Ο Λουίς Μπουνιουέλ από τους κορυφαίους δημιουργούς της 7ης Τέχνης στον 20ό αιώνα. Είναι ο πατέρας του σουρεαλιστικού κινηματογράφου, αλλά δεν έχει μείνει στην ιστορία μόνο γι’ αυτό ή γιατί ήταν ένας εμπνευσμένος δημιουργός, ένας από αυτούς που επηρέασαν όσο λίγοι το παγκόσμιο σινεμά. Ο Λουίς Μπουνιουέλ κατέκτησε ένα τεράστιο κεφάλαιο της ιστορίας τού κινηματογράφου κυρίως γιατί έχει ταυτιστεί με ιδέες που πάντα θα αγγίζουν τους ανθρώπους ακόμη και αυτούς που είχαν διαφορετικές αντιλήψεις απ’ αυτόν. Ήταν ένας αμφισβητίας, αιρετικός, αναρχικός, απέναντι σε κάθε εξουσία -εκκλησιαστική, πολιτική, οικονομική. Απεχθανόταν την υποκρισία της αστικής τάξης και της θρησκευτικής εξουσίας, δυο θέματα που βρίσκουμε σχεδόν πάντα στις ταινίες του. Ένα άλλο χαρακτηριστικό ήταν το ανατρεπτικά διαπεραστικό χιούμορ του, το οποίο θα δημιουργήσει σχολή στο σινεμά.
Σήμερα,  η νεότερη γενιά δυστυχώς ή τον αγνοεί ή τον θεωρεί ένα κινηματογραφιστή που ναι μεν είχε σπουδαίες ιδέες, αλλά το έργο του είναι πλέον ξεπερασμένο. Η διάχυση του φαινόμενου της ανώδυνης διασκέδασης, η διαφήμιση στα όρια της πλύσης εγκεφάλου, με την ανάδειξη των μέτριων ως κάτι το σημαντικό, η τακτική της αποσιώπησης όλων αυτών που χάραξαν βαθιά με το ταλέντο και τις αναζητήσεις τους την τέχνη, έχουν απομακρύνει το κοινό, ακόμη και αυτό που αγαπά το σινεμά, από τον Μπουνιουέλ. Λες και η τέχνη έχει ημερομηνία λήξεως, όπως τα… γιαούρτια.

Από τον Μεσαίωνα στη “Χρυσή Εποχή”

Ο Μπουνιουέλ γεννήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου του 1900 στην Καλάντα της Αραγωνίας, στην Ισπανία, από εύπορους γονείς. Μεγάλωσε σε μια μικρή κλειστή επαρχιακή κοινωνία, παραδοσιακή και θρησκόληπτη, “μεσαιωνική” όπως τη χαρακτήριζε ο ίδιος, ενώ ήταν μαθητής σε αυστηρό καθολικό σχολείο. Ανήσυχο πνεύμα, γρήγορα επαναστάτησε σε όλα αυτά και εντάχθηκε στο σουρεαλιστικό κίνημα της εποχής. Όπως έλεγε «ευτυχώς, κάπου ανάμεσα στο τυχαίο και το μυστηριώδες βρίσκεται η φαντασία, το μόνο πράγμα που προστατεύει την ελευθερία μας, παρά το γεγονός ότι οι άνθρωποι προσπαθούν συνέχεια να την περιορίσουν ή να την αφανίσουν ολοσχερώς».
Αργότερα θα σπουδάσει φιλοσοφία στο πανεπιστήμιο της Μαδρίτης. Εκεί θα γνωριστεί με τον Νταλί και τον Λόρκα. Το 1929 σε συνεργασία με τον Σαλβατόρ Νταλί, θα γυρίσει την ταινία “Ενας Ανδαλουσιανός σκύλος”, το πρώτο υπερρεαλιστικό φιλμ και αμέσως μετά, το 1930, τη σοκαριστική, για την εποχή της, ταινία “Η Χρυσή Εποχή”, σκανδαλίζοντας την συντηρητική κοινωνία και την αστική τάξη. Ένα φιλμ που πολεμήθηκε από τον Τύπο και τελικά την απαγόρευσε η αστυνομία για 50 χρόνια!
Το 1932 θα επιστρέψει στην Ισπανία και θα γυρίσει το ντοκιμαντέρ “Γη χωρίς ψωμί”. Το τέλος του ισπανικού εμφυλίου τον βρίσκει στην Αμερική να παλεύει για την επιβίωσή του. Από το 1947, εγκαταστάθηκε στο Μεξικό και πήρε τη μεξικανική υπηκοότητα. Τότε αρχίζει και η μεξικανική περίοδος της δημιουργίας του Μπουνιουέλ . Θα γυρίσει πολλές ταινίες, μεταξύ των οποίων τη “Σουζάνα τη διεφθαρμένη”, “Ελ” και την “Εγκληματική ζωή του Αρτσιμπάλντο ντε λα Κρουζ”.
Το 1961 μετά από πολλά χρόνια θα γυρίσει την πρώτη του ταινία στην Ισπανία, τη “Βιριδιάνα”. Από εκεί και πέρα θα εργαστεί κυρίως στη Γαλλία, σκηνοθετώντας τα πιο ώριμα έργα του, όπως το “Ημερολόγιο μιας καμαριέρας”, την “Τριστάνα”, την “Ωραία της ημέρας”, την “Κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας”, το “Φάντασμα της ελευθερίας” και το “Σκοτεινό αντικείμενο του πόθου”. Θα επιστρέψει στο Μεξικό, όπου θα ζήσει μέχρι το θάνατό του.
Αθεος και αντι – κληρικός, στις ταινίες του καυτηρίασε την υποκρισία της αστικής τάξης, δίνοντας μεγάλη έμφαση στη δύναμη της φαντασίας. Η φαντασία, όπως σημειώνει ο ίδιος στο βιβλίο του “Η τελευταία πνοή”, είναι το “κυριότερό μας προνόμιο. Ανεξήγητη όπως το τυχαίο που την προκαλεί”.
Πηγές: ΑΠΕ / Ριζοσπάστης