το πιο απαγορευμένο πράγμα

Posted by marasagis on 2020/04/07

Posted in: Uncategorized. Tagged: κορονοϊός,κουλτούρα. Σχολιάστε

Στις 1 Απριλίου ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Πέτσας αναφέρθηκε σε «αυστηροποίηση» των μέτρων περιορισμού της κυκλοφορίας με την εξής επισήμανση: «Οι συνεπείς δεν είναι κορόιδα.
Θα πρέπει όλοι να μένουμε στο σπίτι.Όσοι κάνουν κατάχρηση για να είναι όλη την ημέρα έξω, θα νιώσουν σύσφιξη των μέτρων».

Η δήλωση αυτή, μάλιστα,  συνέπεσε χρονικά με τον σάλο που δημιούργησε το γνωστό βίντεο τηλεοπτικού σταθμού, το οποίο παραποίησε την εικόνα της παραλίας Θεσσαλονίκης και οδήγησε στο «φράξιμό» της από την κυβέρνηση.

Με την «αθώα» αυτή φράση («καθαγιασμένη» όπως συμβαίνει με κάθε προσχηματική επίκληση της «υγείας», εφόσον βέβαια δεν αφορά καταργήσεις και περικοπές πόρων για τις «αχρείαστες» νοσοκομειακές δομές) ο κυβερνητικός εκπρόσωπος βάλθηκε να κατασκευάσει την εικόνα «κάποιων» που καταχρηστικά επιδιώκουν «να είναι έξω όλη τη μέρα»!

Ένας πραγματικά ασυνήθιστος παραλογισμός, που μπορεί να εξηγηθεί μόνο με γενετικά χαρακτηριστικά που καθιστούν τέτοιους ανθρώπους επιρρεπείς στην ανομία. Είναι προφανές ότι αν η κυβέρνηση διέτασσε να είμαστε συνεχώς έξω, αυτοί οι άνθρωποι θα κλειδαμπαρώνονταν στα σπίτια τους.  Τώρα που η κυβέρνηση επιβάλλει να μένουμε σπίτι, αυτοί όχι μόνο βγαίνουν, αλλά θέλουν και «να είναι έξω όλη μέρα»!!!

Η εικονική κατασκευή συμπληρώθηκε με την – επί της ουσίας – ψυχική παρότρυνση του κυβερνητικού εκπροσώπου προς ένα μέρος του πληθυσμού: «Οι συνεπείς δεν είναι κορόιδα»!

Κι έτσι, προκειμένου οι «συνεπείς» να μην είναι «κορόιδα», όπως ο κυβερνητικός εκπρόσωπος προέτρεψε το target group της δήλωσής του να νιώσει, η παραλία της Θεσσαλονίκης «φράχτηκε».

Και στη συνέχεια, προκειμένου να μην είναι «κορόιδα» μόνο οι κάτοικοι της Θεσσαλονίκης, απαγορεύτηκαν επίσης οι παραλίες των Πατρών και του Βόλου.

Οι – μετριοπαθώς μιλώντας – αμφιβολίες για το κατά πόσο η συγκεκριμένη κυβερνητική δήλωση και τα συγκεκριμένα κυβερνητικά μέτρα αποσκοπούν πραγματικά στον περιορισμό κάποιας «κατάχρησης» σε σχέση με την αντιμετώπιση της επιδημίας του κορονοϊού πηγάζουν, πρώτον, από το άτοπο της κατασκευής («να μένουν έξω όλη μέρα»!!!), δεύτερον, από την χρησιμοποίηση μιας πλαστογραφημένης πραγματικότητας για την επιβολή των απαγορεύσεων και, τρίτον, από ένα υπόβαθρο που αφορά σχέσεις κουλτούρας, τις οποίες – με μια δόση σχηματοποίησης – θα επιχειρήσουμε να περιγράψουμε ως εξής:

Πέρα από τα ψώνια – τη δουλειά – το σχολείο και παρόμοιες υποχρεώσεις, για μια μεγάλη πλειοψηφία η «έξοδος» είναι συνυφασμένη με την κατανάλωση. Μια μεγάλη πλειοψηφία είναι εθισμένη να βγαίνει από το σπίτι μόνο όταν πρόκειται  να κατευθυνθεί σε κάποιον «ειδικό» χώρο κατανάλωσης και, ενόψει αυτού του εθισμού, η τωρινή διακοπή λειτουργίας των χώρων κατανάλωσης τής έχει αποστερήσει κάθε επιλογή εξόδου.

Κοντά σ’ αυτήν, υπάρχει ακόμα μια μεγάλη πλειοψηφία, που έτσι κι αλλιώς στον ελεύθερο χρόνο της δεν βγαίνει από το σπίτι ποτέ, και που το τι -υποτίθεται-ότι-συμβαίνει-έξω το βλέπει καθημερινά στην τηλεόραση.

Υπάρχει λοιπόν μια κατηγορία ανθρώπων, που αφού «έκλεισαν τα μαγαζιά» δεν έχουν πού να πάνε, και άλλη μια κατηγορία που μένει σπίτι γιατί έτσι κι αλλιώς δεν έβγαινε από αυτό ποτέ.

Δεν πρόκειται για «λίβελο» εναντίον αυτών των ανθρώπων, αφού και στις δύο περιπτώσεις πρόκειται για «κουλτούρες» σχηματισμένες και «επιβεβλημένες» από την κυρίαρχη κοινωνική πρακτική και την κυρίαρχη ιδεολογία, οι οποίες άλλωστε σχεδόν κανέναν δεν αφήνουν εντελώς ανεπηρέαστο. Δεν πρόκειται καν για κάποια εξ υπαρχής απαξίωση των αντίστοιχων συμπεριφορών, που επίσης από μόνες δεν επαρκούν για  στοιχειοθετήσεις χαρακτηρισμών επί των ατόμων κ.ο.κ.

Όμως πρόκειται για δύο κατηγορίες, για τις οποίες είναι σχεδόν άνευ νοήματος το ερώτημα των κινήτρων για το ότι «μένουν σπίτι», αφού γι’ αυτές η «έξοδος» στερείται ή έχει στερηθεί νοήματος.

Από την άλλη, η «ελεύθερη» έξοδος, η έξοδος που δεν συνυφαίνεται με την κατανάλωση, είναι στο βάθος αρνητικά στιγματισμένη. Ήδη υπό τις «κανονικές» συνθήκες, μια τέτοια έξοδος δεν διαθέτει «πιστοποίηση» κανονικότητας.

Το να περπατάς απλώς, το να κάθεσαι απλώς σ’ ένα παγκάκι στο πάρκο ή στην πλατεία, αποτελεί «οριακή» συμπεριφορά, και ο φορέας αυτής της συμπεριφοράς είναι δυνητικό αντικείμενο εξακρίβωσης της ταυτότητάς του και παροχής εξηγήσεων: τι κάνει εκεί; από που πού έρχεται; πού πηγαίνει;

Αλλά και πέρα από αυτή την «ακρότητα», σε κάθε περίπτωση, η προσωπική «έκθεση» τής «εξόδου» τής συνυφασμένης με την κατανάλωση γίνεται στο βάθος αντιληπτή σαν «σκόπιμη», η αποσυνδεμένη από την κατανάλωση έξοδος θεωρείται στο βάθος «άσκοπη», «χασομέρι», σχεδόν δεν αποτελεί καν προσωπική «έκθεση» αλλά ύποπτη απόπειρα του ατόμου να «περάσει απαρατήρητο».

Και τώρα, έρχεται ο κυβερνητικός εκπρόσωπος να παρακινήσει σε ορισμένη ψυχική στάση («κορόιδα»!) όσους δεν πάνε πουθενά γιατί είτε δεν θα πήγαιναν έτσι κι αλλιώς πουθενά είτε γιατί έχουν στερηθεί κάθε αντικείμενο «σκόπιμης» εξόδου, απέναντι σε όσους «άσκοπα» βγήκαν να πάρουν λίγο αέρα και να περπατήσουν (όμως εδώ «δεν περπατάμε, τρέχουμε!») τηρώντας μεταξύ τους αποστάσεις όχι δυο μέτρων – δηλ. την υποτιθέμενη απόσταση ασφαλείας των καταστημάτων, των συγκοινωνιών και των εργασιακών χώρων – αλλά 135 τετραγωνικών μέτρων.

Στην τελική, όσοι δεν είχαν ποτέ καθώς και όσοι έχουν επί του παρόντος χάσει κάθε λόγο «εξόδου»,  σύμφωνα με τον κ. Πέτσα «πρέπει» να νιώθουν «κορόιδα» – γιατί «κάποιοι» μπορούν ακόμα και απολαμβάνουν μια «έξοδο» τέτοια που οι πρώτοι έχουν προ πολλού διαγράψει από τον κύκλο των απολαύσεών τους ή που ποτέ δεν έχουν καν διανοηθεί.
Φυσικά αυτού του είδους ο προτεινόμενος φθόνος υπό κανονικές συνθήκες θα στερούνταν ηθικής νομιμοποίησης. Υπό κανονικές συνθήκες η «σκόπιμη» κοινωνική πρακτική και ιδεολογία του οικιακού εγκλεισμού και του καταναλωτισμού απλώς κρατά στο περιθώριο της οπτικής της τις «άσκοπες» συμπεριφορές που κινούνται έξω από την περίμετρο της κατανάλωσης. Γνωρίζει μόνο, έχει διδαχθεί, ότι έξω από αυτήν την περίμετρο (ή, ευρύτερα, έξω από το σπίτι) ελλοχεύει γενικά είτε ο κίνδυνος είτε το κενό. Όμως η μεταδοτικότητα του covid-19 καθιστά τις συνθήκες πρόσφορες, ούτως ώστε ένας τέτοιος φθόνος να μπορεί πλέον να προταθεί.

πηγή φωτο (σκρινσοτς)

135 τ.μ. ανά άτομο στην παραλία Θεσ/νίκης και αλλού, είναι πυκνότητα που υπερκαλύπτει στο υπερπολλαπλάσιο την (αμφίβολης τήρησης) απόσταση των δυο μέτρων στους χώρους υποχρεωτικής προσέγγισης μεταξύ των ανθρώπων…
– Προς τι τότε ο σχετικός θόρυβος και το «φράξιμο» του ελεύθερου χώρου;
– Διότι (θα απαντούσε ίσως ο κυβερνητικός εκπρόσωπος) «πού να ξέρουμε εμείς»; Οι περιπατητές των 135 τ.μ. ανά άτομο, μπορεί να έρχονταν σε τυχόν κοντινότερες επαφές για να μεταδώσουν έτσι μεταξύ τους τον νέο κορονοϊό!

– Μα είναι δυνατόν η κυβέρνηση να διανοείται την άποψη, – να επιχειρεί να υποβάλει και να επιβάλει την άποψη -, ότι οι άνθρωποι θα παρουσίαζαν συμπτώματα απότομης απώλειας του λογικού και του αισθήματος της αυτοπροστασίας τους και θα πλησιάζονταν «στενά» μεταξύ τους γνωρίζοντας όλοι κάλλιστα ότι αυτό θα αποτελούσε κίνδυνο να «κολλήσουν» τον εαυτό τους ή τους άλλους, πράγμα που είναι ακριβώς το ίδιο;

–  Αλλά πού να ξέρουμε εμείς αν όλος αυτός ο περίπατος δεν θα γινόταν παράδειγμα για εκατοντάδες χιλιάδες που θα μπορούσαν να συνωστιστούν ασφυκτικά  στην παραλία διαδίδοντας κατόπιν τον κορονοϊό σε εκατομμύρια άλλους!

–  Δηλαδή επικαλείστε την πιθανότητα μιας ανύπαρκτης μελλοντικής κατάστασης για να στηλιτεύσετε, στο όνομα της, μια εντελώς διαφορετική πραγματική υπαρκτή κατάσταση, η οποία μάλιστα επιδέχεται φυσική εποπτεία και δυνατότητα παρέμβασης, εφόσον πάει να εξελιχθεί σε κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι!

–  Μα πού να ξέρουμε εμείς τι μπορεί να γίνει, όταν όλοι αυτοί πάνε να περπατήσουν στον ίδιο χώρο, έστω κι αν είναι 23 στρέμματα και αντιστοιχούν 135 τ.μ. στον καθένα τους!

–  Γιατί λέτε  «όλοι αυτοί», αφού με τα μέτρα σας προβλέπεται πρόστιμο ακόμα και σ’ έναν μόνο που περπατάει;

–  Βεβαίως, αν δεν έχει  προηγηθεί η αποστολή sms ή αν δεν κρατά στα δόντια το χαρτί της μετακίνησής του!

–  Χαρτί ή sms ότι βγαίνει απ’ το σπίτι να περπατήσει; Ότι βγαίνει για περίπατο;

–  Α όχι! Είναι γνωστό ότι sms ή χαρτί περιπάτου δεν προβλέπεται, δεν εγκρίνεται!  Εδώ δεν περπατάμε! Τρέχουμε! Το περπάτημα είναι άσκοπο! Ο περίπατος απαγορεύεται!

*

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος έχει τη δυνατότητα να προσθέσει κι άλλες απαντήσεις, και μάλιστα από θεσμικής και κυρίως τηλεοπτικής καθέδρας. Μερικές πιθανές από αυτές είναι η επίκληση της «ευθύνης», ο στιγματισμός της «ανευθυνότητας», της «απαράδεκτης ανευθυνότητας», της ανάγκης «συμμόρφωσης» και «συνετισμού» κ.ά.

Και υπάρχει ο φόβος, λόγο στο λόγο κουβέντα στην κουβέντα, να εξωθούνταν ο κυβερνητικός εκπρόσωπος σε μια απάντηση σαν την εξής:

«Στις κυβερνητικές απαγορεύσεις δεν έχει καμιά σημασία η ύπαρξη ή η ανυπαρξία λογικής, και ιδίως της λογικής που επικαλούμαστε, της λογικής που στο όνομά της επιβάλλουμε απαγορεύσεις. Σημασία έχει η εμπέδωση της αντίληψης, ότι άνθρωποι που παραβιάζουν κυβερνητικές απαγορεύσεις είναι για όλα ικανοί. Ικανοί μάλιστα (τώρα μας δίνεται η ευκαιρία να το λέμε κι αυτό) ακόμα και να μεταδώσουν μια θανατηφόρα νόσο σε χιλιάδες, σε εκατομμύρια, να προκαλέσουν το θάνατο σε εκατοντάδες χιλιάδες νομοταγείς, συνεπείς πολίτες. Τέτοιοι είναι όσοι παραβιάζουν τις κυβερνητικές απαγορεύσεις, τόσο αυτήν όσο και κάθε άλλη. Κι αν επιμένετε ότι το περπάτημα δεν βλάπτει, παρότι απαγορεύεται, τότε, σας απαντάμε: να μην βλάπτει και η θεία κοινωνία!!! Αλλά και αν το περπάτημα δεν βλάπτει, δεν θα το επιτρέψουμε και να γιατί: Το sms, το χαρτί, δεν χρησιμεύουν στον περιορισμό των μετακινήσεών σας, όπως νομίζετε. Είτε με sms είτε χωρίς, το ίδιο θα βγείτε για να πάρετε μακαρόνια και γεμιστά, φρούτα και ψωμί, εφόσον έτσι κι αλλιώς δεν έχετε πού αλλού να πάτε. Το sms, το χαρτί, χρησιμεύουν για να μάθετε να αναφέρεστε ενώπιόν μας για την προέλευση, τον προορισμό, το σκόπιμο και το επιτρεπτό των μετακινήσεών σας. Για τις συντεταγμένες και τον σκοπό των μετακινήσεών σας πλέον δεν θέλουμε να σας ρωτάμε εμείς. Θέλουμε να μάθετε να μας τα λέτε εσείς μόνοι σας. Έως ότου οι τεχνικές ελέγχου μάς επιτρέψουν να τα γνωρίζουμε συνεχώς, χωρίς να μας τα λέτε και χωρίς να σας ρωτάμε. Τότε πλέον και θα μπορείτε,  ελεύθερα, με εμπεδωμένο αίσθημα ασφαλείας, να πηγαίνετε να κοινωνήσετε. Προκειμένου όμως γι’ αυτόν τον στόχο, ο περίπατος δεν είναι δυνατόν να συμπεριληφθεί στη σκόπιμη και επομένως επιτρεπτή μετακίνηση. Διότι τι επιτήρηση θα μπορούσε να  θεσμοποιηθεί, αν ο καθένας μπορούσε να λέει: «Απλώς περπατάω!» »

Κοινοποιήστε: