Μπορεί η Συμφωνία των Πρεσπών να έχει επικυρωθεί, η αντι – ΚΚΕ
“σάγκα” περί Μακεδονικού ωστόσο δεν φαίνεται να τελειώνει σύντομα. Η
ΕφΣυν έχει εξελιχθεί σε ναυαρχίδα αυτής της υπόθεσης, με τελευταίο
κρούσμα το χθεσινό άρθρο του Τάσου Κωστόπουλου, με το γλαφυρό τίτλο “Κοινοβουλευτική δήλωση μετανοίας”
ο οποίος με το κύρος του “Ιού” και του ερευνητή που έχει ασχοληθεί
εκτενώς με διάφορες εκφάνσεις του Μακεδονικού στο παρελθόν ήρθε να
ενισχύσει και “επιστημονικά” το αφήγημα που οφείλουν να καταπιούν οι
αναγνώστες της εφημερίδας: Το ΚΚΕ συμπλέει με τη Δεξιά.
“Αν κάτι σημάδεψε βαριά την τριήμερη κοινοβουλευτική αντιπαράθεση, αυτό ήταν η θλιβερή συμμόρφωση του ΚΚΕ με τον σκληρό πυρήνα των επιχειρημάτων της εθνικιστικής δεξιάς περί Μακεδονικού, σε βάρος της ίδιας της εκατοντάχρονης ιστορίας του.” Να τη πάλι η 100χρονη ιστορία του ΚΚΕ, γνήσιος εκφραστής της οποίας αποτελεί μόνο ο νεοπασοκισμός του Σύριζα και των κονδυλοφόρων του. Στα γρήγορα περνάει το ζήτημα του ΝΑΤΟ, όπου αναγνωρίζει υποκριτικά “ότι θα δικαιολογούσε την εκ μέρους του καταψήφιση της συμφωνίας” κι αυτό μόνο και μόνο για να μην αναμετρηθεί με την ουσία του ζητήματος, που αποτελεί και βασικό επίδικο της συμφωνίας. Κάτι που ο ίδιος φροντίζει τεχνηέντως να αρνηθεί, μιλώντας για την πρόβλεψη περί εισόδου της ΠΓΔΜ με το προσωρινό της όνομα.
Στη συνέχεια, η αγανάκτηση πνίγει τον αρθρογράφο: “Πραγματική τομή αποτέλεσε η προσχώρηση του ΚΚΕ στο βασικό αφήγημα της μείζονος Δεξιάς, με την αναπαραγωγή από τους αγορητές του των βασικών ιδεολογημάτων της τελευταίας όσον αφορά τον «ανιστόρητο» και «εγγενώς αλυτρωτικό» χαρακτήρα του μακεδονικού αυτοπροσδιορισμού των γειτόνων μας. Αποψη που ισοδυναμεί επί της ουσίας με κατασυκοφάντηση των ηρωικότερων σελίδων της Ιστορίας του κόμματος − των ίδιων ακριβώς σελίδων, δηλαδή, που οι σημερινοί κάτοχοι του τίτλου του αρέσκονται να προβάλλουν σαν την «ύψιστη στιγμή της ταξικής πάλης» στη χώρα μας.”
Ακόμα και αν υιοθετήσει κανείς από τη δική του σκοπιά τα περί “τομής”, ο ίδιος ο συγγραφέας αυτοαναιρείται λίγες παραγράφους πιο κάτω, αφιερώνοντας ολόκληρο υποκεφάλαιο στην “Τροχιά της ανάνηψης”, την οποία τοποθετεί τουλάχιστον από το 1988 και τον ¨κύκλο να κλείνει το 2011″. Στο ενδιάμεσο βέβαια έχει ήδη ανακαλύψει μια άλλη τομή, εμπνευσμένος προφανώς από τη ρητορική Παπαδημούλη πριν λίγο διάστημα, αποδίδοντας την υποτιθέμενη “ανάνηψη” στην προσχώρηση της Λιάνας Κανέλλη ως συνεργαζόμενης στα τέλη της δεκαετίας του ’90.
Το κλείσιμο του κειμένου βασίζεται σε ένα σχεδόν απολαυστικό από μία άποψη επιχείρημα – αχυράνθρωπο, λέγοντας πως “Θα ήταν, πάντως, άδικο να ισχυριστούμε ότι μόνο το ΚΚΕ άντλησε εμπνεύσεις από το ιδεολογικό οπλοστάσιο των πάλαι ποτέ αντιπάλων του. Ο όρος «εθνομηδενισμός», προσφιλέστατος πλέον στην εγχώρια Δεξιά, όπως διαπιστώσαμε από τις αγορεύσεις στη Βουλή τόσο της Χρυσής Αυγής (Παππάς, Κασιδιάρης) όσο και της Ν.Δ. (Σαμαράς, Αραμπατζή, Κατσανιώτης), προέρχεται από το ιδεολογικό οπλοστάσιο του ύστερου «υπαρκτού σοσιαλισμού» της γειτονιάς μας (σ.σ εννοώντας τη Βουλγαρία του Ζίβκοφ).” Άπαντες ξέρουν βέβαια πως το ΚΚΕ δεν έχει χρησιμοποιήσει ποτέ την έννοια εθνομηδενισμός στα κείμενά του ή στο λόγο του. Απλά ο συγγραφέας αποφάσισε ότι εκτός από λίγη ακόμα λάσπη στο κόμμα, ήταν μια χρυσή ευκαιρία να επιδοθεί και σε πολεμική στο τρισκατάρατο υπαρκτό, στη λογική του “βρήκαμε παπά να θάψουμε πεντέξι”.
Τα σκιάχτρα που φτιάχνει βέβαια ο Τ. Κωστόπουλος είναι περισσότερα. Επιλέγοντας αποσπασματικά μια δήλωση του Δημήτρη Κουτσούμπα περί ανυπαρξίας μακεδονικού έθνους, το οποίο αναφέρεται σε “κυρίαρχη εθνότητα στην ΠΓΔΜ”, διερωτάται, τάχα κάνοντας τον ανήξερο: “Να υποθέσουμε ότι, από τη στιγμή που η Γιουγκοσλαβία δεν υπάρχει πια, πήγε περίπατο και το επίμαχο έθνος;” Πραγματικά ξεκαρδιστήκαμε. Κατηγορεί το γγ του ΚΚΕ ότι “αποφεύγει να κατονομάσει” την κυρίαρχη εθνότητα των γειτόνων, αγνοώντας σκόπιμα τις τοποθετήσεις τόσο του ίδιου, όσο και άλλων στελεχών του κόμματος σε βουλή και ΜΜΕ ότι ούτε πρόβλημα με το όνομα έχει, ούτε με την ύπαρξη βορειομακεδονικής ή σλαβομακεδονικής γλώσσας, αλλά με τη λογική του μακεδονικού έθνους που τροοφοδοτεί αμοιβαία τον εθνικισμό.
Από το μενού βέβαια δε θα μπορούσε να λείπει αναφορά στη θέση της ΚΔ περί ενιαίας Μακεδονίας, η Μίρκα Γκίνοβα, που εναγωνίως προσπαθούν να μας πείσουν πως αν ζούσε θα κατέβαινε με το Σύριζα, οι Σλαβομακεδόνες του ΝΟΦ και του ΔΣΕ, τα αλφαβητάρια της Τασκένδς, η 5η ολομέλεια, η σκόπιμη σύμφυρση της αναγνώρισης της ΛΔ Μακεδονίας με εκείνη της σλαβομακεδονικής μειονότητας, που ούτως ή άλλως ήταν πολύ λογικό να τίθεται ως ζήτηαμ διαφορετικά λίγες δεκαετίες πριν. Εξάλλου ούτε η συμφωνία των Πρεσπών προβλέπει οτιδήποτε περί ύπαρξης μειονότητας, πολλώ δε μάλλον αποκατάσταση επιζώντων πολιτικών προσφύγων που στερήθηκαν το δικαίωμα επιστροφής ως “μη Έλληνες το γένος” και τους οποίους τάχα “πρόδωσε” το ΚΚΕ. Είναι πάντως εντυπωσιακό ότι ο Κωστόπουλος, χωρίς να πρωτοτυπεί, μιλά για “αναγνώριση” της “στροφής” του ΚΚΕ από το Βορίδη, τη στιγμή που αυτός που δίνει επιχειρήματα στην δεξιά δεν είναι άλλος από τον ίδιο το Σύριζα. Κι αυτό γιατί., ενώ διαρρηγνύει τα ιμάτιά του ότι δεν υπέγραψε ύπαρξη μακεδονικής εθνότητας, αλλά μόνο “ιθαγένειας” ή “υπηκοότητας”, ανοίγοντας ολόκληρη μεταφραστική και νομική συζήτηση περί διάκρισης citizenship και nationality, ταυτόχρονα εγκαλεί το ΚΚΕ ότι δεν αναγνωρίζει αυτή την εθνότητα που κι ο ίδιος επιμένει ότι δεν αναγνώρισε! Πόση “διαλεκτική” να χρησιμοποιήσει κανείς για να καταπιεί μια τόσο χτυπητή αντίφαση.
Εξίσου εκπληκτικό είναι πώς η θέση του ΚΚΕ για το Μακεδονικό, που και από την αναθεωρητική ιστοριογραφική παράδοση της “ανανεωτικής αριστεράς” από την οποία εμπνέεται ο αρθρογράφος παρουσιαζόταν ως βασική αχίλλειος πτέρνα της πορείας του κόμματος, ξαφνικά έχει γίνει σε ό,τι αφορά κυρίως την περίοδο 1924 – 1935 και ξανά για λίγο το 1949 αποκορύφωμα διεθνισμού και ηρωισμού, τον οποία τιμά ο Τσίπρας βάζοντας τους απογόνους των μαχητών του ΔΣΕ στο ΝΑΤΟ.
Αποκορύφωμα του θράσους είναι όμως να μιλούν για “δηλώσεις μετανοίας” οι πολιτικοί επίγονοι του Κύρκου, όσοι θεωρούσαν συνολικά τον εμφύλιο “λάθος” και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο προσυπέγραφαν το “ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι”. Εκείνοι δηλαδή που υπέγραψαν όχι δηλώσεις, αλλά ολόκληρες ομολογίες πίστης στον καπιταλισμό, την αστική δημοκρατία ως απαύγασμα πολιτικής οργάνωσης της ανθρωπότητας και την ευρωνατοϊκή προοπτική των χωρών που “υπέφεραν” κάτω από τον “ζυγό¨του σοσιαλισμού.
Μπορεί ο “Ιός” του αντικομμουνισμού να είναι ανίατος, υπάρχουν όμως και αντισώματα, με κυριότερο την αλήθεια, τόσο της ιστορίας του κόμματος συνολικά και μελετημένης υπό τις εκάστοτε συνθήκες, όσο και των πραγματικών θέσεών του στο Μακεδονικό σήμερα, οι οποίες συστηματικά αποκρύπτονται ή διαστρεβλώνονται, παρουσιάζοντας μια βολική για την κυβέρνηση καρικατούρα τους.
“Αν κάτι σημάδεψε βαριά την τριήμερη κοινοβουλευτική αντιπαράθεση, αυτό ήταν η θλιβερή συμμόρφωση του ΚΚΕ με τον σκληρό πυρήνα των επιχειρημάτων της εθνικιστικής δεξιάς περί Μακεδονικού, σε βάρος της ίδιας της εκατοντάχρονης ιστορίας του.” Να τη πάλι η 100χρονη ιστορία του ΚΚΕ, γνήσιος εκφραστής της οποίας αποτελεί μόνο ο νεοπασοκισμός του Σύριζα και των κονδυλοφόρων του. Στα γρήγορα περνάει το ζήτημα του ΝΑΤΟ, όπου αναγνωρίζει υποκριτικά “ότι θα δικαιολογούσε την εκ μέρους του καταψήφιση της συμφωνίας” κι αυτό μόνο και μόνο για να μην αναμετρηθεί με την ουσία του ζητήματος, που αποτελεί και βασικό επίδικο της συμφωνίας. Κάτι που ο ίδιος φροντίζει τεχνηέντως να αρνηθεί, μιλώντας για την πρόβλεψη περί εισόδου της ΠΓΔΜ με το προσωρινό της όνομα.
Στη συνέχεια, η αγανάκτηση πνίγει τον αρθρογράφο: “Πραγματική τομή αποτέλεσε η προσχώρηση του ΚΚΕ στο βασικό αφήγημα της μείζονος Δεξιάς, με την αναπαραγωγή από τους αγορητές του των βασικών ιδεολογημάτων της τελευταίας όσον αφορά τον «ανιστόρητο» και «εγγενώς αλυτρωτικό» χαρακτήρα του μακεδονικού αυτοπροσδιορισμού των γειτόνων μας. Αποψη που ισοδυναμεί επί της ουσίας με κατασυκοφάντηση των ηρωικότερων σελίδων της Ιστορίας του κόμματος − των ίδιων ακριβώς σελίδων, δηλαδή, που οι σημερινοί κάτοχοι του τίτλου του αρέσκονται να προβάλλουν σαν την «ύψιστη στιγμή της ταξικής πάλης» στη χώρα μας.”
Ακόμα και αν υιοθετήσει κανείς από τη δική του σκοπιά τα περί “τομής”, ο ίδιος ο συγγραφέας αυτοαναιρείται λίγες παραγράφους πιο κάτω, αφιερώνοντας ολόκληρο υποκεφάλαιο στην “Τροχιά της ανάνηψης”, την οποία τοποθετεί τουλάχιστον από το 1988 και τον ¨κύκλο να κλείνει το 2011″. Στο ενδιάμεσο βέβαια έχει ήδη ανακαλύψει μια άλλη τομή, εμπνευσμένος προφανώς από τη ρητορική Παπαδημούλη πριν λίγο διάστημα, αποδίδοντας την υποτιθέμενη “ανάνηψη” στην προσχώρηση της Λιάνας Κανέλλη ως συνεργαζόμενης στα τέλη της δεκαετίας του ’90.
Το κλείσιμο του κειμένου βασίζεται σε ένα σχεδόν απολαυστικό από μία άποψη επιχείρημα – αχυράνθρωπο, λέγοντας πως “Θα ήταν, πάντως, άδικο να ισχυριστούμε ότι μόνο το ΚΚΕ άντλησε εμπνεύσεις από το ιδεολογικό οπλοστάσιο των πάλαι ποτέ αντιπάλων του. Ο όρος «εθνομηδενισμός», προσφιλέστατος πλέον στην εγχώρια Δεξιά, όπως διαπιστώσαμε από τις αγορεύσεις στη Βουλή τόσο της Χρυσής Αυγής (Παππάς, Κασιδιάρης) όσο και της Ν.Δ. (Σαμαράς, Αραμπατζή, Κατσανιώτης), προέρχεται από το ιδεολογικό οπλοστάσιο του ύστερου «υπαρκτού σοσιαλισμού» της γειτονιάς μας (σ.σ εννοώντας τη Βουλγαρία του Ζίβκοφ).” Άπαντες ξέρουν βέβαια πως το ΚΚΕ δεν έχει χρησιμοποιήσει ποτέ την έννοια εθνομηδενισμός στα κείμενά του ή στο λόγο του. Απλά ο συγγραφέας αποφάσισε ότι εκτός από λίγη ακόμα λάσπη στο κόμμα, ήταν μια χρυσή ευκαιρία να επιδοθεί και σε πολεμική στο τρισκατάρατο υπαρκτό, στη λογική του “βρήκαμε παπά να θάψουμε πεντέξι”.
Τα σκιάχτρα που φτιάχνει βέβαια ο Τ. Κωστόπουλος είναι περισσότερα. Επιλέγοντας αποσπασματικά μια δήλωση του Δημήτρη Κουτσούμπα περί ανυπαρξίας μακεδονικού έθνους, το οποίο αναφέρεται σε “κυρίαρχη εθνότητα στην ΠΓΔΜ”, διερωτάται, τάχα κάνοντας τον ανήξερο: “Να υποθέσουμε ότι, από τη στιγμή που η Γιουγκοσλαβία δεν υπάρχει πια, πήγε περίπατο και το επίμαχο έθνος;” Πραγματικά ξεκαρδιστήκαμε. Κατηγορεί το γγ του ΚΚΕ ότι “αποφεύγει να κατονομάσει” την κυρίαρχη εθνότητα των γειτόνων, αγνοώντας σκόπιμα τις τοποθετήσεις τόσο του ίδιου, όσο και άλλων στελεχών του κόμματος σε βουλή και ΜΜΕ ότι ούτε πρόβλημα με το όνομα έχει, ούτε με την ύπαρξη βορειομακεδονικής ή σλαβομακεδονικής γλώσσας, αλλά με τη λογική του μακεδονικού έθνους που τροοφοδοτεί αμοιβαία τον εθνικισμό.
Από το μενού βέβαια δε θα μπορούσε να λείπει αναφορά στη θέση της ΚΔ περί ενιαίας Μακεδονίας, η Μίρκα Γκίνοβα, που εναγωνίως προσπαθούν να μας πείσουν πως αν ζούσε θα κατέβαινε με το Σύριζα, οι Σλαβομακεδόνες του ΝΟΦ και του ΔΣΕ, τα αλφαβητάρια της Τασκένδς, η 5η ολομέλεια, η σκόπιμη σύμφυρση της αναγνώρισης της ΛΔ Μακεδονίας με εκείνη της σλαβομακεδονικής μειονότητας, που ούτως ή άλλως ήταν πολύ λογικό να τίθεται ως ζήτηαμ διαφορετικά λίγες δεκαετίες πριν. Εξάλλου ούτε η συμφωνία των Πρεσπών προβλέπει οτιδήποτε περί ύπαρξης μειονότητας, πολλώ δε μάλλον αποκατάσταση επιζώντων πολιτικών προσφύγων που στερήθηκαν το δικαίωμα επιστροφής ως “μη Έλληνες το γένος” και τους οποίους τάχα “πρόδωσε” το ΚΚΕ. Είναι πάντως εντυπωσιακό ότι ο Κωστόπουλος, χωρίς να πρωτοτυπεί, μιλά για “αναγνώριση” της “στροφής” του ΚΚΕ από το Βορίδη, τη στιγμή που αυτός που δίνει επιχειρήματα στην δεξιά δεν είναι άλλος από τον ίδιο το Σύριζα. Κι αυτό γιατί., ενώ διαρρηγνύει τα ιμάτιά του ότι δεν υπέγραψε ύπαρξη μακεδονικής εθνότητας, αλλά μόνο “ιθαγένειας” ή “υπηκοότητας”, ανοίγοντας ολόκληρη μεταφραστική και νομική συζήτηση περί διάκρισης citizenship και nationality, ταυτόχρονα εγκαλεί το ΚΚΕ ότι δεν αναγνωρίζει αυτή την εθνότητα που κι ο ίδιος επιμένει ότι δεν αναγνώρισε! Πόση “διαλεκτική” να χρησιμοποιήσει κανείς για να καταπιεί μια τόσο χτυπητή αντίφαση.
Εξίσου εκπληκτικό είναι πώς η θέση του ΚΚΕ για το Μακεδονικό, που και από την αναθεωρητική ιστοριογραφική παράδοση της “ανανεωτικής αριστεράς” από την οποία εμπνέεται ο αρθρογράφος παρουσιαζόταν ως βασική αχίλλειος πτέρνα της πορείας του κόμματος, ξαφνικά έχει γίνει σε ό,τι αφορά κυρίως την περίοδο 1924 – 1935 και ξανά για λίγο το 1949 αποκορύφωμα διεθνισμού και ηρωισμού, τον οποία τιμά ο Τσίπρας βάζοντας τους απογόνους των μαχητών του ΔΣΕ στο ΝΑΤΟ.
Αποκορύφωμα του θράσους είναι όμως να μιλούν για “δηλώσεις μετανοίας” οι πολιτικοί επίγονοι του Κύρκου, όσοι θεωρούσαν συνολικά τον εμφύλιο “λάθος” και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο προσυπέγραφαν το “ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι”. Εκείνοι δηλαδή που υπέγραψαν όχι δηλώσεις, αλλά ολόκληρες ομολογίες πίστης στον καπιταλισμό, την αστική δημοκρατία ως απαύγασμα πολιτικής οργάνωσης της ανθρωπότητας και την ευρωνατοϊκή προοπτική των χωρών που “υπέφεραν” κάτω από τον “ζυγό¨του σοσιαλισμού.
Μπορεί ο “Ιός” του αντικομμουνισμού να είναι ανίατος, υπάρχουν όμως και αντισώματα, με κυριότερο την αλήθεια, τόσο της ιστορίας του κόμματος συνολικά και μελετημένης υπό τις εκάστοτε συνθήκες, όσο και των πραγματικών θέσεών του στο Μακεδονικό σήμερα, οι οποίες συστηματικά αποκρύπτονται ή διαστρεβλώνονται, παρουσιάζοντας μια βολική για την κυβέρνηση καρικατούρα τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου