ΜΑΗΣ 1968
Μάης1968 στο Παρίσι. Τριάντα χρόνια μετά, τα αφιερώματα στα ΜΜΕ προσπαθούν να δώσουν τα γεγονότα, την τότε πραγματικότητα, την ερμηνεία της, αποστασιοποιημένη από τις τότε πραγματικές συνθήκες, αλλά όχι άσχετα με τις σύγχρονες συνθήκες. Είναι γεγονός ότι ιστορικές επέτειοι που γράφτηκαν ως σταθμοί από το ίδιο το κίνημα, ή επέτειοι προσώπων, που η δράση τους σημάδεψε και σημαδεύτηκε από το κίνημα, χρησιμοποιούνται από τους αστούς για να ζωντανεύει η ιστορική μνήμη, αλλά ως παρελθόν, ως μουσειακό είδος, ως στοιχείο που υπήρξε και πέθανε, αφού η υπόμνησή του παρουσιάζεται ακριβώς για να αποτρέψει την επίδρασή του στις σύγχρονες εξελίξεις. Είναι επίσης γεγονός ότι η τοποθέτησή τους στο ιστορικό πλαίσιο των συνθηκών, που η κάθε επέτειος γράφτηκε, παρουσιάζεται μακριά και έξω από την ουσία τους, ακριβώς για να διαπιστωθεί ότι οι συνθήκες άλλαξαν ριζικά, επομένως σήμερα δε γίνεται τίποτα. Δεν ξαναβγαίνουν ήρωες, δεν υπάρχουν επαναστάτες, δεν μπορούν να δημιουργηθούν επαναστατικά γεγονότα, δε χρειάζονται άλλωστε. Ετσι αντιμετώπισαν και τον Τσε, τα ίδια και με τον Μαρξ και το Κομμουνιστικό Μανιφέστο. Ο Μάης του '68, αν και είναι διαφορετική ιστορία, αντιμετωπίζεται παρόμοια. Οι εκτιμήσεις είναι κομμένες και ραμμένες στα όρια και το ιδεολογικό υπόβαθρο της αστικής ιστοριογραφίας, της αστικής πολιτικής, της αστικής ιδεολογίας.
* * *
Τα γεγονότα άρχισαν με αφορμή τις διαφορές στη διαβάθμιση του κύκλου σπουδών και τα προβλήματα στην ανισοτιμία πτυχίων. Στις 22 Μάρτη γίνεται κατάληψη στο Πανεπιστήμιο της Ναντέρ, ενώ στις 30 Απρίλη στη Σορβόνη. Ολο τον Απρίλη γίνονται φοιτητικές διαδηλώσεις. Στις 5 Μάη στήνονται οδοφράγματα στο Καρτιέ Λατέν. Στις 10 προς 11 Μάη, τη νύχτα των οδοφραγμάτων, η Αστυνομία χτυπά, 400 οι τραυματίες. Στις 15 Μάηγίνεται κατάληψη στο εργοστάσιο της "Ρενό". Η εργατική τάξη ξεκινά αγώνες και τότε αρχίζει η πραγματική μεγάλη ταξική μάχη. Γενικεύεται η απεργία, σ' όλη τη Γαλλία, γίνονται και άλλες καταλήψεις εργοστασίων και διαδηλώσεις. Στις 25 Μάη η ΣΕ-ΖΕ-ΤΕ κινητοποιεί την εργατική τάξη του Παρισιού. Στη διαδήλωση παίρνουν μέρος 2 - 2,5 εκατ. Γάλλοι και το Παρίσι παραλύει. Στις 28 Μάη ο Ντε Γκολ φεύγει από τη Γαλλία για το Μπάντεν Μπάντεν της Γερμανίας, συναντώντας τον εκεί Γάλλο στρατηγό Μασύ, ο οποίος παρά τις αντιθέσεις τους λόγω του κινήματος των στρατηγών, συμβάλλει στη αντιμετώπιση της κατάστασης. Επιστρέφει στο Παρίσι στις 28 Μάη και κατεβάζει στρατό στους δρόμους της πρωτεύουσας. Η αστική τάξη παραμέρισε τις αντιθέσεις της μπροστά στον κίνδυνο. Ηδη όμως, από τις 25 Μάη, τα συνδικάτα έχουν αρχίσει διαπραγματεύσεις με τον πρωθυπουργό Πομπιντού και στις 27Μάη κερδίζουν αύξηση 10%, περισσότερες μέρες άδειας και την αναγνώριση και αποδοχή των εργοστασιακών επιτροπών. Στις 30 Μάη ο Ντε Γκολ διαλύει τη Βουλή και στις 31 Μάη ο ίδιος διοργανώνει τη δική του διαδήλωση των νομιμοφρόνων, στα Ηλύσια Πεδία. Αρχές Ιούνη τα συνδικάτα σταματούν τις κινητοποιήσεις και τέλος Ιούνη γίνονται εκλογές. Τις κερδίζει πανηγυρικά ο Ντε Γκολ.
Κανείς, ίσως, δεν μπορούσε να φανταστεί την πορεία και την εξέλιξη των γεγονότων. Αλλά αυτά δε δημιουργούνται ξαφνικά. Πρέπει, λοιπόν, να εκτιμηθούν στην αλληλοσχέση και αλληλεπίδρασή τους με γεγονότα που δεν αφορούσαν μόνο τη Γαλλία.
* * *
Μετά το Β Παγκόσμιο Πόλεμο οι ΗΠΑ, επιδιώκοντας την επιβολή της παγκόσμιας κυριαρχίας τους, αλλά και τον έλεγχο, όσο αυτό είναι δυνατό στην καπιταλιστική Ευρώπη, εκτός από το σχέδιο Μάρσαλ, εγκαθιστούν στρατιωτικές βάσεις, αφού ήδη υπήρχε αμερικανικός στρατός από τον πόλεμο, που ενισχύονται με την ίδρυση του ΝΑΤΟ. Η Γαλλία δεν ξεφεύγει απ' αυτό, αλλά με δεδομένη τη συμμετοχή της, έστω και στο τέλος στον αντιχιτλερικό συνασπισμό, θέλει να διαδραματίσει ρόλο ηγεμονικό ιμπεριαλιστικό στην Ευρώπη, γεγονός που αντικειμενικά τη φέρνει σε αντίθεση με την Αγγλία αλλά και τις ΗΠΑ. Ο Ντε Γκολ, που αναλαμβάνει ξανά Πρόεδρος το 1958, θα προσπαθήσει να δώσει στη Γαλλία τέτοια αίγλη και ρόλο. Η πολιτική του δεν ανέχεται τις παρεμβάσεις των ΗΠΑ και της Αγγλίας, όχι μόνο στην Ευρώπη αλλά και αλλού. Δεν είναι τυχαία, ως προς αυτό, και τα ανοίγματα προς την ΕΣΣΔ.
Ηδη από το 1962, μετά τη λήξη του πολέμου της Αλγερίας, έχει εξασφαλίσει πετρέλαιο από την Αλγερία. Το 1960 έκανε δοκιμή, στην αλγερινή Σαχάρα, πυρηνικής βόμβας. Δεν υπογράφει τη Συμφωνία του 1963 για την απαγόρευση πυρηνικών δοκιμών στο Διάστημα, στην ατμόσφαιρα, αλλά και τις υποθαλάσσιες. Γίνεται η πρώτη ιμπεριαλιστική πυρηνική δύναμη στην Ευρώπη. Τον ίδιο χρόνο, αρνείται πεισματικά την είσοδο της Αγγλίας στην ΕΟΚ και δε συμμετέχει στα συμβούλια υπουργών. Θεωρούσε ότι η συμμετοχή της Αγγλίας συνιστούσε ενισχυμένη παρέμβαση των ΗΠΑ στην Κοινότητα. Θεωρεί επίσης ότι πίσω από το "κίνημα των στρατηγών", το 1960, βρίσκονται οι Αμερικανοί. Το 1966, το γαλλικό κράτος εμφανίζεται να ανταγωνίζεται με μεγαλύτερη ένταση τις ΗΠΑ αποφασίζοντας την έξοδο από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Κλείνουν οι βάσεις στη Γαλλία. Καταδικάζει την επέμβαση των ΗΠΑ στο Βιετνάμ, αλλά και την επίθεση του Ισραήλ ενάντια στις αραβικές χώρες, που σημαίνει εναντίωση στα αμερικανικά συμφέροντα στη Μέση Ανατολή.
Κάτω απ' αυτές τις συνθήκες, η πολιτική του Ντε Γκολ έχει δημιουργήσει συνθήκες για συσσώρευση κεφαλαίου, συσσώρευση πλούτου, ενώ για την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα η φτώχεια μεγαλώνει. Την περίοδο από το 1964 έως το 1967 διεξάγονται συζητήσεις στα πλαίσια της ΓΚΑΤΤ, γνωστές ως γύρος του Κένεντι. Η κατάληξή τους ήταν να επιβληθεί, μετά από αξίωση των Αμερικανών, μείωση στους δασμούς των αμερικανικών προϊόντων κατά 35%, πράγμα που οδηγεί στο άνοιγμα και της γαλλικής αγοράς σ' αυτά. Οι εμφανείς γαλλοαμερικάνικες αντιθέσεις εντείνονται.
* * *
Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, της έντασης των γαλλοαμερικάνικων αντιθέσεων αλλά και της όξυνσης των ταξικών αντιθέσεων στη Γαλλία, πρέπει να εκτιμήσουμε τα γεγονότα τουΜάη και τη συσσωρευμένη αγανάκτηση που δεν είχε απο τα πρίν εκτιμηθεί. Δεν είναι ίσως τυχαίο ότι τα γεγονότα ξεκινούν από το Πανεπιστήμιο με επικεφαλής "ηγέτες" αναρχικούς και τροτσκιστές (Ντανιέλ Κον Μπεντίτ, Αλέν Γκριβίν, Ζαν Λουί Πενινού κλπ.), χωρίς κανένα σχέδιο, χωρίς οργάνωση, χωρίς στόχους, που να δικαιολογούν την εξέλιξή τους, (άραγε ποιές δυνάμεις στήριζαν τέτοιους "ηγέτες" που αποστρέφονταν το οργανωμένο εργατικό κίνημα;), ανεξάρτητα αν στην πορεία με την οργανωμένη κάθοδο των εργατών ακολούθησαν τη δική τους δυναμική.
Η δράση των μαζών πήρε μαζικό συγκρουσιακό χαρακτήρα με τους μηχανισμούς του κράτους, χωρίς βεβαίως σαφή και ολοκληρωμένο πολιτικό στόχο, όταν άρχισε το απεργιακό κύμα και οι καταλήψεις εργοστασίων, όχι μόνο στο Παρίσι, που νέκρωσε κυριολεκτικά, αλλά σ' ολόκληρη τη Γαλλία, γεγονός που τώρα κρύβεται επιμελώς. Οσο για τούς συγκεκριμένους φοιτητές "ηγέτες", που στην πορεία ενσωματώθηκαν στο σύστημα, ακολούθησαν το φυσικό τους δρόμο.
Λ.
Η δράση των μαζών πήρε μαζικό συγκρουσιακό χαρακτήρα με τους μηχανισμούς του κράτους, χωρίς βεβαίως σαφή και ολοκληρωμένο πολιτικό στόχο, όταν άρχισε το απεργιακό κύμα και οι καταλήψεις εργοστασίων, όχι μόνο στο Παρίσι, που νέκρωσε κυριολεκτικά, αλλά σ' ολόκληρη τη Γαλλία, γεγονός που τώρα κρύβεται επιμελώς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου