Οι εξελίξεις αναδεικνύουν ότι το «σπιράλ» της εμπλοκής
στα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, στα οποία η αστική τάξη έχει μπλέξει το λαό
μας για τα συμφέροντά της, ξεδιπλώνεται όλο και πιο γρήγορα. Σε αυτήν τη
«μεγάλη εικόνα» πρέπει να έχει στραμμένα τα μάτια του ο ελληνικός λαός,
για να παλέψει πιο αποτελεσματικά απέναντι στην εμπλοκή και στους
μεγάλους κινδύνους που σηματοδοτεί για τον ίδιο, για να απαιτήσει να μη
γίνουν τα νησιά μας φυλακές της ΕΕ για τους ξεριζωμένους από τις
ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, για να υψώσει τείχος απέναντι στην τουρκική
επιθετικότητα. Για να «σημαδέψει σωστά» η λαϊκή πάλη τον ένοχο, να βάλει
στο επίκεντρο τη «ρίζα του κακού», τα συμφέροντα της αστικής τάξης, που
οδηγούν το λαό όλο και πιο γρήγορα, όλο και πιο βαθιά στο «σπιράλ» των
επικίνδυνων ανταγωνισμών.
Μια πλευρά της μεγάλης αυτής εικόνας έδινε λίγο πριν επισκεφτεί την περασμένη Δευτέρα την Ελλάδα, για να συζητήσει με την κυβέρνηση την οριστικοποίηση της «στρατηγικής εταιρικής σχέσης ασφαλείας» Ελλάδας - Γαλλίας, ζητώντας μόνιμη στάθμευση γαλλικών μαχητικών, αποστολές ελληνικών στρατευμάτων εκτός συνόρων από τα Στενά του Ορμούζ έως την υποσαχάρια Αφρική, η Γαλλίδα υπουργός Αμυνας, λέγοντας: «Την τελευταία δεκαετία γίναμε μάρτυρες μιας βαθιάς αμφισβήτησης των στρατηγικών, οικονομικών και στρατιωτικών ισορροπιών. Οι εξελίξεις αυτές είναι βαθύτατα αποσταθεροποιητικές. Ο ανταγωνισμός μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών και Κίνας θα καθορίσει τις μελλοντικές εξελίξεις», συμπληρώνοντας βέβαια από τη σκοπιά των συμφερόντων της γαλλικής αστικής τάξης πως «μια αδύναμη Ευρωπαϊκή Ενωση θα μας καταδίκαζε σε αδυναμία. Οφείλουμε να αποκτήσουμε τα μέσα, ακόμη και τα στρατιωτικά, ώστε (...) να προστατεύονται τα συμφέροντά μας».
Αποτύπωνε δηλαδή το πώς οι ανακατατάξεις στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, η όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ με Κίνα, Ρωσία, Ιράν, οι αντιθέσεις που εκδηλώνονται και στο εσωτερικό του ευρωατλαντικού άξονα, καθορίζουν όχι μόνο τις μελλοντικές αλλά και τις σημερινές εξελίξεις, δρομολογούν την επιτάχυνση της εμπλοκής στα μέτωπα του ιμπεριαλιστικού πολέμου, δίνουν τον τόνο της αντιπαράθεσης που απλώνεται από το Ιράκ και τη Συρία έως τη Λιβύη και τα Βαλκάνια για τη μοιρασιά του ενεργειακού πλούτου της περιοχής και το πέρασμα των αγωγών και δρόμων μεταφοράς ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, με θύματα τους λαούς της περιοχής.
Σε αυτά τα επικίνδυνα σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ μπλέκει η αστική τάξη το λαό μας για τα συμφέροντά της, με την κυβέρνηση να αναλαμβάνει μεγάλες ευθύνες στέλνοντας για τα συμφέροντα αυτά στρατιωτικές δυνάμεις σε Σαουδική Αραβία, στα ανοιχτά της Λιβύης, στην Ανατολική Μεσόγειο, έως και το Μάλι.
Μέσα
σε αυτό το πλαίσιο, υπό το πρίσμα των σημερινών εξελίξεων, γίνεται και
πιο κατανοητό το τι κινδύνους σηματοδοτεί η προσπάθεια για «πάση θυσία»
παραμονή της Τουρκίας στο αμερικανοΝΑΤΟικό στρατόπεδο, ως μια μεγάλη
περιφερειακή δύναμη που μπορεί να «γείρει την πλάστιγγα» του συσχετισμού
δυνάμεων ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα. Με συνεχείς αναφορές
όπως αυτές του υφυπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μάθιου Πάλμερ, το
περασμένο Σαββατοκύριακο, πως Ελλάδα και ΗΠΑ «κάνουμε ό,τι μπορούμε για
(...) να διατηρήσουμε την Τουρκία αγκυροβολημένη στο ΝΑΤΟ και τη Δύση».
Επιπλέον, οι τελευταίες εξελίξεις στη Συρία επιβεβαιώνουν για μια ακόμα φορά ότι οι «κόμποι» των ανταγωνισμών δεν λύνονται με τις εύθραυστες κάθε φορά και πρόσκαιρες συμφωνίες, τις λυκοφιλίες ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές, τις «ισορροπίες τρόμου» με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών. Αντίθετα αυτές συσσωρεύουν περισσότερη «εύφλεκτη ύλη», προετοιμάζουν τον επόμενο γύρο των ανταγωνισμών και των ιμπεριαλιστικών αναμετρήσεων που πληρώνουν και πάλι οι λαοί.
Η πείρα αυτή είναι πολύτιμη σήμερα, που τα αστικά επιτελεία επιστρατεύουν το κάλπικο δίλημμα «πολεμική εμπλοκή ή επώδυνοι συμβιβασμοί», παρουσιάζουν την εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, τα σχέδια συνεκμετάλλευσης και συνδιαχείρισης με ορίζοντα τη Χάγη και με βασικό μπούσουλα τη συνοχή του ΝΑΤΟ στη νοτιοανατολική του πτέρυγα, ως τάχα τη λύση απέναντι στην επιθετικότητα της Τουρκίας, κρύβοντας δηλαδή ότι οι συμφωνίες αυτές είναι ανάμεσα σε αστικές τάξεις και επιχειρηματικούς ομίλους και γι' αυτό σε βάρος των λαών, ενώ φέρουν μόνιμα το «σπέρμα» των ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων.
Ταυτόχρονα η κατάσταση στα σύνορα Ελλάδας - Τουρκίας, με την Τουρκία να αξιοποιεί το Προσφυγικό ως «χαρτί» για τη στήριξη από ΝΑΤΟ και ΕΕ και την ενεργότερη εμπλοκή τους στη Συρία, δείχνει ότι η εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς δεν είναι η ασπίδα απέναντι στα προβλήματα, αλλά η πηγή των προβλημάτων.
Δείχνει ότι τα αδιέξοδα σε όλα τα μέτωπα αναπαράγει ακριβώς η εμπλοκή στα γρανάζια των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών.
Αποκαλύπτει την κυβέρνηση και τα αστικά κόμματα, που κάνουν ότι δεν ξέρουν τίποτα για το «φόνο», παρουσιάζουν περίπου ως «φυσικό φαινόμενο» τους πρόσφυγες και μετανάστες, για να κρύψουν ότι οι ξεριζωμένοι είναι αποτέλεσμα της διάλυσης κρατών, των αλλαγών συνόρων, των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων που τροφοδότησε ο σχεδιασμός των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στην περιοχή.
Σχεδιασμός στον οποίο συμμετέχει με τα μπούνια η αστική τάξη, μετατρέποντας την Ελλάδα σε απέραντο αμερικανοΝΑΤΟικό ορμητήριο, στέλνοντας δυνάμεις εκτός συνόρων, για να διεκδικήσει ένα κομμάτι από τη μοιρασιά του ενεργειακού της πλούτου και το πέρασμα των ενεργειακών και άλλων δρόμων.
Ενώ τα όσα μεσολάβησαν μέσα στη βδομάδα, με την κυβέρνηση να στέλνει τα ΜΑΤ ως δυνάμεις κατοχής για να επιβάλουν «διά ροπάλου» τη μετατροπή των νησιών σε φυλακές της ΕΕ, όπως ακριβώς προβλέπει η Συμφωνία της ΕΕ με τον «στρατηγικό εταίρο» Τουρκία, την οποία υπέγραψε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και συνεχίζει να υλοποιεί η σημερινή, επιβεβαιώνουν από μια ακόμα πλευρά το πώς η εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια πηγαίνει χέρι χέρι με την καταστολή απέναντι στον «εχθρό λαό», ότι η αντιλαϊκή πολιτική είναι ενιαία «εντός κι εκτός» συνόρων.
Αυτήν την πολιτική παρουσιάζουν στο λαό ως μονόδρομο όλοι, από την κυβέρνηση της ΝΔ που επιστρατεύει κάθε λογής εκβιασμούς, έως τον ΣΥΡΙΖΑ που δηλώνει και από τη θέση της αντιπολίτευσης διαθέσιμος «να βάλει πλάτη» στα επικίνδυνα σχέδια, τις «διευθετήσεις» και τη «διαχείριση» των όσων φέρνει η εμπλοκή όπως είναι το Προσφυγικό.
Απέναντι στην αντιλαϊκή αυτή ομοφωνία, οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν τη θέση του ΚΚΕ ότι μόνη διέξοδος στο Προσφυγικό είναι το κλείσιμο όλων των δομών στα νησιά, η γρήγορη απόδοση ασύλου και ταξιδιωτικών εγγράφων για τον απεγκλωβισμό των προσφύγων και μεταναστών προς τις χώρες προορισμού τους, η κατάργηση του Δουβλίνου, της κατάπτυστης Συμφωνίας ΕΕ - Τουρκίας. Πάλη που, όπως δείχνουν και οι ίδιες οι εξελίξεις, πρέπει να συνδεθεί και με τον αγώνα ενάντια στην εμπλοκή της Ελλάδας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια που φέρνουν πολέμους και προσφυγιά.
Συνολικά
επιβεβαιώνεται ότι μέσα στον φαύλο κύκλο της εμπλοκής στα
ιμπεριαλιστικά σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, τα κάλπικα και εκβιαστικά
διλήμματα προς το λαό θα γίνονται όλο και χειρότερα, τα αδιέξοδα για το
λαό όλο και πιο μεγάλα και επικίνδυνα.
Για να σπάσει ο φαύλος αυτός κύκλος, οι εργαζόμενοι χρειάζεται να απορρίψουν τα καλέσματα να «ομονοήσουν» στην πολιτική της ιμπεριαλιστικής εμπλοκής στα σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, που μακελεύει τους λαούς της περιοχής, ξεριζώνει χιλιάδες που μετά τους εγκλωβίζει σε νησιά - φυλακές, «χτυπάει στο ψαχνό» όσους αντιστέκονται σε αυτήν την πολιτική. Να πάρουν διαζύγιο από τα αστικά κόμματα, από τις δυνάμεις που υπηρετούν την πολιτική αυτή προς όφελος του κεφαλαίου, παρουσιάζοντάς την ως μονόδρομο. Να αξιοποιήσουν την τεράστια δύναμη που επιβεβαιώνεται ξανά τις μέρες αυτές ότι έχει η λαϊκή πάλη, δυναμώνοντας την πάλη για την απεμπλοκή και την αποδέσμευση από ΝΑΤΟ και ΕΕ, για να κλείσουν οι βάσεις και να πάψει η χώρα να είναι ορμητήριο των ιμπεριαλιστών. Να περάσουν στην αντεπίθεση για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, για να πάρουν την εξουσία και την οικονομία στα δικά τους χέρια, τον μοναδικό φιλολαϊκό δρόμο, ικανό να βάλει τέλος στην εκμετάλλευση, στους πολεμικούς κινδύνους, στην προσφυγιά.
Ριζοσπάστης Σάββατο 29 Φλεβάρη 2020 - Κυριακή 1 Μάρτη 2020
Μια πλευρά της μεγάλης αυτής εικόνας έδινε λίγο πριν επισκεφτεί την περασμένη Δευτέρα την Ελλάδα, για να συζητήσει με την κυβέρνηση την οριστικοποίηση της «στρατηγικής εταιρικής σχέσης ασφαλείας» Ελλάδας - Γαλλίας, ζητώντας μόνιμη στάθμευση γαλλικών μαχητικών, αποστολές ελληνικών στρατευμάτων εκτός συνόρων από τα Στενά του Ορμούζ έως την υποσαχάρια Αφρική, η Γαλλίδα υπουργός Αμυνας, λέγοντας: «Την τελευταία δεκαετία γίναμε μάρτυρες μιας βαθιάς αμφισβήτησης των στρατηγικών, οικονομικών και στρατιωτικών ισορροπιών. Οι εξελίξεις αυτές είναι βαθύτατα αποσταθεροποιητικές. Ο ανταγωνισμός μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών και Κίνας θα καθορίσει τις μελλοντικές εξελίξεις», συμπληρώνοντας βέβαια από τη σκοπιά των συμφερόντων της γαλλικής αστικής τάξης πως «μια αδύναμη Ευρωπαϊκή Ενωση θα μας καταδίκαζε σε αδυναμία. Οφείλουμε να αποκτήσουμε τα μέσα, ακόμη και τα στρατιωτικά, ώστε (...) να προστατεύονται τα συμφέροντά μας».
Αποτύπωνε δηλαδή το πώς οι ανακατατάξεις στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, η όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ με Κίνα, Ρωσία, Ιράν, οι αντιθέσεις που εκδηλώνονται και στο εσωτερικό του ευρωατλαντικού άξονα, καθορίζουν όχι μόνο τις μελλοντικές αλλά και τις σημερινές εξελίξεις, δρομολογούν την επιτάχυνση της εμπλοκής στα μέτωπα του ιμπεριαλιστικού πολέμου, δίνουν τον τόνο της αντιπαράθεσης που απλώνεται από το Ιράκ και τη Συρία έως τη Λιβύη και τα Βαλκάνια για τη μοιρασιά του ενεργειακού πλούτου της περιοχής και το πέρασμα των αγωγών και δρόμων μεταφοράς ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, με θύματα τους λαούς της περιοχής.
Σε αυτά τα επικίνδυνα σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ μπλέκει η αστική τάξη το λαό μας για τα συμφέροντά της, με την κυβέρνηση να αναλαμβάνει μεγάλες ευθύνες στέλνοντας για τα συμφέροντα αυτά στρατιωτικές δυνάμεις σε Σαουδική Αραβία, στα ανοιχτά της Λιβύης, στην Ανατολική Μεσόγειο, έως και το Μάλι.
Ολο και μεγαλύτερα τα αδιέξοδα στο «δίχτυ» της εμπλοκής
Επιπλέον, οι τελευταίες εξελίξεις στη Συρία επιβεβαιώνουν για μια ακόμα φορά ότι οι «κόμποι» των ανταγωνισμών δεν λύνονται με τις εύθραυστες κάθε φορά και πρόσκαιρες συμφωνίες, τις λυκοφιλίες ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές, τις «ισορροπίες τρόμου» με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών. Αντίθετα αυτές συσσωρεύουν περισσότερη «εύφλεκτη ύλη», προετοιμάζουν τον επόμενο γύρο των ανταγωνισμών και των ιμπεριαλιστικών αναμετρήσεων που πληρώνουν και πάλι οι λαοί.
Η πείρα αυτή είναι πολύτιμη σήμερα, που τα αστικά επιτελεία επιστρατεύουν το κάλπικο δίλημμα «πολεμική εμπλοκή ή επώδυνοι συμβιβασμοί», παρουσιάζουν την εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, τα σχέδια συνεκμετάλλευσης και συνδιαχείρισης με ορίζοντα τη Χάγη και με βασικό μπούσουλα τη συνοχή του ΝΑΤΟ στη νοτιοανατολική του πτέρυγα, ως τάχα τη λύση απέναντι στην επιθετικότητα της Τουρκίας, κρύβοντας δηλαδή ότι οι συμφωνίες αυτές είναι ανάμεσα σε αστικές τάξεις και επιχειρηματικούς ομίλους και γι' αυτό σε βάρος των λαών, ενώ φέρουν μόνιμα το «σπέρμα» των ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων.
Ταυτόχρονα η κατάσταση στα σύνορα Ελλάδας - Τουρκίας, με την Τουρκία να αξιοποιεί το Προσφυγικό ως «χαρτί» για τη στήριξη από ΝΑΤΟ και ΕΕ και την ενεργότερη εμπλοκή τους στη Συρία, δείχνει ότι η εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς δεν είναι η ασπίδα απέναντι στα προβλήματα, αλλά η πηγή των προβλημάτων.
Δείχνει ότι τα αδιέξοδα σε όλα τα μέτωπα αναπαράγει ακριβώς η εμπλοκή στα γρανάζια των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών.
Αποκαλύπτει την κυβέρνηση και τα αστικά κόμματα, που κάνουν ότι δεν ξέρουν τίποτα για το «φόνο», παρουσιάζουν περίπου ως «φυσικό φαινόμενο» τους πρόσφυγες και μετανάστες, για να κρύψουν ότι οι ξεριζωμένοι είναι αποτέλεσμα της διάλυσης κρατών, των αλλαγών συνόρων, των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων που τροφοδότησε ο σχεδιασμός των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στην περιοχή.
Σχεδιασμός στον οποίο συμμετέχει με τα μπούνια η αστική τάξη, μετατρέποντας την Ελλάδα σε απέραντο αμερικανοΝΑΤΟικό ορμητήριο, στέλνοντας δυνάμεις εκτός συνόρων, για να διεκδικήσει ένα κομμάτι από τη μοιρασιά του ενεργειακού της πλούτου και το πέρασμα των ενεργειακών και άλλων δρόμων.
Ενώ τα όσα μεσολάβησαν μέσα στη βδομάδα, με την κυβέρνηση να στέλνει τα ΜΑΤ ως δυνάμεις κατοχής για να επιβάλουν «διά ροπάλου» τη μετατροπή των νησιών σε φυλακές της ΕΕ, όπως ακριβώς προβλέπει η Συμφωνία της ΕΕ με τον «στρατηγικό εταίρο» Τουρκία, την οποία υπέγραψε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και συνεχίζει να υλοποιεί η σημερινή, επιβεβαιώνουν από μια ακόμα πλευρά το πώς η εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια πηγαίνει χέρι χέρι με την καταστολή απέναντι στον «εχθρό λαό», ότι η αντιλαϊκή πολιτική είναι ενιαία «εντός κι εκτός» συνόρων.
Αυτήν την πολιτική παρουσιάζουν στο λαό ως μονόδρομο όλοι, από την κυβέρνηση της ΝΔ που επιστρατεύει κάθε λογής εκβιασμούς, έως τον ΣΥΡΙΖΑ που δηλώνει και από τη θέση της αντιπολίτευσης διαθέσιμος «να βάλει πλάτη» στα επικίνδυνα σχέδια, τις «διευθετήσεις» και τη «διαχείριση» των όσων φέρνει η εμπλοκή όπως είναι το Προσφυγικό.
Απέναντι στην αντιλαϊκή αυτή ομοφωνία, οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν τη θέση του ΚΚΕ ότι μόνη διέξοδος στο Προσφυγικό είναι το κλείσιμο όλων των δομών στα νησιά, η γρήγορη απόδοση ασύλου και ταξιδιωτικών εγγράφων για τον απεγκλωβισμό των προσφύγων και μεταναστών προς τις χώρες προορισμού τους, η κατάργηση του Δουβλίνου, της κατάπτυστης Συμφωνίας ΕΕ - Τουρκίας. Πάλη που, όπως δείχνουν και οι ίδιες οι εξελίξεις, πρέπει να συνδεθεί και με τον αγώνα ενάντια στην εμπλοκή της Ελλάδας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια που φέρνουν πολέμους και προσφυγιά.
Να σπάσει ο φαύλος κύκλος
Για να σπάσει ο φαύλος αυτός κύκλος, οι εργαζόμενοι χρειάζεται να απορρίψουν τα καλέσματα να «ομονοήσουν» στην πολιτική της ιμπεριαλιστικής εμπλοκής στα σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, που μακελεύει τους λαούς της περιοχής, ξεριζώνει χιλιάδες που μετά τους εγκλωβίζει σε νησιά - φυλακές, «χτυπάει στο ψαχνό» όσους αντιστέκονται σε αυτήν την πολιτική. Να πάρουν διαζύγιο από τα αστικά κόμματα, από τις δυνάμεις που υπηρετούν την πολιτική αυτή προς όφελος του κεφαλαίου, παρουσιάζοντάς την ως μονόδρομο. Να αξιοποιήσουν την τεράστια δύναμη που επιβεβαιώνεται ξανά τις μέρες αυτές ότι έχει η λαϊκή πάλη, δυναμώνοντας την πάλη για την απεμπλοκή και την αποδέσμευση από ΝΑΤΟ και ΕΕ, για να κλείσουν οι βάσεις και να πάψει η χώρα να είναι ορμητήριο των ιμπεριαλιστών. Να περάσουν στην αντεπίθεση για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, για να πάρουν την εξουσία και την οικονομία στα δικά τους χέρια, τον μοναδικό φιλολαϊκό δρόμο, ικανό να βάλει τέλος στην εκμετάλλευση, στους πολεμικούς κινδύνους, στην προσφυγιά.
Ριζοσπάστης Σάββατο 29 Φλεβάρη 2020 - Κυριακή 1 Μάρτη 2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου