Ευαισθησία στα ... «πράσινα» κέρδη

Για τη «δίκαιη μετάβαση» από τον λιγνίτη στις λεγόμενες «καθαρότερες» μορφές Ενέργειας και το «master plan» που ετοιμάζει γι' αυτό το σκοπό η κυβέρνηση συζήτησε προχτές η Βουλή, και όσα ειπώθηκαν ήταν πραγματικά αποκαλυπτικά.
Από τις τοποθετήσεις της κυβέρνησης, του ΣΥΡΙΖΑ και όλων των άλλων αστικών κομμάτων, επιβεβαιώθηκε για ακόμη μια φορά ότι πίσω από το κάλπικο «ενδιαφέρον» τους για την προστασία του περιβάλλοντος κρύβονται οι «πράσινες» μπίζνες των μονοπωλίων, ο σχεδιασμός της ΕΕ και των κρατών - μελών να ανοίξουν νέα πεδία κερδοφόρων επενδύσεων για σωρευμένα κεφάλαια που λιμνάζουν, με «πράσινα new deals» και πακτωλούς χρηματοδότησης.

* * *

Ισχυρίζονται για παράδειγμα, η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα, ότι στόχος της «δίκαιης μετάβασης» είναι να αντιμετωπιστούν οι συνέπειες από την εγκατάλειψη των ρυπογόνων πηγών Ενέργειας, ώστε «να μη μείνει κανείς στο περιθώριο». Πρόκειται για μεγάλη υποκρισία. Το 30% των λαϊκών νοικοκυριών, που ζουν σε συνθήκες ενεργειακής φτώχειας, είναι ήδη στο περιθώριο και το ποσοστό αυτό θα αυξάνεται όσο ακριβαίνει το ρεύμα, όσο πληθαίνουν οι εκβιασμοί των παρόχων και οι διακοπές. Το ίδιο ισχύει και για τους εργαζόμενους στον κλάδο της Ενέργειας, που πετιούνται στην ανεργία εκεί που κλείνουν ορυχεία και μονάδες.
Αλλά και όσοι συνεχίζουν να εργάζονται, ή θα προσληφθούν στις ΑΠΕ, βρίσκονται αντιμέτωποι με την εντατικοποίηση, τις ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, τις ελλείψεις σε μέτρα υγείας και ασφάλειας, τις καθυστερήσεις στην καταβολή δεδουλευμένων. Αυτά είναι που διαμορφώνουν τους όρους διαβίωσης για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά νοικοκυριά, σπρώχνοντας ολοένα και περισσότερους στο περιθώριο. Κι αυτό θα ενταθεί με την απολιγνιτοποίηση, που θα προκαλέσει νέο μεγάλο κύμα ανεργίας, ενώ αντίστροφα, οι θέσεις εργασίας που δημιουργεί η ηλεκτροπαραγωγή από άλλες πηγές είναι ελάχιστες, ειδικά στο στάδιο λειτουργίας των υποδομών.

* * *

Η κυβέρνηση και τα κόμματα που στηρίζουν την «πράσινη» ανάπτυξη μιλάνε επίσης για «ενεργειακή ασφάλεια», που προϋποθέτει τη χρήση πολλών και διαφορετικών πηγών Ενέργειας. Την ίδια ώρα, όμως, προχωράνε από κοινού την απολιγνιτοποίηση, την κατάργηση δηλαδή του μοναδικού ορυκτού καυσίμου που διαθέτει σε μεγάλη επάρκεια η χώρα και μπορεί να εγγυηθεί τη σταθερότητα του συστήματος, χωρίς να αποκλείονται βέβαια και άλλες πηγές.
Κι όχι μόνο αυτό, αλλά βάζουν στη θέση του το φυσικό αέριο ως μεταβατικό καύσιμο, που είναι εισαγόμενο, υπονομεύοντας ανοιχτά την «ενεργειακή ασφάλεια» της χώρας σε συνθήκες έντασης των ανταγωνισμών και κρίσης στην ευρύτερη περιοχή.
Αυτό που ενδιαφέρει το κεφάλαιο και τα κόμματά του, επομένως, δεν είναι η προστασία του περιβάλλοντος, αλλά τα κέρδη των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, που δεν έχουν άλλωστε κανένα πρόβλημα να διαφημίζουν τις «πράσινες» ...ευαισθησίες τους και την ίδια ώρα να συνεχίζουν τις κερδοφόρες μπίζνες τους με τις λεγόμενες «μαύρες» πηγές Ενέργειας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τα ΕΛΠΕ, που ετοιμάζονται να «φυτέψουν» χιλιάδες φωτοβολταϊκά στην περιοχή της Κοζάνης, διατηρώντας όμως και τον κλάδο της διύλισης, που σκορπάει βρώμα και καρκίνο.
Αλλά και στην Πελοπόννησο, σε περιοχές όπου προχωράει η απολιγνιτοποίηση, ανοίγει ο δρόμος για την εγκατάσταση εργοστασίων που θα δουλεύουν με την καύση απορριμμάτων, όπως κάνει η ΑΓΕΤ στον Βόλο, έχοντας ξεσηκώσει τους κατοίκους της περιοχής, που διαμαρτύρονται για τις ζημιές στο περιβάλλον και τις βλάβες στην υγεία του. Οι ίδιες «τσέπες» που χρηματοδοτούν την «καθαρή» Ενέργεια, δηλαδή, χρηματοδοτούν και τη «μαύρη», με μοναδικό κριτήριο τα κέρδη.

* * *

Την υποκρισία τους αποδεικνύει και μια ακόμα κραυγαλέα αντίφαση: Την ίδια ώρα που υπερασπίζονται το περιβάλλον και τη βιοποικιλότητα, την υπονομεύουν σκορπώντας παντού αιολικά πάρκα, ακόμα και σε περιοχές Natura. Μάλιστα, οι επενδύσεις αυτές γίνονται ακόμα πιο εύκολες με τον πρόσφατο περιβαλλοντοκτόνο νόμο της κυβέρνησης ΝΔ. Με τον ίδιο τρόπο και με κίνητρο το κέρδος, υπονομεύουν και άλλες παραγωγικές δραστηριότητες, που προσφέρουν εισόδημα σε λαϊκά νοικοκυριά, όπως η κτηνοτροφία και η μελισσοκομία.
Ακόμα παραπέρα: Τα κουφάρια των ανεμογεννητριών, που έχουν ήδη ολοκληρώσει τον κύκλο της ζωής τους, και η πρώτη γενιά των φωτοβολταϊκών είναι από μόνα τους μια σοβαρή εστία επιβάρυνσης του περιβάλλοντος, αφού η μεταφορά τους σε χώρους υγειονομικής ταφής (τα πτερύγια κατασκευάζονται από μη ανακυκλώσιμα υλικά) είναι κοστοβόρα και ασύμφορη για τα μονοπώλια των ΑΠΕ.
Αλλά κι αν ταφούν, το κάθε πτερύγιο υπολογίζεται ότι χρειάζεται από 30 έως 45 κυβικά μέτρα, σε χώρους που δημιουργούνται κατά προτίμηση σε κοντινές με τα αιολικά πάρκα περιοχές, για να είναι μικρότερα τα έξοδα αποσυναρμολόγησης και μεταφοράς. Σύμφωνα με εκτιμήσεις, η βιομηχανία της αιολικής ενέργειας θα παραγάγει 50.000 τόνους πτερυγίων ως απόβλητα μέχρι το τέλος του 2020 και 225.000 τόνους μέχρι το 2034. Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς τι θα προκαλέσει η διαχείρισή τους στο περιβάλλον.

* * *

Αυτή είναι λοιπόν η «ευαισθησία» τους για το περιβάλλον και την «πράσινη» Ενέργεια: Το «κλειδί» που «ξεκλειδώνει» κερδοφόρες επενδύσεις και «κλειδώνει» την κερδοφορία τους σε ακόμα υψηλότερα επίπεδα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την υγεία και την ποιότητα ζωής των εργαζομένων και του λαού.