Το ξέσπασμα της πανδημίας του κορονοϊού
άλλαξε αρκετά τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα. Κυρίως, μας οδήγησε σε
καταστάσεις που ποτέ δεν φαντάζονταν οι μεταπολεμικές γενιές στην
Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική. Προφανώς, ανέτρεψε και πολλά από αυτά που
θεωρούσαμε δεδομένα. Ένα, όμως, δεν φαίνεται να ανατρέπει. Την ευκολία
με την οποία μπορούν σε περιόδους κρίσης να κατασκευάσουν «εχθρούς» οι
έχοντες την εξουσία. Κατά προτίμηση, εσωτερικούς «εχθρούς», δηλαδή μέσα
στον ίδιο τον λαό που υποτίθεται ότι υπηρετούν. Ο στόχος, απλός και
λιτός. Να αποποιηθούν των ευθυνών τους μπροστά στον κίνδυνο μίας πιθανής
καταστροφής.
Τους πρώτους μήνες του 2010, την ώρα που η κυβέρνηση ετοιμάζονταν να χρησιμοποιήσει το «πιστόλι» που άφησαν στο τραπέζι οι ευρωπαίοι εταίροι, δρομολογούσε και την επικοινωνιακή διαχείριση του θέματος. Βλέπετε, ο «αυτοτραυματισμός» από τη χρήση του «πιστολιού» ήταν ένα ρεαλιστικό σενάριο. Ξαφνικά, τα πρωτοσέλιδα εκείνων των ημερών και τα βραδινά δελτία ειδήσεων, γέμισαν με ειδήσεις περί «τεμπέληδων» δημοσίων υπαλλήλων, «απατεώνων» ελευθέρων επαγγελματιών, «λωποδυτών» αγροτών που έτρωγαν στα μπουζούκια τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, αλλά και με «ανεύθυνους» πολίτες που δεν ζητούσαν απόδειξη από τη γριά που πουλούσε κουλούρια.
Με απλά λόγια, η τότε κυβέρνηση, με την αγαστή συνεργασία μερίδας Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, δημιούργησε τον «εχθρό» που οδήγησε τη χώρα στα μνημόνια. Ήταν ο ίδιος της ο λαός – ή τέλος πάντων ένα μεγάλο του κομμάτι.
Αυτός ο «εχθρός» ήταν ο υπεύθυνος για τη χρεοκοπία. Όχι το πολιτικό προσωπικό που διαχειρίστηκε τη χώρα. Όχι οι ελίτ που θησαύρισαν όλα τα προηγούμενα χρόνια. Όχι οι αμυντικοί εξοπλισμοί που γίνονταν για το ΝΑΤΟ – και φυσικά όχι για την άμυνα της πατρίδας μας. Υπεύθυνος ήταν ο λαός της…
Τα φαινόμενα κοινωνικού αυτοματισμού αυξήθηκαν ακαριαία. Όμως το ψέμα έχει κοντά ποδάρια. Και όταν πια δεν μπορεί να μετατραπεί με το έτσι θέλω σε αλήθεια -μιας και διαψεύδονταν καθημερινά από τη πραγματικότητα- οδηγηθήκαμε στη λογική του «μαζί τα φάγαμε». Δηλαδή ακόμα ένα ψέμα που στοχοποιούσε το λαό και αθώωνε -εν μέρη πλέον- τους πραγματικούς θύτες. Στα δέκα χρόνια που μεσολάβησαν από εκείνες τις ημέρες, άλλαξαν πολλά. Εκείνο που μοιάζει ολόιδιο, είναι η επικοινωνιακή τακτική που σχεδιάζει η κυβέρνηση για την περίπτωση που τα πράγματα ξεφύγουν. Κατασκευάζει πάλι τον «εσωτερικό» εχθρό, που ως εκ θαύματος είναι πάλι ο ίδιος. Ο ελληνικός λαός!
Εδώ και μέρες κατακλύζουν τα κοινωνικά δίκτυα και μερίδα Μέσων Ενημέρωσης ειδήσεις για «απείθαρχους» πολίτες που αρνούνται να υπακούσουν στις εκκλήσεις της κυβέρνησης να κάνουν το αυτονόητο για αυτές τις ημέρες, να κάτσουν δηλαδή στο σπίτι τους.
Και τι εμφανίζουν αυτές οι εικόνες που συνοδεύουν τις εν λόγω ειδήσεις; Συνήθως τίποτα το περίεργο. Κάποιους ανθρώπους να τρέχουν μόνοι τους, κάποιους ηλικιωμένους να κάθονται σε μεγάλη απόσταση σε παγκάκια και ουρές στα σούπερ μάρκετ. Δηλαδή δραστηριότητες που υποτίθεται ότι επιτρέπονταν μέχρι το βράδυ της Παρασκευής.
Θα μου πείτε, δεν υπήρχαν και εκείνοι που όντως έκαναν του κεφαλιού τους και κατέκλυσαν τις παραλίες ή έκαναν υπαίθριο πάρτι στη Θεσσαλονίκη ή έπαιξαν ποδόσφαιρο στη Λαμία; Προφανώς και υπάρχουν. Και είναι αυτό που λέγαμε στο στρατό οι «ανίκητοι».
Μόνο που η συγκεκριμένη κατηγορία πολιτών, δεν αποτελεί παρά μόνο μία ισχνή μειοψηφία. Στη συντριπτική του πλειοψηφία ο ελληνικός λαός ακολουθεί με ευλάβεια τα μέτρα που έχει -ορθά- λάβει η κυβέρνηση. Παρ’ όλα αυτά στοχοποιείται ανελέητα. Σαν κάποιοι να προσπαθούν να στρώσουν τον δρόμο για την εξεύρεση «ενόχου» .
Γιατί μόνο ως στοχοποίηση μπορεί να εκληφθεί η οργανωμένη προσπάθεια που ξεκίνησε την Παρασκευή να πεισθούμε πως οι Έλληνες πήραν αμάξια και καράβια για να πάνε στα χωριά τους και έτσι να διασπείρουν τον ιό σε περιοχές που δεν είχε φτάσει ακόμα ή περιοχές που τα νοσοκομεία τους δεν μπορούν να καλύψουν μεγάλο όγκο περιστατικών.
Μία αποστροφή των συναδέλφων που βρίσκονταν στις εθνικές οδούς για τα βραδινά δελτία ειδήσεων, παρουσίαζε την πλήρη αλήθεια. Μειωμένη κατά 30% ήταν χθες η κίνηση στα εθνικά οδικά δίκτυα, σε σχέση με την προηγούμενη Παρασκευή. Και πόσοι από εκείνους που ταξίδεψαν είναι άραγε μόνιμοι κάτοικοι εκείνων των περιοχών που κατευθύνονταν; Πόσοι έχουν καταγωγή από εκεί και σταμάτησαν να εργάζονται στην Αθήνα και αποφάσισαν να γυρίσουν στο χωριό τους για να επιβιώσουν; Ουδείς αναρωτήθηκε…
Όλοι οι κυβερνητικοί παράγοντες άρχισαν να τους χρεώνουν την ευθύνη για μία μελλοντική, πιθανή καταστροφή. Με πρώτο και καλύτερο τον υφυπουργό Προστασίας του Πολίτη Νίκο Χαρδαλιά, που με ύφος που δεν αρμόζει σε στέλεχος της κυβέρνησης προειδοποίησε τους πολίτες ότι «ξέρει ποιοι περνούν τα διόδια». Πάντως, το υπουργείο στο οποίο υπηρετεί δυσκολεύεται εδώ και μήνες να ταυτοποιήσει ένα λευκό αυτοκίνητο που πέρασε πριν αρκετούς μήνες τα διόδια. Αλλά αυτό είναι μία άλλη συζήτηση… Έτσι, λοιπόν, ο «ένοχος» είναι έτοιμος. Είναι ο ελληνικός λαός, αδιακρίτως. Αυτός/η που δεν ακολούθησαν την «ατομική ευθύνη». Και η κρατική ευθύνη, αλήθεια, που ακριβώς βρίσκεται;
Μήπως σε εκείνους που έχουν αφήσει τα νοσοκομεία χωρίς αναλώσιμα υλικά για να προστατεύσουν τους ηρωικούς γιατρούς και νοσοκόμους; Μήπως σε εκείνους που ξεχαρβάλωσαν πλήρως τη δημόσια υγεία την περίοδο 2010-2014; Μήπως σε εκείνους που προσλήψεις έταζαν, προσλήψεις όμως δεν έκαναν ποτέ την περίοδο 2015-2019; Μήπως στους διορισμένους διοικητές υγειονομικών υπηρεσιών που έγραφαν στα κοινωνικά δίκτυα ότι ο κορονοϊός είναι μία «γριπούλα». Μήπως στους ίδιους που όταν παρουσιάστηκε το πρώτο κρούσμα στην Αμαλιάδα, αρνούνταν να κάνουν τα απαραίτητα τεστ, παρά την επιμονή των γιατρών σε Αμαλιάδα, Πύργο και Ρίο;
Μήπως εν τέλει βρίσκονται σε εκείνους που δεν έβαλαν λουκέτο σε θρησκευτικούς τόπους και λαϊκές αγορές για να μη δυσαρεστήσουν την εκλογική τους πελατεία; Ή σε όσους δεν απαγόρευσαν εγκαίρως τις πτήσεις προς την Ιταλία και τις άλλες χώρες που χτυπήθηκαν γρηγορότερα από την Ελλάδα; Μήπως σε εκείνους που δεν σταμάτησαν την ακτοπλοϊκή σύνδεση με την Ιταλία; Προφανώς σε όλους τους παραπάνω.
Παρά τα κραυγαλέα λάθη που έγιναν στις πρώτες ημέρες της κρίσης, δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε ότι η κυβέρνηση κινήθηκε πολύ πιο γρήγορα από τις αντίστοιχες της υπόλοιπης Ευρώπης. Έλαβε μέτρα ορθά, που εν πολλοίς ανέκοψαν την διάδοση του ιού. Και αυτό θα της το αναγνωρίσουν οι πολίτες. Παιχνίδια, πάντως, στη πλάτη του λαού, ας μην παίξει. Ας εκπληρώσουν οι κυβερνητικοί φορείς τις δικές τους υποχρεώσεις και ας αφήσουν τα αναθέματα. Και ας μαζέψουν τα έμμισθα «ντόπερμαν» τους στο διαδίκτυο. Γιατί όπως μας απέδειξε η πρόσφατη ιστορία, το ψέμα έχει κοντά ποδάρια…
Τους πρώτους μήνες του 2010, την ώρα που η κυβέρνηση ετοιμάζονταν να χρησιμοποιήσει το «πιστόλι» που άφησαν στο τραπέζι οι ευρωπαίοι εταίροι, δρομολογούσε και την επικοινωνιακή διαχείριση του θέματος. Βλέπετε, ο «αυτοτραυματισμός» από τη χρήση του «πιστολιού» ήταν ένα ρεαλιστικό σενάριο. Ξαφνικά, τα πρωτοσέλιδα εκείνων των ημερών και τα βραδινά δελτία ειδήσεων, γέμισαν με ειδήσεις περί «τεμπέληδων» δημοσίων υπαλλήλων, «απατεώνων» ελευθέρων επαγγελματιών, «λωποδυτών» αγροτών που έτρωγαν στα μπουζούκια τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, αλλά και με «ανεύθυνους» πολίτες που δεν ζητούσαν απόδειξη από τη γριά που πουλούσε κουλούρια.
Με απλά λόγια, η τότε κυβέρνηση, με την αγαστή συνεργασία μερίδας Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, δημιούργησε τον «εχθρό» που οδήγησε τη χώρα στα μνημόνια. Ήταν ο ίδιος της ο λαός – ή τέλος πάντων ένα μεγάλο του κομμάτι.
Αυτός ο «εχθρός» ήταν ο υπεύθυνος για τη χρεοκοπία. Όχι το πολιτικό προσωπικό που διαχειρίστηκε τη χώρα. Όχι οι ελίτ που θησαύρισαν όλα τα προηγούμενα χρόνια. Όχι οι αμυντικοί εξοπλισμοί που γίνονταν για το ΝΑΤΟ – και φυσικά όχι για την άμυνα της πατρίδας μας. Υπεύθυνος ήταν ο λαός της…
Τα φαινόμενα κοινωνικού αυτοματισμού αυξήθηκαν ακαριαία. Όμως το ψέμα έχει κοντά ποδάρια. Και όταν πια δεν μπορεί να μετατραπεί με το έτσι θέλω σε αλήθεια -μιας και διαψεύδονταν καθημερινά από τη πραγματικότητα- οδηγηθήκαμε στη λογική του «μαζί τα φάγαμε». Δηλαδή ακόμα ένα ψέμα που στοχοποιούσε το λαό και αθώωνε -εν μέρη πλέον- τους πραγματικούς θύτες. Στα δέκα χρόνια που μεσολάβησαν από εκείνες τις ημέρες, άλλαξαν πολλά. Εκείνο που μοιάζει ολόιδιο, είναι η επικοινωνιακή τακτική που σχεδιάζει η κυβέρνηση για την περίπτωση που τα πράγματα ξεφύγουν. Κατασκευάζει πάλι τον «εσωτερικό» εχθρό, που ως εκ θαύματος είναι πάλι ο ίδιος. Ο ελληνικός λαός!
Εδώ και μέρες κατακλύζουν τα κοινωνικά δίκτυα και μερίδα Μέσων Ενημέρωσης ειδήσεις για «απείθαρχους» πολίτες που αρνούνται να υπακούσουν στις εκκλήσεις της κυβέρνησης να κάνουν το αυτονόητο για αυτές τις ημέρες, να κάτσουν δηλαδή στο σπίτι τους.
Και τι εμφανίζουν αυτές οι εικόνες που συνοδεύουν τις εν λόγω ειδήσεις; Συνήθως τίποτα το περίεργο. Κάποιους ανθρώπους να τρέχουν μόνοι τους, κάποιους ηλικιωμένους να κάθονται σε μεγάλη απόσταση σε παγκάκια και ουρές στα σούπερ μάρκετ. Δηλαδή δραστηριότητες που υποτίθεται ότι επιτρέπονταν μέχρι το βράδυ της Παρασκευής.
Θα μου πείτε, δεν υπήρχαν και εκείνοι που όντως έκαναν του κεφαλιού τους και κατέκλυσαν τις παραλίες ή έκαναν υπαίθριο πάρτι στη Θεσσαλονίκη ή έπαιξαν ποδόσφαιρο στη Λαμία; Προφανώς και υπάρχουν. Και είναι αυτό που λέγαμε στο στρατό οι «ανίκητοι».
Μόνο που η συγκεκριμένη κατηγορία πολιτών, δεν αποτελεί παρά μόνο μία ισχνή μειοψηφία. Στη συντριπτική του πλειοψηφία ο ελληνικός λαός ακολουθεί με ευλάβεια τα μέτρα που έχει -ορθά- λάβει η κυβέρνηση. Παρ’ όλα αυτά στοχοποιείται ανελέητα. Σαν κάποιοι να προσπαθούν να στρώσουν τον δρόμο για την εξεύρεση «ενόχου» .
Γιατί μόνο ως στοχοποίηση μπορεί να εκληφθεί η οργανωμένη προσπάθεια που ξεκίνησε την Παρασκευή να πεισθούμε πως οι Έλληνες πήραν αμάξια και καράβια για να πάνε στα χωριά τους και έτσι να διασπείρουν τον ιό σε περιοχές που δεν είχε φτάσει ακόμα ή περιοχές που τα νοσοκομεία τους δεν μπορούν να καλύψουν μεγάλο όγκο περιστατικών.
Μία αποστροφή των συναδέλφων που βρίσκονταν στις εθνικές οδούς για τα βραδινά δελτία ειδήσεων, παρουσίαζε την πλήρη αλήθεια. Μειωμένη κατά 30% ήταν χθες η κίνηση στα εθνικά οδικά δίκτυα, σε σχέση με την προηγούμενη Παρασκευή. Και πόσοι από εκείνους που ταξίδεψαν είναι άραγε μόνιμοι κάτοικοι εκείνων των περιοχών που κατευθύνονταν; Πόσοι έχουν καταγωγή από εκεί και σταμάτησαν να εργάζονται στην Αθήνα και αποφάσισαν να γυρίσουν στο χωριό τους για να επιβιώσουν; Ουδείς αναρωτήθηκε…
Όλοι οι κυβερνητικοί παράγοντες άρχισαν να τους χρεώνουν την ευθύνη για μία μελλοντική, πιθανή καταστροφή. Με πρώτο και καλύτερο τον υφυπουργό Προστασίας του Πολίτη Νίκο Χαρδαλιά, που με ύφος που δεν αρμόζει σε στέλεχος της κυβέρνησης προειδοποίησε τους πολίτες ότι «ξέρει ποιοι περνούν τα διόδια». Πάντως, το υπουργείο στο οποίο υπηρετεί δυσκολεύεται εδώ και μήνες να ταυτοποιήσει ένα λευκό αυτοκίνητο που πέρασε πριν αρκετούς μήνες τα διόδια. Αλλά αυτό είναι μία άλλη συζήτηση… Έτσι, λοιπόν, ο «ένοχος» είναι έτοιμος. Είναι ο ελληνικός λαός, αδιακρίτως. Αυτός/η που δεν ακολούθησαν την «ατομική ευθύνη». Και η κρατική ευθύνη, αλήθεια, που ακριβώς βρίσκεται;
Μήπως σε εκείνους που έχουν αφήσει τα νοσοκομεία χωρίς αναλώσιμα υλικά για να προστατεύσουν τους ηρωικούς γιατρούς και νοσοκόμους; Μήπως σε εκείνους που ξεχαρβάλωσαν πλήρως τη δημόσια υγεία την περίοδο 2010-2014; Μήπως σε εκείνους που προσλήψεις έταζαν, προσλήψεις όμως δεν έκαναν ποτέ την περίοδο 2015-2019; Μήπως στους διορισμένους διοικητές υγειονομικών υπηρεσιών που έγραφαν στα κοινωνικά δίκτυα ότι ο κορονοϊός είναι μία «γριπούλα». Μήπως στους ίδιους που όταν παρουσιάστηκε το πρώτο κρούσμα στην Αμαλιάδα, αρνούνταν να κάνουν τα απαραίτητα τεστ, παρά την επιμονή των γιατρών σε Αμαλιάδα, Πύργο και Ρίο;
Μήπως εν τέλει βρίσκονται σε εκείνους που δεν έβαλαν λουκέτο σε θρησκευτικούς τόπους και λαϊκές αγορές για να μη δυσαρεστήσουν την εκλογική τους πελατεία; Ή σε όσους δεν απαγόρευσαν εγκαίρως τις πτήσεις προς την Ιταλία και τις άλλες χώρες που χτυπήθηκαν γρηγορότερα από την Ελλάδα; Μήπως σε εκείνους που δεν σταμάτησαν την ακτοπλοϊκή σύνδεση με την Ιταλία; Προφανώς σε όλους τους παραπάνω.
Παρά τα κραυγαλέα λάθη που έγιναν στις πρώτες ημέρες της κρίσης, δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε ότι η κυβέρνηση κινήθηκε πολύ πιο γρήγορα από τις αντίστοιχες της υπόλοιπης Ευρώπης. Έλαβε μέτρα ορθά, που εν πολλοίς ανέκοψαν την διάδοση του ιού. Και αυτό θα της το αναγνωρίσουν οι πολίτες. Παιχνίδια, πάντως, στη πλάτη του λαού, ας μην παίξει. Ας εκπληρώσουν οι κυβερνητικοί φορείς τις δικές τους υποχρεώσεις και ας αφήσουν τα αναθέματα. Και ας μαζέψουν τα έμμισθα «ντόπερμαν» τους στο διαδίκτυο. Γιατί όπως μας απέδειξε η πρόσφατη ιστορία, το ψέμα έχει κοντά ποδάρια…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου