Η
προσπάθεια της κυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων να
παρουσιάσουν τις παρεμβάσεις Ευρωπαίων και Αμερικανών ως «υποστήριξη»
τάχα στην Ελλάδα απέναντι στις τουρκικές προκλήσεις που κλιμακώνονται,
ειδικά μετά και τη νέα «κινητικότητα» στον Εβρο, θα ήταν αστεία, αν δεν
ήταν επικίνδυνη.
Τόσο ο Ευρωπαίος Μπορέλ όσο και ο Αμερικανός Φάνον, αφού επανέλαβαν τα γνωστά και μεσοβέζικα περί «αποφυγής των προκλήσεων» και της «ανάγκης διαλόγου», σημείωσαν και οι δύο τον σπουδαίο ρόλο που παίζει η Τουρκία ως σύμμαχος στο ΝΑΤΟ και ως στρατηγικός εταίρος της ΕΕ, δίνοντας με λίγες λέξεις τη μεγαλύτερη εικόνα του γεωπολιτικού χάρτη, όπως διαμορφώνεται στην περιοχή.
Ποια είναι τα βασικά στοιχεία αυτής της εικόνας; Πρώτον, η κλιμακούμενη προκλητικότητα της Τουρκίας, που ανοίγει ολοένα και περισσότερο τη βεντάλια των διεκδικήσεων απέναντι στην Ελλάδα, γκριζάροντας ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα από τον Εβρο μέχρι το Λιβυκό Πέλαγος.
Τα Ελληνοτουρκικά είναι μέρος ενός ευρύτερου παζαριού που κάνει η Τουρκία, για να κατοχυρώσει τα συμφέροντα της αστικής της τάξης στην περιοχή. Θυμίζουμε ότι διατηρεί στρατό σε Συρία, Ιράκ και Λιβύη, συνεργάζεται με τη Ρωσία και το Ιράν για το Συριακό, διεκδικεί αναβαθμισμένο ρόλο στη Μέση Ανατολή και τα Βαλκάνια, όπου παρεμβαίνει αξιοποιώντας το θρησκευτικό στοιχείο.
Δεύτερον, ο αμερικανοΝΑΤΟικός σχεδιασμός, που είναι σχεδιασμός ανάσχεσης της ρωσικής και κινεζικής επιρροής, κατοχύρωσης του πρωταγωνιστικού ρόλου της ευρωατλαντικής συμμαχίας σε ολόκληρο το τόξο από τη Βόρεια Αφρική μέχρι τη Μαύρη Θάλασσα, κυριαρχίας πάνω στα ενεργειακά κοιτάσματα και τους δρόμους του εμπορίου που διέρχονται από την περιοχή.
Οι στρατηγικοί αυτοί στόχοι των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ είναι δύσκολο (αν όχι αδύνατο) να ευοδωθούν χωρίς την αγκίστρωση της Τουρκίας στο δυτικό στρατόπεδο, καθώς η ίδια αποτελεί μια ισχυρή στρατιωτική δύναμη, μια μεγάλη αγορά και ένα κομβικό γεωστρατηγικό «σύνορο» για τα συμφέροντα του ΝΑΤΟ, πολλαπλασιάζοντας την προβολή ισχύος της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας απέναντι στους ανταγωνιστές της, κυρίως τη Ρωσία και την Κίνα.
Τυχόν αποχώρηση ή παραπέρα επιδείνωση των σχέσεων της Τουρκίας με ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, με παράλληλη σύσφιξη των ρωσοτουρκικών σχέσεων, θα σήμαινε μεταβολή των συσχετισμών δύναμης που ξεπερνούν κατά πολύ τα όρια της περιφέρειάς μας, ειδικά σε μια περίοδο που το θερμόμετρο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών ανεβαίνει επικίνδυνα.
Γι' αυτό, οι ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, με κάθε αφορμή, σημειώνουν τον στρατηγικό ρόλο της Τουρκίας στην ευρωατλαντική συμμαχία και κατά συνέπεια την αναγκαιότητα διατήρησης της ΝΑΤΟικής συνοχής, διεξάγοντας ταυτόχρονα μαζί της ένα παζάρι, που οριοθετεί και τα δικά τους πιο άμεσα «ενδιαφέροντα» στην περιοχή.
Ευθυγραμμισμένα με αυτόν τον σχεδιασμό είναι τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης, η οποία ανταγωνίζεται ταυτόχρονα την τουρκική σε ζητήματα όπως τα Ενεργειακά, η πρωτοκαθεδρία στη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ, που περιλαμβάνει το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, η οικονομική διείσδυση στα Βαλκάνια κ.ά.
Η κυβέρνηση και συνολικά τα αστικά επιτελεία στην Ελλάδα αναγνωρίζουν τη σημασία που έχει για το ΝΑΤΟ η δέσμευση της Τουρκίας στην ιμπεριαλιστική συμμαχία και γι' αυτό προωθούν τη ΝΑΤΟική πολιτική της συνδιαχείρισης του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου με διευθετήσεις σε βάρος των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Στο παζάρι γι' αυτές τις επικίνδυνες διευθετήσεις οξύνεται η προκλητικότητα της Τουρκίας, με τις πλάτες των ΑμερικανοΝΑΤΟικών, που διεκδικεί να πάρει όσο το δυνατόν περισσότερα, ανοίγοντας ολοένα και περισσότερα μέτωπα σε ό,τι αφορά τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Ολα τα ενδεχόμενα είναι ανοικτά και επικίνδυνα. Το σχέδιο της διευθέτησης υπό ΝΑΤΟική εποπτεία υπηρετείται και με θερμά επεισόδια και με συμφωνίες συνδιαχείρισης, που όμως θα προετοιμάζουν τον νέο γύρο αντιπαράθεσης.
Γι' αυτό είναι προκλητικό να προσπαθούν η σημερινή και οι προηγούμενες κυβερνήσεις να κρύψουν τις ευθύνες τους για τις εξελίξεις στα Ελληνοτουρκικά, όταν στρατηγική τους είναι η βαθύτερη ιμπεριαλιστική εμπλοκή για τα συμφέροντα της αστικής τάξης και όχι του λαού. Οπως είναι αστεία τα λόγια συμπάθειας από Ευρωπαίους και Αμερικανούς, που «μεταξύ κατεργαραίων» καταλήγουν στο εξής σαφές μήνυμα: Βρείτε τα γρήγορα με συνδιαχείριση.
Τόσο ο Ευρωπαίος Μπορέλ όσο και ο Αμερικανός Φάνον, αφού επανέλαβαν τα γνωστά και μεσοβέζικα περί «αποφυγής των προκλήσεων» και της «ανάγκης διαλόγου», σημείωσαν και οι δύο τον σπουδαίο ρόλο που παίζει η Τουρκία ως σύμμαχος στο ΝΑΤΟ και ως στρατηγικός εταίρος της ΕΕ, δίνοντας με λίγες λέξεις τη μεγαλύτερη εικόνα του γεωπολιτικού χάρτη, όπως διαμορφώνεται στην περιοχή.
Ποια είναι τα βασικά στοιχεία αυτής της εικόνας; Πρώτον, η κλιμακούμενη προκλητικότητα της Τουρκίας, που ανοίγει ολοένα και περισσότερο τη βεντάλια των διεκδικήσεων απέναντι στην Ελλάδα, γκριζάροντας ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα από τον Εβρο μέχρι το Λιβυκό Πέλαγος.
Τα Ελληνοτουρκικά είναι μέρος ενός ευρύτερου παζαριού που κάνει η Τουρκία, για να κατοχυρώσει τα συμφέροντα της αστικής της τάξης στην περιοχή. Θυμίζουμε ότι διατηρεί στρατό σε Συρία, Ιράκ και Λιβύη, συνεργάζεται με τη Ρωσία και το Ιράν για το Συριακό, διεκδικεί αναβαθμισμένο ρόλο στη Μέση Ανατολή και τα Βαλκάνια, όπου παρεμβαίνει αξιοποιώντας το θρησκευτικό στοιχείο.
Δεύτερον, ο αμερικανοΝΑΤΟικός σχεδιασμός, που είναι σχεδιασμός ανάσχεσης της ρωσικής και κινεζικής επιρροής, κατοχύρωσης του πρωταγωνιστικού ρόλου της ευρωατλαντικής συμμαχίας σε ολόκληρο το τόξο από τη Βόρεια Αφρική μέχρι τη Μαύρη Θάλασσα, κυριαρχίας πάνω στα ενεργειακά κοιτάσματα και τους δρόμους του εμπορίου που διέρχονται από την περιοχή.
Οι στρατηγικοί αυτοί στόχοι των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ είναι δύσκολο (αν όχι αδύνατο) να ευοδωθούν χωρίς την αγκίστρωση της Τουρκίας στο δυτικό στρατόπεδο, καθώς η ίδια αποτελεί μια ισχυρή στρατιωτική δύναμη, μια μεγάλη αγορά και ένα κομβικό γεωστρατηγικό «σύνορο» για τα συμφέροντα του ΝΑΤΟ, πολλαπλασιάζοντας την προβολή ισχύος της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας απέναντι στους ανταγωνιστές της, κυρίως τη Ρωσία και την Κίνα.
Τυχόν αποχώρηση ή παραπέρα επιδείνωση των σχέσεων της Τουρκίας με ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, με παράλληλη σύσφιξη των ρωσοτουρκικών σχέσεων, θα σήμαινε μεταβολή των συσχετισμών δύναμης που ξεπερνούν κατά πολύ τα όρια της περιφέρειάς μας, ειδικά σε μια περίοδο που το θερμόμετρο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών ανεβαίνει επικίνδυνα.
Γι' αυτό, οι ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, με κάθε αφορμή, σημειώνουν τον στρατηγικό ρόλο της Τουρκίας στην ευρωατλαντική συμμαχία και κατά συνέπεια την αναγκαιότητα διατήρησης της ΝΑΤΟικής συνοχής, διεξάγοντας ταυτόχρονα μαζί της ένα παζάρι, που οριοθετεί και τα δικά τους πιο άμεσα «ενδιαφέροντα» στην περιοχή.
Ευθυγραμμισμένα με αυτόν τον σχεδιασμό είναι τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης, η οποία ανταγωνίζεται ταυτόχρονα την τουρκική σε ζητήματα όπως τα Ενεργειακά, η πρωτοκαθεδρία στη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ, που περιλαμβάνει το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, η οικονομική διείσδυση στα Βαλκάνια κ.ά.
Η κυβέρνηση και συνολικά τα αστικά επιτελεία στην Ελλάδα αναγνωρίζουν τη σημασία που έχει για το ΝΑΤΟ η δέσμευση της Τουρκίας στην ιμπεριαλιστική συμμαχία και γι' αυτό προωθούν τη ΝΑΤΟική πολιτική της συνδιαχείρισης του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου με διευθετήσεις σε βάρος των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Στο παζάρι γι' αυτές τις επικίνδυνες διευθετήσεις οξύνεται η προκλητικότητα της Τουρκίας, με τις πλάτες των ΑμερικανοΝΑΤΟικών, που διεκδικεί να πάρει όσο το δυνατόν περισσότερα, ανοίγοντας ολοένα και περισσότερα μέτωπα σε ό,τι αφορά τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Ολα τα ενδεχόμενα είναι ανοικτά και επικίνδυνα. Το σχέδιο της διευθέτησης υπό ΝΑΤΟική εποπτεία υπηρετείται και με θερμά επεισόδια και με συμφωνίες συνδιαχείρισης, που όμως θα προετοιμάζουν τον νέο γύρο αντιπαράθεσης.
Γι' αυτό είναι προκλητικό να προσπαθούν η σημερινή και οι προηγούμενες κυβερνήσεις να κρύψουν τις ευθύνες τους για τις εξελίξεις στα Ελληνοτουρκικά, όταν στρατηγική τους είναι η βαθύτερη ιμπεριαλιστική εμπλοκή για τα συμφέροντα της αστικής τάξης και όχι του λαού. Οπως είναι αστεία τα λόγια συμπάθειας από Ευρωπαίους και Αμερικανούς, που «μεταξύ κατεργαραίων» καταλήγουν στο εξής σαφές μήνυμα: Βρείτε τα γρήγορα με συνδιαχείριση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου