Δεν εξαιρείται κανείς!
«Μας
πιάνει εμάς;». Το ερώτημα αυτό πλέον δεν υφίσταται για κανέναν κλάδο.
Κι αυτό γιατί είναι καθαρό ότι από την καθολική επίθεση κυβέρνησης -
κεφαλαίου με το 4ο μνημόνιο δεν εξαιρείται κανείς. Το πακέτο μέτρων που
θα συζητηθεί στη Βουλή την επόμενη βδομάδα, περιλαμβάνει «κοστούμι» για
όλα τα εργατικά - λαϊκά στρώματα.
Οι εργαζόμενοι θα δουν να παγιώνεται όλο το αντεργατικό πλαίσιο που έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια και να προστίθενται νέα μέτρα. Η απελευθέρωση των μαζικών απολύσεων, η ουσιαστική κατάργηση της Κυριακής αργίας είναι από τα εμβληματικά στοιχεία της συμφωνίας, που δείχνουν ότι η ένταση της εκμετάλλευσης είναι δεδομένη. Θα δουν, επίσης, νέα εμπόδια στη συνδικαλιστική δράση, με ισχυροποίηση των όπλων της εργοδοσίας απέναντι στην απεργία.
Οι συνταξιούχοι, στο μεγάλο πετσόκομμα που έχουν δοκιμάσει από το 2011, θα δοκιμάσουν και νέο τσεκούρι μέχρι και 18% με την κατάργηση της «προσωπικής διαφοράς».
Οι φτωχοί αυτοαπασχολούμενοι, που καθημερινά έχουν το άγχος των τραπεζών, της Εφορίας, των ληξιπρόθεσμων χρεών κ.λπ., θα δουν νέα αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών από το 2018.
Ταυτόχρονα, η «επέκταση της φορολογικής βάσης» και η ένταση της «εισπραξιμότητας» από το κράτος, για τις οποίες «δεσμεύεται» η κυβέρνηση, σηματοδοτούν νέα αφαίμαξη από το εισόδημα των εργαζομένων. Σε αυτά προστίθενται οι περικοπές στα προνοιακά επιδόματα: ΕΚΑΣ, επίδομα ανεργίας και θέρμανσης, παροχές αναπηρίας κ.λπ., «εξορθολογίζονται», δηλαδή εξανεμίζονται.
Η καθολική αυτή επίθεση που σχεδιάζει η κυβέρνηση θα έχει και κερδισμένους. Αυτοί είναι οι επιχειρηματικοί όμιλοι, τα μονοπώλια. Για να επιτευχθεί το περιβόητο «ελκυστικό επιχειρηματικό περιβάλλον», θα ματώσουν οι εργαζόμενοι. Το νέο πακέτο μέτρων προστίθεται στα προηγούμενα, επιβεβαιώνοντας ότι για να εξασφαλιστεί η καπιταλιστική ανάκαμψη, το «εξιτήριο» από την κρίση, όπως λέει η κυβέρνηση, δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, με τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης. Οτι πρέπει να συγκεντρωθεί η επιχειρηματική πίτα σε λιγότερα χέρια, με την εξόντωση των φτωχών αυτοαπασχολούμενων, καθώς, όπως λέει ο ΣΕΒ, ο αριθμός τους αποτελεί «ένδειξη υπανάπτυξης» της οικονομίας.
Βεβαίως, ο καθολικός χαρακτήρας της επίθεσης και η στόχευσή της δείχνουν και κάτι άλλο: Το πώς πρέπει να οργανωθεί η αγωνιστική εργατική - λαϊκή απάντηση, αλλά και πού πρέπει να κατευθυνθούν τα «βέλη» της.
Οτι είναι αναγκαίο να ενισχυθεί πιο αποφασιστικά η κοινή πάλη όσων πλήττονται από την αντιλαϊκή πολιτική, όσων βρίσκονται στην «αντίπερα όχθη» από αυτή του κεφαλαίου, των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων: Των εργατών, των φτωχών αυτοαπασχολούμενων, των φτωχών αγροτών, των παιδιών της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, των συνταξιούχων. Η κοινή πάλη με προσανατολισμό την αμφισβήτηση του πυρήνα των παλιών και νέων μέτρων, της στρατηγικής που υπηρετούν, είναι η μόνη ρεαλιστική απάντηση στο «δεν βγαίνει τίποτα», στη μιζέρια και την απογοήτευση που καλλιεργείται στο λαό.
Κοινή πάλη, που πρέπει να ωριμάζει, να βαθαίνει, αποκτώντας τα χαρακτηριστικά της Κοινωνικής Συμμαχίας ανάμεσα στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου, σε κατεύθυνση σύγκρουσης με το κεφάλαιο, τα μονοπώλια.
Η αντιπαράθεση με την κυβέρνηση και το κεφάλαιο πρέπει σήμερα να οργανωθεί όχι μόνο ενάντια στα νέα μέτρα, αλλά με επίκεντρο τη διεκδίκηση επιστροφής όλων των απωλειών των τελευταίων ετών, που η κυβέρνηση καλεί τους εργαζόμενους να τις ξεγράψουν για πάντα. Με τη διεκδίκηση της ικανοποίησης των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών, στον αντίποδα του σημερινού δρόμου ανάπτυξης, που είναι φτιαγμένος για να ικανοποιεί τις ανάγκες μιας χούφτας καπιταλιστών. Με την ενίσχυση δηλαδή του αντικαπιταλιστικού - αντιμονοπωλιακού προσανατολισμού στην πάλη, που θα στοχεύει τον πραγματικό αντίπαλο, το κεφάλαιο και την εξουσία του, θα ανοίγει το δρόμο για την ανατροπή τους.
Λιγότερο από μια βδομάδα έμεινε μέχρι τη μεγάλη απεργιακή αναμέτρηση. Η κυβέρνηση και η τάξη που υπηρετεί, με κάθε ευκαιρία δείχνουν την αποφασιστικότητά τους. Η εργατική - λαϊκή απάντηση, που πρέπει να δοθεί σε κάθε τόπο δουλειάς, μπορεί να σηματοδοτήσει το αναγκαίο «ως εδώ, περνάμε στην αντεπίθεση!»
Οι εργαζόμενοι θα δουν να παγιώνεται όλο το αντεργατικό πλαίσιο που έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια και να προστίθενται νέα μέτρα. Η απελευθέρωση των μαζικών απολύσεων, η ουσιαστική κατάργηση της Κυριακής αργίας είναι από τα εμβληματικά στοιχεία της συμφωνίας, που δείχνουν ότι η ένταση της εκμετάλλευσης είναι δεδομένη. Θα δουν, επίσης, νέα εμπόδια στη συνδικαλιστική δράση, με ισχυροποίηση των όπλων της εργοδοσίας απέναντι στην απεργία.
Οι συνταξιούχοι, στο μεγάλο πετσόκομμα που έχουν δοκιμάσει από το 2011, θα δοκιμάσουν και νέο τσεκούρι μέχρι και 18% με την κατάργηση της «προσωπικής διαφοράς».
Οι φτωχοί αυτοαπασχολούμενοι, που καθημερινά έχουν το άγχος των τραπεζών, της Εφορίας, των ληξιπρόθεσμων χρεών κ.λπ., θα δουν νέα αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών από το 2018.
Ταυτόχρονα, η «επέκταση της φορολογικής βάσης» και η ένταση της «εισπραξιμότητας» από το κράτος, για τις οποίες «δεσμεύεται» η κυβέρνηση, σηματοδοτούν νέα αφαίμαξη από το εισόδημα των εργαζομένων. Σε αυτά προστίθενται οι περικοπές στα προνοιακά επιδόματα: ΕΚΑΣ, επίδομα ανεργίας και θέρμανσης, παροχές αναπηρίας κ.λπ., «εξορθολογίζονται», δηλαδή εξανεμίζονται.
Η καθολική αυτή επίθεση που σχεδιάζει η κυβέρνηση θα έχει και κερδισμένους. Αυτοί είναι οι επιχειρηματικοί όμιλοι, τα μονοπώλια. Για να επιτευχθεί το περιβόητο «ελκυστικό επιχειρηματικό περιβάλλον», θα ματώσουν οι εργαζόμενοι. Το νέο πακέτο μέτρων προστίθεται στα προηγούμενα, επιβεβαιώνοντας ότι για να εξασφαλιστεί η καπιταλιστική ανάκαμψη, το «εξιτήριο» από την κρίση, όπως λέει η κυβέρνηση, δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, με τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης. Οτι πρέπει να συγκεντρωθεί η επιχειρηματική πίτα σε λιγότερα χέρια, με την εξόντωση των φτωχών αυτοαπασχολούμενων, καθώς, όπως λέει ο ΣΕΒ, ο αριθμός τους αποτελεί «ένδειξη υπανάπτυξης» της οικονομίας.
Βεβαίως, ο καθολικός χαρακτήρας της επίθεσης και η στόχευσή της δείχνουν και κάτι άλλο: Το πώς πρέπει να οργανωθεί η αγωνιστική εργατική - λαϊκή απάντηση, αλλά και πού πρέπει να κατευθυνθούν τα «βέλη» της.
Οτι είναι αναγκαίο να ενισχυθεί πιο αποφασιστικά η κοινή πάλη όσων πλήττονται από την αντιλαϊκή πολιτική, όσων βρίσκονται στην «αντίπερα όχθη» από αυτή του κεφαλαίου, των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων: Των εργατών, των φτωχών αυτοαπασχολούμενων, των φτωχών αγροτών, των παιδιών της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, των συνταξιούχων. Η κοινή πάλη με προσανατολισμό την αμφισβήτηση του πυρήνα των παλιών και νέων μέτρων, της στρατηγικής που υπηρετούν, είναι η μόνη ρεαλιστική απάντηση στο «δεν βγαίνει τίποτα», στη μιζέρια και την απογοήτευση που καλλιεργείται στο λαό.
Κοινή πάλη, που πρέπει να ωριμάζει, να βαθαίνει, αποκτώντας τα χαρακτηριστικά της Κοινωνικής Συμμαχίας ανάμεσα στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου, σε κατεύθυνση σύγκρουσης με το κεφάλαιο, τα μονοπώλια.
Η αντιπαράθεση με την κυβέρνηση και το κεφάλαιο πρέπει σήμερα να οργανωθεί όχι μόνο ενάντια στα νέα μέτρα, αλλά με επίκεντρο τη διεκδίκηση επιστροφής όλων των απωλειών των τελευταίων ετών, που η κυβέρνηση καλεί τους εργαζόμενους να τις ξεγράψουν για πάντα. Με τη διεκδίκηση της ικανοποίησης των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών, στον αντίποδα του σημερινού δρόμου ανάπτυξης, που είναι φτιαγμένος για να ικανοποιεί τις ανάγκες μιας χούφτας καπιταλιστών. Με την ενίσχυση δηλαδή του αντικαπιταλιστικού - αντιμονοπωλιακού προσανατολισμού στην πάλη, που θα στοχεύει τον πραγματικό αντίπαλο, το κεφάλαιο και την εξουσία του, θα ανοίγει το δρόμο για την ανατροπή τους.
Λιγότερο από μια βδομάδα έμεινε μέχρι τη μεγάλη απεργιακή αναμέτρηση. Η κυβέρνηση και η τάξη που υπηρετεί, με κάθε ευκαιρία δείχνουν την αποφασιστικότητά τους. Η εργατική - λαϊκή απάντηση, που πρέπει να δοθεί σε κάθε τόπο δουλειάς, μπορεί να σηματοδοτήσει το αναγκαίο «ως εδώ, περνάμε στην αντεπίθεση!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου