Τι θετικό έχει ο Γολγοθάς;

Τι θετικό έχει ο Γολγοθάς; 

Το απόλυτο χάος στη σκέψη σπέρνουν τα δελτία ειδήσεων και οι ειδικοί αναλυτές για τις χθεσινές αποφάσεις της συνόδου κορυφής.
 Στο ΣΚΑΙ πριν λίγο έγραφαν ότι "Μόντι και Μπαλοτέλι διέλυσαν τη Γερμανία"! Σιγά να μη διέλυσαν και τον καπιταλισμό. Σιγα σιγα θα μας πουν οτι η κριση θα τελειώσει με μια γκολάρα.


 Το πρωί κάποιοι μιλούσαν για την θετικότερη σύνοδο που αλλάζει τη ροή ενω σχεδόν όλοι συμφωνούσαν οτι προκειται για μια ξεκάθαρα θετική εξέλιξη.
 Κι όμως τα πράγματα ειναι εντελώς απλά. Πρωτον το Ελληνικό ζήτημα δεν συζητήθηκε και επομένως όλα όσα λέγονται δεν είναι παρα υποθέσεις και μόνο.
 Δευτερο και σπουδαιότερο. Ολες οι δηλώσεις και διευκρινισεις που δόθηκαν λένε είτε ότι η απόφαση δεν εχει σχέση με την Ελλάδα ή συμφωνουν ότι θα μπορούσε να έχει εφαρμογή και στην Ελλάδα αλλά μόνο αν η Ελλάδα εφαρμόσει στο ακέραιο τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει.
 Οι δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η Ελλάδα είναι να ξεπουλήσει τον πλούτο της αντι πινακίου φακής, δηλ. "να προχωρήσουν άμεσα οι αποκρατικοποιήσεις", να σαρώσει κι άλλο τα εργασιακά δικαιώματα, να διευκολύνει τις απολύσεις, να περικόψει τις Δημόσιες επενδύσεις και να διαλύσει εντελώς το όποιο κοινωνικό κράτος απέμεινε και άλλα τέτοια ωραία.
 Τι το καλό μπορεί να έχει το να " εφαρμόσει στο ακέραιο τις δεσμεύσεις" η Ελλάδα λοιπόν;
 Τίποτα απολύτως.
Ο λαός πρεπει να ενδιαφερθεί με τον πιο απλό τρόπο για το αν εχει να πληρώσει τα χαράτσια που του ζητάνε ή όχι. Αν του εγγυώνται οτι θα κρατήσει και αύριο τη δουλειά ή τη μικρή του επιχείρηση αν ακόμη έχει δουλειά ή μικρή επιχείρηση.  Καθε φορά πρέπει να ρωτάει τον εαυτό του μόνο αυτή την ερώτηση. Ολα τα άλλα ειναι φιλολογία που του μπερδευει το μυαλό και τον οδηγεί σε αυτομαστίγωμα. Οι "αναγακίες μεταρρυθμίσεις" που του ζητάνε σημαίνουν να συμφωνησει στη δολοφονία του.
 Ας το σκεφτεί καλά κι ας σταματήσει να ψάχνει απεγνωσμένα για θετικά εκεί που δεν υπάρχουν.
 Τιποτα το θετικό δεν έχουμε να περιμένουμε από συνόδους κορυφής κι ας μη μας αρέσει.
 Οι άγγελοι δεν βρίσκονται στην κόλαση. Ας κοιτάξουμε από την άλλη μεριά.Την αντιΕΕ.


 Με πιο απλα λόγια όποιος μιλάει με καλά λόγια για την ΕΕ και τα όργανά της δεν είναι μαζί μας. Μην τον ακούς 
 Αναρτήθηκε από  Γιώργος Σαρρή

Καταγγελία των απλήρωτων εργαζομένων στα ζαχαροπλαστεία Χατζή.

Καταγγελία των απλήρωτων εργαζομένων στα ζαχαροπλαστεία Χατζή.



Κείμενο που λάβαμε στο mail μας.
















 ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΤΩΝ ΑΠΛΗΡΩΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΑ ΖΑΧΑΡΟΠΛΑΣΤΕΙΑ ΧΑΤΖΗ






 Την Τετάρτη 28 Ιούνη πραγματοποιήθηκε 24ωρη Πανελλαδική απεργία στον κλάδο του Επισιτισμού – Τουρισμού που κήρυξε η Ομοσπονδία. Μέλη του Συνδικάτου Επισιτισμού - Τουρισμού Θεσσαλονίκης, με αιχμή την κατάργηση των Κλαδικών Συμβάσεων Εργασίας και την υπεράσπιση όλων των εργασιακών μας δικαιωμάτων, πραγματοποίησαν αποκλεισμό, στα ζαχαροπλαστεία Χατζής, στο κατάστημα της Βενιζέλου. 


 Εμείς οι εργαζόμενοι στα ζαχαροπλαστεία Χατζής συνεχίζουμε των αγώνα, για να μας καταβληθούν τα δεδουλευμένα και να επανέλθουμε πίσω στη δουλειά μας. Είμαστε σε επίσχεση εργασίας από τον Δεκέμβρη, ουσιαστικά σε μια απεργία διαρκείας ενώ πραγματοποιούμε δυναμικές παραστάσεις διαμαρτυρίας έξω από τα καταστήματα κάθε εβδομάδα. 


 Κατά την διάρκεια της κινητοποίησης – απεργίας, ο Χατζής μέσω του οικονομικού διευθυντή (της νέας εταιρίας που έχει ιδρύσει) Γόρδου Μενέλαου κάλεσε την αστυνομία να σπάσει την απεργιακή φρουρά ώστε να ανοίξει το κατάστημα. Η εισαγγελέας Θες/νίκης κινητοποιήθηκε γρήγορα, για να υπερασπίσει το «δικαίωμα στην εργασία». Έτσι στις 11:30 κατέφθασαν δυνάμεις των ΜΑΤ και έσπασαν την απεργιακή φρουρά. Η κινητοποίηση συνεχίστηκε μέχρι αργά το μεσημέρι έξω από το κατάστημα. 




 ουτε βημα πισω – αγωνας μεχρι την νικη 




 Καταγγέλλουμε την εισαγγελία Θες/νίκης και την αστυνομία που με τόση ταχύτητα σπεύδουν να υπερασπίσουν την απλήρωτη εργασία, την ασυδοσία του εργοδότη Χατζή που έχει κάνει το μαγαζί κανονικό κάτεργο, πληρώντας όποτε θέλει ότι θέλει, καταπατώντας κάθε είδους εργατικού δικαιώματος. Από την άλλη η εισαγγελέας δεν δείχνει κανένα ζήλο για τα εικονικά τιμολόγια του Χατζή, για το ότι ιδρύει όποτε θέλει εταιρίες με την σέσουλα για να αποφύγει την αποπληρωμή των χρεών του προς εμάς τους εργαζόμενους, προς το ΙΚΑ και το Δημόσιο. 


 Εμείς οι εργαζόμενοι δηλώνουμε ότι θα συνεχίσουμε τον δίκαιο αγώνα μας μέχρι να δικαιωθούμε.








 ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΟ ΧΑΤΖΗ 




chatzisrevolt.blogspot.com 
 Αναρτήθηκε από Praxis red  

Ποδοσφαιρική εκδίκηση

Ποδοσφαιρική εκδίκηση 

 Προχτές το βράδυ άραξα στην βεράντα μου, να δω τον αγώνα της Ιταλίας με την Γερμανία. "Ποιοι παίζουν;" με ρωτάει η -άσχετη- γυναίκα μου. Της λέω. "Εμείς με ποιους είμαστε;" με ξαναρωτάει. Την κοιτάζω με ειρωνικό χαμόγελο. "Κατάλαβα", μου λέει. Όταν, λίγο αργότερα, το "γκολ!" που φώναξα πνίγηκε από τα ουρλιαχτά και τα πυροτεχνήματα της διπλανής πλατείας, μου δήλωσε περήφανα: "Άσε, μη μου πεις. Η Ιταλία το έβαλε". Στους πανηγυρισμούς που συνόδεψαν το δεύτερο γκολ, σχολίασε χαμογελαστά: "Ρε συ, κανένας δεν είναι με την Γερμανία!"...


 Με την νίκη τής Ιταλίας (πιο σωστά: με την ήττα τής Γερμανίας) ξεχαρμανιάσαμε και ικανοποιηθήκαμε ως κατατρεγμένοι έλληνες. Κι απ' όσα διαβάζω γύρω-γύρω, μαζί μας ξεχαρμάνιασαν όλοι οι κατατρεγμένοι λαοί τής Ευρώπης: πορτογάλοι, ιρλανδοί και λοιποί φτωχοσυγγενείς. Βγάλαμε το άχτι μας όλοι μαζί. Κι άσε τους κομπορρημονούντες δοκησίσοφους να λένε πως τάχατες ο αθλητισμός δεν έχει και δεν πρέπει να έχει σχέση με την πολιτική.(*)


 Την χαρήκαμε την ήττα των γερμανών. Για την ακρίβεια, δεν χαρήκαμε τόσο μ' αυτά που βλέπαμε όσο μ' εκείνα που φανταζόμασταν. Λογικά, θα έπρεπε να χαιρόμασταν με τα γελαστά πρόσωπα των ιταλών ποδοσφαιριστών. Άντε, να χαιρόμασταν και με τις κλαμμένες φάτσες κάτι ασυμπάθητων χοντρομπυροκοιλιάδων γερμανών θεατών. Όμως εμείς χαιρόμασταν περισσότερο με το να φανταζόμαστε την Μέρκελ να σκάει από την στενοχώρια της ή τον Σόιμπλε να μη βρίσκει τόπο να σταθεί στην "λιμουζίνα" του.


 Ο αποκλεισμός τής Γερμανίας ήταν η γλυκιά εκδίκηση των φτωχών κι αδικημένων. Το παλιό σύνθημα ξαναβγήκε στον αέρα: "έτσι γαμάνε αυτοί που σας χρωστάνε"... Τα δυο γκολ τού Μπαλοτέλλι έγιναν η δική μας καταγγελία των μνημονίων. Και το περήφανο χαμόγελο ικανοποίησης τού Πίρλο έγινε το δικό μας περήφανο "ζήτω η ελευθερία" απέναντι στα δεσμά που απεργάζεται η ευρωπαϊκή οικονομική ολιγαρχία με προεξάρχοντες τους γερμανούς.




 Κι όμως... Κι όμως, δεν έχουν περάσει ούτε δυο βδομάδες που εμείς οι "περήφανοι" πήγαμε φοβισμένοι και ταπεινωμένοι στις κάλπες, όπου εκδηλώσαμε την βούλησή μας να παραμείνουμε δέσμιοι. Κι αν σήμερα βγάζουμε κοροϊδευτικά την γλώσσα στους γερμανούς, μόλις χτες τους παρακαλέσαμε, με την ψήφο μας, να μας αφήσουν να χρησιμοποιούμε το νόμισμά τους. Χτες αγανακτήσαμε ακούγοντας από μεγαλόσχημα ευρωπαϊκά χείλη ότι "η εργασία δεν είναι δικαίωμα" αλλά προχτές εμπιστευτήκαμε, με την ψήφο μας, τον Σαμαρά να διαπραγματευτεί μαζί τους τα συμφέροντά μας.


 Νομίζω ότι κάπου τα έχουμε μπερδέψει τα πράγματα. Ή, μάλλον, κάπου τα έχουμε σκατώσει. Κι επειδή, κατά βάθος, δεν έχουμε καμμιά πίστη στην -νεοεκλεγείσα, μη το ξεχνάμε!- πολιτική μας ηγεσία, βρίσκουμε ικανοποίηση στις ποδοσφαιρικές ικανότητες του Μπουφφόν και του Ντι Νάπολι... Λογικό. Αυτοί είναι πιο αξιόπιστοι από τους πολιτικούς μας άρχοντες.




 (*) Για την πραγματική σχέση τής πολιτικής με το ποδόσφαιρο, διαβάστε το θαυμάσιο βιβλίο των Νίκου Μπογιόπουλου και Δημήτρη Μηλάκα "Ποδόσφαιρο - Μια θρησκεία χωρίς απίστους" (εκδόσεις Λιβάνη, σελ. 285, 15 ευρώ)

ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΕΞΗ ΠΟΥ ΝΑ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ;

ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΕΞΗ ΠΟΥ ΝΑ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ; 

Στην Πορτογαλία, ο πρωθυπουργός κάλεσε προ μηνών τους νέους αν δεν βρίσκουν δουλειά, να μεταναστεύσουν…




Στην Ισπανία του 25% των ανέργων, η χώρα μπήκε και επισήμως σε μνημόνιο νέας λαϊκής λεηλασίας ως «αντισταθμιστικό» για την παροχή νέου πακτωλού δισεκατομμυρίων στις τράπεζες…




Στη Γαλλία, οι φορείς οργάνωσης συσσιτίων ζήτησαν επιπλέον 5 εκατομμύρια ευρώ ενίσχυση, αφού αδυνατούν πλέον να ανταποκριθούν στην αυξημένη ζήτηση μερίδων σίτισης προς τους απόρους που πολλαπλασιάζονται…




Στην Ιρλανδία, νέες μειώσεις στα κοινωνικά βοηθήματα προς αναπήρους, στα επιδόματα τέκνων και αυξήσεις στο πετρέλαιο θέρμανσης για ευπαθείς οικονομικά ομάδες…




Στην Ιταλία, οι υπηρεσίες αγνοούν τον πραγματικό αριθμό των χιλιάδων αυτοκτονιών λόγω της κρίσης…




Στη Γερμανία, οι δαπάνες για τους εκμισθωμένους από τα «δουλεμπορικά» γραφεία εργαζόμενους, από τα πολυεθνικά πιράνχας, όπως η «Ζήμενς», δεν εγγράφονται στις δαπάνες για μισθούς, αλλά στις «δαπάνες για υλικά»…




Αυτή είναι η «Ευρώπη» τους…
Οσο για την Αμερική των δεκάδων εκατομμυρίων πάμφτωχων, ανασφάλιστων και περιθωριοποιημένων, ο «δημοκράτης» Ομπάμα , ο… σύμμαχος των κάθε λογής εγχώριων «διαπραγματευτών» μας, επικύρωσε το νόμο που προβλέπει την εκταμίευση πάνω από 660 δισ. δολάρια για την ενίσχυση της πολεμικής ετοιμότητας των ΗΠΑ…




Υπάρχει, άραγε, λέξη που να περιγράφει όλη αυτή
την απανθρωπιά,
την αγριότητα,
τον «παραλογισμό» και
τη βαρβαρότητα;




Υπάρχει. Μία και μόνο λέξη: «Καπιταλισμός».








Του Ν. Μπογιόπουλου (www.rizospastis.gr)




  
 Αναρτήθηκε από Aristera sti Mitilini

Το τέλος της γαλλικής κυριαρχίας στο Βιετνάμ

ΝΤΙΕΝ ΜΠΙΕΝ ΦΟΥ

Το τέλος της γαλλικής κυριαρχίας στο Βιετνάμ

Ο Χο Τσι Μινχ, ηγέτης των κομμουνιστών Βιετμίνχ, επιθεωρεί ένα άλογο προτού ξεκινήσει για μια επιχείρηση κατά των Γάλλων το 1947

Στις 20 Νοέμβρη του 1953 ο επικεφαλής των γαλλικών αποικιακών στρατιωτικών δυνάμεων στην Ινδοκίνα στρατηγός Ανρί Ναβάρ έστελνε προς την κυβέρνησή του το παρακάτω εμπιστευτικό μήνυμα: «Επειδή άνοδος μεραρχίας 316 προς ΒΑ απειλεί σοβαρώς Λαϊτσάου και σημαίνει καταστροφή συντόμως ημετέρων μακί, απεφάσισα δράση στο Ντιέν Μπιέν Φου που ήταν προβλεπόμενη βάση επιχειρήσεων της 316 και που ανακατάληψή του εξασφαλίσει επίσης κάλυψη Λουάνγκ Πραμπάνγκ, που διαφορετικά θα κινδύνευε σε λίγες βδομάδες. Επιχείρηση άρχισε σήμερα πρωί 10.30΄ με εξαπόλυση πρώτου κύματος δύο ταγμάτων αλεξιπτωτιστών. Δεύτερο κύμα αποτελείται από τάγμα ενισχυμένο από συστοιχίες κανονιών των 75 και εξαπολύθηκε 15.00΄. Αγκίστρωση στο κέντρο της πόλεως αναγγέλθηκε νωρίς το απόγευμα και έληξε προς όφελός μας. Επιχείρηση αερομεταφερόμενων δυνάμεων συνεχιστεί αύριο με πτώση τριών ακόμη ταγμάτων αλεξιπτωτιστών. Προβλέπεται δράση λαοτινών δυνάμεων για δημιουργία χερσαίας επικοινωνίας μεταξύ Λουάνγκ Πραμπάνγκ και Ντιέν Μπιέν Φου. Οταν αποκατασταθεί επικοινωνία, Ντιέν Μπιέν Φου κρατηθεί από μεικτό απόσπασμα δυνάμεων Βορείου Βιετνάμ και Λάος»¹.

Η επιχείρηση, που έφερε την κωδική ονομασία ΚΑΣΤΩΡ, εξελίχθηκε χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες για τους Γάλλους. Στις 21 Νοέμβρη το Ντιέν Μπιέν Φου και η γύρω από αυτό περιοχή στο Βορειοδυτικό Βιετνάμ περνούσε ολοκληρωτικά υπό τον γαλλικό έλεγχο. Οι δυνάμεις των Βιετναμέζων μαχητών ηττήθηκαν σχετικά εύκολα. «Οι αλεξιπτωτιστές - γράφει ο Ρεϊμόν Καρτιέ² - έπεσαν πάνω στο τάγμα 910 καθώς έκανε ασκήσεις και το διέλυσαν σκοτώνοντας 60 από τους άνδρες του. Οι ίδιοι είχαν 14 νεκρούς και ανάμεσά τους το γιατρό - λοχαγό Ρε που έκανε το πρώτο πήδημα σε μάχη. Οι ενισχύσεις έφτασαν όπως είχε προβλεφτεί. Μια μπουλντόζα που ξέφυγε κατά λάθος, έπεσε σαν πέτρα από ψηλά και βούλιαξε μέσα στο χώμα σαν μετεωρίτης. Μια άλλη κρεμασμένη από 24 αλεξίπτωτα, κατέβηκε λικνιζόμενη μεγαλοπρεπώς, σαν ελέφαντας, υπό τις επευφημίες ολόκληρης της κοιλάδας. Υπήρχε η ελπίδα ότι το έδαφος θα ήταν κατάλληλο για ''ντακότες'' πριν περάσει μία βδομάδα. Το ηθικό βρισκόταν σε υψηλό σημείο».

Χαράκωμα στο Ντιέν Μπιέν Φου Μάρτης 1954. Ο Χο Τσι Μινχ επιστέγασε τον ανταρτοπόλεμό του με τη νίκη, όταν ο στρατιωτικός του επιτελάρχης Βο Νγκουγιέν Γκιάπ, κατέλαβε τη γαλλική τοποθεσία στις 7 Μάη του 1954

Λίγους μήνες αργότερα η εικόνα θα ήταν εντελώς διαφορετική. Πριν όμως πάμε εκεί, ας στρέψουμε τη ματιά μας στο παρελθόν για να γνωριστούμε με τους πρωταγωνιστές τούτης της ιστορίας.

Η γαλλική παρουσία στην Ινδοκίνα

Ολες οι βρώμικες δουλιές γίνονται πάντοτε στο όνομα ενός ιερού σκοπού. Αυτός είναι ο κανόνας της ιστορίας των ταξικών κοινωνιών κι απ' αυτόν δε θα μπορούσε να εξαιρεθεί η αποικιακή πολιτική της Γαλλίας στην Ινδοκίνα. Τα γαλλικά στρατεύματα εισέβαλαν στο Βιετνάμ στα 1858 με το πρόσχημα πως ήθελαν να προστατεύσουν τους καθολικούς ιεραποστόλους, αλλά η αντίσταση του ντόπιου πληθυσμού υπήρξε ισχυρή. Στα 1867 ολόκληρο το Νότιο Βιετνάμ έγινε γαλλική αποικία ενώ από το 1863 η γειτονική Καμπότζη είχε μετατραπεί σε γαλλικό προτεκτοράτο³.

Από τις αρχές της 9ης δεκαετίας του 19ου αιώνα, η Γαλλία ενέτεινε τις προσπάθειές της για να καθυποτάξει ολόκληρο το Βιετνάμ. Στα 1884 άρχισε πόλεμο κατά της Κίνας για να την εξαναγκάσει να παραιτηθεί από τα κυριαρχικά της δικαιώματα εκεί. Οι συγκρούσεις ήταν σφοδρές και οι ήττες του γαλλικού στρατού πολλές και αλλεπάλληλες αλλά τελικά έγινε κατορθωτό, προς το τέλος του προαναφερόμενου αιώνα, να μετατραπεί το Βιετνάμ σε γαλλικό προτεκτοράτο⁴. «Στα 1900 - γράφει ο Λουί Σορέλ⁵ - η Γαλλία κυριαρχούσε στο μεγαλύτερο μέρος της ινδοκινεζικής χερσονήσου. Οι Γάλλοι είχαν επικρατήσει στην αυτοκρατορία του Βιετνάμ (που την αποτελούσαν οι επαρχίες του Τογκίνου, του Ανάμ και της Κοχιγκίνας) και στα βασίλεια της Καμπότζης και του Λάος. Απ' όλες αυτές τις χώρες μόνο μία - το Λάος - είχε τεθεί θεληματικά κάτω από τη γαλλική προστασία. Οι υπόλοιπες είχαν υποταχθεί ύστερα από μια σειρά πολέμων που άρχισαν στα 1863». Σχολιάζοντας την αποικιακή πολιτική της Γαλλίας αυτής της περιόδου, ο Λένιν σημείωνε πως όλη η ιστορία της Τρίτης Γαλλικής Δημοκρατίας είναι η ιστορία «της πιο βρωμερής αποικιακής και χρηματιστικής ληστείας»⁶. Κάνοντας μια σύνοψη των στόχων των Γάλλων αποικιοκρατών, οι Βιετναμέζοι ιστορικοί σημειώνουν⁷: «Σκοπός των Γάλλων αποικιοκρατών ήταν να μετατρέψουν τη χώρα σε αγορά για τα εμπορεύματά τους, να αρπάξουν τις πρώτες ύλες μας, να εκμεταλλευτούν την εργατική μας δύναμη σε εξευτελιστική τιμή, να υποχρεώσουν το λαό μας να τους χρησιμεύσει σαν κρέας για τα κανόνια. Διατηρούσαν το φεουδαρχικό καθεστώς για να το κάνουν ένα εργαλείο καταπίεσης και εκμετάλλευσης του πληθυσμού, χώρισαν τη χώρα μας σε τρία ''Κι'' (περιοχές) με διαφορετικές μορφές διοίκησης και νομοθεσίας και εφάρμοσαν μια πολιτική σκοταδισμού που απέβλεπε στο να αποβλακώσει το λαό μας».

Το επιτελείο των Γάλλων αποικιοκρατών: Ο στρατηγός Κονί (αριστερά), διοικητής των δυνάμεων του Τονκίν, συσκέπτεται με το στρατηγό Ναβάρ, αριστράτηγο των Γάλλων στην Ινδοκίνα (με το πηλίκιο) στο Ντιέν Μπιέν Φου. Ο Ντε Καστρί (διοικητής της φρουράς που αιχμαλωτίστηκε όταν κατελήφθη η τοποθεσία) είναι ανάμεσα στους δύο

Ενδιαφέρουσες πληροφορίες για την αποικιακή πολιτική των Γάλλων στο Βιετνάμ δίνει και ο Stelio Marchese, ο οποίος γράφει⁸: «Η γαλλική αποικιακή πολιτική στην Ινδοκίνα εμπνεόταν από ταπεινές αρχές μονοπωλιακής οικονομίας σαφώς διαχωρισμένες από τα πραγματικά συμφέροντα του τόπου. Αυτός ο διαχωρισμός σήμαινε, στην πράξη, μέσω μιας αστυνομικής νομοθεσίας φανερά καταπιεστικής, την ανακοπή της από αιώνες πορείας προς το νότο που προοριζόταν πια σχεδόν αποκλειστικά για την αποικιακή εκμετάλλευση, την απαγόρευση στους Βιετναμίτες να έχουν την οποιαδήποτε νέα οικονομική δραστηριότητα και τον περιορισμό των παλιών τους απασχολήσεων και ιδιαίτερα της βιοτεχνίας και των μικροβιομηχανιών. Σήμαινε εξάλλου μια αμείλικτη αφαίμαξη των πενιχρών οικονομικών πόρων της βιετναμέζικης μάζας με εφοριακή πίεση που ασκούσαν τέσσερις κύριοι κλάδοι: ο κτηματικός φόρος, τα μονοπώλια του αλατιού, του οινοπνεύματος και του οπίου. Στους Βιετναμίτες απαγορευόταν η άνοδος σε μέσους και ανώτερους βαθμούς της διοικήσεως. Μ' αυτόν το στόχο στα σχολεία απαγορευόταν η διάδοση της γαλλικής κουλτούρας. Μόνον από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας επετράπη σε ελάχιστες σχολές να προσφέρουν συγχρόνως μια ανάμεικτη γαλλοβιετναμική εκπαίδευση».

Η όψη του πολέμου στην Ινδοκίνα: Το απαραίτητο συρματόπλεγμα, το στρατιωτικό φορτηγό και η απελπισμένη αλυσίδα των χωρικών, που η ακατάπαυστη ανθρωποσφαγή, τους έχει οπλίσει με απάθεια, ακόμα και στο θέαμα της αιμόφυρτης κοπέλας που κουβαλά ο στρατιώτης

Η γαλλική αποικιακή κυριαρχία στο Βιετνάμ διατηρήθηκε ως τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο αλλά μόλις τα χιτλερικά στρατεύματα κατέλαβαν τη Γαλλία και οι Γιαπωνέζοι επιτέθηκαν στην Ινδοκίνα, οι Γάλλοι αποικιστές συνθηκολόγησαν με αποτέλεσμα η περιοχή να βρεθεί υπό το καθεστώς της γιαπωνέζικής φασιστικής κατοχής. Ομως το αποικιοκρατικό γαλλικό καθεστώς στο Βιετνάμ κατάφερε και πάλι να σταθεί στα πόδια του με τη βοήθεια των κινεζικών αντιδραστικών δυνάμεων, τη βοήθεια της Αγγλίας και φυσικά των ΗΠΑ. Πριν όμως αναφερθούμε σ' αυτό το γεγονός, ας παρακολουθήσουμε την αντίσταση του βιετναμέζικού λαού κατά των Γάλλων αποικιοκρατών σ' ορισμένους από τους βασικούς σταθμούς.

Ο αντιαποικιακός αγώνας των Βιετναμέζων

Οι Γάλλοι αποικιοκράτες από την πρώτη στιγμή που πάτησαν το πόδι τους στο Βιετνάμ βρήκαν ισχυρή αντίσταση από τον ντόπιο πληθυσμό. Παρά το γεγονός ότι η τάξη των τσιφλικάδων πολύ γρήγορα βρήκε το δρόμο του συμβιβασμού με τους κατακτητές, ο βιετναμέζικος λαός εξεγέρθηκε κατ' επανάληψη, πήρε τα όπλα και υπεράσπισε την πατρίδα του με κάθε μέσο. Η αντίσταση του λαού ήταν τέτοια που οι αποικιστές χρειάστηκαν περίπου 30 χρόνια (1858-1884) για να εγκαταστήσουν το μηχανισμό κυριαρχίας τους. Ενα μηχανισμό όμως που ποτέ δεν ήταν σταθερός και που πάντα κλυδωνιζόταν από τις εκδηλώσεις της λαϊκής αντίστασης.

Αφίσα των Βιετμίνχ που παριστά την καταστροφή του γαλλικού στρατού το 1945 στο εκστρατευτικό σώμα της Ινδοκίνας

Ο αντιστασιακός αγώνας του λαού του Βιετνάμ κατάφερε να πάρει ουσιαστικό περιεχόμενο και σαφή προσανατολισμό, όταν την πρωτοβουλία των κινήσεων την πήρε η εργατική τάξη και το κόμμα της. Οι τσιφλικάδες, όπως προαναφέραμε, είχαν συμβιβαστεί με τους αποικιστές, ενώ η αστική τάξη για λόγους ιστορικούς, που οφείλονται και στον τρόπο που οικοδομήθηκε το αποικιοκρατικό καθεστώς, ουδέποτε κατάφερε να αποκτήσει μια ισχυρή κοινωνικοπολιτική βάση. «Σ' αυτό το καθεστώς καταπιεστικού διαχωρισμού - γράφει ο Stelio Marchese⁹ - ξεχώριζε η προνομιακή μεταχείριση στον οικονομικό, φορολογικό και διοικητικό τομέα λίγων Βιετναμιτών, υποδουλωμένων στο αποικιακό καθεστώς, που οι Γάλλοι τους πλήρωναν με εκχωρήσεις κτημάτων στο νότο, αγροτικές πιστώσεις, πρατήρια για την πώληση ειδών του μονοπωλίου και αστυνομική προστασία. Αυτό το φαινόμενο δεν παρατηρήθηκε σε μεγάλη έκταση, ώστε να δημιουργήσει μια αληθινή αστική τάξη, φιλικά διακείμενη προς τους Γάλλους, είτε γιατί σε μια οικονομία όπως η βιετναμική της περιόδου του αποικισμού οι δυνατότητες συσσώρευσης του κεφαλαίου ήταν πραγματικά περιορισμένες, ακόμα και στον προνομιούχο τομέα της τοκογλυφίας, είτε γιατί το συνηθισμένο αντίτιμο αυτού του προνομίου ήταν η απομόνωση από το λαό στο μέσον του οποίου οι άνθρωποι αυτοί έπρεπε να ζήσουν».

Το Βιετναμέζικο Κομμουνιστικό Κόμμα γεννήθηκε στις 3 Φλεβάρη του 1930 και τον Οκτώβρη του ιδίου έτους μετονομάστηκε σε ΚΚ Ινδοκίνας. Ηγετική φυσιογνωμία από το ξεκίνημα του κόμματος υπήρξε ο Ντγκουγιέν Ε-Κουόκ, γνωστός παγκοσμίως με το όνομα Χο Τσι Μιν. Πρόκειται για έναν επαναστάτη, που, όπως ο ίδιος έλεγε, την επανάσταση δεν την είχε διδαχθεί στη Μόσχα, αλλά στο Παρίσι, δεδομένου ότι έζησε εκεί, είχε συμμετάσχει στην ίδρυση του Γαλλικού ΚΚ το Δεκέμβρη του 1920 και είχε πάρει ενεργό μέρος στους επαναστατικούς αγώνες της γαλλικής εργατικής τάξης¹⁰. Υπήρξε μάλιστα υπεύθυνος του Γαλλικού ΚΚ για τα αποικιακά ζητήματα. Στη δεκαετία του 1920 ο Χο Τσι Μιν ταξίδεψε πολλές φορές στη Σοβιετική Ενωση, όπου συμμετείχε στην ίδρυση του Γραφείου Νοτιοανατολικής Ασίας της Κομιντέρν, στην ίδρυση της Αγροτικής Διεθνούς και σε άλλες εκδηλώσεις του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος. Βρέθηκε επίσης από το 1924 στην Καντόνα, ως μέλος του κλιμακίου της Κομιντέρν κι έζησε από κοντά την κινέζικη επανάσταση¹¹.

Η ίδρυση του ΚΚ αποτέλεσε τη μεγάλη στροφή στους αντιαποικιακούς αγώνες του βιετναμέζικου λαού, οι οποίοι έγιναν πλέον οργανικό στοιχείο της προλεταριακής επανάστασης. Οι εξελίξεις μάλιστα υποχρέωσαν πολύ γρήγορα τους κομμουνιστές να αποδείξουν, ως οργανωμένη πλέον πολιτική δύναμη, αν ήταν σε θέση να ανταποκριθούν στην ιστορική τους αποστολή. Η ευκαιρία δόθηκε, όταν ταυτόχρονα με την ίδρυση του κόμματος ξέσπασε ένα νέο επαναστατικό - εθνικοαπελευθερωτικό - αντιαποικιακό κύμα στη χώρα. Ηταν Φλεβάρης του '30 όταν ξέσπασε το κύμα αυτό με την απεργία 3.000 εργατών του αγροκτήματος Φου Ριένγκ στο Κοσινσίν. Ακολούθησαν απεργία 4.000 εργατών της βαμβακοτεχνίας του Ναμ Ντιν στο Μπακ Μπο το Μάρτη και απεργία 400 εργατών του εργοστασίου σπίρτων και του πριονιστηρίου του Μπεν Θούι στο Τρουνγκ, τον Απρίλη. Από την Πρωτομαγιά του 1930 η επαναστατική πλημμυρίδα σκέπασε όλη τη χώρα με χιλιάδες εργατικές απεργίες, αγροτικές διαδηλώσεις, σχολικές απεργίες, κλείσιμο της αγοράς κ.ο.κ. «Στις ακτές των δύο επαρχιών του Κεντρικού Βιετνάμ (Νγκε - Αν και Χα - Τσιν) - γράφουν οι Σοβιετικοί ιστορικοί¹² - οι ξεσηκωμένοι αγρότες με επικεφαλής τους κομμουνιστές συγκρότησαν σοβιέτ και πήραν την εξουσία στα χέρια τους. Στα χωριά συγκροτήθηκαν επιτροπές για να εφαρμόσουν την αγροτική μεταρρύθμιση».

Τέτοιας έκτασης γεγονότα συνέβησαν, αλλά στο τέλος οι Γάλλοι αποικιστές κατάφεραν να καταστείλουν την εξέγερση, χωρίς όμως να μπορέσουν να συντρίψουν το επαναστατικό κίνημα.

Νέα άνοδο το κίνημα γνώρισε στην περίοδο 1936-39, όπου στο πλαίσιο της εφαρμογής των αποφάσεων του 7ου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς, προώθησε την πολιτική της συγκρότησης ενός Λαϊκού Αντιιμπεριαλιστικού Ινδοκινεζικού Μετώπου, το οποίο στη συνέχεια μετατράπηκε σε Δημοκρατικό Ινδοκινεζικό Μέτωπο.

Στις αρχές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου το ΚΚ Ινδοκίνας έθεσε το ζήτημα της προετοιμασίας της ένοπλης εξέγερσης. Στην 6η (1939), στην 7η (1940) και στην 8η (1941) ολομέλεια της ΚΕ του πάρθηκε η απόφαση να θεωρηθεί σαν πρωτεύον το ζήτημα της εθνικής απελευθέρωσης. «Ηταν ανάγκη - γράφει ο Α. Σ. Βορόνιν¹³ - να δημιουργηθούν ένοπλες οργανώσεις των εργαζόμενων μαζών και επαναστατικός στρατός και, συνδυάζοντας σωστά τον πολιτικό αγώνα με τον ένοπλο, να προχωρήσει η προετοιμασία της γενικής ένοπλης εξέγερσης, με σκοπό την κατάληψη της εξουσίας». Η πρώτη μονάδα του λαϊκού στρατού δημιουργήθηκε στις 22/12/1944 και η εξέλιξή του από κει και πέρα υπήρξε ραγδαία. Πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι η 8η ολομέλεια της ΚΕ του Κόμματος πήρε την ιστορική απόφαση της δημιουργίας της Ομοσπονδίας για την Ανεξαρτησία του Βιετνάμ, που έμεινε στην ιστορία με τη σύντομη ονομασία της Βιετ- Μιν. Μια ομοσπονδία στην οποία συμπεριλήφθηκαν οι Ενώσεις των διαφορετικών λαϊκών τάξεων και στρωμάτων.

Η κορύφωση του εθνικοαπελευθερωτικού - επαναστατικού αγώνα στο Βιετνάμ ήρθε τον Αύγουστο του 1945 και σ' αυτό συνέβαλε η ήττα του φασιστικού άξονα σε παγκόσμιο επίπεδο και η πάλη του βιετναμέζικου λαού σε συνδυασμό με την ήττα και συνθηκολόγηση της Ιαπωνίας. Στις 13 Αυγούστου το ΚΚ αποφάσισε τη γενική εξέγερση και τρεις μέρες αργότερα στο Συνέδριο των Αντιπροσώπων του Λαού, που συγκάλεσε το Βιετ Μιν, υιοθετήθηκαν οι «10 μεγάλες πολιτικές αρχές» της οργάνωσης, καταρτίστηκε η διαταγή της γενικής ένοπλης εξέγερσης και εκλέχτηκε Κεντρική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης, δηλαδή προσωρινή κυβέρνηση, με πρόεδρο τον Χο Τσι Μιν. Στις 19 Αυγούστου η εξέγερση στέφθηκε με επιτυχία στο Ανόι, στις 23 Αυγούστου θριάμβευσε στο Χουέ και στις 25 Αυγούστου στη Σαϊγκόν. Σε διάστημα 11 ημερών η νικηφόρα εξέγερση ήταν γεγονός σε όλο το Βιετνάμ. Στις 2 Σεπτέμβρη του 1945 ο Χο Τσι Μιν διάβασε τη Δήλωση Ανεξαρτησίας του Βιετνάμ, με την οποία η χώρα ονομαζόταν Λαϊκή Δημοκρατία¹⁴.

Το Βιετνάμ μετά τον πόλεμο - Η παλινόρθωση της αποικιοκρατίας

Η δημιουργία της Λαϊκής Δημοκρατίας του Βιετνάμ δεν έφερε αμέσως και την απελευθέρωση του λαού της χώρας. Οι αποικιοκράτες - ιμπεριαλιστές δεν παραδέχτηκαν την ήττα τους, παρά μόνο όταν αυτή κατέστη ολοκληρωτική. Στην αρχή και με πρόσχημα την καταδίωξη των Ιαπώνων το Νότιο Βιετνάμ καταλήφθηκε από αγγλικά στρατεύματα και το Βόρειο Βιετνάμ από κινέζικα στρατεύματα του Τσανγκ Κάι Σεκ. Σύντομα ήρθαν και οι Γάλλοι, που ήταν στη Σαϊγκόν και άλλες πόλεις του Νότου, αλλά δεν ήταν εύκολο γι' αυτούς να παλινορθώσουν το αποικιοκρατικό τους καθεστώς. Το Φλεβάρη του '46 συμφώνησαν με τον Τσανγκ Κάι Σεκ να αποσύρει τα στρατεύματά του από το Βόρειο Βιετνάμ. Στη συνέχεια η κυβέρνηση του... σοσιαλιστή Λέο Μπλουμ δήλωσε πως θα αναγνωρίσει τη Βιετναμέζικη Λαϊκή Δημοκρατία, με τον όρο ότι η τελευταία θα δεχόταν να γίνει μέλος της Γαλλικής Ενωσης, της Γαλλικής δηλαδή Αποικιοκρατικής Συμπολιτείας. Αρχισαν μάλιστα και διαπραγματεύσεις στο Παρίσι και το Δεκέμβρη του '46 όταν ο Χο Τσι Μιν βρισκόταν στη γαλλική πρωτεύουσα και συνομιλούσε με τον Λέο Μπλουμ τα γαλλικά στρατεύματα άρχιζαν πόλεμο για την παλινόρθωση της αποικιοκρατίας στην Ινδοκίνα, κατέλαβαν την πρωτεύουσα της χώρας, το Ανόι και άλλα στρατηγικά σημεία. Η κυβέρνηση του Χο Τσι Μιν κατέφυγε στη ζούγκλα κι από εκεί άρχισε νέο αγώνα κατά των Γάλλων αποικιστών. Αναλύοντας τη στρατηγική των Γάλλων σ' εκείνες τις συνθήκες, ο David Horowitz σημειώνει¹⁵: «Το νότιο τμήμα συγκέντρωνε το μεγαλύτερο μέρος των γαλλικών επενδύσεων και γρήγορα φάνηκε ότι οι Γάλλοι ήσαν αποφασισμένοι να διαχωρίσουν το τμήμα αυτό από το υπόλοιπο Βιετνάμ. Παράλληλα επέμεναν να διατηρήσουν τον έλεγχο του στρατού και της διπλωματίας του Βιετνάμ, καθώς και τον έλεγχο της νομισματικής πολιτικής και της οικονομίας του».

Βέβαια, πίσω από τη Γαλλία βρίσκονταν οι ΗΠΑ που την ενίσχυαν οικονομικά. «Στην πραγματικότητα - όπως πολύ σωστά επισημαίνει ο Ν. Ψυρούκης¹⁶ - οι Βορειοαμερικανοί ιμπεριαλιστές δεν ενδιαφέρονταν για τη σωτηρία της γαλλικής αποικιακής αυτοκρατορίας. Ζητούσαν να αρπάξουν τα πλούτη της. Και έβλεπαν πως η Γαλλία, με τους αποικιακούς πολέμους, σύντομα θα παρέδιδε τις αποικίες της στην κηδεμονία των ΗΠΑ».

Η γαλλική αποικιοκρατία συντρίβεται στο Ντιεν Μπιεν Φου

Το Βιετνάμ ξαναβρέθηκε λοιπόν κάτω από αποικιακό ζυγό μετά το Β` Παγκόσμιο Πόλεμο και ο λαός του ξεκίνησε ένα νέο αγώνα για την απελευθέρωσή του. Στις 20 Δεκέμβρη του 1946, το ΚΚ Ινδοκίνας και ο Πρόεδρος της χώρας, Χο Τσι Μιν, απηύθυναν έκκληση προς τον βιετναμέζικο λαό ν' αρχίσει παλλαϊκή αντίσταση ενάντια στους αποικιοκράτες μέχρι την ολοκληρωτική απελευθέρωση της χώρας. Ο λαϊκός αντιαποικιακός πόλεμος αγκάλιασε ολόκληρη την Ινδοκίνα και πήρε πρωτοφανείς διαστάσεις ιδιαίτερα μετά τη νίκη της κινεζικής επανάστασης, το 1949. Το 1950, το 90% του Βιετνάμ ήταν απελευθερωμένο και μόνο το 10% ήταν υπό γαλλικό έλεγχο. Επίσης, η κυβέρνηση του Χο Τσι Μιν απόκτησε διεθνές κύρος, μετά την αναγνώρισή της από την ΕΣΣΔ και τις άλλες Λαϊκές Δημοκρατίες.

Την περίοδο των μεταπολεμικών αντιαποικιακών αγώνων του Βιετνάμ, στη χώρα ξεχωρίζει μια κλασική λαϊκή στρατιωτική φυσιογνωμία, ο Βο Ννγκουγιέν Γκιαπ. Μέλος του ΚΚ από την ίδρυσή του, έγινε υπουργός στην κυβέρνηση Εθνικής Απελευθέρωσης. Με στρατιωτικά ζητήματα άρχισε να ασχολείται από το 1944 και από το Δεκέμβρη του 1946 έγινε αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων της Λαϊκής Δημοκρατίας¹⁷. Σ' ένα από τα κείμενά του ο Γκιαπ παρουσιάζει ως εξής την πολεμική μέθοδο του βιετναμέζικου λαού στην περίοδο μετά το Β` Παγκόσμιο Πόλεμο: «Ανταρτοπόλεμος είναι η μορφή αγώνα των μαζών μιας φτωχής και κακοεξοπλισμένης χώρας ενάντια σ' έναν επιθετικό στρατό με καλύτερο υλικό και τεχνικές. Είναι ο τρόπος να διεξάγεις μιαν επανάσταση. Οι αντάρτες στηρίζονται στο ηρωικό πνεύμα για να θριαμβεύσουν πάνω στα μοντέρνα όπλα, αποφεύγοντας τον εχθρό, όταν είναι ισχυρότερος και χτυπώντας τον όταν είναι ασθενέστερος. Αλλοτε σκορπίζοντας, άλλοτε ανασχηματιζόμενοι, άλλοτε φθείροντας, άλλοτε εξοντώνοντας τον εχθρό, είναι αποφασισμένοι να πολεμάνε παντού, έτσι που, οπουδήποτε και αν πηγαίνει ο εχθρός είναι καταποντισμένος σε μια θάλασσα ένοπλου λαού που τον χτυπάει, υποσκάπτοντας το ηθικό του και εξαντλώντας τις δυνάμεις του»¹⁸.

Με αυτήν τη μέθοδο, ο βιετναμέζικος λαός κατάφερε να φτάσει έως την τελική σύγκρουση με τις γαλλικές αποικιοκρατικές δυνάμεις, στο Ντιεν Μπιεν Φου.

Οταν το Νοέμβρη του 1953 ο στρατηγός Ανρί Ναβάρ διέτασσε τις γαλλικές στρατιωτικές δυνάμεις να καταλάβουν το Ντιεν Μπιεν Φου, το έκανε γιατί ήθελε να προλάβει τα χειρότερα, να ελέγξει δηλαδή το ξέσπασμα της επανάστασης απ' άκρη σ' άκρη της Ινδοκίνας και ιδιαίτερα στο Λάος όπου την ίδια χρονιά είχε παρατηρηθεί επέκταση της δράσης των δυνάμεων του Γκιαπ. Κι όπως συμβαίνει με όλες τις κινήσεις απελπισίας, το κλείσιμο ενός ρήγματος δημιουργούσε πολλαπλάσια. Το Ντιεν Μπιεν Φου βρισκόταν βαθιά μέσα στην περιοχή ελέγχου του Βιετ Μιν, σφηνωμένο στην κύρια γραμμή ανεφοδιασμού των ανταρτών από την Κίνα. Ηταν μια ελκυστική στρατιωτική θέση, διέθετε αεροδρόμιο το οποίο είχαν κατασκευάσει οι Ιάπωνες, αλλά ταυτόχρονα είχε το μειονέκτημα ότι απείχε λιγότερο από 160 χλμ. από την κινεζική μεθόριο και περισσότερο από 300 χλμ. από τις βάσεις ανεφοδιασμού των Γάλλων. Ετσι, ο ανεφοδιασμός θα γινόταν από τον αέρα, αλλά με εξάντληση της ακτίνας δράσης των αεροπλάνων¹⁹. Το αποτέλεσμα ήταν αντί το Ντιεν Μπιεν Φου να γίνει ο τάφος των ανταρτών να μετατραπεί σε τάφο της γαλλικής αποικιοκρατίας.

Οι δυνάμεις του Γκιαπ ξεκίνησαν την αντεπίθεση στο Ντιεν Μπιεν Φου από τα τέλη του 1953 και μέσα από έναν διαρκή πόλεμο φθοράς, στις 7 Μάη του 1954, συνέτριψαν το γαλλικό στρατό. Οι συνεχείς ρίψεις Γάλλων αλεξιπτωτιστών απλώς πλήθαιναν τις απώλειες της γαλλικής πλευράς. Η εικόνα που δίνει στην περιγραφή του ο Ρεϊμόν Καρτιέ είναι συγκλονιστική²⁰: «Το πυροβολικό των Βιετ σωπαίνει. Ο θόρυβος που ακούγεται ύστερα θα μείνει για πάντα στη μνήμη των ηττημένων. Είναι τα πατήματα μέσα στη λάσπη χιλιάδων πελμάτων, που πλημμυρίζουν το ερειπωμένο στρατόπεδο και συγκλίνουν προς το αμπρί του στρατηγού. Είναι 5 το απόγευμα. Κάθε αντίσταση έχει σταματήσει. Οι πιο περήφανοι στρατιώτες του γαλλικού στρατού ...παραδίδονται. Οι στρατιώτες του Λαλάντ θα βρουν το δρόμο της εξόδου αποκλεισμένο και θα παραδοθούν. Σκορπισμένοι στον πυθμένα του Ντιεν Μπιεν Φου, 60.000 αλεξίπτωτα σχηματίζουν ένα πελώριο άσπρο σάβανο».

Σαν αποτέλεσμα της νίκης του βιετναμέζικου λαού, ήρθαν οι συμφωνίες για την Ινδοκίνα, που υπογράφηκαν στις 20 Ιούλη του 1954 στη Γενεύη, που καθόρισαν ως διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις αντιμαχόμενες πλευρές τον 17ο παράλληλο. Το Βιετνάμ χωριζόταν σε Βόρειο και Νότιο, αλλά αυτός ο διαχωρισμός, οι συμφωνίες προέβλεπαν ότι θα είναι προσωρινός κι ότι η χώρα σύντομα θα συνενωνόταν. Για να συμβεί όμως αυτό, χρειάστηκε νέος αγώνας του βιετναμέζικου λαού έως το 1975, αυτή τη φορά εναντίον των ΗΠΑ, που είχαν έρθει να αντικαταστήσουν την ηττημένη Γαλλία.

1 Ρεϊμόν Καρτιέ: «Μεταπολεμική Παγκόσμιος Ιστορία», εκδόσεις «Πάπυρος», ΒΙΠΕΡ, τόμος 5ος, σελ. 104

2 στο ίδιο, σελ. 104-105

3 Ακαδημία Επιστημών ΕΣΣΔ: «Παγκόσμια Ιστορία», εκδόσεις «Μέλισσα», τόμος ΣΤ2, σελ. 825.

4 Ακαδημία Επιστημών ΕΣΣΔ: «Παγκόσμια Ιστορία», εκδόσεις «Μέλισσα», τόμος Ζ1, σελ. 127-128.

5 Λουί Σορέλ: «Η Ινδοκίνα υπό τους Γάλλους», στο ΠΑΡΝΕΛ: «Ιστορία του 20ού αιώνα», εκδόσεις «Χρυσός Τύπος», τόμος 1ος, σελ. 316

6 Β. Ι. Λένιν: «Πόλεμος και Επανάσταση», «Απαντα», τόμος 32, εκδόσεις ΣΕ, σελ. 88

7 «Η Εποποιία του Βιετναμέζικου λαού - Σύντομη ιστορία του Κόμματος των Εργαζομένων του Βιετνάμ», εκδόσεις «Τύμφη», Αθήνα 1978, σελ. 11

8 Stelio Marchese: «Η επανάσταση του Βιετνάμ», στο πολύτομο έργο «Ιστορία των Επαναστάσεων», εκδόσεις ΑΚΜΗ, τόμος 1ος, σελ. 60

9 Stelio Marchese, στο ίδιο, σελ. 60

10 «Η Εποποιία του Βιετναμέζικου λαού - Σύντομη ιστορία του Κόμματος των Εργαζομένων του Βιετνάμ», εκδόσεις «Τύμφη», Αθήνα 1978, σελ. 13

11 Stelio Marchese, στο ίδιο, σελ. 77-78

12 Ακαδημία Επιστημών ΕΣΣΔ: «Παγκόσμια Ιστορία», εκδόσεις «Μέλισσα», τόμος, Θ1-Θ2, σελ. 373

13 Α. Σ. Βορόνιν: «Ο αγώνας του βιετναμικού λαού για ανεξαρτησία, ενότητα και σοσιαλισμό», Εκδόσεις ΝΕΑ ΒΙΒΛΙΑ, σελ. 8

14 Ακαδημία Επιστημών ΕΣΣΔ: «Παγκόσμια Ιστορία», εκδόσεις «Μέλισσα», τόμος, Ι1- Ι2, σελ. 777-778

15 David Horowitz: «Από τη Γιάλτα στο Βιετνάμ», εκδόσεις «Κάλβος», σελ. 200.

16 Νίκου Ψυρούκη: «Ιστορία της Αποικιοκρατίας», εκδόσεις «Επικαιρότητα», τόμος Στ', σελ. 383

17 Stelio Marchese, στο ίδιο, σελ. 83

18 Robert Taber: «Θεωρία και πρακτική του ανταρτοπόλεμου - Ο ''πόλεμος του ψύλλου''», εκδόσεις «Κάλβος», σελ. 72

19 Αλιστερ Χορν: «Ντιεν Μπιεν Φου», στο ΠΑΡΝΕΛ: «Ιστορία του 20ού αιώνα», εκδόσεις «Χρυσός Τύπος», τόμος 6ος σελ. 2.262.

20 Ρεϊμόν Καρτιέ, στο ίδιο, σελ. 153-154.

Η ανακήρυξη της Λαϊκής Δημοκρατίας του Βιετνάμ

Η ανακήρυξη της Λαϊκής Δημοκρατίας του Βιετνάμ

Αφίσα της δεκαετίας του '70 με το ουράνιο τόξο να συνδέει τον Χο Τσι Μινχ με τον Τσε Γκεβάρα

Ηταν πρωί, 2 Σεπτέμβρη του 1945, όταν πάνω στο αμερικανικό θωρηκτό «Μισούρι» που ήταν αγκυροβολημένο στον κόλπο του Τόκιο, η Ιαπωνία διά των εκπροσώπων της υπέγραψε τη συνθήκη συνθηκολόγησης, αποδεχόμενη τους όρους που είχε διακηρύξει η διάσκεψη της αντιχιτλερικής συμμαχίας στο Πότσδαμ. Με την υπογραφή της πράξης συνθηκολόγησης ολοκληρώνονταν οι πολεμικές επιχειρήσεις στην Απω Ανατολή και στη λεκάνη του Ειρηνικού ωκεανού και ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος έφτανε τυπικά στο τέρμα του. Η ανθρωπότητα έπαιρνε μια βαθιά ανάσα και οι λαοί άρχιζαν να ονειρεύονται και πάλι ένα καλύτερο, μα προπαντός ένα ειρηνικό μέλλον. Για ορισμένους μάλιστα λαούς, που δεν είχαν ζήσει έστω και μια ώρα λευτεριάς, αφού για δεκαετίες πριν από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο βίωναν την υποδούλωση στο καθεστώς της αποικιοκρατίας, εκείνη η μέρα είχε ξεχωριστή σημασία.

Δύο Σεπτέμβρη 1945. Στην πλατεία Μπα Ντινχ, στο Ανόι μισό εκατομμύριο Βιετναμέζοι ακούν από το στόμα του ηγέτη τους, Χο Τσι Μινχ, ένα ντοκουμέντο ιστορικής σημασίας. Ηταν η Διακήρυξη Ανεξαρτησίας που ανακήρυσσε τη χώρα Λαϊκή Δημοκρατία. Η Διακήρυξη ξεκινούσε με ένα απόσπασμα από τη Διακήρυξη Ανεξαρτησίας των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής του 1776. «Ολοι οι άνθρωποι γεννιούνται ίσοι. Ο δημιουργός μάς έδωσε δικαιώματα απαραβίαστα, το δικαίωμα της ζωής, το δικαίωμα να είμαστε λεύτεροι και το δικαίωμα να δημιουργούμε την ευτυχία μας». Ο Χο Τσι Μινχ εξηγεί: «Αυτός ο αθάνατος λόγος είναι από τη Διακήρυξη Ανεξαρτησίας των Ενωμένων Πολιτειών της Αμερικής το 1776. Με τη γενικότερη σημασία αυτό σημαίνει "Ολοι οι λαοί πάνου στη γη έχουν γεννηθεί ίσοι", όλοι οι λαοί έχουν το δικαίωμα να ζουν, να είναι ευτυχισμένοι, να είναι λεύτεροι. Η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη της Γαλλικής Επαναστάσεως του 1791 διακήρυσσε όμοια: "Οι άνθρωποι γεννιούνται και πεθαίνουν λεύτεροι και ίσοι στα δικαιώματα". Αναντίρρητες αλήθειες είναι αυτά. Κι όμως, για περισσότερο από ογδόντα χρόνια, οι Γάλλοι αποικιοκράτες, ξεφτιλίζοντας τη σημαία της λευτεριάς, της ισότητας, της αδελφότητας, βιάζουν τη γη μας και καταπιέζουν τους συμπατριώτες μας. Οι πράξεις τους είναι διαμετρικά αντίθετες με τα ιδανικά της ανθρωπιάς και της δικαιοσύνης.

Η αποικιοκρατία σε όλο της το μεγαλείο - γυναίκες στρώνουν το δρόμο για να περάσει ο Γάλλος Κυβερνήτης

Στον πολιτικό τομέα, μας έχουν στερήσει όλες τις ελευθερίες.

Μας έχουν επιβάλει νόμους απάνθρωπους. Εχουν εγκαθιδρύσει τρία πολιτικά καθεστώτα διαφορετικά στο Νότο, στο Κέντρο και στο Βορρά, για να καταστρέψουν την εθνική μας ενότητα και να εμποδίσουν την ένωση του λαού μας. Εχουν φτιάξει περισσότερες φυλακές από σχολειά. Λυμαίνονται ανοικτίρμονα το λαό μας. Πνίξανε σε ποτάμια αίμα τις επαναστάσεις μας. Εχουν καταπνίξει τη δημόσια γνώμη και εφαρμόζουν μια πολιτική σκοταδισμού. Μας έχουν επιβάλει τη χρήση του οπίου και του αλκοόλ για να αποδυναμώσουν τη φυλή μας.

Στον οικονομικό τομέα, μας έχουν ρουφήξει και το μεδούλι, έχουν ρίξει το λαό μας στην πιο μαύρη εξαθλίωση και, λεηλατήσει άσπλαχνα τη χώρα μας.

Εχουν συλήσει τα ρυζοχώραφά μας, τα μεταλλεία μας, τα δάση μας, τις πρώτες ύλες μας. Εχουν κρατήσει για τον εαυτό τους το προνόμιο της έκδοσης τραπεζογραμματίων και το μονοπώλιο του εξωτερικού εμπορίου.

Εφευρήκαν και επιβάλανε εκατοντάδες άδικους φόρους, σπρώχνοντας έτσι τους συμπατριώτες μας, προπαντός τους αγρότες και τους εμπόρους, στην εσχάτη φτώχεια. Εμπόδισαν την Εθνική αστική τάξη μας ν' αναπτυχθεί. Εκμεταλλεύτηκαν τους εργάτες μας με τον πιο βάρβαρο τρόπο.

Το Φθινόπωρο του 1940, όταν οι Ιάπωνες φασίστες κατάκλυσαν την Ινδοκίνα για να οργανώσουν νέες πολεμικές βάσεις για τον πόλεμο κατά των συμμάχων, οι Γάλλοι αποικιοκράτες υπόκυψαν παραδίδοντάς τους τη χώρα μας.

Ο Χο Τσι Μινχ στο Συνέδριο του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος το 1920 απ' όπου γεννήθηκε το Γαλλικό ΚΚ

Από τότε, ο λαός μας, κάτου από το διπλό ζυγό των Γιαπωνέζων και των Γάλλων, σφαζόταν κυριολεχτικά. Το αποτέλεσμα ήταν τρομαχτικό. Στους τελευταίους μήνες του χρόνου που πέρασε και στους πρώτους του τρέχοντος, από το Κουάνγκ Τρι μέχρι το Βόρειο Βιετνάμ, περισσότεροι από δύο εκατομμύρια συμπατριώτες μας πέθαναν από πείνα. Στις 9 του τελευταίου Μάρτη, οι Γιαπωνέζοι αφόπλισαν τα γαλλικά στρατεύματα. Οι Γάλλοι αποικιοκράτες έφυγαν ή παραδόθηκαν. Ετσι, πολύ μακριά από το να μας "προστατεύσουν", σε πέντε χρόνια μέσα πούλησαν δύο φορές τη χώρα μας στους Γιαπωνέζους. Προ της 9 Μάρτη, επανειλημμένα, η Ενωση Βιετμίνχ κάλεσε τους Γάλλους να ενωθούν με αυτήν, για να πολεμήσουν τους Γιαπωνέζους. Οι Γάλλοι αποικιοκράτες, αντί ν' απαντήσουν σε αυτό το κάλεσμα, κάνανε ό,τι μπορούσαν εναντίον των παρτιζάνων του Βιετμίνχ. Κατά τη διάλυσή τους, φτάσανε μέχρι τη δολοφονία ενός μεγάλου αριθμού πολιτικών κρατουμένων στις φυλακή του Γιέν Μπάι και στο Κάο Μπανγκ.

Παρ' όλα τούτα, οι συμπατριώτες μας εξακολούθησαν να τηρούν απέναντι στους Γάλλους μια στάση ανθρώπινη και ήπια. Μετά τα γεγονότα της 9 Μάρτη, η Ενωση Βιετμίνχ βοήθησε πολυάριθμους Γάλλους να περάσουν τα σύνορα, έσωσε άλλους από τις γιαπωνέζικες φυλακές και προστάτεψε τη ζωή και τις περιουσίες όλων των Γάλλων.

Οι Γάλλοι δεν τα βρήκαν εύκολα στο Βιετνάμ - Η αντίσταση στο Ναμ Ντινχ το 1883

Πράγματι, μετά το φθινόπωρο του 1940, η χώρα μας έπαψε να είναι αποικία γαλλική για να γίνει γιαπωνέζικη κτήση.

Μετά την παράδοση των Γιαπωνέζων, ολόκληρος ο λαός μας ορθώθηκε για την κατάχτηση της εθνικής του κυριαρχίας και ίδρυσε τη Δημοκρατία του Βιετνάμ. Η αλήθεια είναι πως ο λαός μας πήρε την ανεξαρτησία του από τα χέρια των Γιαπωνέζων και όχι των Γάλλων. Οι Γάλλοι έφυγαν, οι Ιάπωνες παραδόθηκαν, ο αυτοκράτορας Μπάο Ντάι παραιτήθηκε. Ο λαός μας έσπασε όλες τις αλυσίδες που μας βάραιναν περισσότερο από έναν αιώνα, για να κάνει το Βιετνάμ μας μια χώρα ανεξάρτητη. Ο λαός μας, με το ίδιο χτύπημα, ανέτρεψε την εγκαταστημένη από δεκάδες αιώνες μοναρχία, για να ιδρύσει τη Λαϊκή Δημοκρατία.

Για τούτους τους λόγους, εμείς, μέλη της προσωρινής Κυβέρνησης, στο όνομα ολόκληρου του λαού του Βιετνάμ, απελευθερωνόμαστε ολοκληρωτικά από κάθε αποικιακή σχέση με την ιμπεριαλιστική Γαλλία, ακυρώνουμε όλες τις συνθήκες που η Γαλλία υπόγραψε για το Βιετνάμ, καταργούμε όλα τα προνόμια που οι Γάλλοι είχαν σφετεριστεί πάνου στο έδαφός μας.

Ολος ο λαός του Βιετνάμ, εμψυχωμένος με μια θέληση, είναι αποφασισμένος ν' αγωνιστεί μέχρι το τέλος ενάντια σε κάθε επιθετική προσπάθεια των Γάλλων αποικιοκρατών.

Είμαστε πεπεισμένοι πως οι Σύμμαχοι, που έχουν αναγνωρίσει τις αρχές της ισότητας των λαών στις συνδιασκέψεις της Τεχεράνης και του Σαν Φραντζίσκο, δεν μπορούν να μην αναγνωρίσουν την ανεξαρτησία του Βιετνάμ.

Οι διώξεις δε λυγίζουν τους Κομμουνιστές - Τετράδιο με ποιήματα του Χο Τσι Μινχ όταν βρισκόταν φυλακή το 1932 - 1933

Ενας λαός που πεισματικά αντιτάχτηκε για ογδόντα χρόνια στη γαλλική κυριαρχία, ένας λαός που στα τελευταία χρόνια, τοποθετήθηκε αποφασιστικά στο πλευρό των Συμμάχων για να πολεμήσει εναντίον του φασισμού, αυτός ο λαός έχει το δικαίωμα να είναι λεύτερος, αυτός ο λαός έχει το δικαίωμα να είναι ανεξάρτητος.

Για τούτους τους λόγους, εμείς, μέλη της προσωρινής Κυβέρνησης της Λ. Δημοκρατίας του Βιετνάμ, διακηρύττουμε, πανηγυρικά σε ολόκληρο τον κόσμο:

Το Βιετνάμ έχει το δικαίωμα να είναι λεύτερο και ανεξάρτητο και, πραγματικά, έχει γίνει μια χώρα λεύτερη και ανεξάρτητη. Ολος ο λαός του Βιετνάμ είναι αποφασισμένος να κινητοποιήσει όλες τις υλικές και πνευματικές δυνάμεις του, να θυσιάσει τη ζωή και τα αγαθά του για να διαφυλάξει το δικαίωμά του για λευτεριά και ανεξαρτησία»¹.

Στο κείμενο της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας του Βιετνάμ και της ανακήρυξης της χώρας σε Λαϊκή Δημοκρατία, που ήδη παραθέσαμε ολόκληρο, ο Χο Τσι Μινχ κάνει μια συνοπτική αναφορά στα δεινά του βιετναμέζικου λαού από το καθεστώς της αποικιοκρατίας και της γιαπωνέζικης κατοχής. Ας δούμε όμως αναλυτικότερα αυτό το θέμα, την ιστορική διαδρομή δηλαδή αυτού του λαού προς την εθνική και κοινωνική του απελευθέρωση.

Το καθεστώς των αποικιοκρατών

Ηταν Σεπτέμβρης του 1858 όταν τα γαλλικά στρατεύματα, με το πρόσχημα ότι ήθελαν να προστατεύσουν τους καθολικούς ιεραποστόλους, εισέβαλαν στο Βιετνάμ που τότε ήταν φόρου υποτελές στην Κίνα. Η καθυστέρηση της χώρας, που ως κύρια αιτία είχε το φεουδαρχικό σύστημα, οι εμφύλιοι πόλεμοι και οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στις ιθύνουσες κλίκες και οι εξωτερικές δυσκολίες δημιουργούσαν την εντύπωση πως η αποικιακή πολιτική της Γαλλίας δε θα συναντούσε ιδιαίτερες δυσκολίες σε τούτο δω το κομμάτι της Ινδοκίνας. Εντούτοις, όταν ο γαλλικός στρατός αποβιβάστηκε στον όρμο Τουράν συνάντησε μεγάλη αντίσταση από τον ντόπιο πληθυσμό. Πολύ γρήγορα, μάλιστα, σ' ολόκληρη τη χώρα φούντωσε ο παρτιζάνικος πόλεμος, όπου πρωταγωνιστικός ήταν ο ρόλος των αγροτών. Οι Γάλλοι βρήκαν στην κυριολεξία το διάολό τους και σα να μην έφτανε η αντίσταση του βιετναμέζικου λαού είχαν και τον τροπικό πυρετό και τις αρρώστιες που τους θέριζαν. Ομως, δεν παραιτήθηκαν των σχεδίων τους. Στα 1867 ολόκληρο το Νότιο Βιετνάμ έγινε γαλλική αποικία ενώ από το 1863 η γειτονική Καμπότζη είχε μετατραπεί σε γαλλικό προτεκτοράτο².

Πίνακας που αναφέρεται στην εξέγερση του 1930

Από τις αρχές της 9ης δεκαετίας του 19ου αιώνα η Γαλλία ενέτεινε τις προσπάθειές της για να καθυποτάξει ολόκληρο το Βιετνάμ. Στα 1884 άρχισε πόλεμο κατά της Κίνας για να την εξαναγκάσει να παραιτηθεί από τα κυριαρχικά της δικαιώματα εκεί. Οι συγκρούσεις ήταν σφοδρές και οι ήττες του γαλλικού στρατού πολλές και αλλεπάλληλες, αλλά τελικά έγινε κατορθωτό, προς το τέλος εκείνου του αιώνα, να μετατραπεί το Βιετνάμ σε γαλλικό προτεκτοράτο³. «Στα 1900 - γράφει ο Λουί Σορέλ⁴ - η Γαλλία κυριαρχούσε στο μεγαλύτερο μέρος της ινδοκινεζικής χερσονήσου. Οι Γάλλοι είχαν επικρατήσει στην αυτοκρατορία του Βιετνάμ (που την αποτελούσαν οι επαρχίες του Τογκίνου, του Ανάμ και της Κοχιγκίνας) και στα βασίλεια της Καμπότζης και του Λάος. Απ' όλες αυτές τις χώρες μόνο μία - το Λάος - είχε τεθεί θεληματικά κάτω από τη γαλλική προστασία. Οι υπόλοιπες είχαν υποταχθεί ύστερα από μια σειρά πολέμων που άρχισαν στα 1863». Σχολιάζοντας την αποικιακή πολιτική της Γαλλίας, αυτής της περιόδου, ο Λένιν σημείωνε πως όλη η ιστορία της Τρίτης Γαλλικής Δημοκρατίας είναι ιστορία «της πιο βρωμερής αποικιακής και χρηματιστικής ληστείας»^5.

Κάνοντας μια σύνοψη των στόχων των Γάλλων αποικιοκρατών οι Βιετναμέζοι ιστορικοί σημειώνουν⁶: «Σκοπός των Γάλλων αποικιοκρατών ήταν να μετατρέψουν τη χώρα σε αγορά για τα εμπορεύματά τους, να αρπάξουν τις πρώτες ύλες μας, να εκμεταλλευτούν την εργατική μας δύναμη σε εξευτελιστική τιμή, να υποχρεώσουν το λαό μας να τους χρησιμεύσει σαν κρέας για τα κανόνια. Διατηρούσαν το φεουδαρχικό καθεστώς για να το κάνουν ένα εργαλείο καταπίεσης και εκμετάλλευσης του πληθυσμού, χώρισαν τη χώρα μας σε τρία "Κι" (περιοχές) με διαφορετικές μορφές διοίκησης και νομοθεσίας και εφάρμοσαν μια πολιτική σκοταδισμού που απέβλεπε στο να αποβλακώσει το λαό μας».

Ο Χο Τσι Μινχ

Ενδιαφέρουσες πληροφορίες για την αποικιακή πολιτική των Γάλλων στο Βιετνάμ δίνει και ο Stelio Marchese, ο οποίος γράφει⁷: «Η γαλλική αποικιακή πολιτική στην Ινδοκίνα εμπνεόταν ταπεινές αρχές μονοπωλιακής οικονομίας σαφώς διαχωρισμένες από τα πραγματικά συμφέροντα του τόπου. Αυτός ο διαχωρισμός σήμαινε, στην πράξη, μέσω μιας αστυνομικής νομοθεσίας φανερά καταπιεστικής, την ανακοπή της από αιώνες πορείας προς το νότο που προοριζόταν πια σχεδόν αποκλειστικά για την αποικιακή εκμετάλλευση, την απαγόρευση στους Βιετναμίτες να έχουν την οποιαδήποτε νέα οικονομική δραστηριότητα και τον περιορισμό των παλιών τους απασχολήσεων και ιδιαίτερα της βιοτεχνίας και των μικροβιομηχανιών. Σήμαινε εξάλλου μια αμείλικτη αφαίμαξη των πενιχρών οικονομικών πόρων της βιετναμέζικης μάζας με εφοριακή πίεση που ασκούσαν τέσσερις κύριοι κλάδοι: Ο κτηματικός φόρος, τα μονοπώλια του αλατιού, του οινοπνεύματος και του οπίου. Στους Βιετναμίτες απαγορευόταν η άνοδος σε μέσους και ανώτερους βαθμούς της διοικήσεως. Μ' αυτόν τον στόχο στα σχολεία απαγορευόταν η διάδοση της γαλλικής κουλτούρας. Μόνον από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας, επετράπη σε ελάχιστες σχολές να προσφέρουν συγχρόνως μια ανάμεικτη γαλλοβιετναμική εκπαίδευση».

Η γαλλική αποικιακή κυριαρχία στο Βιετνάμ διατηρήθηκε έως τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά μόλις τα χιτλερικά στρατεύματα κατέλαβαν τη Γαλλία και οι Γιαπωνέζοι επιτέθηκαν στην Ινδοκίνα οι Γάλλοι αποικιστές συνθηκολόγησαν, με αποτέλεσμα η περιοχή να βρεθεί υπό το καθεστώς της γιαπωνέζικής φασιστικής κατοχής. Πριν όμως δούμε την εξέλιξη των πραγμάτων στο πλαίσιο του τελευταίου παγκόσμιου πολέμου ας μιλήσουμε, σύντομα, για το πώς ο βιετναμέζικος λαός αντέδρασε στο καθεστώς της αποικιοκρατίας.

Ο αγώνας κατά της αποικιοκρατίας

Οι Γάλλοι αποικιοκράτες από την πρώτη στιγμή που πάτησαν το πόδι τους στο Βιετνάμ - όπως ήδη αναφέραμε - βρήκαν ισχυρή αντίσταση από τον ντόπιο πληθυσμό. Παρά το γεγονός ότι η τάξη των τσιφλικάδων πολύ γρήγορα βρήκε το δρόμο του συμβιβασμού με τους κατακτητές, ο βιετναμέζικος λαός εξεγέρθηκε κατ' επανάληψη, πήρε τα όπλα και υπεράσπισε την πατρίδα του με κάθε μέσο. Η αντίσταση του λαού ήταν τέτοια που οι αποικιστές χρειάστηκαν περίπου 30 χρόνια (1858-1884) για να εγκαταστήσουν το μηχανισμό κυριαρχίας τους. Ενα μηχανισμό όμως που ποτέ δεν ήταν σταθερός και που πάντα κλυδωνιζόταν από τις εκδηλώσεις της λαϊκής αντίστασης. Πώς όμως οι Βιετναμέζοι έφτασαν στις πρώτες απόπειρες μαζικών εξεγέρσεων; Στο ερώτημα αυτό ο Stelio Marchese απαντάει ως εξής⁸: «Οσον αφορά το Βιετνάμ είναι ακριβέστερο να αναρωτηθεί κανείς πώς ο αγώνας για την ανεξαρτησία της χώρας μεταμορφώθηκε σε αγώνα για μια καινούρια αντίληψη της ελευθερίας, με άλλα λόγια σε αγώνα κοινωνικό με επαναστατικές προοπτικές. Πράγματι, η κυρίως αντίσταση είχε ξεκινήσει... όταν οι Γάλλοι είχαν αρχίσει τον εξαποικισμό της Ινδοκίνας και δεν είχε σταματήσει ποτέ εκτός από ορισμένες διακοπές από τον έναν κύκλο αγώνα στον άλλο, κύκλους που κάθε φορά εξαντλούσαν και μια μορφή αντάρτικης εμπειρίας. Πρώτα είχαν δοκιμάσει την ένοπλη αντίσταση του τακτικού στρατού με την υποστήριξη των χωρικών με τις μεθόδους των κρυμμένων χαρακωμάτων και τις παγίδες, που πολλές φορές είχαν αποθαρρύνει τους Κινέζους εισβολείς των περασμένων αιώνων. Υστερα την άρνηση συνεργασίας στη διοίκηση των κατακτητών, την απόκρυψη των φορολογικών βιβλίων, την εγκατάλειψη των συνοριακών περιοχών στο χάος και στους ληστές για να ανακοπεί η προέλαση των Γάλλων προς την καρδιά του βασιλείου, την απροσδόκητη καταστροφή όλων των καθολικών χωριών και των γαλλικών αποστολών που είχαν συμβάλει προσφέροντας το δίκτυο λογιστών και κατασκόπων, απαραίτητο για τη διείσδυση των στρατευμάτων. Υστερα είχαν πειραματιστεί με το σύστημα των επιχειρήσεων που διενεργούσαν επαναστατικές ομάδες, ανεξάρτητες από τα χωριά, που επιχειρούσαν να δημιουργήσουν ζώνες αυτόνομες, εκτός προτεκτοράτου, εφοδιασμένες ακόμη και με εργοστάσιο πυροβόλων όπλων κρυμμένο στα βουνά. Τέλος, στους επαναστάτες είχε μείνει ανοιχτός μόνον ο δρόμος της εξορίας και η ελπίδα να προκαλέσουν εκ των έξω την απελευθερωτική κίνηση... Υστερα από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο είχε ανοίξει ένας καινούριος κύκλος αγώνων που, αυτή τη φορά, ξεπερνούσε την αναζήτηση μιας καινούριας στρατιωτικής στρατηγικής. Το ιδεολογικό περιεχόμενο το είχε. Σ' αυτό συνέβαλαν εξωτερικές πολιτικές επιρροές και συγκεκριμένοι εσωτερικής φύσεως λόγοι της χώρας».

Ο αντιστασιακός αγώνας του λαού του Βιετνάμ κατάφερε να πάρει ουσιαστικό περιεχόμενο και σαφή προσανατολισμό όταν την πρωτοβουλία των κινήσεων την πήρε η εργατική τάξη και το κόμμα της. Οι τσιφλικάδες, όπως προαναφέραμε, είχαν συμβιβαστεί με τους αποικιστές ενώ η αστική τάξη, για λόγους ιστορικούς που οφείλονται και στον τρόπο που οικοδομήθηκε το αποικιοκρατικό καθεστώς, ουδέποτε κατάφερε να αποκτήσει μια ισχυρή κοινωνικοπολιτική βάση. «Σ' αυτό το καθεστώς καταπιεστικού διαχωρισμού - γράφει ο Stelio Marchese⁹ - ξεχώριζε η προνομιακή μεταχείριση στον οικονομικό, φορολογικό και διοικητικό τομέα λίγων Βιετναμιτών υποδουλωμένων στο αποικιακό καθεστώς που οι Γάλλοι τους πλήρωναν με εκχωρήσεις κτημάτων στο νότο, αγροτικές πιστώσεις, πρατήρια για την πώληση ειδών του μονοπωλίου και αστυνομική προστασία. Αυτό το φαινόμενο δεν παρατηρήθηκε σε μεγάλη έκταση ώστε να δημιουργήσει μια αληθινή αστική τάξη, φιλικά διακείμενη προς τους Γάλλους, είτε γιατί σε μια οικονομία όπως η βιετναμική της περιόδου του αποικισμού οι δυνατότητες συσσώρευσης του κεφαλαίου ήταν πραγματικά περιορισμένες, ακόμα και στον προνομιούχο τομέα της τοκογλυφίας, είτε γιατί το συνηθισμένο αντίτιμο αυτού του προνομίου ήταν η απομόνωση από το λαό στο μέσον του οποίου οι άνθρωποι αυτοί έπρεπε να ζήσουν».

Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στην Ινδοκίνα εμφανίστηκαν πολλές μαρξιστικές- κομμουνιστικές ομάδες. Το φαινόμενο αυτό δεν ήταν τυχαίο. Η προδοσία και η χρεοκοπία της Β΄ Διεθνούς από την αρχή του πολέμου και ο νομοτελειακός διαχωρισμός ανάμεσα στην επαναστατική και τη ρεφορμιστική πτέρυγα μέσα στο εργατικό κίνημα οδηγούσαν τους μαρξιστές στο δρόμο της ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος σε επαναστατική βάση. Ανάμεσα σε αυτές τις οργανώσεις ήταν και η Thanh-Nien που είχε επικεφαλής της τον Nguyen Ai Quoc - Ντγκουγιέν Ε - Κουόκ (Χο Τσι Μινχ). Πρόκειται για έναν επαναστάτη που, όπως ο ίδιος έλεγε, την επανάσταση δεν την είχε διδαχθεί στη Μόσχα αλλά στο Παρίσι, δεδομένου ότι έζησε εκεί, είχε συμμετάσχει στην ίδρυση του Γαλλικού ΚΚ το Δεκέμβρη του 1920 και είχε πάρει ενεργό μέρος στους επαναστατικούς αγώνες της γαλλικής εργατικής τάξης¹⁰. Υπήρξε μάλιστα υπεύθυνος του Γαλλικού ΚΚ για τα αποικιακά ζητήματα. Ο Χο Τσι Μινχ ήταν πολύ καλός γνώστης του αποικιακού προβλήματος και για το λόγο αυτό ήταν εξαιρετικά διεισδυτικός και αφοπλιστικά ρεαλιστής όταν αναφερόταν στο θέμα. Σ' ένα άρθρο του που δημοσιεύτηκε στην «Ουμανιτέ» στις 23/5/1923, με τίτλο «Μερικές σκέψεις για το αποικιακό ζήτημα», γράφει: «Από τότε που το Γαλλικό Κόμμα αποδέχτηκε τα "είκοσι ένα σημεία" (σ.σ. εννοεί τους 21 όρους προσχώρησης στην κομμουνιστική Διεθνή) και προσχώρησε στην 3η Διεθνή, ανέλαβε ανάμεσα στ' άλλα καθήκοντα και μια εξαιρετικά λεπτή αποστολή: Την αποικιακή πολιτική. Δεν μπορεί, όπως η 1η και 2η Διεθνής, να περιοριστεί σε εκδηλώσεις καθαρά συναισθηματικές, χωρίς συνέχεια. Αλλά οφείλει να έχει ένα συγκεκριμένο σχέδιο δράσης, μια πολιτική αποτελεσματική και ρεαλιστική. Σε αυτό το θέμα, περισσότερο απ' ό,τι στ' άλλα, το Κόμμα προσκρούει σε πολυάριθμες δυσκολίες». Τις κυριότερες δυσκολίες ο Χο Τσι Μινχ τις εντόπιζε στη μεγάλη έκταση των αποικιών, στην αδιαφορία του προλεταριάτου της μητρόπολης για τις αποικίες, στην άγνοια των ιθαγενών για τα ζητήματα της πάλης των τάξεων και την κομμουνιστική πολιτική, στις προλήψεις που υπήρχαν ανάμεσα στο προλεταριάτο της μητρόπολης και το προλεταριάτο των αποικιών και στη θηριωδία των καταπιεστών. Και κατέληγε: «Μπροστά σε αυτές τις δυσκολίες τι πρέπει να κάμει το κόμμα; Να δυναμώσει την προπαγάνδα του για να νικήσει»¹¹. Το συμπέρασμα φαίνεται απλοϊκό. Στην πραγματικότητα όμως δεν είναι. Ο Χο Τσι Μινχ ζητάει από το Κομμουνιστικό Κόμμα να βγάλει τις εργατικές μάζες από το σκοτάδι της άγνοιας, που ήταν και η βασική αιτία της αδιαφορίας ή των προκαταλήψεών τους. Ζητά το φωτισμό των μαζών, τον οπλισμό τους με επαναστατική θεωρία που θα τις οδηγήσει στην επαναστατική πράξη.

Στη δεκαετία του 1920 ο Χο Τσι Μινχ ταξίδεψε πολλές φορές στη Σοβιετική Ενωση, όπου συμμετείχε στην ίδρυση του Γραφείου Νοτιοανατολικής Ασίας της Κομιντέρν, στην ίδρυση της Αγροτικής Διεθνούς και σε άλλες εκδηλώσεις του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος. Βρέθηκε επίσης από το 1924 στην Καντόνα, ως μέλος του κλιμακίου της Κομιντέρν κι έζησε από κοντά την κινέζικη επανάσταση¹².

Το Βιετναμέζικο Κομμουνιστικό Κόμμα γεννήθηκε στις 3 του Φλεβάρη του 1930 και τον Οκτώβρη του ιδίου έτους μετονομάστηκε σε ΚΚ Ινδοκίνας. Η ίδρυση του ΚΚ αποτέλεσε τη μεγάλη στροφή στους αντιαποικιακούς αγώνες του βιετναμέζικου λαού, οι οποίοι έγιναν πλέον οργανικό στοιχείο της προλεταριακής επανάστασης. «Οι κομμουνιστές - γράφει ο Ν. Ψυρούκης¹³- έριξαν το κέντρο βάρους της δουλιάς τους στην επαρχία Νγκε Αν. Η επιλογή έδειχνε πως ο Χο Τσι Μινχ, ο Ντζιάμπ και οι άλλοι κομμουνιστές ηγέτες διέθεταν από τότε υψηλό επιτελικό πνεύμα. Η περιοχή είχε μεγάλη παράδοση αγώνων της φτωχής αγροτιάς. Σ' αυτή την περιοχή της φτωχής αγροτιάς είχαν ήδη παρουσιαστεί πολλές φορές κινήματα ενάντια στην ξένη κατοχή, ή ενάντια στην καταπίεση της κεντρικής εξουσίας... Στην ίδια περιοχή, οι Γάλλοι αποικιοκράτες είχαν ιδρύσει υφαντουργικά εργοστάσια, εργαστήρια και διάφορες άλλες βιομηχανικές εγκαταστάσεις. Υπήρχε ντόπιο προλεταριάτο. Με άλλα λόγια, η περιοχή είχε αγωνιστικές παραδόσεις και ήταν πρόσφορη για τη συνένωση του αγροτικού και του εργατικού κινήματος».

Οι εξελίξεις υποχρέωσαν πολύ γρήγορα τους κομμουνιστές να αποδείξουν, ως οργανωμένη πλέον πολιτική δύναμη, αν ήταν σε θέση να ανταποκριθούν στην ιστορική τους αποστολή. Η ευκαιρία δόθηκε όταν ταυτόχρονα με την ίδρυση του κόμματος ξέσπασε ένα νέο επαναστατικό- εθνικοαπελευθερωτικό- αντιαποικιακό κύμα στη χώρα. Ηταν Φλεβάρης του '30 όταν ξέσπασε το κύμα αυτό με την απεργία 3.000 του αγροκτήματος Φου Ριένγκ στο Κοσινσίν. Ακολούθησαν απεργία 4.000 εργατών της βαμβακοτεχνίας του Ναμ Ντιν στο Μπακ Μπο το Μάρτη και απεργία 400 εργατών του εργοστασίου σπίρτων και του πριονιστηρίου του Μπεν Θούι στο Τρουνγκ τον Απρίλη. Από την Πρωτομαγιά του 1930 η επαναστατική πλημμυρίδα σκέπασε όλη τη χώρα με χιλιάδες εργατικές απεργίες, αγροτικές διαδηλώσεις, σχολικές απεργίες, κλείσιμο της αγοράς, κ.ο.κ. «Στις ακτές των δύο επαρχιών του Κεντρικού Βιετνάμ (Νγκε Αν και Χα Τσιν) - γράφουν οι Σοβιετικοί ιστορικοί¹⁴ - οι ξεσηκωμένοι αγρότες με επικεφαλής τους κομμουνιστές συγκρότησαν σοβιέτ και πήραν την εξουσία στα χέρια τους. Στα χωριά συγκροτήθηκαν επιτροπές για να εφαρμόσουν την αγροτική μεταρρύθμιση».

Τέτοιας έκτασης γεγονότα συνέβησαν. Αλλά στο τέλος οι Γάλλοι αποικιστές κατάφεραν να καταστείλουν την εξέγερση χωρίς όμως να μπορέσουν να συντρίψουν το επαναστατικό κίνημα.

Νέα άνοδο το κίνημα γνώρισε στην περίοδο 1936-'39 όπου στο πλαίσιο της εφαρμογής των αποφάσεων του 7ου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς προώθησε την πολιτική της συγκρότησης ενός Λαϊκού Αντιιμπεριαλιστικού Ινδοκινεζικού Μετώπου, το οποίο στη συνέχεια μετατράπηκε σε Δημοκρατικό Ινδοκινεζικό Μέτωπο.

Στις αρχές του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου το ΚΚ Ινδοκίνας έθεσε το ζήτημα της προετοιμασίας της ένοπλης εξέγερσης. Στην 6η (1939), στην 7η (1940) και στην 8η (1941) Ολομέλεια της ΚΕ του πάρθηκε η απόφαση να θεωρηθεί ως πρωτεύον το ζήτημα της εθνικής απελευθέρωσης. Ειδικότερα, η 8η Ολομέλεια της ΚΕ του κόμματος πήρε την ιστορική απόφαση της δημιουργίας της Ομοσπονδίας για την Ανεξαρτησία του Βιετνάμ, που έμεινε στην ιστορία με τη σύντομη ονομασία της Βιετ- Μινχ. Επρόκειτο για ένα Μέτωπο στο οποίο συμπεριλήφθηκαν οι Ενώσεις των διαφορετικών λαϊκών τάξεων και στρωμάτων. Η Βιετ-Μινχ ιδρύθηκε το Μάη του 1941 στη μικρή κινεζική περιοχή Τιέν Τσι, στα βόρεια του Κάο Μπανγκ. Στο πρόγραμμα της Βιετ-Μινχ υπογραμμιζόταν ότι η οργάνωση αγωνιζόταν για την ανεξαρτησία της χώρας, για την απαλλαγή της από την αποικιοκρατία με την καταγγελία όλων των αποικιοκρατικών συμφωνιών, για τη συμμαχία του λαού του Βιετνάμ με τις δυνάμεις του αντιφασιστικού μετώπου. Ακόμη, περιλαμβάνονταν μέτρα για την κατοχύρωση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών των πολιτών αλλά και μέτρα για την οικονομική ανάπτυξη της χώρας σε προοδευτική βάση, όπου ήταν σαφής η κατεύθυνση ρήξης με τη φεουδαρχία και τις οικονομικές δομές της αποικιοκρατίας¹⁵.

Αργότερα η λαϊκή οργάνωση απέκτησε και τα ένοπλα τμήματά της. «Ηταν ανάγκη - γράφει ο Α. Σ. Βορόνιν¹⁶ - να δημιουργηθούν ένοπλες οργανώσεις των εργαζόμενων μαζών και επαναστατικός στρατός, και συνδυάζοντας σωστά τον πολιτικό αγώνα με τον ένοπλο, να προχωρήσει η προετοιμασία της γενικής ένοπλης εξέγερσης με σκοπό την κατάληψη της εξουσίας». Η πρώτη μονάδα του λαϊκού στρατού δημιουργήθηκε στις 22/12/1944 και η εξέλιξή του από κει και πέρα υπήρξε ραγδαία. Ομως, ο ήλιος της ανεξαρτησίας για το Βιετνάμ άρχισε να ανατέλλει όταν η Σοβιετική Ενωση - αφού έκλεισε το μέτωπο του πολέμου προς τη Δύση, με τη συνθηκολόγηση της Γερμανίας - στράφηκε προς την ανατολή.

Ο ήλιος της ανεξαρτησίας

Ηταν 8 Αυγούστου του 1945, όταν ο Ιάπωνας πρεσβευτής στη Μόσχα, κλήθηκε στο σοβιετικό υπουργείο Εξωτερικών. Εκεί του ανακοινώθηκε πως η ΕΣΣΔ, πιστή στο συμμαχικό της χρέος, συντάσσεται με την απαίτηση των ΗΠΑ, της Μεγάλης Βρετανίας και της Κίνας για άνευ όρων συνθηκολόγηση των ιαπωνικών ενόπλων δυνάμεων και θεωρεί πως βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση με την Ιαπωνία, από τις 9 Αυγούστου, εφόσον η τελευταία αρνηθεί να εκπληρώσει την αξίωση αυτή¹⁷. Την επομένη, 9 Αυγούστου του 1945, τα σοβιετικά στρατεύματα εξαπέλυσαν ταυτόχρονη επίθεση σε όλο το μέτωπο που είχε μάκρος πάνω από 5 χιλιάδες χιλιόμετρα, από το Ερλιάν στα νότια σύνορα της Μογγολίας ως τον κόλπο Ποσιέτ στην παραθαλάσσια περιοχή.

Η εκστρατεία του Κόκκινου Στρατού στην Απω Ανατολή κράτησε μέχρι τις 2 Σεπτεμβρίου. Στο διάστημα αυτό οι σοβιετικές ένοπλες δυνάμεις συνέτριψαν τον ιαπωνικό στρατό του Κουαντούνγκ στη Βορειοανατολική Κίνα (Μαντζουρία) και στη βόρεια Κορέα, απελευθέρωσαν τη Νότια Σαχαλίνη και τις Κουρίλες νήσους και συντέλεσαν έτσι αποφασιστικά στο να επιταχυνθεί η συνθηκολόγηση της Ιαπωνίας¹⁸.

Η γρήγορη ήττα των ιαπωνικών στρατευμάτων από τον Κόκκινο Στρατό στη Βορειοανατολική Κίνα παρέλυσε τη θέληση του εχθρού για συνέχιση της αντίστασης και είχε μεγάλη επίδραση στο επαναστατικό κίνημα της Ασίας. Η κατάσταση μάλιστα διαμορφωνόταν ιδιαιτέρως ευνοϊκή στην Ανατολική και Νοτιοανατολική Ασία όπου τα ευρωπαϊκά αποικιακά κράτη και οι ΗΠΑ δεν είχαν προλάβει να συγκεντρώσουν στρατεύματα για να εμποδίσουν την ανάπτυξη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα των λαών σ' αυτές τις περιοχές. Στο Βιετνάμ δημιουργήθηκε μια εξαιρετικά ευνοϊκή, για την επανάσταση, κατάσταση την οποία εκμεταλλεύτηκε αμέσως το Κομμουνιστικό Κόμμα. Γράφει ο στρατηγός Γκιάπ¹⁹: «Τον Αύγουστο του 1945, ο Κόκκινος Σοβιετικός Στρατός και οι Συμμαχικές δυνάμεις σύντριψαν το γιαπωνέζικο στρατό. Ο Παγκόσμιος Πόλεμος τελείωσε. Η ήττα των Γερμανών και Γιαπωνέζων φασιστών αποδυνάμωσε σοβαρά το καπιταλιστικό σύστημα. Με τη μεγάλη νίκη της Σοβιετικής Ενωσης, πολλές Λαϊκές Δημοκρατίες είδαν το φως. Από δω και πέρα το σοσιαλιστικό σύστημα ξεπερνά τα σύνορα της μιας μόνον χώρας. Στον κόσμο ανοίγεται μια καινούρια ιστορική περίοδος. Στο Βιετνάμ, μπροστά σε αυτή τη νέα διεθνή συγκυρία, το ΚΚ της Ινδοκίνας και το μέτωπο Βιετ Μινχ καλούν το έθνος σε γενική εξέγερση».

Πράγματι, στις 13 Αυγούστου το ΚΚ αποφάσισε τη γενική εξέγερση και τρεις μέρες αργότερα στο Συνέδριο των Αντιπροσώπων του Λαού που συγκάλεσε το Βιετ Μινχ, υιοθετήθηκαν οι «10 μεγάλες πολιτικές αρχές» της οργάνωσης, καταρτίστηκε η διαταγή της γενικής ένοπλης εξέγερσης και εξελέγη Κεντρική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης, δηλαδή προσωρινή κυβέρνηση, με πρόεδρο τον Χο Τσι Μινχ.

Με τη λήξη του Συνεδρίου ο κομμουνιστής ηγέτης Χο Τσι Μινχ έγραψε το «Προσκλητήριο σε γενική εξέγερση» του βιετναμέζικου λαού, όπου έλεγε²⁰:

«Αγαπητοί συμπατριώτες! Εδώ και τέσσερα χρόνια, σας κάλεσα σε ενότητα, γιατί η ενότητα δίνει τη δύναμη και η δύναμη αυτή είναι το κλειδί για την κατάκτηση της ανεξαρτησίας και της λευτεριάς. Τώρα τα γιαπωνέζικα στρατεύματα βρίσκονται σε αποσύνθεση. Το κίνημα για τη σωτηρία της πατρίδας απλώνεται στη χώρα ολόκληρη. Η Ενωση για την Ανεξαρτησία του Βιετνάμ (Βιετ Μινχ) έχει εκατομμύρια μέλη απ' όλα τα κοινωνικά στρώματα, διανοούμενους, αγρότες, εργάτες, έμπορους, στρατιώτες και από όλες τις εθνότητες, Θο, Νουνγκ, Μουόνγκ, Μαν. Στις γραμμές της, συμπατριώτες μου, νέοι και γέροι, άνδρες και γυναίκες πορεύονται σφιχτοδεμένοι, χωρίς διάκριση πίστης θρησκευτικής ή περιουσίας.

Η ένωση κάλεσε τελευταία το Εθνικό Κογκρέσο του Λαού και αυτό έβγαλε την Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης για να διευθύνει ολόκληρη τη χώρα στην πεισματική μάχη της για την ανεξαρτησία.

Είναι ένα μεγάλο βήμα μπροστά στην ιστορία του Αγώνα που διεξάγει ο λαός μας από έναν αιώνα για τη λευτεριά του. Είναι για τους συμπατριώτες μας ένα δυνατό τονωτικό και για μένα, χαρά απέραντη.

Αλλά δεν μπορούμε να σταματήσουμε εκεί. Ο αγώνας μας θα είναι πολύ μακρύς και σκληρός. Η ήττα των Γιαπωνέζων δε μας κάνει με μιας λεύτερους και ανεξάρτητους. Οφείλουμε να διπλασιάσουμε τις προσπάθειες. Μόνο με την ενότητα και τον αγώνα η χώρα μας θα μπορέσει να ξαναβρεί την ανεξαρτησία της.

Το Βιετ Μινχ χρησιμεύει τώρα σα βάση της ενότητας και του αγώνα του λαού μας. Μπείτε στις γραμμές του Βιετ Μινχ, υποστηρίχτε το και δυναμώστε το πιο πολύ.

Η Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης του Βιετνάμ ισοδυναμεί τούτη τη στιγμή με μια Προσωρινή Κυβέρνηση. Ενωθείτε γύρω της, επαγρυπνήστε για να εκτελούνται σε όλη τη χώρα οι διαταγές της και η πολιτική της. Τότε αναπόφευκτα, η πατρίδα μας θα ξαναποκτήσει γρήγορα την ανεξαρτησία της και ο λαός μας τη λευτεριά του.

Αγαπητοί συμπατριώτες!

Η ώρα η αποφασιστική για τα πεπρωμένα του λαού μας σήμανε. Ορθιοι συμπατριώτες! Ας λευτερωθούμε με τις δικές μας δυνάμεις! Πολυάριθμοι λαοί στον κόσμο ολόκληρο συναγωνίζονται σε φλόγα στον αγώνα για την ανεξαρτησία τους.

Ας μην βραδυπορήσουμε! Προχωρούμε! Εμπρός συμπατριώτες! Παλικαρίσια μπροστά, ας πηγαίνουμε κάτω από τη σημαία του Βιετ Μινχ!».

Το φλογερό αυτό προσκλητήριο έπιασε τόπο και φύτρωσε όπως ο σπόρος στην εύφορη γη. Στις 19 Αυγούστου η εξέγερση στέφθηκε με επιτυχία στο Ανόι, στις 23 Αυγούστου θριάμβευσε στο Χουέ και στις 25 Αυγούστου στη Σαϊγκόν. Σε διάστημα 11 ημερών η νικηφόρα εξέγερση ήταν γεγονός σε όλο το Βιετνάμ. Στις 2 Σεπτεμβρίου του 1945 ο Χο Τσι Μινχ διάβασε τη Διακήρυξη Ανεξαρτησίας του Βιετνάμ με την οποία η χώρα ονομαζόταν Λαϊκή Δημοκρατία. «Η Λαϊκή Δημοκρατία του Βιετνάμ - γράφει ο στρατηγός Γκιάπ²¹- δημιουργήθηκε. Πρώτη Λαϊκή Δημοκρατία στη Νοτιοανατολική Ασία. Αλλά οι ιμπεριαλιστές καραδοκούσαν να πνίξουν στη γέννησή του το δημοκρατικό καθεστώς και να μεταβάλλουν για μια ακόμη φορά το Βιετνάμ σε αποικία. Κύλησαν μόλις τρεις βδομάδες όταν στις 23 Σεπτέμβρη του 1945, το γαλλικό εκστρατευτικό σώμα άνοιξε πυρ στη Σαϊγκόν». Από εκείνη τη στιγμή άρχιζε η δεύτερη φάση της βιετναμέζικης επανάστασης.

1 Χο Τσι Μινχ: «Εκλεκτά έργα», εκδόσεις ΜΝΗΜΗ, σελ. 43-46.

2 Ακαδημία Επιστημών ΕΣΣΔ: «Παγκόσμια Ιστορία», εκδόσεις Μέλισσα, τόμος ΣΤ₂, σελ. 825.

3 Ακαδημία Επιστημών ΕΣΣΔ: «Παγκόσμια Ιστορία», εκδόσεις Μέλισσα, τόμος Ζ₁, σελ. 127-128.

4 Λουί Σορέλ: «Η Ινδοκίνα υπό τους Γάλλους», στο ΠΑΡΝΕΛ: «Ιστορία του 20^ού αιώνα», εκδόσεις Χρυσός Τύπος, τόμος 1^ος σελ. 316.

5 Β. Ι. Λένιν: «Πόλεμος και Επανάσταση», Απαντα, τόμος 32, εκδόσεις Σ.Ε. σελ. 88.

6 «Η Εποποιία του Βιετναμέζικου λαού - Σύντομη ιστορία του Κόμματος των Εργαζομένων του Βιετνάμ», εκδόσεις Τύμφη, Αθήνα 1978, σελ. 11.

7 Stelio Marchese: «Η επανάσταση του Βιετνάμ», στο πολύτομο έργο «Ιστορία των Επαναστάσεων», εκδόσεις ΑΚΜΗ, τόμος 1^ος, σελ. 60.

8 Stelio Marchese, στο ίδιο, σελ. 59.

9 Stelio Marchese, στο ίδιο, σελ. 60.

10 «Η Εποποιία του Βιετναμέζικου λαού - Σύντομη ιστορία του Κόμματος των Εργαζομένων του Βιετνάμ», εκδόσεις Τύμφη, Αθήνα 1978, σελ. 13.

11 Χο Τσι Μινχ: «Εκλεκτά έργα», εκδόσεις ΜΝΗΜΗ, σελ. 15-17.

12 Stelio Marchese, στο ίδιο, σελ. 77-78.

13 Νίκου Ψυρούκη: «Ιστορία της Αποικιοκρατίας», εκδόσεις Επικαιρότητα, τόμος Στ΄, σελ. 118-119.

14 Ακαδημία Επιστημών ΕΣΣΔ: «Παγκόσμια Ιστορία», εκδόσεις Μέλισσα, τόμος, Θ₁- Θ₂, σελ. 373.

15 «Βρώμικοι πόλεμοι», εκδόσεις ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ, τόμος Α΄, σελ. 87- 88.

16 Α. Σ. Βορόνιν: «Ο αγώνας του βιετναμικού λαού για Ανεξαρτησία, ενότητα και σοσιαλισμό», Εκδόσεις ΝΕΑ ΒΙΒΛΙΑ, σελ. 8.

17 Ακαδημία Επιστημών ΕΣΣΔ: «Παγκόσμια Ιστορία», εκδόσεις Μέλισσα, τόμος, Ι₁- Ι₂, σελ. 760.

18 Υπουργείον Αμύνης ΕΣΣΔ: «Β' Παγκόσμιος Πόλεμος 1939-1945», εκδόσεις ΚΥΨΕΛΗ, τόμος Γ΄, σελ. 148-188.

19 Στρατηγού V. N. Giap: «Ντιέν Μπεν Φου και η εποποιία του Βιετνάμ», εκδόσεις ΜΝΗΜΗ, σελ.8-9.

20 Χο Τσι Μινχ: «Εκλεκτά έργα», εκδόσεις ΜΝΗΜΗ, σελ. 41-42

21 Στρατηγού V. N. Giap, στο ίδιο, σελ. 9.

Οι αρχιτέκτονες του τρόμου

Η κτηνωδία των Αμερικανών μέσα από τα κείμενα του Μενέλαου Λουντέμη

Οι αρχιτέκτονες του τρόμου

Ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία θεωρητικά σταμάτησε (μέχρι να δούμε την επόμενη φάση των σχεδίων των χασάπηδων του ΝΑΤΟ) και οι απώλειες σε ανθρώπινους και φυσικούς πόρους έχουν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Μια ευρωπαϊκή ανεξάρτητη χώρα βομβαρδίστηκε από τους Αμερικανούς Γιάνκηδες και τις ΝΑΤΟικές ορντινάντσες τους, επειδή είχε το... θράσος να αντισταθεί στη "νέα τάξη πραγμάτων".Σχολεία, γηροκομεία, τηλεοπτικοί σταθμοί, πρεσβείες, γέφυρες, εργοστάσια τροφίμων, άσυλα ανιάτων, ακόμα και νεκροταφεία ισοπεδώνονται, διότι η ηγεσία ενός υπερήφανου λαού "δε συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις" για να θυμηθούμε τον ποιητή. Ομως οι εγκληματικές τους ενέργειες δεν εμφανίζονται πρώτη φορά στη νεότερη ιστορία. Δεκάδες φορές μετά το Β Παγκόσμιο Πόλεμοαιματοκύλησαν χώρες και λαούς, γιατί έτσι έκριναν. Στο σημερινό μας σημείωμα επιλέξαμε να σας παρουσιάσουμε κάποια αποσπάσματα από το βιβλίο του Μ. Λουντέμη "Οι αρχιτέκτονες του τρόμου", που γράφηκε στα μέσα της δεκαετίας του '60 με αφορμή έναν εξίσου βρώμικο πόλεμο. Τον πόλεμο του Βιετνάμ. Μόνο που εκεί η τεχνολογία δεν τους παρείχε "έξυπνες" βόμβες και οι ΝΑΤΟικοί φονιάδες ήταν λιγότερο αποτελεσματικοί... Το κείμενο του μεγάλου αυτού συγγραφέα είναι κάτι παραπάνω από επίκαιρο. Ας παρακολουθήσουμε ορισμένα αποσπάσματα.

Οι πρωταθλητές της τυραννίας

Οπως σήμερα, αν ρωτηθεί οποιοσδήποτε πολίτης, ποιον θεωρεί δολοφόνο των εθνών, πλην μιας μειοψηφίας που δεν ξεπερνά το 3%, όπως έδειξαν όλες οι έρευνες κοινής γνώμης, θα πάρει την απάντηση: Τους Αμερικανούς. Να πώς προσεγγίζει το θέμα ο Μ. Λ.:

"Αν επιχειρούσαμε να κάνουμε μια δειγματοληψία τυράννων, σίγουρα οι Αμερικάνοι θα 'παιρναν το χρυσό μετάλλιο. Υπάρχει στην ιστορία των κρατών μια συνεχής παράδοση: Να μην εκστρατεύει κανείς ποτέ εναντίον ενός οποιουδήποτε λαού, αν δε γνωρίζει πρώτα την ιστορία του. Αλλά οι Αμερικάνοι δεν τη σεβάστηκαν. Οντας οι ίδιοι ανιστόρητοι, νομίζουν ότι οι λαοί δεν έχουν ιστορία. Περιφρονώντας τα πάντα εκτός απ' την αμάθειά τους, μπήκαν στην πρώτη άδεια αυτοκρατορική βάρκα που βρήκαν μπροστά τους, χωρίς να εξετάσουν ότι η βάρκα αυτή είχε εγκαταλειφτεί προηγουμένους από τους Γάλλους ναυαγούς (σ. σ. μπορούμε να το διαβάσουμε ως Γερμανούς). Κουβάλησαν μάλιστα με φανφάρες και τη σημαία τους, νομίζοντας πως θα την υποδεχτούν με δάκρυα χαράς. Για τους λαούς όμως - όλους τους λαούς - δεν έχει καμία απολύτως σημασία το τι χρώμα έχει η ξένη σημαία που μπήγεται στο στήθος τους. Ολα τα κοντάρια έχουν την ίδια αιχμή. Οι Αμερικάνοι τελευταία δεν ασχολούνται παρά με την εισαγωγή και εξαγωγή ελευθεριών. Η Ελευθερία είναι είδος πρώτης ανάγκης, λένε. Αυτό είναι σωστό. Αλλά οι Αμερικάνοι το παρακάνουν. Η Ελευθερία - σου λένε - είναι και υποχρεωτική. Κι άμα δεν πάρεις τη δόση σου με το καλό, θα στην ταϊσω με το ζόρι. "Αναγκαστική σίτιση". Η θα πάρεις την ελευθερία σου - μπάσταρδε - ή θα σε ξεκάνω...".

Το Βιετ - Ναμ (Γιουγκοσλαβία) καίγεται

Οι εικόνες που θυμίζουν αποκάλυψη και που μας μετέφεραν τα κανάλια μας καθημερινά, από το μαρτυρικό τοπίο της Γιουγκοσλαβίας, αγανακτούν τους πάντες στην Ελλάδα. Μια χώρα που η συντριπτική πλειοψηφία του λαού της - παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του ΠΑΣΟΚ για το αντίθετο - είναι ενάντια στην αμερικανοΝΑΤΟική κτηνωδία. Το ίδιο σκηνικό είχε στηθεί και στο Βιετ - Ναμ. Και τότε οι αθώοι την πλήρωσαν. Οπου υπήρξαν στρατιωτικές αναμετρήσεις, οι γιάνκηδες ηττήθηκαν.

"Ναι, καίγεται. Το γιατί; Το ξέρουμε όλοι. Μα δεν το λέμε όλοι. Υπάρχουν στο κόσμο και μικροί Νέρωνες που απολαμβάνουν τη φωτιά. Ναι, το Βιετ - Ναμ καίγεται. Το Βιετ - Ναμκαίγεται, γιατί δε δέχτηκε να παγώσει. Δε δέχτηκε να χάσει τα νεύρα του, να πουλήσει την περηφάνια του, να βρωμίσει την ψυχή του. Το ξέρουμε όλοι πως όλοι οι εμπρηστές της ιστορίας ήταν πρόσωπα ειδεχθή, πρόσωπα σκοτεινά και απολίτιστα. Και προπάντων εκείνα που υπερηφανεύονται για τον πολιτισμό τους. Οι Αμερικάνοι τυφλωμένοι από την κτηνώδη τους δύναμη ξέχασαν μια παλιά αλήθεια: "Οτι το μεγαλύτερο φως μες τους αιώνες δεν το χύνουν τα κιλοβάτ, αλλά τα πυρπολημένα κορμιά των μαρτύρων..."". Και λίγο παρακάτω σημειώνει: "Μέρα και νύχτα περνούν οι φοιτητές, οι εργάτες, οι νοικοκυρές με φωνές, με ντροπιασμένα μάτια, με ξαγρυπνημένα πρόσωπα: Κύριε Πρόεδρε! Σβήστε κείνη τη φωτιά. Καίγονται τα παιδιά μας.

Μα ο Πρόεδρος ξανανάβει νωχελικά το πούρο του. Και πιάνει ξανά την πένα για να... ζητήσει κι άλλες πιστώσεις. Πιστώσεις για άλλα κανόνια, για άλλες μπόμπες, για να κάψουν κι άλλα ρύζια, κι άλλες ευτυχίες κι άλλους κόσμους... ώσπου να μείνουν μόνοι. Μόνοι σαν τους καταραμένους. Και δε θα υπάρχει κανένας, όχι για να τους τιμωρήσει, αλλά ούτε για να τους λυπηθεί. Κι αυτό θα είναι το πιο επαίσχυντο τέλος τους".

Μια δημοκρατία κατ' όνομα

Οπως όλες οι συμφορές από τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά έγιναν στη Δ. Ευρώπη από κυβερνήσεις όπου συμμετείχαν σοσιαλδημοκράτες, έτσι και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού τα πάντα εκ Δημοκρατικών πορεύονται. Βλέπετε το σύστημα θέλει το άλλοθι της αριστεράς. Τώρα αν είναι αριστερά το ΠΑΣΟΚ ή ο Σρέντερ, αυτό ανήκει στη σφαίρα των επιθεωρησιογράφων μας. Ας διαβάσουμε λοιπόν για την πολυκομματική μονοκρατορία, όπως την ονομάζει ο Μ. Λ.: "Ισως μόνο τώρα, πολλοί Αμερικανοί ανακαλύψουν ότι πολιτικό τους σύστημα δεν είναι δικομματικό, αλλά μονοκομματικό. Οτι η "Δημοκρατία" και η "Ρεπούμπλικα" δεν είναι παρά μια και η αυτή λέξη μεταφρασμένη από τα ελληνικά στα λατινικά. Τώρα θα το ανακάλυψαν ότι όσοι πίστεψαν ότι υπάρχει κι η παραμικρή διαφορά πέσανε θύματα της πιο φτηνής ταχυδακτυλουργίας. Γιατί καλά θα 'ναι να μην ξεχνούμε ότι το κόμμα που διέπραξε το "έγκλημα του αιώνα", που έριξε δηλαδή την ατομική βόμβα, ήταν το προοδευτικότερο απ' τα δυο κόμματα (το Δημοκρατικό) που μάταια πάσκισε να το δημοκρατικοποιήσει ο άτυχος Ρούσβελτ. Κι επίσης ας μην ξεχνάμε ότι ολόκληρη η σπείρα των σημερινών μανιακών προέρχεται από το κόμμα του Λίνκολ... Δυστυχώς στην Αμερική οι λέξεις δεν άρχισαν ακόμα να τιμωρούν. Προπορεύονται τα εργαλεία που εκπυρσοκροτούν. Μα κάποτε οι Αμερικανοί θα πειστούν ότι η πολιτική του γόρδιου δεσμού ανήκει σε πολύ παρωχημένες εποχές κι όποιος επιχειρήσει να την αναβιώσει θα τιμωρηθεί. Εχουν τα δολάρια ήχο, αλλά δεν έχουν ψυχή. Αγοράζεις τους φίλους σου, δεν τους κερδίζεις. Πρέπει να τους αγοράζεις κάθε μέρα. Αλλιώτικα θα σου φύγουν".

Η μετάλλαξη των διανοουμένων

Ο λογοτεχνικός, αλλά παράλληλα και αποκαλυπτικός λόγος του μεγάλου αυτού συγγραφέα, για άλλη μια φορά θέτει το ζήτημα, πού είναι οι σημερινοί διανοούμενοι. Με ελάχιστες εξαιρέσεις παραμπουκωμένοι από πάσης φύσεως και αποχρώσεως επιχορηγήσεις έχουν μουγκαθεί, μήπως και χάσουν κανένα κοψίδι από το ψητό. Αλλά μήπως η μουγκαμάρα δε συνδέεται μόνο με το βόλεμα, αλλά συμβαίνει κάτι σοβαρότερο; Μήπως πρόκειται για ουσιαστική μετάλλαξη και ιδεολογική προσχώρηση στο φιλελευθερισμό κι έτσι αντί για την κριτική στάση απέναντι στο κράτος - ως όφειλαν - να έχουμε την άκρατη υποστήριξή τους σε οποιαδήποτε επιλογή μιας πολιτικής ηγεσίας που η μόνη της έγνοια είναι οι δείκτες του χρηματιστηρίου; Βολεμένοι από τη "φιλοξενία" που τους παρέχουν οι τηλεοράσεις και με εκδηλώσεις - μαϊμούδες, λογής λογής χορηγών, που ελάχιστη σχέση έχουν με τον πολιτισμό, προτιμούν το σταρ σίστεμ και τις αρπαχτές μακριά από το λαό και τα προβλήματά του. Η σοφιστεία "η τέχνη για την τέχνη" ξαναβρίσκεται στο προσκήνιο. Ομως είναι τέτοιος ο κυνισμός κάποιων από τη συνομοταξία αυτή που δε διστάζουν μέσα από "σοβαρά" έντυπα (σ. σ. άλλη μια αντιστροφή της πραγματικότητας το να βαφτίζονται σοβαρά έντυπα που γράφονται κατά παραγγελία διάφορων κέντρων και παράκεντρων που δεν έχουν την παραμικρή σχέση με τον Τύπο) και τηλεοπτικά κανάλια να κάνουν το άσπρο - μαύρο και να ανακαλύπτουν με απίστευτη ευκολία και θρασύτητα "δαίμονες" προς... αφανισμό. Οι περιπτώσεις με τον πόλεμο του Κόλπου, την υπόθεση Οτσαλάν και της Γιουγκοσλαβίας είναι κάτι παραπάνω από χαρακτηριστικές. Και ναι μεν μπορεί να ξέρουν καλά τη διεύθυνση των τραπεζικών καταστημάτων που θα εισπράξουν τις επιταγές για τις... υπηρεσίες τους, αλλά γεννιέται μια απορία. Πού θα καταθέσουν την αδιαφορία (στην καλύτερη περίπτωση), την απέχθεια και την αγανάκτηση του κόσμου που καθημερινά ανακαλύπτει το ρόλο τους; Ποιος τραπεζίτης θα δεχτεί να τους ανοίξει παρόμοιο λογαριασμό;

ANAΓKAIOTHTA ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ

ANAΓKAIOTHTA ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ

Δεν υπάρχουν πια περιθώρια ούτε για αυταπάτες. Η εποχή των μύθων για έναν καπιταλισμό που παίρνει διορθώσεις έχει περάσει.

Από την αυταπάτη της "πλήρους απασχόλησης" περάσαμε στην εποχή της λεγόμενης "ευελιξίας της εργασίας". Το μεγάλο κεφάλαιο επιδιώκει αλλαγή στην αγορά εργασίας, θέλει να καταργήσει ή να μειώσει στο ελάχιστο τα βασικότερα δικαιώματα της εργατικής τάξης, που θεωρούνται πλέον "υπερβολικά και ανελαστικά".

Το νομοσχέδιο με τίτλο "ρύθμιση εργασιακών σχέσεων και άλλες διατάξεις" δεν είναι τίποτ' άλλο παρά η προσπάθεια ανατροπής των εργασιακών σχέσεων και διάλυσης του συνδικαλιστικού κινήματος. Το τι επιδιώκει η κυβέρνηση με το νομοσχέδιο αυτό, γίνεται αντιληπτό και από μια απλή ανάγνωσή του.

Οι θέσεις για "βελτίωση της ελληνικής οικονομίας" και "ανταγωνιστικότητας της Ελλάδας" είναι απόψεις και θέσεις του κεφαλαίου για μεγαλύτερη εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, για μεγαλύτερη αύξηση των κερδών των εργοδοτών και μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης.

Γίνεται συνεπώς προσπάθεια για την κατάργηση της πλήρους απασχόλησης και γενίκευσης της μερικής. Κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και άνοιγμα του δρόμου κατάργησης της κυριακάτικης αργίας. Και επειδή ξέρουν ότι όλα αυτά θα προκαλέσουν την ενωμένη αντίδραση των εργαζομένων, φροντίζουν και για το συνδικαλιστικό κίνημα. Του αφαιρούν κάθε αρμοδιότητα, προτρέποντας σε ατομικές λύσεις. Εχουν την ψευδαίσθηση ότι θα καταφέρουν να δυσκολέψουν τους εργαζόμενους να συσπειρωθούν και να συντονιστούν σε κοινό μέτωπο. Γι' αυτό πρέπει να γίνει καθαρό ότι αυτές οι επιλογές που αποφασίστηκαν από την ΕΕ και την κυβέρνηση έχουν ένα σαφέστατο ταξικό προσανατολισμό, υπηρετούν το μεγάλο κεφάλαιο σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.

***

ΝΝομίζουμε ότι είναι ωφέλιμο να ανατρέξουμε λίγο στους κλασικούς της μαρξιστικής θεωρίας και για άλλη μια φορά να διαπιστώσουμε την επικαιρότητά της σήμερα.

Από τότε που ο εργάτης χωρίστηκε από τα μέσα παραγωγής, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να πουλάει την εργατική του δύναμη στον καπιταλιστή για να ζήσει. Η εργατική δύναμη δηλαδή έγινε εμπόρευμα. Ενα εμπόρευμα όμως με μια ιδιαίτερη ικανότητα - να δημιουργεί αξία και υπεραξία. Κανένα άλλο εμπόρευμα δεν έχει αυτή την ικανότητα. Ολες οι αξίες, όλος ο πλούτος είναι αποτέλεσμα αυτής της ικανότητας, είναι δημιούργημα του εργαζόμενου ανθρώπου.

Ο καπιταλισμός λοιπόν αγοράζει την εργατική δύναμη και μαζί με τα μέσα παραγωγής (αντικείμενα εργασίας, πρώτες ύλες) την καταναλώνει.

Δεν την προπληρώνει. Το αντίτιμο της αξίας της σε χρήμα το καταβάλλει στο τέλος της βδομάδας ή του μήνα.

Το χρήμα αυτό είναι ο μισθός του, δηλαδή η αξία και η τιμή της εργατικής δύναμης, που μετατράπηκε σε χρηματική μορφή.

Ο εργάτης δούλεψε ένα μέρος του χρόνου για να καλύψει την αναπαραγωγή της εργατικής του δύναμης (αναγκαίος χρόνος εργασίας) και τον υπόλοιπο χρόνο δούλεψε δωρεάν για τον καπιταλιστή (υπερεργασία).

Αυτό σημαίνει ότι σε κάθε μονάδα χρόνου εργασίας του, σε κάθε λεπτό συνυπάρχει ο αναγκαίος χρόνος εργασίας με την υπερεργασία.

Η συνολική νέα αξία που δημιούργησε ο εργάτης είναι μεγαλύτερη από την αξία της εργατικής του δύναμης.

Ο μισθός που παίρνει, στην καλύτερη περίπτωση είναι ίσος με την αξία της εργατικής του δύναμης. Το υπόλοιπο είναι η υπεραξία που την ιδιοποιείται ο ιδιοκτήτης των μέσων παραγωγής, ο καπιταλιστής. Εδώ ακριβώς βρίσκεται και η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης που υπάρχει και στην κακή και στην καλή πληρωμή του μεροκάματου.

Εκμετάλλευση υπάρχει και όταν ο εργάτης παίρνει ολόκληρη την αξία της εργατικής του δύναμης ως μισθό και θα υπάρχει όσο η εργατική δύναμη θα παραμένει εμπόρευμα. Ολόκληρη η εργατική τάξη είναι εκμεταλλευόμενη στον καπιταλισμό και όχι μόνο οι μισθωτοί που παράγουν άμεσα υπεραξία.

Οι μισθωτοί που δεν εργάζονται στην παραγωγή δεν παράγουν άμεσα υπεραξία, όμως συμβάλλουν στην πραγματοποίηση υπεραξίας. Αυτοί οι μισθωτοί πωλούν επίσης την εργατική τους δύναμη όπως οι άμεσοι παραγωγοί υπεραξίας.

Η εργασία τους χωρίζεται σε "πληρωμένη" και "απλήρωτη" και ο καπιταλιστής ή το κράτος που την αγοράζει ιδιοποιείται την απλήρωτη εργασία.

Η εκμετάλλευσή τους γίνεται στη διαδικασία πραγματοποίησης της υπεραξίας. Οι σχέσεις εκμετάλλευσης στον καπιταλισμό εμφανίζονται συγκαλυμμένες.

Ο Μαρξ επισήμανε τις αντικειμενικές αιτίες της συγκάλυψης αυτής. "Η αξία και η τιμή της εργατικής δύναμης παίρνει την όψη της τιμής και της αξίας της ίδιας της εργασίας, αν και για να μιλήσουμε ακριβολογημένα, αξία και τιμή της εργασίας είναι όροι δίχως νόημα". Και παρακάτω: "Παρά το γεγονός ότι μονάχα ένα μέρος από την καθημερινή εργασία του εργάτηπληρώνεται,ενώ το άλλο μέρος μένει απλήρωτο και ενώ αυτή η απλήρωτη εργασία, η υπερεργασία αποτελεί ακριβώς το ποσό από το οποίο σχηματίζεται η υπεραξία ή το κέρδος, ωστόσο φαίνεται σαν όλη η εργασία να είναι πληρωμένη εργασία". (Διαλ. έργα, τόμος Ι, σελ. 507)

Ο καπιταλιστής με τον εργάτη βρίσκεται σε συνεχή πάλη. Ο καπιταλιστής ενδιαφέρεται για την αύξηση της υπεραξίας και ο εργάτης για τη μείωσή της. Ο καπιταλιστής ενδιαφέρεται για την αύξηση του εργάσιμου χρόνου και ο εργάτης για τη μείωσή του.

Αυτή η διαπάλη για τα όρια της εργάσιμης ημέρας παίρνει μορφή ανοιχτής σύγκρουσης. Ομως οι εργάτες για να έχουν επιτυχίες στην πάλη για τα ζητήματα του μισθού και του χρόνου εργασίας δεν αρκεί να παλεύουν μόνο γι' αυτά.

Η εργατική τάξη σημειώνει ο Μαρξ, "αντί το συντηρητικό σύνθημα: ένα δίκαιο μεροκάματο για μια δίκαιη εργάσιμη ημέρα, θα πρέπει να γράψει στη σημαία της το επαναστατικό σύνθημα: κατάργηση του συστήματος της μισθωτής εργασίας" (Διαλ. έργα, τόμος Ι, σελ. 530).

****

Σήμερα φαίνεται καθαρά πλέον ο απάνθρωπος χαρακτήρας αυτού του συστήματος και παράλληλα η αναγκαιότητα να καταργηθεί. Ενώ οι ανάγκες των εργαζομένων συνεχώς αυξάνονται, τα όρια του καπιταλισμού για την ικανοποίησή τους έχουν περιοριστεί σοβαρά.

Η ανατροπή του συστήματος της μισθωτής εργασίας είναι όσο ποτέ άλλοτε αναγκαία και αποτελεί τη μοναδική διέξοδο για τους εργαζόμενους.

Αιμιλία ΑΓΚΑΒΑΝΑΚΗ

Το νομοσχέδιο με τίτλο "ρύθμιση εργασιακών σχέσεων και άλλες διατάξεις" δεν είναι τίποτ' άλλο παρά η προσπάθεια ανατροπής των εργασιακών σχέσεων και διάλυσης του συνδικαλιστικού κινήματος. Το τι επιδιώκει η κυβέρνηση με το νομοσχέδιο αυτό, γίνεται αντιληπτό και από μια απλή ανάγνωσή του.

    

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

1/10/2003

 -- ΑΤΙΤΛΟ

28/9/2003

 -- Οι βασικές μορφές του μισθού εργασίας

21/9/2003

 -- Ο μισθός της εργασίας στον καπιταλισμό

14/9/2003

 -- Η υπεραξία

26/11/2000

 -- Διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου και εκμετάλλευση