Γράφει ο Αλέκος Χατζηκώστας //
Η όλη συζήτηση με αφορμή τη στάση της Ιεράς Συνόδου, αλλά και τη στάση επιστημόνων σε σχέση με τον κορονοϊό φέρνει ξανά στη επιφάνεια το μεγάλο ζήτημα της σχέσης επιστήμης με τη θρησκείας. Ας δούμε επιγραμματικά ορισμένα ζητήματα:
Η επιστήμη και η θρησκεία είναι ανειρήνευτες. Η θρησκεία και η εκκλησία ήταν και εξακολουθούν να είναι εχθροί της επιστημονικής γνώσης, πράγμα όμως που δεν εμποδίζει ωστόσο τις θρησκευτικές οργανώσεις ,να εκμεταλλεύονται την επιστήμη, να κάνουν ψεύτικες προσπάθειες για να ”συμφιλιώσουν” τις ανακαλύψεις της με τα θρησκευτικά δόγματα.
Είναι αυτονόητο ότι η πραγματική σκέψη ενός επιστήμονα και η αντίληψη που έχει για τη νόηση, διαφέρουν ουσιαστικά μεταξύ τους.
Γι’ αυτό και ο Λένιν είχε κάθε λόγο να αποκαλεί τον Μαχ («Υλισμός και Εμπειριοκριτικισμός» ένα χρήσιμο βιβλίο και για το σήμερα) μεγάλο επιστήμονα στον τομέα της Φυσικής, αλλά μικρό και αντιδραστικό φιλόσοφο, δηλαδή ψευτοειδικό στον τομέα που ερευνά τη συνείδηση και τους νόμους εμφάνισης και εξέλιξής της.
Όλα αυτά ο Λένιν τα αποδεικνύει. Το να σκέπτεσαι καλά στο δικό σου εξειδικευμένο τομέα -στη φυσική- δε σημαίνει ότι σκέπτεσαι το ίδιο καλά και στον τομέα της επιστήμης για τη νόηση, τη συνείδηση και τον ψυχισμό. Εδώ είναι απαραίτητο να γνωρίζεις τα γεγονότα όχι μόνο με βάση την προσωπική σου εμπειρία, αλλά με βάση τη γενίκευση της γνώσης της ανθρωπότητας και έτσι δικαιολογείται ότι. «οι εξέχοντες θεωρητικοί δείχνουν και μια τέλεια άγνοια της διαλεκτικής»
Έτσι ας μην μας παραξενεύει το γεγονός ότι ακόμη και διαπρεπείς επιστήμονες παίρνουν μια φιλοσοφική θέση, που είναι στην ουσία αντιεπιστημονική και εχθρική προς την επιστήμη γενικά, και προς τη δική τους επιστήμη ειδικά.
Φυσικά μέσα στο περιβάλλον της κρίσης της καπιταλιστικής κοινωνίας παρεισφρύει ο ανορθολογισμός, όχι μόνο ο θρησκευτικός αλλά και ο κοσμικός. Η μόνη μορφή ορθολογισμού στη θεωρία και την κοινωνική πράξη που μπορεί και επιβάλλεται να αντιταχθεί στη σημερινή κατάσταση σήψης, της καπιταλιστικής κοινωνίας (που σηματοδοτεί η πρωτόγνωρη σημερινή αναβίωση του ανορθολογισμού και της θρησκείας) είναι ο επαναστατικός ορθολογισμός, θεωρητικός και πρακτικός ταυτόχρονα, υλοποιούμενος μέσα στη συνεχή και συνεπή δράση και ανάπτυξη του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος.