Την αποχώρησή της από τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης για την Καταπολέμηση της Βίας Κατά των Γυναικών ανακοίνωσε η Τουρκία το περασμένο Σάββατο. Η επικύρωση της Σύμβασης, στην οποία είχε προχωρήσει η Τουρκία το 2012, ακυρώθηκε με διάταγμα του Προέδρου της χώρας Ρ. Τ. Ερντογάν, με τη σχετική απόφαση να πυροδοτεί πλήθος παρεμβάσεων και δηλώσεων από παράγοντες της ΕΕ, τον Πρόεδρο των ΗΠΑ αλλά και την ελληνική κυβέρνηση. Υπενθυμίζεται ότι τον περασμένο Ιούλη και η κυβέρνηση της Πολωνίας είχε προαναγγείλει την έναρξη της διαδικασίας αποχώρησης από τη Σύμβαση.
Τόσο η Τουρκία όσο και η Πολωνία συνδυάζουν την αποχώρησή τους από τη Σύμβαση με βαθιά αντιδραστικές αντιλήψεις για τη θέση και τον ρόλο των γυναικών στην κοινωνία, αλλά και με μισάνθρωπες αναφορές στα άτομα με ομόφυλο σεξουαλικό προσανατολισμό. Από την άλλη, ΕΕ, ΗΠΑ και κυβερνήσεις - όπως και η ελληνική - βλέπουν την ευκαιρία να χρησιμοποιήσουν τη Σύμβαση ως προσωπείο που τους επιτρέπει να εμφανίζονται ως ...υπερασπιστές των δικαιωμάτων των γυναικών.
Πίσω από τις υποκριτικές κορόνες για την «οπισθοδρόμηση» που συνεπάγεται η αποχώρηση από τη Σύμβαση, για τα «ανθρώπινα δικαιώματα» των γυναικών, τη «δημοκρατία» και την «ισότητα», το σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα της βίας κατά των γυναικών αξιοποιείται για μία ακόμα φορά ως το «περιτύλιγμα» με το οποίο ενδύεται η όξυνση των ανταγωνισμών ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και καπιταλιστικά κράτη.
Στην πραγματικότητα η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, παρά τα όποια θετικά στοιχεία περιλαμβάνει, αποτυπώνει το ενδιαφέρον των αστικών κυβερνήσεων να αντιμετωπίσουν κραυγαλέες κοινωνικές διακρίσεις που βιώνουν οι γυναίκες, όπως είναι η πολύμορφη βία, με κριτήριο το «κόστος» για το κράτος και τους επιχειρηματικούς κολοσσούς. Τα επιτελεία της ΕΕ φτάνουν στο σημείο να μετράνε με ευρώ τις συνέπειες που έχει η κακοποίηση μιας γυναίκας στη χαμηλότερη παραγωγικότητά της στην εργασία, το «κόστος» των υπηρεσιών συμβουλευτικής, ψυχολογικής, νομικής υποστήριξης που χρειάζεται.
Αυτό είναι το πραγματικό κίνητρο των αστικών κρατών για όποια μέτρα πρόληψης της βίας, προστασίας των κακοποιημένων γυναικών, σε συνθήκες όπου παραμένουν και βαθαίνουν οι οικονομικοί και κοινωνικοί καταναγκασμοί, αφήνοντας την εργαζόμενη και άνεργη γυναίκα εκτεθειμένη στη βία κάθε μορφής, με κύρια την εργοδοτική και κρατική βία. Η όποια ευρωπαϊκή χρηματοδότηση κατευθύνεται κατά κύριο λόγο σε ένα πολυδαίδαλο και αποσπασματικό δίκτυο ΜΚΟ, οι οποίες αναλαμβάνουν πρωταγωνιστικό ρόλο από τη στήριξη των γυναικών θυμάτων βίας μέχρι την εκπαίδευση των επαγγελματιών Υγείας, Εκπαίδευσης, του δικαστικού σώματος, των Σωμάτων Ασφαλείας. Με τον τρόπο αυτό, όμως, υποκαθίσταται η κρατική ευθύνη, αφήνοντας υποστελεχωμένες τις ελάχιστες κρατικές υποδομές και υπηρεσίες για την ολόπλευρη στήριξη των θυμάτων (ξενώνες, συμβουλευτικά κέντρα κ.λπ.).
Παρά την κύρωση διεθνών συμβάσεων, παραμένει το «θερμοκήπιο» που διευκολύνει τους δράστες τέτοιων εγκληματικών πράξεων και εμποδίζει τη γυναίκα να απαλλαγεί από τα «βαρίδια» που την κρατούν δέσμια σε μια βίαιη οικογενειακή ή διαπροσωπική σχέση. Το υπόβαθρο είναι η ανεργία, ιδιαίτερα η μακροχρόνια, η εργασιακή ανασφάλεια, η γενίκευση των ελαστικών σχέσεων εργασίας, τα ωράρια και η ζωή - λάστιχο. Είναι το άγχος για την επιβίωση, την κάλυψη βασικών αναγκών της οικογένειας, όπως η ιατροφαρμακευτική κάλυψη, η εκπαίδευση των παιδιών, η έλλειψη κρατικών μέτρων στήριξης της μητρότητας, της οικογένειας.
Η ατομική προστασία, η καταγγελία και καταδίκη τέτοιων απαράδεκτων πράξεων μπορούν και πρέπει να είναι στοιχεία της εργατικής, της λαϊκής, της νεολαιίστικης πάλης, και όχι απομονωμένα ή σε αντιπαράθεση με αυτήν. Η «ασπίδα προστασίας» χτίζεται μέσα στον συλλογικό αγώνα για τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες, για να εξασφαλιστούν οι οικονομικές και κοινωνικές προϋποθέσεις ώστε κάθε γυναίκα να έχει τη δυνατότητα να αποκρούσει τη βία κάθε μορφής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου