Σ’ ΕΝΑ ΤΕΛΜΑ

Τα μέσα της ζωής γίνονται όλο και πιο δύσκολα. Μια ολόκληρη τάξη, η εργατική, αφήνεται να πεθαίνει σιγά σιγά, αποδεκατισμένη και καταστραμμένη από τη συγκαλυμμένη πλήρη χρεωκοπία των φτωχικών της οικονομιών, από τους μισθούς πείνας και την αδυναμία της να ανταπεξέλθει στις νέες συνθήκες που διαμορφώνει η αρπαχτική ράτσα των αστών που προκρίνοντας την κερδοφορία των επιχειρήσεων καταστρέφει ανθρώπινες ζωές, καταστρέφει το φυσικό περιβάλλον.

               Μύθοι που ναρκώνουν τη σκέψη διαχέονται από τον κυρίαρχο λόγο, για να κατευθύνουν θελήσεις, να γεμίζουν βεβαιότητες που να ταυτίζονται μ’ εκείνες  της κυρίαρχης εξουσίας, να φανατίζουν για την πατρίδα, τη θρησκεία, αλλά και για την επιστήμη και τα δικαιώματα, αφηρημένα και γενικά,  στα οποία εξαντλείται η ωραιοποίηση της μίζερης και παράλογης ζωής μας. Ο στραγγαλιστικός βρόγχος της ζωής μας από τη σκέψη και συμπεριφορά της κυρίαρχης τάξης, υπερασπιζόμενη την ρυπαρή καλοζωία της και τη θανάσιμη φοβία της για την απώλειά της, μακιγιάρεται με αηδιαστικούς ιδεαλισμούς. Η θηλιά σφίγγεται όλο και περισσότερο και αλυσοδεμένοι παρακολουθούμε τα δρώμενα μιας δολοφονικής τάξης που για το μόνο που ενδιαφέρεται είναι η κακομοίρικη απόλαυση των αγαθών της.

Η δυνατότητα  της άρχουσας τάξης να πείθει πως τα συμφέροντα της ταυτίζονται με ένα γενικά εκφραζόμενο κοινωνικό συμφέρον, το οποίο δήθεν διασφαλίζει και τα συμφέροντα των εργαζομένων, στερεί από αυτούς την ικανότητα να συνειδητοποιήσουν τα δικά τους συμφέροντα που συγκρούονται με της άρχουσας τάξης Αν η ύπαρξη της εργατικής τάξης προκύπτει από το κεφαλαιοκρατικό τρόπο παραγωγής και διακρίνεται από τη θέση της στο σύστημα κοινωνικής παραγωγής και τη σχέση της ως προς τα μέσα παραγωγής αυτό δεν σημαίνει πως πάντα έχει συνείδηση του εαυτού της και άρα της θέσης και του ρόλου της στην κοινωνική παραγωγή.

 Όταν λοιπόν αποδεχόμαστε την ιδεολογική απεικόνιση της πραγματικότητας που εκφράζει την κυρίαρχη τάξη, αξιολογούμε την πραγματικότητα και την αντιμετωπίζουμε με τη δική της οπτική.  Όπως την αντιμετωπίζει κι εκείνη  η  ταλαιπωρημένη μητέρα της εννιάχρονης από τη Ρόδο που λιποθύμησε από την πείνα, γι’ αυτό και αισθάνθηκε υποχρεωμένη να ευχαριστήσει τον πρωθυπουργό και τους κυβερνητικούς που της συμπαραστάθηκαν στις δύσκολες στιγμές της.

Φοβισμένοι εργαζόμενοι που από ανάγκη ζητιανεύουν δουλειά, που νιώθουν ευγνώμονες, γιατί η κυρίαρχη εξουσία, υπό το φως των προβολέων της δημοσιότητας, ανταποκρίνεται στην έκκλησή τους  για βοήθεια, δεν βλέπουν τη ρίζα του προβλήματος. Το ίδιο το καπιταλιστικό  σύστημα, το οποίο αφού εκμεταλλεύεται κάθε ικμάδα της εργατικής δύναμης για την κερδοφορία, στη συνέχεια οργανώνει φιλανθρωπίες για την επιβίωσή των εργατών,  για να εμφανίζεται η άρχουσα τάξη σαν ευεργέτης, δίνοντας στα θύματα της εκμετάλλευσής της  τα ψίχουλα απ’ αυτά που λεηλάτησε. Η φιλανθρωπία της γίνεται για το συμφέρον της, θέλει να εξαγοράσει την απαίτησή της να γίνουν αόρατοι να  μην την ενοχλούν οι εξαθλιωμένοι όσο δεν χρειάζονται στην παραγωγή.

Γι’ αυτό βουλιάζουμε σ’ ένα  τέλμα από σκάνδαλα και  καταγγελίες, με τις πολιτικές αντιπαραθέσεις των αστικών κομμάτων σε αγώνα δρόμου για την πιο εξωφρενική εκδοχή διαφθοράς χολιγουντιανού κινηματογράφου. Δημοσιεύματα για καταγραφές της ΕΥΠ που αποκαλύπτουν στελέχη της ΝΔ να εμπλέκονται σε παιδεραστία και να σχετίζονται με παραδικαστικό κύκλωμα από τη μια και από την άλλη καταγγελίες του επιχειρηματία Χ. Καλογρίτσα για εικονικές οικονομικές συναλλαγές με τη γνώση υψηλόβαθμων τότε κυβερνητικών παραγόντων του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ένα παράδειγμα για το είδος των καταγγελιών με τις οποίες ασχολείται η πλειοψηφία των μέσων ενημέρωσης.

Κι εμείς ψάχνουμε στη λίστα Πέτσα να βρούμε τα ΜΜΕ που τροφοδοτήθηκαν με δυσανάλογα υψηλά ποσά για την καμπάνια σχετικά με  την πανδημία  που προώθησαν, επιμένοντας να θεωρούμε σαν εξαιρέσεις γεγονότα διαπλοκής και διαφθοράς σ’ ένα σύστημα που τα παράγει και τα ανακυκλώνει επιτυχώς.

Φόβοι και απαγορεύσεις μας πνίγουν,  χωρίς η αγανάκτησή μας να παίρνει μορφή, η διαμαρτυρία μας να βρίσκει το στόχο της, ενώ η κυρίαρχη εξουσία σίγουρη ετοιμάζει τα πολεμοφόδια της για να πετύχει τον δικό της στόχο, την εξουδετέρωση κάθε απειλής εναντίον της.

Το νομοσχέδιο λοιπόν που έρχεται προς ψήφιση στη Βουλή νομιμοποιεί, στην πραγματικότητα, την  περιστολή του δικαιώματος του συνέρχεσθαι, που κατοχυρώνει ακόμα και το άρθρο 11 του Συντάγματος.

 Χρόνια ολόκληρα χλευάζονται  οι διαδηλώσεις σαν τελετουργίες που δεν αλλάζουν τίποτε, ώστε τελικά η έλλειψη πίστης να γίνει πεποίθηση που θα αποτρέπουν τις μεγάλες μάζες από κάθε διεκδίκηση. Κι αν οι αστικές δημοκρατίες επαίρονται πως η συλλογική δράση και η διαμαρτυρία είναι μέρος μια ομαλοποιημένης πολιτικής συμπεριφοράς που αυτές υπερασπίζονται, οι νόμοι που υιοθετούν οι κυβερνήσεις, και όχι μόνο στη χώρα μας, όλο και περισσότερο τις περιορίζουν και τις ελέγχουν. Όσο πιο αβέβαιο γίνεται το πολιτικό περιβάλλον, όσο πιο επισφαλείς οι οικονομικοί όροι διαβίωσής μας, όσο πιο μεγάλη γίνεται η ανάγκη να επιβληθούν οι φωνές διαμαρτυρίες μας, τόσο αυτό τα δικαίωμα με νόμους και απειλές συρρικνώνεται. Για να εκλείψει κάθε διαμαρτυρία, η έλλειψη πίστης στις δυνάμεις μας να γίνει αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Η πεποίθηση πως τίποτε δεν αλλάζει, πράγματι τίποτε δεν αλλάζει.

Γι’ αυτό και πρέπει να είναι μαζική η συμμετοχή στα συλλαλητήρια που διοργανώνουν τα ταξικά σωματεία και συνδικάτα ενάντια στο νομοσχέδιο «που βάζει στο στόχαστρο τη λαϊκή διαμαρτυρία», στις 9 Ιουλίου.