Ταξική ... κοροϊδία

Ως το «απαύγασμα» της «ταξικής μεροληψίας» της υπέρ του λαού παρουσιάζει η κυβέρνηση τις τροπολογίες που κατέθεσε για τον ΕΝΦΙΑ και το λεγόμενο «κοινωνικό μέρισμα», όσο και τα «αντίμετρα» που περιλαμβάνονται στον προϋπολογισμό, επιβεβαιώνοντας ότι η πρόκληση δεν έχει όρια.
Μάλιστα, ο πρωθυπουργός και τα προπαγανδιστικά επιτελεία της κυβέρνησης είπαν να μην το τσιγκουνευτούν και ανακάλυψαν ότι οι ωφελούμενοι από τις εξαγγελίες τους είναι η μισή Ελλάδα! Δηλαδή, 5 εκατομμύρια Ελληνες!
Αν σκεφτεί κανείς ότι τα «πανηγύρια» αυτά τα έστηνε η κυβέρνηση την ώρα που απέρριπτε την τροπολογία του ΚΚΕ για πλήρη κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, μπορεί να καταλάβει ότι εδώ πια μιλάμε για νέο επίπεδο εξαπάτησης.
Η κυβέρνηση αθροίζει αυτούς που προσπαθεί να ξεγελάσει με λίγα ψίχουλα, με τους πραγματικά ωφελημένους από τις ρυθμίσεις της.
Ετσι, μαζί με τους «μικροϊδιοκτήτες ακινήτων», που θα συνεχίζουν να πληρώνουν κανονικά τον ΕΝΦΙΑ ...αλλά μειωμένο, τα νοικοκυριά που εκβιάζονται με έναν ακόμα νόμο και με την απειλή των πλειστηριασμών πάνω από τα κεφάλια τους να δώσουν και το τελευταίο ευρώ στις τράπεζες, αθροίζονται οι πραγματικά ωφελημένοι εργοδότες, που θα παίρνουν «ζεστό» επιδοτούμενο χρήμα για την ασφάλιση των - «ελαστικά» κατά τ' άλλα - νεοπροσλαμβανόμενων, κατά το πάγιο αίτημά τους.
Κι από κοντά βέβαια οι μέτοχοι επιχειρήσεων, για τους οποίους η κυβέρνηση μειώνει τη φορολογία μερισμάτων, και τα «νομικά πρόσωπα», οι επιχειρηματικοί όμιλοι, στους οποίους επίσης μειώνει παραπέρα τη φορολογία.
Ολοι «μαζί κι αντάμα», δηλαδή, για να δημιουργείται η αίσθηση ότι μπορούν τάχα να βγαίνουν άπαντες κερδισμένοι από την πολιτική της κυβέρνησης.
Ομως, η αλήθεια είναι ότι η πολιτική που υπηρετεί το κεφάλαιο, δεν έχει να δώσει στο λαό παρά μόνο διαχείριση της φτώχειας, ψίχουλα και «επιταγές χωρίς αντίκρισμα». Γι' αυτό η κυβέρνηση επιχειρεί να ρίξει κι άλλο τις προσδοκίες του λαού, να βάλει ακόμα πιο χαμηλά τον πήχη.
Γι' αυτό κόβει κάθε κουβέντα και παρουσιάζει ως «μαξιμαλισμό» την ανάκτηση των απωλειών που είχαν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα τα χρόνια της κρίσης.
Παρουσιάζει ως «ταξική πολιτική» υπέρ του λαού τα μέτρα αναδιανομής της φτώχειας, καλώντας τον να βάλει πλάτη στην πολιτική στήριξης του κεφαλαίου, μήπως και στο τέλος κάθε χρόνου από το φαγοπότι των ομίλων περισσεύει κάποιο ψίχουλο.
Το δικό τους ρόλο στην προσπάθεια αυτή παίζουν και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, που της επιτίθενται με την πολύ «βολική κριτική» ότι τα ψίχουλα είναι «παροχολογία χωρίς όρια».
Ταυτόχρονα, τα κυβερνητικά στελέχη, προσπαθώντας να ενισχύσουν και τα κάλπικα προεκλογικά δίπολα, προειδοποιούν ότι οι «παροχές» αυτές δεν είναι τάχα «δεδομένες», αλλά εξαρτώνται απ' το αν θα συνεχίσει ο ΣΥΡΙΖΑ να κρατάει τις κυβερνητικές καρέκλες και μετά τις εκλογές του 2019.
Αν θα συνεχίσει ο ίδιος, δηλαδή, ή θα αναλάβει ο επόμενος να υλοποιήσει τις «δεσμεύσεις» για τα ματωμένα πλεονάσματα έως το 2060, το ξήλωμα του ασφαλιστικού συστήματος, της Υγείας - Πρόνοιας, την παραπέρα θωράκιση του αντεργατικού «οπλοστασίου» και μαζί τις «αναδιαρθρώσεις» που απαιτεί το κεφάλαιο, από τις φοροαπαλλαγές και το «ζεστό» χρήμα στους επιχειρηματικούς ομίλους έως τις ιδιωτικοποιήσεις και το κυνηγητό στα λαϊκά σπίτια για να κλείσει το κενό των «κόκκινων» δανείων των τραπεζών.
Αυτές είναι οι «ράγες» πάνω στις οποίες κινούνται όλοι μαζί, σημερινοί και επίδοξοι κυβερνητικοί διαχειριστές του σάπιου συστήματος. Οσο για τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες, η ικανοποίησή τους είναι υπόθεση των ίδιων των εργαζομένων και μπορούν να την πετύχουν μόνο σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του.