ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΘΡΑΣΟΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ

Και εν μέσω νέας έξαρσης της επιδημίας και ανομολόγητης απογοήτευσης για την πορεία του τουρισμού, με την κυβέρνηση της Ν.Δ στον δοκιμασμένο ρόλο της να χειραγωγεί, απειλεί και κολακεύει τα λαϊκά στρώματα, ενώ εξοπλίζεται παντοιοτρόπως, η αξιωματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ ανακοινώνει για την νεολαία της τον Αύγουστο εναλλακτικό κάμπινγκ στο Γράμμο, σε μια κορύφωση εκμετάλλευσης συμβολισμών και σύγχυσης πολιτικών επιλογών και  ρόλου του.

    Αν γίνεται αναφορά σ’ αυτήν την απόφαση δεν είναι γιατί ενδιαφέρει η γελοιοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ, όσο γιατί καθρεφτίζεται η σύγχυση της αστικής ιδεολογίας και τα όρια πολιτικού θράσους και καιροσκοπισμού. Το επαναστατικό παρελθόν ακόμα κι αν απέχει πάνω από 70 χρόνια μοιάζει να ρίχνει ακόμα βαριά τη σκιά στην αστική πολιτική ζωή, αφού δεν σταματά να το ξορκίζει παντοιοτρόπως. Από τις απλοϊκές, κατασκευασμένες και ανιστόρητες κατηγορίες για κομμουνισμό των ακροδεξιών βουλευτών της Ν.Δ εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ,  μέχρι τους λεκτικούς ακροβατισμούς με άρωμα αριστεράς του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ, η προσπάθεια να απαξιωθεί η κομμουνιστική ιδεολογία δεν εγκαταλείπεται. Και συγχρόνως αποδεικνύεται η γύμνια της αστικής ή και φιλελεύθερης, επί το ακαδημαϊκότερον, ιδεολογίας που δεν σταματά να αντιπαρατίθεται  με την κομμουνιστική παραμορφώνοντάς τη για να τη σφετεριστεί. Αντιστασιακοί αγώνες, συλλογικά καθήκοντα, αλληλεγγύη κλπ. επιστρατεύονται από τον κυρίαρχο λόγο εάν είναι να πετύχει τη χειραγώγηση και την υποταγή.

            Κι αν όλα τα χρόνια της μεταπολίτευσης η φιλελεύθερη αστική τάξη μας μιλούσε υποκριτικά για ελευθερία και δικαιώματα, τώρα που ανέλαβε το καθήκον να σώσει εαυτήν και τον εγχώριο καπιταλισμό από τις αντιδράσεις των εργαζομένων, προσπαθεί να τα αποσυνδέσει από τους αγώνες τους και καταφεύγει και συνωμοτεί μαζί με τα πιο αντιδραστικά στοιχεία και δυνάμεις, με το φόβο ανάπτυξης του εργατικού κινήματος και της συνείδησής του, για να εξαλείψει την ελευθερία και να αποτρέψει τις διεκδικήσεις.

        Η αναρρίχηση του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, εκμεταλλευόμενος αριστερές ψευδαισθήσεις, ήταν μια προσπάθεια αναβίωσης του δικομματισμού της μεταπολίτευσης  και αφοπλισμού, ιδεολογικού και πολιτικού, της εργατικής τάξης. Κι αν η προσπάθεια δεν ευδοκίμησε πλήρως, πώς θα μπορούσε εξάλλου να αναμετρηθεί με το ΚΚΕ, ήταν όμως αρκετή για να διαχυθούν ιδέες και πρακτικές που προωθούν τη μοιρολατρία και δεν αμφισβητούν τον πυρήνα του κατεστημένου. Κι έτσι και σαν αντιπολίτευση κάνει μαζί με τη Ν.Δ τον ανταγωνισμό των διαφορετικών στρωμάτων της αστικής τάξης πρόβλημα για τους εργαζόμενους, που θα πρέπει να μαντεύουν πίσω από καταγγελίες και κατηγορίες, όπως στο σκάνδαλο της NOVARTIS, τα αντιφατικά συμφέροντα μεγαλόσχημων, ώστε παρασυρόμενοι να αντιμετωπίζουν τον καπιταλισμό με την οπτική της κυρίαρχης τάξης.

         Όλη αυτή τη δεκαετία της οικονομικής κρίσης που συμπληρώνεται από την υγειονομική, τα πιο αποτελεσματικά εργαλεία προπαγάνδας αντλήθηκαν από την ιστορία και με τη βοήθεια της ψυχολογίας για να ριζωθούν στη σκέψη μας οι αντιλήψεις της άρχουσας τάξης. Από τη διαστρέβλωση της ιστορίας του ΕΑΜ, την ενοχοποίηση των εργατικών διεκδικήσεων μέχρι την προσωπική ανευθυνότητα του καιρού της πανδημίας,  οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, και ΣΥΡΙΖΑ απέβλεπαν στη συμμόρφωσή μας  στα συμφέροντα της αστικής τάξης. Στο επίκεντρο πάντα η οικονομία,  που δικαιολογεί τους πιο αντιδραστικούς θεσμούς έρευνας και σχεδιασμού του καπιταλισμού, που καλύπτει τις θανατηφόρες αντιφάσεις του, όπως έγινε με τη  συμφωνία της ΕΕ για το  Ταμείο ανάκαμψης και ανθεκτικότητας. Η πολιτική εξουσία  θριαμβολογεί  θρασύτατα για τη συμφωνία και την  αλληλεγγύη που επιδεικνύει η ΕΕ, η οποία θα δανειστεί εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ για να τα  διανείμει ως δημοσιονομική στήριξη στα κράτη μέλη, με μορφή επιχορηγήσεων και δανείων. Φυσικά, για να ξεκλειδώσει κάθε χώρα το μερίδιο που της διατίθεται θα πρέπει να  προετοιμάσει εθνικά σχέδια ανάκαμψης που δεσμεύονται να μεταρρυθμίσουν την οικονομία της και να πείσουν τους μηχανισμούς εποπτείας. Οι θριαμβολογίες βέβαια δεν αναφέρονται στους όρους, αποσιωπούν τη μείωση των επιχορηγήσεων κατά 110 δισεκατομμύρια σε σχέση με την αρχική πρόταση της Επιτροπής, και προσπερνούν ως ασήμαντο το γεγονός πως ενώ βρισκόμαστε εν μέσω υγειονομικής κρίσης δείχνει να μην ενδιαφέρεται η ΕΕ για την αναβάθμιση της υγειονομικής ικανότητας της αφού κατάργησε το αντίστοιχο πρόγραμμα, το  EU4Health.

         Εξάλλου και στη χώρα μας φειδωλές και συγκεχυμένες είναι οι πληροφορίες για την παρούσα  εικόνα του συστήματος υγείας και της ετοιμότητάς του για το αναμενόμενο δεύτερο κύμα της πανδημίας, όπως και για την ακριβή επιδημιολογική κατάσταση σε περιοχές της χώρας. Οι πληροφορίες όμως  για πρόστιμα και παραβάσεις υγειονομικών  πρωτοκόλλων συνεχίζουν να είναι πολύ ακριβείς και επαναλαμβανόμενες και η στόχευση του συνωστισμού και της χαλάρωσης σαν αιτίες αύξησης των κρουσμάτων μεταθέτει και πάλι στην ατομική ευθύνη όλο το βάρος. Ενώ οι αντιφάσεις στις εξαγγελίες και τα μέτρα, όπως έγινε τελευταία με τον γόνο  της δυναστείας Καραμανλή που τοποθετήθηκε στη θέση του υπουργού Υποδομών και Μεταφορών, δεν δείχνουν άλλο παρά πως κυρίως αυτό που ενδιαφέρει είναι το επικοινωνιακό σκέλος. Από τη μια λοιπόν αραιωμένα θερινά δρομολόγια με τη δήλωση του Κ. Καραμανλή πως ο συνωστισμός είναι αναπόφευκτος και από την άλλη η απειλή προστίμου για παράβαση της διάταξης που επιτρέπει επιβάτες στα ΜΜΜ μέχρι πλήρωσης του ποσοστού 65%.

           Βραχυπρόθεσμα, φαίνεται  και στη χώρα μας, πως το σύστημα αναθέτει το οικονομικό βάρος της αντιμετώπισης της κρίσης της υγείας στο καπιταλιστικό κράτος. Με τον τρόπο αυτό «κοινωνικοποιείται» το βάρος,  με την έννοια ότι άλλες κοινωνικές τάξεις και κυρίως η εργατική τάξη,  και όχι βέβαια οι καπιταλιστές, το μοιράζονται δυσανάλογα μέσω της φορολογίας. Ως εκ τούτου, το κράτος επιχορηγεί ιδιωτικές επιχειρήσεις που κλείνουν ή εργάζονται υπό εξαιρετικά περιορισμένη παραγωγική ικανότητα ή καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος του μισθολογικού κόστους αυτών των επιχειρήσεων μέσω διαφόρων επιδομάτων εργασίας. Συμπληρωματικά σ’ αυτά η καλλιεργούμενη ελπίδα για συμμετοχή του τουρισμού σε μια σχετική οικονομική ανάκαμψη, επιδιώκει να μεταθέσει για αργότερα τις αντιδράσεις εργαζομένων ελπίζοντας στην καλύτερη χειραγώγησή τους. Σ’ αυτό θα βοηθήσουν οι νόμοι καταστολής που ψηφίζονται, τα εργατικά δικαιώματα που συρρικνώνονται

      Επικοινωνιακά παιχνίδια και εικονική πραγματικότητα δεν μπορούν όμως να κρύψουν τα σοβαρά πολιτικά και οικονομικά διακυβεύματα. Τα δύσκολα βρίσκονται μπροστά μας.