Κακόγουστη παράσταση

« Κήρυγμα μίσους», «διάγγελμα διχασμού», «Το πάθημα δεν έγινε μάθημα», «Η Ελλάδα δεν ευτύχησε, σε αντίθεση με όλες τις άλλες χώρες που μπήκαν σε μνημόνια, να δει το πολιτικό της σύστημα να συνεννοείται σε κεφαλαιώδη». Με αυτό το στίγμα υποδέχτηκε ο αστικός Τύπος το πρωθυπουργικό διάγγελμα από την Ιθάκη και τις αντιδράσεις των υπόλοιπων αστικών κομμάτων, κάνοντας «την τρίχα τριχιά» και επιχειρώντας να παρουσιάσει ένα σκηνικό «πόλωσης» ανάμεσα στους διαχειριστές του σάπιου συστήματος.

 

Το «φούσκωμα» βέβαια εξηγείται, στην προσπάθειά τους να ξαναζεστάνουν τη «σούπα» του χρεοκοπημένου δικομματισμού, να χαράξουν κάλπικες διαχωριστικές γραμμές ή να υπερτονίσουν επιμέρους και δευτερεύουσες διαφορές, με στόχο τον εγκλωβισμό του λαού σε χρεοκοπημένα δίπολα, σε «προοδευτικά και αντιδεξιά» ή «αντιΣΥΡΙΖΑ» μέτωπα.

Φιλότιμη προσπάθεια, αλλά το «υλικό» είναι φτωχό, και τους εκθέτει, διότι:

Κυβέρνηση, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και άλλοι δεν αμφισβητούν το μνημονιακό πλαίσιο που από κοινού έφτιαξαν τα δέκα τελευταία χρόνια, τους εκατοντάδες αντεργατικούς νόμους που ψήφισαν διαδοχικά και από κοινού, διαμορφώνοντας την εργασιακή ζούγκλα για τη θωράκιση του κεφαλαίου και την «προσέλκυση επενδύσεων».

Συγκλίνουν απόλυτα στην εμπλοκή της χώρας στα δολοφονικά σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στην περιοχή και προωθούν από κοινού το στόχο της «γεωστρατηγικής αναβάθμισης» της αστικής τάξης, που για το λαό μας σημαίνει νέους μεγάλους κινδύνους.

Κανείς τους δεν αμφισβητεί τα «ιερά και όσια» της καπιταλιστικής κερδοφορίας και ανταγωνιστικότητας, τους στόχους της ανάκαμψης του κεφαλαίου, που επιβάλλουν τσάκισμα των εργατικών - λαϊκών αναγκών, τη συμμετοχή της χώρας στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και συμμαχίες.

Αυτός είναι άλλωστε ο λόγος για τον οποίο το «μαλλιοτράβηγμά» τους δεν γίνεται για το ποιος θα πρωτοκαταργήσει τους αντιασφαλιστικούς νόμους που διέλυσαν τον κοινωνικό χαρακτήρα της ασφάλισης, ή τους μόνιμους «κόφτες» σε Υγεία και Πρόνοια. Γι' αυτό δηλώνουν όλοι πίστη στα μνημόνια διαρκείας της ΕΕ, τα «Ευρωπαϊκά Εξάμηνα», το «Σύμφωνο Σταθερότητας», τους «κανόνες δημοσιονομικής πειθαρχίας».

Γι' αυτό φορτώνουν στο λαό ένα χρέος για το οποίο ευθύνεται η πολιτική στήριξης του κεφαλαίου με όλα τα μέσα. Γι' αυτό, τέλος, ακόμα και η «κοινωνική ευαισθησία» τους δεν είναι τίποτα περισσότερο από την πολιτική πτωχοκομείου, τις Οδηγίες της ΕΕ για τους μηχανισμούς ενσωμάτωσης της «ακραίας» φτώχειας, που σημαίνουν αναδιανομή της φτώχειας, προϋποθέτουν τσάκισμα δικαιωμάτων, χρηματοδοτούν απευθείας το κεφάλαιο.

Ολοι μαζί, με μια φωνή, λένε για το πώς θα αφήσουν οριστικά πίσω τις «παθογένειες του παρελθόντος», όπως βαφτίζουν τα όσα έχασαν οι εργαζόμενοι, για τη «μεταρρυθμιστική προσπάθεια» που πρέπει να συνεχιστεί, προσθέτοντας κι άλλα βάρη στην πλάτη του λαού, για το πώς δεν θα «διακινδυνεύσουν τα όσα κατακτήθηκαν» για το κεφάλαιο τα προηγούμενα χρόνια.

 

Ο καβγάς είναι για το ποιος μπορεί να υπηρετήσει καλύτερα και πιο αποτελεσματικά αυτήν την πολιτική.

Κι αν οι υπογραφές όλων τους στο τρίτο μνημόνιο δεν αρκούν, υπάρχουν και οι δεσμεύσεις για την εφαρμογή του «μεταμνημονιακού» μνημονίου, της πρόσφατης συμφωνίας της κυβέρνησης με τους δανειστές, η «αισιοδοξία» του Κλ. Ρέγκλινγκ ότι «η Ελλάδα θα τα καταφέρει» επειδή τόσο ο σημερινός πρωθυπουργός όσο και ο Κυρ. Μητσοτάκης «είναι μεταρρυθμιστές και με διαβεβαίωσαν ότι υποστηρίζουν τους στόχους του προγράμματος του ESM».

Να λοιπόν ποιο είναι το κοινό «έδαφος», η στρατηγική σύμπλευση των κομμάτων της αστικής διαχείρισης, που τους υποχρεώνει να ανεβάζουν ξανά και ξανά το ίδιο «έργο» που έχουν δει οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα σε ουκ ολίγες εκδοχές στο πρόσφατο παρελθόν, έστω και με άλλους πρωταγωνιστές, από τότε που ΠΑΣΟΚ - ΝΔ τους χώριζε «χάος», διαδέχονταν ο ένας τον άλλο ως «το φως και το σκοτάδι» και μετά συγκυβέρνησαν.

 

Πάνω σε αυτό το κοινό έδαφος εξελίσσεται τόσο η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να «ξεπλύνει» το φθαρμένο τμήμα της σοσιαλδημοκρατίας, ζητώντας του να ξεκόψει «από τον νεοφιλελευθερισμό και την ακροδεξιά», αξιοποιώντας το ως «τσόντα» στα επόμενα σχήματα αστικής διαχείρισης, όσο και η αντίστοιχη της ΝΔ να προσεταιριστεί δυνάμεις της «κεντροαριστεράς» ως συμπλήρωμα στα «αντιΣΥΡΙΖΑ» μέτωπα.

Αυτή η στρατηγική σύμπλευση είναι η «συγκολλητική ουσία» και της σημερινής κυβέρνησης, ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και ένα πρώην κομμάτι της ΝΔ. Αυτή η σύμπλευση κάθε άλλο παρά κάνει «επιστημονική φαντασία» και τα όσα ακούστηκαν πρόσφατα ότι «οι Βρυξέλλες ιδανικά θα ήθελαν μια συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ».

Οι εργαζόμενοι, ο λαός, έχουν πείρα που μπορούν να αξιοποιήσουν για να αχρηστεύσουν τις παγίδες που στήνονται ξανά.

Ριζοσπάστης  Πέμπτη 23 Αυγούστου 2018