Πριν ένα μήνα περίπου, ένας πολύ καλός φίλος και σύντροφος, μου πρότεινε να μιλήσω δημόσια για την εμπειρία μου από την περίοδο που ήμουν στον ΣΥΡΙΖΑ.
Έχω αναφερθεί αποσπασματικά σε κάποιες παλιότερες αναρτήσεις, αλλά όχι ολοκληρωμένα, για τον μοναδικό λόγο ότι ήταν κάτι σχετικά πρόσφατο, οπότε χρειάζονταν μια πιο ψύχραιμη ματιά.
Σήμερα, μιας και το μόρφωμα συμπληρώνει τέσσερα χρόνια στην διακυβέρνηση και υπάρχει μια ασφαλής χρονική απόσταση από την αποχώρησή μου, μπορώ να πω μερικά πράγματα.
Εν πρώτοις δεν το μετάνιωσα και ας αποδείχθηκε λάθος.
Γιατί κάθε λάθος είναι παράλληλα και ένα πολύ καλό μάθημα,
ένας πολύ καλός δάσκαλος, που σε βοηθά την επόμενη φορά να μην
ξαναπέσεις σε λάθη, να μάθεις να ξεχωρίζεις το καλό από το κακό, το
σωστό από το λάθος.
Το μάθημα βέβαια από το πέρασμά μου στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν ιδιαίτερα σκληρό, αλλά πολύ διδακτικό και κατάλαβα μετά από πολλά χρόνια,
τί κρυβόταν πίσω από αυτό που ονομάζεται οπορτουνισμός, γνωρίζοντας τον πια από μέσα και όχι μόνο ως αντίπαλος.
Μου ήρθαν στο μυαλό, τα λόγια παλιών συντρόφων και οι εμπειρίες τους, από τις διασπάσεις του ’68 και του ’91, τονίζοντας μας σε μας τους πιο μικρούς,
τον βρώμικο ρόλο της λεγόμενης «ανανεωτικής αριστεράς», που λίγο μετά έγινε και «ριζοσπαστική».
Τότε, δεν ήμουν σε θέση να κατανοήσω πλήρως τα όσα σχετικά άκουγα από τους παλιούς συντρόφους.
Σχεδόν δέκα χρόνια μετά, όχι απλώς κατάλαβα το νόημα των λόγων των σοφών εκείνων συντρόφων, αλλά ίσως να μου τα είχαν παρουσιάσει καλύτερα, από ό,τι πραγματικά ήταν.
Η αιτία της παγίδας που πέσαμε οι περισσότεροι, την περιέγραψε τέλεια πριν λίγους μήνες ο Θάνος Μικρούτσικος σε μια συνέντευξη του, λίγο πριν την συναυλία του προς τιμή, στα 100 χρόνια του ΚΚΕ.
Ουσιαστικά, θεωρήσαμε ότι υπήρχε
και ένας εναλλακτικός δρόμος, που θα μπορούσα να φέρνει την πολυπόθητη
αλλαγή, είτε αυτόνομα, είτε συμπληρωματικά στον επαναστατικου δρόμο.
Υπήρχε η πλάνη, ότι, έστω στα πλαίσια του ρεφορμισμού, θα φέρναμε τον κόσμο πίσω στην πολιτική ενεργά,
θα ζωντανεύε το κίνημα, τα σωματεία, οι φοιτητικοι σύλλογοι, τομές που
δεν είχε τολμήσει η αστική τάξη, θα γινόταν πράξη από την ΠΦΑ.
Φυσικά, όλα αυτά αποδείχθηκαν πολύ γρήγορα και βίαια απάτη και η προσγείωση ήταν εξαιρετικά ανώμαλη.
Πολλοί φίλοι μου έχουν πει:
«Καλά δεν τα βλέπατε που πήγαιναν τα πράγματα;»
Η απάντηση είναι η εξής:
Δεν θέλαμε να τα δούμε, γιατί μας χαλούσε το όνειρο και ακόμα όταν τα βλέπαμε τα χώναμε κάτω από το χαλί και τα αφήναμε να τα ξαναδούμε στο μέλλον.
Γιατί προείχε η Πρώτη φορά Αριστερά. Τεράστιο λάθος.
Σε αυτή το μονοπάτι βάδιζε και η «αριστερή πλατφόρμα», που είχε βολευτεί με το αφήγημα και όταν έγινε το μπραφ, αποδείχθηκε απίστευτα μικρή και λίγη, έχοντας τεράστιες ευθύνες για ό,τι επακολούθησε.
Και στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, αποδείχθηκε για ακόμη μια φορά, ότι το σύστημα που λέγεται καπιταλισμός, ειδικά στην περίοδο που διανύουμε, δεν παίρνει καμιά απολύτως διόρθωση και διαχείριση, παρά μόνο ανατρέπεται επαναστατικά.
Δυστυχώς η κρίσιμη μάζα των μικροαστών θα ψάχνει για πολύ καιρό ακόμη τον επόμενο σωτήρα, αλλά πιστεύω ότι ένα μικρό κομμάτι του κόσμου, έχει προχωρήσει παρακάτω
Τελειώνοντας
την αναφορά μου αυτή, να επισημάνω ότι η εμπειρία από το πέρασμά μου
από τον ΣΥΡΙΖΑ ξεπερνά την πολιτική, καθώς ήταν ένα μάθημα ζωής,
τουλάχιστον για μένα.
Πάθαμε – μάθαμε και συνεχίζουμε παρακάτω αγωνιζόμενοι πολλοί από εμάς με το ΚΚΕ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου