Ενας μήνας μετά...

Περίπου ένα μήνα μετά τις φονικές πλημμύρες στην Εύβοια, οι κάτοικοι συνεχίζουν να παλεύουν μόνοι με τις λάσπες. Παρά την «παρέλαση» του μισού σχεδόν υπουργικού συμβουλίου, που έταζαν γρήγορες αποζημιώσεις και «ταχεία αποκατάσταση», η πραγματικότητα για το λαό της περιοχής καμία σχέση δεν έχει με τις «ιλουστρασιόν» υποσχέσεις τους. Ακόμα και τα ημίμετρα που ανακοινώθηκαν, ως μια πρώτη έκτακτη βοήθεια, όχι μόνο δεν καλύπτουν τις ανάγκες αλλά ούτε κι αυτά φαίνεται να ...ξεκολλάνε από τη λάσπη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το έκτακτο επίδομα των 600 ευρώ που έταξε η κυβέρνηση στους πλημμυροπαθείς για την κάλυψη των άμεσων αναγκών, ή το πεντοχίλιαρο για την αποκατάσταση των τεράστιων ζημιών στα σπίτια τους, χωρίς να ξέρουν πότε θα τα πάρουν και κάτω από ποιες προϋποθέσεις. Με ψίχουλα συνοδεύονται και οι υποσχέσεις για έργα και υποδομές προστασίας, που μετά τις καταστροφές τάζονται απλόχερα, αλλά στην πορεία ελάχιστα από αυτά υλοποιούνται. Οπως έγινε και με το πρόγραμμα για τις πυρόπληκτες περιοχές της Στερεάς, που ξεκίνησε από το 2013 και ακόμα παραμένει «παγωμένο», με ελάχιστη έως μηδαμινή χρηματοδότηση, για να έρθει το Περιφερειακό Συμβούλιο, χτες, μετά από επτά χρόνια (!) να εγκρίνει εκ νέου την κατάρτισή του, χωρίς κανείς να μπορεί να πει με σιγουριά αν θα υλοποιηθεί ακόμα και τώρα.

* * *

Κατά τ' άλλα, η ...βελόνα από την πλευρά της κυβέρνησης και του κράτους έχει κολλήσει σε λόγια συμπόνιας και αφορισμούς για την «κλιματική αλλαγή». Το κυριότερο, από τον κρατικό μηχανισμό και την Τοπική Διοίκηση ξεδιπλώνεται μια προσπάθεια συγκάλυψης των τεράστιων ευθυνών τους, που όμως βγάζουν μάτι. Με οκτώ νεκρούς στην τελευταία νεροποντή και εκατοντάδες περιουσίες κατεστραμμένες, είναι πρόκληση να ακούγεται από κυβερνητικά στελέχη ότι «τα αποτελέσματα είναι θετικά», ότι «κάναμε ό,τι μπορούσαμε», ότι «το κράτος είναι εδώ» και «μη βλέπετε τους λίγους που έχασαν τη ζωή τους, σκεφτείτε πόσοι τη γλίτωσαν». Να πανηγυρίζουν μέσα από τις λάσπες, που μετατρέπουν πλέον την περιοχή σε υγειονομική βόμβα, για το «πόσο γρήγορα τρέξαμε και πόσα μηχανήματα κινητοποιήσαμε». Η αλήθεια όμως είναι ότι το κράτος άφησε απροστάτευτο το λαό της περιοχής να πνίγεται στη βροχή, όπως πριν από μερικά χρόνια κάηκε στις φωτιές. Και είναι το ίδιο ακριβώς κράτος που διαχειρίστηκε τις καταστροφές σε Μάτι και Μάνδρα, με τους δεκάδες νεκρούς, όσο κι αν προσπαθεί σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ «να βγάλει απέξω την ουρά του», ενώ ως κυβέρνηση δεν έκανε τίποτα για να θωρακιστεί με αντιπλημμυρικά και αντιπυρικά έργα και η συγκεκριμένη περιοχή.

* * *

Η λογική «υπάρχουν και χειρότερα» έχει κι άλλον ένα στόχο: Να αποδεχτεί ο λαός μοιρολατρικά την κατάσταση, να εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια διεκδίκησης άμεσων μέτρων ανακούφισης και υποδομών για την προστασία του, να αρκεστεί στις υποσχέσεις για ημίμετρα, βάζοντας βαθιά το χέρι στην τσέπη για να αποκαταστήσει με δικά του έξοδα τις μεγάλες ζημιές. Αλλωστε, η λογική της ατομικής ευθύνης και εδώ σπάει κόκαλα. Από την πρώτη στιγμή προσπαθούν να ενοχοποιήσουν το λαό ότι φταίει για τις πλημμύρες, είτε επειδή χτίζει αυθαίρετα, είτε επειδή δεν παίρνει στα σοβαρά την κλιματική αλλαγή και δεν κάνει τίποτα για να την αντιστρέψει, είτε, είτε... Και την ίδια ώρα, το κράτος «λάμπει διά της απουσίας του» από οτιδήποτε έχει να κάνει με την προστασία της ζωής και της περιουσίας του λαού, επειδή έχει για προτεραιότητα τη διασφάλιση των συμφερόντων και των κερδών του κεφαλαίου. Γι' αυτό τα αναγκαία αντιπυρικά και αντιπλημμυρικά έργα συνθλίβονται στην πολιτική του κόστους - οφέλους για τους επιχειρηματικούς ομίλους. Γι' αυτό η ΕΕ δεν χρηματοδοτεί έργα που δεν έχουν άμεση ανταπόδοση για το κεφάλαιο. Γι' αυτό ενώ είναι γνωστοί οι κίνδυνοι στην περιοχή και η έκθεση στις φυσικές καταστροφές, τόσα χρόνια, παρά τα αλλεπάλληλα πλήγματα, δεν έχουν φτιαχτεί οι αναγκαίες υποδομές, δεν υπάρχει ολοκληρωμένο σχέδιο αντιμετώπισης των καταστροφών, δεν έχουν ενισχυθεί η Πυροσβεστική και η πυροπροστασία, οι υγειονομικές μονάδες, δεν έχουν θωρακιστεί οι υποδομές στην περιοχή. Το έγκλημα, δηλαδή, είναι κάθε φορά προδιαγεγραμμένο.

* * *

Αυτό που επείγει τώρα είναι να δυναμώσει η συλλογική διεκδίκηση μέτρων ουσιαστικής στήριξης και προστασίας των πληγέντων, συνολικά του λαού της περιοχής. Οι προσπάθειες που γίνονται να οργανωθεί ο αγώνας στις πλημμυρόπληκτες περιοχές είναι ελπιδοφόρες. Το «φτάνει πια» πρέπει αυτή τη φορά να ακουστεί από πολύ περισσότερα χείλη. Κι αυτός ο αγώνας να κοιτάει μπροστά. Να βάζει στο επίκεντρο τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες και στο στόχαστρο αυτούς που τζογάρουν ακόμα και τη ζωή του λαού για τα κέρδη των λίγων.