Για την αστική δημοκρατία και το Κοινοβούλιό της

Η «ειρωνεία της τύχης» (;) τό 'φερε, ένας νόμος που βιάζει τις λαϊκές ελευθερίες ιδιαίτερα στο πεδίο της κοινωνικοπολιτικής δράσης τις οποίες έχει παραχωρήσει μετά από σκληρούς λαϊκούς αγώνες αυτή η αστική δημοκρατία, (για τον τρομονόμο γίνεται λόγος), κατά τη διάρκεια της συζήτησης και της ψηφοφορίας του να «βιαστεί» η αστική κοινοβουλευτική διαδικασία, από τους εκπροσώπους της αφού συμμετείχαν σ' αυτήν μόλις 8 αρχικά, και στη συνέχεια 7 και 6 βουλευτές, από τα αστικά κόμματα.

Το συγκεκριμένο περιστατικό έχει τυπική και πραγματική ουσία. Τυπική από την άποψη ότι το αστικό Κοινοβούλιο αποκαλούμενο και ως «ναός της δημοκρατίας» συχνά «βεβηλώνεται» από τους ίδιους τους λειτουργούς του, δηλαδή τους βουλευτές των αστικών κομμάτων, από τα ίδια αυτά τα κόμματα. Στην προκειμένη περίπτωση η απουσία τους είχε συνειδητό χαρακτήρα, γιατί δεν ήθελαν να εκτεθούν μπροστά στο λαό για την επιλογή τους. Μια επιλογή που έχει σχέση με την αποφασιστική συρρίκνωση αυτής της δημοκρατίας που υπηρετούν, αφού αυτό κάνει ο τρομονόμος. Και βεβαίως προκειμένου να το επιτύχουν «βεβήλωσαν» τον κατ' εξοχήν αστικό θεσμό τον οποίο οι ίδιοι είναι ταγμένοι να υπηρετούν, ο οποίος υποτίθεται υπηρετεί με τη σειρά του τη δημοκρατία.

Ως εδώ υπάρχει η τυπική ουσία. Γιατί η πραγματική έχει σχέση με το περιεχόμενο αυτής της δημοκρατίας. Γι' αυτήν βεβαίως δε χρειαζόταν ο συγκεκριμένος νόμος για να αποκαλυφθεί. Απλά με τον τρομονόμο επιβεβαιώνεται ότι στα πλαίσιά της δεν είναι ανεκτή η κοινωνικοπολιτική δράση, όταν αυτή προωθεί τα λαϊκά συμφέροντα. Αποκαλύφθηκε όμως και με τη συγκεκριμένη διαδικασία με την οποία συζητήθηκε και ψηφίστηκε ο νόμος. Δεν τηρήθηκαν ούτε τυπικά οι διαδικασίες λειτουργίας του Κοινοβουλίου, ή πιο σωστά αυτή είναι ουσιαστικά η λειτουργία του. Να μπορεί να αποφασίζει για σοβαρά ζητήματα με 8,7, και 6 βουλευτές! Και αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά ότι τα όρια λειτουργίας και δράσης της φτάνουν ως εκεί που πραγματικά αντέχει η διατήρηση της ιστορικά ξεπερασμένης καπιταλιστικής κοινωνίας. Γιατί η αστική δημοκρατία, μ' όλους τους θεσμούς της, πασχίζει να φαίνεται ως καθεστώς κυριαρχίας της κοινωνικής πλειοψηφίας δι' αντιπροσώπων και μάλιστα εκλεγμένων καθολικά, (λαϊκή κυριαρχία την ονομάζουν οι αστοί), αλλά είναι καθεστώς εξουσίας μιας ισχνής κοινωνικής μειοψηφίας, της αστικής τάξης και για συγκεκριμένους λόγους που έχουν σχέση με την αποτροπή μιας γενικότερης αμφισβήτησής της, οι ίδιοι οι λειτουργοί της, δεν έχουν κανένα ηθικό πρόβλημα να την καταπατούν, ακόμη και αν αυτό την «καταρρακώνει», στα μάτια του λαού, ως και να την καταργούν. Αλλωστε την αστική δημοκρατία τη λειτουργούν με τους θεσμούς της, έτσι που να είναι ευπροσάρμοστη στην κάθε φορά συγκυρία εξυπηρέτησης της αστικής τάξης με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και βεβαίως λειτουργεί και δρα έτσι ώστε να εμποδίζουν την εργατική τάξη και τ' άλλα λαϊκά στρώματα στη συμμετοχή όχι μόνο στη διακυβέρνηση αλλά και στην πολιτική δράση γενικά. «Στην αστική δημοκρατία οι καπιταλιστές, με χίλιες δυο λαθροχειρίες - τόσο πιο έντεχνες και δραστικές, όσο πιο εξελιγμένη είναι η "καθαρή" δημοκρατία -απομακρύνουν τις μάζες από τη συμμετοχή στη διακυβέρνηση, από την ελευθερία του συνέρχεσται, του Τύπου κτλ.». (Λένιν Απαντα, τ. 37, σελ. 256).

Αλλά στην προκειμένη περίπτωση το πρόβλημα δεν είναι η τυπική καταπάτηση των αρχών του θεσμού του Κοινοβουλίου από τους αντιπροσώπους του «έθνους». Αλλά ότι και αυτό το γεγονός αποκαλύπτει πως οι εκλεγμένοι από το λαό αντιπρόσωποι διαχειρίζονται τις δημόσιες υποθέσεις, κατά πώς οι ίδιοι νομίζουν, ή πιο σωστά κατά πώς η κυρίαρχη τάξη προστάζει, χωρίς να δίνουν καν λόγο σ' αυτούς που τους εξέλεξαν, στην κοινωνική πλειοψηφία, παρά μόνο σ' αυτούς τα συμφέροντα των οποίων υπηρετούν, στην ισχνή κοινωνική μειοψηφία.

Ας προσεγγίσουμε λοιπόν την πραγματική ουσία της αστικής δημοκρατίας. Δημοκρατία, (προέρχεται από τη λειτουργία της αρχαίας Αθηναϊκής κοινωνίας), σύμφωνα με την ετυμολογία της λέξης, σημαίνει ότι «κρατεί ο δήμος», δηλαδή εξουσιάζει ο λαός. Βεβαίως η συγκεκριμένη κοινωνία ήταν δουλοκτητική και οι δούλοι δεν είχαν δικαιώματα, αφού αποτελούσαν ατομική ιδιοκτησία των δουλοκτητών, άρα ήταν μέρος των τότε μέσων παραγωγής, εργαλεία δηλαδή και δε λογαριάζονταν ως μέλη της κοινωνίας. Σήμερα βεβαίως η εργατική τάξη είναι ελεύθερη να διαπραγματεύεται την πώληση της εργατικής της δύναμης για να ζήσει, αφού δεν έχει καμιά ιδιοκτησία σε μέσα παραγωγής. Η ελευθερία της φτάνει ως τη σύναψη συμφωνίας με τους καπιταλιστές, για το πόσο χρόνο, με πιο μεροκάματο και κάτω από ποιες συνθήκες θα δουλεύει, για να καρπώνεται τη δουλιά της ο καπιταλιστής.

Μπορούμε να θεωρούμε ότι υπάρχει δημοκρατία σ' αυτό το σύστημα; Οτι ασκεί εξουσία ο λαός; Οτι συμμετέχει στην πολιτική, διαχειρίζεται ο ίδιος τις υποθέσεις του και το κράτος; Μπορεί να υπάρχει πολιτική ισότητα για τους ανθρώπους μιας κοινωνίας που θεμελιακό της γνώρισμα είναι οι τεράστιες οικονομικές ανισότητες, άρα και κοινωνικές και που η βάση τους βρίσκεται στην ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής;

Το αστικό Σύνταγμα υποτίθεται ότι κατοχυρώνει θεμελιακά την αρχή ότι «όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το λαό και ασκούνται από το λαό». Οτι όλοι οι πολίτες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις. Αλλά κατοχυρώνει ταυτόχρονα ως «ιερή και απαραβίαστη» την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Η ατομική ιδιοκτησία όμως είναι δικαίωμα και προνόμιομόνο της αστικής τάξης, μιας ισχνής μειοψηφίας της κοινωνίας, σε σχέση με την τεράστια λαϊκή πλειοψηφία.

Δημοκρατία στον καπιταλισμό σημαίνει την ταξική κυριαρχία της αστικής τάξης πάνω στο λαό. Η αστική τάξη την εμφανίζει σαν σύστημα κρατικής εξουσίας και πολιτικής διακυβέρνησης, ταξικά ουδέτερη και καθολική για ολόκληρη την κοινωνία.

Η συγκάλυψη της ταξικής ουσίας και του περιεχόμενου της αστικής δημοκρατίας στηρίζεται στην αληθοφάνεια της τυπικής ισότητας όλων των μελών της καπιταλιστικής κοινωνίας, και των καπιταλιστών και των εργατών, που εμφανίζεται απέναντι στο κράτος και τους θεσμούς του. «... η αστική δημοκρατία υποσχόταν παντού και πάντα την ισότητα των πολιτών, ανεξάρτητα από φύλο, θρήσκευμα, φυλή, εθνικότητα, αλλά πουθενά δεν την εφάρμοσε και, λόγω της κυριαρχίας του καπιταλισμού, ούτε μπορούσε να την εφαρμόσει...». (Λένιν, Απαντα, τ. 37, σελ. 500).

Η άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας γίνεται από την κυβέρνηση. Η κυβέρνηση σχηματίζεται από το πολιτικό κόμμα ή και κόμματα σε συνεργασία, που εξασφαλίζουν τη λαϊκή πλειοψηφία με την εκλογή αντιπροσώπων του λαού (βουλευτές), οι οποίοι εκλέγονται με άμεση καθολική μυστική ψηφοφορία. Ετσι τόσο η λειτουργία και η δράση της κυβέρνησης όσο και του Κοινοβουλίου, φαίνεται να έχουν τη λαϊκή εντολή να λειτουργούν και να δρουν, χωρίς τη λαϊκή συμμετοχή, (αυτή εξαντλείται στην ψηφοφορία για την εκλογή βουλευτών μια φορά στα τέσσερα χρόνια), αφού όπως διατείνονται οι θιασώτες της αστικής δημοκρατίας, ο λαός τούς έχει εξουσιοδοτήσει με την ψήφο του. Και το κάνει αφού κρίνει και εκλέγει γνωρίζοντας την πολιτική των κομμάτων, τα οποία την εκθέτουν στην προεκλογική περίοδο, αλλά και κατά τη διάρκεια του έργου τους, οπότε δε δικαιολογείται λαϊκή παρέμβαση για διεκδικήσεις, ο λαϊκός έλεγχος, όλ' αυτά είναι υπόθεση του Κοινοβουλίου. Ετσι όταν ο λαός αντιδρά στην εφαρμογή της αστικής πολιτικής διεκδικώντας τα δικαιώματά του, όταν επιδιώκει να προωθήσει τα συμφέροντά του, αντιμετωπίζει τη βία της κρατικής καταστολής. Πρέπει δε να εμποδίζεται ακόμη και να εκφράσει με όποιο πρόσφορο τρόπο ο ίδιος θέλει τις διεκδικήσεις του, γι' αυτό και χρειάζονται οι τρομονόμοι.

Στη Βουλή, την επιφορτισμένη με το νομοθετικό έργο, τον έλεγχο της κυβέρνησης, υπάρχει και δρα η αντιπολίτευση, άρα εκφράζονται όλες οι πολιτικές απόψεις οργανωμένα, η κυβέρνηση ελέγχεται διά των αντιπροσώπων των κομμάτων της αντιπολίτευσης, τα οποία και συμβάλλουν και στο νομοθετικό έργο. Ετσι αφ' ενός καλλιεργείται η αυταπάτη ότι στη λειτουργία της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, ο λαός συμμετέχει ελεύθερα στην πολιτική μέσω της ανάδειξης των οργάνων εξουσίας, που φαίνεται να λειτουργούν «δημοκρατικά», αφ' ετέρου η πραγματική λαϊκή κοινωνικοπολιτική δράση με τις πολύμορφες κινητοποιήσεις, θεωρείται εχθρός της «δημοκρατίας».

«Το αστικό Κοινοβούλιο, ακόμη και το πιο δημοκρατικό στην πιο δημοκρατική αστική δημοκρατία, εφόσον διατηρείται η ιδιοκτησία των καπιταλιστών και η εξουσία τους, είναι μια μηχανή για την καταστολή των εκατομμυρίων εργαζομένων από μια χούφτα εκμεταλλευτές». (Λένιν Απαντα, τ. 37, σελ. 457).

Επομένως και οι βουλευτές των αστικών κομμάτων δεν έχουν κανένα ηθικό πρόβλημα να ευτελίζουν το αστικό Κοινοβούλιο, το οποίο θεωρούν ως τον κατ' εξοχήν θεσμό της δημοκρατίας τους, επειδή γνωρίζουν καλύτερα απ' όλους ότι αυτή η δημοκρατία είναι των λίγων πάνω στους πολλούς και γιατί απλούστατα από τη φύση του το Κοινοβούλιο είναι θεσμός της κυριαρχίας της τάξης τους πάνω στο λαό.

Λ.

    

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

14/3/2004

 -- Εκλογές και δημοκρατία

29/11/2001

 -- ΑΤΙΤΛΟ

8/7/2001

 -- Η αστική δημοκρατία και η σχέση των μαζών με τη «διακυβέρνηση»

1/7/2001

 -- Η ανισοτιμία στη λειτουργία της αστικής δημοκρατίας

12/3/2000

 -- Για τη δημοκρατία