Υποταγή ή αντεπίθεση;

ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΣΤΟΝ ΤΥΠΟ ΚΑΙ ΤΑ ΜΜΕ

Υποταγή ή αντεπίθεση;

Δύο κρίσιμες συνελεύσεις για τους δημοσιογράφους και γενικότερα τους εργαζόμενους στο χώρο του Τύπου και των ΜΜΕ πρόκειται να γίνουν τις επόμενες μέρες. Μεθαύριο Τρίτη συνέρχεται η τακτική ετήσια συνέλευση της ΕΣΗΕΑ και στις 31 Μάη η συνέλευση του ΕΔΟΕΑΠ. Οι εργαζόμενοι δημοσιογράφοι βιώνουν καθημερινά τον πόλεμο που έχουν κηρύξει οι κυβερνήσεις, η ΕΕ και η πλουτοκρατία. Ο μόνιμος φόβος της απόλυσης, η ανεργία που θερίζει, οι μειώσεις μισθών διαμορφώνουν τη στυγνή πραγματικότητα. Ζητούμενο παραμένει η υπογραφή ΣΣΕ που έχουν λήξει από το 2009. Οι εργοδότες - με τις πλάτες στην ουσία των δυνάμεων του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού στη διοίκηση της ΕΣΗΕΑ - έχουν πετύχει την επιβολή των ατομικών συμβάσεων με δραματικές μειώσεις μισθών σχεδόν στο σύνολο των επιχειρήσεων του αστικού Τύπου. Παράλληλα, τα ασφαλιστικά ταμεία ΕΤΑΠ ΜΜΕ και ΕΔΟΕΑΠ εφαρμόζουν με ευλάβεια την κυβερνητική πολιτική του σφαγιασμού των δικαιωμάτων και παροχών. (Με την υπογράμμιση ότι στο ΕΤΑΠ πρόεδρος είναι δημοσιογράφος προσκείμενος στον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ στον ΕΔΟΕΑΠ το κουμάντο έχει ο ίδιος πολιτικός χώρος).

Το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ έχει αποφασίσει για κήρυξη απεργιακών κινητοποιήσεων, αρχής γενομένης με 24ωρη στις 28 Μάη, αλλά, παρά τις επίμονες προσπάθειες των δυνάμεων του ΠΑΜΕ, για μια ακόμη φορά και με ευθύνη των προσκείμενων στον ΣΥΡΙΖΑ δυνάμεων, και αυτή η απόφαση δε συνοδεύεται σκοπίμως από συγκεκριμένο διεκδικητικό πλαίσιο, ούτε με τα απαραίτητα μέτρα για την καλύτερη οργάνωση του αγώνα.

Ο λόγος είναι ότι, στην πραγματικότητα, δε θέλουν με τίποτα να εκφραστεί στην πράξη η αντίσταση και η διεκδίκηση των εργαζόμενων δημοσιογράφων. Η «Συσπείρωση» (ΣΥΡΙΖΑ), η οποία ζητάει από την απεργία να εξαιρεθεί η ΕΡΤ «για να ενημερώνεται προεκλογικά ο λαός» (!), έχει ήδη ομολογήσει ότι θέλει την 24ωρη απεργία, μόνο και μόνο γιατί, αν η εκλογική αναμέτρηση «διεξαχθεί σε κενό συνδικαλιστικής δράσης και διεκδίκησης» θα ευνοηθούν οι «μνημονιακές» δυνάμεις! Ενώ, από την πλευρά τους, οι προσκείμενες σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ δυνάμεις έσπευσαν όχι μόνο να ταχθούν απέναντι σε αυτήν την απεργία, αλλά να την καταγγείλουν ως παράνομη...

Το θέμα θα απασχολήσει τη γενική συνέλευση της ΕΣΗΕΑ, αλλά είναι υπαρκτός ο κίνδυνος να επαναληφθεί ό,τι έγινε στην προηγούμενη έκτακτη συνέλευση τον περασμένο Γενάρη. Οπου - με ευθύνη των ίδιων παρατάξεων που δεν ήθελαν με τίποτα να ληφθούν συγκεκριμένες αποφάσεις - αντί για ουσιαστική συζήτηση το πώς θα οργανωθεί ο αγώνας με πλαίσιο, στόχους και περιεχόμενο, πώς θα επιτευχθεί η ενότητα των εργαζόμενων δημοσιογράφων και οι συλλογικές διαδικασίες - η αντιπαράθεση περιορίστηκε μόνο στη... μορφή πάλης, στην απεργία διαρκείας ή όχι.

Είναι στο χέρι όμως των εργαζόμενων δημοσιογράφων να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους. Με τη μαζική συμμετοχή τους στη συνέλευση, αλλά κυρίως με την καθοριστική συμβολή τους στη συζήτηση και τις αποφάσεις, να βάλουν τη σφραγίδα τους στις εξελίξεις. Η απόφαση για απεργία αντικειμενικά αντιστοιχεί στις ανάγκες, αλλά η οργάνωση και η κλιμάκωση του αγώνα έχουν απαιτήσεις. Δηλαδή:

1. Η επίθεση κυβέρνησης - εργοδοσίας έχει ταξικά πολιτικά χαρακτηριστικά και ολοφάνερα στρατηγικό και όχι συγκυριακό χαρακτήρα. Ο σύγχρονος καπιταλισμός και η ανταγωνιστικότητα - κερδοφορία του κεφαλαίου απαιτούν την «κινεζοποίηση» των συνθηκών εργασίας και ζωής των εργαζομένων. Και όχι μόνο... Η πολιτική αυτή είναι μονόδρομος για το κεφάλαιο και τους πολιτικούς του εκπροσώπους. Που, απ' τη μια φανερώνει τα ελάχιστα - αν όχι ανύπαρκτα - περιθώρια ελιγμών και παραχωρήσεων των κυρίαρχων δυνάμεων και, επομένως, τα ακόμη περισσότερο στενά όρια κατακτήσεων από τους λαϊκούς αγώνες, στο πλαίσιο του σημερινού συστήματος. Κι από την άλλη, κάνει ακόμη πιο επίκαιρο, αναγκαίο και ρεαλιστικό το μόνο προς όφελος του λΜΜΕαού δρόμο ανάπτυξης με λαϊκή εξουσία και λαϊκή οικονομία.

Δεν υπάρχει τρίτος δρόμος. Ολοι όσοι το ισχυρίζονται, καλλιεργούν και σκορπίζουν αυταπάτες, εμποδίζουν και δυσκολεύουν τη χειραφέτηση και ενίσχυση του ταξικού κινήματος.

Η ελάχιστα πολιτική και ταξική απάντηση απαιτεί την κατηγορηματική απόρριψη της πολιτικής προστασίας των κεφαλαιοκρατών και επιβολής βαριών θυσιών στο λαό. Οπως και των ιδεολογημάτων «όλοι πρέπει να πληρώσουμε για την κρίση» και «όλοι ευθυνόμαστε για το χρέος». Να πληρώσουν η ολιγαρχία του πλούτου, όλοι όσοι συσσώρευαν και σωρεύουν χρόνια τώρα αμύθητα κέρδη. Η πολιτική και ταξική απάντηση απαιτεί τη διαμόρφωση και διεκδίκηση αιτημάτων, στη βάση των σύγχρονων αναγκών των εργαζομένων, ανάλογα με τον παραγόμενο κοινωνικό πλούτο και όχι διεκδικητικό πλαίσιο προσαρμοσμένο στα κάθε φορά όρια που εξυπηρετούν την ανταγωνιστικότητα και κερδοφορία των κεφαλαιοκρατών, δηλαδή της ταξικής υποταγής και αλλοτρίωσης.

2.Είναι προφανές ότι άλλο πράγμα είναι η βασική αφετηρία και η λογική διαμόρφωσης των αιτημάτων των εργαζομένων και άλλο η έκβαση των αγώνων, ως αποτέλεσμα, πρώτα και κύρια, του κάθε φορά ειδικού και γενικότερου συσχετισμού δυνάμεων. Ομως, ένα ελάχιστο πλαίσιο άμυνας απέναντι στην καθολική επίθεση κυβέρνησης και εργοδοσίας δεν μπορεί παρά να έχει στόχους πάλης όπως:

• Καμία διαπραγμάτευση για μειώσεις, τώρα ΣΣΕ με αυξήσεις σε μισθούς, ιδιαίτερα στα χαμηλά κλιμάκια. Στις ΣΣΕ να υπάγονται και όσοι εργάζονται στα λεγόμενα «new media». Κατάργηση κάθε μορφής ατομικής σύμβασης ή συμφωνίας που προβλέπει μειώσεις. Να παρθούν πίσω όλες οι αποφάσεις για μείωση αποδοχών στα δημόσια ΜΜΕ (ΕΡΤ, ΑΠΕ) και να ισχύσουν οι κλαδικές συμβάσεις. Αμεση κατάργηση όλων των λεγόμενων ελαστικών σχέσεων (ΔΠΥ κ.λπ.) Οχι απλήρωτη και «μαύρη» πρακτική εξάσκηση, αλλά με πλήρη μισθολογικά, εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα.
• Ουσιαστικά μέτρα προστασίας των ανέργων. Οσο διαρκεί η ανεργία, επίδομα ανεργίας 1.120 ευρώ, να υπολογίζεται ο χρόνος ως συντάξιμος, δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και αναστολή πληρωμών των δανείων.
• Να καταργηθούν όλοι οι αντιασφαλιστικοί νόμοι, να επιστρέψουν όλα τα κλεμμένα αποθεματικά των Ταμείων.

3. Αμεση και κρίσιμη σχέση με το δημοσιογραφικό κλάδο και τον αγώνα του έχει το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι δημοσιογράφοι έχουν σχέση μισθωτής εργασίας με τους ιδιοκτήτες των επιχειρήσεων Τύπου, αλλά οι επιχειρήσεις αυτές δε λειτουργούν απλά με σκοπό το άμεσο οικονομικό κέρδος, αλλά αποσκοπούν κυρίως στη χειραγώγηση του λαού στην αστική πολιτική, τη στήριξη του αστικού πολιτικού συστήματος, εξυπηρετούν τα γενικά συμφέροντα των αστών και βεβαίως τα ιδιαίτερα των επιχειρηματικών ομίλων ιδιοκτησίας τους. Στην πλειοψηφία τους, οι εργαζόμενοι δημοσιογράφοι υφίστανται τις συνέπειες από τη γενικότερη αντεργατική - αντιλαϊκή πολιτική, την οποία όμως αντικειμενικά και από τη σχέση εργασίας τους υποχρεώνονται να αναπαράγουν, ως εργαζόμενοι στα αστικά ΜΜΕ. Προκύπτει το θέμα των σοβαρών και κρίσιμων ευθυνών έναντι του στοιχειώδους λαϊκού δικαιώματος της ουσιαστικής ενημέρωσης. Ο αγώνας των δημοσιογράφων και των εργαζομένων στα ΜΜΕ, για τα μισθολογικά, εργασιακά και άλλα αιτήματά τους είναι άρρηκτα δεμένος, με τον αγώνα ενάντια σε οποιαδήποτε χειραγώγηση και αποπροσανατολισμό του λαού. Ερχεται έντονα στο προσκήνιο η αλήθεια ότι η ιδιοκτησία των κεφαλαιοκρατών στα ΜΜΕ βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με την ουσιαστική ενημέρωση του λαού και ό,τι αυτή συνεπάγεται, ενώ αντίθετα, ο ταξικός Τύπος («Ριζοσπάστης», «902») είναι σύμμαχοι και εκφραστές των συμφερόντων και των εργαζομένων στον αστικό Τύπο.

4. Το θετικό βήμα συντονισμού στα ΜΜΕ με τη Διασωματειακή αποδείχνεται σήμερα ανεπαρκές, μπροστά στο συνολικό χαρακτήρα της επίθεσης. Είναι φανερή η ανάγκη, ταυτόχρονα, με το παραπέρα στέριωμα του κλαδικού συντονισμού και, κυρίως, την αποφασιστική ενίσχυση του ταξικού προσανατολισμού και κλιμάκωσης των αγώνων, να προχωρήσει η συμπαράταξη των εργαζομένων στα ΜΜΕ με τις ταξικές δυνάμεις σε άλλους κλάδου, ο γενικότερος συντονισμός των αγώνων και η ενιαία δράση με το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα και το ΠΑΜΕ.

5. Η λογική που εξαντλεί έναν αγώνα στη μορφή πάλης, συνήθως αποτελεί και τροχοπέδη του. Πολύ περισσότερο σε ένα χώρο όπως αυτόν των ΜΜΕ που οι μεγάλες ελλείψεις, ανεπάρκειες και προβλήματα, που, σε μεγάλο βαθμό, χαρακτηρίζουν το κίνημα, πρώτα και κύρια στον προσανατολισμό και το περιεχόμενό του, δυσκολεύουν σημαντικά την αποτελεσματικότητά του. Οι μορφές πάλης πρέπει να αντιστοιχούν στην αναγκαιότητα κλιμάκωσης, στην ανάληψη της πρωτοβουλίας και της οργάνωσης των ίδιων των εργαζομένων. Η οργάνωση και η κλιμάκωση του αγώνα έχουν απαιτήσεις. Δε μπορεί να αφεθεί «με εξουσιοδότηση» σε εργοδοτικές - κυβερνητικές πλειοψηφίες «σωματείων» και Ομοσπονδιών. Αυτές είναι θεμελιακός παράγοντας - εμπόδιο στην ανάπτυξη του κινήματος. Αλίμονο σε όποιον πιστεύει - ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες - ότι θα φέρουν σε πέρας τον αγώνα, ενάντια στην επίθεση κυβέρνησης - εργοδοσίας, οι συνδικαλιστικές παρατάξεις και λογικές, που υπηρετούν και στηρίζουν τις κυβερνητικές και εργοδοτικές πολιτικές και τακτικές.

6. Η οργάνωση στα ίδια «σωματεία» εργαζομένων και στελεχών της εργοδοσίας, τα υπόγεια νήματα εξαναγκασμού και χειραγώγησης της πλειοψηφίας των εργαζομένων, αποτελούν τροχοπέδη για κάθε προσπάθεια ενεργητικής συμμετοχής στην οργάνωση του αγώνα που αντικειμενικά θα είναι μακροχρόνιος, στην περιφρούρησή του, στην πραγματική ενότητα με βάση τα συμφέροντα της πλειοψηφίας, στην επιδίωξη αναζήτησης συμμάχων στήριξης. Αρα, η πραγματική ενότητα με βάση τα συμφέροντα της πλειοψηφίας, προϋποθέτει συγκεκριμένο διεκδικητικό πλαίσιο που πρέπει να συζητηθεί και να γίνει συναπόφαση όλων των εργαζόμενων δημοσιογράφων. Προϋποθέτει, επίσης, την άμεση εγγραφή στην ΕΣΗΕΑ όλων όσοι εργάζονται ως δημοσιογράφοι σε εφημερίδες, σταθμούς και διαδίκτυο. Είναι αναγκαιότητα η οργάνωση σε κάθε χώρο δουλειάς, η συγκρότηση παντού Επιτροπών Αγώνα, η αποφασιστική ενίσχυση των συλλογικών διαδικασιών.