Αυτό το προσκλητήριο του Χάρου δεν μπόρεσες
να το σκίσεις για μια ακόμη φορά Βέρα μου, συντρόφισσα και φίλη.
Αρχόντισσα, όπως το λέει όταν το νοιώθει ο λαός που κυνηγιέται ανελέητα
με σκευωρίες και συκοφαντίες, με ληστείες ψυχών και κουστουμαρισμένες
διαδικασίες δολοφονίας χαρακτήρων, σε καιρό δήθεν ειρήνης. Με τον
καρκίνο να σου τρώει τα σωθικά, καλούσες το λαό να σκίσει τα
προσκλητήρια για συμβιβασμό με τα ψίχουλα, στις τελευταίες δημοτικές
εκλογές. Για να μην πεθαίνει κάθε μέρα.
Η Βέρα εφάρμοσε στην πράξη, κόντρα σε θεούς και δαίμονες της αστικοπολιτικής κόλασης, κάθε πρωτοποριακή ιδέα που μπορούσε να κρατηθεί έστω κι έναν πόντο πάνω από τόνους συντριπτικής λάσπης στη Νίκαια, υπέρ των γυναικών, των νέων, των λαϊκών οικογενειών και της ειρήνης των λαών. Με το ΚΚΕ στην καρδιά και σ’ όλα τα καθήκοντα (αξιώματα τα λένε όλοι πια, καθώς η τιμή τους εξαρτάται πλέον πιο πολύ από τις εντυπώσεις και λιγότερο απ’ τα έργα) που ανέλαβε. Άλλοι ας μιλήσουν για αυτά που καλυτέρεψαν τη ζωή τους. Κι ας καταδιώκει το όνομά της έργω και λόγω κατακόκκινο, όσους την πίκραναν αναίσχυντα και σ’ ανθρώπινο επίπεδο, προκειμένου να αποκλείσουν το ΚΚΕ απ’ το Δήμο της Νίκαιας.
Δεν γράφω για να πω ποια είναι κι όχι ήταν η Βέρα Νικολαΐδου. Να θρηνήσω επιθυμώ την απώλεια μιας Άθραυστης Πορσελάνης. Από μια πάστα και μια γενιά αγωνιστριών γυναικών που τείνει να είναι είδος εν ανεπαρκεία. Σπάνια γαία, μη εμπορεύσιμη όμως, που αθωώθηκε πανηγυρικά μετά από οχτώ χρόνια απίστευτης δικαστικής και πολιτικής πλεκτάνης, κι εξακολουθούσε να λυπάται, με αξιοπρέπεια και μοναχικά, για το χρόνο που χάθηκε από δουλειά που θα μπορούσε να κάνει. Αυτή η γη λοιπόν δεν χάνεται συντρόφισσα. Ούτε κι εκείνο το ουζάκι που θα πίναμε και το απαγόρευε ο άθλιος κορωνοϊός στις εσχατιές της προθεσμίας σου. Θα το χύσουμε στο χώμα στη μνήμη σου, να ξορκιστούν οι βρυκόλακες της φθοράς και να μυρίσουν θάλασσα τα ταξίδια των αναμνήσεων όσων σ’ αγάπησαν, σ’ εκτίμησαν και δούλεψαν μαζί σου…
Η Βέρα εφάρμοσε στην πράξη, κόντρα σε θεούς και δαίμονες της αστικοπολιτικής κόλασης, κάθε πρωτοποριακή ιδέα που μπορούσε να κρατηθεί έστω κι έναν πόντο πάνω από τόνους συντριπτικής λάσπης στη Νίκαια, υπέρ των γυναικών, των νέων, των λαϊκών οικογενειών και της ειρήνης των λαών. Με το ΚΚΕ στην καρδιά και σ’ όλα τα καθήκοντα (αξιώματα τα λένε όλοι πια, καθώς η τιμή τους εξαρτάται πλέον πιο πολύ από τις εντυπώσεις και λιγότερο απ’ τα έργα) που ανέλαβε. Άλλοι ας μιλήσουν για αυτά που καλυτέρεψαν τη ζωή τους. Κι ας καταδιώκει το όνομά της έργω και λόγω κατακόκκινο, όσους την πίκραναν αναίσχυντα και σ’ ανθρώπινο επίπεδο, προκειμένου να αποκλείσουν το ΚΚΕ απ’ το Δήμο της Νίκαιας.
Δεν γράφω για να πω ποια είναι κι όχι ήταν η Βέρα Νικολαΐδου. Να θρηνήσω επιθυμώ την απώλεια μιας Άθραυστης Πορσελάνης. Από μια πάστα και μια γενιά αγωνιστριών γυναικών που τείνει να είναι είδος εν ανεπαρκεία. Σπάνια γαία, μη εμπορεύσιμη όμως, που αθωώθηκε πανηγυρικά μετά από οχτώ χρόνια απίστευτης δικαστικής και πολιτικής πλεκτάνης, κι εξακολουθούσε να λυπάται, με αξιοπρέπεια και μοναχικά, για το χρόνο που χάθηκε από δουλειά που θα μπορούσε να κάνει. Αυτή η γη λοιπόν δεν χάνεται συντρόφισσα. Ούτε κι εκείνο το ουζάκι που θα πίναμε και το απαγόρευε ο άθλιος κορωνοϊός στις εσχατιές της προθεσμίας σου. Θα το χύσουμε στο χώμα στη μνήμη σου, να ξορκιστούν οι βρυκόλακες της φθοράς και να μυρίσουν θάλασσα τα ταξίδια των αναμνήσεων όσων σ’ αγάπησαν, σ’ εκτίμησαν και δούλεψαν μαζί σου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου