Η Τοπική Αυτοδιοίκηση στη Σοβιετική Ένωση

Η Τοπική Αυτοδιοίκηση στη Σοβιετική Ένωση


Ένα κείμενο του Don Brown με τίτλο “Russia Today” (1945), που αναρτήθηκε στα ελληνικά από τον πέτρο στο Indymedia




Πριν από 10 χρόνια, μια ομάδα αρχιτεκτόνων και μηχανικών πάλευαν κατά μήκος της θαλασσοδαρμένης ακτής της Κασπίας. Η χερσόνησος Ασφερόν φαινόταν αφιλόξενη, αλλά ένας από τους αρχιτέκτονες έλεγε «Εδώ θα έχουμε ένα θέατρο, κι εκεί έναν κινηματογράφο. Σε αυτό το ύψωμα θα φτιάξουμε ένα ξενοδοχείο, με αρκετή θέα προς τη θάλασσα».


Αυτή ήταν η σχεδιασμένη έναρξη οικοδόμησης της σοβιετικής πόλης Σουμγκάιτ στο Αζερμπαϊτζάν. Το σχέδιο προέβλεπε μια ταχύτατη κατοίκηση από 100.000 ανθρώπους, με όλα όσα μια σύγχρονη πόλη θα απαιτούσε.


Αυτή ήταν μια μέθοδος για να αποκτήσει ένα άγονο κομμάτι σοβιετικής γης ζωή.


Έπειτα υπήρξε η πρόσφατα δημιουργημένη πόλη Ιγκάρκα- πάνω από τον Αρκτικό κύκλο- τα υλικά οικοδόμησης της οποίας ξεκίνησαν από το Άρχανγκελσκ και το Βλαδιβοστόκ. Αυτές οι «κιβωτοί του Νώε» ξεκίνησαν με τις προκατασκευές τους τον Ιούλη του 1936 και η Ιγκάρκα, πλέον καλά οικοδομημένη στην πετρελαιοφόρα περιοχή Νορντβικ, αποτελεί μια βάση καυσίμων που διπλασιάζει τη φορτωτική ικανότητα των πλοίων κατά μήκος της διαδρομής της βόρειας θάλασσας.


Ελάχιστες τοπικές κυβερνήσεις ξεκινούν εντελώς από την αρχή, ακόμα και στη Σοβιετική Ένωση. Αλλά πριν τον πόλεμο, 270 σοβιετικές πόλεις είχαν ξανασχεδιαστεί, και τώρα υπάρχει το σοβαρό καθήκον της αποκατάστασης των καταστροφών του πολέμου- με την οποία έχει καταπιαστεί το 4ο 5χρονο πλάνο.


Είναι τα τοπικά σοβιέτ που πρέπει να μετατρέψουν αυτά τα σχέδια σε έργα.


Πώς μια τοπική κυβέρνηση λειτουργεί; Πώς εκλέγεται; Και πού βρίσκει τα χρήματα; Είναι δημοκρατική;


Η δομή της τοπικής κυβέρνησης


Ένα ομπλαστ είναι μια διοικητική περιφέρεια που δεν περιέχει Αυτόνομες περιοχές. Μια Αυτόνομη περιοχή που κατοικείται από μια εθνική μειονότητα είναι συχνά γνωστή ως κράι- οι μεγαλύτερες μονάδες μετά τις 22 Αυτόνομες Δημοκρατίες. Τα 80 ομπλαστ ποικίλλουν σε μέγεθος, από το Ομπλάστ της Μόσχας (2.000 χωριά και 42 πόλεις) ως τη Δημοκρατία της Νότιας Οσετίας (41 χωριά και 1 πόλη).


Ένα ραγιόν είναι μια μεγάλη μονάδα αποτελούμενη από χωριά, κωμοπόλεις και πόλεις. Υπάρχουν 3.500 ραγιόν στην ΕΣΣΔ.


Μεταξύ ομπλαστ και ραγιόν υπάρχει μια άλλη μονάδα- το οκρούγκ. Από το 1930 κι έπειτα έχουν σε μεγάλο βαθμό υποσκελιστεί από τα ραγιόν και μόνο 30 περίπου παραμένουν.


Επιπροσθέτως, υπάρχουν 808 πολιτείες και πόλεις, 942 κωμοπόλεις και κεφαλοχώρια, και 70.000 χωριά, τα οποία όλα εκλέγουν τα δικά τους σοβιέτ.


Αυτά τα σώματα είναι υπεύθυνα για τις ανθρώπινες δραστηριότητες στο ένα έκτο της επιφάνειας της Γης- μια περιοχή ένα εκατομμύριο τετραγωνικά μίλια μεγαλύτερη από ολόκληρη την επιφάνεια της σελήνης, και η οποία κατοικείται από περίπου 200.000.000 ανθρώπους 183 ξεχωριστών εθνοτήτων, οι οποίοι μιλούν 150 διαφορετικές γλώσσες, και βρίσκονται σε διαφορετικά στάδια πολιτιστικής και οικονομικής ανάπτυξης.


Ιδιαίτερα Προβλήματα


Η σοβιετική κυβέρνηση έχει αντιμετωπίσει διάφορα ζητήματα στην προσπάθειά της να δημιουργήσει ένα σύστημα δημοκρατικής τοπικής διακυβέρνησης.


Για παράδειγμα, το πρόβλημα των νομάδων. Τι σύστημα εκλογών, εκπροσώπησης ή φορολόγησης είναι εφικτό για τέτοιες «κωμοπόλεις» της Κιργιζίας, που όταν η βοσκή γίνεται λεπτή, μετακινούν την καλαμένια «πόλη» τους σε νέα βοσκοτόπια;


Τι τύπος σοβιετικής συνέλευσης ταιριάζει στους σοβιετικούς εσκιμώους, των οποίων ολόκληρα τα χωριά αποκλείονται μεταξύ των πλεούμενων ογκοπάγων ;


Τι δικαιώματα ψήφου να δοθούν στους Νέντσι που ακολουθούν τα κοπάδια ταράνδων καθώς το χιόνι που λιώνει αποκαλύπτει περισσότερα βρύα πάνω από τον Αρκτικό Κύκλο;


Μεγάλη ενθάρρυνση δίνεται στους ανθρώπους αυτούς να εγκαταλείψουν τη νομαδική ζωή τουςόσο το δυνατό γίνεται. Αρδευτικά έργα εξασφάλισαν σοδιές για τροφή και βοσκή. Επιστήμονες παρήγαγαν ισχυρές ποικιλίες σιταριού και λαχανικών τα οποία να μεγαλώνουν στις βόρειες περιοχές. Εργοστάσια κονσερβοποιίας ψαριών δημιουργήθηκαν κοντά στους ψαρότοπους και πόλεις χτίστηκαν γύρω από αυτούς. Νομάδες ψαράδες έχουν γίνει μέλη συνεταιρισμών αλιεργατών, ενώ η ίδρυση καστόρων και αλεπούδων φέρνουν σταθερότητα και εγκατάσταση στους κυνηγούς.


Στο καλειδοσκόπιο των εθνοτήτων που εκπροσωπούνται στο Ανώτατο Σοβιέτ, το Σοβιέτ των Εθνοτήτων και τα τοπικά όργανα κυβέρνησης, πλέον μπορεί να βρεθούν τα πρόσωπα των βουλευτών που εκλέχθηκαν από τους Νέντσι, τους Εβένκι, και τους Κιργίζιους- από τα πιο μακρινά μέρη της Σοβιετικής Ένωσης.


Αυτοί οι άνθρωποι γρήγορα ανέπτυξαν τις τοπικές κυβερνήσεις τους, και το Σοβιετικό σύστημα αντικατέστησε την πρότερη καθυστέρηση.


Όπου κάθε μορφή τοπικής κυβέρνησης προϋπήρχε, τα καλύτερα στοιχεία της ενσωματώθηκαν στο τοπικό σοβιετικό σύστημα.


Τοπικές εκλογές


Πριν από το σταλινικό Σύνταγμα του 1936, οι σοβιετικοί πολίτες επέλεγαν μόνο τους τοπικούς εκπροσώπους τους (πόλης ή χωριού), οι οποίοι με τη σειρά τους εξέλεγαν μερικούς εξ αυτών στο σοβιέτ του ραγιόν. Η έμμεση αυτή εκλογή αφορούσε ως και το Ανώτατο Σοβιέτ, αλλά μετά το 1936 υπάρχει άμεση εκλογή όλων των σοβιέτ, η οποία εξασφαλίζεται από το άρθρο 134 του σταλινικού Συντάγματος. Αυτό ξεκαθαρίζει ότι οι βουλευτές όλων των Σοβιέτ «εκλέγονται από τους εκλογείς στη βάση μιας καθολικής, άμεσης και ίσης ψηφοφορίας, με μυστική ψήφο».


Οι εκλογές στα σοβιέτ των πόλεων, των πολιτειών και των χωριών διεξάγονται κάθε 2 χρόνια- και κάθε 4 χρόνια στα ανώτερα σώματα.


Πριν από το 1936, οι εκλογές ήταν «ανοιχτές»- με ανάταση των χεριών σε σχετικά μικρές συναθροίσεις, συχνά σε εργοστάσια ή άλλους τόπους δουλειάς.


Μετά το 1936, οι εκλογές γίνονται με μυστική ψήφο και βάσει περιοχών, όπως στη Βρετανία, αντί στη βάση των χώρων δουλειάς. Στους χώρους δουλειάς εξακολουθούν να γίνονται συναθροίσεις και συζητήσεις, και είναι πολύ δραστήριοι στην παρακίνηση ενδιαφέροντος για τις εκλογές. Συχνά χρίζουν υποψηφίους και υποβάλλουν αντίστοιχες αιτήσεις στα σοβιέτ.


Οι άνθρωποι που παλιότερα αποκλείονταν από τη διαδικασία (ιερείς κλπ) πλέον έχουν ψήφο, εκτός από δύο κατηγορίες. Αυτή η διεύρυνση της δημοκρατικής βάσης της σοβιετικής κοινωνίας εξασφαλίζεται από το άρθρο 135 του Συντάγματος:


«Οι εκλογές των βουλευτών είναι καθολικές: όλοι οι πολίτες της ΕΣΣΔ που έχουν φτάσει την ηλικία των 18, ανεξαρτήτως φυλής ή εθνότητας, θρησκείας, επιπέδου εκπαίδευσης, κοινωνικής καταγωγής, στάτους ιδιοκτησίας, ή προηγουμένων δραστηριοτήτων, έχουν το δικαίωμα να ψηφίσουν στις εκλογές των Βουλευτών και να εκλεγούν, εξαιρουμένων των τρελών και προσώπων που έχουν καταδικαστεί από δικαστήριο σε ποινές που στερούν τα εκλογικά δικαιώματα».


Όλες οι εκλογές διεξάγονται με κανονισμούς που στοχεύουν στην ακολούθηση δημοκρατικών διαδικασιών. Οι υποψήφιοι πρέπει να έχουν χριστεί 30 μέρες πριν τις εκλογές: οι εκλογές δεν πρέπει να διεξαχθούν εργάσιμη ημέρα, η κάλπη πρέπει να ανοίξει μεταξύ 6 π.μ. ως τα μεσάνυχτα, οι εκλογείς δεν στερούνται το εκλογικό δικαίωμα αν αναπόφευκτα απουσιάζουν από τον τόπο διαμονής την ημέρα των εκλογών γιατί μπορούν να ψηφίσουν οπουδήποτε, με την επίδειξη ταυτότητας, η οποία μετά σφραγίζεται, για την αποφυγή διπλοψηφίας.


Αυτή η μέθοδος δύσκολα θα μπορούσε να εφαρμοστεί στο κομματικό μας σύστημα εκλογών. Εδώ θα είχαμε κόμματα να οργανώνουν καραβάνια ψηφοφόρων από μια περιοχή με ελάχιστες ελπίδες προς μια άλλη που είναι πιθανή η εκλογή τους.


Οι εκλογές διεξάγονται υπό τον έλεγχο της Εκλογικής Επιτροπής, ένα ad hoc σώμα που εκλέγεται κατά τη διάρκεια των εκλογών από το κύριο σώμα του εν ενεργεία σοβιέτ. Κάθε σοβιέτ έχει τη δική του Εκλογική Επιτροπή. Αυτό της Μόσχας έχει 25 μέλη, που επιβλέπουν τις εκλογές και βλέπουν αν όλα διεξάγονται με δημοκρατικό τρόπο.


Ποιοι είναι οι υποψήφιοι;


Μερικοί έχουν την εσφαλμένη εντύπωση ότι υπάρχει μόνο ένας υποψήφιος στις σοβιετικές εκλογές- ότι είναι πάντα μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος- και ότι σχεδόν υποχρεωτικά τα αποτελέσματα των εκλογών είναι ομόφωνα υπέρ του.


Αν έτσι είχαν τα πράγματα, η σοβιετική δημοκρατία θα ήταν πράγματι φάρσα. Η πραγματική κατάσταση όμως είναι διαφορετική, παρότι δεν είναι πάντοτε εύκολο σε αυτή τη χώρα (σ.σ. Βρετανία) να συνάγεις την αλήθεια από την περιορισμένη πληροφόρηση και την απεριόριστη παραπληροφόρηση που υπάρχει.


Καθένας άνω των 18 ετών μπορεί να είναι υποψήφιος αν χριστεί από μια ομάδα ανθρώπων όπώς ένα τμήμα του συνδικάτου, έναν συνεταιρισμό, μια ομάδα του Κομμουνιστικού Κόμματος, νεολαιίστικες οργανώσεις, πολιτιστικές οργανώσεις, ένα τάγμα ή ομάδα στρατιωτών, ή ένα εργοστάσιο. Υπάρχουν συνήθως διάφοροι που χρίζονται υποψήφιοι από διάφορα σώματα για την ίδια περιοχή.


Η ένταξη στο Κομμουνιστικό Κόμμα δεν είναι επ’ ουδενί υποχρεωτική για να χριστεί κανείς υποψήφιος. Στην πραγματικότητα, η Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος έχει απευθύνει έκκληση στα μέλη του να δίνουν ίση προτίμηση σε μη κομματικούς υποψηφίους που χρίστηκαν λαϊκή τη βουλήσει. Ένα μεγάλο ποσοστό- συχνά περίπου το 35%- αυτών που εκλέγονται στο Ανώτατο Σοβιέτ αλλά και στα σοβιέτ των Δημοκρατιών, πόλεων, πολιτειών και χωριών δεν είναι μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος ή τηςΛίγκας Νέων Κομμουνιστών (σ.σ. αυτό το ποσοστό ποικίλε και ο αριθμός των μη κομματικών ήταν ακόμα πιο υψηλός και πάνω από το 50%).


Υπάρχουν πολλές προεκλογικές συγκεντρώσεις για κάθε εκλογική περιφέρεια, που αποτελούν κάποιους γύρους «αποκλεισμών» για τους διάφορους υποψηφίους.


Για παράδειγμα, ένας υποψήφιος μπορεί να χρίστηκε από ένα τοπικό εργοστάσιο, μια άλλη από νοικοκυρές ενός συγκροτήματος πολυκατοικιών. Μπορεί να υπάρχει και ένα απερχόμενο μέλος που επιζητεί επανεκλογή. Συχνά αυτοί οι υποψήφιοι παρουσιάζονται μαζί στο ίδιο βήμα σε προεκλογικές συγκεντρώσεις.


Σχετικές (και συχνά άσχετες) ερωτήσεις τίθενται στους υποψήφιους, αναφορικά με την ως τώρα εργασία τους, τις ικανότητές τους, τους λόγους για τους οποίους τίθενται υποψήφιοι κλπ.


Βάσει των απαντήσεων του υποψηφίου και τη γενική εντύπώση που σχηματίζεται σε τέτοιες συγκεντρώσεις, οι πιθανότητες του υποψηφίου να συμμετάσχει πράγματι στις εκλογές είτε αυξάνονται είτε μειώνονται. Ένας από τους υποψηφίους μπορεί να διακριθεί ως πιο ικανός, και κάποια από τα εκλεκτορικά σώματα να αποσύρουν τους υποψηφίους τους, μεταφέροντας την προτίμησή τους στον καλύτερο. Αυτή η διαδικασία εκλογής των καλύτερων υποψηφίων πηγαίνει ως ότου υπάρχει ένας υποψήφιος- ένας που έχει κερδίσει την υποστήριξη του μεγαλύτερου αριθμού ατόμων και εκλεκτορικών σωμάτων στις προεκλογικές συζητήσεις και εκδηλώσεις.


Αυτές οι συζητήσεις είναι γεμάτες ζήλο, με τίποτα να μην απαγορεύεται- κανένας νόμος περί συκοφάντησης ή κάτι τέτοιο δεν εμποδίσει τους εκλογείς να αποδείξουν την αδυναμία των δυνάμει εκπροσώπων τους.


Η ίδια η εκλογή- την ημέρα των εκλογών- είναι συχνά ζήτημα σχεδόν ομόφωνης έγκρισης της δημόσιας επιλογής που προέκυψε από την εξέταση των υποψηφίων.


Οι Sidney & Beatrice Webb στο βιβλίο τους «Σοβιετικός Κομμουνισμός» λένε σχετικά:


«Οι υποψήφιοι χρίζονται, γίνονται αντικείμενο συζήτησης, και είτε ακολούθως αποκλείονται ή προωθούνται ως την τελική ψηφοφορία. Αυτή είναι σχεδόν ομόφωνη (ή πιο αυστηρά, ό,τι στην Αγγλία ονομάζεται nem com), γεγονός που συχνά οδηγεί στην υπόνοια ότι δεν υπάρχει πραγματική άσκηση επιλογής από τους εκλογείς. Αντιθέτως, η διαδικασία είναι αυτή της βαθιάς προκαταρκτικής διερεύνησης και «κοσκινίσματος» των υποψηφιοτήτων μετά από διάφορες, συχνά πολλές, διαδοχικές ψηφοφορίες σε προηγούμενες συγκεντρώσεις, όπου οι λιγότερο δημοφιλείς υποψήφιοι αποσύρονται».


Για να εξασφαλιστεί ότι ο εκλεγμένος βουλευτής είναι πράγματι αντιπροσωπευτικός, πρέπει να έχει λάβει τουλάχιστον το 51% όλων των εκλογέων (όχι μόνο των ψήφων), και αν αυτό δεν συμβεί, οι εκλογές επαναλαμβάνονται. Παρότι υπάρχει σχετική πρόνοια στο σοβιετικό εκλογικό νόμο, σπάνια θα συμβεί αφού η συμμετοχή συχνά αγγίζει το 100%.


Τέτοιες εκλογές είναι παρόμοιες με τον τρόπο όπου διάφορα εκλογικά σώματα- συνδικάτα, για παράδειγμα- εκλέγουν τις εκτελεστικές τους επιτροπές. Οι υποψήφιοι δεν προωθούνται βάσει «κομματικής ταυτότητας», γιατί όλοι έχουν ένα ως σκοπό, και επιλέγονται βάσει της ικανότητάς τους να προωθήσουν την ευημερία του σώματος στο οποίο ανήκουν.


Η Εντολή


Οι υποψήφιοι δεν εκλέγονται βάσει αμφίβολων υποσχέσεων για «χαμηλούς φόρους» (ωσάν αυτοί να ήταν αποτέλεσμα εκλογών) αλλά βάσει της θέλησης και της ικανότητάς τους να εκπληρώσουν τις επιθυμίες του λαού. Ο υποψήφιος δεν έχει «εκλογικό πρόγραμμα»- ισχύει το αντίθετο, γιατί οι εκλέκτορες καθιστούν γνωστές τις απαιτήσεις τους στον υποψήφιο. Αυτές οι απαιτήσεις είναι πάρα πολλές, και έρχονται στον υποψήφιο υπό τη μορφή «οδηγιών» από τις συγκεντρώσεις τις δημόσιες ή στο εργοστάσιο. Όλες αυτές οι οδηγίες- συνολικά γνωστές ως «η εντολή»- συντάσσονται σε πίνακα και μπαίνουν σε σειρά ανάλογα με την επιτακτικότητά τους.


Από τις «οδηγίες στους υποψηφίους» σε μια πρόσφατη εκλογή σο Σοβιέτ της Μόσχας (και υπήρχαν σχεδόν 100.000 τέτοιες οδηγίες!) μαθαίνουμε ότι 595 επιχειρήσεις (400.000 εκλογείς) ζήτησαν περισσότερα καταστήματα λιανικής: 80 οργανώσεις ζήτησαν περισσότερα μέσα μαζικής μεταφοράς να κυκλοφορούν τη νύχτα για να αποσυμφορηθούν οι δρόμοι και 49 αιτήσεις υπήρχαν για καλύτερες και φτηνότερες υπηρεσίες πλυντηρίων.


Εδώ υπάρχουν μερικά από τα πράγματα με τα οποία πρέπει το σοβιέτ της Πόλης της Μόσχας να ασχοληθεί ως αποτέλεσμα λαϊκής απαίτησης: η ανάπτυξη ιδιωτικών κλήρων, η παροχή ραδιόφωνου και τηλεφώνου σε κάθε σπίτι, πισίνες σε κάθε συνοικία, μειωμένες τιμές για κινηματογράφους και θέατρα, η κατ’ οίκον παράδοση των αγαθών, η μείωση της ηχορύπανσης από την κίνηση των οχημάτων, η εισαγωγή αδειών για μοτοσυκλέτες.


Οι εκλεγμένοι βουλευτές δεν επιτρέπεται να τις παίρνουν στο ελαφρό, πρέπει να τις υλοποιούν. Τα τμήματα και οι διευθύνσεις των διοικήσεων των πόλεων εξετάζουν τα τμήματα αυτά της Εντολής και εκτιμούν ποια είναι εφικτά για υλοποίηση. Οι αποφάσεις για όλες τις «οδηγίες»- πρέπει να γνωστοποιηθούν, για το ποια πρόταση είναι υλοποιήσιμη και αν όχι γιατί. Σε τακτά διαστήματα τα τμήματα εκδίδουν εκθέσεις προόδου, και κάθε βουλευτής υποχρεούται να συναντήσει τους εκλογείς του σε δημόσια συγκέντρωση, συνήθως μια φορά το τρίμηνο, για να δώσει λογαριασμό.


Ανάκληση


Οι βουλευτές που δεν μπορούν ή δεν θα υλοποιήσουν τις υποχρεώσεις τους υπόκεινται σε ανάκληση και νέα μέλη εκλέγονται. Αυτή η ανάκληση μπορεί να πραγματοποιηθεί με πλειοψηφία 2/3 του εκλογικού σώματος, ή με κατά πλειοψηφία απόφαση της επιτροπής ή του τμήματος στο οποίο είναι μέλος. Η επιτροπή πρέπει, έπειτα, να δικαιολογήσει την πράξη της στο εκλογικό σώμα. Ένα τέτοιο σύστημα κρατά τους βουλευτές σε εγρήγορση και είναι ένα μέσο καταπολέμησης της ανικανότητας ή της γραφειοκρατίας.


Τρομακτικό ενδιαφέρον επιδεικνύεται σε τοπικές εκλογές. Τόσο πολύ που ορισμένοι σκεπτικιστές σε αυτή τη χώρα(σ.σ. Βρετανία) δεν μπορούν να πιστέψουν ότι εκλογές με συμμετοχή σχεδόν 100% μπορεί να επιτευχθεί χωρίς να είναι υποχρεωτικές. Όμως τέτοια αποτελέσματα προκύπτουν, όχι έπειτα από πίεση και στρατιωτικοποίηση, αλλά βάσει της εκλογικής διαδικασίας που περιγράφτηκε, μαζί με ένα πραγματικό ενδιαφέρον για έναν μηχανισμό δημοκρατικής διακυβέρνησης. Δεν υπάρχει η απάθεια που είναι μια τόσο λυπηρή πτυχή μερικών από τις εκλογές μας. Φράσεις όπως «Τι σημασία έχει ποιος θα βγει, καθένας κοιτά την πάρτη του» δεν είναι τμήμα των σοβιετικών εκλογών.


Η υψηλή αίσθηση ευθύνης των πολιτών φαίνεται από τους παρακάτω αριθμούς για τις εκλογές τοπικών κυβερνήσεων του Δεκέμβρη του 1939, όταν 1.300.000 βουλευτές έπρεπε να εκλεγούν. 1.500.000 επιτροπές με μέλη πάνω από 7.000.000 σχηματίστηκαν, και το ενδιαφέρον μεταξύ των εκλεκτόρων έφερε ως αποτέλεσμα 92.812.237 ψήφων σε σύνολο 93.547.797 εκλεκτόρων- δηλαδή 99,21%.


Αυτό έγινε εφικτό γιατί η ημέρα των εκλογών είναι αργία: οι εκλογές διεξάγονται από τις 6 το πρωί ως τα μεσάνυχτα, και καθένας που λείπει εκτός του τόπου του μπορεί να ψηφίσει.


Ποιος κυβερνά;


Ένα από τα προβλήματα της δημοκρατίας είναι η εύρεση ενός συστήματος διακυβέρνησης το οποίο, πέραν του να είναι το καλύτερο «εργαλείο» για να «γίνονται οι δουλειές», ταυτόχρονα να εξασφαλίζει ότι η ανώτερη εξουσία παραμένει στο λαό παρά στους εκπροσώπους του.


«Όλη η εξουσία στα σοβιέτ»ήταν το επαναστατικό σύνθημα του 1917 που έγινε πράξη και η εξουσία είναι ακόμα στα χέρια του λαού μέσω των εκλεγμένων συμβουλίων του λαού διαφόρων ειδών.


Κάθε σοβιέτ μπορεί να υπερσκελίζεται από ανώτερα σοβιέτ (η πόλη από την περιφέρεια κ.ο.κ) ωστόσο κάθε σοβιέτ εκλέγει εκτελεστική εξουσία που λογοδοτεί σε όλο το σοβιέτ το οποίο λογοδοτεί στο λαό, ο οποίος έχει την εξουσία να εκλέγει και να ανακαλεί.


Εκλεγμένα σώματα υπόκεινται σε «παρεμβάσεις» από τα πάνω και από τα κάτω, αλλά στην πράξη υπάρχουν μικρές προστριβές μεταξύ τοπικής και κεντρικής κυβέρνησης και λαού.


Η πιο σημαντική πτυχή της σοβιετικής διοίκησης είναι η ολοκλήρωση(integration) όλων των εθνικών και τοπικών κυβερνητικών σωμάτων. Αυτή είναι τέτοια που ο σοβιετικός νόμος ποτέ δεν χρησιμοποιεί τον όρο «τοπική αυτοδιοίκηση» αλλά το Σύνταγμα πάντα αναφέρεται σε «τοπικά όργανα κρατικής εξουσίας». Η αταξική φύση της σοβιετικής κοινωνίας(σ.σ. λάθος έκφραση, ήταν ταξική αλλά όχι εκμεταλλευτική) καθιστά εφικτή αυτή την ομοφωνία μεταξύ εκτελεστικών και διοικητικών σωμάτων σε όλα τα επίπεδα, και στο λαό που τα εκλέγει.


Πώς λειτουργεί;


Πώς λειτουργεί στην πράξη;


Η κυβέρνηση της Μόσχας. Η Μόσχα κυβερνάται από το Σοβιέτ της Πόλης της Μόσχας (σε συντομία Μοσσοβιέτ). Αυτό είναι ένα σώμα που είναι υπεύθυνο για την εκτέλεση των εντολών και των λειτουργιών της κεντρικής εξουσίας- το Ανώτατο Σοβιέτ- για ό,τι σχετίζεται με τη Μόσχα, και ταυτόχρονα έχει μεγάλο βαθμό τοπικής αυτονομίας και πρωτοβουλίας. Είναι κάτι πολύ διαφορετικό από ένα απλό «γραφείο αντιπροσωπείας» του Κρεμλίνου.


Το πλήρες σοβιέτ αριθμεί πάνω από 2.000 βουλευτές. Ο αριθμός κυμαίνεται ανάλογα με τον πληθυσμό. Το Λένινγκραντ και η Μόσχα τώρα εκλέγουν έναν βουλευτή για κάθε 3.000 ψηφοφόρους. Οι περισσότερες Σοβιετικές πόλεις αυξάνονται ταχύτατα και οι κάτοικοί τους στοχεύουν να βαδίζει παράλληλα και ο λόγος της εκπροσώπησής τους. Παρακάτω παρατίθενται μερικοί αριθμοί που δείχνουν 13 χρόνια αύξησης:   Μόσχα Λένινγκραντ Μπακού Γκόρκι Τυφλίδα 
1926 2,029,425 1,690,065 453,333 222,356 294,044 
1939 4,137,018 3,191,304 809,347 644,116 519,175 







Η Ολομέλεια


Το σύνολο των Βουλευτών- η ολομέλεια- είναι το ανώτατο όργανο νομοθεσίας για τη Μόσχα. Όπως τονίζει ο Καγκάνοβιτς:


«Το σοβιέτ είναι ένας μόνιμα λειτουργών νομοθετικός οργανισμός που ελέγχει και επιβλέπει όχι μόνο τις επιχειρήσεις που ανήκουν στην πόλη, αλλά και κάθε άλλη οικονομική δραστηριότητα που διεξάγεται εντός της περιοχής».


Αυτή η ολομέλεια συναντάται κάθε 6 ή 8 εβδομάδες σε συνεδριάσεις που μπορεί να διαρκέσουν αρκετές ημέρες. Οι συνήθεις ώρες τους είναι από τις 5 μ.μ. ως τα μεσάνυχτα, προκειμένου να βολεύει όλα τα μέλη του σοβιέτ, τα οποία όλα είναι εργαζόμενοι. Τα μέλη του σοβιέτ (με εξαίρεση ό,τι αναφερθεί πιο κάτω) δεν πληρώνονται για αυτή τους τη δράση, αν και μπορεί να πληρώνονται ως υπάλληλοι του σοβιέτ.


Η ολομέλεια δεν είναι για να εγκρίνει μονάχα τις αποφάσεις του προεδρείου, αλλά είναι ένα σώμα που εργάζεται, με σημαντικές εξουσίες. Οι λόγοι σπάνια ξεπερνούν τα δέκα λεπτά καθένας- η ολομέλεια αποφασίζει πόση διάρκεια θα δοθεί σε κάθε ομιλητή. Δεν υπάρχουν εκ των προτέρων δικαιώματα για ομιλίες, και τα απλά μέλη έχουν ίσες ευκαιρίες με τα μέλη του προεδρείου.


Δεκατρείς γέφυρες


Για να φέρουμε συγκεκριμένα παραδείγματα- όταν το Σοβιέτ της Μόσχας αποφάσισε να κάνει τη «γραμμή του κυνηγού» μια από τις κύριες οδικές αρτηρίες της πόλης, ρίχτηκε δυναμίτης στις παλιές περιοχές για να ανοίξει ο δρόμος για τις νέες. Δεν υπήρχαν ιδιοκτήτες γης να κλαίνε από λύπη επειδή έχασαν τα ενοίκιά τους, είτε από χαρά επειδή η αποζημίωση τους είχε κάνει πλούσιους εφ’ όρου ζωής. Το ίδιο με την Οδό Γκόρκι, όπου κάποια κτίρια καταστράφηκαν και άλλα πήγαν πίσω 30 πόδια, ενώ το νοσοκομείο άλλαξε 90 μοίρες προκειμένου να το χτυπά ο ήλιος.


Όταν οι ποταμοί Μόσκοβας και Βόλγας ενώθηκαν με ένα κανάλι, η στάθμη του ποταμού στη Μόσχα ανέβηκε κατά 9 πόδια και έκανε τις υπάρχουσες γέφυρες πολύ κοντές για την πλοήγηση. Για να ξεπεραστεί αυτό, νέες γέφυρες χτίστηκαν ταυτόχρονα σε ένα χρόνο και 9 μήνες (όταν η νέα γέφυρα Βατερλώ χτίστηκε στον Τάμεση, περισσότερος χρόνος ξοδεύτηκε για τις προκαταρκτικές συζητήσεις μεταξύ ιδιοκτητών, νομικών και φορολογούμενων).


Ισπολκόμ και Προεδρείο


Από την ολομέλεια εκλέγεται ένα είδος εκτελεστικής επιτροπής γνωστό ως Ισπολκόμ. Συνεδριάζει κάθε τρεις ή τέσσερις φορές το χρόνο όταν κάποια ειδική δουλειά απαιτεί την προσοχή του. H βασική του λειτουργία στη Μόσχα είναι η επιλογή 15 μελών από την ολομέλεια που θα αποτελέσουν την πραγματική δημοτική ηγεσία. Αυτοί οι 15 είναι γνωστοί ως Προεδρείο.


Το προεδρείο φέρνει σε πέρας την καθημερινή δουλειά στο διάστημα μεταξύ των συνεδριάσεων της ολομέλειας. Από τους 15, ο πρόεδρος, 3 αντιπρόεδροι και ο γραμματέας πληρώνονται και αφιερώνουν όλο τους το χρόνο στη δουλειά.


Οι υπόλοιποι από το προεδρείο συχνά είναι έμμισθα στελέχη του σοβιέτ- επικεφαλής ή αξιωματούχοι των δημοτικών επιχειρήσεων. Υπάρχει σε αυτό μια μεγάλη διαφορά μεταξύ της ρωσικής και βρετανικής πρακτικής. Η διαφορά μεταξύ του εκλεγμένου συμβούλου και του έμμισθου επαγγελματία αξιωματούχου, τόσο προφανής στη δική μας (σ.σ. βρετανική) τοπική διακυβέρνηση, δεν υπάρχει σε ένα σοβιέτ. Πολλά από τα μέλη των σοβιέτ είναι ταυτόχρονα έμμισθοι υπάλληλοι της κυβέρνησης της οποίας είναι μέλη.


Οι Ρώσοι πιστεύουν πως είναι πιο παράλογο να διαχωρίζουν τους δημοτικούς υπαλλήλους από την εκλογή για το Συμβούλιο αλλά ταυτόχρονα να επιτρέπουν σε επικεφαλής ιδιωτικών επιχειρήσεων που μπορεί να έχουν επιχειρηματικές συναλλαγές με τη δημαρχία να μπορούν να γίνονται δημοτικοί σύμβουλοι.


Το ανώτατο εκτελεστικό όργανο- το προεδρείο- έχει πλήρη αρμοδιότητα να υλοποιήσει τις πολιτικές και τα σχέδια της ολομέλειας. Τέτοια δραστηριότητα τού δίνει σημαντική δόση πρωτοβουλίας. Είναι συχνά το σώμα που σχεδιάζει το αναλυτικό πλάνο της δουλειάς, και συνεδριάζει σχεδόν συνέχεια. Κάθε λίγες ημέρες υπάρχει μια συνεδρίαση των 15, αλλά τα 5 έμμισθα μέλη έχουν και άτυπες επαφές μεταξύ των συνεδριάσεων.


Το προεδρείο δεν έχει υποεπιτροπές, αλλά για να διευκολύνει την εργασία, κάθε μέλος «χρεώνεται» συγκεκριμένα καθήκοντα, αν και το προεδρείο παραμένει συλλογικά υπεύθυνο. Ο επικεφαλής ενός τμήματος- π.χ. για το φυσικό αέριο ή τον ηλεκτρισμό- που θα ήθελε να αποφασιστεί ένα ζήτημα, θα πήγαινε στο αντίστοιχο μέλος εκείνο του προεδρείου.


Οποτεδήποτε ένα συγκεκριμένο ζήτημα συζητείται από το προεδρείο καλείται ο επικεφαλής της σχετικής υπηρεσίας να παρακολουθήσει και να συμμετάσχει στη συνεδρίαση.


Τα σοβιέτ των συνοικιών της Μόσχας


Η Μόσχα έχει μεγαλώσει τόσο πολύ ώστε τώρα διοικείται με ένα σχετικά παρόμοιο τρόπο με το Λονδίνο. Προκειμένου να είναι λιγότερο επιβαρυμένη η κυβέρνηση υπάρχουν τώρα 24 συνοικίες, κάθε μια με το δικό της τοπικό σοβιέτ, που εκλέγονται ταυτόχρονα με το Μοσσοβιέτ.


Αυτές οι 24 συνοικίες έχουν μεταξύ τους 6.000 εκλεγμένους βουλευτές. Μαζί με το Μοσσοβιέτ αυτό σημαίνει πως η κυβέρνηση της Μόσχας είναι στην ευθύνη πάνω από 8.000 εκλεγμένων εκπροσώπων.


Η Ολομέλεια κάθε μιας από τις συνοικίες της Μόσχας (που μοιάζει με τα δικά μας Βorough Councils) έχει κατά μ.ο. 250, με ένα προεδρείο μεταξύ 7-10 ατόμων. Επιπροσθέτως, υπάρχουν επίσης 2-3 «αναπληρωματικοί». Αυτοί είναι μια πτυχή των περισσότερων σοβιέτ, και αποτελούνται από διάφορους ανθρώπους που δέχονται μαθήματα στην πράξη για τη διοίκηση οργανισμών, αναπληρώνοντας εκλεγμένους όταν αυτοί είναι ασθενείς κλπ. Τέτοιοι άνθρωποι είναι όσοι «τερμάτισαν δεύτεροι» στις εκλογές.


Όπως στο Μοσσοβιέτ, τα μέλη του Προεδρείο συχνά απασχολούνται πλήρως ως έμμισθοι επικεφαλής των τμημάτων της συνοικίας. Συνεδριάζουν ως προεδρείο μια φορά τη βδομάδα.


Ένα ενδιαφέρον τυπικό δείγμα των σοβιέτ της Περιφέρειας της Μόσχας φαίνεται από τους πιο πρόσφατους αριθμούς για τη σύνθεσή τους. Από τους 6.000 βουλευτές, οι 2.040 είναι γυναίκες, οι 3.502 είναι εργάτες, οι 1.486 είναι ανώτεροι υπάλληλοι του «δήμου», 236 είναι από τον Κόκκινο Στρατό, 184 είναι φοιτητές, και οι υπόλοιποι είναι 527. Οι κάτω των 25 είναι 876, ενώ οι 3.340 μεταξύ 26 και 40, ενώ 1.719 είναι άνω των 40.


Η πιο «λεπτομερής» διοίκηση είναι κυρίως στα χέρια των Συνοικιακών Σοβιέτ, στα οποία, όπως όλα τα σοβιέτ, επιτρέπεται να ασχολούνται με όλες τις τοπικές ανάγκες δεδομένου ότι τέτοια δραστηριότητα είναι σε αρμονία με το έργο ανώτερων αρχών και τα καθήκοντα που έχουν ανατεθεί στις συνοικίες από το Μόσσοβιέτ.


Έχουν περίπου 12 διοικητικά τμήματα- παιδείας, υγείας, κατοικιών κλπ- και είναι υπεύθυνα για τον έλεγχο των τοπικών τράστ που καλύπτουν ζητήματα όπως κατασκευή δρόμων, διατροφή και τοπικές βιομηχανίες.


Ο ύστατος οικονομικός έλεγχος των δραστηριοτήτων των συνοικιών ανήκει στο Σοβιέτ της Πόλης της Μόσχας, ενώ οι συνοικίες είναι ελεύθερες να ξεκινούν ένα μεγάλο αριθμό δραστηριοτήτων χωρίς προηγούμενη έγκριση από τα πάνω. Σε περίπτωση που η συνοικία ξεπερνά τον προϋπολογισμό που της έχει δοθεί ωστόσο, υπάρχει έρευνα και μπορεί να υπάρξει περικοπή των δαπανών.


Προβλήματα που ζητούν διευθέτηση μεταξύ των συνοικιακών σοβιέτ και του Μοσσοβιέτ λύνονται από το προεδρείο του Μοσσοβιέτ, και αν αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί, από την ολομέλεια του Μοσσοβιέτ, που είναι το σημείο συνάντησης όλων των συμφερόντων της Μόσχας και των συνοικιών.


Ο κ. E.D. Simon, στο βιβλίο του «Moscow in the Making» λέει-


«Οι σχέσεις μεταξύ του σοβιέτ της πόλης και των σοβιέτ των συνοικιών στη Μόσχα, μου φαίνονται άξια θαυμασμού και λίγο θα μπορούσαν να βελτιωθούν. Από τη μια, το Μοσσοβιέτ θέτει τις γενικές αρχές των πολιτικών, και έχει πλήρη εξουσία να δει ότι αυτές εκτελούνται: από την άλλη, τα συνοικιακά σοβιέτ δεν έχουν μόνο μια μεγάλη ποσότητα αρμοδιότητας για την εκτέλεση των διοικητικών λεπτομερειών, αλλά ενθαρρύνονται και αναμένεται από αυτές να επιδεικνύουν ένα μεγάλο βαθμό αυθόρμητης πρωτοβουλίας.


Σε κάθε σημείο οι συνοικίες έχουν τη δυνατότητα να θέτουν την κατάστασή τους.. Οι ζηλόφθονες, στρεψόδικες, άκαρπες συγκρούσεις, και η αίσθηση αυτό-σημαντικότητας εκ μέρους των κατώτερων σωμάτων που έχουν κάνει τόσα για να απογοητεύσουν την κυβέρνηση του Λονδίνου, έχουν στη Μόσχα υποταχτεί στις γενικότερες ανάγκες της πόλης ως συνόλου».


Διοικητική Δομή


Υπάρχουν στην πραγματικότητα λίγα πράγματα που ΔΕΝ είναι αρμοδιότητα της τοπικής κυβέρνησης στη Σοβιετική Ένωση.


Τμήματα (Departments). Το Μοσσοβιέτ έχει 13 τμήματα (παρόμοια με τα δικά μας τμήματα φυσικού αερίου, φόρων κλπ) που ασχολούνται με τη διοίκηση των υπηρεσιών. Ασχολούνται με τη Δημόσια Υγεία, τους δρόμους και τις ακτές των ποταμών, την Παιδεία, τα Οικονομικά, το Σχεδιασμό της πόλης, Κατασκευαστικά σχέδια, ανάγκες των ζώων, γη, εμπόριο της πόλης (καταστήματα, καφετέριες, εστιατόρια έλεγχος τιμών και ποιότητας, τοποθεσία των καταστημάτων), απόδοση κατοικιών, κοινωνική ασφάλιση, πάρκα και ελεύθεροι χώροι, εργασίες κάτω από τους δρόμους (καλώδια κλπ).


Διευθύνσεις (Divisions). Επιπροσθέτως, υπάρχουν 9 διευθύνσεις διαχείρισης, επίσης διοικητικές, που απασχολούνται κυρίως με τον έλεγχο και την επίβλεψη των δραστηριοτήτων πολλών «εξωτερικών» τραστ που υλοποιούν τα έργα σε όλη τη Σοβιετική Ένωση. Οι Διευθύνσεις καλύπτουν την Τοπική Βιομηχανία, την Τηλεφωνία, τη διαχείριση των κατοικιών, τις Κατασκευές, τον Έλεγχο των Κτιρίων, τις Μεταφορές, τα Αποθεματικά των τραπεζών και τις πιστώσεις, τις Τέχνες, την Ψυχαγωγία, τις προβολές, την ταχυδρομική υπηρεσία και τις Εφημερίδες.


Το έργο των τμημάτων και των διευθύνσεων συχνά συγχωνεύεται, γιατί αν και το σοβιέτ έχει τη δική του άμεση εργασία για τα περισσότερα έργα, υπάρχουν περιπτώσεις που μεγαλύτερες μονάδες εμπλέκονται. Στην κατασκευή γεφυρών, για παράδειγμα, το τραστ γεφυρών με τις ειδικές του γνώσεις, τον εξοπλισμό και τους εκπαιδευμένους εργάτες του θα κληθεί να κάνει τη δουλειά.


Τα τραστ είναι σώματα που σχηματίζονται για συγκεκριμένα καθήκοντα και συχνά λειτουργούν σε μια ευρύτερη περιοχή- μερικά είναι τοπικά και άλλα Πανενωσιακά τραστ. Έχουν το δικό τους προϋπολογισμό, προσωπικό και πλάνο εργασιών. Όταν παρέχουν αγαθά και υπηρεσίες εντός των συνόρων ενός τοπικού σοβιέτ το κάνουν σε συνεργασία με την τοπική εξουσία.


Τομείς. Ποιος καθοδηγεί τα τμήματα και τις διευθύνσεις; Σε τελική φάση, λογοδοτούν στο προεδρείο του σοβιέτ εκ μέρους όλου του σοβιέτ, αλλά η καθημερινή καθοδήγηση έρχεται από τον αντίθετο αριθμό τους από την ολομέλεια του σοβιέτ. Αυτοί οι «αντίθετοι αριθμοί» είναι οι τομείς ή επιτροπές της ολομέλειας.


Το Μοσσοβιέτ διαιρείται σε 25 τομείς που είναι παρόμοιοι με τις δικές μας δημοτικές επιτροπές, παρότι έχουν οι τελευταίες λιγότερη εξουσία αφού το προεδρείο του σοβιέτ έχει εκτελεστικό έλεγχο επί των τομέων.


Υπάρχει ένας τομέας για καθένα από τα παρακάτω: Κτίρια, κατοικίες, σχολεία, δρόμοι, γέφυρες και όχθες ποταμών, γεωργία, καύσιμα, οικονομικά, άμυνα, αντιαεροπορική άμυνα, μηχανοκίνηση και ιπποκίνηση, δημόσια υγεία, σιδηρόδρομος, κύρια αποχέτευση, πολιτισμός, τοπικό εμπόριο, τραμ, διατροφή, οικονομικά της κοινότητας, αγωγοί αποχέτευσης, φωτισμός, πάρκα και ελεύθεροι χώροι, δικαστήρια, εισαγγελία, αστυνομία και πυροσβεστική, τοπική βιομηχανία και συνεταιρισμοί, ορφανά, επικοινωνίες, μετρό και εξάλειψη αναλφαβητισμού ενηλίκων.


Κάθε βουλευτής πρέπει να ανήκει (άμισθα) σε έναν τομέα και μπορεί να επιλέξει όποιο προτιμά, αλλά δεν ενθαρρύνεται να επιλέξει πάνω από έναν γιατί ένας θα είναι αρκετός αν κάνει καλά τη δουλειά του. Πρέπει να θυμόμαστε ότι αυτοί οι βουλευτές δεν είναι έμμισθοι κύριοι που αναλαμβάνουν τα δημοτικά θέματα ως χόμπι όταν συνταξιοδοτηθούν, αλλά εργάτες που έχουν περιορισμένο χρόνο να ασχολούνται με δημόσια καθήκοντα.


Ποια είναι τα καθήκοντα των τομέων; Απαιτείται από το νόμο να απασχολείται καθένας με σχέδια εργασίας στην αρμοδιότητά του, δίνοντας τα συμπεράσματά του στην ολομέλεια και το προεδρείο στις αναφορές που λαμβάνει από το τμήμα με το οποίο ασχολείται. Η δουλειά ενός Τομέα είναι «να επιθεωρεί, να ερευνά, να συμβουλεύει και να προτείνει». Δεν έχει εξουσία να ξοδεύει χρήματα ή να ασκεί άλλη εκτελεστική εξουσία. Τέτοια πράγματα είναι πρόνοια του σχετικού Τμήματος, το οποίο δρα υπό την αρμοδιότητα του Προεδρείου.


Οι σχέσεις μεταξύ τομέα και του Τμήματός του είναι συχνά εγκάρδιες. Το προεδρείο έχει χρέος να ενθαρρύνει τους τομείς να συστήνουν, να παραπονούνται, να ζητούν ή να συμβουλεύουν.Το προεδρείο αποφασίζει για όλα αυτά τα θέματα- ωστόσο, η τελική αρμοδιότητα παραμένει στην ολομέλεια, σε περίπτωση διαφωνίας.


Οι τομείς αριθμούν μεταξύ 40 και 600 μελών ανάλογα με τον πληθυσμό ή αναλόγως του θέματος. Οι τομείς συνολικά συναντώνται κάθε 1 ή 2 απογεύματα το μήνα, και εκλέγουν ένα μικρό γραφείο ή επιτροπή για να διεξάγει την καθημερινή δουλειά. Ο συνήθης αριθμός είναι 6, μεταξύ των οποίων και ο επικεφαλής του σχετικού τμήματος. Αυτή η επιτροπή εκλέγει πρόεδρο, αντιπρόεδρο και έναν έμμισθο γραμματέα, και συνεδριάζει 2 ή 3 φορές τη βδομάδα για να προετοιμάσει την ατζέντα και δρα ως η κινητήρια δύναμη στον τομέα.


Ακτιβιστές


Υπάρχει άλλη μια κατηγορία ανθρώπων που συνδέονται με τη σοβιετική τοπική κυβέρνηση- οι «ακτιβιστές». Είναι το όνομα που δίνεται σε κοινωνιοκεντρικούς ανθρώπους που εθελοντικά ασχολούνται με τους διάφορους τομείς προκειμένου να βοηθήσουν τους εκλεγμένους βουλευτές στη δουλειά τους.


Τέτοιοι άνθρωποι μπορεί να συμμετέχουν στις συνεδριάσεις του τομέα με τον οποίο ασχολούνται και μπορεί να συμμετέχουν στις συζητήσεις, αλλά, μη όντας εκλεγμένοι, δεν έχουν δικαίωμα ψήφου.


Ήταν πάντοτε ο σκοπός της σοβιετικής κυβέρνησης η ενθάρρυνση για ευρύτερη συμμετοχή στα ζητήματα της χώρας. «Κάθε μάγειρας πρέπει να μάθει να κυβερνά» ήταν ένα από τα αξιώματα του Λένιν τις πρώτες μέρες μετά την Επανάσταση, και η ευρύτερη ανάπτυξη «ακτιβιστών» είναι μια κίνηση προς την αυξημένη αίσθηση ευθύνης για συμμετοχή στα κοινωνικά θέματα μεταξύ των σοβιετικών πολιτών.


Για παράδειγμα, ο Τομέας Δημόσιας Υγείας του Μοσσοβιέτ αριθμεί 600, αλλά 1.000 ακτιβιστές συμμετέχουν σε αυτό για να βοηθήσουν, και επισκέπτονται σπίτια και νοσοκομεία, ελέγχοντας την υλοποίηση των αποφάσεων, φέρνοντας παράπονα στο φως, και παρέχοντας πολύτιμες συστάσεις στις συζητήσεις. Ταυτόχρονα, τέτοιοι ακτιβιστές κερδίζουν πολύτιμη εμπειρία και αποδεικνύεται ότι είναι ένα γόνιμο έδαφος για μελλοντικούς υποψήφιους.


«Συμβούλιο Βοήθειας»





Ένα άλλο εθελοντικό κίνημα που έχει προκύψει στη σοβιετική δημοτική ζωή είναι το «Συμβούλιο για Βοήθεια στην αποκατάσταση και τις δημοτικές βελτιώσεις», που είχε μια αυθόρμητη καταγωγή από το Κίεβο. Αυτή η νέα μορφή τοπικής πρωτοβουλίας αποτελείται από ανθρώπους των οποίων η γνώση, η εμπειρία και η δημοφιλία μπορεί να επηρεάσει την ταχύτητα της ανοικοδόμησης. Κάθε μέλος του Συμβουλίου Βοήθειας- πολλά εκ των οποίων διάφορες διασημότητες και επαγγελματίες-αναλαμβάνει ένα δρόμο ή μια περιοχή όπου επιβλέπουν και βοηθούν για την επιδιόρθωση της περιουσίας, το φύτεμα δέντρων και την οργάνωση των μεταφορών. Εθελοντικές ομάδες εργατών ασχολούνται με τα κατεστραμμένα κτίρια, ενώ άντρες, γυναίκες και παιδιά συγκεντρώθηκαν και φύτεψαν 11.000 δέντρα και 40.000 θάμνους στο όμορφο Κίεβο.


Σε κάθε κάτοικοτου Κιέβου ζητείται να συμβάλει τουλάχιστον 15 ώρες το μήνα για τη δουλειά της ανοικοδόμησης, κάτι που θεωρείται ζήτημα μεγάλης τιμής. Πολλοί υπερβαίνουν τις 15 ώρες, γιατί πρόκειται για ένα καθήκον που είναι περισσότερο χαροποιό παρά η συνήθης μονότονη εθελοντική επίβλεψη για φωτιές τον καιρό του πολέμου. Το κίνημα έχει διευρυνθεί στη Μόσχα όπου εθελοντές έχουν φυτέψει 1 εκατομμύριο 250 χιλιάδες θάμνους και δέντρα, σε 11 εκατομμύρια τετραγωνικά μέτρα έχουν φυτέψει λουλούδια και έχουν επιδιορθώσει φράχτες και δρόμους.


Καθήκοντα τοπικής κυβέρνησης


Δεν υπάρχει κάτι στο σοβιετικό νόμο που να λέει πως κάτι βρίσκεται εκτός αρμοδιοτήτων μιας τοπικής εξουσίας. Ταυτόχρονα δεν υπάρχει απόλυτη αυτονομία- κάθε σοβιετικό σώμα μπορεί να υποσκελιστεί από ανώτερα σώματα. Τα σχέδια κάθε κυβερνητικής μονάδας μπορεί να τροποποιηθούν από ανώτερα σώματα, αλλά στη σημερινή πρακτική υπάρχει σταθερή επαφή και ανταλλαγή πληροφόρησης μεταξύ των διαφόρων σωμάτων, και τα σχέδια δεν περνάνε το σχέδιο της πρότασης πριν να υποδηλωθεί ότι τέτοια δραστηριότητα δεν θα ειδωνόταν ευνοϊκά.


Ένας σοβιετικός «δήμος» λοιπόν έχει μεγαλύτερες εξουσίες πρωτοβουλίας, και σε μεγαλύτερο εύρος, σε σχέση με τους αγγλικούς, αλλά δεν είναι τόσο αυτόνομος αναφορικά με τις δραστηριότητές του.


Μερικοί τομείς και διευθύνσεις είναι παρόμοιες με τις δικές μας δημοτικές επιτροπές, αλλά υπάρχουν άλλοι εντελώς έξω από τη σφαίρα δράσης της αγγλικής τοπικής διακυβέρνησης.


Ας δούμεμερικές από τις σοβιετικές υπηρεσίες και να δούμε πώς συγκρίνονται. Ο τομέας Δημόσιας Διατροφής για παράδειγμα, δεν έχουμε τα βρετανικά μας εστιατόρια; Έχουμε, αλλά σε πολλές περιπτώσεις οι δήμοι προσπαθούν να υπονομεύσουν το ίδιο τους το έργο γιατί φέρονται να ανταγωνίζονται με το ιδιωτικό κέρδος.


Αλλά ο τομέας δημόσιας διατροφής συνεχίζει να μεγαλώνει. Για την παροχή καλύτερου και φτηνότερου φαγητού στο λαό ανοίγει περισσότερα εστιατόρια, αυξάνει την επαγρύπνηση των επιθεωρητών, και ιδρύει περισσότερες τοπικές μονάδες παραγωγής φαγητού.


Το ψωμί της Μόσχας


«Οι Robert Dunderhill και William Hayward, οι οποίοι έχουν οριστεί να είναι οι κοινοί αρτοποιοί της πόλης, δεν παρέχουν επαρκείς ποσότητες ψωμιού, προς μεγάλη δυσαρέσκεια των κατοίκων: τους επιβλήθηκε, επομένως, πρόστιμο, 4 πένες στον πρώτο, 6 στον δεύτερο».Αυτά λένε τα πρακτικά των δικαστηρίων του Arundel Castle, για το 1082 μ.Χ.


«Μεγαλύτερες ουρές για ψωμί στο Λονδίνο. Νοικοκυρές από τα χαράματα αναζητούν. Η έλλειψη συνεχίζεται».Αυτά λένε τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων μας το 1945. Τόσο η φεουδαρχία όσο και ο καπιταλισμός φαίνεται ότι αντιμετωπίζουν δυσκολίες. Αλλά τα δημοτικά αρτοποιεία της Μόσχας έχουν επιλύσει το πρόβλημα. Η Μόσχα έχει 28 εκμηχανισμένα αρτοποιεία που παράγουν 10 ποικιλίες άσπρου και 5 ψωμιού σίκαλης,.30 ποικιλίες καρβελιών – 6.500 τόνους κάθε 24 ώρες. Και όλα αυτά γίνονταν σε τόσο καλές συνθήκες που ο κ. George Roberts, στέλεχος μιας δικής μας ένωσης αρτοποιών είπε κατά την επιστροφή του: «Προσβλέπω στην ημέρα όπου τέτοιες συνθήκες και τέτοια επεξεργασία θα έχουμε και στην αρτοβιομηχανία της δικής μας χώρας επίσης».


Ας πάρουμε ένα άλλο παράδειγμα: ο Τομέας Μηχανοκίνησης και Ιπποκίνησης στη Μόσχα δεν είναι μόνο η τυπική επιτροπή μεταφορών- έχει ένα στόλο δημοτικών ταξί, οργανώνει τις μεταφορές για τους μαθητές, έχει μιαδημοτική υπηρεσία απομάκρυνσης επίπλων, διεξάγει διαδρομές με πούλμαν, παρέχει τη μεταφορά για διακοπές- και όλα αυτά χωρίς ιδιωτικό κέρδος και να λειτουργούν με μεγάλη αποτελεσματικότητα, γιατί 5.000.000 άνθρωποι ξέρουν το γιατί.


Έπειτα υπάρχουν επίσης οι υπηρεσίες με τις οποίες είμαστε λίγο εξοικειωμένοι- της θέρμανσης, του φωτός και του ρεύματος.


Ίσως να μην περάσει καιρός όταν κάποιος μαθητής της Μόσχας θα αναφέρει πως το αέριο, ο άνθρακας, το πετρέλαιο και ο ηλεκτρισμός ήταν μέθοδοι εξασφάλισης θέρμανσης, φωτός και ρεύματος στα σκοτεινά χρόνια Π.Α..- «προ Ατόμου», και να αναγνωρίζει ένα κομμάτι άνθρακα σε καποιο μουσείο. Αλλά ίσως να μπορούμε να μιλήσουμε για τον ηλεκτρισμό της Μόσχας χωρίς να κάνουμε αυτό το βιβλιαράκι επίσης ξεπερασμένο.


Ηλεκτρισμός


Από το 1936 το σύστημα παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος στη Μόσχα είναι το μεγαλύτερο στην Ευρώπη, με παραγωγή άνω των 4 δις. κιλοβατώρων. Ο παλιός δημοτικός ηλεκτρικός σταθμός έχει επισκιαστεί από τους γιγαντιαίους σταθμούς της Κασίρα, της Σατούρα και του Σταλινογκόρσκ που τώρα τροφοδοτούν τη Μόσχα με ένα εκατομμύριο κιλοβατώρες παραπάνω από όσο κατανάλωνε όλη η τσαρική Ρωσία, και δύο φορές παραπάνω από όσο καταναλώνει η Δανία. Ένας νέος υδροηλεκτρικός σταθμός χτίζεται τώρα στον ποταμό Οκα κοντά στην Καλούγκα (95 μίλια από τη Μόσχα) που σύντομα θα τροφοδοτεί τη Μόσχα με 100.000 επιπλέον κιλοβατ.


Οι βασικές πηγές της ηλεκτρικής ενέργειας της Μόσχας είναι τύρφη, χαμηλού βαθμού άνθρακας και υδροδύναμη.Πολλά τετραγωνικά μίλια με τυρφώνες υπάρχουν γύρω από την πόλη.


Σταθμοί παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος και θέρμανσης





Μια δημοτική λειτουργία που έχει αναπτυχθεί πολύ στη Σοβιετική Ένωση είναι αυτή της παροχής θέρμανσης και ζεστού νερού απευθείας στα σπίτια, τα εργοστάσια, τα πλυντήρια κλπ. Τέτοια υπηρεσία είναι συχνά αλληλοσυνδεδεμένη με την παροχή ηλεκτρισμού, γιατί η Σοβιετική Ένωση χρησιμοποιεί τη θέρμανση που σπαταλάται ως υποπροϊόν της παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος. Ο συνήθης συμπυκνωτικός ατμοηλεκτρικός σταθμός έχει πολύ χαμηλή θερμαντική ικανότητα και χάνει τουλάχιστον 70% της θέρμανσης που παράγεται. Μέσα σε 20 χρόνια έρευνας, οι Σοβιετικοί επιστήμονες και μηχανικοί έχουν δώσει σε τόσες σοβιετικές πόλεις και πολιτείες- το Λένινγκραντ ιδιαίτερα- υπηρεσίες θέρμανσης και ζεστού νερού σε χαμηλό κόστος. Κανένα ατομικό μπόιλερ ή σόμπα δεν χρειάζεται- απλώς ανοίγει κανείς τη βρύση ή το σώμα του καλοριφέρ και υπάρχει ζεστό νερό ή θέρμανση αντίστοιχα όποτε το θέλει.


Αέριο


Η παραγωγή και διανομή αερίου άνθρακα δεν είναι τόσο αναπτυγμένη στη Σοβιετική Ένωση όπως σε αυτή τη χώρα. Πολλά σπίτια στη Μόσχα είναι χωρίς αυτό και πρέπει να βασίζονται σε σόμπες ξύλου ή πετρελαίου.


Αλλά το σοβιέτ της Μόσχας ασχολείται τώρα με ένα θεαματικό σχέδιο που θα τα αλλάξει όλα αυτά. Ένας αγωγός ανταγωνιστικός με το δικό μας «Πλούτο» είναι σε φάση κατασκευής και θα φέρνει φυσικό αέριο από τις πετρελαιοφόρες περιοχές του Σαρατόφ στη Μόσχα- μια απόσταση 482 μιλίων. Θα διαπερνά 99 ποτάμια και 5 λίμνες, 13 σιδηροδρομικές γραμμές και 4 εθνικές οδούς. Έχει προγραμματιστεί να έχει ολοκληρωθεί το Δεκέμβρη του 1945. Ήδη 40 σήραγγες έχουν διανοιχτεί. Μια σήραγγα μόνο καλύπτει όλες τις βιομηχανικές και οικιακές ανάγκες της πόλης του Σαρατόφ.


Ένα ειδικό δημοτικό σώμα έχει δημιουργηθεί- το Μόσγκασστρόι- που θα διαχειρίζεται συνολικά το πρότζεκτ από τη δημιουργία του αγωγού και την ανέγερση των αποθηκών ως τις εκσκαφές στους δρόμους και τις τροποποιήσεις στις κατοικίες. Ως αποτέλεσμα, η Μόσχα θα έχει 5 φορές παραπάνω αέριο από όσο έχει ως τώρα.


Άλλες πόλεις υιοθετούν αυτή την ιδέα- το Λβοφ ήδη τροφοδοτείται, και το Κίεβο σύντομα θα ακολουθήσει.


Νερό


Ένα από τα σπανιότερα πράγματα στη Μόσχα κάποτε ήταν το να πιει κανείς καθαρό κρύο νερό. Η έλλειψη των κατάλληλων ποσοτήτων, τα ρεζερβουάρ και τα φίλτρα, και ο συνεπαγόμενος φόβος τυφοειδούς πυρετού ή άλλης μόλυνσης οδηγούσε στο βράσιμο όλου του πόσιμου νερού, κάνοντάς το πολύ άγευστο. Λιγότεροι από τους μισούς κατοίκους είχαν παροχή νερού στην παλιά Μόσχα. Μερικοί είχαν πηγάδια ενώ σε άλλους διανέμονταν βαρέλια με νερό.


Οι υδρομηχανικοί εκτίμησαν ότι στη Μόσχα θα απαιτούνται 175 εκ. γαλόνια την ημέρα κατά το 1937. Αυτό ήταν σχεδόν η πλήρης ποσότητα που ρέει στην πόλη από το Μόσκοβα. Τέτοιος αναμενόμενος πληθυσμός θα άδειαζε τον ποταμό και θα έκανε την πλοήγηση εξαιρετικά δύσκολη.


Ο Στάλιν υπέδειξε μια λύση, προτείνοντας να έρθει νερό από τον ποταμό Βόλγα στη Μόσχα- και το 1937 αυτή η σύσταση έγινε πραγματικότητα. Το κανάλι Βόλγα-Μόσκοβα έφερε επάρκεια νερού και επίσης αύξησε τη σημασία της Μόσχας ως κέντρου ποταμοπλοΐας, καθώς τώρα έχει γίνει το λιμάνι των 5 θαλασσών.


Το κανάλι Βόλγα- Μόσκοβα έχει φέρει πλήρη επάρκεια νερού στη Μόσχα και κατά το 1940 είχε αυξήσει κατά 5 φορές την προηγούμενη παροχή. Επίσης έφερε περισσότερο ηλεκτρική ενέργεια καθώς το νερό πέρναγε από 5 υδροηλεκτρικούς σταθμούς.


Η Μόσχα τώρα χρησιμοποιεί 250 εκ. γαλόνια νερού τη μέρα ή 55 γαλόνια ανά κάτοικο, ενώ παλιότερα ήταν 12 τα γαλόνια ανά κάτοικο (πριν τον πόλεμο στο Βερολίνο ήταν 30 και στο Λονδίνο ήταν 48 τα γαλόνια ανά κάτοικο). Μεγάλοι αποθηκευτικοί χώροι έχουν δημιουργηθεί 15 μίλια μακριά, ικανοί να αποθηκεύσουν την παροχή ενός χρόνου και τα έργα που έχουν γίνει έχουν πλέον τη δυνατότητα συνολικής παροχής 490 εκ. γαλόνια την ημέρα.


Κατοικίες και ενοίκια


Με τις πόλεις και τις πολιτείες να μεγαλώνουν τόσο γρήγορα, με όλο και περισσότερους ανθρώπους να επιζητούν καλύτερο βιοτικό επίπεδο, με όλες τις καταστροφές που ο πόλεμος επέφερε, με τόσες «προτεραιότητες» για ανθρώπινο δυναμικό και υλικά σε τόσες πολλές κατευθύνσεις, το ζήτημα της στέγασης είναι εξαιρετικά φλέγον. Ωστόσο, αντιμετωπίζεται με ένα πραγματικά σοβιετικό τρόπο και τα τμήματα της κατασκευής και διανομής κατοικιών των Τοπικών κυβερνήσεων είναι από τα πιο απασχολημένα..


Πολλές σοβιετικές κατοικίες ανήκουν στο κράτος ή στο «δήμο», ή σε ένα συνδικάτο ή σε ένα συνεταιρισμό ή σε κάποιο δημόσιο σώμα. Μερικά είναι ιδιωτικά. Μπορεί κανείς να πάρει 5χρονα δάνεια με 2% το χρόνο με το οποίο μπορεί να χτίσει το δικό του σπίτι, αλλά δεν μπορεί ποτέ να αγοράσει τη γη στην οποία θα οικοδομηθεί- όλη η γη ανήκει στο λαό και δεν μπορεί να πωληθεί ή να αγοραστεί. Ωστόσο, μπορεί κανείς να τη νοικιάσει (lease) για 65 χρόνια για οικοδόμηση σπιτιού με τούβλα ή για 50 χρόνια για ένα ξύλινο σπίτι, και το δικαίωμα κατοχής της τοποθεσίας μπορεί να πωληθεί ή να μεταβιβαστεί σε άλλο πρόσωπο.


Λίγοι αγοράζουν δικά τους σπίτια γιατί υπάρχει πλήρης ασφάλεια κατοχής του σπιτιού χωρίς ιδιοκτησία, και τα ενοίκια είναι σε πολύ λογικά επίπεδα. Τα ενοίκια είναι πολύ χαμηλά γιατί δεν επιβαρύνονται με ποσοστά κέρδους, αλλά μόνο για την κάλυψη των εξόδων κατασκευής και συντήρησης.


Τα ενοίκια πληρώνονται μετά από ένα μήνα. Υπολογίζονται ανάλογα με το ύψος του σπιτιού, το μισθό του ενοικιαστή, και τον αριθμό των εξαρτώμενων από αυτόν προσώπων. Βάσει νόμου, το ενοίκιο δεν μπορεί να ξεπερνά το 10% του εισοδήματος του σπιτιού. Τις περισσότερες φορές είναι μεταξύ 2-5%. Το μέγεθος του σπιτιού ή ο αριθμός των δωματίων που δίνονται εξαρτάται από το μέγεθος της οικογένειας καθενός- η χωρητικότητα (σε κ.μ.) που αποδίδεται ποικίλλει από πόλη σε πόλη αναλόγως με τη διαθέσιμη ποσότητα.


Οι υπηρετούντες στρατιώτες έχουν μειωμένο ενοίκιο 80 καπικίων κατά τετραγωνική γιάρδα το μήνα (μόνο ο ζωτικός χώρος υπολογίζεται, δηλαδή, εξαιρούνται οι κουζίνες, το μπάνιο, κλπ).


Διάφορες κατηγορίες έχουν προτεραιότητα. Οι άνθρωποι που εργάζονται κατ’ οίκον, οι καλλιτέχνες, γιατροί, συγγραφείς, κάτοχοι ορισμένων βραβείων, και άνθρωποι πουη υγεία τους το απαιτεί, τους δίνεται μεγαλύτερος χώρος, όταν υπάρχουν δημοτικά σχέδια για νέες κατοικίες, οι άνθρωποι με ρευματισμούς ή με φυματίωση πρέπει να είναι οι πρώτοι που απομακρύνονται από υγρές ή υπόγειες κατοικίες, και οι ηλικιωμένοι και άρρωστοι που έχουν δυσκολίες με τα σκαλιά έχουν προτεραιότητα για τα ισόγεια διαμερίσματα.


Μεταφορές


Οι παλιές καράμαξες με τις ανθυγιεινές ταπετσαρίες και τα ακόμα πιο ανθυγιεινά γεμίσματα είναι μουσειακό είδος στη Μόσχα. Στη θέση τους υπάρχουν λεωφορεία, ταξί και υπόγειος σιδηρόδρομος.


Το 1934 ο «δήμος» Μόσχας είχε στην κατοχή του 364 λεωφορεία, 33 τρόλεϊ και δεν υπήρχαν υπόγεια τραίνα. Το 1940 αυτά είχαν αυξηθεί σε 1.300 λεωφορεία, 580 τρόλεϊ και υπήρχε υπόγειος σιδηρόδρομος, το 40 μιλίων μετρό της Μόσχας.


Το σοβιέτ του Λένινγκραντ δεν έχει μετρό, όντας γεμάτο κανάλια και ποτάμια σαν το Ρότερνταμ, αλλά έχει μοντέρνους δρόμους με μεταφορικά μέσα λεωφορεία και τρόλεϊ (σ.σ. τελικά, απέκτησε και το Λένινγκραντ μετρό, το 1955).


Οι τόσες πολλές δραστηριότητες του Σοβιέτ της Πόλης της Μόσχας μπορεί να είναι πολλαπλάσιες αναφορικά με τις δραστηριότητες των περισσότερων άλλων πόλεων στη Σοβιετική Ένωση, αλλά η σοβιετική τοπική κυβέρνηση που δείχνει το μέγεθος της διαφοράς είναι αυτή στην επαρχία- η διοίκηση των σοβιέτ των χωριών, γνωστά και ως σελοσοβιέτ.


Στα χωριά


Υπάρχουν διάφοροι τύποι αγροκτημάτων- λίγα ιδιωτικά, κρατικά, αγροκτήματα εργοστασίων για την παροχή προϊόντων για τα εστιατόριά τους και συλλογικά αγροκτήματα. Η τοπική κυβέρνηση, είτε ενός μεμονωμένου χωριού, είτε ενός συνόλου χωριών σε ένα συλλογικό αγρόκτημα, είναι το σοβιέτ του χωριού (σελοσοβιέτ). Είναι υπεύθυνη για τη διοίκηση της επιχείρησης όπως και για τα ευρύτερα θέματα με τα οποία ασχολείται μια τοπική αρχή.


Τα 250.000 συλλογικά αγροκτήματα είναι πλέον το 97% της καλλιεργήσιμης γης, και η τοπική τους κυβέρνηση αφορά την πλειοψηφία των ανθρώπων στη Σοβιετική Ένωση.


Ένα συλλογικό αγρόκτημα είναι ένα σύνολο κάμποσων χωριών και ποικίλλει σε μέγεθος ανάλογα με την περιφέρεια ή την καλλιέργεια, από 12 ως και σχεδόν 1.000 οικογένειες (κατά μ.ό. 82 οικογένειες). Το μέσο μέγεθος ενός συλλογικού αγροκτήματος (κολχόζ) είναι 1.300 εκτάρια, αλλά υπάρχουν και ακόμα μεγαλύτερα στις περιοχές με τα δημητριακά.


Η γη δίνεται στις κολεκτίβες «για πάντα»- δεν μπορεί να πωληθεί ή να ενοικιαστεί, και κάθε νοικοκυριό έχει ένα επιπλέον κομμάτι γης που ποικίλλει σε μέγεθος, από 5/8 ως 2, 25 εκτάρια, συγκεκριμένα ζωντανά, και ένα σπίτι.


Η τοπική κυβέρνηση σε μια τέτοια κοινότητα προκύπτει σε μια γενική συνέλευση όλων των μελών, που εκλέγει πρόεδρο, ελεγκτές, και μια επιτροπή αγροκτήματος ή ένα διοικητικό συμβούλιο. Τέτοια επιτροπή ασκεί πλήρη έλεγχο στα οικονομικά της κολεκτίβας. Οι συνεταιρισμοί στη Σοβιετική Ένωση έχουν επίσης αυτόνομοέλεγχο των οικονομικών τους.


Οι πρότυποι κανονισμοί για τα χωριά


Ένα είδος πρότυπου κανονισμού που σχεδιάστηκε από εργάτες αγροκτημάτων για τη διοίκηση αγροτικών μονάδων εγκρίθηκε από ανώτερα κυβερνητικά σώματα το 1935 και από τότε αποτέλεσαν τη βάση της διοίκησης της αγροτικής κοινότητας.


«Η γενική διοίκηση του αρτέλ (αγροτικός συνεταιρισμός ή κολεκτίβα) πρέπει να προκύπτει από μια γενική συνέλευση των μελών του αρτέλ, και στο διάστημα μεταξύ των συνελεύσεων να είναι η εκλεγμένη από τη γενική συνέλευση διοίκηση. Αυτή η γενική συνέλευση είναι το ανώτατο όργανο διοίκησης του αρτέλ».


Αυτά λέει ο πρότυπος κανονισμός, και θέλει τα καθήκοντα της γενικής συνέλευσης να είναι η εκλογή του προέδρου και μιας διοικούσας επιτροπής, η εκλογή ελεγκτών για μια περίοδο 4 ετών (που πρέπει να εγκρίνονται από την Εκτελεστική Επιτροπή της Περιφέρειας των Σοβιέτ- το αμέσως επόμενο ανώτερο σώμα), η εγγραφή ή αποβολή μελών, η επικύρωση παραγωγικών πλάνων, η σύνταξη πλάνων και οι εκτιμήσεις εσόδων και δαπανών, ο ορισμός στάνταρντ εργασίας και μέτρων απολαβών, η επικύρωση συμβολαίων για την ενοικίαση μηχανών από τους ΜηχανοΤρακτερικούς Σταθμούς (ΜΤΣ).


Όταν παρευρίσκονται τα μισά μέλη υπάρχει απαρτία για ζητήματα άλλα εκτός από την εκλογή προέδρου και επιτροπής, την αποδοχή ή αποβολή μελών, ή χρηματικών ζητημάτων, οπότε όχι λιγότερα από τα 2/3 του συνόλου των μελών απαιτούνται για τη λήψη αποφάσεων.


Οι εκλογές- κάποτε με ανοιχτή ψηφοφορία και ανάταση των χεριών- μετά το 1936, διεξάγονται πια με μυστική ψηφοφορία. Οι αποφάσεις στη γενική συνέλευση λαμβάνονται με ανάταση των χεριών από όλους άνω των 18 ετών.


Μια διοικητική επιτροπή ή ένα προεδρείο από 5 ως 9 άτομα εκλέγεται, και επιλέγουν έναν αντιπρόεδρο από αυτούς (συνήθως αυτόν που προτείνει ο πρόεδρος) ως βοηθός του προέδρου.


Κρατούν τη θέση για 2 χρόνια, και πρέπει να συνεδριάζουν τουλάχιστον μια φορά στις 15 ημέρες.


Ένα σημαντικό πρόσωπο στη διακυβέρνηση του αγροκτήματος είναι ο λογιστής που ορίζεται από τη διοίκηση και είναι μέλος του αγροκτήματος ή μπορεί και όχι. Λογοδοτεί σε πρώτη φάση στους ελεγκτές (που κάνουν 4 ελέγχους το χρόνο) και σε τελική στη γενική συνέλευση. Ο πρόεδρος και ο λογιστής είναι έμμισθοι.


Η επιτροπή ορίζει τους αρχηγούς των μπριγάδων (αρχηγοί ομάδων εργασίας) και τους διοικητές των γαλακτοκομικών μονάδων- για μια περίοδο όχι λιγότερη από 2 χρόνια.Μπορεί να απασχολήσει έμμισθα και άλλους ειδικούς. Οι χρηματικές δαπάνες πρέπει να φέρουν την υπογραφή του λογιστή και του προέδρου. Ο πρόεδρος είναι υπεύθυνος για την καθημερινή πρόοδο της εργασίας στο αγρόκτημα, το οποίο οργανώνεται με τέτοιο τρόπο ώστε καθένας να έχει κάτι να κάνει.


Τα κύρια τμήματα στα περισσότερα αγροκτήματα είναι: Γη και γεωργία, Κτηνοτροφία, Διοικούσα Επιτροπή, μαζί με τη βοήθεια εθελοντών «ακτιβιστών» που βοηθούν τους εκλεγμένους (όπως στις πόλεις).


Το τμήμα γης και γεωργίας ελέγχει την περιτροπή των συγκομιδών και την υλοποίηση των προτάσεων των γεωπόνων. Επίσης επιβλέπει τα συμβόλαια με τη βιομηχανία ζάχαρης και τους ΜΤΣ.


Το τμήμα κτηνοτροφίας ελέγχει τη σίτιση των ζώων, εκπαιδεύει τους γεωργούς αναφορικά με τα ζώα, αναφέρει κατάχρηση των ζωντανών στα δικαστήρια, και εισάγει τις καινοτομίες, όπως η τεχνητή σπορά.


Το τμήμα εμπορίου και διανομής βοηθά τους ατομικούς αγρότες να διαθέσουν το πλεόνασμά τους και ελέγχει τις παραδόσεις δημητριακών στο κράτος.


Το τμήμα εκπαίδευσης και πολιτισμούέχει δικαιοδοσία επί των σχολίων, αναγνωστήριων, λεσχών, εφημερίδων τοίχου, κλπ, για παιδιά και ανήλικους.


Το δημοτικό τμήμα έχει να κάνει με την παροχή νερού (επιδιόρθωση πηγαδιών κλπ), την πυροπροστασία, την απολύμανση, και τις βελτιώσεις στα χωριά, γενικά.


Το οικονομικό τμήμα προσέχει τις δαπάνες, και τις συλλογές φόρων.


Το τμήμα επικοινωνιών έχει να κάνει με την αλληλογραφία, τους τηλέγραφους και τις εφημερίδες.


Το τμήμα οδοποιίας έχει υπό την ευθύνη του τους δρόμους και τις γέφυρες της περιοχής. Οι πιο μεγάλοι δρόμοι είναι υπό την αρμοδιότητα ανώτερων σωμάτων.


Το τμήμα εθνικής άμυνας ελέγχει για την υπηρεσία στις ένοπλες δυνάμεις, οργανώνει ομίλους τυφεκιοφόρων, ενθαρρύνει την εκπαίδευση στον Ερυθρό Σταυρό κλπ.


Το Τμήμα Υγείας ελέγχει τις πολυκλινικές του χωριού και οργανώνει διαλέξεις για την υγιεινή και την υγεία.


Επιπλέον, υπάρχει το τμήμα «επαναστατικού νόμου» που συνεργάζεται με τον επιθεωρητή της πολιτοφυλακής της Περιφέρειας (παρόμοιο με τη δική μας αστυνομία), για τη διερεύνηση εγκλημάτων. Διεξάγει εκπαιδευτικές καμπάνιες ενάντια στην αντικοινωνική συμπεριφορά.


Φαίνεται επομένως ότι η τοπική κυβέρνηση των συλλογικών αγροκτημάτων είναι εντελώς ένα ζήτημα των μελών του κάθε αγροκτήματος. Έχουν συγκεκριμένες υποχρεώσεις αναφορικά με τους φόρους, την παροχή προϊόντων κλπ, αλλά σε αντάλλαγμα έχουν πολλά πλεονεκτήματα- τεχνική και επιστημονική βοήθεια, εκμηχανισμένος εξοπλισμός υπό μορφή δανεισμού, ασφάλιση έναντι κακών συγκομιδών κλπ, από το σοβιετικό κράτος.


Το έργο της τοπικής κυβέρνησης είναι περίπλοκα συνδεδεμένο με το σύνηθες έργο του χωριού και είναι δύσκολο να δει κανείς που το ένα τελειώνει και το άλλο αρχίζει. Τόσο το αγρόκτημα όσο και το τοπικό σοβιέτ ενδιαφέρονται εξίσου για την επιτυχία κάθε επιχείρησης.


Ένα από τα ισχυρά σημεία της τοπικής κυβέρνησης, ειδικά στο χωριό, επισημάνθηκε από τη Beatrice Webb σε μια συνέντευξή της:


«Η εξασφάλιση της απόδοσης», είπε, «πρέπει να εντοπίζεται κυρίως στην ελευθερία κριτικής που δεν περιορίζεται από νόμους περί συκοφάντησης. Η σημασία της ελεύθερης και σταθερής κριτικής έχειτόσο υποτιμηθεί, όσο και η ύπαρξή της υποεκτιμηθεί. Η αποτυχία, ακόμα και εκ μέρους ενός σοβιέτ χωριού, σίγουρα ερευνάται».


Πού βρίσκονται τα χρήματα;


Σχεδόν η πρώτη ερώτηση που θέτουν οι άνθρωποι όταν μαθαίνουν για μια μεγάλη λίστα επιτυχημένων σοβιετικών επιχειρήσεων είναι «πού βρίσκουν τα λεφτά;».


Η συλλογή και η δαπάνη των χρημάτων είναι τμήμα της σχεδιασμένης οικονομίας της Σοβιετικής Ένωσης. Χοντρικά λειτουργεί ως εξής: κάθε κυβερνητικό σώμα από εκείνο του μικρότερου χωριού ως το Ανώτατο Σοβιέτ φτιάχνει μια λίστα με τα πράγματα που χρειάζεται για την επόμενη χρονιά, και μια εκτίμηση του κόστους τους, μαζί με μια εκτίμηση της δικής του παραγωγής πλούτου σε αγαθά και πρώτες ύλες.


Κάθε τοπικό κυβερνητικό σώμα δίνει αυτή τη λίστα των απαιτήσεων και του εκτιμώμενου κόστους στο αμέσως ανώτερο σώμα, που μελετά τη λίστα, εγκρίνει ή απορρίπτει τα υποβληθέντα πλάνα και υπολογισμούς. Μετά, προσθέτει τα δικά του αιτήματα σε αγαθά, υπηρεσίες και χρήματα στη λίστα και την περνά στο αμέσως επόμενο σώμα. Έτσι, το χωριό και η πολιτεία δίνουν τα πλάνα τους στα σοβιέτ της περιφέρειας, τα διάφορα δημοτικά διαμερίσματα των μεγαλύτερων πόλεων τα δίνουν στα σοβιέτ Πόλης, οι περιφέρειες και οι πόλεις τα δίνουν στις διάφορες Ενωσιακές Δημοκρατίες, που υποβάλλουν τα σύνθετα πλάνα τους στο Ανώτατο Σοβιέτ, το οποίο προσθέτει τις δικές του απαιτήσεις.


Εκεί δέχονται την τελική έγκριση. Ό,τι είναι προς το συμφέρον όλων και δεν έρχεται σε σύγκρουση με το ετήσιο ή 5ετές πλάνο της Κρατικής Επιτροπής Σχεδιασμού εγκρίνεται.


Μετά, η διαδικασία πηγαίνει ανάποδα- και όπως η λίστα των αιτημάτων συγκεντρώθηκε μέσω των διαφόρων οργάνων διακυβέρνησης προς τα πάνω, τώρα η αρμοδιότητα για την δαπάνη των αποδιδόμενων ποσών περνά προς τα κάτω μέσω των ίδιων σωμάτων- μέχρι του επιπέδου του χωριού.


Δεν περνάνε προς τα κάτω όλα τα απαιτούμενα χρήματα- αλλά η αρμοδιότητα συλλογής φόρων και η παρακράτηση ενός τμήματος, γιατί στη Σοβιετική Ένωση δεν υπάρχει ειδικός φοροεισπρακτικός μηχανισμός άλλος από τις τοπικές αρχές, οι οποίες έχουν το καθήκον της συλλογής όλου του εισοδήματος που οφείλεται από την περιοχή τους για τους προϋπολογισμούς των τοπικών, ενωσιακών και ανώτατου σοβιέτ.


Ένα συγκεκριμένο ποσοστό αυτών τα κρατούν για τις δικές τους ανάγκες, που συχνά αυξάνεται από σημαντικές δωρεές ή επιχορηγήσεις από τα ανώτερα σώματα. Όσο πιο φτωχή είναι μια περιοχή και όσο μεγαλύτερες οι ανάγκες της, τόσο περισσότερα της δίνονται. Με αυτό τον τρόπο, οι οικονομικά καθυστερημένες ή έχουσες ανάγκη περιοχές κλείνουν την ψαλίδα με τις πιο αναπτυγμένες.


Με το δικό μας (σ.σ. βρετανικό) σύστημα φορολόγησης συχνά είναι προφανές ότι οι πλουσιότερες περιοχές γίνονται πλουσιότερες και οι φτωχές φτωχότερες. Αλλά στη Σοβιετική Ένωση δεν υπάρχουν φόροι όπως εμείς τους εννοούμε. Δεν υπάρχει «αντικειμενική αξία» στη γη και ιδιοκτησία όπου οι άνθρωποι συμβάλουν στα τοπικά έξοδα κυρίως ανάλογα με το μέγεθος ή την ποιότητα του σπιτιού στο οποίο ζουν.


Πηγές εσόδων


Το βασικό τμήμα των εσόδων της ΕΣΣΔ προκύπτει από τις κρατικές βιομηχανίες και το εμπόριο. Το χρήμα στο οποίο σε μια καπιταλιστική χώρα θα ήταν ιδιωτικό κέρδος, συχνά για δαπάνες για πολυτέλειες, γίνεται δημόσιο χρήμα για την ευημερία του συνόλου στην ΕΣΣΔ.


Ακολουθεί μια σύντομη περιγραφή των κυριότερων πηγών:


Ο φόρος παραγωγής είναι το μεγαλύτερο τμήμα στο σοβιετικό εισόδημα και είναι ένας φόρος που ποικίλλει και τίθεται στο επίπεδο της παραγωγής ως ποσοστό του κόστους παραγωγής. Ταιριάζει με την πολιτική τιμών της Σοβιετικής Ένωσης και ποικίλλει από περίπου 0,2% που μπαίνει στον άνθρακα ως 83% που μπαίνει στη βότκα.


Ο φόρος «κερδών» που μπαίνει στα «κέρδη» των επιχειρήσεων.


Τα πρέμιουμ ασφάλισης που πληρώνονται στην κυβέρνηση για την ασφαλιστική κάλυψη για τις σοδειές, τα κτίρια, τους υπαλλήλους κλπ.


Ο αγροτικός φόρος που πληρώνεται από τα συλλογικά αγροκτήματα βάσει του εισοδήματός τους. Έχει αυξηθεί από 4 σε 9% από τον πόλεμο και έπειτα.


Οι Μηχανοτρακτερικοί σταθμοί. Αυτοί συντηρούνται από το κράτος. Τα συλλογικά αγροκτήματα τους πληρώνουν σε είδος για τη χρήση μηχανών και προσωπικού και αυτό το εισόδημα καταλήγει στο κράτος (σ.σ. υπήρχαν τρομερές εξαιρέσεις όπου αξιοποιούνταν δωρεάν στα μικρότερα κολχόζ χωρίς αυτό το «ενοίκιο»).


Τελωνειακοί δασμοί υπάρχουν αλλά είναι λίγοι και μικροί, ένα ελάχιστο τμήμα των εσόδων.


Φόρος εισοδήματος. Ο προσωπικός φόρος εισοδήματος είναι ένα πολύ μικρό τμήμα του πανεθνικού προϋπολογισμού (περίπου το 1/20) και μπαίνει σε εισοδήματα πάνω από 150 ρούβλια το μήνα. Μετά τη ναζιστική εισβολή, ο φόρος αυτός διπλασιάστηκε. Σε αυτό το επίπεδο, ο φόρος στο εισόδημα 500 ρουβλιών το μήνα ήταν 6%. Επιπροσθέτως υπάρχει ένας φόρος επί άγαμων προσώπων, οικογενειών χωρίς τέκνα, και οικογένειες με ένα ή δύο παιδιά, που πληρώνονται από άντρες μεταξύ 20 και 50 ετών και γυναίκες μεταξύ 20 και 45 ετών.


Τα πρόσωπα που δεν έχουν παιδιά πληρώνουν ένα επιπρόσθετο 6%, με ένα παιδί ένα επιπλέον 1%, και με 2 παιδιά ένα επιπλέον 0,5%. Για τους γεωργούς σε συλλογικά αγροκτήματα με τέτοιες οικογένειες οι φόροι έχουν οριστεί σε 150, 50 και 25 ρούβλια αντίστοιχα. Απαλλάσσονται από αυτούς τους φόρους όσοι υπηρετούν στις ένοπλες δυνάμεις και οι σύζυγοί τους, οι άνθρωποι που έχουν χάσει ένα ή περισσότερα παιδιά στον πόλεμο, και οι γυναίκες που λαμβάνουν επιδοτήσεις ως μητέρες μεγάλων οικογενειών.


Ο φόρος κληρονομιάς που είναι προοδευτικός και φτάνει ως το 90% για μισό εκατομμύριο ρούβλια.


Ο πολεμικός φόρος εισήχθη το Δεκέμβρη του 1941, και αφορά όλους μεταξύ 19 και 60 ετών. Είναι μια μορφή επιπρόσθετου φόρου εισοδήματος και συλλέγεται μηνιαία στην πηγή εισοδήματος με την ακόλουθη κλίμακα: ετήσια εισοδήματα ως 1.800 ρούβλια πληρώνουν 120 ρούβλια το χρόνο, μεταξύ 9.600 και 10.800 πληρώνουν 1.020, πάνω από 24.000 πληρώνουν 2.700 το χρόνο- δηλαδή μεταξύ 7 και 11%. Αφορά και τους συλλογικούς και ατομικούς αγρότες, οι οποίοι πληρώνουν μεταξύ 150 και 500 ρουβλιών το χρόνο ανάλογα με την ευημερία του αγροκτήματος. Πρόσωπα που απαλλάσσονται από αυτό το φόρο είναι όσοι υπηρετούν στις ένοπλες δυνάμεις και οι οικογένειές τους, οι ανάπηροι, άντρες πάνω από 60 ετών και γυναίκες πάνω από τα 55. Πρόσωπα σε στρατεύσιμη ηλικία αλλά που έχουν απαλλαγεί πληρώνουν 50% παραπάνω φόρο.


Τα μαζικά δάνεια ξεκίνησαν το 1928, σχεδιάστηκαν, όπως οι δικές μας Πολεμικές Αποταμιεύσεις, για να αυξήσουν την αγοραστική δυνατότητα ειδικότερα την πολεμική περίοδο, και φέρνουνεπιπλέον 10 δις ρούβλια το χρόνο. Έχουν επιτόκιο περίπου 4%, φοροαπαλλάσσονται, μπορούν να δανειστούν ως το 30% της αξίας τους και επιστρέφονται άμεσα μετά από αίτηση, σε περίπτωση εξαιρετικής ανάγκης. Έχουν και δυνατότητες να μετατραπούν τα επιτόκια σε λαχνούς.


Αυτά τα δάνεια είναι μια πηγή μεγάλο μεγέθους εισοδήματος για τις τοπικές αρχές. Για παράδειγμα, από τα 9 δις ρούβλια που μαζεύτηκαν από το Δάνειο του 1940, το 50% όλων των συμμετοχών πήγαν στις Ενωσιακές Δημοκρατίες που πέρασαν το 50% αυτών (25% του συνόλου) στα Τοπικά Σοβιέτ. Από τα χρήματα του Δανείου που συλλέχτηκαν στα χωριά, το 90% αυτών κρατήθηκαν από αυτά για δική τους χρήση. Η Μόσχα κρατά το 10% αυτών των Κρατικών Δανείων που συλλέχτηκαν στην περιοχή της.


Η Σοβιετική Κυβέρνηση δεν διστάζει να επενδύσει στα διάφορα Πολεμικά Δάνεια- ένα καλό σημάδι εμπιστοσύνης- όπως θα φανερωθεί από τους ακόλουθους αριθμούς. Το Δάνειο για το 1942 που ζητούσε10 δις ρούβλια και υπερκαλύφτηκε κατά 125% σε 10 μέρες, το Δάνειο του 1943 των 12 δις επιτεύχθηκε σε μια ημέρα, και σε 7 ημέρες είχε φτάσει τα 20 δις, το Δάνειο του 1944 των 25 δις έφτασε τα 28.064.170.000 ρούβλια σε 6 ημέρες.


Αυτό ήταν το 10% του συνολικού Σοβιετικού προϋπολογισμού της χρονιάς εκείνης, και δόθηκε από 72 εκ. πολίτες.


Το ταμείο της Άμυνας. Μια μοναδική πτυχή των σοβιετικών οικονομικών είναι το ποσό που λαμβάνεται από εθελοντικές συνεισφορές- δωρεές- στο δημόσιο ταμείο, που φτάνει σχεδόν στο ύψος των εισπράξεων από φόρους. Ήταν 20 δις το 1942 και σταθερά αυξάνεται. Τέτοιες δωρεές γίνονται από άτομα, εκκλησίες, συλλογικά αγροκτήματα, στρατιωτικές μονάδες, κλπ.


Λαχνοί. Κρατικά υποστηριζόμενοι λαχνοί για ιδιαίτερες ανάγκες- π.χ. κατασκευή δρόμων- είναι μια δημοφιλής πτυχή στη Σοβιετική Ένωση και κατά τη διάρκεια του πολέμου έχουν φέρει 7 δις ρούβλια.


Τοπικά έσοδα





Τα παραπάνω είναι οι κύριες πηγές των κρατικών οικονομικών στη Σοβιετική Ένωση και φτάνουν στις τοπικές αρχές σε τέτοιες ποσότητες ώστε να τις επιτρέπουν να υλοποιούν το τμήμα του πλάνου που τους αναλογεί- δηλαδή, το πλάνο τους όπως αυτό έχει εγκριθεί ή τροποποιηθεί από ανώτερα σοβιέτ σε αρμονία με τα περιφερειακά, Ενωσιακά, και Πανενωσιακά πλάνα. Το χρήμα έρχεται τόσο από τοπικές συλλογές φόρων όσο και από χορηγίες από ανώτερα σώματα.


Επιπλέον, η τοπική αρχή έχει ένα δικό της τοπικό εισόδημα. Η Μόσχα έχει έναν φόρο επί της μηχανοκίνησης, το συλλογικό αγρόκτημα έχει εισιτήριο για τον κινηματογράφο του κ.ο.κ. Επίσης, υπάρχει ο σχεδόν καθολικός «πολιτιστικός φόρος»- τοπικός φόρος που πρέπει να ξοδευτεί για πολιτιστικές ανάγκες, ένα γήπεδο, θέατρο, λέσχη κλπ.


Το εισόδημα από τοπικές πηγές τείνει να αυξάνεται, και υπάρχει λιγότερη εξάρτηση από τις χορηγίες από τα ανώτερα σοβιέτ. Το 1935 λιγότερο από το 1/3 των τοπικών προϋπολογισμών προέκυπτε από τοπικές πηγές, και είχε αυξηθεί στο ½ περίπου, το 1940.


Τοπικά δάνεια


Τα σοβιέτ των πολιτειών ή των επαρχιών μπορεί να ζητήσουν τα ίδια να λάβουν δάνειο για ένα τοπικό έργο- π.χ. για ύδρευση ή για νοσοκομείο κλπ.


Μια πολιτεία μπορεί να πάρει ένα τέτοιο δάνειο από ένα ειδικό τμήμα της Κρατικής Τράπεζας- Τσεκομμπανκ- που δίνει βραχυπρόθεσμα δάνεια ως 5 έτη με 3% το χρόνο, και μακροπρόθεσμα δάνεια 40 ετών με 1% για δημοτικά έργα.


Οι μεγάλες επιχειρήσεις όπως το Μετρό της Μόσχας, η Βιβλιοθήκη Λένιν, ή η Ακαδημία Επιστημών δεν αντιμετωπίζονται ως αρμοδιότητες της τοπικής κυβέρνησης και πληρώνονται από το κράτος.


Ένα χωριό που επιθυμεί να δανειστεί χρήματα μπορεί να το κάνει από μια άλλη κρατική τράπεζα- την Χελχοζμπάνκ- η οποία εξειδικεύεται στις μακροχρόνιες πιστώσεις για τη γεωργία. Το 1944 η τράπεζα είχε δώσει πάνω από 265 εκ. ρούβλια για έργα αποκατάστασης, και το 1945 είχε δανείσει πάνω από 350 εκ. για την αγορά νέων ζώων, και για κτίρια κατοικιών ή του αγροκτήματος.


Σύγκριση με το δικό μας σύστημα


Μια ικανοποιητική σύγκριση δεν είναι εφικτή εδώ, αλλά ένα ή δύο σημεία αξίζουν αναφοράς.


Εμείς φερόμαστε να έχουμε πάρα πολλά τοπικά σώματα- πολλά από αυτά πολύ μικρά για τα μεγάλα καθήκοντα που έχουν. Υπάρχουν 62 συμβούλια επαρχιών, 83 συμβούλια επαρχιακών διαμερισμάτων, 309 συμβούλια δημοτικών διαμερισμάτων, 572 αστικές περιφέρειες, 475 αγροτικές περιφέρειες, 7.000 ενοριακά συμβούλια, και 4.100 ενοριακές συνεδριάσεις για μια περιοχή εκατό φορές μικρότερη από τη Σοβιετική Ένωση.


Οι φιλονικίες μεταξύ αυτών των σωμάτων αναφορικά με τα «δικαιώματά» τους δεν υπάρχουν στη Σοβιετική Ένωση, γιατί καμία τοπική δραστηριότητα δεν είναι ultra vires αν δεν συγκρούεται με το γενικό συμφέρον.


Αντί για απάθεια έναντι της τοπικής κυβέρνησης, οι σοβιετικοί πολίτες συμμετέχουν σε μεγάλο βαθμό και υπάρχει στενή επαφή μεταξύ εκλεγμένου και εκλέκτορα.


Η σοσιαλιστική βάση της σοβιετικής κοινωνίας καθιστά αχρείαστες τις κωλυσιεργούσες κομματικές φιλονικίες που έχουμε στα δικά μας δημοτικά συμβούλια. Ένας κοινός σκοπός συγχωνεύεται μεταξύ της σοβιετικής τοπικής και πανεθνικής κυβέρνησης.


Τα σοβιέτ συνεδριάζουν τα απογεύματα, ώστε να επιτρέπεται να τα παρακολουθεί κανείς χωρίς απώλεια εργατοωρών. Οι σοβιετικοί δημοτικοί αξιωματούχοι μπορούν να εκλέγονται στα σοβιέτ. Δεν υπάρχει πολλαπλή ψήφος στη Σοβιετική Ένωση- δεν υπάρχουν ψήφοι πανεπιστημίου, ψήφοι επιχειρηματιών ή ιδιοκτησίας. Το σοβιετικό σύστημα οικονομικών συγκρίνεται επαρκώς με το δικό μας φορολογικό σύστημα. Ο φόρος τείνει να αυξάνει το χάσμα μεταξύ πόλης και χωριού, και δίνει πλεονεκτήματα σε μια πλούσια κοινότητα.


Ο φόρος στο Poplar (πληθυσμός 625.268) δίνει 2.606 στερλίνες, ενώ στο Westminster (πληθυσμός 129.579) δίνει 41.792- 20 φορές περισσότερο.


Η απουσία γαιοκτημόνων, «αξίας γης» και «αντικειμενικών αξιών» κάνει το σχεδιασμό της σοβιετικής πόλης ευκολότερο. Οι φτωχογειτονιές μπορούν να καθαρίζονται, γέφυρες να χτίζονται και πάρκα να σχεδιάζονται, χωρίς έγνοια για το ιδιωτικό κέρδος. Η Μόσχα, για παράδειγμα, σχεδιάζεται με αξιόλογη ακρίβεια, να αυξήσει τον πληθυσμό της σε 5 εκατομμύρια. Όταν ο 5.000.0001ος κάτοικος φτάσει στη Μόσχα θα πρέπει να πάει αλλού.


Μερικά από τα άσχημα του συστήματός μας είναι κληρονομιά από τις δημοτικές ανάγκες της Αγγλίας του 16ου αιώνα, και δεν έχουν ευθυγραμμιστεί με τις σύγχρονες ανάγκες, ενώ το σοβιετικό σύστημα πρόσφατα σχεδιάστηκε ώστε να επιλύει τα προβλήματα της δημοκρατικής διακυβέρνησης με σύγχρονο τρόπο.


Υπάρχει ωστόσο κάτι το οποίο θα μπορούσαμε να διδάξουμε τους Ρώσους- όχι τόσο αναφορικά με την οργάνωση όσο με την τεχνική σφαίρα. Πολλά από τα επιτεύγματα της βρετανικής τοπικής κυβέρνησης θα μπορούσε να αξιοποιηθούν από τους ρώσους στη βάση της τεχνικής εφευρετικότητας και της τελειότητας της επεξεργασίας.