Γράφει ο Νίκος Μόττας //
«Ατομική ευθύνη». Σε αυτήν τη φράση συνοψίζεται η προσπάθεια της κυβέρνησης και των αστικών επιτελείων να συγκαλύψουν ένα καπιταλιστικό έγκλημα: την αποσάθρωση της δημόσιας Υγείας και την προφανή κρατική ανεπάρκεια στη διαχείριση της πανδημίας του Covid-19.
Τα περί «ατομικής ευθύνης», που με κάθε ευκαιρία υπενθυμίζει στο λαό ο κ. Μητσοτάκης και οι υπουργοί του, δεν συνιστά ασφαλώς κάποια πρωτοτυπία. Αντίθετα, αποτελεί διαχρονικό σύνθημα των αστικών κυβερνήσεων το οποίο βασίζεται στο αντιδιαλεκτικό ιδεολόγημα ότι η Υγεία, η Παιδεία, η ασφάλιση, η εργασία, κλπ – το σύνολο, δηλαδή, των κοινωνικών αγαθών – αποτελούν «ατομική υπόθεση».
Ο σκοπός είναι ο εξής: Αφενός, να μπολιαστούν οι εργαζόμενοι – ιδιαίτερα η νέα γενιά – με την αντίληψη ότι δεν υπάρχει λόγος να διεκδικούν δημόσιο και δωρεάν σύστημα Υγείας, αφού η υγεία είναι «ατομικό» και «προσωπικό» ζήτημα του καθενός. Αφετέρου, να δικαιολογηθεί στην συνείδηση του λαού η ολοένα και μεγαλύτερη περικοπή κοινωνικών δαπανών, η κρατική υποχρηματοδότηση τομέων όπως η Υγεία και η Παιδεία και η παράδοσή τους στο ιδιωτικό κεφάλαιο.
Στη βάση αυτού του ιδεολογήματος επιστρατεύεται η «ατομική ευθύνη» ώστε να συσκοτιστούν οι τεράστιες ελλείψεις, τα κενά και οι ανεπάρκειες του συστήματος Υγείας. 
Ποιος όμως ευθύνεται για την έλλειψη σε κλίνες ΜΕΘ (6 κλίνες ανά 100.000 κατοίκους), την υποστελέχωση σε γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό, το κλείσιμο και τις συγχωνεύσεις νοσοκομείων, την πλήρη απαξίωση των δομών της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, την ανεπάρκεια υλικοτεχνικού εξοπλισμού, κλπ;
Η απάντηση είναι ξεκάθαρη: Είναι η πολιτική διαχρονικά των αστικών κυβερνήσεων που ευθύνεται για την σημερινή κατάσταση. Μια πολιτική που, παρά τις όποιες επί μέρους διαφοροποιήσεις της, ήταν πάντοτε προσαρμοσμένη στην ικανοποίηση των στρατηγικών επιδιώξεων του κεφαλαίου.
Ποιοι, λοιπόν, επιστρατεύουν σήμερα, ξεδιάντροπα και προκλητικά, την «ατομική ευθύνη» προκειμένου να «νίψουν τας χείρας τους» για τις επιπτώσεις της πανδημίας;
Είναι αυτοί που επί δεκαετίες φρόντισαν για την απαξίωση του δημόσιου συστήματος Υγείας.
Που μείωναν κατακόρυφα τις δαπάνες του κρατικού προϋπολογισμού για την Υγεία, ενώ συνέχιζαν να δίνουν απλόχερα δισεκατομμύρια ευρώ σε στρατιωτικές δαπάνες για το ΝΑΤΟ.
Που έκλειναν νοσοκομεία και απέλυαν εργαζόμενους, γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό, στο όνομα του «συμμαζέματος του κράτους» και των «δημοσιονομικών στόχων».
Που έβαλαν την υγεία του λαού στο ζύγι του «κόστους-οφέλους», παραδίδοντας την «βορά» στο επιχειρηματικό κεφάλαιο.
Η τακτική τους είναι πλέον γνωστή. Κάθε έγκλημα του καπιταλισμού βαφτίζεται «φυσική καταστροφή», «φυσική εξέλιξη των πραγμάτων» και επιστρατεύεται, ως βολικό άλλοθι, η «ατομική ευθύνη». Το είδαμε και κατά το παρελθόν, σε περιπτώσεις σεισμών, πυρκαγιών και πλημμυρών όπου – και τότε – επιχειρήθηκε να συσκοτιστεί η ευθύνη του κράτους για έργα υποδομής (αντιπυρικής, αντισεισμικής, αντιπλημμυρικής προστασίας).
Αυτήν τη φορά ο λαός δεν πρέπει να τους κάνει τη χάρη. Η αναγκαία ατομική υπευθυνότητα για τήρηση των κανόνων υγιεινής και προστασίας από τον κορονοϊό δεν πρέπει, σε καμία περίπτωση, να συγκαλύψει τις αμαρτίες του αστικού κράτους.
Αντίθετα, πρέπει να αναδειχθεί πως η κύρια ατομική ευθύνη του κάθε εργαζόμενου, του κάθε ενσυνείδητου ανθρώπου, είναι μια και μοναδική: να αντιληφθεί ότι η μήτρα της φτώχειας, της ανθρώπινης δυστυχίας, των πολέμων, των ανισοτήτων και της κοινωνικής ερημοποίησης είναι το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα και πως μόνο με τη συμμετοχή του στον συλλογικό αγώνα για μια άλλη εξουσία που θα ικανοποιεί τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, μπορούν να ξημερώσουν καλύτερες μέρες.