Η ΕΛΠΙΔΑ ΕΙΝΑΙ
ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ ΚΑΘΕ ΜΑΧΗΤΗ…
ΓΕΝΟΥΣ… ΤΑΞΙΚΗ .

Πριν ακόμα γεννηθώ, μέσα σου,
κλώτσαγα σπλάχνα για να βγω…
-Μάννα μου, μη με πονάς κι εσύ…
«-Άχ… τι πήγα να κάνω παιδάκι μου…»
με δάκρυα στα μάτια σου,
μου είχες πει …
2
Απρόθυμη μητρότητα
– στης φτώχειας το τσαρδί-,
σ’ ένα λάθος έμβρυο,
Μήδεια της κύησης,
πάλευε να γενεί…
Αντίστασης αρχή εμβρυακή …
3
Κι ύστερα ύψωσα κάστρο μέσα μου
για σένανε ζωή , σαν όστρακο σε απειλή,
στο πρώτο διάβα του σχολειού την αυλή,
εκεί σου έμελλε σκοπευτήριο να γενεί…
Γκεστάπο δάσκαλε δεν τη σκότωσε,
η χαριστική σου βολή’
4
…κι ας τη σημάδεψε με βόλι φωνή,
στην παρθενική της γνώσης τη στιγμή, ,
ο πυροβόλος δείκτης σου είχε στήσει απόσπασμα
και στον τοίχο δυο παιδάκια,
5
…φονιά εκπαιδευτή…
… «…θα το κάνεις ρόιδοοο,
άμα μάθεις όσα έμαθε αυτή…»
Αντίσταση πάλι,
χέρι με χέρι αδερφή…!!!
6
Εμείς πονούσαμε κάθε στιγμή…
Καιάδας η φτώχεια κι αναπηρία,
ο ρατσισμός, η ξενοφοβία…
Πολεμική ιαχή κι αιτία…
Να ο ορατός ιός σου κοινωνία…
αποκλεισμός και τιμωρία.
7
Ο Κάρολος κι ο Ιπποκράτης
απήγγειλαν κατηγορώ στον αίτιο εχθρό.
Έγκλημα και τιμωρία,
όταν μηχανή της αρπαχτής είναι,
η υγεία, η κοινωνία…
8
Η ανθρωπότητα στη βαρβαρότητα,
μ’ αγκάθια ανθεί…!!!
Αντίσταση για το άνθος,
τ’ αγκάθι με τα παράσιτα ξιφομαχεί…!!!
9
Σκόνη, θρύψαλα και ρωγμές
των μεταλλωρύχων οι χρυσοφόρες ζωές.
Τα κουβαλάνε μέσα τους θανατηφόρα χτικιά’
…σε μάτια, χείλη, στόμα, σωθικά…
Ζωές που στέκουν ξωτικά…
10
Και δεν ήταν καλλονές,
στις υπόγειες στοές,
δεν υπάρχουν καλλιστεία
για φθισικές πνοές.
11
Φθίνει η ζωή
όπου τον πλούτο σου εργατιά,
κάθε κηφήνας ληστρικά τον απομυζεί…
Κι Αντίσταση πάλης εργατική…!!!
12
Για σένα φόρεσα χακί…
Η μελιτοφόρος δουλειά
είναι κυψέλη εργατική
και στης συνείδησής τους ανθήρες
την επικονίαση επιτελεί…
13
Όπου η γύρη ανθεί,
μελίσσι η εργατιά
και στην κυψέλη κοινωνεί!!!
Στ αεράκι το γυρεόκοκκο μπόλι
το δίκιο του εργάτη και είναι τιμή.
14
Φιλόσοφοι και ποιητές
γράψανε μανιφέστα,
συγγράμματα κι ωδές…
15
Κι αν «σε κάθε κόγχη,
όπου κι αν πάει
όπου σταθεί … » η ζωή,
«χαλάει» κι αιμορραγεί,
16
Ποιητή μου του πάθους,
της κοινωνίας το έλκος
επιταγή κι υποταγή εστί,
λεπίδα – κι εχθροί μας – αμφίστομη,
όταν αφέντες και δούλοι
ομονοούν μαζί …ούλοι…
17
Κι Αντίσταση συνείδησης
της μέλισσας το κεντρί.
Αντίσταση για την κυψέλη,
αυτή είναι θανή για τη ζωή…
18
Για σένα έριξα στα σκότη
τις φρούδες ελπίδες μου στρατιώτη ότι,
στις μεγάλες προσδοκίες μου
των ιδεαλιστικών μου χρονών …
19
Αφελή μου συνείδηση μάτωνες σ’ έρωτες
αρχόντων και ξωμάχων λαών.
…σκάντζα βάρδια για ένα κομμάτι ψωμί,
λεγεωνάριος στων πολέμαρχών μας την αυλή.
20
Και σε κάθε λάθος μάθησης σπουδή…
Τραγική ματαιότης του γενίτσαρου η ζωή.
Να ‘χεις για σύμμαχους θεριά,
και… να τα ταΐζεις με τα δικά σου τα παιδιά;
21
Ω τι βεβαιότης,
τι προσδοκία,
του ταξικού μαχητή…
Τι μετάλλαξη αυτή;
Και Άνοιξη του ήλιου η σπορά όπου δει…
Αντίσταση μέσα στο κάστρο εκεί…
22
Και κάθε ανθρώπου γνωστική αρετή,
είναι η βίβλος του εργάτη εδώ στη γη.
…Εσύ μας έκανες άντρες, κάθε στιγμή…
Σε κάθε οίστρο σου φτύναμε χολή…
23
Σε κάθε στέρηση, ξεζούμισμα, ανισότητα,
αδικία, πόνο, αχαριστία, προσβολή.
Εσύ μας υπέβαλες σε ψαύση συμμαχίας ταξική,
γιατί μάτωνες σε κάθε ανάγκη σου,
άφραγκη στων εμπόρων μας την αυλή…
24
« Ιφιγένεια εν Αυλίδι» στον πόλεμο τους,
καθημερινώς ο λαός αμνός τους…
Κάθε γνωμικό τους θεριό τους…
Όταν η τυραννία την αναρχία,
«ΝΟΜΟ ΚΑΙ ΤΑΞΗ» την διαλαλεί,
25
Κάθε έλλογος την «κανονικότητα» πολεμάει,
κι η «παρανομία» τούτη είναι μάχη ιερή…!!!
Έξυσε πάτο στο βούρκο τους η ηθική χλιδή,
κι ο «παλιάτσος» λαός φινάλε τους και δική του αρχή…
26
Για σένα ντύθηκα γαμπρός,
και σου είπα…
«ΖΩΗ ΜΟΥ Σ’ ΑΓΑΠΩ!»
κι αναστήσαμε ζωές τρείς,
εμείς οι δυο…
27
Τρείς μοναδικούς σου μαχητές,
σε θάλασσες και στεριές…!!!
… ανθούς κι Αντίστασης σπορές…
28
Μα δεν ήθελα να ματώνεις
στης «αγάπης το ύπουλο σχολειό»,
Κει που οι άνθρωποι μαθαίνουν να ζουν,
«… με όλους καλοί,
Και… « ΣΩΠΑ… ΣΩΠΑ … ΣΩΠΑ…!!!»
Δουλική συνταγή.
29
..αρνάκια θρεφτάρια στου καθενός χασάπη,
τη στάνη για σφαγή…
Αντίσταση στη «λογική»…
«σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω…»,
Είναι το άλλο μισιακό στη βαρβαρότητα αυτή.
30
Μάννα μας γη, θάλασσα κι ουρανοί ,
λεύτερη είναι μόνο η ζούγκλα σου,
οι καρχαρίες, τ’ αρπακτικά,
κι άνθρωποι θηράματα σε πόλεις και χωριά,
με κόγχες κλουβιά…
31
Σύντροφος θέλω να αξιωθώ
με κάθε άνθρωπο στη γη,
Που παλεύει κάθε μέρα,
ΟΡΘΙΟΣ ΝΑ ΣΗΚΩΘΕΙ,
…να μην είναι αρνί…
32
Και τ’ άδικο στη ρίζα του
να ξεχερσώνει κάθε στιγμή.
Ν’ ανθίζει για όλους,
χωρίς τα παράσιτα του εκμεταλλευτή…
33
…Αντίσταση στην ανισότητα και την δικαιοαρπαγή…
34
Η ερήμωση στην ψυχή είναι των ζώντων όντων,
του πλανήτη η πληγή…
SOS o πλανήτης οικόπεδο φλέγεται,
ως ιδιόκτητη γη,
35
κι η ανθρωπότητα σε πανδημία νοσεί.
Σιαμαία αδελφάκια
με τη πανδημία, η κλιματική αλλαγή.
όταν είναι … πουγκί…
36
Κ’ η ανθρωπότητα σε φυλακή,
αφέντες και δούλοι ζουν άνισα, αλλά ως θνητοί…
Αντίσταση είναι η υγεία, του πλανήτη η σωτηρία,
ο δρόμος του ήλιου χωρίς διόδια, η ελευθερία!!!
37
Ζω, ερωτεύομαι,
μαθαίνω, σκέφτομαι, επιλέγω, παλεύω στρατεύομαι…
Σε κάθε ανθρώπου την σκέψη την απελευθερωτική,
κι όπου ο έρωτας παλεύει πλάτη με πλάτη στη γη…
στου κάθε Εγώ τη μοναχική κι ανέραστη ζωή φυλακή…
38
Ο μόνος πόλεμος που δίκιο κουβαλάει και νίκη λαϊκή,
είναι για ν’ ανθίσει του «Εμείς» η ελευθερία στη γη…
Η ελπίδα είναι ηλιαχτίδα κάθε μαχητή, γένους… ταξική… !!!
Κι Επανάσταση η μαία στου καινούργιου κόσμου τη γενετήσια στιγμή…!!!
39
Τη μελωδία της μεγάλης νύχτας από κλουβί σε κλουβί,
σιγοψιθυρίζει όλη τη γη για τη στενή μας φυλακή…
Ζωή μου δεν είναι αόρατος ο εχθρός, αλλά ο ιός…
40
Κι απ το δικό μας δίκιο …μόνο(!),
ΑΤΕΧΝΩΣ στίχους ποιώ,
41
Ζωή μου σ’ ότι σε κάνει φρικιό,
Γίνε αληταριό,
για να σου πω ξανά
και ξανά Σ’ ΑΓΑΠΩ…!!!
Τριαντάφυλλος Μπαλωμένος
4 Απρίλη του έτους του κορωνα.ι.ού