Οταν οι συμμαχίες τους αυτοαποκαλύπτονται

Eurokinissi

Οι εξελίξεις με την εντεινόμενη επιθετικότητα της ΝΑΤΟικής Τουρκίας και την αυθαίρετη συμφωνία με τη λεγόμενη κυβέρνηση της Λιβύης και η συζήτηση που αναπτύχθηκε πριν και μετά από τη συνάντηση Μητσοτάκη - Ερντογάν στο Λονδίνο, γκρεμίζουν με θόρυβο μύθους δεκαετιών που στόχο είχαν να αποκοιμίζουν, καθησυχάζοντας το λαό για τα «απάνεμα λιμάνια, την ασφάλεια και τις γερές πλάτες των ισχυρών συμμάχων μας», τα «κοινά σύνορα που ήταν... ευτυχές γεγονός ότι αποτελούν και σύνορα της ΕΕ ή του ΝΑΤΟ» κ.ά.
Οι διαχρονικές αυτές διαβεβαιώσεις της ελληνικής αστικής τάξης καταρρίπτονται και προκαλούν κλαψουρίσματα για τις γνωστές άσφαιρες νουθετήσεις της ΕΕ, τις κάλπικες κυρώσεις της ΕΕ και των ΗΠΑ, για την επαναλαμβανόμενη στάση «Πόντιου Πιλάτου» του ΝΑΤΟ, που αυτοσυστήνεται και πάλι για όσους κάνουν πως δεν το ήξεραν ότι «δεν είναι μέρος της διαδικασίας αντιμετώπισης τέτοιων ζητημάτων» (βλ. καθορισμό ΑΟΖ), προφανώς γιατί είναι μόνο πλαίσιο διαιώνισης και επιδείνωσής τους. Οι ομόφωνες άλλωστε αποφάσεις του ΝΑΤΟ στη Σύνοδο του Λονδίνου παρά τους σφοδρούς ανταγωνισμούς στο εσωτερικό του σηματοδοτούν κλιμάκωση των επικίνδυνων σχεδιασμών σε βάρος των λαών.
Ανάλογη διάψευση αυτών των μύθων αποτελούν άλλωστε και οι δηλώσεις του υψηλόβαθμου στελέχους του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και πρώην πρέσβη των ΗΠΑ στην Ελλάδα, Ν. Μπερνς, που δεν ...ξεχνιούνται, όπως αυτή ότι «οι ΗΠΑ δεν αναγνωρίζουν την ελληνική κυριαρχία στη βραχονησίδα Ιμια και τις γύρω νησίδες», καθώς και η πρόσφατη δήλωση του ίδιου προς την Ελλάδα ότι «λυπάμαι που το λέω, αλλά αν η Ελλάδα χρειαστεί τη στήριξη των ΗΠΑ σε ένα θερμό επεισόδιο με την Τουρκία, δεν νομίζω ότι θα την έχει από τον Πρόεδρο Τραμπ».

Οι συμμαχικές υποχρεώσεις...

Δεν είναι όμως μόνο αυτοί οι μύθοι που κατέρρευσαν. Ας θυμηθούμε όλα τα αστικά κόμματα που σε κάθε ιμπεριαλιστική επέμβαση της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ, όπως π.χ. αυτής στη Λιβύη, έσπευδαν να ισχυριστούν ότι μπορεί το ΚΚΕ να καταγγέλλει τους βομβαρδισμούς και τη συμμετοχή της χώρας μας με παροχή κάθε διευκόλυνσης σε αυτούς, αλλά ...«αυτά υπαγορεύουν οι συμμαχικές υποχρεώσεις μας» ακριβώς για να εξυπηρετηθεί κατά τ' άλλα ο μεγάλος «εθνικός σκοπός» τού να είμαστε σε ισχυρές συμμαχίες για προστασία. Τα γραμμάτια αυτών των «συμμαχικών υποχρεώσεων» λήγουν αυτές τις μέρες και ξεπληρώνονται πολύ ακριβά. Γιατί για το χάρβαλο στη Λιβύη με τις ψευτοκυβερνήσεις - προτεκτοράτα των ιμπεριαλιστών με επικεφαλής εκάστοτε φυλάρχους, έβαλαν την υπογραφή τους και οι ελληνικές κυβερνήσεις, που σήμερα με το αποκαλούμενο «συμφωνητικό Τουρκίας - Λιβύης», ο λαός μας «λούζεται» τις συνέπειες της στρατηγικής τους. Γιατί η λιβυκή κυβέρνηση της Τρίπολης δεν φύτρωσε, είναι προϊόν της ιμπεριαλιστικής επέμβασης των ΗΠΑ, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και αναγνωρισμένο στήριγμα της ΕΕ.

Ο κακός Τραμπ και το ...καλό Στέιτ Ντιπάρτμεντ

Το γαρ πολύ της θλίψεως όσων για χρόνια πόνταραν σε αυτή την επιζήμια και επικίνδυνη για τους λαούς γραμμή, γεννά σήμερα παραφροσύνη. Γιατί συνιστά πραγματικά απελπισία με προκλητική ευκολία να ξεπερνούν ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ τις τοποθετήσεις Τραμπ, σαν αυτή από το Λονδίνο που χαρακτήρισε την Τουρκία «πολύ καλή για την ασφάλεια στα Βαλκάνια» και το γεγονός ότι όσα προχωρά ο Ερντογάν αυτές τις μέρες, ακολουθούν τη συνάντησή του στην Ουάσινγκτον με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ.
Τι επικαλούνται λοιπόν; Οτι μπορεί να υπάρχουν οι δηλώσεις Τραμπ, αλλά υπάρχει - λένε - και η τοποθέτηση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Αλήθεια, ας κάνουμε την υπόθεση εργασίας ότι το Στέιτ Ντιπάρτμεντ ακολουθεί άλλη γραμμή από τον Πρόεδρο Τραμπ κι ας την εξετάσουμε πιο προσεκτικά από όσους επικεντρώνουν μόνο στους χαρακτηρισμούς της σχετικής ανακοίνωσης για την «τουρκολιβυκή κίνηση» ως «αντιπαραγωγική και προκλητική». Γιατί όλοι αυτοί προσπερνούν με ευκολία το γεγονός ότι η ανακοίνωση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ καλεί σε αυτοσυγκράτηση όλες τις πλευρές; Και πολύ περισσότερο, γιατί δεν λένε κουβέντα ότι η ίδια ανακοίνωση δίνει κατεύθυνση για την έναρξη διαπραγματεύσεων, δηλαδή ακριβώς γι' αυτό που επιδιώκει η αστική τάξη της Τουρκίας μέσα από αυτήν την προκλητικότητα, προκειμένου να κεφαλαιοποιήσει τις αξιώσεις της διαμορφώνοντας τετελεσμένα σε Αιγαίο και Κύπρο;
Αρκεί να θυμηθούμε ότι μπροστά στην επίσκεψη Πομπέο στην Ελλάδα όλες οι αστικές δυνάμεις και τα κόμματά τους ανεξαρτήτως κυβέρνησης και αντιπολίτευσης δεν σταματούσαν εν χορώ να ποντάρουν στις πλάτες των ΗΠΑ και των άλλων συμμάχων μας. Το ΚΚΕ, που μόνο αυτό ήταν στο δρόμο εκείνες τις μέρες καταγγέλλοντας το Σύμφωνο Ελλάδας - ΗΠΑ και την εγκατάσταση 4 νέων αμερικανικών βάσεων στη χώρα μας, κατηγορήθηκε από τις αστικές δυνάμεις, που με βάση το ...ποίημα της πρεσβείας μιλούσαν για «παρωχημένες» διαμαρτυρίες του ΚΚΕ που είναι «κολλημένο στο παρελθόν» και ότι «ο κόσμος άλλαξε και ο αντιαμερικανισμός, η αντιπαράθεση με το ΝΑΤΟ και την ΕΕ δεν έχουν πια νόημα» κ.λπ. Η διάψευση όλων αυτών ήρθε μόλις δύο εικοσιτετράωρα μετά, με το «πράσινο φως» των ΗΠΑ στην Τουρκία για εισβολή στη Συρία και το ταυτόχρονο άδειασμα των «στενών συμμάχων των ΗΠΑ» Κούρδων. Οσα ζούμε αυτές τις μέρες μπορούν να οδηγήσουν το λαό μας σε ασφαλή συμπεράσματα για το ποιος τελικά είχε δίκιο και ποιος άδικο.

...κι εσείς τι προτείνετε;

Για να βγουν ορισμένοι από τη σημερινή δύσκολη θέση για όσα στηρίζουν με τα μπούνια όλα αυτά τα χρόνια, ρωτούν πονηρά το ΚΚΕ «καλά κι εσείς τι προτείνετε;». Το λέμε καθαρά, άλλο δρόμο. Γιατί το ΚΚΕ είναι το μόνο Κόμμα που η πρότασή του δεν έχει καμία σχέση με όλα αυτά που μας έφεραν έως εδώ, στο αδιέξοδο του επικίνδυνου διλήμματος «συμβιβασμός και συνεκμετάλλευση ή πολεμική σύγκρουση». Απαντάμε σε ορισμένους που κουνούν το δάχτυλο στο ΚΚΕ ζητώντας του «ρεαλιστικές προτάσεις», ότι το ΚΚΕ δεν παραμυθιάζει το λαό πως μπορεί να υπάρξει κάποιος περίτεχνος διπλωματικός χειρισμός που θα ανασυρθεί από τα αζήτητα για να βγάλει το λαό από αυτά τα αδιέξοδα. Δεν υπάρχει κάποιος λυκοσύμμαχος που θα έρθει να «καθαρίσει» για λογαριασμό του λαού μας. Γι' αυτό αστικά κόμματα και επιτελεία στην Ελλάδα αναλώνονται στην αδιέξοδη αναζήτηση μιας από σπόντα άλλων συμφερόντων και ανταγωνισμών δήλωσης υποστήριξης, σαν αυτή του Μακρόν. Ομως μπορεί να αναρωτηθεί σήμερα ο λαός μας αν μπορούν τα κυριαρχικά δικαιώματα, το απαραβίαστο των συνόρων να προστατευθούν μέσα από μια καραμπόλα πρόσκαιρων μονοπωλιακών συμφερόντων ξένων και εναντίον αυτών του λαού μας. Το σημερινό πεδίο που διαμορφώθηκε με ευθύνη των αστικών τάξεων, των ιμπεριαλιστικών ενώσεων και των ανταγωνισμών τους είναι ναρκοθετημένο. Γι' αυτό και η πολιτική εγκλωβισμού στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες είναι πολύ επικίνδυνη για τα λαϊκά συμφέροντα.
Στο ερώτημα τι θα έκανε ο λαός αν δεν είχε... κι αυτές τις συμμαχίες, απαντάμε ότι αυτές οι συμμαχίες είναι της αστικής τάξης και όχι του λαού. Κι αν δεν είχαν φορτωθεί αυτές στις πλάτες του, θα είχε ένα μεγάλο βάρος λιγότερο, χωρίς εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, χωρίς υπονομευτικές ενέργειες, δηλώσεις, τοποθετήσεις στο όνομα δήθεν υπεράσπισης των συμφερόντων του ελληνικού λαού. Ομως, για να μπορέσει να ξεφορτωθεί αυτά τα βάρη η εργατική τάξη, ο λαός μας, χρειάζεται να πάρει στα χέρια του την εξουσία από την αστική τάξη και μόνο τότε οι συμμαχίες που ο ίδιος θα χαράξει μπορεί να είναι προς το δικό του συμφέρον. Γι' αυτό το ΚΚΕ ακολουθεί και προτείνει στο λαό δρόμο αμφισβήτησης και απόρριψης αυτών των συμμαχιών. Λέμε στο λαό να προβληματιστεί που τόσο η ΝΔ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ ακολουθούν τη γραμμή του «καλού παιδιού» στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ, στις ΗΠΑ, όταν έχει αποδειχθεί ότι αυτή μόνο χειρότερα επιφυλάσσει. Λέμε ανοιχτά στο λαό να μην έχει καμία εμπιστοσύνη, αναμονή σε αυτές ή άλλες συμμαχίες που συνδέονται με τα συμφέροντα της αστικής τάξης της Ελλάδας και όχι τις προτεραιότητες του ελληνικού λαού, των λαών της περιοχής που επίσης στενάζουν από τις αντιλαϊκές δικές τους κυβερνήσεις. Το ΚΚΕ με ευθύνη αναδεικνύει σταθερά ότι πρέπει να είναι λαϊκή ιδιοκτησία ο ορυκτός πλούτος, για τον έλεγχο του οποίου οξύνονται οι ανταγωνισμοί των μονοπωλιακών ομίλων σήμερα και αποτελεί το υπόστρωμα όσων εκτυλίσσονται στην Ανατ. Μεσόγειο. Μόνο σε δρόμο διεκδίκησης αυτής της ιδιοκτησίας μπορεί ο ελληνικός λαός να περιμένει να απολαύσει προς το δικό του συμφέρον πραγματικά φτηνή Ενέργεια με ωφέλιμη συνεργασία και αμοιβαίο όφελος με τις άλλες χώρες.
Αποτελεί αίτημα αιχμής το «καμία αλλαγή συνόρων», αίτημα που συγκρούεται ευθέως με τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, που μπορεί να συνενώσει στην πάλη όλους τους λαούς της περιοχής, ενάντια στον εθνικισμό, στην εγκατάσταση ξένων βάσεων, στην αποστολή στρατευμάτων σε ξένες χώρες. Για να μη χύσουν οι λαοί το αίμα τους για τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Δύσκολος, μας λένε, ο δρόμος που προτείνετε. Δύσκολος πράγματι, όμως ο μόνος υπέρ του λαού και όχι δεδομένα αντιλαϊκός, επικίνδυνος και τελικά επιζήμιος για τον ίδιο, προκειμένου να πάψει να πληρώνει το μάρμαρο για τα συμφέροντα του κεφαλαίου...

Του
Κώστα ΠΑΠΑΔΑΚΗ*
O Κ. Παπαδάκης είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και ευρωβουλευτής του Κόμματος