Ανίκανοι;

Αν προσέξει κανείς τις αναλύσεις στελεχών της κυβέρνησης και άλλων κομμάτων, όπως και αστικών ΜΜΕ, με αφορμή το εισαγγελικό πόρισμα για τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι, θα ακούσει πολλά για την «ασυνεννοησία» μεταξύ κάποιων αρμοδίων, την «έλλειψη συντονισμού υπηρεσιών», κάποιες «ανεπάρκειες» του κρατικού μηχανισμού κ.ο.κ. Και μπορεί όντως οι «διάλογοι» επί των ασυρμάτων της Πυροσβεστικής και της Αστυνομίας να είναι αποκαλυπτικοί του χάους που επικράτησε τη δεδομένη στιγμή, όμως η αποκλειστική επικέντρωση σε αυτά καθόλου αθώα δεν είναι. Λένε για παράδειγμα ότι το νομοθετικό πλαίσιο είναι υπερπλήρες, όμως αυτό που πάσχει είναι ...η εφαρμογή του. Αρα, αυτοί που φταίνε τελικά είναι κάποιοι ανίκανοι, αδιάφοροι, ανάλγητοι κρατικοί παράγοντες, κάποιοι «κρίκοι» που δεν λειτούργησαν με βάση τα προβλεπόμενα. Η συζήτηση αυτή, που θα συνεχιστεί το επόμενο διάστημα, τείνει να γίνει αποπροσανατολιστική και να κρύψει κάτω από το «χαλί» τις ουσιαστικές ευθύνες της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων, του κράτους, της Τοπικής Διοίκησης, της πολιτικής που αφήνει τους εργαζόμενους και τις λαϊκές οικογένειες απροστάτευτους στο έλεος των φυσικών φαινομένων.
Για παράδειγμα, δεν εξηγούν την επιλεκτική «αναποτελεσματικότητα» του κράτους. Που ενώ άφησε απροστάτευτους τους εργαζόμενους, την ίδια στιγμή το ίδιο το κράτος και η ίδια κυβέρνηση παίρνουν κάθε τόσο τα εύσημα από την ΕΕ, από «θεσμούς» και «εταίρους», για την προώθηση της πολιτικής που τσακίζει εργατικά - λαϊκά δικαιώματα. Είναι το ίδιο κράτος που οι «επιταγμένες» από το ΝΑΤΟ υποδομές του δουλεύουν ρολόι, όπως οι βάσεις που εξαπλώνονται, τα λιμάνια και τα αεροδρόμια που γίνονται ορμητήρια ιμπεριαλιστικών αποστολών, τα ναυπηγεία και οι στρατιωτικές βιομηχανίες που τροφοδοτούν τους ΝΑΤΟικούς στρατιωτικούς εξοπλισμούς. Είναι οι ίδιες κυβερνήσεις, περιφερειακές και δημοτικές αρχές που για να πιάνουν τα πλεονάσματα της καπιταλιστικής ανάπτυξης αφήνουν έργα απαραίτητα για την προστασία της ζωής του λαού να χρονίζουν, όπως εκείνα της αντιπλημμυρικής προστασίας και της αντιπυρικής θωράκισης, είναι οι ίδιες με αυτές που μοιράζουν «ατάκα κι επιτόπου» δεκάδες εκατομμύρια ευρώ για έργα βιτρίνας για το κεφάλαιο, που κάνουν εκπτώσεις στη φορολογία των κερδών τους, όπως έγινε σε πρόσφατη κυβερνητική τροπολογία.
Δεν ακούσαμε τίποτα για τις κατευθύνσεις της ΕΕ, που βάζουν στο «ζύγι» του «κόστους - οφέλους» τη ζωή των εργαζομένων διαπιστώνοντας κυνικά ότι είναι προτιμότερη η αποζημίωση κάθε τόσο για μερικά φτωχόσπιτα, που έτσι κι αλλιώς - αν και όποτε δίνεται - φορτώνεται στα λαϊκά στρώματα, παρά η δαπάνη για γενικευμένα έργα πολιτικής προστασίας, όπως αντιπλημμυρικής θωράκισης, που δεν είναι «ανταποδοτικά» για τους μεγαλοεργολάβους.
Δεν ακούσαμε επίσης τίποτα για τα μειωμένα κονδύλια για τη δασοπροστασία και την πυρόσβεση, για την απουσία ολοκληρωμένου σχεδίου πρόληψης, οργανωμένων και επαρκώς στελεχωμένων υπηρεσιών διαχείρισης έκτακτων αναγκών, για τις τεράστιες ελλείψεις στα νοσοκομεία οι οποίες μπορούν να αποδειχθούν μοιραίες σε περιπτώσεις όπως αυτή της πυρκαγιάς στο Μάτι, και πάει λέγοντας.
Αλλωστε, σε όλα αυτά το ελληνικό αστικό κράτος δεν αποτελεί εξαίρεση. Τραγωδίες όπως στο Μάτι δεν απέχουν πολύ από την ανθρωπιστική καταστροφή μετά τον τυφώνα «Κατρίνα» στη Νέα Ορλεάνη των ΗΠΑ, με σχεδόν 2.000 νεκρούς, από την πυρκαγιά στον πύργο Γκρένφελ στο Λονδίνο, όπου πάλι η λογική «κόστους - οφέλους» στοίχισε 80 ζωές, ούτε από την κατάρρευση της οδογέφυρας στη Γένοβα, που σκόρπισε το θάνατο.
Το «νήμα» που συνδέει όλες αυτές τις καταστροφές δεν είναι το «αναποτελεσματικό κράτος», αλλά το ακριβώς αντίθετο: Το γεγονός ότι αυτό το κράτος είναι άκρως «αποτελεσματικό» για το κεφάλαιο, λειτουργεί με γνώμονα τη μεγέθυνση της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Γι' αυτό είναι εχθρικό για το λαό και τις ανάγκες του, γι' αυτό βάζει τη σφραγίδα του τόσο στην εξαθλίωση των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων όσο και στην έκθεσή τους σε φυσικούς και αφύσικους κινδύνους.
Κριτήριο λοιπόν για το λαό πρέπει να αποτελέσει το γεγονός ότι οι ζημιές και οι ανθρώπινες απώλειες από τέτοιες καταστροφές θα μπορούσαν να περιοριστούν ή ακόμα και να αποφευχθούν, αν στο επίκεντρο της ανάπτυξης ήταν οι ανάγκες των εργαζομένων. Γιατί σήμερα η τεχνολογία και η επιστήμη επιτρέπουν την πρόληψη και τον περιορισμό των επιπτώσεων από τέτοια φαινόμενα, όσο ακραία κι αν είναι. Ομως ο προσανατολισμός της αστικής τάξης, των κομμάτων της και του κράτους τους δεν είναι η προστασία του λαού, αλλά η θωράκιση της κερδοφορίας της.
Οσο απαραίτητη λοιπόν είναι η ποινική και πολιτική απόδοση των ευθυνών, άλλο τόσο πρέπει αυτή η τραγική πραγματικότητα να αποτελέσει κριτήριο για το λαό, και με αυτό το κριτήριο να καταδικάσει τα κόμματα εκείνα που βάζουν στο ζύγι της καπιταλιστικής κερδοφορίας τις ζωτικές του ανάγκες.