Τους βλέπεις όλους μαζί στη φωτογραφία, σα να μην πέρασε μια μέρα ή
ενενήντα δευτερόλεπτα, να σου γελάνε ειρωνικά σαν το χρόνο από το
“φιλαράκι της Βόσσου” και νομίζεις πως θα δεις το Σάμουελ Κουφούρ να
κλαίει ακόμα γοερά ακουμπώντας στο δοκάρι. Τους Πυξ-Λαξ να ετοιμάζουν
νέο δίσκο “τα δοκάρια στο γρασίδι περιμένουν τα παιδιά” (να κλάψουν
γοερά ακουμπώντας πάνω τους). Και το ΝΑΤΟ να ετοιμάζεται να βομβαρδίσει
τη Γιουγκοσλαβία του Μιλόσεβιτς, λες και μπήκαμε στο Μάρτη του 99′ -αυτή
κι αν είναι μια σταθερή αξία στην ευρύτερη περιοχή.
Είκοσι χρόνια μετά το έπος της Βαρκελώνης, με τα 90 πιο τρελά δευτερόλεπτα της ιστορία του Τσου-Λου, όπου ο θρύλος λέει πως ο πρόεδρος της ΟΥΕΦΑ τα έζησε στο ασανσέρ του Καμπ Νου, καθώς ανεβοκατέβαινε για την απονομή, ανάλογα με την εξέλιξη, η Μαν. Γιουνάιτεντ νιώθει να έχει ξανά, μετά από χρόνια, την αύρα του Σερ Άλεξ, να είναι μεγάλη, δυνατή, special. Χωρίς το Special One Ζοσέ Μουρίνιο, που απολαμβάνει την αποζημίωση της απόλυσής του, αλλά με τον Όλε-Γκούναρ Σόλσκιερ, το μαθητή του Σερ Άλεξ και έναν από τους δράστες της τρελής ανατροπής του 99′, που πρόσθεσε το όνομά του σε άλλο ένα, αντίστοιχο ριφιφί.
Καμία ομάδα πριν τη Μαν-Γιου δεν είχε καταφέρει να προκριθεί, έχοντας χάσει στην έδρα της με δυο γκολ διαφορά στον πρώτο αγώνα. Έχοντας μάλιστα και 10 απουσίες, αρκετών βασικών παικτών, με έξι πραγματικούς μπέμπηδες στην αποστολή για το Παρίσι και βασικά χωρίς κανείς να το υποψιάζεται ή να της δίνει τύχη. Αλλά τώρα όλοι την υπολογίζουν, ίσως και να την φοβούνται, αν όχι την ίδια, πάντως την αύρα και το πνεύμα της ομάδας του Σερ Άλεξ. Ένα φάντασμα πλανάται πάνω από την ποδοσφαιρική Ευρώπη…
Κι αν η Γιουνάιτεντ είναι η ομάδα των ανατροπών, η Παρί έχει να παλέψει με τα δικά της φαντάσματα και πάει να γίνει ομάδα-ανέκδοτο, βρίσκοντας κάθε χρόνο πιο διασκεδαστικούς τρόπους για να αποκλειστεί από τη συνέχεια του θεσμού. Στο τέλος φαινόταν να περιμένει απλά το μοιραίο, σαν χαρακτήρας θύματος σε θρίλερ, που έχει προαίσθημα για το δολοφόνο και τρέχει μάταια να ξεφύγει, γνωρίζοντας τι θα συμβεί στο τέλος -περιμένει όμως να μάθει το πώς.
Ο Νεϊμάρ, τραυματίας στην κερκίδα, κοιτούσε απορημένος τι έγινε, που ήρθε κι αν έχει νόημα να μείνει κι άλλη χρονιά. Ο Τούχελ έβαζε το όνομά του στη μακρά λίστα όσων δεν μπόρεσαν να λύσουν το ξόρκι της παριζιάνικης ηττοπάθειας, που μοίαζει με αίνιγμα της Σφίγγας. Κι ο Άραβας Κελαϊφί αναλογιζόταν τις περασμένες χρονιές, που ζητούσε να μπει το βίντεο για να μη σφάζουν στο γόνατο οι διαιτητές την ομάδα του. Πόσοι διαιτητές αλήθεια θα έδιναν πέναλτι το χτεσινό χέρι, σε ροή αγώνα, χωρίς να το δουν σε επανάληψη; Αυτή είναι άραγε η (αμφιλεγόμενη) αξία χρήσης και σημασία του VAR ή μήπως να προστατεύουν τους διαιτητές από εξώφθαλμα λάθη;
Και τα ερωτήματα πληθαίνουν: πόσων χρονών πρέπει να φτάσει ο Μπουφόν για να το πάρει απόφαση και να σταματήσει να παλεύει για το Τσου-Λου, τη μοναδική κούπα που του λείπει; Πόσες φορές πρέπει να ζήσει ντεζαβού τον ίδιο αποκλεισμό στο τέλος, με πέναλτι στις καθυστερήσεις, όπως στο περσινό Ρεάλ-Γιουβέντους; Και πόσες φορές έχει κάνει άραγε τέτοια γκέλα στην καριέρα του, όπως το λάθος στο δεύτερο γκολ του Λουκάκου; Ήταν απλά το βρεγμένο χορτάρι που γλιστρούσε ή μήπως οι δαίμονες της ομάδας που τον κατέλαβαν;
Πιθανότατα δε θα τον παρηγορεί ότι η Γιουβέντους που άφησε, είναι κι αυτή με το ένα πόδι εκτός θεσμού, ήδη από τη φάση των 16. Αν και κανείς δεν μπορεί να το πει με σιγουριά, πλέον, με όσα έχουμε δει ως τώρα. Τι άλλες ανατροπές υπάρχουν στο πρόγραμμα; Μπορεί να γυρίσει η Γιουβέντους το 2-0 απέναντι σε μια ομάδα του Σιμεόνε, που μοιάζει με τον καθρέφτη της; Θα δούμε κι άλλο μεγάλο όνομα στην γκιλοτίνα των εκπλήξεων, την επόμενη βδομάδα, μετά την Παρί και τη Ρεάλ; Ή μήπως θα δούμε τέσσερις αγγλικές ομάδες στην οκτάδα, μετά από μια δεκαετία;
Πόσο 90’ς ρετρό αντέχει ακόμα μια διοργάνωση, μετά από τα τρομερά μωρά του Άγιαξ και τους επιγόνους του Σερ Άλεξ; Η ζωή θα δείξει…
Είκοσι χρόνια μετά το έπος της Βαρκελώνης, με τα 90 πιο τρελά δευτερόλεπτα της ιστορία του Τσου-Λου, όπου ο θρύλος λέει πως ο πρόεδρος της ΟΥΕΦΑ τα έζησε στο ασανσέρ του Καμπ Νου, καθώς ανεβοκατέβαινε για την απονομή, ανάλογα με την εξέλιξη, η Μαν. Γιουνάιτεντ νιώθει να έχει ξανά, μετά από χρόνια, την αύρα του Σερ Άλεξ, να είναι μεγάλη, δυνατή, special. Χωρίς το Special One Ζοσέ Μουρίνιο, που απολαμβάνει την αποζημίωση της απόλυσής του, αλλά με τον Όλε-Γκούναρ Σόλσκιερ, το μαθητή του Σερ Άλεξ και έναν από τους δράστες της τρελής ανατροπής του 99′, που πρόσθεσε το όνομά του σε άλλο ένα, αντίστοιχο ριφιφί.
Καμία ομάδα πριν τη Μαν-Γιου δεν είχε καταφέρει να προκριθεί, έχοντας χάσει στην έδρα της με δυο γκολ διαφορά στον πρώτο αγώνα. Έχοντας μάλιστα και 10 απουσίες, αρκετών βασικών παικτών, με έξι πραγματικούς μπέμπηδες στην αποστολή για το Παρίσι και βασικά χωρίς κανείς να το υποψιάζεται ή να της δίνει τύχη. Αλλά τώρα όλοι την υπολογίζουν, ίσως και να την φοβούνται, αν όχι την ίδια, πάντως την αύρα και το πνεύμα της ομάδας του Σερ Άλεξ. Ένα φάντασμα πλανάται πάνω από την ποδοσφαιρική Ευρώπη…
Κι αν η Γιουνάιτεντ είναι η ομάδα των ανατροπών, η Παρί έχει να παλέψει με τα δικά της φαντάσματα και πάει να γίνει ομάδα-ανέκδοτο, βρίσκοντας κάθε χρόνο πιο διασκεδαστικούς τρόπους για να αποκλειστεί από τη συνέχεια του θεσμού. Στο τέλος φαινόταν να περιμένει απλά το μοιραίο, σαν χαρακτήρας θύματος σε θρίλερ, που έχει προαίσθημα για το δολοφόνο και τρέχει μάταια να ξεφύγει, γνωρίζοντας τι θα συμβεί στο τέλος -περιμένει όμως να μάθει το πώς.
Ο Νεϊμάρ, τραυματίας στην κερκίδα, κοιτούσε απορημένος τι έγινε, που ήρθε κι αν έχει νόημα να μείνει κι άλλη χρονιά. Ο Τούχελ έβαζε το όνομά του στη μακρά λίστα όσων δεν μπόρεσαν να λύσουν το ξόρκι της παριζιάνικης ηττοπάθειας, που μοίαζει με αίνιγμα της Σφίγγας. Κι ο Άραβας Κελαϊφί αναλογιζόταν τις περασμένες χρονιές, που ζητούσε να μπει το βίντεο για να μη σφάζουν στο γόνατο οι διαιτητές την ομάδα του. Πόσοι διαιτητές αλήθεια θα έδιναν πέναλτι το χτεσινό χέρι, σε ροή αγώνα, χωρίς να το δουν σε επανάληψη; Αυτή είναι άραγε η (αμφιλεγόμενη) αξία χρήσης και σημασία του VAR ή μήπως να προστατεύουν τους διαιτητές από εξώφθαλμα λάθη;
Και τα ερωτήματα πληθαίνουν: πόσων χρονών πρέπει να φτάσει ο Μπουφόν για να το πάρει απόφαση και να σταματήσει να παλεύει για το Τσου-Λου, τη μοναδική κούπα που του λείπει; Πόσες φορές πρέπει να ζήσει ντεζαβού τον ίδιο αποκλεισμό στο τέλος, με πέναλτι στις καθυστερήσεις, όπως στο περσινό Ρεάλ-Γιουβέντους; Και πόσες φορές έχει κάνει άραγε τέτοια γκέλα στην καριέρα του, όπως το λάθος στο δεύτερο γκολ του Λουκάκου; Ήταν απλά το βρεγμένο χορτάρι που γλιστρούσε ή μήπως οι δαίμονες της ομάδας που τον κατέλαβαν;
Πιθανότατα δε θα τον παρηγορεί ότι η Γιουβέντους που άφησε, είναι κι αυτή με το ένα πόδι εκτός θεσμού, ήδη από τη φάση των 16. Αν και κανείς δεν μπορεί να το πει με σιγουριά, πλέον, με όσα έχουμε δει ως τώρα. Τι άλλες ανατροπές υπάρχουν στο πρόγραμμα; Μπορεί να γυρίσει η Γιουβέντους το 2-0 απέναντι σε μια ομάδα του Σιμεόνε, που μοιάζει με τον καθρέφτη της; Θα δούμε κι άλλο μεγάλο όνομα στην γκιλοτίνα των εκπλήξεων, την επόμενη βδομάδα, μετά την Παρί και τη Ρεάλ; Ή μήπως θα δούμε τέσσερις αγγλικές ομάδες στην οκτάδα, μετά από μια δεκαετία;
Πόσο 90’ς ρετρό αντέχει ακόμα μια διοργάνωση, μετά από τα τρομερά μωρά του Άγιαξ και τους επιγόνους του Σερ Άλεξ; Η ζωή θα δείξει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου