Ακροβασίες...

Την «κατάπληξή» του για το γεγονός ότι το ΚΚΕ απορρίπτει τη συμφωνία της κυβέρνησης με την ΠΓΔΜ εκφράζει σε χτεσινή του συνέντευξη ο Ν. Κοτζιάς και προσπαθεί με ιστορικούς όρους να δικαιολογήσει αυτή του την έκπληξη. Πού ανατρέχει; Μα στην ιστορία του Μακεδονικού ζητήματος. Οπως λέει, «το μακεδονικό ζήτημα τέθηκε από τις αστικές τάξεις της περιοχής στα τέλη του 19ου αιώνα, τέθηκε με σφοδρότητα στους Βαλκανικούς Πολέμους και μετά τέθηκε από την Κομμουνιστική Διεθνή (...) Μου κάνει τρομερή εντύπωση το ότι δεν συμφωνεί (το ΚΚΕ) με τη συμφωνία που κάναμε και η οποία ξεπερνάει τα προβλήματα και αυτά που είχε δημιουργήσει η ΚΔ και τα προβλήματα του ψυχρού πολέμου (...) Νομίζω ότι εντός του ΚΚΕ δεν υπάρχει μια σαφήνεια στη σχέση του με ιστορικά πρόσωπα όπως ήταν ο Ζαχαριάδης, οι τοποθετήσεις ΚΔ στο Μακεδονικό (...) Νομίζω ότι καλά θα ήταν οι κληρονόμοι αυτής της τεράστιας και σημαντικής ιστορίας του κομμουνιστικού κινήματος, με βάση αυτή την ιστορία να είχαν μια άλλη στάση στο ζήτημα του ονόματος των Σκοπίων».

Πετώντας την μπάλα στην εξέδρα, ο Ν. Κοτζιάς προσπαθεί να πετύχει με έναν σμπάρο πολλά τρυγόνια:

Πρώτα απ' όλα να χρεώσει το όλο ζήτημα στο κομμουνιστικό κίνημα και στην ΚΔ! Οποία άραγε ομοιότητα με όσα λένε διάφορα δεξιά και ακροδεξιά κέντρα που έχουν βρει ευκαιρία να ξεσπαθώσουν τον αντικομμουνισμό τους. Κρύβοντας έτσι τις ευθύνες της ελληνικής αστικής τάξης, του αμερικανικού ιμπεριαλισμού που ιδιαίτερα μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο αντιμετώπισε το όλο ζήτημα με κριτήριο την αντιπαράθεση με την ΕΣΣΔ και τα άλλα σοσιαλιστικά κράτη, ως βαλκανικός προμαχώνας (όπως και σήμερα) του ΝΑΤΟ και του ιμπεριαλισμού.
Δεύτερον, συγκρίνει μήλα με πορτοκάλια, για να δημιουργήσει συγχύσεις. Γιατί παρά τα όποια λάθη έκαναν και η ΚΔ και το ΚΚΕ στο λεγόμενο «Μακεδονικό ζήτημα», που στην πραγματικότητα έπαψε να υφίσταται από τη δεκαετία του 1920-1930, το κριτήριο δεν ήταν βεβαίως το πώς θα στηριχθούν ιμπεριαλιστικά σχέδια σαν αυτά που υπηρετεί η σημερινή ευρωατλαντική συμφωνία Ελλάδας - ΠΓΔΜ.
Τρίτον, σηκώνοντας όλο αυτόν τον κουρνιαχτό περί ιστορίας, προσπαθεί να κρύψει τη διάσταση που πήρε το θέμα μετά το 1991, με την παρέμβαση των ΝΑΤΟ και ΕΕ, που «βγαίνουν λάδι» για το διαμελισμό της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, την αναζωπύρωση εθνικισμών και αλυτρωτισμών, οι οποίοι αποτέλεσαν άλλοθι για επεμβάσεις και πολέμους.
Τέταρτον, με αστείες διατυπώσεις περί «σεβασμού από το ΝΑΤΟ και τους Αμερικάνους», επιχειρεί να κρύψει ότι η συμφωνία είναι ευρωΝΑΤΟική παραγγελιά, κάτι που ομολόγησε άλλωστε τις προάλλες και ο Αμερικανός υφυπουργός Εξωτερικών. Οτι η συμφωνία περιέχει στο άρθρο 2 σαφή ΝΑΤΟική σφραγίδα, αλλά ταυτόχρονα και το σπέρμα του αλυτρωτισμού, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο, στο πλαίσιο ευρύτερων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, να εξελιχθεί στο μέλλον σε παράγοντα κλιμάκωσης της έντασης στην περιοχή, σε βάρος του ελληνικού και των άλλων λαών.

Καλές οι ακροβασίες του κ. Κοτζιά, όμως δεν μπορούν να συσκοτίσουν το αδιαμφισβήτητο που γνωρίζει πολύ καλά, ότι δηλαδή το ΚΚΕ από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 έχει τοποθετηθεί με σαφήνεια στο θέμα: Οποια συμφωνία μακριά από ΝΑΤΟ και ΕΕ και το «διαίρει και βασίλευε» των ιμπεριαλιστών. Σύνθετη ονομασία, με αυστηρά γεωγραφικό προσδιορισμό, έναντι όλων, απάλειψη όλων των αλυτρωτισμών από το Σύνταγμα της γειτονικής χώρας, όχι αποδοχή ανιστόρητων εννοιών περί μακεδονικού έθνους ή γλώσσας κ.λπ. Κι όλα αυτά βέβαια ενιαία, ως πακέτο.