Έλληνας Κροίσος με 8 γράμματα

Η κενή θέση του εθνικού ευεργέτη που άφησε πίσω του ο Αρτέμης Σώρρας, ύστερα από την αναπάντεχη αποκάλυψη ότι το υπέρ της πατρίδος ταμείον είναι μείον, έπρεπε με κάποιο τρόπο να καλυφθεί. Τη θέση του Αρτέμη στη συνείδηση των Ελλήνων ήρθε να καλύψει ο Ιβάν Σαββίδης, αν και υπάρχουν μεταξύ τους κάποιες διαφορές. Ο πρώτος, ας πούμε, αυτοπαρουσιάζονταν σαν να είχε σχέσεις με το Αμερικάνικο δημόσιο, χωρίς στην πραγματικότητα να έχει, ο δεύτερος έχει όντως σχέσεις με το Ρωσικό κράτος και με τον πρόεδρο Πούτιν, εξελέγη μάλιστα και βουλευτής με το κόμμα του. Ο πρώτος δεν έχει λεφτά να πιει ούτε ελληνικό καφέ σε συνοικιακό καφενείο, ο δεύτερος έχει πρόσβαση σε κεφάλαια, τα οποία χρησιμοποιεί για να επενδύσει στη χώρα, και όχι μόνο. Θα λέγαμε ότι ο Σαββίδης είναι κατά κάποιο τρόπο ο σοβαρός Σώρρας (πως λέμε σοβαρή Χρυσή Αυγή). Πάντως, αν έχουν κάτι κοινό, είναι ότι και οι δύο έχουν απασχολήσει τα μάλα την κοινή γνώμη, σχεδόν περισσότερο και από το Survivor. Ποιοτικά, όμως, υπάρχουν διαφορές στην απήχηση, αφού ο Σαββίδης καταφέρνει να μνημονεύεται με θετικό τρόπο στα καλύτερα σαλόνια, ενώ ο Σώρρας αποκλειστικά στα αλώνια, αφού είχε θετική απήχηση περισσότερο σε λαϊκό κόσμο.

Αλλά επειδή τους ήρωες πάντα τους ακολουθάει και ο μύθος τους, έτσι και για τον Ιβάν τον τρομερό, έχουν πλεχτεί διάφορα εγκώμια. Να πούμε για τον Κοττάκη που εξαίρει τον πατριωτισμό του ανδρός σχεδόν σε κάθε του εκπομπή εδώ και δέκα μέρες; Επενδύει, λέει, εκεί που θα επένδυαν διαφορετικά οι Τούρκοι και θα μας έπαιρναν την ιστορία μας, εξυγιαίνει φαλιρισμένες εταιρίες, είναι και προστάτης της ορθοδοξίας, δηλαδή έχει το άγγιγμα του Μίδα, σ…ά πιάνει, χρυσάφι γίνονται. Ε, μετά να από όλα αυτά να μην του χαρίσουμε και ένα προστιματάκι; Τα ίδια όμως με τον Κοττάκη λέει και ο Πάνος Καμμένος, ενώ και η Χρυσή Αυγή ομονοεί στο συγκεκριμένο ζήτημα (επιτέλους όλοι οι Έλληνες μαζί)!

«Κ. Πρόεδρε, να αναφέρω ότι σε μια ομιλία μου είχα πει αναφερόμενος στον πρωθυπουργό, του είχα πει: «Κύριε πρωθυπουργέ αλλάξτε επιτέλους στρατηγική συμμαχία (διαβάζω από τα πρακτικά), εγκαταλείψτε την καταρρέουσα Ευρώπη, γιατί αυτή η Ευρώπη πραγματικά είναι η δυστυχία μας. Κάντε την μοναδική εθνωφελή εξωτερική πολιτική. Δηλαδή κάντε στροφή προς την Ρωσία. Πείτε όχι στο ανθελληνικό ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Κάντε το όμως χωρίς τυμπανοκρουσίες, αλλά με κρυφή διπλωματία, κρυφή διπλωματία για την οποία ωρύονται όλα τα κόμματα και η οποία ευτυχώς ή δυστυχώς ,θα έλεγα ότι ισχύουν και τα δύο, κρυφή διπλωματία υπήρχε πάντα και πάντα θα υπάρχει. Κάντε το λοιπόν χωρίς τυμπανοκρουσίες (αναφερόμενος στον πρωθυπουργό), μην καίτε το χαρτί που λέγεται Ρωσία. Είναι ελπίδα για την Ελλάδα. Τολμήστε λοιπόν κ. πρωθυπουργέ!»

Τελειώνω κ. πρόεδρε και λέω ότι ισχυρή γέφυρα και βοήθεια προς τον σκοπό αυτό, τον εθνωφελή, θα προσφέρει η Ελληνική Ομογένεια της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Και οι Πόντιοι Έλληνες ομογενείς, σε Ρωσία και Ελλάδα , είτε επενδυτές είναι, είτε αγωνιστές του μεροκάματου, θα πρέπει το αθηναϊκό και ενίοτε αντεθνικό ελληνικό κράτος να ανοίξει στοργική αγκαλιά και για τους δύο. Να λάβει σοβαρά υπόψη τις ιδέες και τις προτάσεις του κ. Ιβάν Σαββίδη.»

Και ο Ιβάν, μη παραδεχόμενος τη διαπίστωση ότι το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα, έρχεται φορώντας την ποντιακή φορεσιά του να μας διαβεβαιώσει πως ό,τι κάνει το κάνει για την Ελλάδα, ότι αυτό είναι το κίνητρό του και όχι τα ατομικά του συμφέροντα, ή τα συμφέροντα του Ρωσικού κεφαλαίου. Επειδή, όμως, είμεθα λαός καχύποπτος, προκειμένου να αποκτήσει λαϊκό έρεισμα, αγόρασε και ομάδα, πήρε και το λιμάνι (έτσι βγαίνουν μετά οι φήμες ότι θέλει να φτιάξει τον Ολυμπιακό του Βορά), και θέλει να αγοράσει και κανάλι.

Κι ένα καλτ “ρεπορτάζ”, όπου φτιάχνεται η αγιογραφία -κυριολεκτικά και μεταφορικά- του Ιβάν Σαββίδη (δείτε μετά το τρίτο λεπτό).

Ο Ιβάν όμως πάει και πέρα από τις μπίζνες, ανακατεύεται επίμονα και με την πολιτική. Δίνει συμβουλές σχετικά με το ποιος κάνει και ποιος δεν κάνει για πρωθυπουργός, στηρίζει την τωρινή κυβέρνηση και ξορκίζει τη ΝΔ και τον Μητσοτάκη… Ποιος ξέρει, μπορεί αυτή η αμφίδρομη και εκφρασμένη αγάπη του με τον Τσίπρα να οφείλεται στο ότι ο ένας είναι αριστερός και στο ότι ο άλλος έζησε και ανδρώθηκε στις χώρες του υπαρκτού. Ίσως μάλιστα να αποτελεί και κάποιο κρυφό σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ που –συν τω χρόνω- θα μας οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στη λαϊκή εξουσία.

Πρέπει όμως να σοβαρευτούμε και λίγο… για το λόγο αυτό θα παραθέσω μερικές διαπιστώσεις.

1) Η καπιταλιστική κρίση, αυτή που ξεκίνησε από τις ΗΠΑ, έχει φέρει τα πάνω κάτω τόσο στην Ευρωπαϊκή όσο και στην Αμερικάνικη ήπειρο, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο. Τα αδιέξοδα του κεφαλαίου έχουν επηρεάσει την ομαλή λειτουργία των πολιτικών συστημάτων και των πολιτικών κατεστημένων ανά τον πλανήτη, έτσι το κεφάλαιο αναγκάζεται να αναζητήσει «εναλλακτικά» μείγματα διακυβέρνησης. Βλέπουμε παραδοσιακά κόμματα να έχουν καταποντιστεί (Γαλλία, Ιταλία, Ελλάδα), και από τις στάχτες τους να ξεπηδούν νέα, τα οποία ναι μεν δεν διαφέρουν ως προς τους σκοπούς, διαφέρουν όμως ως προς το πώς επανεφευρίσκουν και πλασάρουν τον εαυτό τους στις μάζες. Το παραπάνω φαινόμενο συμβαδίζει και με μια άλλη τάση, την εμφάνιση στο πολιτικό προσκήνιο, ολοένα και περισσότερο, προσωπικοτήτων από το χώρο των επιχειρήσεων, των τραπεζών και τεχνοκρατών (Τραμπ, Μακρόν, Παπαδήμος κ.α).

Στα χρόνια της κρίσης, η διαχωριστική γραμμή μεταξύ οικονομίας και πολιτικής έχει γίνει πιο δυσδιάκριτη παρά ποτέ, ενώ η οικονομία, έχει ξεκάθαρα πλέον πάρει το τιμόνι της πολιτικής. Ακόμα και οι παραδοσιακοί πολιτικοί που εμπλέκονται σε κυβερνήσεις, ακολουθούν τυφλοσούρτη και με άμεσο τρόπο τις γραμμές διακυβέρνησης που ξεκινούν από διεθνή οικονομικά κέντρα(οίκοι αξιολόγησης, ΔΝΤ, κομισιόν, ΕΚΤ, ΟΟΣΑ κ.α.).

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν λέω πως αυτό είναι κάτι που δεν συνέβαινε και παλιότερα, απλά γίνονταν με πιο κομψό τρόπο, ενώ στις μέρες μας, εξαιτίας και των συνεπειών της κρίσης, ο τρόπος που παρεμβαίνει το κεφάλαιο είναι εντελώς απροκάλυπτος. Όλο αυτό είναι κάτι που ευνοεί και τον Σαββίδη να κάνει τα δικά του παίγνια και να προωθεί την –όχι και τόσο- μυστική του ατζέντα.

2) Αυτή η ατζέντα χωρίς καμιά αμφιβολία περιλαμβάνει –πέρα από την προώθηση των δικών του συμφερόντων- και την προώθηση στην Ελλάδα ευρύτερων ρωσικών οικονομικών συμφερόντων, τα οποία πολιτικά αυτή τη χρονική στιγμή τα αντιπροσωπεύει στη Ρωσία ο πρόεδρος Πούτιν. Η Ρωσία, ως τεράστια ιμπεριαλιστική δύναμη, σε σχέση με τους διεθνείς ανταγωνισμούς και με τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο «παραδοσιακός» Δυτικός κόσμος  (Ε.Ε, ΗΠΑ), κοιτάει και αυτή να επεκτείνει όπου μπορεί την οικονομική και πολιτική κυριαρχία της. Οι στρατηγικές κινήσεις του Σαββίδη, δείχνουν ότι κάνει προσπάθεια να αποκτήσει οικονομικά, λαϊκά, και πολιτικά ερείσματα στη χώρα, και μέσα από αυτήν την «διαπλοκή» να ωφεληθεί τόσο ο ίδιος όσο και τα ευρύτερα συμφέροντα τα οποία εκπροσωπεί.

3) Υπάρχουν λοιπόν στην Ελλάδα κάποιοι, οι οποίοι για τον Α ή τον Β λόγο καλλιεργούν την λογική στο λαό ότι θα πρέπει με κάθε τρόπο να επιλέξει προστάτη (χρησιμοποιώ τον κόσμιο όρο). Αυτοί οι κάποιοι μπορεί να είναι προσωπικότητες (πχ Κοττάκης, Καμμένος), κόμματα (Χρυσή Αυγή, Ανεξάρτητοι Έλληνες, Σύριζα κ.α.), κανάλια, κλπ. Στο ρόλο του προστάτη μπορεί να εμφανίζεται κάποιος ευεργέτης, καλή ώρα ο Ιβάν, ή κάποιο ισχυρό κράτος(Ρωσία, Γερμανία, ΗΠΑ), που θέλει το καλό μας, ή που τέλος πάντων αν εμείς θέλουμε το καλό μας πρέπει να το/ν έχουμε από κοντά.

4) Η ενδεχόμενη προσκόλληση στην Ρωσία, αυτή τη στιγμή στην χώρα μας δεν αποτελεί κυρίαρχο σχήμα, είμαστε ακόμη προσδεμένοι σαν βόδια, από τη μια στο άρμα των ΗΠΑ με το ΝΑΤΟ, και από την άλλη στη ΕΕ. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να υπάρχει ερωτοτροπία και φλερτ και με άλλους μνηστήρες, είπαμε, το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα.

5) Τα παιχνίδια αυτά του κεφαλαίου, όμως, παρασέρνουν στην λογική τους και τις λαϊκές μάζες, που μη βλέποντας άσπρη μέρα εντός ΕΕ, γοητεύονται από μυστηριώδεις τάσσεις, όπως είναι και αυτή του «ευρωσκεπτικισμού» που ολοένα κερδίζει έδαφος. Είδαμε μάλιστα αυτές τις τάσεις να παίρνουν σάρκα και οστά και στα πλαίσια του δημοψηφίσματος για το Brexit, αλλά και στις Γαλλικές εκλογές με την άνοδο της Λεπέν και στην Ιταλία με τον Γκρίλο. Ο ευρωσκεπτικισμός, εκφράζει με ποικίλες μορφές, τις φυγόκεντρες τάσεις εντός της Ε.Ε. Πίσω από τον ευρωσκεπτικισμό κρύβονται οργανωμένα οικονομικά συμφέροντα, που θεωρούν ότι εξυπηρετούνται καλύτερα, εκτός ευρώ, ή ακόμη και εκτός ΕΕ.

Από την άλλη, η αυξανόμενη ενίσχυση του ευρωσκεπτικισμού, ενθαρρύνει τις μεγάλες ανταγωνιστικές οικονομίες (πχ Ρωσία) να εντείνουν τις διπλωματικές τους πιέσεις και κατ’ επέκταση την επιρροή τους σε χώρες όπως η Ελλάδα. Οι διπλωματικές αυτές πιέσεις, μπορεί να αποσκοπούν από το να αυξηθεί η οικονομική παρουσία και η διπλωματική επιρροή της μιας χώρας στην άλλη, μέχρι και, εφόσον το επιτρέπουν οι περιστάσεις, να την πάρει ολοκληρωτικά στο δικό της ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο σε δεύτερο χρόνο.

Οι λαοί, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να ποντάρουν σε κάποια από αυτές τις εναλλακτικές (στρατόπεδα) και να περιμένουν ότι θα βγουν κερδισμένοι. Είναι αυτό που λέμε πως όταν τσακώνονται τα βουβάλια την πληρώνουν τα βατράχια και δυστυχώς ζούμε σε εποχές που τα βουβάλια είναι ιδιαιτέρως νευριασμένα, τώρα που καλούνται να ξαναμοιράσουν το βάλτο. Το κεφάλαιο -και οι εκπρόσωποι του (βλέπε Σαββίδης)- δεν έχει πατρίδα, παρά μόνο χρησιμοποιεί τα έθνη και τις εθνικές κυβερνήσεις, για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του. Και όταν λέμε τα συμφέροντα του, εννοούμε τα κέρδη του, τα οποία αποκτούνται πάντα από την αποστράγγιση της ανθρώπινης εργασίας ή ακόμη και τον τεμαχισμό της ανθρώπινης σάρκας όταν πρόκειται για πολέμους. Πρέπει, επιτέλους, οι λαοί να σταματήσουν να πιστεύουν σε ευεργέτες και προστάτες και να (ξανα)αποφασίσουν ότι μπορούν να στηριχθούν μόνο στις δικές τους δυνάμεις.