Αριστερή - αντιμνημονιακή κυβέρνηση: Φάρσα και τραγωδία

Την ώρα που ο λαός δεινοπαθεί και ο πόλεμος στη ζωή του κλιμακώνεται, είναι καιρός για φάρσες; Κι όμως τα αστικά κόμματα και ο χώρος του οπορτουνισμού καταφεύγουν όλο και πιο συχνά σε αυτές. Εχουν τους λόγους τους...

Οι δελφίνοι για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ παριστάνουν τους νέους σωτήρες του λαού, που δεν έχουν ευθύνη για την έως τώρα σφαγή. Η ΝΔ παριστάνει την αντιπολίτευση στη συγκυβέρνηση που συμμετέχει, λέγοντας ότι θα τροποποιήσει τα μνημόνια στα οποία έχει χιλιοδεσμευτεί και υλοποιεί. Ο Καρατζαφέρης ισχυρίζεται ότι δεν κάνει κωλοτούμπες και ότι τα κάνει όλα για το καλό της χώρας, ενώ η Μπακογιάννη, που μόλις τώρα ανακάλυψε την κρατική επιδότηση στα Κόμματα και τα δάνεια ΝΔ - ΠΑΣΟΚ από τράπεζες, ισχυρίζεται ότι οι πιο αδικημένοι σε αυτήν τη χώρα είναι οι μεγαλοεπιχειρηματίες!

Και σαν να μην έφτανε αυτός ο αστικός θίασος, εμφανίστηκε κι αυτός των αντιμνημονιακών σωτήρων με πρωταγωνιστές τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και πρώην συμβούλους και συνεργάτες του Γ. Παπανδρέου, άλλων στελεχών του ΠΑΣΟΚ, καθηγητών κλπ. Αυτοί λένε ότι μπορούν να βάλουν τέλος στην κρίση και στα λαϊκά βάσανα με μια αριστερή - αντιμνημονιακή και πατριωτική κυβέρνηση, αρκεί να συμφωνήσουν σε 5 - 10 θέσεις, σε ένα ελάχιστο αντιμνημονιακό πρόγραμμα. Χωρίς ριζικές αλλαγές στην οικονομία και το κράτος, με τα καπιταλιστικά μονοπώλια κυρίαρχα παντού και πάντα μέσα στην ΕΕ!

Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν το δρόμο;

Αυτή τη λύση θέλει ο λαός, λένε. Παίρνουν τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, που εκτός από τα υψηλά ποσοστά στο ΚΚΕ, δείχνουν ή φουσκώνουν το «αριστερούτσικο» ΠΑΣΟΚ του Φ. Κουβέλη, την άνοδο που εμφανίζουν και στο ΣΥΡΙΖΑ, τα τσουβαλιάζουν όλα, προσθέτουν τους Οικολόγους και τους διάφορους αντιμνημονιακούς και λένε: Ορίστε 35% έχει η αριστερά, 45% το αντιμνημονιακό μέτωπο. Τώρα λοιπόν εκλογές και κυβέρνηση που θα βάλει τέλος στην κρίση, θα φέρει ανάπτυξη, θα κάνει τις τράπεζες φιλολαϊκές, θα κόψει τη φόρα της Μέρκελ και της τρόικας και θα συμβάλει στην επαναθεμελίωση της ΕΕ που κινδυνεύει... από τους νεοφιλελεύθερους.

Βγαίνουν λοιπόν οι αντιμνημονιακοί και κοντά σ' αυτούς και διάφοροι δημοσιογράφοι (ανάμεσά τους και αρκετοί θερμοί υποστηρικτές του μνημονίου) και εγκαλούν το ΚΚΕ που αρνείται να συμβάλει. Το κατηγορούν ότι είναι «φοβικό και άτολμο» (αλήθεια, πόση τόλμη θέλει το βουλευτιλίκι και η υπουργική καρέκλα;), ότι είναι «περιχαρακωμένο» και «ανεύθυνο» απέναντι στο λαό. Ορισμένοι εκτοξεύουν το συκοφαντικό και συνάμα ανόητο: Θέλει το λαό εξαθλιωμένο για να κάνει επανάσταση... Οι πιο πονηροθρασείς λένε: Στο τέλος ή θα αναγκαστεί να συμμετέχει κάτω από τη λαϊκή πίεση υποτίθεται ή «θα διαπράξει προδοσία»! Σε όλες τις εποχές αποδεικνύονται ίδιοι οι οπορτουνιστές. Ενώ σέρνονται πίσω από το άλογο κρατώντας την ουρά του, νομίζουν ότι κρατούν τα χαλινάρια...

Εχουν φιλολαϊκή λύση οι παντελώς χρεοκοπημένοι και αναξιόπιστοι;

Τώρα, πώς γίνεται να έχουν βρει φιλολαϊκή λύση στην κρίση ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και οι διάφοροι προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ, όταν δεν έχουν καταφέρει ακόμα να βρουν τι κρίση είναι αυτή και αλλάζουν διαρκώς τη θέση τους; Στην αρχή μίλαγαν για κρίση τραπεζών και τοξικών προϊόντων, πήγαν στον καζινοκαπιταλισμό, τώρα έχουν μείνει στην κρίση χρέους. Πώς έχουν λύση αυτοί, που όλες οι προτάσεις τους αποδείχτηκαν χρεοκοπημένες; Ολες, από την κρατικοποίηση τραπεζών έως την αναδιάρθρωση του χρέους, τις υλοποίησαν στην πράξη κυβερνήσεις - τρόικα - ΕΕ. Είναι τυχαίο ότι τις αναπροσαρμόζουν διαρκώς και κάθε συνιστώσα έχει και καμιά δεκαριά παραλλαγές για το ίδιο θέμα;

Πώς γίνεται να ισχυρίζονται ότι έχουν βρει τη διέξοδο για το λαό της Ελλάδας και όλης της Ευρώπης, χωρίς να φοβούνται το λαϊκό ξεφώνημα, αυτοί που δεν δικαιώθηκε καμία βασική τους θέση για την πρόβλεψη για την ΕΕ και τον «ευρωμονόδρομο»; Εχει την εξήγησή του. Οσο εξωφρενικό κι αν είναι, η αριστερά της «ανανέωσης» και η σοσιαλδημοκρατία, ενώ γέρασαν έχοντας στις πλάτες τους αμαρτίες και αντεπαναστατικά εγκλήματα, καμώνονται ότι δεν έχουν χτες, παρά μόνο παρόν και μέλλον!

Η μεγαλύτερη απάτη των αντιμνημονιακών

Ομως το χειρότερο που λένε οι κάθε λογής αντιμνημονιακοί, μπερδεύοντας τα λαϊκά τμήματα που «ψάχνονται», είναι ότι το μνημόνιο απέτυχε γιατί ήταν λάθος φάρμακο. Και το λένε αυτό σε αντιπαράθεση με τους μνημονιακούς που λένε ότι δεν εφαρμόστηκε καλά. Από ασχετοσύνη ή απατεωνιά μπερδεύουν την προπαγάνδα των υποστηρικτών του μνημονίου με τον πραγματικό στόχο του μνημονίου; Γίνεται να μη γνωρίζουν ότι ο σφαγιασμός των εργατικών - λαϊκών κατακτήσεων που υλοποιούν τα μνημόνια περιγράφεται με σαφήνεια από το Μάαστριχτ έως τη «Στρατηγική για το Ευρώ 2020» που συμφώνησαν όλες οι κυβερνήσεις στην ΕΕ, πριν την κρίση; Είναι δυνατόν να μη γνωρίζουν ότι η κρίση είναι η αφορμή, η ευκαιρία για να επιβάλουν εδώ και τώρα τα προγραμματισμένα και αναγκαία για την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία των ευρωπαϊκών μονοπωλίων αντιδραστικά μέτρα τα οποία θέλουν, επιτακτικά πια, πάμφθηνη εργατική δύναμη και μαζικό εκτοπισμό μικρομεσαίων; Δεν γίνεται! Εχουν τέτοιο τερατώδη όγκο και είναι τόσο πεινασμένα και αχόρταγα τα μονοπώλια, που τα γρυλίσματα και η επιθετική τους έξαρση... ακούγεται ακόμα κι αν είσαι εντελώς κουφός.

Ας προσπεράσουμε τα απροσπέραστα

Κι ας υποθέσουμε ότι τα εργατικά και λαϊκά στρώματα τρελαίνονταν από τη γοητεία της αριστερής αντιμνημονιακής κυβέρνησης, παρασύρονταν από τα μεσαία και ανώτερα στρώματα που έως χτες αποτελούσαν με το αζημίωτο τον προνομιακό σύμμαχο της πλουτοκρατίας και με τη στήριξη της αστικής τάξης ή μέρους της προέκυπτε μια τέτοια κυβέρνηση.

Ας υποθέσουμε ακόμη ότι αυτή η συμμαχία δεν θα γινόταν εκατό κομμάτια στο πρώτο σταυροδρόμι που θα συναντούσε. Οτι θα κρατούσε τη συνοχή της μέσα στα αδιέξοδα και τις οξυμένες αντιθέσεις του ίδιου του κεφαλαίου. Ας αφήσουμε ακόμα όλη την αρνητική εμπειρία των κεντροαριστερών κυβερνήσεων που έγιναν στην Ευρώπη με τη συμμετοχή και κομμουνιστικών κομμάτων, που οδήγησαν και στη διάλυση του όποιου κινήματος υπήρχε.

Ποια όπλα θα χρησιμοποιούσε η κυβέρνηση των ευρωλάγνων αντιμνημονιακών και αριστερών για να πείσει ή να αναγκάσει την Μέρκελ και τις άλλες κυβερνήσεις της ΕΕ να δεχτούν να θιγούν τα συμφέροντα των μονοπωλίων που εκπροσωπούν, ώστε να μειωθεί το ελληνικό δημόσιο χρέος, χωρίς αυτοί να αντιδράσουν και να κηρύξουν οικονομικό, εμπορικό και άλλο πόλεμο ή και να πετάξουν την Ελλάδα έξω από την ΕΕ; Δεν είναι σοβαρός ο ισχυρισμός τους ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ή η συγκυβέρνηση δεν διαπραγματεύεται και δεν παζαρεύει στην ΕΕ για τα συμφέροντα της ελληνικής πλουτοκρατίας. Γιατί τότε πρέπει να εξηγήσει το λόγο που η ελληνική πλουτοκρατία υποστηρίζει με νύχια και με δόντια και τις κυβερνήσεις και τα μνημόνια.

Με ποια μέσα και κίνητρα θα έπειθε το κεφάλαιο χωρίς να του εξασφαλίσει τη μεγάλη του κερδοφορία να κάνει επενδύσεις; Θα έκανε κρατικές επενδύσεις; Σε ποιους τομείς και με τι κεφάλαια; Υπάρχει τομέας που δεν κυριαρχούν ή δεν θέλουν να εισχωρήσουν τα μονοπώλια; Πώς θα αντιμετώπιζε τον ανταγωνισμό τους, που εκτός από τη δική τους δύναμη, θα έχουν και την προστασία της ΕΕ;

Και ανταγωνιστικότητα και υψηλοί μισθοί;

Εφόσον είναι υπέρ της ανταγωνιστικότητας, με ποιον τρόπο θα τη διασφάλιζε για το κεφάλαιο που δρα στην Ελλάδα, χωρίς να θίξει μισθούς, εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα;

Με ποιον τρόπο θα εμπόδιζε την αποχώρηση του κεφαλαίου προς άλλες χώρες, αν η συγκεκριμένη κυβέρνηση φορολογούσε τα κέρδη του, αφού θα ήμασταν μέσα στην ΕΕ που είναι απελευθερωμένη η κίνηση κεφαλαίων και εμπορευμάτων; Ποια απάντηση θα έδινε στον εργοδοτικό συνδικαλισμό που θα ξεσηκωνόταν για την προστασία της επιχειρηματικότητας και τι θα έλεγε στους ανέργους που θα διαμαρτύρονταν γιατί οι επιχειρηματίες μετέφεραν τις επενδύσεις στη Βουλγαρία ή αλλού;

Πώς θα στήριζε και με ποια μέσα τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις που δεν αντέχουν στον ανταγωνισμό;

Θα έφευγε από το ΝΑΤΟ; Θα έκλεινε τη Σούδα και τις άλλες νατοϊκές βάσεις; Ποια θέση θα έπαιρνε ανάμεσα στους άξονες και τους αντιάξονες που διαμορφώνονται συνεχώς εντός της ΕΕ και στην ευρύτερη περιοχή μας ανάμεσα στις διάφορες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις; Και πώς θα αντιμετώπιζε το όλο και πιο ορατό ενδεχόμενο εμπλοκής της χώρας σε μια γενικευμένη πολεμική σύρραξη;

Μια τέτοια κυβέρνηση καλών προθέσεων, αν μπορούσε να γίνει, θα αποδεικνυόταν ένα τσίρκο που θα γελούσε μαζί του η πλουτοκρατία. Θα βρισκόταν μπροστά σε τέτοια αδιέξοδα και θα ήταν τόσο τραγικά αδύναμη, που δεν θα ήξερε από πού της έρχονται οι σφαλιάρες και από πού οι κλωτσιές. Το λιγότερο κακό που θα έφερνε για το λαό είναι αποτυχίες, απογοήτευση και ήττες. Το αστικό πολιτικό σύστημα, με την όποια μεταμόρφωσή του, θα φαινόταν μπροστά της αξιόπιστο και σοβαρό, όπως κι ο Μπερλουσκόνι μετά την κεντροαριστερή κυβέρνηση στην Ιταλία.

Γιατί η κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων δεν είναι σήμερα αναγκαία και επίκαιρη;

Δεν υπήρχε, και πολύ περισσότερο δεν υπάρχει σήμερα, λύση υπέρ του λαού χωρίς όλα τα μονοπώλια, οι μεγάλες επιχειρήσεις, ο φυσικός και ορυκτός πλούτος να γίνουν κοινωνική λαϊκή ιδιοκτησία. Αυτό δεν μπορεί να το κάνει καμία κοινοβουλευτική πλειοψηφία και διάφορες κυβερνήσεις αντιμνημονιακές κ.ά. Μόνο ο οργανωμένος και αποφασισμένος λαός μπορεί να το επιβάλει, η ισχυρή κοινωνική συμμαχία με επικεφαλής την εργατική τάξη. Η εργατική εξουσία με κοινωνικό έλεγχο. Μόνο όταν η εργατική τάξη έχει στα χέρια της τα εργαλεία της παραγωγής και διεύθυνσης της οικονομίας γίνεται ισχυρή και ικανή να αντιμετωπίσει με επιτυχία τις αντιδράσεις της πλουτοκρατίας και των μηχανισμών της, τις απειλές, τους εκβιασμούς, τα αντίποινα των ιμπεριαλιστικών κυβερνήσεων και οργανισμών.

Ολοι αυτοί που λένε ότι νοιάζονται για τη σωτηρία του λαού αρνούνται να τοποθετηθούν γιατί είναι κατά της κοινωνικοποίησης των μονοπωλίων. 'Η γιατί αυτό το ζήτημα δεν είναι επίκαιρο και ρεαλιστικό. Για την ακρίβεια όλα όσα λένε περί αντιμνημονιακών και αριστερών κυβερνήσεων, λύσεων, είναι για να κρύψουν από το λαό τη μόνη δυνατή λύση και διέξοδο που έχει. Κάνουν ό,τι μπορούν να συσκοτίσουν, να μπερδέψουν, να εμποδίσουν τη ριζοσπαστικοποίηση των εργατικών λαϊκών συνειδήσεων, αξιοποιώντας τα κυρίαρχα ιδεολογήματα ΠΑΣΟΚ - ΝΔ που παραμένουν ακόμα ισχυρά, κυρίως στα μικροαστικά στρώματα που έχουν αυταπάτες ακόμα για τον καπιταλισμό, την ΕΕ.

Το μεγάλο πρόβλημα για όλους τους υπερασπιστές του ξεπερασμένου πια καπιταλιστικού συστήματος ήταν και είναι το ΚΚΕ και η πρόταση συμμαχίας και εξουσίας. Γι' αυτό καταφεύγουν στα γνωστά τους και ύπουλα κόλπα και μεθόδους. «Δεν ζητάμε» λένε «από το ΚΚΕ να αλλάξει, αλλά να συμφωνήσουμε κάπου για το καλό του λαού». Ζητάνε από το ΚΚΕ να αυτοκτονήσει, να αφοπλιστεί ο λαός και να οδηγηθεί το εργατικό λαϊκό κίνημα στην απογοήτευση και στη διάλυση, όπως στις περισσότερες χώρες της ΕΕ. Για μια ακόμα φορά όμως θα την πατήσουν. Εχουν γνώση, εμπειρία και αντοχή οι φύλακες. Αν ευτυχήσουν και τους εμπιστευθεί η αστική τάξη να κάνουν την κεντροαριστερή τους κυβέρνηση, να είναι σίγουροι ότι από την παράσταση αυτού του τσίρκου δεν θα παγιδευτεί το εργατικό λαϊκό κίνημα.

Του
Παναγιώτη ΜΕΝΤΡΕΚΑ*
*Ο Παναγιώτης Μεντρέκας είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ

    

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

15/12/2011

 -- Πολιτική αφοπλισμού του κινήματος

14/10/2011

 -- Οι αυταπάτες του κυβερνητισμού των οπορτουνιστών

12/10/2011

 -- Οδηγούν στα ίδια από άλλο δρόμο

24/7/2011

 -- Για τις διεργασίες στο χώρο του οπορτουνισμού