Κρατική βία και αντιλαϊκή πολιτική πάνε μαζί – Έντεκα χρόνια από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου

Κατιούσα

Έντεκα χρόνια συμπληρώνονται φέτος (σ.σ. σήμερα) από την εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, που έπεσε νεκρός στις 6 Δεκέμβρη του 2008, στις 9 το βράδυ, στη συμβολή των οδών Τζαβέλλα και Μεσολογγίου στα Εξάρχεια, έχοντας δεχτεί μια σφαίρα που διαπέρασε την καρδιά του. Δολοφονήθηκε από τον ειδικό φρουρό της Ελληνικής Αστυνομίας Επαμεινώνδα Κορκονέα και τον συνάδελφό του Βασίλη Σαραλιώτη.

Ο Ε. Κορκονέας καταδικάστηκε πρωτόδικα σε ισόβια κάθειρξη για ανθρωποκτονία από πρόθεση με άμεσο δόλο, ενώ ο Β. Σαραλιώτης καταδικάστηκε σε 10 χρόνια φυλάκιση για συνέργεια στη δολοφονία και ένα χρόνο μετά αφέθηκε ελεύθερος. Ωστόσο, και ο δολοφόνος είναι ελεύθερος, καθώς μετά τη δίκη τους σε δεύτερο βαθμό, που ολοκληρώθηκε το καλοκαίρι που μας πέρασε, το Μεικτό Ορκωτό Εφετείο της Λαμίας, με μια απόφαση που προκάλεσε το αίσθημα δικαίου, μείωσε την ποινή του σε κάθειρξη 13 χρόνων και απάλλαξε τον Β. Σαραλιώτη από την κατηγορία για συνέργεια στη δολοφονία.
Να σημειωθεί ότι η ΚΝΕ αντέδρασε άμεσα μετά από αυτήν την προκλητική απόφαση και προχώρησε στις αρχές Αυγούστου σε παραστάσεις διαμαρτυρίας στον Αρειο Πάγο και στο υπουργείο Δικαιοσύνης, καταγγέλλοντας ότι δεν μπορούν να υπάρχουν «ελαφρυντικά» για τον δολοφόνο ενός 15χρονου παιδιού και επισημαίνοντας ότι αυτά είναι τα αποτελέσματα του νέου αντιδραστικού Ποινικού Κώδικα, που στρώνει το έδαφος για ένταση της καταστολής και της ασυδοσίας.
Σημειώνεται ότι στις αρχές Νοέμβρη, ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου άσκησε αναίρεση κατά της απόφασης της αναγνώρισης ελαφρυντικού στον Κορκονέα, βάσει της οποίας «έσπασαν» τα ισόβια και ο δολοφόνος βρίσκεται εκτός φυλακής. Την αναίρεση θα κρίνει το αρμόδιο Ποινικό Τμήμα του Ανώτατου Δικαστηρίου της χώρας.
Και η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, εξάλλου, ήταν ένα προαναγγελθέν έγκλημα από την κρατική βία και καταστολή, από μια πολιτική που διαχρονικά βλέπει ως εχθρό τον λαό και τη νεολαία που διεκδικεί, που αγωνίζεται, που αμφισβητεί. Οι ευθύνες της τότε κυβέρνησης ΝΔ και της ηγεσίας της Αστυνομίας είναι τεράστιες.
Η εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου μαθητή ξεσήκωσε μαζικές διαμαρτυρίες σε όλη την Ελλάδα, ενάντια στην κρατική καταστολή. Χιλιάδες μαθητές, φοιτητές και σπουδαστές διαδήλωναν, προτάσσοντας τις ανάγκες τους για τα σχολεία, τις σπουδές και τη ζωή, κόντρα στην κρατική βία που, όπως και σήμερα, πάει χέρι χέρι με την ένταση της αντιλαϊκής πολιτικής.
Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ, από την πρώτη μέρα, κάλεσαν σε συγκέντρωση στην Ομόνοια και πορεία στο Σύνταγμα, καταδικάζοντας τη δολοφονία και την κρατική καταστολή. Πρωτοστάτησαν στις κινητοποιήσεις, καλώντας η νεανική οργή να γίνει οργανωμένος, μαζικός και περιφρουρημένος αγώνας.
Στην πρώτη γραμμή των λαϊκών αγώνων βρέθηκαν το ΠΑΜΕ και τα ταξικά συνδικάτα που συσπειρώνονται σε αυτό, καλώντας την εργατική τάξη να κάνει δική της υπόθεση την καταδίκη της καταστολής και να τη συνδέσει με την πάλη για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής που τη γεννάει.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, αποδείχτηκε περίτρανα ότι καταστολή και αντιλαϊκή πολιτική πάνε μαζί. Ολες οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων, παράλληλα με την επίθεση στα δικαιώματα του λαού και της νεολαίας, αξιοποιούν την τρομοκρατία και την καταστολή απέναντι στις λαϊκές διεκδικήσεις. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα ήταν η άγρια επίθεση των ΜΑΤ στους φοιτητές που διαδήλωναν στη Σύνοδο Πρυτάνεων την περασμένη Παρασκευή, που έστειλε τέσσερις φοιτητές στο νοσοκομείο, ενώ δεν έχουν σταματήσει οι δίκες για μαθητές και φοιτητές που αγωνίζονται, η εισβολή αστυνομίας σε σχολεία που κινητοποιούνται, ακόμα και η «περιφρούρηση» από τα ΜΑΤ του αγάλματος του Τρούμαν και οι επιθέσεις σε όποιον τολμήσει να αγγίξει το λαομίσητο άγαλμα του εμπνευστή της ρίψης ατομικών βομβών σε Χιροσίμα και Ναγκασάκι! Ολα αυτά τα έχουμε δει τα τελευταία χρόνια να επαναλαμβάνονται τόσο από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και τώρα από την κυβέρνηση της ΝΔ.