Μια βδομάδα πριν η Κατιούσα πήγαινε θέατρο. Πήγε μαζικά να δει το
έργο Lebensraum από τη θεατρική ομάδα “Εκτός Σχεδίου”. Και το χαρήκαμε
πολύ για δύο λόγους. Γιατί ο κόσμος ανταποκρίθηκε μαζικά, γεμίζοντας
ασφυκτικά το χώρο, αναγκάζοντας τους διοργανωτές να επιστρατεύσουν όσες
καρέκλες υπήρχαν. Και ακόμα περισσότερο, γιατί είδαμε τη χαρά στα
πρόσωπα των μελών της ομάδας, που έπαιξαν μπροστά σε όλο αυτόν τον
κόσμο, για να πουν στο τέλος:
-Πού ήσασταν τόσο καιρό;
Η αλήθεια είναι πως πριν την παράσταση δε θέλαμε να πούμε πολλά για
το έργο, για να μην προδώσουμε βασικά στοιχεία του. Και ύστερα ίσως να
μην είχε νόημα να το κάνουμε, γιατί αυτή ήταν η τελευταία παράσταση, που
έκλεινε τον κύκλο, για να ανοίξει ένας άλλος, με ένα νέο έργο που
σκοπεύει να παρουσιάσει η ομάδα.
Όπως και να έχει, η εμπειρία ήταν διαφορετική. Σε ένα χώρο, σχεδόν κυριολεκτικά “εκτός σχεδίου”, μακριά από το κέντρο, που δεν έχει ανάγκη τα φώτα του δρόμου και της δημοσιότητας για να σταθεί, όσο έχει τη στήριξη του κοινού και της τάξης στην οποία απευθύνεται.
Όσοι ήρθαν, έφυγαν με αρκετή τροφή για σκέψη κι ερωτήματα. Αν τα οικονομικά μονοπώλια προωθούν το φασισμό, πώς βρίσκει αυτός ζωτικό χώρο στις συνειδήσεις για να φωλιάσει και να εδραιωθεί; Μέσα από ποια τεχνάσματα κι από ποιους δρόμους; Πώς χρησιμοποιεί το φόβο, την εναλλαγή δυσάρεστων ειδήσεων με την ανακούφιση που αποδεικνύεται προσωρινή; Πώς κάνει το ψέμα να φαίνεται αληθινό και ευτελίζει τελικά κάθε τι ανθρώπινο, κάθε τι ζωντανό κι ωραίο;
Κι ακόμα πιο πέρα: γιατί οι μεγάλες, διαφημισμένες σκηνές αποφεύγουν να καταπιαστούν με τέτοια σημαντικά ζητήματα; Γιατί αποφεύγουν να κοιτάξουν στα μάτια το τέρας και τις αιτίες που το γεννάνε; Γιατί τις πιάνουν επιδερμικά, λες και φοβούνται να το χτυπήσουν και απλώς αρκούνται σε ξώφαλτσες αμυχές στην περιφέρεια, για να δείξουν τις ευαισθησίες τους; Γιατί χάνουν την ουσία και μπλέκονται σε δύσκολες έννοιες, για να δείξουν πως έχουν τάχα υψηλά νοήματα που κανείς δεν μπόρεσε να φτάσει;
Παρά τα ερωτήματα, που κάποια είναι ρητορικά κι άλλα όχι, για ένα πράγμα ήμασταν σίγουροι στο τέλος της βραδιάς. Την ομάδα “Εκτός Σχεδίου” δεν την αποχαιρετήσαμε, στην τελευταία παράσταση του Lebensraum. Την ανακαλύψαμε και ανυπομονούμε να την δούμε ξανά στις επόμενες δουλειές της. Μακριά από τα φώτα του δρόμου και των κυρίαρχων ΜΜΕ, αλλά πιο κοντά από πολλούς άλλους στην ουσία των πραγμάτων που μας απασχολούν…
-Πού ήσασταν τόσο καιρό;
Άποψη από το κοινό, πριν καν ολοκληρωθεί η προσέλευση και των τελευταίων…
Όπως και να έχει, η εμπειρία ήταν διαφορετική. Σε ένα χώρο, σχεδόν κυριολεκτικά “εκτός σχεδίου”, μακριά από το κέντρο, που δεν έχει ανάγκη τα φώτα του δρόμου και της δημοσιότητας για να σταθεί, όσο έχει τη στήριξη του κοινού και της τάξης στην οποία απευθύνεται.
Όσοι ήρθαν, έφυγαν με αρκετή τροφή για σκέψη κι ερωτήματα. Αν τα οικονομικά μονοπώλια προωθούν το φασισμό, πώς βρίσκει αυτός ζωτικό χώρο στις συνειδήσεις για να φωλιάσει και να εδραιωθεί; Μέσα από ποια τεχνάσματα κι από ποιους δρόμους; Πώς χρησιμοποιεί το φόβο, την εναλλαγή δυσάρεστων ειδήσεων με την ανακούφιση που αποδεικνύεται προσωρινή; Πώς κάνει το ψέμα να φαίνεται αληθινό και ευτελίζει τελικά κάθε τι ανθρώπινο, κάθε τι ζωντανό κι ωραίο;
Κι ακόμα πιο πέρα: γιατί οι μεγάλες, διαφημισμένες σκηνές αποφεύγουν να καταπιαστούν με τέτοια σημαντικά ζητήματα; Γιατί αποφεύγουν να κοιτάξουν στα μάτια το τέρας και τις αιτίες που το γεννάνε; Γιατί τις πιάνουν επιδερμικά, λες και φοβούνται να το χτυπήσουν και απλώς αρκούνται σε ξώφαλτσες αμυχές στην περιφέρεια, για να δείξουν τις ευαισθησίες τους; Γιατί χάνουν την ουσία και μπλέκονται σε δύσκολες έννοιες, για να δείξουν πως έχουν τάχα υψηλά νοήματα που κανείς δεν μπόρεσε να φτάσει;
Παρά τα ερωτήματα, που κάποια είναι ρητορικά κι άλλα όχι, για ένα πράγμα ήμασταν σίγουροι στο τέλος της βραδιάς. Την ομάδα “Εκτός Σχεδίου” δεν την αποχαιρετήσαμε, στην τελευταία παράσταση του Lebensraum. Την ανακαλύψαμε και ανυπομονούμε να την δούμε ξανά στις επόμενες δουλειές της. Μακριά από τα φώτα του δρόμου και των κυρίαρχων ΜΜΕ, αλλά πιο κοντά από πολλούς άλλους στην ουσία των πραγμάτων που μας απασχολούν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου