Σαράντα πέντε χρόνια από την πτώση του απριλιανού
πραξικοπήματος κι όμως πολλές αποφάσεις και νομοθετήματα των
συνταγματαρχών εξακολουθούν να ισχύουν ακόμη. Στελέχη που ποτέ
δεν έκρυψαν τη συμπάθεια ή ακόμη και την εμπλοκή τους στο καθεστώς
βρίσκονται σε ύπατα αξιώματα (Πανεπιστήμια, Δικαστήρια, Στρατός,
Κεντρική Διοίκηση, Εκκλησία).
Την ίδια στιγμή τέσσερις στους δέκα Έλληνες θεωρούν πως η στρατιωτική τυραννία στάθηκε ευεργετική ή έστω ανώδυνη, ενώ ένας στους πέντε πιστεύει πως μια νέα δικτατορία θα ήταν “εθνοσωτήριος’”. Μνήμες αμβλύνθηκαν και σκέψεις αλλοιώθηκαν.
Φτάσαμε στο σήμερα λοιπόν, που η εκάστοτε εξουσία βαφτίζει μεταρρυθμίσεις τα αντιλαϊκά μέτρα , αποκαλεί “αναδιοργάνωση” την κατάργηση του κοινωνικού κράτους και αποδομεί τις όποιες κατακτήσεις του λαϊκού κινήματος στο όνομα της “ανάπτυξης” και της “σωτηρίας του κράτους”. Μια επικίνδυνη αυτοαποκαλούμενη “αριστερά”, κυβερνά και οι όποιες προεκλογικές υποσχέσεις για αλλαγή όχι μόνο διαψεύστηκαν, αλλά και κατάφεραν να απογοητεύσουν και να κοιμίσουν ένα κίνημα που έβραζε! Τα “δικά της παιδιά” βολεμένα σε θεσμικές θέσεις, διατυμπανίζουν το ευεργέτημα της αξιοκρατίας κατηγορώντας για λαϊκισμό όλους όσοι αντιδρούν σε αυτή την παρωδία, όλους όσοι παλεύουν για τα αυτονόητα.
Η εξέγερση των φοιτητών στις 17 του Νοέμβρη, ήταν η άοπλη, αλλά μαζική λαϊκή σύγκρουση με την τυραννία. Μια περιφρόνηση στη βία και στο θάνατο που εκπορεύθηκε από το πλέον υγιές κομμάτι εκείνης της κοινωνίας, τη νεολαία. Πολλά έχουν ειπωθεί για αυτή με τελευταία τη σύγκρισή της με την σημερινή αιτιολογημένη αντίδραση του φοιτητικού και μαθητικού κινήματος και την άγρια καταστολή της.
Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία να ψάχνουμε ομοιότητες και διαφορές, η επανάσταση, η εξέγερση, ή αντίδραση του κάθε καταπιεσμένου δεν αναζητούν μανιχαϊστικά κατάλληλες κοινωνικές συνθήκες. Η επανάληψη της ιστορίας προκαλείται συνήθως από την ίδια την εξουσία καθώς αυτής τα συμφέροντα εξυπηρετεί, αναπαράγοντας τις ίδιες μεθόδους, μετερχομένη τα ίδια μέσα, ανακαλώντας την ίδια αφήγηση.
Χρέος δικό μας είναι η ανατροπή της. Και η ευθύνη της μνήμης.
Οφείλουμε να μην ξεχνάμε πια. Να θυμόμαστε εκείνους που υπηρέτησαν πιστά τις συντηρητικές πολιτικές, που βόλεψαν και βολεύτηκαν, που μας αποκάλεσαν “τεμπέληδες και χαμένη γενιά”, που έκαναν το παρόν μας θλιβερό και το μέλλον μας αβέβαιο,εκείνους που μας χτυπάνε στο δρόμο, εκείνους που προσπαθούν να μας κάνουν να σωπάσουμε.
Ας διδάξει πια κάτι αυτή η περιβόητη ιστορική πείρα!
Την ίδια στιγμή τέσσερις στους δέκα Έλληνες θεωρούν πως η στρατιωτική τυραννία στάθηκε ευεργετική ή έστω ανώδυνη, ενώ ένας στους πέντε πιστεύει πως μια νέα δικτατορία θα ήταν “εθνοσωτήριος’”. Μνήμες αμβλύνθηκαν και σκέψεις αλλοιώθηκαν.
Φτάσαμε στο σήμερα λοιπόν, που η εκάστοτε εξουσία βαφτίζει μεταρρυθμίσεις τα αντιλαϊκά μέτρα , αποκαλεί “αναδιοργάνωση” την κατάργηση του κοινωνικού κράτους και αποδομεί τις όποιες κατακτήσεις του λαϊκού κινήματος στο όνομα της “ανάπτυξης” και της “σωτηρίας του κράτους”. Μια επικίνδυνη αυτοαποκαλούμενη “αριστερά”, κυβερνά και οι όποιες προεκλογικές υποσχέσεις για αλλαγή όχι μόνο διαψεύστηκαν, αλλά και κατάφεραν να απογοητεύσουν και να κοιμίσουν ένα κίνημα που έβραζε! Τα “δικά της παιδιά” βολεμένα σε θεσμικές θέσεις, διατυμπανίζουν το ευεργέτημα της αξιοκρατίας κατηγορώντας για λαϊκισμό όλους όσοι αντιδρούν σε αυτή την παρωδία, όλους όσοι παλεύουν για τα αυτονόητα.
Η εξέγερση των φοιτητών στις 17 του Νοέμβρη, ήταν η άοπλη, αλλά μαζική λαϊκή σύγκρουση με την τυραννία. Μια περιφρόνηση στη βία και στο θάνατο που εκπορεύθηκε από το πλέον υγιές κομμάτι εκείνης της κοινωνίας, τη νεολαία. Πολλά έχουν ειπωθεί για αυτή με τελευταία τη σύγκρισή της με την σημερινή αιτιολογημένη αντίδραση του φοιτητικού και μαθητικού κινήματος και την άγρια καταστολή της.
Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία να ψάχνουμε ομοιότητες και διαφορές, η επανάσταση, η εξέγερση, ή αντίδραση του κάθε καταπιεσμένου δεν αναζητούν μανιχαϊστικά κατάλληλες κοινωνικές συνθήκες. Η επανάληψη της ιστορίας προκαλείται συνήθως από την ίδια την εξουσία καθώς αυτής τα συμφέροντα εξυπηρετεί, αναπαράγοντας τις ίδιες μεθόδους, μετερχομένη τα ίδια μέσα, ανακαλώντας την ίδια αφήγηση.
Χρέος δικό μας είναι η ανατροπή της. Και η ευθύνη της μνήμης.
Οφείλουμε να μην ξεχνάμε πια. Να θυμόμαστε εκείνους που υπηρέτησαν πιστά τις συντηρητικές πολιτικές, που βόλεψαν και βολεύτηκαν, που μας αποκάλεσαν “τεμπέληδες και χαμένη γενιά”, που έκαναν το παρόν μας θλιβερό και το μέλλον μας αβέβαιο,εκείνους που μας χτυπάνε στο δρόμο, εκείνους που προσπαθούν να μας κάνουν να σωπάσουμε.
Ας διδάξει πια κάτι αυτή η περιβόητη ιστορική πείρα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου