Γράφει ο Νίκος Μόττας //
Μεγάλη Παρασκευή. Ο γολγοθάς, η σταύρωση, ο θάνατος και η ανάσταση. Έννοιες οι οποίες, πέρα από την όποια θεολογική και θρησκευτική τους ερμηνεία, συνδένονται με την ίδια τη ζωή του ανθρώπου. Του ανθρώπου ο οποίος, όπως έγραφε ο Κωστής Μοσκώφ «είναι σταυρωμένος σήμερα στις ανοιχτές φυλακές, που είναι κάθε τόπος όπου κυριαρχεί η ταξική κοινωνία, αυτή η έσχατη βία».
Σήμερα, εποχή όξυνσης των ταξικών αντιθέσεων και των κοινωνικών ανισοτήτων, εποχή ιμπεριαλιστικών πολέμων και προσφυγιάς, ο βάρβαρος καπιταλισμός καταδικάζει εκατομμύρια ανθρώπους στο σταυρό του μαρτυρίου.
Η «σταύρωση» συμβαίνει καθημερινά, σε κάθε γωνιά της Γης όπου η αδικία και η εκμετάλλευση καρφώνονται σαν πρόκες στον σταυρό του μαρτυρίου των «κολασμένων» και «περιφρονημένων» αυτού του κόσμου.
Σήμερα, ο Χριστός ξανασταυρώνεται στο πρόσωπο όλων αυτών που ζουν καθημερινά, κάθε ώρα και στιγμή, την φτώχεια, την έλλειψη στοιχειωδών αγαθών, την προσφυγιά, το ρατσισμό, την περιθωριοποίηση.
Ο Χριστός ξανασταυρώνεται…
— στην Συρία, την Υεμένη, τη Λιβύη, το Ιράκ, την Παλαιστίνη, εκεί που οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ και οι ανταγωνισμοί των μονοπωλίων έχουν δημιουργήσει τις τελευταίες δεκαετίες έναν σύγχρονο, απέραντο «γολγοθά» με εκατοντάδες χιλιάδες θύματα. Στην Υεμένη, περισσότερα από 85.000 παιδιά κάτω των 5 ετών υπολογίζεται πως έχουν πεθάνει εξαιτίας του υποσιτισμού και ασθενειών, ενώ πάνω από 12 εκατομμύρια βιώνουν επισιτιστική κρίση (Στοιχεία: ΟΗΕ).
— στα νερά της Μεσογείου και του Αιγαίου που, από το 2014 μέχρι σήμερα, έχουν γίνει «υγρός τάφος» για πάνω από 20.000 πρόσφυγες και μετανάστες, θύματα πολέμων και ανέχειας, που αναζητούσαν μια καλύτερη ζωή στην «πολιτισμένη» Ευρώπη (Στοιχεία: IOM/ΟΗΕ).
— στην υποσαχάρια Αφρική, την ήπειρο όπου κάθε χρόνο πάνω από 1 εκατομμύριο παιδιά πεθαίνουν πριν προλάβουν να φτάσουν στο 5ο έτος της ηλικίας τους από – ιάσιμες στη Δύση – ασθένειες. Πρόκειται για τις χώρες εκείνες της «μαύρης ηπείρου», τις καταδικασμένες από την αποικιοκρατία και την εκμετάλλευση σε μόνιμη υπανάπτυξη και φτώχεια, όπου σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ, ένα παιδί πεθαίνει κάθε 30 δευτερόλεπτα εξαιτίας ασθενειών όπως η μαλάρια. Στην ίδια ήπειρο που περίπου 237 εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν από χρόνιο υποσιτισμό (Στοιχεία: FAO/ΟΗΕ).

dom camara«Οταν δίνω φαγητό στους φτωχούς με λένε άγιο. Όταν ρωτώ γιατί οι φτωχοί δεν έχουν φαγητό με λένε κομμουνιστή».

-Ντομ Χέλντερ Καμάρα, καθολικός αρχιεπίσκοπος Ρεσίφε (1909-1999).
— σε χώρες της νότιας Ασίας, όπως η Ινδία, το Μπαγκλαντές και το Πακιστάν όπου περισσότερο από 60% του πληθυσμού ζει με λιγότερα από 2 δολάρια τη μέρα. Σε βάρος αυτών των εκατομμυρίων εξαθλιωμένων ζει πολυτελώς μια χούφτα δισεκατομμυριούχων παράσιτων (15 ινδοί κροίσοι έχουν συνολική περιουσία 198 δισεκατ. δολαρία / Στοιχεία: Forbes).
— στις εργατογειτονιές και τα γκέτο των μεγαλουπόλεων των ΗΠΑ, της «μητρόπολης» του καπιταλιστικού κόσμου, εκεί όπου 38 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν σε συνθήκες φτώχειας (PovertyUSA, 2018) και 27,5 εκατομμύρια είναι ανασφάλιστοι (US Census Bureau). Στην ίδια χώρα που 12 εκατομμύρια ανήλικοι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και 11% των νοικοκυριών βρίσκονται σε συνθήκες επισιτιστικής ανασφάλειας (USDA/ERS, 2018).
— στις χώρες που βιώνουν, ακόμη πιο έντονα εν μέσω της πανδημίας του COVID-19, τις τραγικές συνέπειες των απάνθρωπων κυρώσεων που έχουν επιβάλλει οι ΗΠΑ. Σε 40.000 υπολογίζονται οι ανθρώπινες απώλειες στη Βενεζουέλα ως αποτέλεσμα των αμερικανικών κυρώσεων (CEPR, 2019), ενώ οι αντίστοιχες κυρώσεις των ΗΠΑ στο Ιράν έχουν συμβάλλει στην αύξηση των θυμάτων κατά την τρέχουσα περίοδο της πανδημίας.
— στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπου η πανδημία του COVID-19 αποκάλυψε, μεταξύ άλλων, την διάλυση των δημόσιων συστημάτων υγείας, την πλήρη έλλειψη μέτρων προστασίας για τους εργαζόμενους και τον κοινωνικό δαρβινισμό του «όποιος δεν έχει να πληρώσει θα πεθάνει». Την Ε.Ε. του κεφαλαίου και των μονοπωλίων όπου το 21,7% του πληθυσμού της, περίπου 109 εκατομμύρια άνθρωποι, ζουν στο όριο της φτώχειας (Eurostat, 2018).
— στη χαμένη αθωότητα περίπου 170 εκατομμυρίων παιδιών ηλικίας 5 έως 17 ετών (World Bank, 2019) που εργάζονται στα κάτεργα του καπιταλισμού, όντας σύγχρονοι σκλάβοι για τα συμφέροντα των πολυεθνικών και μονοπωλιακών ομίλων.
«Σε αυτόν που όλη του τη ζωή δουλεύει και στερείται, η θρησκεία διδάσκει ταπεινοφροσύνη και υπομονή στην επίγεια ζωή, παρηγορώντας τον με την ελπίδα της επουράνιας ανταμοιβής. Και σε εκείνους που ζουν από ξένη εργασία, η θρησκεία διδάσκει την αγαθοεργία στην επίγεια ζωή, προσφέροντάς τους μια πολύ φθηνή δικαίωση για όλη την εκμεταλλευτική τους ύπαρξη και πουλώντας τους σε πολύ συμφέρουσα τιμή εισιτήρια για την επουράνια μακαριότητα. Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού»..
– Β. Ι. Λένιν, «Σοσιαλισμός και Θρησκεία» (1905).
Ξανασταυρώνεται ο Χριστός, λοιπόν. Όχι σε κάποιο λόφο της αρχαίας Παλαιστίνης, αλλά στον σύγχρονο γολγοθά του απάνθρωπου καπιταλισμού. Κάπου εδώ είναι που χωρίζουν οι δρόμοι της θρησκείας με την πραγματικότητα και η θεολογική έννοια της «συγχώρεσης» («Πάτερ άφες αυτοίς, ου γάρ οίδασι τι ποιούσι») έρχεται σε σύγκρουση με την σκληρή αλήθεια της ταξικής πάλης. Διότι το μόνο σίγουρο είναι πως οι σύγχρονοι δήμιοι, αυτοί που σταυρώνουν τους εργαζόμενους και τους λαούς του κόσμου, ξέρουν πολύ καλά τι πράττουν.
Γι’ αυτό και η εργατική τάξη δεν πρέπει και δεν πρόκειται να συγχωρήσει τους εκμεταλλευτές της, προσδοκώντας «επουράνιους παραδείσους». Η ανάσταση για τους λαούς θα έρθει μόνο με τη βίαιη σύγκρουση και το ολοκληρωτικό τσάκισμα του βάρβαρου εκμεταλλευτικού συστήματος. Με την Επανάσταση. Το πάντα επίκαιρο όραμα της οποίας μας θυμίζουν οι λέξεις του Άγγελου Σικελιανού: «Ψεύτικοι θεοί πολλοί σαπίζουνε την πλάση,/ μ’ αυτός ο θεός που ‘ναι ο λαός θα μείνει πάντα/ στη σαπισμένη γη να φέρει την υγειά της… Καρδιά, παιδιά… και θ’ απλωθεί ο Παράδεισος μια μέρα…».