Μια μεγάλη «μπουγάδα» έχει βάλει το διάστημα αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ, ξεπλένοντας για τα καλά τα ρετάλια της υπόλοιπης σοσιαλδημοκρατίας, για να συγκροτήσουν όλοι μαζί τον «αστερισμό των προοδευτικών δυνάμεων» που θα δώσει τάχα τη μάχη ενάντια στη «συντήρηση», την «οπισθοδρόμηση» και την ακροδεξιά εκδοχή της πολιτικής που και οι ίδιοι υπηρετούν για λογαριασμό του κεφαλαίου.
Η υπόθεση βέβαια αφορά πολλά παραπάνω από τα αλισβερίσια, τις υπουργικές καρέκλες και τις μεταγραφές με ταχύτητες και κωλοτούμπες που… ζαλίζουν, ενδεικτικά κι αυτά της βρώμας και δυσωδίας του αστικού πολιτικού συστήματος, όσο και της σύμπλευσης όλων των αστικών πολιτικών δυνάμεων στα βασικά ζητούμενα του κεφαλαίου. Σύμπλευση που κάνει το «χάος», που τάχα τους χωρίζει, ένα απλό ρυάκι που τα στελέχη τους διαβαίνουν κατά το δοκούν, όποτε «τους καλεί το καθήκον».
Και το «καθήκον» δεν είναι άλλο από την «επόμενη μέρα» του αστικού πολιτικού συστήματος και την προσπάθεια να αποκρυσταλλωθούν τα ψεύτικα και εκβιαστικά διλήμματα για να εγκλωβίσουν το λαό στη λογική τού τάχα «μικρότερου κακού», που αποδεικνύεται κάθε φορά το ίδιο και μεγαλύτερο κακό για τον ίδιο. Αυτά τα ψευτοδιλήμματα και οι κάλπικες διαχωριστικές γραμμές αποτελούν άλλωστε τη «σκαλωσιά» γύρω από την οποία χτίζεται ο νέος διπολισμός για να τσακίζει «εναλλάξ» το λαό.
Ανανέωση… ψευτοδιλημμάτων
Τα διλήμματα αυτά και οι κάλπικες διαχωριστικές γραμμές που «ζυμώνονται» εδώ και πολύ καιρό από τα κυβερνητικά επιτελεία, συνοδευόμενα και από τις αντίστοιχες διεργασίες και μεταγραφές από τους «όμορους» πολιτικούς χώρους του ΠΑΣΟΚ και της «μετριοπαθούς δεξιάς», γνωρίζουν τώρα «νέες δόξες» ενόψει των εκλογικών αναμετρήσεων της επόμενης περιόδου.
Αυτό άλλωστε θα είναι και το «στίγμα» που θα δώσει η ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, που συνεδριάζει την Κυριακή με θέμα τις ευρωεκλογές, με τον πρωθυπουργό να απευθύνει ήδη από την Τρίτη «ειλικρινές» όσο και «δραματικό» κάλεσμα σε «όλες τις δυνάμεις που αυτοπροσδιορίζονται ως δυνάμεις προοδευτικού χώρου και αντιλαμβάνονται τις ανάγκες», «για τη δημιουργία ενός ευρύτατου μετώπου (…) προκειμένου να αποτραπεί ενόψει των κρίσιμων ευρωεκλογών η επέλαση στην Ευρώπη της ακροδεξιάς, με ό,τι συνέπειες μπορεί να έχει αυτό, αλλά και να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά οι κυρίαρχες νεοφιλελεύθερες πολιτικές».
Κάλεσμα που σε κάθε περίπτωση δεν αφορά ούτε τις «προοδευτικές δυνάμεις» της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, που εφάρμοσαν τις «νεοφιλελεύθερες πολιτικές» και έστρωσαν το χαλί στην ακροδεξιά όσο κανείς άλλος (βλέπε και σχετικό θέμα σελ. 4) και με τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ αναμένεται να στήσει τη Δευτέρα μια ακόμα φιέστα στην εκδήλωση των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών με το ελληνικό γραφείο του ιδρύματος «Friedrich – Ebert», ούτε τους διάφορους μόνιμα πρόθυμους να ρίξουν «γέφυρες» για τα επόμενα σχήματα αστικής διαχείρισης, όπως τα απολειφάδια του «παλιού καλού» ΠΑΣΟΚ, που έστησαν την ομώνυμη μάζωξη στην αρχή της βδομάδας, αλλά απευθύνεται πρώτα και κύρια σε λαϊκές δυνάμεις, προκειμένου να τις εγκλωβίσει ξανά «εντός των τειχών» της «προοδευτικής» αστικής διαχείρισης, με «σκιάχτρο» τη «συντηρητική» και ακροδεξιά εκδοχή της ίδιας πολιτικής.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι στην προαναφερόμενη μάζωξη της «Γέφυρας», οι Ν. Μπίστης, Μ. Ρεπούση, Π. Παναγιώτου, Ν. Μουζέλης και άλλοι εκφραστές του… νέου, ενώπιον του μισού υπουργικού συμβουλίου και της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, τόνισαν υπέρ το δέον ότι τώρα είναι ώρα να παραμερίσουν την «κριτική» τους προς την κυβέρνηση για τους «δισταγμούς και τις ολιγωρίες» της (!), και «να δημιουργήσουμε γέφυρες που θα υπερβούν τις διαφορές μας και θα οδηγήσουν σε μια προοδευτική διακυβέρνηση», λέγοντας ότι «αυτή η υπέρβαση είναι αναγκαία γιατί στον διεθνή ορίζοντα, αλλά και στην ίδια την Ευρώπη, αναδύονται απειλές που θέτουν σε κίνδυνο δημοκρατικές και κοινωνικές κατακτήσεις δεκαετιών». Και καλώντας το λαό να δει «τη μεγάλη εικόνα και κυρίως τους αναδυόμενους κινδύνους, πέρα από συναισθήματα που προκάλεσαν οι πρόσφατες ιστορικές εξελίξεις», παραπέμποντας φυσικά στη διάψευση των κάλπικων ελπίδων που καλλιέργησε μαζικά ο ΣΥΡΙΖΑ σε λαϊκά στρώματα.
Αυτή την «ανανέωση» των κάλπικων διαχωριστικών γραμμών για τον εγκλωβισμό του λαού επικαλείται σταθερά και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, απευθυνόμενος τόσο στον «παρτενέρ» του στον δικομματικό καβγά – τη ΝΔ – όσο και, πολύ περισσότερο, στις υπόλοιπες δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, κυρίως το ΚΙΝΑΛ. Καλώντας τους να αντιληφθούν ότι το «παιχνίδι» που έχει για κλωτσοσκούφι το λαό δεν παίζεται πλέον «με τους όρους του χτες» και με τις διαχωριστικές γραμμές των «μνημονιακών» και «αντιμνημονιακών» που ξέφτισαν, μιας που αποκαλύφτηκε πως όλοι μνημονιακοί είναι, αλλά ότι πλέον είναι αναγκαία το ανακάτεμα της τράπουλας και τα νέα «αφηγήματα» για τον εγκλωβισμό του λαού.
«Εγγύηση» η… προοδευτική πολιτική τους
Τα παραπάνω αποτυπώνουν μια υπαρκτή ανάγκη της αστικής τάξης, που αφορά τη στοίχιση του λαού στην «επόμενη πίστα» των αστικών σχεδιασμών, που περιλαμβάνει τη μόνιμη επίθεση στα λαϊκά δικαιώματα για την ανάκαμψη του κεφαλαίου. Γι’ αυτό και τα κυβερνητικά στελέχη δεν κουράζονται να λένε πως το τάχα μεγάλο διακύβευμα για το λαό είναι το «ποιος θα διαχειριστεί την επόμενη μέρα» που «τρέχει» πάνω στις ράγες της αντιλαϊκής επίθεσης διαρκείας.
Χαρακτηριστικό, εξάλλου, του τι εννοούν είναι το ότι επικαλούνται ως εχέγγυο της «προοδευτικότητάς» τους την πολιτική που εφάρμοσαν όλα τα προηγούμενα χρόνια. Αυτό εννοούσε και ο πρωθυπουργός όταν στο χαιρετισμό που έστειλε σε ημερίδα της φιλοκυβερνητικής εφημερίδας «Documento» για τον «κίνδυνο της ακροδεξιάς» μέσα στη βδομάδα, έλεγε ότι η τετράχρονη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έδειξε τάχα ότι «σε περιόδους κρίσης, προκύπτει ένα ύψιστο καθήκον για την Αριστερά και τις προοδευτικές δυνάμεις στο πολιτικό επίπεδο. Το καθήκον να ξεβολευτούν από τη θεωρητική τους ασφάλεια. Να τολμήσουν, να πάρουν ρίσκα, να “λερώσουν τα χέρια τους” και να συγκροτήσουν συνολική εναλλακτική απάντηση».
Οσο για τα… λερωμένα χέρια της κυβέρνησης που αποτελούν «εχέγγυο» και για το νέο εγχείρημα εγκλωβισμού του λαού, όντως δεν αφήνουν καμία αμφιβολία: Από το 3ο μνημόνιο που από κοινού ψήφισαν με ΝΔ – ΠΑΣΟΚ και τους υπόλοιπους, τις δεσμεύσεις για τη «μεταμνημονιακή» βαρβαρότητα έως το 2060, μέχρι την τετράχρονη διακυβέρνησή του με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ και από τις «Μόριες» των εξαθλιωμένων μεταναστών έως το ρόλο «σημαιοφόρου» των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και του «διαβολικά καλού» Τραμπ σε όλη την περιοχή, ο ΣΥΡΙΖΑ «τόλμησε» πέρα από κάθε φαντασία να φέρει σε πέρας όλες τις βρωμοδουλειές του κεφαλαίου. Σε συνδυασμό και με την ικανότητα να ντύνει τις βρωμοδουλειές αυτές με «προοδευτικό» μανδύα, αυτή είναι και η «εγγυητική επιστολή» που καταθέτει στην αστική τάξη, διεκδικώντας ανανέωση του χρίσματος της αστικής διαχείρισης.
Στον «αστερισμό» του κεφαλαίου
Στο σκηνικό αυτό εντάσσονται και οι «ενστάσεις» που τάχα ακούγονται από το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ για τη λεγόμενη «ΠΑΣΟΚοποίησή» του, με αφορμή και τις νέες μεταγραφές στο υπουργικό συμβούλιο υπουργών της κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου. Αυτές καμία σχέση δεν έχουν με την παραπέρα πορεία σοσιαλδημοκρατικοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ, που έχει προ πολλού εξάλλου μεταλλαχτεί στη βασική δύναμη της σοσιαλδημοκρατίας. Αντίθετα, το όλο ζήτημα αφορά το πώς η «κινητικότητα» αυτή θα αποτυπωθεί όπως λένε και σε «κοινωνικό επίπεδο», στήνοντας δηλαδή τα κατάλληλα «δόκανα» στο λαό και όχι μόνο σε «επίπεδο κορυφών».
Αυτό αφορά και η συζήτηση για το ποιος είναι ο καταλληλότερος τρόπος για τη «διεύρυνση» του «πόλου» που στήνουν, αν δηλαδή ο στόχος για τον εγκλωβισμό λαϊκών στρωμάτων υπηρετείται αποτελεσματικότερα μέσα από ένα νέο πιο «ευρύχωρο» αλλά ενιαίο σχήμα ή μια «συμπαράταξη», έναν «αστερισμό» με τις υπόλοιπες σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις πάνω σε «μεγάλα ζητούμενα» του κεφαλαίου.
Αλλά μέσα από ένα τέτοιο πρίσμα πρέπει να διαβαστούν και οι απαντήσεις των στελεχών του ΚΙΝΑΛ στην επιχείρηση διεμβολισμού του κόμματός τους, που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη από τον ΣΥΡΙΖΑ, που επί της ουσίας και παρά τους υποτιθέμενους «υψηλούς τόνους», απλά δίνουν «μετεκλογικό ραντεβού», παραπέμποντας σε επόμενο χρόνο τη σχετική συζήτηση. Χαρακτηριστική π.χ. είναι η απάντηση μέσα στη βδομάδα του Γιώργου Παπανδρέου στην κατηγορία ότι βρίσκεται σε ανοιχτή επικοινωνία με τον ΣΥΡΙΖΑ: «Ας αξιολογήσει τα λάθη του, ας κάνει την αυτοκριτική του γιατί συγκάλυψε τον καραμανλισμό, είχε προσωπική συνεργασία με τον κ. Παυλόπουλο και τον κ. Καμμένο και εδώ είμαστε».
Το πόσο κάλπικη, άλλωστε, είναι η διαχωριστική γραμμή στο δίλημμα «πρόοδος – συντήρηση», που διαπερνά όλες αυτές τις διεργασίες στο πολιτικό σύστημα, έχουν τη δυνατότητα να το διαπιστώσουν και από την ίδια τους την πείρα οι εργαζόμενοι και ο λαός.
Για παράδειγμα, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που ανέδειξε και ο «Ριζοσπάστης», όπου πρώην υποψήφιοι της ΝΔ στην Τοπική Διοίκηση βρίσκουν στέγη σε δημοτικά ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ, με ολίγον από ΠΑΣΟΚ, στη βάση της κοινής στρατηγικής, για ανάδειξη της Τοπικής Διοίκησης σε «μοχλό» της περιφερειακής ανάπτυξης.
Ενώ και στο συνδικαλιστικό κίνημα, οι δυνάμεις όλων των αστικών κομμάτων δεν διστάζουν να παραμερίσουν τη μάχη της καρέκλας για να δώσουν ενιαία τη μάχη ενάντια στον κοινό αντίπαλο κυβέρνησης – εργοδοσίας – εργατοπατέρων: Τις ταξικές δυνάμεις και τον αγώνα που δίνουν για την ανασύνταξη του κινήματος, όπως φάνηκε και στο πρόσφατο Συνέδριο της ΟΙΥΕ, όπου η «προοδευτικότητα» όλων έλαμψε στα πρόσωπα των κουμπουροφόρων μπράβων που κουβάλησε η διοίκηση για να νομιμοποιήσει τη νοθεία και την ωμή παρέμβαση της εργοδοσίας στα συνδικάτα.
Το πραγματικά σύγχρονο και νέο
Οι αποδείξεις είναι παραπάνω από πολλές: Ο λαός δεν έχει τίποτα να περιμένει από τις ψεύτικες διαχωριστικές γραμμές, που έτσι κι αλλιώς είναι «χαραγμένες στην άμμο» της πολιτικής του κεφαλαίου όπου στέκονται όλοι μαζί, και γι’ αυτό τις παίρνει το κύμα.
Εκείνοι που κρατάνε τη σημαία του κεφαλαίου, των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ, που παραδίδουν μαθήματα υποταγής στους καπιταλιστές και στην ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα, που τσακίζουν το λαό για να αυγαταίνουν τα κέρδη των καπιταλιστών, πάει πολύ να μιλάνε για το «προοδευτικό» και το «νέο».
Απάντηση στον κάλπικο διπολισμό ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ είναι η ενίσχυση του πόλου της ελπίδας και της ανατροπής, η ενίσχυση του ΚΚΕ παντού, για να δυναμώσει ο αγώνας ενάντια στην πολιτική του κεφαλαίου, των κυβερνήσεων και των κομμάτων του, την ΕΕ, ο αγώνας για να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες του λαού, να ανοίξει ο δρόμος της ελπίδας και της προοπτικής, ο δρόμος του σοσιαλισμού. Αυτό ήταν, είναι και θα είναι το σύγχρονο, το νέο και το προοδευτικό για τους εργαζόμενους και το λαό.