Σημειώσεις για τις φοιτητικές εκλογές

Οι φοιτητικές εκλογές είναι πρωτίστως μια προσωπική και συλλογική συλλογή στιγμών, που θα έχεις να διηγείσαι στα εγγόνια σου -κι ας μην ενδιαφέρονται να τις ακούσουν, εσύ θα τις λες σαν γεροπαράξενος- ή στους πρωτοετείς φοιτητές, όταν είσαι το απολίθωμα της σπουδάζουσας, ηλικιακά μιλώντας, για να τρώνε όλο το φαΐ τους και να πουλάνε όλους τους Ρίζους που χρεώθηκαν.

Τέτοιες ιστορίες μπορείτε να διαβάσετε στο αφιέρωμα της Κατιούσα στις φοιτητικές εκλογές, που θα το βρείτε εδώ.

Φυσικά και μας ενδιαφέρει η εκλογική άνοδος, ιδίως όταν είναι συνεχής και σε βάθος χρόνου, και θα την πανηγυρίσουμε, ευτυχώς χωρίς τα υβριστικά συνθήματα παλιότερων ετών -κι ας περιορίζει αυτό κάποιους λίγους σφους που θέλουν να ξεσπάσουν και να βγάλουν όλη την ένταση των ημερών. Αλλά δε θα έχει την παραμικρή αξία, αν δεν αποτυπώνει μια αντίστοιχη κινηματική άνοδο και μια πραγματική αλλαγή συσχετισμών σε τέτοιο επίπεδο. Η δεύτερη θέση πίσω από το βούρκο και τη στασιμότητα που εκφράζει η ΔΑΠ δε θα έχει καμία αξία αν το φοιτητικό κίνημα παραμένει κομπάρσος στο περιθώριο των εξελίξεων.

Στις τελευταίες -απεργιακές κι όχι μόνο- κινητοποιήσεις, τα μπλοκ του ΜΑΣ είναι πολύ μαζικά, παρουσιάζοντας αρκετά ενθαρρυντική εικόνα. Πολλές φορές είναι από μόνα τους μεγαλύτερα σε όγκο απ' όσο όλο το αριστεροχώρι μαζί. Και μένω προσωπικά με την απορία, γιατί να μη γίνονται πιο τακτικά παμφοιτητικά συλλαλητήρια που να συγκεντρώνουν -τουλάχιστον- τον ίδιο -και παραπάνω- κόσμο. Αλλά έξω από το χορό, οι απορίες δεν κοστίζουν τίποτα, ούτε μπορούν να απαντηθούν σοβαρά κι υπεύθυνα.

Το Πανεπιστήμιο προσφέρει τις πιο ευνοϊκές συνθήκες για ζύμωση και διακίνηση ιδεών, μεταξύ άλλων και των επαναστατικών, κι αυτό είναι που κάνει τις κυρίαρχες καθεστωτικές φωνές να λυσσάνε για το άσυλο, τα κόμματα στα πανεπιστήμια και άλλα χαρακτηριστικά αυτής της ιδιαιτερότητας.

Το Πανεπιστήμιο είναι η μεγαλύτερη -ή μάλλον... ευκολότερη- δεξαμενή στρατολόγησης νέων μελών ή απλώς ατόμων που έρχονται σε επαφή με ριζοσπαστικές ιδεές και προσεγγίζουν τις θέσεις μας και την ιδεολογία μας. Είναι όμως κι ο ιδανικός τρόπος να αποκοπείς από την πραγματικότητα και να κλειστείς σε μια γυάλα θερμοκηπίου, αλλά να μην μπορείς να ζήσεις εκτός αυτής (όπως συμβαίνει δηλ με πολλές οργανώσεις του εξωκοινοβουλίου).

Το συμπέρασμα απ' όλα αυτά είναι ότι πρέπει να πέφτει βάρος: α. στους χώρους δουλειάς, όπου να μεταφέρεται όμως, στο μέτρο του δυνατού, ο αμφιθεατρικός ενθουσιασμός κι η δουλειά σε καθημερινή βάση, χωρίς φυσικά άλλα στοιχεία φοιτητικής ανεμελιάς και των αντίστοιχων ρυθμών. Και β. στην ουσιαστική αφομοίωση του δυναμικού της οργάνωσης -που είναι σα μεγάλο σχολείο, αλλά δεν είναι απαραίτητο να αποφοιτήσουμε όλοι.

Το συμπέρασμα δεν είναι προφανώς να μη δίνεται βάρος στη σπουδάζουσα, γιατί οι φοιτητές είναι διαταξικό στρώμα, όπου εμφιλοχωρεί ο μικροαστισμός. Ρίχνω βάρος κάπου, σημαίνει ιεραρχώ προτεραιότητες και καθήκοντα, όχι ότι σνομπάρω κάποια άλλα μέτωπα. Εξάλλου, ένα μεγάλο μέρος των φοιτητών θα είναι στην αυριανή βάρδια της εργατικής τάξης.

Αυτά ως προς το γενικό κομμάτι. Πάμε πιο ειδικά στη φετινή αναμέτρηση, που μπορεί να μοιάζει ως μία από τα ίδια -σαν τη μέρα της μαρμότας- αλλά μπορεί να φέρει ποσοτικές αλλαγές στην ίδια κατεύθυνση, που σταδιακά να οδηγήσουν σε μια καινούρια ποιότητα.

Οι φετινές εκλογές γίνονται στα πρόθυρα του καλοκαιριού -αφού δεν εισακούστηκε η γαλάζια πρόταση να αναβληθεί η απεργία κι όχι οι εκλογές. Αυτό μπορεί να ανησυχεί τους δαπίτες και το μηχανισμό του, μη τυχόν δεν μπορέσουν να μαζέψουν τα τρενάκια τους, αλλά γενικά είναι αστάθμητος παράγοντας, που μπορεί να μειώσει τη συμμετοχή -όπως θα μπορούσε να είναι και τα λεωφορεία του ΟΑΣΘ στη Θεσσαλονίκη, και ειδικά στη Σίνδο, αλλά τελικά ανέστειλαν τη στάση εργασίας τους. Εάν πάντως η απεργία παίζει κάποιο ρόλο, σαν προμήνυμα και στη δημιουργία κλίματος, τότε πάμε καλά.

Μια άλλη σταθερά των εκλογών είναι τα διαφορετικά σχήματα ΕΑΑΚ στην ίδια σχολή, που μαζί μιλάνε - χώρια καταλαβαίνονται, μαζί χτυπιούνται – χωριστά κατεβαίνουν, αλλά καταγράφονται αθροιστικά κι ενωτικά, ως ΕΑΑΚ. Η ενότητα άλλωστε είναι διαλεκτική, ενότητα και πάλη (ενίοτε και ξύλο) των αντιθέτων. Αλλά πού να τα καταλάβουν οι δογματικοί αυτά...

Το ξύλο κι οι ενδοσυντροφικές καδρονιές είναι διαχρονική αξία. Αυτό που αλλάζει κάθε φορά είναι η αφορμή -όπως στο γαλατικό χωριό. Το 09' το ξύλο έπεσε για να μην μπει η αμελητέα ποσότητα του ΣΕΚ στα σχήματα -εφόσον ήταν ήδη συνιστώσα της Ανταρσυα. Πέρυσι το επίδικο ήταν η συμμετοχή της ΑΡΕΝ που έμεινε ορφανή από Σύριζα. Φέτος το διακύβευμα είναι Αρις-Αρας, δηλ ΛαΕ-ΑντΑρΣυΑ σε ευρύτερη κλίμακα, ποιον εκφράζουν τα/η ΕΑΑΚ, αλλά με διαβαθμίσεις και αποκλίνουσες γραμμές, ακόμα κι εντός των ίδιων οργανώσεων.

Τι έχουν να χωρίσουνε ΛαΕ και ΑντΑρΣυα... Βρείτε το θέμα του ξύλου της επόμενης χρονιάς και κερδίστε πλόυσια δώρα.

Κορυφαία στιγμή στο χαρτοπόλεμο ανακοινώσεων μετά από ένα ενωτικό ξύλο στη Θεσσαλονίκη ήταν η καταγγελία (της νΚΑ αν θυμάμαι καλά) προς την ηγεσία της ΛαΕ (λατρεμένο κλισέ ο διαχωρισμός από τη βάση, αν και πίστευα πως έχει αξία χρήσης μόνο εναντίον του ΚΚΕ) και πιο ειδικά της ΛαΕ Α' Θεσσαλονίκης...

Με βάση τα παραπάνω, υποθέτω πως αν το ξύλο έπεφτε πχ στα ΤΕΙ της Σίνδου η καταγγελία θα αφορούσε την ηγεσία της ΛαΕ της Β' Θεσσαλονίκης. Έτσι, να μην τσουβαλιάζουμε και να παίζουμε με τις εσωτερικές αντιθέσεις τους, όπως με τις ενδοϊμπεριαλιστικές...

Ποιες μπορεί να είναι οι μικρές, ποσοτικές αλλαγές στην κάλπη στις επόμενες αναμετρήσεις;

Εδραίωση στη 2η θέση, ποσοστά πάνω από 20%, σημαντική άνοδο στα ΤΕΙ, περισσότερες πρωτιές σε σχολές. Να μην αναστηθούν οι ΠΑΣΟΚing DEAD, που αλλάζουν μορφή κι ονόματα, συνεχίζουν να υφίστανται μες σε άλλα σχήματα και περιφέρονται σαν αστρική ύλη. Να καταποντιστεί επιτέλους η ΔΑΠ που έχει πέσει μεν κάτω από το 40%, αλλά μένει κραταία με τη δύναμη της (δικής μας) αδράνειας...

Ε ας γίνουν αυτά σε πρώτη φάση και μετά βλέπουμε...