Στο ζύγι...

Η προκλητική φιέστα που έστησε χτες η κυβέρνηση στο Λαύριο, για να αναπαράγει το παραμύθι ότι μετά την τραγωδία στο Μάτι είναι τάχα αποφασισμένη να συγκρουστεί με την «αιτία του κακού», την οποία εντοπίζει αποκλειστικά και μόνο στα αυθαίρετα, γίνεται διπλά προκλητική, παίρνοντας υπόψη όσα αποκαλύπτει σήμερα ο «Ριζοσπάστης» για τους νόμους της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που σε συνέχεια των προηγούμενων, οπλίζουν το χέρι εμπρηστών, καταπατητών κ.ά., υπηρετώντας με συνέπεια την πολιτική εμπορευματοποίησης της γης.
Πόσο μάλλον αν σε αυτά προστεθούν και όσα αποκάλυψε χτες ο «Ριζοσπάστης» για τις κατευθύνσεις της ΕΕ, με βάση τις οποίες όλες οι κυβερνήσεις - και η σημερινή - σχεδιάζουν τα όποια έργα αντιπλημμυρικής προστασίας και άλλες ζωτικής σημασίας υποδομές με αποκλειστικό κριτήριο τη σχέση «κόστους - οφέλους» για το κεφάλαιο.
Το ντοκουμέντο αυτό, που συντάχθηκε κατόπιν παραγγελίας της ΕΕ, είναι πραγματικά αποκαλυπτικό για τη στρατηγική που διατρέχει οριζόντια την αντιλαϊκή πολιτική όλων των κυβερνήσεων.
Αυτό που επιβεβαιώνεται είναι ότι σε όλους τους τομείς, από το σύστημα Υγείας και την πρόληψη των επαγγελματικών ασθενειών και των εργατικών «ατυχημάτων» έως τις υποδομές αντιπλημμυρικής, αντιπυρικής, αντισεισμικής θωράκισης και προστασίας, κυριολεκτικά παντού, στο «ζύγι» των καπιταλιστών και του κράτους τους «το μόνο κριτήριο είναι η οικονομική αποδοτικότητα», όπως χαρακτηριστικά λέγεται στο κείμενο.
Στο «ζύγι» αυτό, η ιεράρχηση των όποιων υποδομών δεν γίνεται με βάση τις ανάγκες των εργαζομένων και του λαού, τις πολύ μεγάλες δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα για την ικανοποίησή τους.
Αντίθετα, γίνεται με βάση το κατά πόσο αυτές αποφέρουν άμεσα οικονομικά οφέλη στο κεφάλαιο, με την περιβόητη «ανταποδοτικότητα», ή με βάση το αν είναι «οικονομικά αποδοτικότερο» για το αστικό κράτος να αποζημιώνει τους καμένους και πνιγμένους, να διαχειριστεί τις συνέπειες μιας καταστροφής, από το να φτιάξει τις αναγκαίες υποδομές για την προστασία του λαού.
Σε μια επίδειξη του απύθμενου κυνισμού που χαρακτηρίζει το κεφάλαιο και την πολιτική υπεράσπισης της κερδοφορίας του, το ντοκουμέντο αναφέρει ανάμεσα σε άλλα: «Είναι οικονομικά αποδοτικότερο να προστατευθούν από την πλημμύρα εκείνοι με τα μεγαλύτερα περιουσιακά στοιχεία (δηλ. εύπορες οικογένειες ή πολύτιμα εργοστάσια) από το να προστατευθούν εκείνοι που είναι φτωχοί και με πενιχρά περιουσιακά στοιχεία (...) Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε αποφάσεις που δεν φαίνονται "δίκαιες", αλλά η δικαιοσύνη δεν είναι μέρος της ανάλυσης κόστους - οφέλους»!
Από την «εξίσωση» της απανθρωπιάς δεν λείπουν φυσικά και οι εκτιμήσεις για το πώς το «πολιτικό κόστος» για τις εκάστοτε κυβερνήσεις μπορεί να αναστραφεί, αν «εξηγηθεί» στα λαϊκά στρώματα ότι για να γίνουν οι σχετικές υποδομές θα πρέπει να ανέβει η φορολογία τους!
Τα αποτυπώματα αυτής της πολιτικής υπέρ του κεφαλαίου τα βρίσκει κανείς ξεκάθαρα στα «έργα και τις ημέρες» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όπως και όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων. Τα βρίσκει σε όλη τη λειτουργία του αστικού κράτους, το οποίο, ακριβώς επειδή υπάρχει για να εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου, είναι «παρόν» όταν διακυβεύονται τα συμφέροντα του και «απουσιάζει» όταν πρόκειται για τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες.
Στο «ζύγι» αυτό, όπως γίνεται κάθε φορά αντιληπτό με σκληρό τρόπο για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα, που με τις πλημμύρες πνίγονται και με τις φωτιές καίγονται, μόνιμα «ριγμένες» βρίσκονται οι εργατικές - λαϊκές ανάγκες, όπως η ασφάλεια της ζωής και της υγείας τους, η προστασία του περιβάλλοντος και της περιουσίας τους.
Πρόκειται για άλλη μια επιβεβαίωση ότι οι εργαζόμενοι, ο λαός δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από τους σχεδιασμούς του κεφαλαίου και της κυβέρνησης.
Διέξοδο μπορούν να δώσουν μόνο η πάλη σε σύγκρουση με αυτόν το σχεδιασμό, η διεκδίκηση μέτρων ουσιαστικής προστασίας του λαού, η συγκέντρωση δυνάμεων για την ανατροπή αυτού του σάπιου συστήματος, που συνθλίβει τις λαϊκές ανάγκες για τα κέρδη μιας χούφτας μονοπωλιακών ομίλων.