ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΤΗΡΙΞΗΣ ΤΟΥ ΚΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΕΛΑΝΔΡΙΑ

            Πολλοί είναι εκείνοι που με ρωτάνε γιατί στηρίζω και θα ψηφίσω το ΚΚΕ στις 7 Ιουλίου. Η απάντηση είναι απλή: γιατί, το πραγματικό δίλημμα στις εκλογές που έρχονται είναι ένα. Είμαστε μ’ εκείνους που αποδεδειγμένα υπερασπίζονται τα συμφέροντά μας, που οι πράξεις τους δεν είναι ανακόλουθες με τα λόγια τους ή μ’ εκείνους που στα λόγια είναι μαζί μας και στην πράξη στηρίζουν όλες εκείνες τις πολιτικές που κάνουν τη ζωή μας κόλαση;

            Το να δηλώνεις απερίφραστα ότι θα εφαρμόσεις πολιτικές που θα εξαθλιώσουν ακόμα περισσότερο το λαό, όπως κάνει η Ν.Δ. δεν είναι εντιμότητα. Είναι κυνισμός. Το να πλασάρεσαι ως αριστερός όταν ως κυβέρνηση λειτουργούσες ως εξυπηρετητής των συμφερόντων των λίγων εις βάρος των πολλών, όπως έκανε ο Σύριζα, είναι ανεντιμότητα. Το να προσπαθείς να υφαρπάξεις την ψήφο των δυσαρεστημένων απλώς και μόνο για να διεκδικήσεις μερίδιο στην εξουσία την επόμενη μέρα, όπως κάνουν κόμματα τύπου ΚΙΝΑΛ και άλλοι ευκαιριακοί σχηματισμοί-πυροτεχνήματα είναι πολιτική απατεωνιά.

            Η μόνη κερδισμένη ψήφος στις 7 Ιουλίου είναι η ψήφος στο κόμμα που ποτέ δεν είπε ψέματα στο λαό, που ήταν πάντα δίπλα στους πολλούς που παράγουν τον πλούτο κι ενάντια στους λίγους που τους τον κλέβουν και που θα συνεχίσει να το κάνει και μετά τις εκλογές, όταν όλοι οι υπόλοιποι θα μας έχουν ξεχάσει. Και αυτό το κόμμα δεν είναι άλλο από το ΚΚΕ!

Παναγιώτης Κελάνδριας

Καθηγητής στο Τμήμα Ξένων Γλωσσών, Μετάφρασης και Διερμηνείας στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο – Τραγουδοποιός

TI ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ Ο ΛΑΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΕΣ ΜΠΙΖΝΕΣ ?!!

Με τυμπανοκρουσίες, που είχαν και άρωμα εκλογών, αλλά και πολλούς «υψηλούς προσκεκλημένους», με πρώτο και καλύτερο τον Αμερικανό πρέσβη Πάιατ, υπογράφηκαν την περασμένη Πέμπτη οι συμβάσεις για την παραχώρηση του δικαιώματος έρευνας και εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων στις θαλάσσιες περιοχές «Δυτικά Κρήτης» και «Νοτιοδυτικά Κρήτης».

Πρόκειται για θαλάσσιες περιοχές έκτασης 20.058,4 τετρ. χλμ. και 19.868,37 τετρ. χλμ. αντίστοιχα, οι οποίες προκηρύχθηκαν το 2017, ύστερα από ενδιαφέρον που εκδήλωσαν οι ίδιες οι εταιρείες. Στην ανάδοχο κοινοπραξία μετέχουν η γαλλική «Total» (40%), η αμερικανική «ExxonMobil» (40%) και τα Ελληνικά Πετρέλαια (20%).

Η τελετή υπογραφής των συμβάσεων έδωσε βήμα στην κυβέρνηση να ξεδιπλώσει προεκλογικά όλο το «αναπτυξιακό» της όραμα για λογαριασμό του κεφαλαίου, μέσα από την ανάδειξη της χώρας σε ενεργειακό κόμβο,που θα την καταστήσει πόλο έλξης μεγάλων ξένων επενδύσεων. Σ' αυτόν το στόχο συμπράττει βέβαια και η ΝΔ, η οποία παραλαμβάνει στρωμένο το έδαφος και σ' αυτόν τον τομέα, για να πάει ένα βήμα πιο πέρα, ως η επόμενη κυβέρνηση.

Οπως είπε ο Αλ. Τσίπρας, μιλώντας στην εκδήλωση, η υπογραφή της σύμβασης παραχώρησης σηματοδοτεί «μια άλλη αναπτυξιακή οικονομική προοπτική στην Ελλάδα (...) για τις επόμενες γενιές, για τη δυνατότητα η χώρα μας να είναι μια χώρα ισχυρή και ο λαός μας να ζει σε ευημερία».

Τι θα κερδίσει ο λαός από τις ενεργειακές μπίζνες;

Απολύτως τίποτα.

Το αντίθετο μάλιστα. Με δεδομένο ότι αυτά τα κοιτάσματα δεν είναι ανεξάντλητα, θα στερηθεί τη δυνατότητα να αξιοποιηθούν για την ευημερία του, για πάμφθηνη Ενέργεια, σημαντικοί φυσικοί και ενεργειακοί πόροι, υπό άλλες βέβαια συνθήκες, με την εξουσία στα χέρια του και με την παραγωγή, τον φυσικό πλούτο κοινωνική ιδιοκτησία και με κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία.

Μήπως άραγε θα αντιμετωπιστεί η ενεργειακή φτώχεια ή το γεγονός ότι η λαϊκή οικογένεια πληρώνει πανάκριβα την Ενέργεια; Σε καμία περίπτωση.

Ας σκεφτούμε το εξής: Τα ΕΛΠΕ, στα οποία το κράτος διατηρεί ακόμα το πλειοψηφικό πακέτο, είναι η πιο κερδοφόρα εταιρεία στην Ελλάδα, με ισχυρή παρουσία στα Βαλκάνια και με συμπράξεις διεθνούς εμβέλειας, όπως δείχνει και η συμμετοχή της στην κοινοπραξία με την «Total» και την «ExxonMobil».

Ποιο είναι το όφελος για το λαό απ' όλο αυτό; Το βρίσκει κανείς όταν βάζει πετρέλαιο θέρμανσης; Το βρίσκει όταν βάζει καύσιμα στο αυτοκίνητό του; Το βρίσκει μήπως στις τιμές των καταναλωτικών προϊόντων; Δεν το βρίσκει πουθενά....

Οι μόνοι ωφελημένοι από την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων νότια και νοτιοδυτικά της Κρήτης θα είναι οι πολυεθνικοί όμιλοι και βέβαια και τα ΕΛΠΕ, που αναλαμβάνουν την έρευνα, την εξόρυξη και την εκμετάλλευση των πιθανών κοιτασμάτων.

Στα δεδομένα της δικής τους κερδοφορίας προσαρμόζονται άλλωστε και οι απαράδεκτα ευνοϊκοί όροι των συμβάσεων παραχώρησης, στους οποίους περιλαμβάνονται αστεία ποσά για τη δέσμευση μεγάλου μέρους της ελληνικής επικράτειας, με τεράστια γεωπολιτική και οικονομική σημασία.

Μήπως έτσι εξασφαλίζονται η ασφάλεια και η ειρήνη στην περιοχή;

Ούτε για αστείο!

Τα σχέδια εκμετάλλευσης των ελληνικών υδρογονανθράκων είναι μέρος ενός μεγαλεπήβολου «project», με στόχο τη λεγόμενη «ενεργειακή απεξάρτηση της Ευρώπης από τη Ρωσία», που περιλαμβάνει εναλλακτικές πηγές τροφοδότησης των κρατών - μελών της ΕΕ, ανταγωνιστικά προς το ρωσικό φυσικό αέριο.

Το σχέδιο αυτό υποστηρίζουν θερμά οι ΗΠΑ, όπως έδειξε και το νομοσχέδιο Μενέντεζ που ψηφίστηκε πρόσφατα στην αμερικανική Γερουσία για την ενεργότερη εμπλοκή των αμερικανικών μονοπωλίων στο διαμοιρασμό του ενεργειακού πλούτου στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Αυτό σηματοδοτεί άλλωστε και η παρουσία της «ExxonMobil» στην κυπριακή ΑΟΖ και τώρα στα νερά της Κρήτης.

Για όλα αυτά, ήταν αποκαλυπτικά τα όσα είπε στην ίδια εκδήλωση ο Αμερικανός πρέσβης, συνδέοντας τα δύο θαλάσσια οικόπεδα που δόθηκαν προς εκμετάλλευση με τις πρόσφατες ανακαλύψεις μεγάλων αποθεμάτων φυσικού αερίου στις θαλάσσιες περιοχές της Αιγύπτου, του Ισραήλ και της Κύπρου, καθώς βέβαια και με τον συνολικό αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, με άξονα την Ενέργεια.

Είναι, λοιπόν, δυνατόν να βάζεις το κεφάλι σου στον ντορβά των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και σχεδίων και να νιώθεις «ασφαλής» και «σταθερός»;

Η ενεργότερη συμμετοχή της Ελλάδας στο ενεργειακό «παιχνίδι» που εξελίσσεται στην περιοχή πάει πακέτο με τη βαθύτερη εμπλοκή σε σχέδια και ανταγωνισμούς που καθιστούν τη χώρα μαγνήτη κινδύνων για το λαό.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε άλλωστε ότι στις πιο πρόσφατες συνόδους του, το ΝΑΤΟ ανέδειξε σε Νο 1 στόχο τη διατήρηση της «ενεργειακής ασφάλειας» στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, την προστασία δηλαδή και με στρατιωτικά μέσα των υποδομών και γενικότερα των επενδύσεων που κάνουν «δυτικά» μονοπώλια, από τις απειλές των ανταγωνιστών τους, κυρίως της Ρωσίας και της Κίνας.

Το ζωντανό παράδειγμα της Κύπρου

Το ζωντανό παράδειγμα της Κύπρου, που κι αυτή απολαμβάνει τη ...στήριξη των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στα ενεργειακά της σχέδια, είναι αποκαλυπτικό. Η ανακάλυψη κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην κυπριακή ΑΟΖ, οι συμπράξεις με άλλα κράτη της περιοχής για την εξόρυξη και την εκμετάλλευσή τους, η στενότερη συνεργασία με τις ΗΠΑ για τη δημιουργία εναλλακτικού ενεργειακού κέντρου στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, ούτε την τουρκική επιθετικότητα απέτρεψαν, ούτε οδήγησαν σε μια δίκαιη λύση του Κυπριακού.

Αντίθετα, η Κύπρος στρατιωτικοποιείται ολοένα και περισσότερο (ΗΠΑ και Γαλλία διεκδικούν βάσεις στο νησί, πέραν των βρετανικών), το ΝΑΤΟ ισχυροποιεί την παρουσία του στην περιοχή και διεκδικεί ρόλο εγγυητή του συστήματος ασφαλείας, σε ενδεχόμενη διευθέτηση του Κυπριακού με ένα από τα διχοτομικά σενάρια που αναθερμαίνονται, η Ρωσία δείχνει τα δόντια της και ο κυπριακός λαός δεν έχει δει κανένα όφελος για τον ίδιοαπό τη μέχρι τώρα αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου της χώρας.

Κατ' αναλογία, η Τουρκία δεν έχασε χρόνο για να εκδηλώσει τη δυσαρέσκειά της στην παραχώρηση των θαλάσσιων ελληνικών οικοπέδων, έχοντας ήδη μετατοπίσει τις αμφισβητήσεις και τις διεκδικήσεις της ακόμα πιο δυτικά, στον 28ο Μεσημβρινό, αμφισβητώντας παράλληλα το κυριαρχικό δικαίωμα της Ελλάδας να ορίζει ΑΟΖ που θα συνορεύει με αυτήν της Αιγύπτου, χωρίς τη δική της εμπλοκή.

Στο μέλλον ...Κόλπος του Μεξικού;

Μια τελευταία παράμετρος είναι αυτή των κινδύνων για το φυσικό περιβάλλον και την οικονομία της Κρήτης, συνολικά της Ελλάδας, σε περίπτωση κάποιου ατυχήματος. Δεν είναι τυχαία η προσπάθεια της κυβέρνησης να διασκεδάσει τις ανησυχίες, διαφημίζοντας τους «αυστηρούς περιβαλλοντικούς όρους» που συνοδεύουν τις συμβάσεις παραχώρησης.

Κανείς ωστόσο δεν πρέπει να αισθάνεται ασφαλής, όταν γνωρίζει ότι τέτοιες εγκαταστάσεις και υποδομές μπορεί να αποτελέσουν ακόμα και στρατιωτικούς στόχους σε περίπτωση κλιμάκωσης της ιμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης στην περιοχή.

Οπως δεν μπορεί να αποκλείσει κανείς ένα σοβαρό ατύχημα, απ' αυτά που έχουμε δει και στο παρελθόν, στον Κόλπο του Μεξικού και αλλού, με μεγάλες και ανεπανόρθωτες συνέπειες για το περιβάλλον, για την αλιεία, για την οικονομία γενικότερα.

Πολύ περισσότερο που στον καπιταλισμό τα μέτρα προστασίας του περιβάλλοντος, ακόμα και της ζωής των εργαζομένων, θεωρούνται κόστος, αυξάνοντας τους κινδύνους να συμβεί κάποιο «ατύχημα».

Κριτήριο ψήφου οι εξελίξεις

Ο λαός δεν πρέπει να ξεχνά ότι στον καπιταλισμό οι δρόμοι του πετρελαίου είναι χαραγμένοι με αίμα. Αυτό που παρουσιάζεται ως «ευλογία» για τα μονοπώλια και τα κέρδη τους είναι «κατάρα» για τους λαούς, όπως έδειξαν πλείστα όσα παραδείγματα στη σύγχρονη ιστορία της Λιβύης, του Ιράκ, της Συρίας, χωρών της Αφρικής και πάει λέγοντας.

Γι' αυτό χρειάζεται να αποτελέσει κριτήριο ψήφου η προσπάθεια της κυβέρνησης και των άλλων κομμάτων να κοροϊδέψουν το λαό ότι «ένα νέο κεφάλαιο» ανοίγεται προς όφελός του με την παράδοση του ορυκτού πλούτου της χώρας στα πολυεθνικά μονοπώλια, την ώρα που βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στη δίνη επικίνδυνων ανταγωνισμών με απρόβλεπτη εξέλιξη.

Η ενίσχυση του ΚΚΕ στις εκλογές δεν στέλνει μόνο μήνυμα υπεράσπισης του φυσικού πλούτου της χώρας από τα «σαγόνια» των μονοπωλίων,αλλά αποτελεί εγγύηση ότι από την επόμενη κιόλας μέρα θα δυναμώσει η πάλη ενάντια στην ιμπεριαλιστική εμπλοκή, ενάντια στα επικίνδυνα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια και τους ανταγωνισμούς, όπου τα ζητήματα της Ενέργειας παίζουν καθοριστικό ρόλο.

Ενα πιο ισχυρό ΚΚΕ θα δώσει με καλύτερες προϋποθέσεις τη μάχη για τα λαϊκά συμφέροντα, ενάντια στην πολιτική που καταδικάζει το λαό στην ενεργειακή φτώχεια, φωτίζοντας την προοπτική της εργατικής εξουσίας, της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής και του ορυκτού πλούτου, της αξιοποίησής του για ανάπτυξη προς όφελος του λαού και όχι για τα κέρδη των μονοπωλίων.

Κ.

    

ΤΕΝΕΚΕΔΕΣ....ΞΕΓΑΝΩΤΟΙ !!! [ video ]

Προεκλογικό σποτ που κυκλοφόρησε το ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ παρουσιάζει τον κόσμο σαν τενεκέ έτοιμο να γεμίσει από τις υποσχέσεις, τα ψέματα και τις απάτες του οποιουδήποτε.

 

Έτσι το ΠΑΣΟΚ ζητάει από τους τενεκέδες – ψηφοφόρους, να αδειάσουν από τα ψέματα, τις απάτες και τις υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ και να γεμίσουν με τις υποσχέσεις (και τα ψέματα) του ΠΑΣΟΚ!

 

Φοβερό και τρομερό σποτάκι. Το ΠΑΣΟΚ ζητάει ψήφους από τενεκέδες!

Δεν μας φαίνεται καθόλου παράξενο αυτό.

Στη χώρα που ο λαός ψηφίζει τον Λεβέντη, τον Βελόπουλο, τον Καμμένο, τον Θεοδωράκη, τον Μιχαλολιάκο, τον Βαρουφάκη, την Κωνσταντοπούλου, 

τον Λαφαζάνη και άλλους παρόμοιους.....γιατί το ΠΑΣΟΚ να μην τον προκαλεί αποκαλώντας τον τενεκέ και ζητώντας την ψήφο του;!

 

 

Δείτε το σποτ του ΠΑΣΟΚ που παριστάνει τον λαό ως τενεκέ! (vid)

 

Νίκος Παπασπύρος: Παραμένω ενεργός στις Παρεμβάσεις, αλλά θεωρώ αναγκαία τη στήριξη του ΚΚΕ

Κατιούσα

Μια ιδιαίτερη δήλωση στήριξης φιλοξενεί το φύλλο του Σαββατοκυριακάτικου Ριζοσπάστη. Το ιδιαίτερο στοιχείο δεν είναι η μετατόπιση και ο χώρος από τον οποίο προέρχεται ο συγκεκριμένος εκπαιδευτικός, αλλά ότι παραμένει ενεργός συνδικαλιστικά στις Παρεμβάσεις -που δε συνεργάζονται με το ΠΑΜΕ- ωστόσο θεωρεί αναγκαία την εκλογική ενίσχυση του ΚΚΕ. Ακολουθεί το κείμενο της δήλωσης στήριξης.

Μπροστά στην ολομέτωπη νεοφιλελεύθερη επίθεση που δέχτηκε και δέχεται ο κόσμος της εργασίας, με εργαλείο τα μνημόνια, το ΚΚΕ ήταν και είναι το κόμμα που αντιτάχθηκε στη λογική των μονόδρομων και υπερασπίστηκε τις λαϊκές κατακτήσεις.Σήμερα, η προσπάθεια εδραίωσης ενός νέου διπολισμού ανάμεσα στη ΝΔ και στον ΣΥΡΙΖΑ, με το ψεύτικο δίλημμα της συντήρησης ή της «προόδου», στόχο έχει να αλώσει συνειδήσεις και να αφαιρέσει ακόμα περισσότερες κατακτήσεις.
Την επόμενη μέρα των εκλογών θα είναι αναγκαία μια πιο ισχυρή αντιπολίτευση υπεράσπισης των λαϊκών συμφερόντων και γι’ αυτό έχει ιδιαίτερη αξία η ενίσχυση του ΚΚΕ και η δημιουργία ενός κοινωνικού, πολιτικού μετώπου αντίστασης και προοπτικής.
Παρ’ όλες τις επιμέρους επιφυλάξεις μου και παραμένοντας ενεργός στον συνδικαλιστικό χώρο των «Παρεμβάσεων» στην Εκπαίδευση, θεωρώ αναγκαία σήμερα τη στήριξη του ΚΚΕ, που μπορεί να αποτελέσει ανάχωμα στα σχέδια του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού στη χώρα μας.

Δάσκαλος. Αντιπρόεδρος του ΔΣ του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης «Περικλής». Πρώην μέλος του ΔΣ της ΔΟΕ ως εκπρόσωπος των «Παρεμβάσεων»

«Αν δεν υπήρχε το ΜεΡΑ25, μάλλον ΚΚΕ θα ψήφιζα»…

Το 1986 κυκλοφορεί ο «Χειμωνιάτικος ήλιος» του Μάνου Χατζιδάκι. Στο σημείωμα του συνθέτη που συνοδεύει τον δίσκο, ο Χατζιδάκις προσθέτει και τα παρακάτω λόγια:

«Λυπάμαι μόνο που τον δίσκο αυτόν θα τον ακούσουν κι ακροατές που δεν μ’ αρέσουν. Μα δεν βρήκα μέχρι στιγμής τρόπο να τους το απαγορεύσω. Κι αυτό μου δημιουργεί μελαγχολία».

    Ας έρθουμε τώρα στα δικά μας, τα συγκαιρινά, τα προεκλογικά.
    Πριν από λίγες μέρες απαντώντας σε έναν συνομιλητή του στο τουίτερ όταν εκείνος τον ρώτησε για το ΚΚΕ, ο κ.Βαρουφάκης έγραψε: «Θρηνώ για τον μαξιμαλισμό τους»… Χτες ο ίδιος άνθρωπος (Βαρουφάκης), δήλωσε στο ραδιόφωνο 247: «Αν δεν υπήρχε το ΜεΡΑ25, μάλλον ΚΚΕ θα ψήφιζα»…
    Τι να του συμβαίνει, άραγε, του κ.Βαρουφάκη; Υποψιαζόμαστε πως δεν πρέπει να είναι και το πιο ευχάριστο συναίσθημα, από τη μια να «θρηνείς» κι από την άλλη να εμφανίζεσαι (εν δυνάμει) συνοδοιπόρος εκείνου που αποτελεί το αίτιο της θρηνωδίας σου…
    Πάσχει, όντως, από τέτοιο οδυνηρό (εσωτερικό) αντιπάλεμα; Η μήπως απλά ψηφοθηρεί ο κ. Βαρουφάκης; 
    Τι να σας πούμε και εμείς. Ως εκ τούτου θα αποφύγουμε να κάνουμε δεύτερες σκέψεις για το αν υπάρχουν δεύτερες σκέψεις σε αυτή τη δήλωση του κ. Βαρουφάκη. Και θα την θεωρήσουμε ειλικρινή την δήλωση. Ότι, δηλαδή, ο κ. Βαρουφάκης μπορεί και να ψήφιζε ΚΚΕ.
    Υπάρχουν, όμως, ορισμένα στοιχεία που έχουν καταγραφεί πριν ακόμα ο κ. Βαρουφάκης εμφανιστεί ως (εν δυνάμει)… ψηφοφόρος  του ΚΚΕ.
Για παράδειγμα, υπενθυμίζουμε ότι κατά την μεν κυβερνητική του θητεία, ο κ.Βαρουφάκης μας συστήθηκε έτσι:
    α) Θιασώτης της «δημιουργικής ασάφειας»,
    β) οπαδός του «70% καλού μνημονίου»,
    γ) κήρυκας του «λιτού βίου»,
    δ) συνδιαμορφωτής της απόφασης του Eurogroup της 20ης Φεβρουαρίου 2015 (που φέρει την υπογραφή του), με την οποία η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που «θα καταργούσε τα Μνημόνια», αποδέχτηκε τα Μνημόνια των προηγούμενων διαβεβαιώνοντας τρόικες και θεσμούς ότι «οι Ελληνικές αρχές επαναλαμβάνουν την κατηγορηματική τους δέσμευση να τηρήσουν τις οικονομικές τους υποχρεώσεις προς όλους τους πιστωτές πλήρως και εγκαίρως…». Τότε ήταν που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (αυτή που θα καταργούσε τα Μνημόνια), υπέγραψε δια του κ.Βαρουφάκη, ενώπιον Θεών και τροικανών, οι ενέργειές της «να απέχουν από οποιαδήποτε κατάργηση μέτρων και μονομερείς αλλαγές»…
    Αυτά (που επαναλαμβάνουμε φέρουν την υπογραφή του κ.Βαρουφάκη) έγιναν τότε.
    Τώρα, κατά την τρέχουσα προεκλογική περίοδο, ο (εν δυνάμει) ψηφοφόρος του ΚΚΕ κ.Βαρουφάκης, μας έχει συστηθεί έτσι:
    α) Τη μια μέρα «συνεργάζομαι και με ΣΥΡΙΖΑ και με ΝΔ»,
    β) την άλλη μέρα «δεν συνεργάζομαι με κανέναν»,
    γ) την επόμενη μέρα κι από τα προ τριετίας είμαι «ασταθής Μαρξιστής» στα βάζω στα ψηφοδέλτιά μου τον κ.Τάκη Μίχα πρώην οπαδό του Τζήμερου,
    δ) τη μεθεπόμενη μέρα είμαι «ρεαλιστικά ανυπάκουος» απέναντι στη – πάντα – λατρεμένη ΕΕ κοκ…
    Ξέρετε, όμως, εδώ κάτι δεν πάει καλά. Κάτι δεν κολλάει. Γιατί όλα αυτά μαζί, τόσο τα πριν όσο και τα σημερινά, είναι ολίγον παράξενα για έναν ψηφοφόρο του ΚΚΕ (από όσο μπορούμε να γνωρίζουμε). Ακόμα και εν δυνάμει…
    Από την άλλη, ποιοι είμαστε εμείς που θα αμφισβητήσουμε την άβυσσο της ψυχής του (κάθε) ψηφοφόρου. Αφήστε που όπως ο Χατζιδάκις δεν είχε τρόπο να αποφύγει ακροατές που δεν του άρεσαν, έτσι και τα κόμματα (του ΚΚΕ συμπεριλαμβανομένου) δεν έχουν τρόπο να αποφύγουν ψηφοφόρους που δεν τους αρέσουν.

    Στην περίπτωση, βέβαια, του κ.Βαρουφάκη δεν υφίσταται τέτοιο πρόβλημα. Το θέμα, για την ακρίβεια, έχει λυθεί πριν την γέννησή του. Διότι ο κ.Βαρουφάκης, που ούτε ψηφοθηρεί ούτε “εξυπνακίζει”, έφτιαξε κόμμα. Κι έτσι το ΚΚΕ απαλλάσσεται από την «μελαγχολία» να τον έχει ψηφοφόρο… 

ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΨΗΦΟΥ

Αυτές τις μέρες  πριν από τις εκλογές όλο και περισσότερο τα κόμματα εξουσίας μας καθησυχάζουν με υποσχέσεις, όπως και σε κάθε εκλογές, και επιστρατεύονται τα πάντα, οράματα, ιδέες, προσδοκίες για να μας πείσουν.

Οι εκλογές γίνονται αυτοσκοπός της αστικής δημοκρατίας, καλλιεργώντας την ψευδαίσθηση για έλεγχο της κυρίαρχης εξουσίας από τις επιλογές των ψηφοφόρων, με την μετατροπή  της συλλογικής βούλησης του λαού σε κυβερνήσεις και πολιτικές.  Οι λέξεις 'εκλογή' και 'δημοκρατία' έχουν γίνει συνώνυμες. Άλλωστε και στην Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του 1948 δηλώνεται πως η βούληση του λαού, θεμέλιο της κρατικής εξουσίας, «πρέπει να εκφράζεται με τίμιες εκλογές, οι οποίες πρέπει να διεξάγονται περιοδικά, με καθολική, ίση και μυστική ψηφοφορία». Σαν να θεωρείται μια μέθοδος έκφρασης της λαϊκής θέλησης και μόνο αυτή ως βασικό δικαίωμα. Κι έτσι οι εκλογές δεν είναι απλώς ένα μέσο συμμετοχής στη δημοκρατία, αλλά αποκτά αναφαίρετη αξία, ανεξαρτήτως προϋποθέσεων, ακόμα κι όταν περιφρονούνται οι λαοί που εκλέγουν. Πρόσφατο παράδειγμα η μεθόδευση πραξικοπήματος στη Βενεζουέλα που περιλάμβανε βέβαια και τη διεξαγωγή εκλογών. Ακόμα και σε χώρες που καταστράφηκαν από συγκρούσεις με την επέμβαση ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, όπως στο Ιράκ, η διεξαγωγή εκλογών θεωρείται αποκατάσταση κανονικότητας και λειτουργία της δημοκρατίας.  Η εκλογική διαδικασία, που θεωρείται πως κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες προωθεί τη  δημοκρατία, γίνεται ένα είδος προϊόντος εξαγωγής από  τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Δύσης, άλλοθι για τις επεμβάσεις.

Στα καθ’ ημάς, η προεκλογική περίοδος περιλαμβάνει κομματικές αντιπαραθέσεις που θέλουν να έχουν ένα άρωμα  σκληρής σύγκρουσης,, μόνο που αυτή, ανάμεσα στα αστικά κόμματα,  μοιάζει στερημένη από περιεχόμενο, αν και κατάλληλη για  να προσφέρει θέαμα. Τα εμπορικά μέσα μαζικής ενημέρωσης εμφανίζονται ως οι σημαντικότεροι κατασκευαστές κοινωνικής συναίνεσης και προώθησης κάθε φορά αντίστοιχων εναλλαγών στην κυβερνητική εξουσία.  Η δημοκρατία συρρικνώνεται στη επιλογή εκπροσώπων για τους οποίους η κατάκτηση των επόμενων εκλογών έχει γίνει πιο σημαντική από την εκπλήρωση υποσχέσεων που έγιναν κατά τις τελευταίες εκλογές Σ’ αυτή τη δεκαετία μάλιστα  της καπιταλιστικής κρίσης βίωσαν οι εκλογείς πώς τα αστικά κόμματα ανταποκρίνονται περισσότερο στα συμφέροντα των τραπεζιτών, των βιομηχάνων, των εμπόρων, των επενδυτών κλπ. Ανεξάρτητα λοιπόν  από το ποιο  αστικό κόμμα είναι στην εξουσία, έχει γίνει φανερό πως  οι κυβερνητικές υπηρεσίες είναι στενά συνδεδεμένες με τα επιχειρηματικά συμφέροντα μέσω της  περιστρεφόμενης πόρτας των ομάδων συμφερόντων, όπου οι αξιωματούχοι, πολιτικοί και κυβερνητικοί υπάλληλοι,  περιστρέφονται μεταξύ του κρατικού και του ιδιωτικού τομέα. Κι είναι κι αυτό απόδειξη πως το αστικό κράτος δεν υπάρχει παρά για να επιβάλλει τα συμφέροντα της οικονομικά ισχυρής τάξης των αστών.  

 Και κάπως έτσι η πολιτική απαξιώνεται, οι πολιτικοί θεωρούνται στην πλειοψηφία τους ανυπόληπτοι, οι επιλογές κατά την εκλογική διαδικασία γίνονται με βάση προσωπικά βιογραφικά ευρέσεως εργασίας, ηθικά κριτήρια, στυλ συμπεριφοράς ενώ σε μεγάλο  ποσοστό  το εκλογικό σώμα μένει αδιάφορο. Και ο γενικός κυνισμός ανάμεσα στις μάζες έναντι των πολιτικών και της πολιτικής τους –ένας κυνισμός που κυμαίνεται πολύ βαθύτερα από ό, τι μπορεί να μετρηθεί μόνο με την επισήμανση του αυξανόμενου αριθμού ανθρώπων που δεν κάνουν κόπο να ψηφίσουν στις εκλογές - είναι η ίδια η απόδειξη ότι η ματαιότητα και η διαφθορά της αστικής πολιτικής έχει γίνει μέρος της λαϊκής συμπεριφοράς.  

Βέβαια, το θετικό των αστικών εκλογών για τις εκμεταλλευόμενες τάξεις είναι ότι για σύντομη έστω περίοδο η γενική προσοχή επικεντρώνεται στο ζήτημα της πολιτικής εξουσίας. Κι επειδή η αστική τάξη καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να συγκαλύψει την ερώτηση για την πολιτική εξουσία ακόμα κι αν φαίνεται να την αντιμετωπίζει, γι’ αυτό η ύπαρξη και η ενδυνάμωση του κόμματος της εργατικής τάξης, του κομμουνιστικού,  είναι καθοριστική για τους αγώνες της. Γιατί  η ψευδαίσθηση ότι τέτοιες εκλογές μπορούν να αποφασίσουν το ζήτημα της εξουσίας είναι ένας από τους πιο προσεκτικά καλλιεργημένους μύθους της αστικής τάξης, η βάση για παγίδευση στην πραγματική κυριαρχία του κεφαλαίου ως επιλογή της εργατικής  πλειοψηφίας. Γι’ αυτό και διαστρεβλώνεται και συκοφαντείται η κομμουνιστική προοπτική, για να συρρικνώνεται η δύναμη του  κομμουνιστικού κόμματος, ώστε να εδραιώνεται  η πεποίθηση πως δεν υπάρχει εναλλακτική λύση και η εργατική τάξη να μη συνειδητοποιεί τη δύναμή της.  Κι έτσι η αστική τάξη χωρίς αντίσταση, όταν η λαϊκή δυσαρέσκεια εντείνεται να μπορεί να υπενθυμίζει στις μάζες πως το κεφάλαιο έχει όλη τη δύναμη να επιβάλλει αυστηρότερους περιορισμούς σε ό,τι μπορεί να επιτρέπεται στις επιλογές που μπορεί να κάνουν.

Η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζει η εργατική τάξη δεν είναι μόνο  η έλλειψη συνειδητοποίησης της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης της, αλλά  η έλλειψη αποτελεσματικής οργάνωσης για την καταπολέμησή της. Οι εκλογικές εκστρατείες είναι ένας από τους τρόπους για την οικοδόμηση αυτής της οργάνωσης. Γι’ αυτό η υπερψήφιση του ΚΚΕ είναι η μόνη μας επιλογή.

"Προοδευτικό Μέτωπο" ενάντια στο... ΚΚΕ...

Ο Πάνος και στις Ευρωεκλογές ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ!

Ο Πάνος είναι απο τους ψηφοφόρους του ΚΚΕ που έφυγαν για τον ΣΥΡΙΖΑ το 2012 πιστεύοντας στο ''πρώτη φορά αριστερά'' και η δύναμη του κόμματος από το 8,5 % πήγε στο 4,5 %. 

Ο Πάνος προχθές συμμετείχε σε μια σύσκεψη μαζί με άλλους πρώην ψηφοφόρους του ΚΚΕ που έφυγαν για τον ΣΥΡΙΖΑ και τώρα αποφάσισαν να επιστρέψουν στο ΚΚΕ!
Έχει αξία να μεταφέρω μερικά από αυτά που είπε ο Πάνος στην σύσκεψη:

• Πήγα στον ΣΥΡΙΖΑ καθαρά να δοκιμάσω τι μπορεί να κάνει μια κυβέρνηση από αριστερούς μέσα στο αστικό πολιτικό σύστημα και επειδή το ΚΚΕ είχε ξεκαθαρίσει πως δεν θα συμμετέχει ποτέ σε αστική κυβέρνηση. 
• Μας έφεραν τον Παυλόπουλο για πρόεδρο το δέχτηκα με βαριά καρδιά...
• Έκαναν το Οχι Ναι και το κατάπια για να μην γίνουμε αριστερή παρένθεση!
• Γίναμε οι καλύτεροι εταίροι του Τραμπ και το δέχτηκα κι αυτό για να πιέσουμε την ΕΕ όπως μας έλεγαν.
• Έφεραν για χατήρι των Αμερικανών την συμφωνία των Πρεσπων την δέχτηκα μπας και μας βοηθήσουν και βγούμε απο τα μνημόνια βλέποντας καθαρά πως για τους Αμερικανους χάνουμε την κυβέρνηση!
• Ψήφισα και στις Ευρωεκλογές μόνο και μόνο για να μην έρθει η ΝΔ! Το αποτέλεσμα γνωστό! Η ΝΔ στην πόρτα της κυβέρνησης. 

Και τώρα; 

• Θα περίμενα σαν ΣΥΡΙΖΑ ένα μήνα μέχρι τις εκλογές να κάνουμε κάτι να φέρουμε αυτόν τον κόσμο που έφυγε για την ΝΔ ξανά στον ΣΥΡΙΖΑ! 
• Να κάνουμε μια προσπάθεια τέλος πάντων!
• Καμιά συζήτηση όμως γι αυτό!

Αντίθετα πριν λίγες μέρες μου έδωσαν μια κατάσταση από ψηφοφόρους του ΚΚΕ να τους πλησιάσω να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ για να μην έρθει η Δεξιά!
Εκει πραγματικά σοκαρίστηκα! 

Λέω μέσα μου τι μου ζητούν τώρα;
Αντι να μου ζητήσουν να αδυνατίσω την ΝΔ μου ζητούν να αδυνατίσω το ΚΚΕ; 

Τελικά ποιον έχουμε απέναντι;

Πέρασαν πολλά από το μυαλό μου!

Εκείνο όμως που θυμήθηκα και είμαι εδώ σήμερα σ' αυτή τη σύσκεψη είναι τα λόγια που μου εξιστορούσε ο παππούς μου από την εξορία του στη Μακρόνησο!

Έλεγε ο παππούς μου:

• Δεν έφτανε μόνο να υπογράψεις δήλωση και να αποκηρύξεις τα πιστεύω σου!
• Δεν έφτανε που αυτή η δήλωση έπρεπε να διαβαστεί στην Εκκλησία του χωριού σου να μάθουν όλοι οι συγχωριανοί σου την ταπείνωση!
• Δεν έφταναν όλα αυτά και άλλα τόσα ταπεινωτικά και προσβλητικά! 
• Μετά την δήλωση έπρεπε τώρα να στραφείς και ενάντια στους πρώην συντρόφους σου!
• Έπρεπε να συμμετέχεις στους κατασταλτικούς μηχανισμούς είτε σαν ρουφιάνος είτε σαν προβοκάτορας και όπου άλλου σε χρειαζόταν το αστικό κράτος και η εξουσία του!

Αυτά τα λόγια του παππού θυμήθηκα όταν μου έδωσαν την κατάσταση να πλησιάσω ψηφοφόρους του ΚΚΕ!

Αυτά τα λόγια θυμήθηκα και είμαι εδώ σήμερα σ' αυτή τη σύσκεψη και ξανά στο πλευρό του ΚΚΕ. Θεωρώ οτι άργησα πολύ αλλά είμαι εδώ!

Αυτά είπε ο Πάνος και αλλα πολλά... και 'γω να του πω: Καλώς ήρθες Πάνο και καλούς αγώνες να έχουμε!
Κ.Μπ.

 

Δε γέμιζαν ούτε… ταξί: Τρεις κι’ ο κούκος στην συγκέντρωση της Χρυσής Αυγής στη Θεσσαλονίκη

Από atexnos2019 atexnos2019 

Μεταξύ… «συγγενών και φίλων» έγινε το απόγευμα της Παρασκευής η προεκλογική συγκέντρωση της ναζιστικής Χρυσής Αυγής στη Θεσσαλονίκη, όπου παραβρέθηκε και μίλησε ο φυρερίσκος της εγκληματικής οργάνωσης, Μιχαλολιάκος.
Οι χρυσαυγίτες συνωστίστηκαν σαν τις σαρδέλες στην είσοδο των γραφείων της οργάνωσης στο Βαρδάρη, σε μια συγκέντρωση που έμοιαζε περισσότερο με συνέλευση ενοίκων πολυκατοικίας παρά με προεκλογική ομιλία αρχηγού κόμματος.
Με τις σημαίες και τα πανό να είναι – στην κυριολεξία – περισσότερα απ’ τον ίδιο τον συγκεντρωμένο κόσμο, τα φασιστοειδή υποδέχθηκαν τον φυρερίσκο και τους υποψήφιους βουλευτές της ναζιστοσυμμορίας, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις διάλυσης που παρουσιάζει το εγκληματικό, χιτλερικό γκρουπούσκουλο λίγες μέρες πριν τις εκλογές της 7ης Ιουλίου.
Παρά τις φανφάρες των ναζί περί «εκατοντάδων μακεδόνων» που επιφύλαξαν «θερμότατη υποδοχή» στο Μιχαλολιάκο, η Χρυσή Αυγή αποτυγχάνει να κρύψει την εικόνα σήψης και διάλυσης που επικρατεί στο εσωτερικό της, τα «αλληλομαχαιρώματα» μεταξύ στελεχών της και τις εκ των έσω καταγγελίες για διαφθορά, μαύρο χρήμα και οικογενειοκρατία.
Πιστεύοντας πως εκφράζουμε τη θέληση κάθε δημοκρατικού ανθρώπου, με στοιχειώδη αντιφασιστική αντίληψη, θα επαναλάβουμε την ευχή να συνεχιστεί με ταχείς ρυθμούς η αποσύνθεση του χρυσαυγίτικου μορφώματος. Μέχρις ότου οι απόγονοι του Χίτλερ και των Ταγματασφαλιτών φτάσουν να κάνουν τις φασιστοσυνάξεις τους στο κελί των φυλακών, εκεί όπου ανήκουν.
Ο λαός της Θεσσαλονίκης, ολόκληρης της Ελλάδας, μπορεί και πρέπει να δώσει στις 7 Ιουλίου μια ηχηρή απάντηση στα αποβράσματα της Χρυσής Αυγής. Να ψηφίσει και να ενδυναμώσει το ΚΚΕ, τη μοναδική δύναμη που με συνέπεια αντιπαλεύει το φασισμό-ναζισμό και το σύστημα που γεννά και θρέφει χρυσαυγίτες.

ΑΠ' ΤΗ ΠΟΛΩΝΙΑ:-“ΛΑΧΤΑΡΟΥΜΕ ΤΙΣ ΕΠΟΧΕΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑΡΙΟΜΑΣΤA”-

 

Κατιούσα

“Όλα όσα μας περιβάλλουν, όσα βλέπουμε, όλα όσα ακούμε και καταλαβαίνουμε, είναι η πραγματικότητα. Εκτός από την ανάγκη για ζωή, έχουμε ανάγκη να την καταλάβουμε, θέλουμε να ξέρουμε, για ποιο σκοπό και γιατί ζούμε. Με αυτό ακριβώς ασχολείται η τέχνη”. Έτσι ξεκινούσε τη διπλωματική του εργασία ο άσημος τότε φοιτητής Κινηματογράφου Κριστόφ Κισλόφσκι. Στην αρχή του αυτή έμεινε πιστός από τα πρώτα του ντοκιμαντέρ ως τις τελευταίες του ταινίες, που κυρίως αυτές ήταν που τον καθιέρωσαν ως το δημοφιλέστερο ίσως Πολωνό σκηνοθέτη της γενιά του, ιδιαίτερα στο ευρωπαϊκό κοινό.

Ο σκηνοθέτης σε νεαρή ηλικία


Ο σκηνοθέτης, σύμφωνα πάντα με την ίδια διπλωματική, έπρεπε να παραδίδεται στην τυχαιότητα της στιγμής, να συλλέγει υλικό και να διακρίνει τις συνδέσεις που δημιουργεί η ίδια η ζωή. Στόχος η δημιουργία μιας πραγματικότητας γεμάτης εκπλήξεις, μέσα από το μωσαϊκό πολύσημων και ποικίλων συμπτώσεων. H πραγματικότητα που αποτύπωσε μέσα από το φακό του ο μεγάλος δημιουργός, δεν ήταν φυσικά τυχαία, αλλά αποτέλεσμα προσωπικών επιλογών, επηρεασμένων από τις αισθητικές, ψυχολογικές, κοινωνικές και πολιτικές του προτιμήσεις.
Γεννήθηκε στην κατεχόμενη από τους ναζί Βαρσοβία στις 27 Ιούνη 1941, μετά τον πόλεμο ωστόσο πέρασε ήσυχα παιδικά χρόνια. Η μητέρα του ήταν λογίστρια και ο πατέρας του μηχανικός, που αναγκαζόταν με την οικογένειά του να μετακομίζει από πόλη σε πόλη για να βρει γιατρειά στη φυματίωση που τον ταλαιπωρούσε.

O ίδιος έλεγε πως ήταν η φιλοδοξία περισσότερο, παρά η αγάπη για το σινεμά που τον οδήγησε στη σκηνοθεσία. Φοίτησε σε μια σχολή θεατρικών τεχνιτών που είχε συγγενείς του, Και στη συνέχεια έκανε αίτηση για την Ακαδημία Κινηματογράφου του Λοντζ, φυτώριο κι άλλων διάσημων συμπατριωτών ομοτέχνων του, όπως ο Αντρέι Βάιντα και ο Ρόμαν Πολάνσκι, στοχεύοντας μεταξύ άλλων και στην αποφυγή της στρατιωτικής θητείας. Έγινε τελικά δεκτός στην τρίτη απόπειρα το 1964. 

Αντιπαθώντας το σοσιαλιστικό καθεστώς, τα πρώτα του ντοκιμαντέρ αναπαράγουν – με έμμεσο κριτικό σχόλιο – τη στερεοτυπική εικόνα μιας γκρίζας και καταπιεστικής ατμόσφαιρας. Παρά τα επιμέρους προβλήματα με τη λογοκρισία, ο ίδιος ομολογούσε αργότερα πως “το κράτος μπορεί να μην έδινε την ηθική του στήριξη στις ταινίες, τουλάχιστον όμως τις χρηματοδοτούσε”, γεγονός εξάλλου που επέφερε την κριτική συναδέλφων του.

Στην τηλεταινία του Εργάτες ΄71, απεικονίζει τις συνθήκες που οδήγησαν στις μεγάλες απεργίες του 1970, ενώ στο έργο Curriculum Vitae εμπλέκει πραγματικά πλάνα από συνεδριάσεις του Πολιτικού Γραφείου του κυβερνώντος κόμματος με τη φανταστική ιστορία ενός άντρα που βρίσκεται στο στόχαστρο κρατικών αξιωματούχων.

 H πιο ανοιχτά πολιτική του ταινία ήταν το “Χωρίς Τέλος” (1984), που διαδραματίζεται το 1982, την περίοδο επιβολής του στρατιωτικού νόμου. Σε αυτή, η χήρα ενός δικηγόρου προσπαθεί να βοηθήσει ένα πελάτη του άντρα της που είναι πολιτικός κρατούμενος, ενώ το φάντασμα του εκλιπόντος προσπαθεί να βοηθήσει τους ζωντανούς. 

Η ταινία εντέλει δεν ευχαρίστησε κανέναν, αφού οι αρχές της χώρας κατηγόρησαν τον Κισλόφσκι για προσπάθεια υπονόμευσης του σοσιαλισμού, οι αντικαθεστωτικοί θεώρησαν την ταινία φιλοκυβερνητική προπαγάνδα, ενώ και η καθολική εκκλησία εξανέστη με το “αντιχριστιανικό” τέλος της ταινίας. Η εισαγωγή του φαντάσματος του νεκρού στην ταινία αποτελεί προάγγελο της μεταφυσικής διάθεσης που έκτοτε θα επανέρχεται σταθερά στο έργο του.

To 1988 γυρίστηκε ο “Δεκάλογος” μια σειρά ωριαίων αυτοτελών επεισοδίων που προβλήθηκαν στην πολωνική τηλεόραση, με χρηματοδότηση από τη Δυτική Γερμανία. Με έμπνευση από τις Δέκα Εντολές της Παλαιάς Διαθήκης, οι πρωταγωνιστές κάθε επεισοδίου βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα ή περισσότερα ηθικά διλήμματα και τις συνέπειες των επιλογών τους.

Με την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού ξεκινά η ευρωπαϊκή περίοδος του Κισλόφσκι, κατά την οποία οι ταινίες του ήταν πολυεθνικές συμπαραγωγές, με πάντα παρόν το γαλλικό στοιχείο. Αυτές εξάλλου οι δημιουργίες ήταν που τον καθιέρωσαν στο ευρύ κοινό έξω από την πατρίδα του και ταυτίζονται μέχρι σήμερα με το όνομά του. 

Η πρώτη από αυτές ήταν “Η διπλή ζωή της Βερόνικα” (1991), που εξερευνά το βαθύ και μυστηριώδη δεσμό δυο γυναικών – σωσίων, που δε γνωρίζονται μεταξύ τους, ζώντας η μία στην Πολωνία και η άλλη στη Γαλλία.

Η διπλή ζωή της Βερόνικα

Το αριστούργημα με το οποίο κατέκτησε όμως μια για πάντα μια θέση στο πάνθεον των λειτουργών της έβδομης τέχνης είναι αναμφίβολα η τριλογία του “Τρία χρώματα” (1993-1994), με τη “Μπλε”, τη “Λευκή” και την “Κόκκινη ταινία”, τίτλοι εμπνευσμένοι από τα χρώματα της γαλλικής σημαίας. Κάθε ταινία έχει στο θεματικό της πυρήνα μία από τις έννοιες του τριπτύχου της Γαλλικής Επανάστασης: “Ελευθερία – Ισότητα – Αδελφότητα”, έννοιες που φυσικά, όπως και οι Δέκα Εντολές στο “Δεκάλογο” που προηγήθηκε, αξιοποιούνται εδώ με έναν τρόπο αμφίσημο και ειρωνικό. 

Παρότι οι ταινίες αυτές είναι κυρίως ατομοκεντρικές και υπαρξιακές, δεν είναι αποκομμένες και από το κοινωνικό και ιστορικό τους περίγυρο. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τη “Λευκή” ταινία, όπου, μέσα από το προσωπικό συναισθηματικό δράμα του πρωταγωνιστή, ξετυλίγονται οι συνέπειες της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στην Πολωνία. 

Σε συνέντευξή το 1994, ο ίδιος ερωτηθείς για το αν η ζωή στην πατρίδα του ήταν πια ευκολότερη, εκείνος απαντούσε: “Όχι, τα πράγματα έχουν αλλάξει προς το χειρότερο. Για το λόγο αυτό η πρώην ανατολικές χώρες ψηφίζουν ξανά κομμουνιστές. Τους πεθυμήσαμε και λαχταρούμε τις εποχές που καταριόμαστα”. Προσέθετε πως, αν και δεν ήθελε να ξαναγυρίσει στην εποχή του σοσιαλισμού αφού δήλωνε πως “Μισούσα τους κομμουνιστές και ακόμα τους μισώ”, νοσταλγούσε τις παλιές φιλίες και τους δεσμούς που υπήρχαν κάποτε και δεν υπάρχουν πια: “Η συντροφικότητα του παλιού καιρού χάθηκε”.

Η “Λευκή” ταινία

Αμέσως μετά την τριλογία ο Κισλόφσκι αποσύρθηκε από τη σκηνοθεσία, την οποία χαρακτήριζε “ανέντιμη δουλειά” και τον κόσμο του θεάματος “ψεύτικο, γεμάτο αξίες πολύ διαφορετικές από αυτές που είχα συνηθίσει”. Δύο μόλις χρόνια μετά, στις 16 Μαρτίου 1996,, έφυγε πρόωρα από τη ζωή στη διάρκεια εγχείρησης ανοιχτής καρδιάς, μετά από καρδιακό επεισόδιο. Τάφηκε στη γενέτειρά του τη Βαρσοβία και τον τάφο του κοσμεί γλυπτό με δυο χέρια σε χαρακτηριστική “σκηνοθετική κίνηση”.

Δύσκολες Νύχτες

Συριζαιϊκα....

Πηγαίνοντας προς την τελική πορεία της εκλογικής μάχης, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να θέσει εκβιαστικά διλήμματα στους εργαζόμενους στα λαϊκά στρώματα. Στην πραγματικότητα, δεν δίνει τη μάχη για να ανατρέψει το αποτέλεσμα που διαμορφώθηκε στις εκλογές του Μάη, έχει όμως στόχο να ενισχύσει όσο μπορεί περισσότερο τις δυνάμεις του διεκδικώντας το ρόλο του άλλου πόλου στο αστικό πολιτικό σύστημα, δεν είναι τυχαίο μάλιστα ότι όλα τα στελέχη του από την επομένη ακόμα των εκλογών του Μάη άρχισαν να μιλάνε για ενίσχυση του διπολισμού.

«Αν δεν ψηφίσεις ΣΥΡΙΖΑ, θα έρθει η δεξιά...»

Αλήθεια, ποιος είναι αυτός που φέρνει τη δεξιά; Ποιος είναι αυτός που ξέπλυνε τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ από τις ευθύνες τους στην εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής όλα τα προηγούμενα χρόνια; Ποιος είναι αυτός που ξέπλυνε πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ από τις αντιλαϊκές τους αμαρτίες, κάνοντάς τους υπουργούς στην κυβέρνηση της ...«πρώτη φορά αριστεράς»; Μήπως αυτός που συνεργάστηκε κυβερνητικά με την ακροδεξιά; Μήπως είναι αυτός που κορόιδεψε το λαό λέγοντάς του ότι θα καταργήσει τα μνημόνια, ότι θα επαναφέρει τα εργατικά -λαϊκά δικαιώματα και αντίθετα έφερε ένα τρίτο μνημόνιο και κατοχύρωσε όλα τα αντιλαϊκά μνημονιακά μέτρα; Που του έλεγε ότι μπορεί μια κυβέρνηση με το ένα χέρι να μοιράζει στο λαό και με το άλλο να στηρίζει το κεφάλαιο; Μήπως αυτός που έκανε το παν για να αλλάξει την εικόνα που είχε ο λαός μας για τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες; Το ΝΑΤΟ; Την ΕΕ; Μήπως αυτός που λέρωσε τις αξίες και τα ιδανικά του εργατικού κινήματος, τις ιστορικές παραδόσεις της αριστεράς, τις έννοιες της προόδου; Οταν το ίδιο χέρι που έσφιγγε το χέρι του Τραμπ κατέθετε και λουλούδια προς τιμήν των 200 εκτελεσμένων κομμουνιστών στην Καισαριανή; Στο ερώτημα ποιος φέρνει τη ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη τους ας κοιταχτούν στον καθρέφτη, δεύτερη απάντηση δεν χωράει... Εξάλλου, ακόμα και αν δεν ερχόταν η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνέχιζε να εφαρμόζει την ίδια ...«δεξιά» αντιλαϊκή πολιτική υπέρ των επιχειρηματικών ομίλων που εφάρμοζε μέχρι σήμερα και θα συνεχίσει να εφαρμόζει και η ΝΔ.

«Στις εκλογές συγκρούονται δύο διαφορετικά σχέδια για τη χώρα, το φιλολαϊκό του ΣΥΡΙΖΑ και το αντιλαϊκό της ΝΔ...»

Αλήθεια, πόσο διαφορετικά είναι αυτά τα δύο σχέδια; Υπάρχει κάποιο από αυτά που περιλαμβάνει την κατάργηση όλων των μνημονιακών αντιλαϊκών αντεργατικών νόμων, το ξήλωμα όλου του μνημονιακού πλαισίου; Υπάρχει κάποιο από αυτά που λέει ότι θα καταργήσει την εμπορευματική - επιχειρηματική δράση στην Υγεία, στην Παιδεία, στην Πρόνοια, στην Κοινωνική Ασφάλιση; Υπάρχει κάποιο που θα αποκαταστήσει όλα όσα χάθηκαν στην κρίση; Υπάρχει κάποιο που θα βάλει στο επίκεντρο τις σύγχρονες ανάγκες του λαού, των εργαζομένων, της νεολαίας; Υπάρχει κάποιο από αυτά που δεν περιλαμβάνει προνόμια, φοροαπαλλαγές και ενίσχυση στους επιχειρηματικούς ομίλους για να αυγαταίνουν τα κέρδη τους; Υπάρχει κάποιο από αυτά που δεν περιλαμβάνει την τήρηση των ματωμένων πρωτογενών πλεονασμάτων και των δημοσιονομικών στόχων της ΕΕ; Υπάρχει κάποιο από αυτά που δεν περιλαμβάνει την ακόμα ενεργότερη συμμετοχή στα σχέδια του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στην περιοχή των Βαλκανίων και της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης; Η αλήθεια λοιπόν είναι ότι το πρόγραμμά τους είναι ΕΝΑ. Είναι το πρόγραμμα των αιτημάτων των επιχειρηματικών ομίλων, είναι οι κατευθύνσεις και οι δεσμεύσεις της ΕΕ, είναι η συμμετοχή στα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ στην περιοχή. Ενα κοινό και αντιλαϊκό, με διαφορές αδιάφορες και μικρής σημασίας για τον λαό.

«Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως έβγαλε τη χώρα από τα μνημόνια, άρα από εδώ και πέρα ανοίγεται μια άλλη προοπτική για τη χώρα...»

Τα μνημόνια για τον λαό δεν είναι η δανειακή σύμβαση, είναι τα μέτρα και οι αποφάσεις που την συνόδευαν. Και όλα τα αντιλαϊκά μέτρα που την συνόδευαν είναι εδώ. Εμείς το λέγαμε από τότε ότι τα μνημόνια ήρθαν για να μείνουν, γιατί απαντούν σε ανάγκες των μονοπωλίων, για φτηνή εργατική δύναμη, για περικοπές κρατικών δαπανών, για ιδιωτικοποιήσεις και άνοιγμα νέων κερδοφόρων πεδίων. Ας αναρωτηθεί λοιπόν ο άνεργος που περιπλανιέται από 8μηνο σε 8μηνο, ο συνταξιούχος που συνεχίζει να μετράει περικοπές, ο εργαζόμενος με τον μισθό στα τάρταρα και την ελαστική εργασία, ο επαγγελματίας που υποφέρει από τη φοροληστεία, αυτός που τρέμει πότε η τράπεζα θα του πάρει το σπίτι, πώς νιώθει σήμερα στη... μεταμνημονιακή εποχή; Αλλωστε, είναι ψέμα ότι έφυγε η εποπτεία. Εποπτεία και ΕΕ πάνε μαζί. Εξάλλου, κάθε εξάμηνο η ΕΕ παρακολουθεί την υλοποίηση των αντιλαϊκών στόχων σε κάθε χώρα. Εδώ μάλιστα, η πιο αυξημένη εποπτεία για την παρακολούθηση δημοσιονομικών στόχων φτάνει μέχρι το 2060, όταν οι σημερινοί 20άρηδες θα είναι 60άρηδες και οι σημερινοί 40άρηδες 80άρηδες. Ψέμα λοιπόν μεγάλο η μεταμνημονιακή εποχή...

«Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε ό,τι μπορούσε με βάση τον συσχετισμό δύναμης διεθνώς, δεν τον άφησαν να υλοποιήσει το πρόγραμμά του, υποχρεώθηκε να κάνει συμβιβασμό...»

Δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ ήθελε, αλλά δεν μπόρεσε; Από πού άραγε προκύπτει αυτό; Γιατί πολύ πριν από τις εκλογές του 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ είχε κάνει όλο και πιο σαφές ότι το πρόγραμμά του περιλαμβάνει δύο μέρη. Ενα μέρος που απευθυνόταν προς τον λαό και του υποσχόταν το τέλος των μνημονίων και όσο πηγαίναμε προς την κάλπη, αυτές οι υποσχέσεις γίνονταν όλο πιο θολές και αόριστες, και ένα άλλο που απευθυνόταν στο κεφάλαιο, στους επιχειρηματικούς ομίλους, όπου δεσμευόταν για συγκεκριμένη πολιτική στήριξης της ανάπτυξης και των κερδών τους και που όσο πηγαίναμε προς την κάλπη, γίνονταν πιο συγκεκριμένες δεσμεύσεις. Αυτό το «δεύτερο μέρος» υπονόμευε εξαρχής όποιες φιλολαϊκές διακηρύξεις προς τον λαό. Αυτό το «δεύτερο μέρος» το εξήγησε αναλυτικά ο ΣΥΡΙΖΑ στα διάφορα «φόρα» του κεφαλαίου, στον ΣΕΒ κ.λπ. πριν γίνει κυβέρνηση, γι' αυτό άλλωστε πήρε και το «πράσινο φως» και στηρίχθηκε. Αλήθεια, πού αναμετρήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ με τους αρνητικούς διεθνείς συσχετισμούς; Μήπως όταν κάνανε τις περατζάδες τους στις ΗΠΑ, στο Brookings και στο Τέξας, στα νταραβέρια με τους Κλίντον για να πάρουν το υπερατλαντικό ...Ok; Μήπως όταν γύρναγε την ΕΕ και έκανε κολεγιές με τον «φίλο» Ολάντ; Οχι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αναμετρήθηκε με τους αρνητικούς συσχετισμούς, αλλά στην ουσία συνέβαλε να ενισχυθούν αυτοί οι συσχετισμοί σε βάρος του λαού, έκανε το παν για να τους εξωραΐσει στα μάτια του λαού. Το δόγμα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν και είναι: «Πρώτα το κεφάλαιο». Αυτό είναι άλλωστε το δόγμα κάθε αστικής κυβέρνησης, κάθε κυβέρνησης στο έδαφος του σημερινού συστήματος όποια ταμπέλα κι αν έχει. Η αποδυνάμωση του ΣΥΡΙΖΑ και η ενίσχυση του ΚΚΕ είναι στην πραγματικότητα αποδυνάμωση των αρνητικών συσχετισμών.

«Εμείς δεν κόψαμε μισθούς και συντάξεις, απλά δεν μπορέσαμε να τις αυξήσουμε ικανοποιητικά, δεν είμαστε το ίδιο με τη ΝΔ»...

Το ΣΥΡΙΖΑίικο ψέμα είναι διπλό... Μήπως δημιούργημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ο νόμος Κατρούγκαλου, που στις ήδη τσακισμένες συντάξεις ήρθε να προσθέσει και νέες περικοπές; Μήπως το 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εφάρμοσε το νόμο που μείωσε τις συντάξεις; Μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κράτησε καθηλωμένα τα μισθολόγια των δημοσίων υπαλλήλων; Μήπως με την εφαρμογή του νόμου Βρούτση που έγινε Αχτσιόγλου, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν επιβεβαίωσε ότι η διαμόρφωση των μισθών θα καθορίζεται με υπουργική κυβερνητική απόφαση με βάση τις αντοχές της οικονομίας, δηλαδή με βάση το πόσο θέλει το κεφάλαιο;

Για το λαό κανένα «κοντέρ» δεν μηδενίζει κάθε φορά που αλλάζει χέρια η αντιλαϊκή σκυτάλη, με την αλλαγή των κυβερνητικών διαχειριστών. Αντίθετα, η αντιλαϊκή επίθεση συνεχίζεται από εκεί που την αφήνει η κάθε προηγούμενη κυβέρνηση, είτε σε αυτήν προστίθενται και νέα μέτρα, είτε διατηρούνται σε ισχύ όλα τα προηγούμενα, που οι συνέπειές τους «ξεδιπλώνονται» για πολλά χρόνια μπροστά για τον λαό.

Αυτό αποδείχτηκε και όλα τα προηγούμενα χρόνια, με τον ΣΥΡΙΖΑ να διατηρεί ευθύς εξαρχής σε ισχύ τα μέτρα όλων των προηγούμενων μνημονίων που «κληρονόμησε» από τις κυβερνήσεις ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Αυτό ισχύει και σήμερα που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αφήνει τη δική της αντιλαϊκή «κληρονομιά», το «μεταμνημονιακό» μνημόνιο, τις συμφωνίες με τους ιμπεριαλιστικούς «θεσμούς» και τις δεσμεύσεις για δεκαετίες μπροστά, για να συνεχίσει από εκεί η επόμενη κυβέρνηση.

Ακόμα κι αν τίποτα δεν είχε προσθέσει ο ΣΥΡΙΖΑ σε όλα τα προηγούμενα (που στην πραγματικότητα πρόσθεσε και με το παραπάνω), η παγίωση των μέτρων των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ σηματοδοτούσε από μόνη της άγρια αντιλαϊκή επίθεση για πολλά χρόνια, μαχαίρι σε μια σειρά από δικαιώματα, παγίωση της εργασιακής ζούγκλας και άρα αξίζει τη λαϊκή καταδίκη.

«Ψηφίστε ΣΥΡΙΖΑ, γιατί άμα βγει η ΝΔ θα κόψει επιδόματα και όλα τα μέτρα ανακούφισης που έχουμε πάρει...»

Καταρχήν, τα λεγόμενα «μέτρα ανακούφισης» δεν αποτελούν και καμία ριζοσπαστική πολιτική απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ, αφού στο σύνολό τους περιλαμβάνονται ήδη στα μνημόνια και τα μεσοπρόθεσμα. Δηλαδή τα μνημόνια μαζί με μέτρα τσακίσματος του λαού περιλαμβάνουν και μέτρα διαχείρισης της φτώχειας. Μην μας το παίζουν λοιπόν οι ΣΥΡΙΖΑίοι ότι «ίδρωσαν» και αγωνίστηκαν σκληρά για να παρθούν αυτά τα μέτρα. Είναι ψέμα αυτό, ακόμα και η έκθεση της Κομισιόν ελέγχει την υλοποίησή τους. Γι' αυτό άλλωστε και η ΝΔ τα ενσωματώνει στο αντιλαϊκό της πρόγραμμα, ενώ διαφημίζει παντού ότι ήταν πρωτεργάτης αυτής της λογικής ήδη από το 2014. Δεύτερον, το πόσο και αν εφαρμόζονται αυτά τα μέτρα, εξαρτάται από την πορεία των πρωτογενών πλεονασμάτων, δηλαδή από το πόσο καλά πάει το ξεζούμισμα του λαού. Αμα αποδίδει το ξεζούμισμα... περισσεύει και κάτι να δοθεί σε αυτούς που βρίσκονται σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας. Αν όμως όχι, τότε τα μέτρα αυτά μπορούν να ανασταλούν, να κοπούν, σε αυτό έχει δεσμευτεί ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ. Αρα οποιαδήποτε κυβέρνηση στο μέλλον μπορεί να τα κόψει, αν τα πρωτογενή πλεονάσματα δεν πάνε καλά ή αν η οικονομία μπει πάλι σε φάση ύφεσης... Η όλη λογική αυτών των μέτρων, που βεβαίως μπορεί να δίνουν προσωρινές ανάσες σε εργαζόμενους, είναι το διάλεξε τι θα χάσεις. Δηλαδή για καθετί που «παίρνει» ο λαός, χάνει κάτι άλλο. Αυτήν τη λογική την εφάρμοσε πλήρως και πρόσφατα ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: Για να καταργήσει τη μείωση του αφορολόγητου... ψήφισε στον ίδιο νόμο την απόφαση να καταργήσει ταυτόχρονα και ορισμένα μέτρα που εμφάνιζε ως «αντίμετρα». Ετσι δεν θα μειωθεί ο ΕΝΦΙΑ, δεν θα μειωθούν φορολογικοί συντελεστές, δεν θα καταργηθεί η εισφορά αλληλεγγύης. Σιγά λοιπόν μην τους πούμε και ευχαριστώ...

«Εμείς δεν είμαστε από τζάκια... δεν είμαστε από πολιτικές οικογένειες, είμαστε το νέο, δεν είμαστε το παλιό...»

Υπάρχουν τα παλιά, υπάρχουν και τα νέα τζάκια, πάντα συμβαίνει αυτό. Πολλοί από αυτούς που λένε ότι δεν είναι πολιτικά τζάκια, μπορεί ήδη να δημιουργούν τα δικά τους. Ομως το θέμα δεν είναι αυτό. Με τζάκια ή χωρίς, οι πολιτικοί της αστικής τάξης μια χαρά κάνουν τη δουλειά τους. Δηλαδή, έχει μεγάλη σημασία αν αυτός που μας τσακίζει κατάγεται από μεγάλο πολιτικό τζάκι ή είναι καινούργιος στην πολιτική σκηνή; Εχει σημασία πού έχει μεγαλώσει, αν έχει δουλέψει ή όχι; Καμιά απολύτως! Αμα δεν κάνανε καλά τη δουλειά τους, δεν θα τους εμπιστεύονταν κιόλας. Οσο για το νέο... ε, ας κρατάνε λίγο πισινή οι ΣΥΡΙΖΑίοι, γιατί στην πραγματικότητα ενσωμάτωσαν στους κόλπους τους ένα μεγάλο μέρος του παλιού... Γιατί βέβαια δεν είναι νέο η Κουντουρά, ο Κουίκ, ο Ραγκούσης, ο Σπίρτζης, η Ξενογιαννακοπούλου, η Παπακώστα και άλλοι αστέρες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που έχουν μακρά θητεία στην αντιλαϊκή πολιτική... Ας μη μιλάνε λοιπόν.

«Μήπως αν το ΚΚΕ δεν είχε κρατήσει αυτήν τη στάση απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ το 2015, τώρα τα πράγματα θα ήταν αλλιώς;»

Σκεφτείτε πώς θα ήταν τα πράγματα αν το ΚΚΕ είχε γίνει συνένοχο σε όλη αυτήν την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησής του, αν είχε μερίδιο στις αυταπάτες και ψευδαισθήσεις, αν είχε «μερίδιο ευθύνης» σε όλη την πορεία κατασυκοφάντησης της ιστορίας του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος της χώρας μας. Εμείς το λέγαμε καθαρά πολύ πριν το 2015. Δεν υπάρχει κυβέρνηση στο έδαφος του συστήματος που να μπορεί να υπηρετεί τα λαϊκά συμφέροντα. Ακόμα κι αν υπάρχουν οι καλύτερες προθέσεις, κάθε τέτοιο εγχείρημα στο παρελθόν κατέληξε σε τραγωδία για το λαό, κατέληξε σε υποχώρηση και όχι σε ριζοσπαστικοποίηση. Οδήγησε ΚΚ να πάψουν σήμερα να υπάρχουν ή να είναι καρικατούρες του εαυτού τους. Πολύ περισσότερο, βέβαια, που οι προθέσεις δεν ήταν καθόλου αγνές στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ. Αν λοιπόν το ΚΚΕ δεν είχε κρατήσει αυτήν τη στάση, σήμερα δεν θα υπήρχε ένα αποκούμπι για όλους αυτούς τους ανθρώπους που αυτοαποκαλούνται αριστεροί, προοδευτικοί, που είναι αγωνιστές και παρά το στραπάτσο που έπαθαν επιλέγοντας τον ΣΥΡΙΖΑ, σήμερα ανασκουμπώνονται, μπορούν σήμερα να ακουμπούν, να συμπορεύονται με το ΚΚΕ, να ελπίζουν ότι υπάρχει πραγματική ελπίδα και δρόμος σε σύγκρουση με το σύστημα, τις κυβερνήσεις του.

***

Δεν αξίζει κανένας εργαζόμενος, άνθρωπος του λαού να έχει καμιά ταλάντευση ανάμεσα στην ψήφο στο ΚΚΕ και την ψήφο στον ΣΥΡΙΖΑ. Αν είχε έστω κάποια βάση - παρ' όλο που ήταν λανθασμένος - αυτός ο προβληματισμός το 2015, σήμερα δεν έχει καμιά απολύτως δικαιολογία. Να μη δυναμώσω το ΚΚΕ για να ενισχύσω τον ΣΥΡΙΖΑ είναι σήμερα καθαρά μια αντιλαϊκή επιλογή, μια επιλογή που ο λαός αύριο θα την βρει μπροστά του.

Ριζοσπάστης