Γράφει ο Αλέκος Χατζηκώστας //
Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, και γενικότερα στον καπιταλιστικό κόσμο, οι εργασιακές σχέσεις (οκτάωρο, υπερωρίες, όρια συνταξιοδότησης) και τα όποια εναπομείναντα εργατικά δικαιώματα στην εργασία, τα οποία κατακτήθηκαν με αγώνες, θυσίες και αίμα καταργούνται, από τις αστικές τάξεις και τους πολιτικούς τους εκπροσώπους.
Ταυτόχρονα δυναμώνει κάθε είδους προσπάθεια συκοφάντησης του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε, των επιτευγμάτων του και σε επίπεδο εργασιακών σχέσεων ως αποτέλεσμα της κατάργησης ανθρώπου- από άνθρωπο. Η πραγματικότητα όμως είναι «πεισματάρικη» και κυρίως τελείως διαφορετική…
Στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ (30/9/1929 σελ. 4) διαβάζουμε την παρακάτω είδης, χωρίς περαιτέρω σχολιασμό:
« Μόσχα. 29 Σεπτεμβρίου. (Πρακτ. Τας).- Το Κεντρικόν Συμβούλιον των Συνδικάτων των Εργατών και το Επιτροπάτον της Εργασίας απεφάνθησαν υπέρ της πενθημέρου εβδομάδος, εις την οποίαν η πέμπτη ημέρα θα είναι αφιερωμένη εις την ανάπαυσιν.
Όλαι αι ημέραι αναπαύσεως αίτινες συμπίπτουν με θρησκευτικάς εορτάς καταργούνται . Αι επιχειρήσεις όλαι θα εργάζωνται αδιαλείπτως καθ’ όλην την διάρκειαν του έτους, εξαιρέσει των πέντε επαναστατικών εορτών, της 22ας Ιανουαρίου ημέρας του θανάτου του Λένιν και της σφαγής των εργατών εν Πετροπόλει, την 9ην Ιανουαρίου 1908.
Επίσης την 1ην και 2αν Μαϊου και την 7ην και 8ην Νοεμβρίου. Υπολογίζεται ότι δια της νέας εβδομάδας της αδιαλείπτου εργασίας η παραγωγή θα αυξηθή κατά 20 %.
Από της Τρίτης, 1ης Οκτωβρίου, θα εισαχθή εις τας πλείστας των βιομηχανιών το νέον σύστημα.»
Εδώ απλά να σημειώσουμε και τα εξής:
Στις 26 Αυγούστου 1929, το Συμβούλιο των Λαϊκών Επιτροπών της ΕΣΣΔ, κατόπιν εισήγησης του Στάλιν, ενέκρινε ψήφισμα σχετικά με τη μεταφορά επιχειρήσεων και ιδρυμάτων σε συνεχή παραγωγή. Την άνοιξη του 1930 εισήχθη ένα ενιαίο ημερολόγιο παραγωγής.
Από δω και στο εξής, κάθε εβδομάδα αποτελούνταν από πέντε ημέρες, με τις ημέρες να χωρίζονται σε πέντε ομάδες, το όνομά τους από τα χρώματα (κίτρινο, ροζ, κόκκινο, μοβ, πράσινο). Το προσωπικό οποιασδήποτε επιχείρησης χωρίστηκε σε πέντε μέρη από έναν ίσο αριθμό εργαζομένων – και για κάθε μέρος, μια από τις “έγχρωμες” ημέρες που του δόθηκαν έγινε αργία. Δηλαδή, σε γενικές γραμμές, οι επιχειρήσεις εργάζονταν χωρίς λίγες μέρες μακριά – τελικά, κάθε μέρα το 80% των εργαζομένων έπρεπε να εργάζονται, ενώ το 20% αναπαύεται.
Το έτος συνίστατο σε 72 πέντε ημέρες και 360 εργάσιμες ημέρες. Άλλες πέντε μέρες παραχωρήθηκαν για γενικές αργίες: την Ημέρα του Λένιν (για κάποιο λόγο, γιορτάστηκε στις 22 Ιανουαρίου, την ημέρα μετά το θάνατο, αντί για τα γενέθλια του ηγέτη), δύο Εργατικές Ημέρες (1 και 2 Μαΐου) Νοεμβρίου Στα ημερολόγια αυτές τις μέρες σημειώθηκαν κόκκινα αστέρια.
Επίσημα, η μεταρρύθμιση του ημερολογίου εισήχθη από την 1η Ιανουαρίου 1930, αλλά στην πραγματικότητα πολλές επιχειρήσεις άλλαξαν σε συνεχή πενθήμερη εβδομάδα πριν από το χρονοδιάγραμμα – από την 1η Οκτωβρίου 1929.