένα φασματόμετρο λέιζερ υπεριωδών ακτίνων επίσης για τη χημική ανάλυση του εδάφους και ειδικότερα των οργανικών ενώσεων που υπάρχουν σε αυτό και τέλος μια ειδική κάμερα για τον ίδιο σκοπό (SuperCam), στην κατασκευή της οποίας υπάρχει και γαλλική συμβολή.

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγή: http://mars.nasa.gov

ΙΔΑΝΙΚΟΙ ΕΚΦΡΑΣΤΕΣ

Σε κείμενο που αναρτήθηκε στο διαδίκτυο η «αναρχική συλλογικότητα Ρουβίκωνας», κάνοντας έναν απολογισμό της δράσης της διαβεβαιώνει  πως γνωρίζει ότι έχει τίμημα ο αγώνας, ταξίδι τον χαρακτηρίζει, και πως τα μηνύματα από «τον απλό κόσμο που είναι εκεί έξω και βλέπει και ξέρει είναι κάτι παραπάνω από ενθαρρυντικά».

Ο Διονύσης Σαββόπουλος στην ομιλία του κατά την τελετή αναγόρευσής του σε επίτιμο διδάκτορα της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ επεσήμανε «Τολμώ να πω ότι η κατακερματισμένη εποχή μας χρειάζεται συνθέτες μάλλον, παρά καθοδηγητές. Το έχει ανάγκη η ψυχή μας. Το κράμα ανατολής και δύσης που πέτυχε π.χ. ο Βασίλης Τσιτσάνης και που τόσο ανάγκη έχει ο τόπος, δεν το έχει επιτύχει ο πολιτικός μας βίος, με αποτέλεσμα αλλού να μοχθούμε κάθε μέρα και αλλού να είναι η ψυχή μας»

Ο προωθούμενος περίπου ως …εθνικός μας φιλόσοφος Στ. Ράμφος στο προ μηνός συνέδριο της Ν.Δ ανακάλυψε την αιτία όλων των κακών στην κακή λειτουργία του κράτους, «το οποίο ορίζοντας τον σκοπό της κοινωνίας στην προοπτική του κοινού καλού, επιτελεί το Κράτος ένα κρισιμότατο λειτούργημα», διασαφηνίζοντας πως «Η ανομία ισχύει όταν το συναίσθημα και η μερικότητά του κυριαρχήσουν επί του κοινού καλού. Που σημαίνει το εξής, για να κατακλύσουμε. Ότι είναι τα εσωτερικά μας Εξάρχεια που δημιουργούν τα εξωτερικά Εξάρχεια. Εκεί είναι το πρόβλημα. Είναι τα εσωτερικά μας «δεν πληρώνω» που δημιουργούν τα εξωτερικά μας «δεν πληρώνω».

               Ένας τραγουδοποιός που δεκαετίες πριν φαινόταν με την τέχνη του πως έθετε καίρια ερωτήματα σ’ αντιπαράθεση με το όποιο κατεστημένο, ένας περιοδεύων  στο μαρξισμό, ορθοδοξία, φιλελευθερισμό διανοητής, μια συλλογικότητα μερικών κουκουλοφόρων ατόμων  με δράσεις που περιλαμβάνουν ενέργειες καταλήψεων γραφείων κομμάτων, ρίψης φυλλαδίων, επιθέσεων σε εταιρείες, πρεσβείες, ΜΜΕ κλπ. αντιπροσωπεύουν επάξια ιδεολογίες και τεχνικές της αστικής εξουσίας, γίνονται όψεις του κόσμου του κεφαλαίου και της λογικής του. Μόνο που σ’ αυτά τα χρόνια της ανέχειας και της βουβής οργής μοιάζουν όλα αυτά με προσπάθειες συλλογικής παραμυθίας, όπου γίγαντες, δράκοι και κοντορεβιθούληδες πρέπει να πιστεύουμε πως ακόμα υπάρχουν.

               Ο  Δ. Σαββόπουλος ξεκίνησε, ως εκφραστής μιας περιθωριακής πολιτικής ευαισθησίας, με το περίφημο «Φορτηγό» του το ταξίδι του στην καλλιτεχνική και όχι μόνο ζωή του τόπου και θεωρήθηκε παράγοντας ανατροπής του κατεστημένου. Στα τραγούδια του συναντώνται,  ανθρωπιστική ιδεολογία, ερωτισμός, λέξεις και στοιχεία που σηματοδοτούν χώρους συγκέντρωσης και πολιτικής συζήτησης αλλά και χώρους ελεύθερους, ανοιχτούς στην περιπέτεια και την χειραφέτηση. Κι απέναντι πάντα μια καταναλωτική κοινωνία που καταβροχθίζει τα πάντα κι εμάς με τη μνήμη μας. Κι αφού έκρινε την κρατική εξουσία, εκφράζοντας τις θεμελιακές πολιτικές του αμφιβολίες ταυτιζόμενος ως ένα σημείο με αναρχικούς, αριστεριστές κλπ.  οδηγήθηκε σ’ έναν μηδενισμό πολιτικό, έχοντας αρκούντως εκθειάσει  την εξέγερση ως αντιεξουσιαστική πρόταση. Για ν’ ανακαλύψει, στα χρόνια του ’80, την παρέα σαν θεμελιακό λίθο της νέας φιλοσοφίας του, την παρέα έξω από ταξικές συγκρούσεις και ιδεολογίες κι αργότερα την ορθοδοξία. Το πολιτικό απαξιώνεται, ένα κλίμα ανθρωπιστικής συμπαράστασης απομένει στη βύθιση του ίδιου του τραγουδοποιού στο ιδιωτικό.    

               Και  σ’ αυτό το σημείο είναι που συναντώνται Ράμφος, Σαββόπουλος, Ρουβίκωνας. «Τα εσωτερικά μας Εξάρχεια που δημιουργούν τα εξωτερικά Εξάρχεια» κατά Ράμφο υπάρχουν γιατί αλλού «μοχθούμε» κι «αλλού είναι η ψυχή μας» κατά Σαββόπουλο. Ο ιδεαλισμός των επίδοξων μικρομεσαίων που ξεκίνησε ως ανάπτυξη νέων ευαισθησιών και προσανατολισμών μέσα στο πλαίσιο του ιδιωτικού και είχε βρει στην τέχνη του Σαββόπουλου την ιδανική έκφραση, στην παρακμή του πρέπει να αρκεστεί στα φληναφήματα του Ράμφου.

  Η κυριαρχία του ιδιωτικού, η εκ νέου ανακάλυψη του δυισμού ύλης και πνεύματος, η κριτική της πολιτικής και η απόρριψή της είχε δημιουργήσει στα χρόνια της ευμάρειας τους αναρίθμητους «πρώην» κομματικά οργανωμένους που έγιναν ανένταχτοι, κι ενώ κλαψούριζαν για την πολιτική τους περιθωριοποίηση αναβαθμίστηκαν στο κοινωνικό πεδίο και βρέθηκαν να διαμορφώνουν τις νέες κατευθύνσεις της αστικής ιδεολογίας: καταγγελία του ολοκληρωτισμού, εννοώντας τις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, εκθειασμός κάθε είδους ατομικής χειραφέτησης και αυτονομίας,  βαρύτητα στην ατομικότητα, στο ορθόδοξο «πρόσωπο», στην άρνηση του κρατισμού. Κι αφού γαλουχηθήκαμε χρόνια τώρα πως κάθε κίνημα και  πολιτική είναι αδιανόητα και στείρα χωρίς την εξέγερση της φαντασίας, τη θέληση για ολοκληρωτική αλλαγή του εαυτού μας χωρίς κανένα ενδιάμεσο, χωρίς καμιά διαμεσολάβηση, είμαστε πια επιρρεπείς ακόμα και να πιστέψουμε σε συλλογικότητες σαν τον Ρουβίκωνα να αναλαμβάνουν με τις θεατρικές δράσεις τους  να τροφοδοτούν τις αυταπάτες  για ατομική θεαματική και συμβολική αντίδραση σε εξουσιαστικές πολιτικές.

               Και φτάνοντας στα χρόνια μας στην ολομέτωπη επίθεση της άρχουσας τάξης, σαν έτοιμοι από καιρό αποδεχόμαστε την απόλυτη πολιτική ανυπαρξία μας, την περιστολή της πολιτικής μας επιλογής  στη προσωπική μας στάση κι αποτραβιόμαστε στον …αυτόνομο εσωτερικό μας κόσμο  πιστεύοντας πως πλάθοντας από την αρχή στο μικρόκοσμό μας  ολάκερο τον κόσμο θ’  αλλάξει έτσι κι όλος ο κόσμος. Μέχρι που η ανεργία και η φτώχεια  να χτυπήσει και τη δική μας πόρτα, για να συνειδητοποιήσουμε, μέσα από την έλλειψη, από πόσο υλικά πράγματα έχει ανάγκη η ύπαρξή μας και ποιοι μας τα στερούν. ¨Η όχι;

Απειλή και πρόκληση

Φωτό αρχείου

Οπως όλα δείχνουν, τη δεύτερη βδομάδα του Γενάρη η κυβέρνηση θα καταθέσει στη Βουλή το πολυνομοσχέδιο με τα αντιλαϊκά προαπαιτούμενα της τρίτης «αξιολόγησης». Σε αυτά περιλαμβάνονται η διάταξη για την παρεμπόδιση της απεργίας καθώς και άλλα μέτρα ενάντια σε εργαζόμενους, συνταξιούχους και αυτοαπασχολούμενους. Περιλαμβάνεται επίσης η μεταφορά στο ΤΑΙΠΕΔ μιας νέας παρτίδας από πρώην ΔΕΚΟ.

Συνολικά, η ψήφιση του πολυνομοσχεδίου πηγαίνει ένα βήμα πιο πέρα την επίθεση σε βάρος των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, υπηρετώντας το στρατηγικό στόχο της ανάκαμψης του κεφαλαίου, στον οποίο συγκλίνουν η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης, παρά τη μεταξύ τους αντιπαράθεση για πλευρές της αντιλαϊκής πολιτικής.


Καθόλου τυχαία, στελέχη της ΝΔ δήλωναν πως «δεν κρατιούνται» να ψηφίσουν την αντιαπεργιακή διάταξη, όταν η κυβέρνηση την έφερε πριν από λίγες μέρες στη Βουλή και την απέσυρε άρον άρον, κάτω από τις αντιδράσεις, στις οποίες πρωτοστάτησαν τα ταξικά συνδικάτα. Είναι φανερό, επομένως, ότι η κατάθεση και ψήφιση του πολυνομοσχεδίου συνιστά απειλή και πρόκληση για τους εργαζόμενους και το λαό, που δεν πρόκειται να μείνει αναπάντητη.

Ηδη, Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα, σωματεία και Επιτροπές Αγώνα, που πάλεψαν για την επιτυχία της απεργίας στην 14 Δεκέμβρη, προετοιμάζονται να δώσουν απάντηση στο αντιλαϊκό πολυνομοσχέδιο, πρωτοστατώντας στην ενημέρωση και την οργάνωση των εργαζομένων σε κλάδους και χώρους δουλειάς.

Σ' αυτήν την κατεύθυνση, το ΠΑΜΕ απευθύνει κάλεσμα σε Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα να κλιμακώσουν τη δράση τους και με απεργία, όταν η κυβέρνηση επιχειρήσει να περάσει το πολυνομοσχέδιο από τη Βουλή. Καλεί τους εργαζόμενους και τα συνδικάτα να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, να ενισχύσουν τον αγώνα, τη δράση και τις πρωτοβουλίες, τις μαζικές διαδικασίες, τις Γενικές Συνελεύσεις, τις συσκέψεις και τις συγκεντρώσεις.

Να γίνει αντικείμενο πλατιάς συζήτησης ο ταξικός χαρακτήρας των μέτρων και η στόχευση της επίθεσης που κλιμακώνεται για λογαριασμό των επιχειρηματικών ομίλων, τα κυβερνητικά ψέματα για τη «δίκαιη ανάπτυξη» και το «τέλος της εποπτείας», που εναλλάσσονται με το μαστίγιο της καταστολής.

Αν νομίζουν η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα ότι θα τελειώσουν «άβρεχτοι» τη βρώμικη δουλειά που ανέλαβαν και με το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, είναι βαθιά γελασμένοι. Ούτε πρόκειται να τους γλιτώσει η συνδικαλιστική πλειοψηφία σε ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, οι θλιβεροί εκπρόσωποι του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, που με άθλια επιχειρήματα απέρριψαν την πρόταση των ταξικών δυνάμεων να κηρυχτεί πανεργατική απεργία, όταν το πολυνομοσχέδιο έρθει στη Βουλή.

Οι πλειοψηφίες αυτές στηρίζουν ενεργά το στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης, την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων. Στους χώρους δουλειάς είναι φορείς της «κοινωνικής συναίνεσης» και δηλητηριάζουν τους εργαζόμενους με το φαρμάκι της «ταξικής συνεργασίας». Ενισχύουν τις αυταπάτες και την προσδοκία ότι κάτι καλό θα ακολουθήσει μετά το τέλος του μνημονίου, ή σπέρνουν απογοήτευση ότι «τίποτα δεν αλλάζει», «τίποτα δεν γίνεται», κάτω από το βάρος του σημερινού συσχετισμού.

Οι εργαζόμενοι, οι συνδικαλιστές, τα σωματεία που καταλαβαίνουν τη σημασία να οργανωθεί ο αγώνας, να απαντηθεί η επίθεση κυβέρνησης - κεφαλαίου, να ανασυνταχθεί και να αντεπιτεθεί το κίνημα, πρέπει να ξεπεράσουν, να απομονώσουν αυτές τις συνδικαλιστικές πλειοψηφίες. Να συντονίσουν το βηματισμό τους με τα ταξικά σωματεία και το ΠΑΜΕ, να μαζικοποιήσουν και να ζωντανέψουν τις συλλογικές διαδικασίες στις συνδικαλιστικές τους οργανώσεις. Να σχεδιάσουν πολύμορφες αγωνιστικές δράσεις τις μέρες που το πολυνομοσχέδιο θα συζητιέται και θα ψηφίζεται στη Βουλή, να απαντήσουν ακόμα και με απεργία.

Μ' αυτούς τους όρους, οι κινητοποιήσεις που βρίσκονται μπροστά, μπορούν να αφήσουν αποτύπωμα στην προσπάθεια ανασύνταξης του κινήματος, να δημιουργήσουν προϋποθέσεις για αγωνιστική συνέχεια το αμέσως επόμενο διάστημα.

Το άρθρο αναδημοσιεύεται από τη στήλη «Η Αποψή μας», του «Ριζοσπάστη», Παρασκευή 29 Δεκέμβρη 2017. 

902gr

Μια μπύρα στου Πίκινου

Τελευταία εργάσιμη μέρα του χρόνου, σήμερα. Και Παρασκευή. Ποιός έχει όρεξη για δουλειά τέτοια μέρα; Καλομάθαμε και με τον περίπατό μας το προηγούμενο διήμερο... Αμάν πια με την δουλειά! Εγώ λέω να τα παρατήσουμε και να μαζευτούμε να πάμε μια βόλτα κατά το Θησείο, να πιούμε καμμιά μπυρίτσα ή κανένα τσίπουρο. Κι αν θέλουμε να το ευχαριστηθούμε πραγματικά, λέω να ταξιδέψουμε και λίγο στον χρόνο. Ας πούμε... ίσαμε τις αρχές της δεκαετίας τού 1930.

Δίχως να το καταλάβουμε, περπατώντας και κουβεντιάζοντας, βρισκόμαστε πίσω από την Αρχαία Αγορά, απέναντι ακριβώς από την Στοά του Αττάλου και πιάνουμε να κατηφορίζουμε την Ακάμαντος. Ξέρουμε πού πάμε. Εκεί που η Ακάμαντος συναντά την Στησικλέους, αμέσως δεξιά, στο νούμερο 28, βρίσκεται μια από τις πιο ξακουστές μπυραρίες της Αθήνας. Είναι η εποχή που οι μπυραρίες (ή απλά "μπύρες") εξελίσσονται σε στέκια των κουτσαβάκηδων και των παλληκαράδων, μετά το κυνήγι που τους έκανε η αστυνομία στις ταβέρνες. Όπως λέει ο Τίμος Μωραϊτίνης, "οι ιππόται της ταβέρνας εξελίχθησαν εις ιππότας των ζυθοπωλείων". Εμείς, όμως, δεν έχουμε πρόβλημα γιατί αφ' ενός μεν είναι ακόμη νωρίς για τα κουτσαβάκια αφ' ετέρου δε το μαγαζί που πηγαίνουμε έχει για ιδιοκτήτη έναν λεβέντη, έναν ωραίο μάγκα από τους λίγους, που δεν γουστάρει φασαρίες και δεν αφήνει κανένα να ξεφύγει από το ίσο.

Αριστερά, ο Κώστας "Πίκινος" Ααρών - Δεξιά, ο Κώστας Ρούκουνας

Η μπυραρία ανήκει στον Κώστα Ααρών, γεννημένο το 1894 και γνωστό στην πιάτσα με το παρανόμι "Πίκινος", εξ ου και το μαγαζί αναφέρεται ως "Μπύρα του Πίκινου". Η γειτονιά είναι καλή για τέτοια μαγαζιά. Σε τούτη την πλευρά της Ακρόπολης, από το Θησείο και τα Πετράλωνα ως τον Βοτανικό, οι ρεμπέτες βρίσκονται στο σπίτι τους. Το ρεμπέτικο στοιχείο τροφοδοτείται αφειδώλευτα από του πρόσφυγες που έχουν εγκατασταθεί στις γύρω γειτονιές (Παλιά Σφαγεία, Ασύρματος, Αεριόφωτος κλπ) και όλες οι μπυραρίες έχουν κι από μια κομπανία, που διασκεδάζει τους θαμώνες μέχρι το πρωί. Κι όταν λέμε μέχρι το πρωί, το εννοούμε. Αν έπεφταν τα τάλληρα και γινόταν γαζέτα, τα τέλια χτυπάγανε έστω κι αν ο ήλιος είχε σηκωθεί πέντε πιθαμές ψηλά.

Πέρα από το ότι ο Πίκινος βαστάει παλάντζο και στο μαγαζί του δεν γίνονται τσακωμοί, έχουμε κι άλλον λόγο που διαλέξαμε την δική του μπυραρία ανάμεσα σε τόσες άλλες. Εκεί παίζει μπουζούκι και τραγουδάει ο μεγάλος Κώστας Ρούκουνας (για τους φίλους "Σαμιωτάκι"), με παρέα το βιολί του Γιώργη Κερατζόπουλου και το σαντούρι του Κώστα Τζόβενου. Βέβαια, τέτοια ώρα οι καλλιτέχνες μάλλον κοιμούνται αλλά ποιός ξέρει; Μέχρι να πιούμε τις μπύρες μας, μπορεί να περάσει κι ο Ρούκουνας για καφέ κι από κει και πέρα όλα γίνονται.

Έτσι, στο σπινό άλλωστε δεν άρχισαν όλα εκείνο το σαββατόβραδο του 1931; Έτσι κάλιασε και τότε να αρριβάρουν νωρίς ο Ρούκουνας με τους άλλους δυο για καφέ. Στο παραδίπλα τραπέζι ρουφάνε πεντ'-έξι σοβατζήδες. Σάββατο κι έχουν τις τσέπες γεμάτες, οπότε τους παίρνει να σκορπίσουν μερικά τάλληρα. Τα όργανα μυρίζονται την γαζέτα και παίρνουν μπρος μεσ' στο απομεσήμερο. Κι όσο βαράγανε τα όργανα τόσο πίνανε οι σοβατζήδες, κι όσο πίνανε τόσο δίνανε παραγγελιές.

Μόνο που σαν πέρασε η ώρα, στο μαγαζί άρχισαν να μπαίνουν κι άλλες παρέες ώσπου ήρθε και γέμισε. Κι εκτός από τους σοβατζήδες, βρέθηκαν κι άλλοι με τάλληρα στις τσέπες κι άρχισαν κι αυτοί να δίνουν τις δικές τους παραγγελιές. Κάποια στιγμή το γκαρσόνι, καθώς έπαιρνε καινούργια παραγγελιά από τους σοβατζήδες, έδειξε ένα τραπέζι στο βάθος και ξεστόμισε την βαρειά κουβέντα: "αμέσως μετά την παραγγελιά των κυρίων". Ποιών κυρίων; Εμείς ακουμπάμε το χαρτί εδώ και ώρες και τώρα προηγούνται οι κύριοι; Μας προσβλήνεις κύριος. "Μα..." το γκαρσόνι, "τι μα, ρε;", πέφτει το πρώτο μπινελίκι, "σας παρακαλώ" το γκαρσόνι, "τι μας παρακαλάς ρε;", βγαίνει και ο σουγιάς.

Το άγρυπνο μάτι τού Πίκινου έχει πιάσει την φάση από την αρχή αλλά δεν επεμβαίνει αμέσως, περιμένοντας το ξεθύμασμα. Όταν βγήκε ο σουγιάς, όμως, πλησίασε. Πλησίασε σαν μάγκας, δίχως βιάση, θέλοντας να  δείξει σε όλους ότι η κατάσταση είναι υπό έλεγχο. Παρ' ότι έχει να κάνει με πιωμένους, προσπαθεί να τους εξηγήσει με ηρεμία ότι κάθε ορχήστρα είναι υποχρεωμένη να σέβεται όλους τους πελάτες και να εξυπηρετεί τους πάντες δίχως διακρίσεις. Είναι τόσο πειστικός ώστε όχι μόνο ησυχάζουν οι σοβατζήδες αλλά τους παίρνει και τον σουγιά.

Δυστυχώς, η ηρεμία δεν βάσταξε πολύ. Το πολύ πιόμα λύνει εύκολα το ζουνάρι για καβγά και λίγο αργότερα η παρέα άρχισε να βρίζει τον Τζόβενο. Εκείνος έκανε πως δεν άκουγε, οπότε κάποιος από δαύτους του πέταξε ένα ποτήρι. Το βλέπει ο Πίκινος κι αλλάζει χαρτί. Πάει και στήνεται μπροστά τους, με τα χέρια στην μέση. "Μάγκες, πληρώστε τον λογαριασμό και σπάστε". Μπροστά στο θεριό, σηκώθηκαν όλοι με τα κεφάλια σκυμμένα, πέταξαν τα λεφτά στο τραπέζι και κάνανε να φύγουν. Μόνο που ένας από δαύτους γύρισε απότομα και κάρφωσε μπαμπέσικα μια σουγιαδιά στην κοιλιά του Πίκινου. Με τον ίδιο σουγιά που λίγο πριν τους είχε επιστρέψει ο Πίκινος.

Η ώρα έχει πάει τρεις το ξημέρωμα της Κυριακής 28 Ιουνίου καθώς ο Πίκινος σωριάζεται αιμόφυρτος. Μεταφέρεται στο Δημοτικό Νοσοκομείο και χειρουργείται αμέσως, αλλά το χτύπημα είναι βαρύ. Το θεριό πάλεψε με τον χάρο δώδεκα ολόκληρα μερόνυχτα αλλά δεν τα κατάφερε. Στην κηδεία του παραβρέθηκαν όλοι οι ρεμπέτες της περιοχής, με πρώτο τον αδερφό του τον Μήτσο, που όλοι τον ξέρανε ως "Κανείς".

Σημερινή άποψη του κτηρίου ατην Ακάμαντος 28, όπου βρισκόταν η "Μπύρα του Πίκινου"

Τρία χρόνια αργότερα, ο Κώστας Ρούκουνας, ο οποίος είχε μεγάλη φιλία με τον μακαρίτη, έβγαλε από την Πάρλοφον ένα δισκάκι με το τραγούδι "Ο Πίκινος". Και δυο χρόνια πιο μετά έβγαλε και το "Η μπύρα του Πίκινου", για να διηγηθεί την ιστορία ενός μαγαζιού που είχε ήδη κλείσει. Το κτήριο έγινε αργότερα βιοτεχνία χαρτόκουτων, έγινε χώρος όπου γυρίστηκαν σκηνές από την ταινία "Το αμαξάκι" (Ορέστης Μακρής, Γεωργία βασιλειάδου κλπ), έγινε τυπογραφείο... Σήμερα στέκει ακόμη στην θέση του, ανακαινισμένο ("αναπαλαιωμένο" το λένε οι άσχετοι) και λειτουργεί ως ταβέρνα.