Είναι πάλι αυτή η εποχή του χρόνου. Που το ρολόι της εξέλιξης μοιάζει
να γυρίζει πολλούς αιώνες πίσω, πριν την εμφάνιση των δίποδων όντων.
Και είναι λογικό από μια άποψη να βλέπεις παντού στο διαδίκτυο ειρωνικά
σχόλια για αυτά τα κατάλοιπα του Μεσαίωνα, όπως την κλασική φράση από τη
δίκη του Λουντέμη.
Είναι αυτές που σπέρνουν διαχρονικά την απογοήτευση και την απελπισία στον άνθρωπο, την έλλειψη νοήματος και σκοπού στη ζωή, που ωθεί τις μάζες στη μεταφυσική, να στρέψουν την πλάτη τους στον πραγματικό κόσμο, ψάχνοντας ένα καταφύγιο από τη σύγχρονη κοιλάδα των δακρύων, μια ελπίδα στη μετά θάνατον ζωή, ένα παυσίπονο (κι αυτό ακριβώς είναι το νόημα της περίφημης φράσης του Μαρξ για το “όπιο των λαών”).
Δεν υπάρχει λοιπόν κανείς λόγος να χαιρόμαστε με όσους πέφτουν στα τέσσερα και περπατάνε σκυφτοί ή γονατιστοί, στην Τήνο ή στην πραγματική ζωή, πόσο μάλλον όταν είναι ταξικά μας αδέρφια. Δεν είμαστε κάτι άλλο, έξω από αυτούς, για να τους βλέπουμε αφ’ υψηλού, επειδή είμαστε όρθιοι και αυτοί στα τέσσερα.
Πρέπει να τους δίνουμε το χέρι μας όταν σηκώνονται, να τους πείσουμε να υψώσουν το ανάστημά τους, να αφήσουν πίσω τη δύναμη της συνήθειας που τους τραβάει στο χώμα, να σέρνονται και να μη σηκώνουν ποτέ κεφάλι, να μη δουν ποτέ την προοπτική.
Το ακριβώς αντίθετο δηλαδή από αυτό που κάνουν όσοι πάνε υποκριτικά με τα νερά τους και τους λένε πως πετάει ο γάιδαρος, ή τους χτυπάνε φιλικά στο σαμάρι: ντε βρε, γαιδαράκο, ντε, με μαστίγιο και καρότο…
Χρειάστηκαν εκατομμύρια χρόνια για να γίνουν τα τέσσερα πόδια, δύο. Δε θα τα κάνω πάλι τέσσερα εγώ.Μόνο που δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με κάποια υπολείμματα του Μεσαίωνα. Είναι ο καπιταλισμός και γενικά οι ταξικές κοινωνίες, ακόμα και στην πιο σύγχρονη μορφή τους, που καλλιεργούν συστηματικά την αγραμματοσύνη, το σκοταδισμό και την πνευματική καθυστέρηση, δίπλα στην τεχνολογική εξέλιξη και ανάπτυξη.
Είναι αυτές που σπέρνουν διαχρονικά την απογοήτευση και την απελπισία στον άνθρωπο, την έλλειψη νοήματος και σκοπού στη ζωή, που ωθεί τις μάζες στη μεταφυσική, να στρέψουν την πλάτη τους στον πραγματικό κόσμο, ψάχνοντας ένα καταφύγιο από τη σύγχρονη κοιλάδα των δακρύων, μια ελπίδα στη μετά θάνατον ζωή, ένα παυσίπονο (κι αυτό ακριβώς είναι το νόημα της περίφημης φράσης του Μαρξ για το “όπιο των λαών”).
Δεν υπάρχει λοιπόν κανείς λόγος να χαιρόμαστε με όσους πέφτουν στα τέσσερα και περπατάνε σκυφτοί ή γονατιστοί, στην Τήνο ή στην πραγματική ζωή, πόσο μάλλον όταν είναι ταξικά μας αδέρφια. Δεν είμαστε κάτι άλλο, έξω από αυτούς, για να τους βλέπουμε αφ’ υψηλού, επειδή είμαστε όρθιοι και αυτοί στα τέσσερα.
Πρέπει να τους δίνουμε το χέρι μας όταν σηκώνονται, να τους πείσουμε να υψώσουν το ανάστημά τους, να αφήσουν πίσω τη δύναμη της συνήθειας που τους τραβάει στο χώμα, να σέρνονται και να μη σηκώνουν ποτέ κεφάλι, να μη δουν ποτέ την προοπτική.
Το ακριβώς αντίθετο δηλαδή από αυτό που κάνουν όσοι πάνε υποκριτικά με τα νερά τους και τους λένε πως πετάει ο γάιδαρος, ή τους χτυπάνε φιλικά στο σαμάρι: ντε βρε, γαιδαράκο, ντε, με μαστίγιο και καρότο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου