μιλάμε για ανθρώπους κι όχι για χαλιά...

Τα χαλιά και τα ... χάλια

 Αν υπήρχε Οσκαρ για την καλύτερη γομολάστιχα της Ιστορίας, που να σβήνει όχι μόνο το μελάνι αλλά και το χυμένο αίμα των λαών που όρθωσαν ανάστημα στους ιμπεριαλιστές, τους ναζί, τους φασίστες, τους ταξικούς καταπιεστές και τους επικοινωνιακούς γητευτές, θα το μοιράζονταν στα σίγουρα ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, ακόμα κι αν σεμνύνονταν ή και ντρέπονταν ακόμη μερικοί αριστεροί που εγκλωβίστηκαν στο πρώτο συνθετικό της συγκυβέρνησης.

 Αν κάποιος θελήσει να μαντέψει ή να αποκρυπτογραφήσει την πορεία των μυριάδων σκληρά εργαζόμενων για την επιβίωση και γεμάτων όνειρα για ζωή ανθρώπων της χώρας μας και όχι μόνο, χωρίς να 'χει ξεφυλλίσει το υπέροχο Λεύκωμα για τα 100 χρόνια ΚΚΕ, που μόλις κυκλοφόρησε πάνω στην κορύφωση του λαμπρού φετινού Φεστιβάλ της ΚΝΕ, κινδυνεύει να μην ξέρει πως υπογράφει ανεπαίσθητα την αιχμαλωσία του, ενώ θα μπορούσε να ζήσει ελεύθερα.

Τούτες τις μέρες και τις ώρες, τις εν ευρεία και εν στενή ερμηνεία, των όρων με τους οποίους διεξάγεται το άθλιο μακρόσυρτο προεκλογικό παιχνίδι, το μεν ΚΚΕ και η ΚΝΕ παραθέτουν καλλιτεχνικές και πολιτικές εκδηλώσεις που απευθύνονται κυριολεκτικά σε όλους με αφορμή τα εκατόχρονα γενέθλιά του, οι δε πολιτικοί του αντίπαλοι ένα θεατρικό, επικοινωνιακό όσο και επικίνδυνο μιντιακό τρολάρισμα, που εκτός των άλλων υπονομεύει και τα τελευταία ψήγματα κριτικής ικανότητας του λαού να διαχωρίσει την πραγματικότητα από τον διαστρεβλωτικό συμφεροντολογικό αντικατοπτρισμό της, και εντέλει την ομορφιά από την ασχήμια.

Κι αυτό το τελευταίο, σύντροφοι, είναι δύσκολο και καταστροφικό πεδίο οποιασδήποτε αντιπαράθεσης, πολλώ δε μάλλον πολιτικής, σε συνθήκες που η μορφή της ομορφιάς ταπεινώνεται από την απουσία σχήματος της α-σχήμιας. Πιο τρανό παράδειγμα από το στρατόπεδο προσφύγων στη Μόρια δεν υπάρχει, από τη μεταπολίτευση και δώθε. Κι όμως, μέσα σε σχεδόν τέσσερα χρόνια αριστεροδέξιας διακυβέρνησης, αυτό το - κυριολεκτικά - στρατόπεδο συγκέντρωσης, που μια ματιά μόνο να του ρίξει κανείς, όπου κι αν βρίσκεται επί Γης, θα τον στείλει να ζει χωρίς τύψεις, περίπου σαν ναζί, σχεδόν ογδόντα χρόνια πίσω, σαν εικονογράφηση τρένων με πακτωμένους Εβραίους και κλουβιά γιαπωνέζικων στρατοπέδων αιχμαλώτων, μοιάζει ν' αφήνει κυριολεκτικά ασυγκίνητες τις μεγάλες μάζες του πληθυσμού, του παγιδευμένου στον καιάδα της διαφοροποίησης του κατώτατου από τον «υποκατώτατο» μισθό.

Στην πρόσφατη σύσκεψη των Ευρωπαίων ηγετών, μεταξύ των οποίων κι ο δικός μας πρωθυπουργός, για το Προσφυγικό, κάποιος εξ αυτών αναφώνησε, χωρίς να περισώσει την ανύπαρκτη ευρωαστική αξιοπρέπεια, πως «μιλάμε για ανθρώπους κι όχι για χαλιά...». Και μόνο αυτή η αυτοκριτική απόπειρα διαχωρισμού των ανθρώπων από τα αντικείμενα στρώνει το χαλί σε μια έσχατη απόπειρα χειραγώγησης των μαζών, μετατροπής των εργατών σε δούλους, με πιο «εκλεπτυσμένο» πολιτικό λεξιλόγιο και νομοθετικό οπλοστάσιο. Είναι όμως συνάμα και η απόδειξη πως ο δρόμος που χαράχτηκε πριν από 100 χρόνια είναι δικός μας και είναι για να τον περπατάμε χωρίς χαλιά στρωμένα για αφεντικά και τα στρατά τους.

Άρθρο της Λιάνας Κανέλλη 

  δημοσιευμένο στη στήλη Πατριδογνωμόνιο του Κυριακάτικου Ριζοσπάστη