Η
όξυνση των σχέσεων της Τουρκίας με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, που
κλιμακώνεται ακόμα και με απειλές περί αποχώρησης από τη λυκοσυμμαχία,
προβάλλεται στη χώρα μας από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ αλλά και
διάφορα αστικά επιτελεία ως «ευκαιρία για την Ελλάδα», στην
πραγματικότητα για αναβάθμιση της θέσης της ελληνικής αστικής τάξης,
«που θα καλύψει το κενό στη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ».
Σε ό,τι αφορά τις τελευταίες εξελίξεις, οι σχέσεις Τουρκίας - Ρωσίας αναβαθμίζονται ολοένα και περισσότερο, ενώ το πρόσφατο περιστατικό με τη ΝΑΤΟική άσκηση, όπου οι Τούρκοι στρατιωτικοί αποσύρθηκαν διαμαρτυρόμενοι για τη χρήση των εικόνων του Κεμάλ Ατατούρκ και του Ερντογάν σε εχθρικούς στόχους, ανέβασε κι άλλο το θερμόμετρο, με Τούρκους διπλωμάτες να χαρακτηρίζουν το ΝΑΤΟ «νέα μορφή αποικιοκρατίας, πολιτικής και οικονομικής εξάρτησης».
Βεβαίως, δηλώσεις όπως αυτή συνυπάρχουν με άλλες, όπως του επιτελάρχη του τουρκικού στρατού, που χαρακτήρισε το ΝΑΤΟ «την πιο επιτυχημένη στρατιωτική οργάνωση που υπήρξε ποτέ». Από την πλευρά του, το ΝΑΤΟ ζήτησε «συγγνώμη», επιβεβαιώνοντας ότι πρόκειται για μια σύνθετη διαπραγμάτευση με μπόλικο παρασκήνιο και παζάρι, που η κατάληξή του μένει να φανεί.
Ολες αυτές οι εξελίξεις συμβαίνουν σε μια περίοδο ρευστότητας σε ένα ευρύτερο πεδίο αντιπαραθέσεων από τη Βαλτική μέχρι τη Μεσόγειο και τη Β. Αφρική, με έμφαση στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, όπου κορυφώνεται η αναδιάταξη ιμπεριαλιστικών συμμαχιών και δυνάμεων, στη διαπάλη για την αναδιανομή σφαιρών επιρροής στη «μετά Ισλαμικού Κράτους» εποχή, με επίκεντρο τη Συρία και το Ιράκ.
Οι οξυμένες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις αντανακλώνται και στη συζήτηση που μαίνεται εδώ και καιρό στο εσωτερικό της Τουρκίας, για το ποιες συμμαχίες και ποιος προσανατολισμός μπορούν να υπηρετήσουν αποτελεσματικότερα τα σχέδια και τα γενικά συμφέροντα της τουρκικής αστικής τάξης στην ευρύτερη περιοχή. Η ανάπτυξη των σχέσεων με Ρωσία και Ιράν και αντίστροφα η ένταση με ΗΠΑ και ΕΕ είναι ενδεικτικές των διεργασιών που συντελούνται αυτήν την περίοδο στην Τουρκία. Είναι σίγουρο ότι οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ θα επιδιώξουν με κάθε τρόπο να μη «χαθεί» η Τουρκία, που αποτελεί ισχυρή στρατιωτικοπολιτική δύναμη στην περιοχή.
Από αυτήν την κατάσταση επιχειρεί να επωφεληθεί η ελληνική αστική τάξη, για να προωθήσει το στόχο της γεωπολιτικής αναβάθμισής της σε σχέση με την τουρκική. Με μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους να επενδύουν σε σχέδια που σχετίζονται με την Ενέργεια και την ανάδειξη της χώρας σε κόμβο μεταφορών. Ουσιαστικά, κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα, με μια φωνή, εμφανίζουν ως «ευκαιρία για τη χώρα» τη βαθύτερη εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, μέσα από τις δομές του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, διεκδικώντας ρόλους που έχει κατοχυρώσει η Τουρκία στην περιοχή, ως μια ισχυρή περιφερειακή δύναμη, μέλος του ΝΑΤΟ.
Στις σχέσεις της Ελλάδας με την Τουρκία συνυπάρχουν, από τη μια, ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις δύο αστικές τάξεις με επίκεντρο το Αιγαίο, τη Θράκη αλλά και τα Βαλκάνια, καθώς και το Κυπριακό και, από την άλλη, η προσπάθεια συμβιβασμών, αξιοποιώντας τη θέση της Ελλάδας στην ΕΕ και τη διεκδίκηση αναβάθμισής της στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ.
Οι εστίες της έντασης πολλαπλασιάζονται στην ευρύτερη περιοχή, αυξάνοντας τους κινδύνους για τους λαούς, από το ενδεχόμενο νέων ιμπεριαλιστικών πολεμικών αναμετρήσεων.
Μέσα σ' αυτό το ζοφερό περιβάλλον, ο λαός ένα πράγμα πρέπει να έχει στο νου του: Οπως η συνύπαρξη Ελλάδας - Τουρκίας στο ΝΑΤΟ δεν τον ωφέλησε σε τίποτα μέχρι τώρα, παρά τα όσα περί του αντιθέτου υποστηρίζονται (το Αιγαίο δεν έπαψε να αμφισβητείται, με τη σφραγίδα μάλιστα της λυκοσυμμαχίας, η Κύπρος παραμένει υπό κατοχή κ.τ.λ.), έτσι και η ένταση στις σχέσεις ΝΑΤΟ - Τουρκίας δεν πρόκειται να αποτελέσει ευκαιρία για τον ίδιο, αλλά μόνο για την ελληνική αστική τάξη. Ενώ, στην πραγματικότητα, οι κίνδυνοι για τους λαούς πολλαπλασιάζονται. Ο δικός του δρόμος είναι να δυναμώσει την αλληλεγγύη με τον τουρκικό λαό, να υψώσει το ανάστημά του για αποδέσμευση από τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες ΝΑΤΟ και ΕΕ και να παλέψει για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, την πραγματική αιτία των δεινών του.
Σε ό,τι αφορά τις τελευταίες εξελίξεις, οι σχέσεις Τουρκίας - Ρωσίας αναβαθμίζονται ολοένα και περισσότερο, ενώ το πρόσφατο περιστατικό με τη ΝΑΤΟική άσκηση, όπου οι Τούρκοι στρατιωτικοί αποσύρθηκαν διαμαρτυρόμενοι για τη χρήση των εικόνων του Κεμάλ Ατατούρκ και του Ερντογάν σε εχθρικούς στόχους, ανέβασε κι άλλο το θερμόμετρο, με Τούρκους διπλωμάτες να χαρακτηρίζουν το ΝΑΤΟ «νέα μορφή αποικιοκρατίας, πολιτικής και οικονομικής εξάρτησης».
Βεβαίως, δηλώσεις όπως αυτή συνυπάρχουν με άλλες, όπως του επιτελάρχη του τουρκικού στρατού, που χαρακτήρισε το ΝΑΤΟ «την πιο επιτυχημένη στρατιωτική οργάνωση που υπήρξε ποτέ». Από την πλευρά του, το ΝΑΤΟ ζήτησε «συγγνώμη», επιβεβαιώνοντας ότι πρόκειται για μια σύνθετη διαπραγμάτευση με μπόλικο παρασκήνιο και παζάρι, που η κατάληξή του μένει να φανεί.
Ολες αυτές οι εξελίξεις συμβαίνουν σε μια περίοδο ρευστότητας σε ένα ευρύτερο πεδίο αντιπαραθέσεων από τη Βαλτική μέχρι τη Μεσόγειο και τη Β. Αφρική, με έμφαση στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, όπου κορυφώνεται η αναδιάταξη ιμπεριαλιστικών συμμαχιών και δυνάμεων, στη διαπάλη για την αναδιανομή σφαιρών επιρροής στη «μετά Ισλαμικού Κράτους» εποχή, με επίκεντρο τη Συρία και το Ιράκ.
Οι οξυμένες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις αντανακλώνται και στη συζήτηση που μαίνεται εδώ και καιρό στο εσωτερικό της Τουρκίας, για το ποιες συμμαχίες και ποιος προσανατολισμός μπορούν να υπηρετήσουν αποτελεσματικότερα τα σχέδια και τα γενικά συμφέροντα της τουρκικής αστικής τάξης στην ευρύτερη περιοχή. Η ανάπτυξη των σχέσεων με Ρωσία και Ιράν και αντίστροφα η ένταση με ΗΠΑ και ΕΕ είναι ενδεικτικές των διεργασιών που συντελούνται αυτήν την περίοδο στην Τουρκία. Είναι σίγουρο ότι οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ θα επιδιώξουν με κάθε τρόπο να μη «χαθεί» η Τουρκία, που αποτελεί ισχυρή στρατιωτικοπολιτική δύναμη στην περιοχή.
Από αυτήν την κατάσταση επιχειρεί να επωφεληθεί η ελληνική αστική τάξη, για να προωθήσει το στόχο της γεωπολιτικής αναβάθμισής της σε σχέση με την τουρκική. Με μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους να επενδύουν σε σχέδια που σχετίζονται με την Ενέργεια και την ανάδειξη της χώρας σε κόμβο μεταφορών. Ουσιαστικά, κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα, με μια φωνή, εμφανίζουν ως «ευκαιρία για τη χώρα» τη βαθύτερη εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, μέσα από τις δομές του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, διεκδικώντας ρόλους που έχει κατοχυρώσει η Τουρκία στην περιοχή, ως μια ισχυρή περιφερειακή δύναμη, μέλος του ΝΑΤΟ.
Στις σχέσεις της Ελλάδας με την Τουρκία συνυπάρχουν, από τη μια, ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις δύο αστικές τάξεις με επίκεντρο το Αιγαίο, τη Θράκη αλλά και τα Βαλκάνια, καθώς και το Κυπριακό και, από την άλλη, η προσπάθεια συμβιβασμών, αξιοποιώντας τη θέση της Ελλάδας στην ΕΕ και τη διεκδίκηση αναβάθμισής της στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ.
Οι εστίες της έντασης πολλαπλασιάζονται στην ευρύτερη περιοχή, αυξάνοντας τους κινδύνους για τους λαούς, από το ενδεχόμενο νέων ιμπεριαλιστικών πολεμικών αναμετρήσεων.
Μέσα σ' αυτό το ζοφερό περιβάλλον, ο λαός ένα πράγμα πρέπει να έχει στο νου του: Οπως η συνύπαρξη Ελλάδας - Τουρκίας στο ΝΑΤΟ δεν τον ωφέλησε σε τίποτα μέχρι τώρα, παρά τα όσα περί του αντιθέτου υποστηρίζονται (το Αιγαίο δεν έπαψε να αμφισβητείται, με τη σφραγίδα μάλιστα της λυκοσυμμαχίας, η Κύπρος παραμένει υπό κατοχή κ.τ.λ.), έτσι και η ένταση στις σχέσεις ΝΑΤΟ - Τουρκίας δεν πρόκειται να αποτελέσει ευκαιρία για τον ίδιο, αλλά μόνο για την ελληνική αστική τάξη. Ενώ, στην πραγματικότητα, οι κίνδυνοι για τους λαούς πολλαπλασιάζονται. Ο δικός του δρόμος είναι να δυναμώσει την αλληλεγγύη με τον τουρκικό λαό, να υψώσει το ανάστημά του για αποδέσμευση από τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες ΝΑΤΟ και ΕΕ και να παλέψει για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, την πραγματική αιτία των δεινών του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου