(Συνέχεια από τη σελίδα 1)
Παρακολουθώντας κανείς την αντιπαράθεση για τις ενδεχόμενες πηγές χρηματοδότησης στη «μεταμνημονιακή» εποχή, αντιλαμβάνεται ότι ο καβγάς δεν αφορά τα λαϊκά συμφέροντα.
Αντίθετα, η φασαρία γίνεται για το τι εγγυάται μεγαλύτερη ασφάλεια και δημοσιονομική σταθερότητα στο κεφάλαιο, στην προσπάθειά του να ανακάμψει, με δεδομένες τις αβεβαιότητες όχι μόνο για την οικονομία της Ελλάδας, αλλά και της Ευρωζώνης.
Σε κάθε περίπτωση, όποια λύση κι αν επιλεγεί, τα αντιλαϊκά μέτρα και οι αναδιαρθρώσεις είναι δεδομένα, όπως και τα μνημόνια διαρκείας. Μ' αυτό το κριτήριο πρέπει ο λαός να παρακολουθεί τη συζήτηση, που σκόπιμα προβάλλεται με τρόπο που να παραπλανά και να αποπροσανατολίζει.
Μόλις προχτές, ο εκπρόσωπος Τύπου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, μιλώντας σε τηλεοπτικό σταθμό, αφού έπλεξε το εγκώμιο της κυβέρνησης για τα αντιλαϊκά μέτρα και τις αναδιαρθρώσεις, προέβλεψε ότι «τον Αύγουστο του 2018 ολοκληρώνεται το μνημόνιο έτσι όπως το ξέρουμε».
Επομένως, ναι μεν τα μνημόνια «όπως τα ξέραμε» τελειώνουν, αλλά είναι βέβαιο πως ο πυρήνας της αντιλαϊκής πολιτικής που υλοποιούνταν με αυτά δεν πρόκειται να μεταβληθεί. Αντίθετα, η επίθεση θα δυναμώσει.
Από την όλη συζήτηση δεν πρέπει να διαφύγει και το εξής: Στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, όπου ανάμεσα σε άλλα συζητήθηκε η πορεία εμβάθυνσης της ΟΝΕ, μια από τις προτάσεις που αναμένεται να εγκριθούν από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και τα κράτη - μέλη, μέχρι τα μέσα του 2019, είναι να ενσωματωθούν οι ουσιώδεις διατάξεις της «Συνθήκης για τη Σταθερότητα, τον Συντονισμό και τη Διακυβέρνηση» στο νομικό πλαίσιο της ΕΕ.
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι θα αποκτήσουν συνταγματική ισχύ τα μνημόνια διαρκείας για τους λαούς όλων των κρατών - μελών της Ευρωζώνης, πρόσθετα στους μηχανισμούς εποπτείας και ελέγχου που ήδη υπάρχουν, ως επιπλέον μηχανισμός για την απρόσκοπτη εφαρμογή των μέτρων δημοσιονομικής προσαρμογής και των αναδιαρθρώσεων που έχουν ανάγκη η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία του κεφαλαίου.
Ας δούμε μια ακόμα πλευρά: Στο πλαίσιο της «μεταμνημονιακής» εποχής, προωθείται η ίδρυση της λεγόμενης «Αναπτυξιακής Τράπεζας», όπου το πάνω χέρι θα έχει η Κομισιόν. Αυτή με τη σειρά της, στη δέσμη προτάσεων για την «εμβάθυνση της ΟΝΕ», προβλέπει την «παροχή στήριξης στα κράτη - μέλη για την εφαρμογή διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων μέσω ενός εργαλείου για την υλοποίηση μεταρρυθμίσεων και τεχνικής στήριξης κατόπιν αιτήματος των κρατών - μελών».
Δηλαδή, η χρηματοδότηση μεγάλων επενδύσεων θα αξιοποιηθεί στη «μεταμνημονιακή» εποχή ως μηχανισμός παρακολούθησης και επιτάχυνσης αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων, που μέχρι σήμερα ενσωματώνονταν στα μνημόνια και βρίσκονται στον πυρήνα των κατευθύνσεων της ΕΕ.
Να λοιπόν γιατί η συζήτηση περί «καθαρής» ή «με αστερίσκους» εξόδου από το μνημόνιο δεν έχει καμιά σχέση με τις αγωνίες του λαού, που τσακίζεται από την αντιλαϊκή πολιτική, με ή χωρίς μνημόνια, και πρέπει πιο αποφασιστικά να αναζητήσει διέξοδο στη σύγκρουση με το κεφάλαιο, την ΕΕ, την κυβέρνηση και τα κόμματά τους.
Παρακολουθώντας κανείς την αντιπαράθεση για τις ενδεχόμενες πηγές χρηματοδότησης στη «μεταμνημονιακή» εποχή, αντιλαμβάνεται ότι ο καβγάς δεν αφορά τα λαϊκά συμφέροντα.
Αντίθετα, η φασαρία γίνεται για το τι εγγυάται μεγαλύτερη ασφάλεια και δημοσιονομική σταθερότητα στο κεφάλαιο, στην προσπάθειά του να ανακάμψει, με δεδομένες τις αβεβαιότητες όχι μόνο για την οικονομία της Ελλάδας, αλλά και της Ευρωζώνης.
Σε κάθε περίπτωση, όποια λύση κι αν επιλεγεί, τα αντιλαϊκά μέτρα και οι αναδιαρθρώσεις είναι δεδομένα, όπως και τα μνημόνια διαρκείας. Μ' αυτό το κριτήριο πρέπει ο λαός να παρακολουθεί τη συζήτηση, που σκόπιμα προβάλλεται με τρόπο που να παραπλανά και να αποπροσανατολίζει.
Μόλις προχτές, ο εκπρόσωπος Τύπου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, μιλώντας σε τηλεοπτικό σταθμό, αφού έπλεξε το εγκώμιο της κυβέρνησης για τα αντιλαϊκά μέτρα και τις αναδιαρθρώσεις, προέβλεψε ότι «τον Αύγουστο του 2018 ολοκληρώνεται το μνημόνιο έτσι όπως το ξέρουμε».
Επομένως, ναι μεν τα μνημόνια «όπως τα ξέραμε» τελειώνουν, αλλά είναι βέβαιο πως ο πυρήνας της αντιλαϊκής πολιτικής που υλοποιούνταν με αυτά δεν πρόκειται να μεταβληθεί. Αντίθετα, η επίθεση θα δυναμώσει.
Από την όλη συζήτηση δεν πρέπει να διαφύγει και το εξής: Στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, όπου ανάμεσα σε άλλα συζητήθηκε η πορεία εμβάθυνσης της ΟΝΕ, μια από τις προτάσεις που αναμένεται να εγκριθούν από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και τα κράτη - μέλη, μέχρι τα μέσα του 2019, είναι να ενσωματωθούν οι ουσιώδεις διατάξεις της «Συνθήκης για τη Σταθερότητα, τον Συντονισμό και τη Διακυβέρνηση» στο νομικό πλαίσιο της ΕΕ.
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι θα αποκτήσουν συνταγματική ισχύ τα μνημόνια διαρκείας για τους λαούς όλων των κρατών - μελών της Ευρωζώνης, πρόσθετα στους μηχανισμούς εποπτείας και ελέγχου που ήδη υπάρχουν, ως επιπλέον μηχανισμός για την απρόσκοπτη εφαρμογή των μέτρων δημοσιονομικής προσαρμογής και των αναδιαρθρώσεων που έχουν ανάγκη η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία του κεφαλαίου.
Ας δούμε μια ακόμα πλευρά: Στο πλαίσιο της «μεταμνημονιακής» εποχής, προωθείται η ίδρυση της λεγόμενης «Αναπτυξιακής Τράπεζας», όπου το πάνω χέρι θα έχει η Κομισιόν. Αυτή με τη σειρά της, στη δέσμη προτάσεων για την «εμβάθυνση της ΟΝΕ», προβλέπει την «παροχή στήριξης στα κράτη - μέλη για την εφαρμογή διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων μέσω ενός εργαλείου για την υλοποίηση μεταρρυθμίσεων και τεχνικής στήριξης κατόπιν αιτήματος των κρατών - μελών».
Δηλαδή, η χρηματοδότηση μεγάλων επενδύσεων θα αξιοποιηθεί στη «μεταμνημονιακή» εποχή ως μηχανισμός παρακολούθησης και επιτάχυνσης αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων, που μέχρι σήμερα ενσωματώνονταν στα μνημόνια και βρίσκονται στον πυρήνα των κατευθύνσεων της ΕΕ.
Να λοιπόν γιατί η συζήτηση περί «καθαρής» ή «με αστερίσκους» εξόδου από το μνημόνιο δεν έχει καμιά σχέση με τις αγωνίες του λαού, που τσακίζεται από την αντιλαϊκή πολιτική, με ή χωρίς μνημόνια, και πρέπει πιο αποφασιστικά να αναζητήσει διέξοδο στη σύγκρουση με το κεφάλαιο, την ΕΕ, την κυβέρνηση και τα κόμματά τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου