Βιαστές: Το απαίσιο πρόσωπο του φασισμού μέσα από σεξουαλικά εγκλήματα

 

Μετά τη «δήλωση αθωότητας» βιαστή ότι «Είχαμε σχέση, δεν ήταν βιασμός»…

Πόσοι και πόσοι εγκληματίες άραγε δεν θεώρησαν το έγκλημα «δίκαιη απόλαυση» και ευεργεσία; Η πλέον χαρακτηριστική για μελέτη σε βάθος, ατομική περίπτωση, ακόμη και τώρα, 90 χρόνια μετά, ήταν του Γερμανού βιαστή και δολοφόνου Peter Kürten.

  «Ο Δράκος του Ντίσελντορφ»

 Ο Peter Kürten, "Το Βαμπίρ του Ντίσελντορφ" ή το "Τέρας του Ντίσελντορφ" όπως ονομάστηκε ο πραγματικός κατά συρροή βιαστής και δολοφόνος στη Γερμανία του Μεσοπολέμου, η ιστορία του οποίου αποτέλεσε το υλικό της ταινίας «Ο Δράκος του Ντίσελντορφ» (1931) και είναι, αντικειμενικά, η ανατριχιαστική αποκάλυψη της ψυχής του Ναζισμού - φασισμού, στην δίκη του δήλωσε: «Δεν έχω τύψεις. Όσον αφορά το αν η ανάμνηση των πράξεων μου με κάνει να ντρέπομαι, θα σας πω [ότι] το να σκεφτώ όλες τις λεπτομέρειες δεν είναι καθόλου δυσάρεστο. Μου αρέσει πολύ»!

 

Στις 6 το πρωί της 2ης Ιουλίου 1931, Ο Peter Kürten εκτελέστηκε στην γκιλοτίνα, στους χώρους της φυλακής Klingelputz, Κολωνία.

 

Λίγο πριν τοποθετηθεί το κεφάλι του στη γκιλοτίνα, ο Kürten στράφηκε στον ψυχίατρο και έκανε την ερώτηση: «Πες μου ... αφού το κεφάλι μου κοπεί, θα μπορώ ακόμα να ακούσω, τουλάχιστον για μια στιγμή, τον ήχο του, το αίμα μου να αναβλύζει από το κούτσουρο του λαιμού μου; Αυτή θα ήταν η χαρά να τελειώσω όλες τις απολαύσεις»!!! Έλαβε δε την απάντηση ότι ο εγκέφαλος για λίγα δευτερόλεπτα λειτουργεί κανονικά, πριν σβήσει! Έτσι, γαλήνεψε και περίμενε ευτυχισμένος που θα άκουγε το αίμα να πετιέται, έστω και αν ήταν το δικό του αίμα!

Στο κείμενο δεν γίνεται συσχετισμός εγκλημάτων ή εγκληματιών. Γίνεται μόνο συσχετισμός του επικίνδυνου τρόπου σκέψης ανθρώπων που προσχώρησαν στην λογική της αθώωση εγκληματικής πράξης.